Do tax cuts stimulate the economy? - Jonathan Smith

Translator: sadegh vn Reviewer: Sadegh Zabihi

When President Ronald Reagan began his first term in 1981,

در سال ۱۹۸۱، با شروع دوره اول ریاست رئیس جمهور رونالد ریگان،

the US economy was struggling.

اقتصاد ایالات متحده شرایط خوبی نداشت.

Unemployment rates were high and getting higher,

نرخ بیکاری بالا و در حال بالاتر رفتن بود،

and in 1979, inflation had peaked at an all-time high for peacetime.

و در سال ۱۹۷۹، تورم به بالاترین حد خود در دوران فراغت از جنگ رسیده بود.

In an effort to combat these issues,

در تلاش برای مهار این مشکلات،

Reagan's administration introduced a number of economic policies,

دولت ریگان تعدادی سیاست اقتصادی،

including tax cuts for large corporations and high-income earners.

از جمله کاهش مالیات برای شرکت‌های بزرگ و اقشار پر درآمد معرفی کرد.

The idea was that tax savings for the rich

این نظریه پس‌انداز مالیاتی برای ثروتمندان

would cause extra money to trickle down to everyone else,

باعث رسیدن پول بیشتری به سایر اقشار جامعه می‌شد،

and for that reason,

و به همین دلیل،

these policies are often referred to as trickle-down economics.

این سیاست‌ها را اغلب اقتصاد تراوشی (نشت اقتصادی) نامیدند.

From the 80s to the late 90s,

از اوایل دهه ۱۹۸۰ تا اواخر دهه ۱۹۹۰،

the US saw one of its longest and strongest periods

ایالات متحده یکی از طولانی‌ترین و بزرگترین دوره‌های

of economic growth in history.

رشد اقتصادی در تاریخش را تجربه کرد.

Median income rose, as did rates of job creation.

متوسط درآمد و همچنین نرخ ایجاد شغل افزایش یافت.

Since then, many politicians have invoked trickle-down theory

از آن زمان تا به حال، بسیاری از سیاستمداران از نظریه نشت اقتصادی

as a justification for tax cuts—

به عنوان توجیهی برای کاهش مالیات بهره برده‌اند،

but did these policies actually work,

اما آیا این سیاست‌ها واقعاً کار می‌کردند؟

either in the sense of stimulating economic growth,

چه در خصوص رونق دادن به رشد اقتصادی

or in terms of improving circumstances for Americans?

یا از منظر بهبود شرایط برای آمریکایی‌ها؟

Would they work in other circumstances?

آیا آنها در اوضاع و شرایط دیگری هم عملی می‌شدند؟

To answer these questions,

برای پاسخ دادن به این سؤالات،

the main things to consider are whether the impact of the tax cut

مهم‌ترین چیزهایی که باید در نظر گرفته شوند این هستند که آیا کاهش مالیات

on the government’s tax revenue is harmful,

به درآمد دولت از مالیات صدمه می‌زند یا نه،

whether the money saved in taxes actually stimulates the economy,

که آیا پول مالیات پس انداز شده واقعاً به اقتصاد رونق می‌بخشد،

and whether stimulating the economy actually improves people’s lives.

و آیا با رونق اقتصادی، زندگی مردم بهبود پیدا می‌کند.

The idea behind tax cuts is that if taxes are too high,

فکر پشت کاهش مالیات این است که اگر میزان مالیات خیلی بالا باشد،

people will be less willing to work,

مردم رغبت کمتری به کار کردن خواهند داشت

which would ultimately decrease tax revenue.

که در نهایت باعث درآمد کمتر دولت از مالیات‌ها خواهد شد.

So at a lower tax rate, the government might actually gain more tax money

پس در واقع با نرخ پایین‌تر مالیات، دولت می‌تواند پول بیشتری بدست آورده

that it can theoretically put towards improving life for its citizens,

و آن را از نظر تئوری برای بهبود زندگی شهروندانش صرف کند،

because people will work more when they get to keep more of their earnings.

زیرا وقتی درآمد بیشتری برای مردم بماند، آنها بیشتر کار خواهند کرد.

Of course, there’s a limit to how much the government can cut taxes:

البته که برای دولت در کاهش دادن مالیات محدودیتی وجود دارد:

at a zero tax rate there is no tax revenue regardless of how much people are working.

با نرخ مالیات صفر، صرف نظر از اینکه مردم چقدر کار می‌کنند، چیزی عاید دولت نمی‌شود.

So while cuts from a very high tax rate might be fine,

پس درحالی که کاهش دادن مالیات بسیار بالا می‌تواند خوب باشد،

cuts from a lower tax rate might be counterproductive,

کاهش دادن بیش از حد آن هم می‌تواند نتیجه معکوس دهد،

hampering the government's ability to accomplish crucial things.

و توانایی دولت را در انجام کار‌های حیاتی و مهم مختل کند.

Tax rates were extremely high when Reagan took office.

در زمان روی کار آمدن ریگان نرخ مالیات خیلی بالا بود.

His administration cut the highest income tax bracket from 70% to 28%

کابینه او مالیات پردرآمد‌ترین قشر جامعه را از ۷۰٪ به ۲۸٪ کاهش داده

and corporation tax from 48% to 34%.

و مالیات شرکت‌ها را از ۴۸٪ به ۳۴٪ رساندند.

By comparison, as of early 2021,

در عوض، در اوایل سال ۲۰۲۱،

those rates were 37% and 21% respectively.

این نرخ‌ها به ترتیب ۳۷٪ و ۲۱٪ درصد بود.

When tax rates are lower, tax cuts for the wealthy can be harmful.

زمانی که نرخ مالیات پایین باشد،کاهش مالیات برای ثروتمندان می‌تواند آسیب‌زا باشد.

For example, in 2012 to 2013,

برای نمونه، از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳،

lawmakers cut the top tax-rate in the state of Kansas by almost 30%

قانون گذاران ایالت کانزاس نرخ بالای مالیات را تقریبا ۳۰ درصد کاهش دادند

and reduced some business tax rates to zero.

مالیات چند کسب‌و‌کار را هم به صفر رساندند.

As a result, the government’s balance sheet immediately fell

در نتیجه، ترازنامه دولت فوراً منفی شد

into negative territory and did not recover,

و هیچ بهبودی حاصل نشد،

implying that wealthy individuals and companies did not invest

اینطور شد که ثروتمندان و شرکت‌ها دیگر در اقتصاد

back into the economy.

سرمایه گذاری نکردند.

In short, the money did not trickle down.

خلاصه اینکه هیچ پولی تزریق نشد.

This appears to be a trend:

این یک روند به نظر می‌آمد:

in a study over multiple periods of history and across 18 countries,

بر طبق مطالعه‌ای که بر روی دوره‌های تاریخی ۱۸ کشور صورت گرفت،

The London School of Economics found that cutting taxes

مدرسه اقتصاد لندن دریافت که کاهش یافتن مالیات

increased the wealth of the top 1% of people,

باعث افزایش ثروت ۱٪ مردم جامعه می‌شود،

but had little effect on the economy as a whole.

اما تاثیر بسیار کمی بر اقتصاد جمعی آن دارد

In order for tax cuts for the rich to truly stimulate the economy,

اما برای اینکه کاهش مالیات برای ثروتمندان اقتصاد را تکان دهد،

they would have to spend the saved money

آن‌ها باید پول پس‌انداز خودشان را دوباره

putting it back into, for example, local businesses—

به چرخه برگردانند، مثلاً، صرف کسب‌و‌کار‌های محلی کنند ـــ

but this isn’t what happens in practice.

اما در عمل اتفاق دیگری می‌افتد.

No economic policy operates in isolation:

هیچ سیاست اقتصادی‌‌ای به تنهایی تاثیرگذار نیست:

each time and place is unique with multiple policies in place simultaneously,

هر زمان و مکانی منحصر به فرد است و چندین خط مشی به طور همزمان در آن اجرا می‌شود،

so there is only ever one test case for each set of scenarios.

پس برای مجموعه‌ای از سناریو‌ها تنها یک مورد آزمایشی در دسترس است.

This makes it difficult to deliver definitive rulings on whether

این امر سبب می‌شود تا اظهار نظر قطعی در مورد اینکه آیا

an economic policy worked,

یک سیاست اقتصادی عملی می‌شود،

whether something else might have worked better,

آیا چیز دیگری ممکن است بهتر از آن کار کند

or whether it would work in a different situation.

و یا اینکه ممکن است عملی شدن آن در شرایط متفاوت باشد را دشوار می‌سازد

And yet, rhetoric around trickle-down economics,

و هنوز هم، سفسطه‌های پیرامون اقتصاد تراوشی

both during the Reagan era and since,

چه در دوره ریگان و چه بعد از آن،

often promises something definitive:

اغلب نویدبخش مقوله‌ای قطعی است:

that spending by society’s richest members on things other than taxes

اینکه صرف شدن پول ثروتمندان جامعه به چیزی غیر از مالیات

directly improves the financial circumstances of the less wealthy.

مستقیماً شرایط مالی قشر کم درآمد‌تر جامعه را بهبود می‌بخشد.

And there’s not much evidence to support that.

ولی شواهد کافی برای حمایت و پشتیبانی از این طرح وجود ندارد.