Can steroids save your life? - Anees Bahji

Translator: Pari A Reviewer: shirin etebar

Steroids: they’re infamous for their use in sports.

استروئیدها: به علت استفاده در ورزش بدنام هستند.

But they’re also found in inhalers, creams to treat poison ivy and eczema,

اما آن‌ها را در اسپری استنشاقی، کرم برای درمان پیچک سمی و اگزما

and shots to ease inflammation.

و تزریق‌هایی برای بهبود التهاب هم می‌توان یافت.

The steroids in these medicines aren’t the same as the ones used to build muscle.

استروئیدی که در این داروهاست، مشابه با داروهای مورد استفاده برای عضله‌سازی نیست.

In fact, they’re all based on yet another steroid—

در واقع، آن‌ها همه براساس یک نوع دیگر از استروئید هستند -

one our body produces naturally, and we can’t live without.

یکی که بدن ما به طور طبیعی درست می‌کند و ما بدون آن نمی‌توانیم زندگی کنیم.

Taking a step back, the reason there are so many different steroids

همان طور که قبلا گفته شد دلیل اینکه تعداد زیادی استروئید مختلف وجود دارد

is because the term refers to substances with a shared molecular structure,

این است که عبارت استروئید به موادی با ساختار مولکولی مشابه

rather than shared effects on the body.

به جای اثرات مشابه بر روی بدن برمی‌گردد.

Steroids can be naturally occurring or synthetic,

استروئیدها می‌توانند طبیعی یا غیرطبیعی باشند

but what all steroids have in common is a molecular structure

اما همه استروئیدها در ساختار مولکولی مشابه هستند

that consists of a base of four rings made of 17 carbon atoms

که شامل پایه‌ای با چهار حلقه ساخته شده از ۱۷ تا کربن است

arranged in three hexagons and one pentagon.

که به صورت ۳ تا شش ضلعی و یک پنج ضلعی چیده شده است

A molecule must contain this exact arrangement to be a steroid,

یک مولکول باید حاوی این ساختار باشد تا استروئید محسوب شود،

though most also have side chains—

با این وجود که بیشترشان زنجیره‌های جانبی دارند -

additional atoms that can dramatically impact the molecule’s function.

اتم‌های اضافی که می‌توانند به طور چشمگیری روی عملکرد مولکول تاثیر بگذارند.

Steroids get their name from the fatty molecule cholesterol.

استروئیدها اسم خود را از مولکول چربی کلسترول گرفته‌اند.

In fact, our bodies make steroids out of cholesterol.

در حقیقت بدن ما از کلسترول استروئید می‌سازد.

That fatty cholesterol base means that steroids

این پایه چربی کلسترول به این معنی است که استروئیدها

are able to cross fatty cell membranes and enter cells.

قادر هستند از غشای سلولی عبور کنند و وارد سلول شوند.

Within the cell, they can directly influence gene expression

آن‌ها می‌توانند در داخل سلول مستقیما روی بیان ژن

and protein synthesis.

و سنتز پروتئین تاثیر بگذارند.

This is different from many other types of signaling molecules,

این مولکول با خیلی از نوع‌های دیگر مولکول‌های سگینال‌دهنده متفاوت است

which can’t cross the cell membrane

که نمی‌توانند از غشای سلولی عبور کنند

and have to create their effects from outside the cell,

و باید تاثیرات خود را از خارج سلول

through more complicated pathways.

به وسیله مسیر‌های پیچیده‌تر ایجاد کنند.

So steroids can create their effects faster than those other molecules.

بنابراین استروئیدها می‌توانند تاثیرات خود را سریع‌تر از دیگر مولکول‌ها بگذارد.

Back to the steroids in anti-inflammatory medications:

برگردیم به استروئیدهای موجود در داروهای ضدالتهابی:

all of these are based on a naturally occurring steroid called cortisol.

همه این‌ها بر پایه‌ی استروئیدی طبیعی به نام کورتیزول هستند.

Cortisol is the body’s primary stress signal,

کورتیزول سیگنال اولیه‌ی استرس بدن می‌باشد.

and it has a huge range of functions.

و طیف وسیعی از عملکردها را داراست.

When we experience a stressor—

وقتی دچار استرس می‌شویم

anything from a fight with a friend, to spotting a bear,

هر چیزی ازدعوا با یک دوست یا کشف کردن یک خرس

to an infection or low blood sugar—

تا یک عفونت یا قند خون پایین -

the brain reacts by sending a signal from the hypothalamus to the pituitary gland.

مغز با فرستادن سیگنالی از هیپوتالاموس به غده هیپوفیز واکنش نشان می‌دهد.

The pituitary gland then sends a signal to the adrenal glands.

سپس غده هیپوفیز یک سیگنال به غده فوق کلیوی ارسال می‌کند.

The adrenal glands produce cortisol, and release some constantly.

غده فوق کلیوی کورتیزول تولید می‌کند، و پیوسته مقداری را آزاد می‌کند‌.

But when they receive the signal from the pituitary gland,

اما هنگامی که سیگنال را از غدد فوق کلیوی دریافت می‌کند،

they release a burst of cortisol,

انفجاری از کورتیزول را آزاد می‌کند،

which spurs the body to generate more glucose for energy,

که بدن را جهت تولید گلوکز بیشتر برای انرژی تحریک می‌کند،

decrease functions not immediately related to survival, like digestion,

عملکردهایی که سریعاً به بقا مرتبط نیستند، مانند هضم غذا را کاهش می‌دهد،

and can activate a fight-flight-or-freeze response.

و می‌تواند پاسخ جنگ‌وگریز یا بی‌تحرکی را فعال کند.

This is helpful in the short term, but can cause undesirable side effects

این در کوتاه مدت مفید است، اما می‌تواند عوارض جانبی نامطلوبی

like insomnia and lowered mood if they last too long.

مانند بی‌خوابی و کاهش خلق و خوی ایجاد کند، اگر طولانی مدت شود.

Cortisol also interacts with the immune system in complex ways—

کورتیزول همچنین به روش‌های پیچیده‌ای با سیستم ایمنی تعامل می‌کند -

depending on the situation,

بسته به شرایط،

می‌تواند باعث افزایش یا کاهش عمکلرد خاصی از سیستم دفاعی شود.

it can increase or decrease certain immune functions.

In the process of fighting infection,

در روند مبارزه با عفونت،

the immune system often creates inflammation.

سیستم ایمنی معمولا التهاباتی ایجاد می‌کند.

Cortisol suppresses the immune system’s ability to produce inflammation,

کورتیزول توانایی سیستم ایمنی برای ایجاد التهاب را سرکوب می‌کند‌.

which, again, can be useful in the short term.

عملی که مجدد، می‌تواند کارایی کوتاه مدتی داشته باشد.

But too much cortisol can have negative impacts,

اما کورتیزول بیش از حد می‌تواند اثرات منفی داشته باشد،

like reducing the immune system’s ability to regenerate bone marrow and lymph nodes.

مانند کاهش توانایی دفاع سیستم ایمنی برای بازسازی مغز استخوان و غدد لنفاوی گردد.

To prevent levels from staying high for too long,

برای مقابله با بالاماندن سطح کورتیزول‌ در طولانی مدت،

cortisol suppresses the signal that causes the adrenal glands

کورتیزول سیگنالی را که باعث می‌شود

to release more cortisol.

غدد فوق کلیوی کورتیزول بیشتری آزاد کنند را سرکوب می‌کند.

Medicinal corticosteroids channel cortisol’s effects on the immune system

کورتیکواستروئیدهای دارویی اثرات کورتیزول را بر روی سیستم ایمنی

to fight allergic reactions, rashes, and asthma.

برای مبارزه کردن با واکنش‌های حساسیتی، بثورات و آسم کنترل می‌کنند.

همه این موارد نوعی التهاب هستند.

All these things are forms of inflammation.

There are many synthetic steroids that share the same basic mechanism:

استروئیدهای مصنوعی بسیاری وجود دارد که عملکرد پایه‌ای یکسانی دارند:

they enhance the body’s cortisol supply,

آن‌ها تامین کورتیزول بدن را افزایش می‌دهند،

which in turn shuts down the hyperactive immune responses

که به نوبه خود پاسخ‌های ایمنی بیش‌فعالی را خاموش می‌کند

that cause inflammation.

که باعث التهاب می‌شوند.

These corticosteroids sneak into cells and can turn off the “fire alarm”

این کرتیکواستروئیدها وارد سلول می‌شوند و با سرکوب کردن بیان ژن سیگنال‌های التهابی،

by suppressing gene expression of inflammatory signals.

هشداردهنده خطر را غیرفعال می‌کند.

The steroids in inhalers and creams impact only the affected organ—

استروئیدهای موجود در استنشاق‌ها و کرم‌ها فقط بر اندام آسیب‌دیده،

the skin, or the lungs.

پوست یا ریه‌ها تأثیر می‌گذارند.

Intravenous or oral versions, used to treat chronic autoimmune conditions

نسخه‌های داخل وریدی یا خوراکی، که برای درمان بیماری‌های خودایمنی مزمن

like lupus or inflammatory bowel disease, impact the whole body.

مانند لوپوس یا بیماری التهابی روده استفاده می‌شود، بر کل بدن تأثیر می‌گذارد.

With these conditions, the body’s immune system attacks its own cells,

طی این شرایط، سیستم ایمنی بدن به سلولهای خود حمله می‌کند،

a process analogous to a constant asthma attack or rash.

فرآیندی شبیه به حمله مداوم آسم یا کهیر.

A constant low dose of steroids

مقدار مداوم پائین استروئیدها

can help keep this renegade immune response under control—

می‌تواند به کنترل این پاسخ ایمنی انحرافی کمک کند -

but because of the negative psychological and physiological effects

اما بخاطر اثرات منفی روانی و جسمی

of longterm exposure,

ناشی از مواجهه طولانی مدت،

higher doses are reserved for emergencies and flare-ups.

دزهای بالاتری برای مواقع اضطراری و عود کردن بیماری ذخیره می‌شود.

While an asthma attack, poison ivy welts, and irritable bowel syndrome

در حالی که حمله‌ی آسمی، پیچک سمی و سندرم روده تحریک‌پذیر

might seem totally unrelated, they all have something in common:

ممکن است بی‌ربط به نظر برسند، همه‌ی آن‌ها یک چیز مشترک دارند:

an immune response that’s doing more harm than good.

یک پاسخ ایمنی که بیشتر از اینکه مفید باشد، آسیب می‌رساند.

And while corticosteroids won’t give you giant muscles,

و هرچند کورتیکواستروئیدها به شما ماهیچه‌های غول‌پیکرانه عطا نمی‌کنند،

they can be the body’s best defense against itself.

اما می‌توانند بهترین دفاع بدن در برابر خود باشند.