The history of the world according to corn - Chris A. Kniesly

Translator: Fatemeh Asgarinejad Reviewer: Leila Ataei

Corn currently accounts for more than one tenth of our global crop production.

ذرت اکنون بیش از یک‌دهم از تولید جهانی محصولات کشاورزی‌مان را تشکیل می‌دهد.

The United States alone has enough cornfields to cover Germany.

ایالات متحده به تنهایی به‌اندازه‌ای وسعت آلمان مزرعه‌ی ذرت دارد.

But while other crops we grow come in a range of varieties,

اما درحالی که سایر محصولاتی که می‌کاریم تنوع گونه‌ای زیادی دارند،

over 99% of cultivated corn is the exact same type: Yellow Dent #2.

بیش از ۹۹ درصد از ذرت کشت شده دقیقا به یک نوع است: دندانه‌زرد شماره‌ی ۲.

This means that humans grow more Yellow Dent #2

این به این معنی است که انسان‌ها ذرت دندانه‌زرد شماره‌ ۲ را

than any other plant on the planet.

بیش از هر گیاه دیگری در سیاره تولید می‌کنند.

So how did this single variety of this single plant

پس چگونه نوع تنهای این گیاه‌ واحد

become the biggest success story in agricultural history?

به بزرگترین داستان موفقیت در تاریخ کشاورزی تبدیل شده است؟

Nearly 9,000 years ago, corn, also called maize,

حدود ۹هزار سال پیش، ذرت، که همچنین مِیز نامیده می‌شد،

was first domesticated from teosinte, a grass native to Mesoamerica.

نخست از تئوسینته، گیاه بومی مزوآمریکا بومی شد.

Teosinte’s rock-hard seeds were barely edible,

دانه‌های به سختیِ سنگِ تئوسینته به سختی قابل خوردن بودند،

but its fibrous husk could be turned into a versatile material.

اما پوسته‌ی فیبری آن می‌توانست به ماده‌ای همه‌کاره تبدیل شود.

Over the next 4,700 years, farmers bred the plant into a staple crop,

طی ۴,۷۰۰ سال بعد، به محصول اصلی کشاورزان تبدیل شد،

with larger cobs and edible kernels.

با چوب‌های بزرگ‌تر و دانه‌های خوراکی.

As maize spread throughout the Americas, it took on an important role,

همین‌ که مِیز در سراسر قاره‌ی آمریکا پراکنده شد، نقشی اساسی پیدا کرد،

with multiple indigenous societies revering a “Corn Mother”

با وجود جوامع بومی متعددی که به "مادرِ ذرت"

as the goddess who created agriculture.

به عنوان الهه‌‌ای که کشاورزی را پدید آورده، احترام می‌گذاشتند.

When Europeans first arrived in America, they shunned the strange plant.

وقتی اروپایی‌ها نخست به آمریکا رسیدند، از این گیاه عجیب پرهیز کردند.

Many even believed it was the source of physical and cultural differences

بسیاری حتی بر این عقیده بودند که آن (گیاه)، منبع تفاوت‌های فیزیکی و فرهنگی

between them and the Mesoamericans.

بین آن‌ها و مزوآمریکایی‌هاست.

However,

اگرچه،

their attempts to cultivate European crops in American soil quickly failed,

تلاش آن‌ها برای کشت محصولات اروپایی در خاک آمریکایی خیلی زود شکست خورد،

and the settlers were forced to expand their diet.

و مهاجران وادار به توسعه‌ی رژیم غذایی‌شان شدند.

Finding the crop to their taste, maize soon crossed the Atlantic,

با یافتن محصولات کشاورزیِ باب طبعشان، مِیز به‌سرعت از آتلانتیک عبور کرد،

where its ability to grow in diverse climates made it a popular grain

آنجا که توانایی‌اش برای رشد در آب‌‌وهواهای گوناگون آن را به غله‌ای محبوب

in many European countries.

در بسیاری از کشورهای اروپایی بدل کرد.

But the newly established United States was still the corn capital of the world.

اما ایالات متحده‌ی تازه‌پایه‌گذاری شده، همچنان پایتخت ذرت جهان بود.

In the early 1800’s, different regions across the country

در اوایل سده ی ۱۸ میلادی، نواحی گوناگون در سراسر جهان

produced strains of varying size and taste.

انواعی از اندازه‌ها و طعم‌های متفاوت تولید می‌کردند.

In the 1850’s, however,

هرچند در دهه‌ی ۱۸۵۰،

these unique varieties proved difficult for train operators to package,

بسته‌بندی این انواع منحصر‌به‌فرد از سوی اپراتور‌های قطار و فروش آن

and for traders to sell.

از سوی تجار دشوار بود.

Trade boards in rail hubs like Chicago encouraged corn farmers

هیئت‌های تجاری در خطوط راه‌آهن مانند شیکاگو ذرت‌کاران را تشویق می‌کردند که

to breed one standardized crop.

یک محصول استاندارد شده پرورش دهند.

This dream would finally be realized at 1893’s World’s Fair,

این رویا در نهایت در نمایشگاه جهانی سال ۱۸۹۳ محقق می‌‌شود،

where James Reid’s yellow dent corn won the Blue Ribbon.

جایی که ذرت دندانه زرد جِیمز رِید برنده‌ی روبان آبی می‌شود.

Over the next 50 years, yellow dent corn swept the nation.

در طول ۵۰ سال بعدی، ذرت دندانه زرد، کشور را درنوردید.

Following the technological developments of World War II,

در ادامه‌ی پیشرفت‌های فناوریِ جنگ جهانی دوم،

mechanized harvesters became widely available.

دستگاه‌های درو مکانیزه به طور گسترده‌ای در دسترس قرار گرفتند.

This meant a batch of corn that previously took a full day to harvest by hand

این یعنی که یک دسته ذرت که سابقاً برداشتش با دست یک روز کامل طول می‌کشید

could now be collected in just 5 minutes.

اکنون می‌توانست در تنها ۵ دقیقه برداشت شود.

Another wartime technology, the chemical explosive ammonium nitrate,

یک فناوری دیگرِ زمان جنگ، ماده‌ی شیمیای انفجاریِ آمونیوم نیترات بود،

also found new life on the farm.

که همچنین در مزرعه، حیاتی دوباره یافت.

With this new synthetic fertilizer,

با این کود ترکیبی جدید،

farmers could plant dense fields of corn year after year,

کشاورزان می‌توانستند مزارع متراکمی از ذرت را سالی پس از سال دگر بکارند،

without the need to rotate their crops and restore nitrogen to the soil.

بدون نیاز به چرخش محصولاتشان و بازگرداندن نیتروژن به خاک.

While these advances made corn an attractive crop to American farmers,

درحالی که این پیشرفت‌ها ذرت را به محصولی جذاب برای کشاورزان آمریکایی بدل کرد،

US agricultural policy limited the amount farmers could grow

خط مشی کشاورزی آمریکا میزانی که کشاورزان می‌توانستند تولید کنند را محدود کرد

to ensure high sale prices.

تا قیمت‌های بالای فروش را تضمین نماید.

But in 1972, President Richard Nixon removed these limitations

اما در سال ۱۹۷۲، رئیس‌جمهور ریچارد نیکسون این محدودیات‌ها را برداشت

while negotiating massive grain sales to the Soviet Union.

درحالی که درباره‌ی فروش گسترده‌ی غلات به اتحاد جماهیر شوروی مذاکره می‌کرد.

With this new trade deal and WWII technology,

با این معامله‌ی تجاری و تکنولوژی جنگ جهانی دوم،

corn production exploded into a global phenomenon.

تولید ذرت به یک پدیده‌ی جهانی تبدیل شد.

These mountains of maize inspired numerous corn concoctions.

این کوه‌های مِیز سبب الهام‌بخشی به تعداد زیادی ترکیبات ذرت شد.

Cornstarch could be used as a thickening agent for everything from gasoline to glue

نشاسته‌ ذرت می‌توانست به عنوان عامل غلیظ‌کننده برای همه‌چیز استفاده شود:

or processed into a low-cost sweetener known as High-Fructose Corn Syrup.

بنزین، چسب یا، شیرین‌کننده‌ ارزانی به نام شربت ذرت با فراکتوز بالا فراوری شود.

Maize quickly became one of the cheapest animal feeds worldwide.

مِیز به سرعت به یکی از ارزان‌ترین غذاهای دام در سراسر جهان بدل شد.

This allowed for inexpensive meat production,

این اجازه‌ی تولید ارزان‌ِ‌ گوشت را می‌داد.

which in turn increased the demand for meat and corn feed.

که در عوض، تقاضا برای پرورش گوشت و ذرت را افزایش داد.

Today, humans eat only 40% of all cultivated corn,

امروزه، انسان‌ها تنها ۴۰ درصد از تمام ذرت کشت شده را می‌خورند،

while the remaining 60% supports consumer good industries worldwide.

درحالی که ۶۰٪ باقی‌مانده، صنایع حامی مصرف‌کنندگانِ کالا‌ها در سراسر جهان است.

Yet the spread of this wonder-crop has come at a price.

اما گسترش این گیاه شگفت‌آور یک هزینه‌ای در بر داشته باشد.

Global water sources are polluted by excess ammonium nitrate from cornfields.

منابع آب جهانی توسط آمونیوم نیترات اضافی حاصل از مزارع ذرت آلوده شده‌اند.

Corn accounts for a large portion of agriculture-related carbon emissions,

ذرت عامل بخش بزرگی از انتشار کربن مرتبط با کشاورزی است،

partly due to the increased meat production it enables.

تا اندازه‌ای به دلیل افزایش تولید گوشتی که مهیا می‌کند.

The use of high fructose corn syrup may be a contributor to diabetes and obesity.

استفاده ازشربت ذرت فراکتوز ممکن است منجر به دیابت و چاقی شود

And the rise of monoculture farming

و طلوع کشاورزی تک‌زراعی

has left our food supply dangerously vulnerable to pests and pathogens—

ذخیره‌ی غذایی‌مان را در برابر آفت‌ها و عوامل بیماری‌زا، آسیب‌پذیر وانهاده است-

a single virus could infect the world’s supply of this ubiquitous crop.

یک ویروس تنها می‌تواند ذخیره‌ی جهانیِ این محصول همه‌جا حاضر را آلوده کند.

Corn has gone from a bushy grass

ذرت از یک گیاه انبود بدل شده به

to an essential element of the world’s industries.

یک ماده‌ی اساسی درصنایع جهان.

But only time will tell if it has led us into a maze of unsustainability.

اما تنها زمان می‌تواند بگوید که آیا ما را به پیچ ‌و خم ناپایداری هدایت کرده یا نه.