What happens if an engineered virus escapes the lab?

Translator: shirin etebar Reviewer: Masoud Motamedifar

In the spring of 1979, a lab worker in Sverdlovsk, USSR

در بهار ۱۹۷۹، یک کارمند آزمایشگاه در سوردلوفسک، اتحادیه جماهیر شوروی

removed a clogged air filter in the ventilation system

فیلتر هوای مسدودشده‌ای را بدون جایگزین کردن

and didn’t replace it.

از سیستم تهویه برداشت.

His note to the supervisor was never transferred to the official logbook,

یادداشت او برای سرپرستش هیچگاه به دفتر رسمی انتقال نیافت،

so when the next shift rolled in,

سپس هنگامی که شیفت بعدی آغاز شد،

workers simply started production as usual.

کارکنان بدون وقفه شروع به کار کردند.

Now, in most labs, this would have been a minor mistake.

امروزه در اکثر آزمایشگاه‌ها، این یک اشتباه جزئی است.

But this lab was a biological weapons facility

اما این آزمایشگاه یک مرکز تسلیحات بیولوژیکی بود

producing huge quantities of anthrax—

که مقادیر زیادی سیاه زخم تولید می‌کرد –

which, if inhaled, can kill up to 90% of those it infects.

که در صورت استنشاق، می‌تواند تا ۹۰ درصد از افراد آلوده را از بین ببرد.

This deadly anthrax powder floated out into the sky for hours,

این پودر کشنده سیاه زخم برای ساعت‌ها در آسمان شناور شد

causing the largest documented outbreak of inhalation anthrax on record

و باعث بزرگترین شیوع ثبت شده‌ی سیاه زخم استنشاقی در تاریخ

and resulting in at least 64 deaths.

و منجر به مرگ حداقل ۶۴ نفر شد.

What happened at Sverdlovsk was a tragedy,

آنچه در سوردلوفسک اتفاق افتاد

and the Soviet bioweapons program was a violation of international law.

و برنامه سلاح‌های زیستی شوروی نقض قوانین بین‌المللی بود.

But these days, it’s not just state-sponsored bioweapons programs

اما این روزها، فقط برنامه‌های ساخت سلاح‌های زیستی تحت حمایت دولت نیستند

that keep biosecurity experts up at night.

که کارشناسان امنیت زیستی را در شب بیدار نگه می‌دارند.

Nor is anthrax their largest concern.

سیاه زخم هم بزرگترین نگرانی آن‌ها نیست.

They’re worried about an even more dangerous kind of lab leak.

آن‌ها نگران نوع خطرناک‌تری از نشت آزمایشگاهی هستند.

Since the 1970s, researchers have been manipulating the DNA of microbes

از دهه ۱۹۷۰، محققان دی‌ان‌ای میکروب‌ها را دستکاری کرده‌اند

to give them abilities they didn’t have before.

تا به آن‌ها توانایی‌هایی نوظهور بدهند.

This is called “gain of function” work

به این کار «افزایش عملکرد» گفته می‌شود

and it includes a huge body of scientific research.

و شامل حجم عظیمی از تحقیقات علمی است.

The majority of this work helps humanity with very little risk,

اکثر این کارها با خطر بسیار کمی به بشریت کمک می‌کند،

for example, engineered viruses are used in vaccine production,

به‌عنوان مثال، ویروس‌های مهندسی‌شده در تولید واکسن،

gene therapy, and cancer treatments.

ژن‌درمانی و درمان سرطان استفاده می‌شوند.

But within the gain of function realm lies an intensely debated sub-field

اما در قلمرو این روش، یک حوزه فرعیِ به شدت مورد بحث قرار دارد

where scientists engineer superbugs.

که در آن دانشمندان ابرمیکروب‌ها را مهندسی می‌کنند.

Officially known as “enhanced potential pandemic pathogens,”

این میکروب‌ها که رسما به‌عنوان «پاتوژن‌های همه‌گیر بالقوه‌ی تقویت‌شده» معروفند،

these ePPPs are typically variants of well-known viruses,

معمولاً انواعی از ویروس‌های شناخته‌شده

such as Ebola or avian influenza that have been engineered to be, say,

مانند ابولا یا آنفولانزای مرغی هستند که برای مثال،

more transmissible or more deadly.

سرایت‌پذیرتر یا کشنده‌تر طراحی شده‌اند.

The stakes of this kind of work are much higher:

خطرات این نوع کار بسیار بیشتر است:

if even one unusually dangerous virus escaped a lab,

اگر حتی یک ویروس غیرعادی خطرناک از آزمایشگاه فرار کند،

it could cause a global pandemic.

می‌تواند باعث یک بیماری همه‌گیر جهانی شود.

Virologists developing ePPPs argue this research could help us prepare

ویروس‌شناسان توسعه‌دهنده‌ی این پاتوژن‌ها استدلال می‌کنند که این تحقیق در آمادگی ما

for future pandemics,

برای همه‌گیری‌های آینده کمک می‌کند

allowing us to jump start treatments and potentially save lives.

و به ما امکان شروع درمان‌ها را می‌دهد تا به طور بالقوه زندگی‌ها را نجات دهیم.

For example, in the early 2010s,

به‌عنوان مثال، در اوایل دهه ۲۰۱۰،

several research teams created a deadly strain of bird flu

چندین تیم تحقیقاتی یک سویه کشنده از آنفولانزای مرغی را

with the novel ability to spread through the air between mammals.

با توانایی جدید برای انتشار از طریق هوا بین پستانداران ایجاد کردند.

Advocates of the project argued that by creating this ePPP,

طرفداران این پروژه استدلال کردند که با ایجاد این پاتوژن‌ها،

we could learn crucial information

می‌توانیم اطلاعات مهمی

about a worst-case-scenario virus under controlled conditions.

در مورد بدترین حالت ممکن یک ویروس تحت شرایط کنترل‌شده بیاموزیم.

But many critics argued that it’s unclear whether bird flu

اما بسیاری از منتقدان استدلال کردند که مشخص نیست آیا آنفولانزای مرغی

would ever evolve in the wild as it did in the lab.

در طبیعت مانند آزمایشگاه تکامل می‌یابد یا نه.

Consequently, they believed the knowledge gained by studying this dangerous virus

در آخر، آن‌ها معتقد بودند دانش به دست آمده از مطالعه این ویروس خطرناک

wasn’t remotely worth the risk of creating it in the first place.

در وهله اول ارزش خطر ایجادش را ندارد.

Both sides of this ongoing debate are trying to save lives;

هر دو طرف این بحث ادامه‌دار در تلاش برای نجات جان‌ها هستند؛

they just disagree on the best way to do it.

فقط در مورد بهترین راه برای انجامش اختلاف نظر دارند.

However, everyone agrees that an ePPP lab leak could be catastrophic.

با این حال، همه موافقند که نشت آزمایشگاهیِ این پاتوژن می‌تواند فاجعه‌بار باشد.

Labs that work with dangerous pathogens are designed with numerous safety features

آزمایشگاه‌هایی که با پاتوژن‌های کشنده کار می‌کنند با ویژگی‌های ایمنی متعددی

to protect the scientists who work there, as well as the outside world,

طراحی شدند تا از دانشمندان مشغول در آنجا و همچنین دنیای بیرون محافظت کنند،

such as ventilation systems that decontaminate air

مانند سیستم‌های تهویه که هوا

and airtight “spacesuits” with dedicated oxygen.

و «لباس‌های فضایی» ضد هوا را با اکسیژن اختصاصی ضدعفونی می‌کنند.

Sometimes buildings are even nested inside each other

حتی گاهی ساختمان‌ها درون یکدیگر تودرتو ساخته می‌شوند

to prevent natural disasters from breaching the closed environment.

تا از وقوع بلایای طبیعی در محیط بسته جلوگیری شود.

But this technology is expensive to build and maintain.

اما ساخت و نگهداری این فناوری هزینه‌بر است.

And even when our tech doesn't fail,

و حتی زمانی که فناوری ما شکست نمی‌خورد،

there’s still room for the most common kind of mistake:

همچنان جایی برای رایج‌ترین نوع اشتباه وجود دارد:

human error.

خطای انسانی.

Many human errors are inconsequential:

بسیاری از خطاهای انسانی بی‌اهمیت هستند:

a researcher spills a sample,

یک محقق نمونه‌ای را می‌ریزد،

but quickly disinfects the otherwise well-controlled environment.

اما به سرعت محیطی که به خوبی کنترل شده است را ضدعفونی می‌کند.

Other incidents, however, are much more concerning.

با این حال، حوادث دیگر بسیار نگران‌کننده‌تر هستند.

In 2009, a researcher accidentally stuck themselves

در سال ۲۰۰۹، به طور تصادفی

with an Ebola-contaminated needle,

محققی یک سوزن آلوده به ابولا را به بدنش زد

endangering their life and the lives of those treating them.

و جان خود و افرادی که آن‌ها را درمان می کردند، به خطر انداخت.

In 2014, six vials containing the virus that causes smallpox were found

در سال ۲۰۱۴، شش ویال حاوی ویروس عامل آبله پیدا شد،

in an unsecured storage room where they’d been forgotten for decades.

در یک اتاق ذخیره‌سازی ناامن، جایی که برای دهه‌ها فراموش شده بودند.

That same year, a CDC scientist unknowingly contaminated

در همان سال، یک دانشمند سی‌دی‌سی (مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها)

a sample of relatively harmless bird flu with a deadly lab-grown variant,

ناخودآگاه نمونه‌ای بی‌ضرر از آنفولانزای مرغی را با نوع کشنده آزمایشگاهی آلوده کرد

and then shipped the contaminated sample to the USDA.

و سپس نمونه آلوده را به وزارت کشاورزی آمریکا فرستاد.

While these incidents did not lead to larger crises,

درحالی‌که این حوادث منجر به بحران‌های بزرگ‌تری نشد،

the potentially catastrophic consequences of an ePPP leak

پیامدهای بالقوه فاجعه‌بارِ نشت پاتوژن به بیرون

have convinced many scientists that we should stop

بسیاری از دانشمندان را متقاعد کرده است که ما باید

this kind of research altogether.

این نوع تحقیقات را به طور کامل متوقف کنیم.

But if that doesn’t happen, what can we do to minimize risk?

اما اگر این اتفاق نیفتد، چه کاری می‌توان کرد تا خطر را به حداقل برسانیم؟

Well, first, we can work to reduce human error by examining past mistakes.

خوب، ابتدا می‌توانیم با بررسی اشتباهاتِ گذشته، برای کاهش خطای انسانی تلاش کنیم.

Some experts have suggested creating an international database of leaks,

برخی از کارشناسان پیشنهاد کرده‌اند که یک پایگاه داده بین‌المللی از نشت‌ها،

near-misses, and fixes taken that would help labs adapt their protocols

رویدادهای ناخواسته و تغییرات گذشته ایجاد شود تا به آزمایشگاه‌ها در تطبیق قوانینشان

to minimize human errors.

برای کم کردن خطاهای انسانی کمک کند.

And a robust, well-funded pandemic early warning system

و یک سامانه هشدار سریع بیماری همه‌گیر قوی و با بودجه مناسب

would help protect us from any disease outbreak—

می‌تواند به محافظت از ما علیه هر نوع شیوع بیماری کمک کند -

whether it comes from a lab leak or a natural spillover.

چه نشت آزمایشگاهی باشد یا یک سرریز طبیعی.

Developing the kind of global standards and databases necessary

ایجاد استانداردهای جهانی و پایگاه‌های اطلاعاتی لازم

for these changes would be difficult—

برای این تغییرات دشوار خواهد بود -

requiring unprecedented international collaboration and transparency.

و نیازمند همکاری بین‌المللی و شفافیت بی‌سابقه‌ای است.

But we need to overcome these hurdles

اما ما باید بر این موانع غلبه کنیم

because pandemics don't care about borders or politics.

زیرا همه‌گیری‌ها به مرزها یا سیاست اهمیت نمی‌دهند.