Rethinking thinking - Trevor Maber

بازاندیشیِ اندیشه - تِرِور مابِر

Translator: tom carter Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Mana Ahmady Reviewer: soheila Jafari

Imagine a microscopic-sized ladder contained in the part of our brain

یک نردبان میکروسکوپی را تصور کنید که در بخشی از مغز ما تعبیه شده که نامش را ضمیر ناخودآگاه گذاشتیم.

that we'll label our subconscious.

The Ladder of Inference,

نردبان استنباط، که نخست از سوی کریس آرگیرید، استاد دانشگاه هاروارد معرفی شد،

which was first proposed by Harvard professor Chris Argyris,

is the basis of this model.

او بنیانگزار این الگوست.

هربار که ما با کسی وارد کنش و واکنش می‌شیم،

Every time we interact with someone,

that experience enters the ladder at the bottom.

این تجربه از پایین وارد نردبان می‌شه.

That same experience zips up the ladder in the blink of an eye,

همان تجربه‌ی در یک چشم به هم زدن از نردبان بالا می‌ره،

exiting at the top.

و از بالا خارج می‌شه.

This process happens thousands of times a day

این فرآیند هزاران بار در روز بدون اینکه ما بهش آگاه باشیم رخ می‌ده.

without us knowing it.

Let's focus on what happens on each rung of the ladder.

بیاید بر روی اینکه روی هر پله‌ی نردبان چه اتفاقی می‌افتد تمرکز کنیم.

On the first rung, we have the raw data and observations of our experience.

در پله‌ی نخست، ما با داده‌ها و مشاهدات خام از تجربه‌مان روبرو می‌شیم.

This is very similar to what someone watching a video recording

این درست همانند چیزی‌ست که یک تماشاگرِ نوار ضبط شده از تجربه‌ی ما، می‌تونه ببیند.

of our experience would see.

Moving up to the second rung,

با حرکت به پله‌ی دوم

we filter in specific information and details from our experience.

ما داده‌ها و جزئیات مربوط به تجربه‌مان را از صافی می‌گذرانیم.

We unknowingly filter based on our preferences, tendencies,

ما نادانسته براساس اولویت‌هامان، گرایش‌هامان و

and many other aspects that we believe are important.

بسیاری جنبه‌های دیگر که به نظر ما اهمیت دارند، این داده‌ها را پالایش می‌کنیم.

On to the third rung.

می‌رسیم به پله‌ی سوم.

We assign meaning to the information we have filtered through.

ما به هریک از داده‌هایی که از صافی گذشته‌اند معنا و مفهوم اختصاص می‌دیم.

This is where we start to interpret what our information is telling us.

این جایی‌ست که ما آغاز به تفسیر این می‌کنیم که داده ها به ما چه می‌گویند.

On our fourth rung, a very crucial thing happens.

روی پله‌ی چهارمی، یک اتفاق بسیار حیاتی می‌افتد.

We develop assumptions

ما براساس مفهومی که روی پله‌ی پیش پدید آوردیم فرضیه‌هایی را تولید می‌کنیم،

based on the meaning we created on the previous rung,

and we start to blur the distinction between what is fact and what is story.

و تمایز میان واقعیت و داستان برای ما رو به محو شدن می‌گذارد.

On the fifth rung,

روی پله‌ی پنجم، ما براساس فرضیاتمان نتیجه‌گیری می‌کنیم.

we develop conclusions based on our assumptions.

This is also where our emotional reactions are created.

اینجا جایی‌ست که واکنش‌های عاطفی ما پدیدار می‌شن.

On the sixth rung,

روی پله‌ی ششمی، ما باورهامان‌ را با جهان پیرامون‌مان سازگار می‌کنیم،

we adjust our beliefs about the world around us,

including the person or people involved

و این جهان، شخص یا افراد درگیر در تجربه‌ی ما در آن لحظه را در بر می‌گیرد.

in our experience of the moment.

On the seventh and final rung,

روی پله‌ی هفتم و پایانی،

we take action based on our adjusted beliefs.

ما براساس باورهای تنظیم شده‌مان دست به عمل می‌زنیم.

Still with me? Great!

هنوز حواستان به من‌ هست؟ عالیه!

Let's take a real-life example

بگذارید یک مثال واقعی را برداریم آن را روی نردبان اجرا کنیم تا ببینیم این چطور کار می‌:کند.

and run it up the ladder to see how this all works.

Have you ever been cut off in a parking lot, signal light on

تا حالا شده شده توی یک پارکینگ جلوتان را بگیرند، در حالی‌که راهنماتون روشن‌ست

as you steer toward your coveted spot,

و دارید می‌پیچید به سمت جای پارک دلخواه‌تان، اما در آخرین لحظه باید بکوبید رو ترمز،

only to slam on your brakes at the last minute

as someone pulls in front of you and steals your spot away?

چون یکی می‌کشد جلوتان و جای پارک شما را ازتان می‌دزد؟

Imagine that experience and notice all of the data

این تجربه را در نظر بیارید و به همه‌ی داده‌ها و مشاهدات که در پله‌ی نخستِ نردبان‌تان دریافت می‌شه، توجه کنید.

and observations landing on the first rung of your ladder.

Now let's watch what we pay attention to on the second rung.

حالا بیاید دقت کنیم که روی پله‌ی دوم به چی توجه کردیم .

Who cares that it's sunny out and the birds are chirping?

کی اهمیت می‌ده که هوا آفتابی‌ست و پرنده‌ها در حال چهچهه زدن هستند؟

The 50% off sign outside of your favorite store is meaningless.

تابلوی حراج ۵۰٪ بیرون فروشگاهِ محبوبتان بی‌معنی‌ست.

You filter in the sensation of your grip tightening on the wheel,

شما جوش و خروش‌تان را وقتی فرمان را سفت فشار می‌دید، از صافی می‌گذرانید،

you feel your blood pressure rise,

شما احساس می‌کنید که فشار خون‌تان بالا می‌ره،

you hear the squeal of your brakes,

صدای ناگهانی ترمز را می‌شنوید،

and you notice the expression on the face of the other driver

و به حالت چهره‌ی راننده‌ی دیگر، هنگامی که از جلوی شما رد می‌شه و نگاهش را از شما می‌دزدد توجه می‌کنید.

as he pulls in front of you and quickly looks away.

Time for our third rung.

نوبت به پله‌ی سوم رسید.

Ever since you were young,

از هنگامی که کوچک بودید، پدر و مادرتان اهمیت انتظار در صف و رعایت نوبت را به شما یاد دادند.

your parents taught you the importance of waiting in line

and taking your turn.

You live and die by the rule of first come, first served.

شما با قانونِ هرکی اول بیاد، نوبت اوست زندگی می‌کنید و می‌میرید.

And now this guy has just stolen your spot.

و حالا این یارو جلوی چشماتون جای پارک شما را دزدید. یعنی چی؟

What gives?

Up to the fourth rung we go.

باید بریم سراغ پله‌ی چهارم.

Watch closely as our assumptions take over

خوب نگاه کنید که فرضیات ما بر ما چیره می‌شن و داستان ما شاخ و برگ می‌گیرد.

and our story creates itself.

"That stupid jerk, didn't his parents teach him anything?

«عجب عوضی هالویی، پدر و مادرش بهش هیچی یاد ندادند؟

How could he not see my signal light?

مگه می‌شه راهنمای من را ندیده باشه؟ حتما توجهی نکرده!

He must never pay attention!

Why does he think he's more important than anyone else?"

چرا فکر می‌کند خونش از بقیه رنگین ترست؟»

Jumping quickly to the fifth rung,

خیلی سریع به پله‌ی پنجم می‌پریم،

we conclude that this guy is heartless, inconsiderate,

ما نتیجه می‌گیریم که این یارو یک سنگدلِ بی‌ملاحظه‌ست، و باید بهش درسی داد که سر جاش بنشیند.

he needs to be taught a lesson and put in his place.

We feel angry, frustrated, vindictive, justified.

ما احساس خشم، ناامیدی، کینه‌توزی، و مُحق بودن می‌کنیم.

On our sixth rung,

روی پله‌ی ششمی، ما باورهای خودمان را بر پایه‌ی تجربه‌مان وِفق می‌دیم.

we adjust our beliefs based on the experience.

"That's the last time I give in!

«این آخرین باری‌ست که من جا می‌زنم! بار بعدی که کسی جرات کند راهم را سد کند،

Next time someone tries to cut me off,

tires will be smoking on the pavement

چنان با سرعت وارد جای پارکم می‌شم که ناله‌ی ترمزها دربیاد و از چرخ‌ها روی آسفالت دود بلند شه.»

as I squeal past them into my spot."

And finally our last rung: we take action.

و سرانجام پله‌ی آخری: عمل می‌کنیم.

We back up, pull up behind his car,

بادی به غبغب می‌اندازیم، پشت ماشینیش می‌ریم، دستمان را می‌گذاریم روی بوق، شیشه را می‌دیم پایین، و چندتا چارواداری تر و تمیز نثارش می‌کنیم.

honk our horn, and roll down our window

to scream a few choice words as well.

Now imagine,

حالا تصور کنید، او در حال عذرخواهی، به سمت شما میاد.

he walks over quickly, apologizing.

His wife, who's almost due with their first baby,

همسر او، دارد بچه‌ی اول‌شان را به دنیا میاره، از توی فروشگاه بهش زنگ زده

called him from inside the mall to say she is in labor

تا بگه در حال وضع حمل‌ست و باید فورا به بیمارستان بره.

and needs to get to the hospital immediately.

We're momentarily shocked, apologize profusely,

ما آنا احساس غافلگیرشدن می‌کنیم، پشت سر هم عذرخواهی می‌کنیم، و وقتی داره به سوی در ورودی می‌دود براش آرزوی موفقیت می‌کنیم.

and wish him luck as he rushes toward the entrance.

What just happened here?

اینجا دقیقا چه اتفاقی افتاد؟ چی تغییر کرد؟ چرا اینقدر این مهمه؟

What changed? Why is this so significant?

In our parking lot example,

در مثال پارکینگ ما،

our beliefs were short-circuited by the ladder of the other individual.

باورهای ما توسط نردبان یک شخص دیگر قطع شد.

"My wife is in labor, I need to get there quick,

«همسرم داره وضع حمل می‌کند، من باید سریع خودم را به آنجا برسانم،

there's a parking spot. Whew!

آنجا یک جای پارک‌ است. وای!

Oh, jeez, I cut someone off.

آخ، خدا، من راه یکی را سد کردم. بهتره سریع برم و ازش عذر بخوام تا خیال نکنه من یک عوضی‌ام!»

I'd better apologize quickly so they don't think I'm a jerk."

But what if we were able to short-circuit our ladders ourselves?

اما اگر ما می‌تونستیم که خودمان نردبان‌مان را قطع کنیم چی؟

Proactively, by choice?

کنش‌گرانه و انتخابی؟

Guess what? We can!

حدس بزنید. آره می‌تونیم!

Let's return to our unique human function of free will.

بیاید به کارکرد یکتای انسانی خودمان، اختیار، بازگردیم.

Next time you notice yourself reacting to your experience,

بار بعد که دارید واکنش‌های خودتان را در یک پیشامد رصد می‌کنید،

pay focused attention to your ladder.

توجه خودتان را روی نردبان‌تان متمرکز کنید.

Ask yourself what beliefs are at play,

از خودتان بپرسید که چه باورهایی نقش ایفا می‌کنند، از کجا آمدند.

where do they come from?

What data and observations did you filter in

چه داده‌ها و مشاهداتی را در نتیجه‌ی باورهاتان فیلتر کردید، چرا؟

as a result of your beliefs,

and why?

Are your assumptions valid and supported by facts?

آیا فرضیه‌های شما معتبرند و بر پایه‌ی واقعیات هستند؟

Would a different set of assumptions create different feelings,

آیا مجموعه‌ی دیگری از فرضیات، ممکنه احساسات دیگری را پدید بیاره، و منجر به نتیجه‌گیری و اقدامات بهتری بشه؟

and result in new and better conclusions and actions?

We all have our own unique ladder.

همه‌ی ما نردبان منحصر به فردی داریم.

Be mindful of yours,

بهش آگاه باشید و به دیگران هم کمک کنید که نردبان خودشان را ببینند.

and help others to see theirs.