Zen kōans: Unsolvable enigmas designed to break your brain - Puqun Li

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

How do we explain the unexplainable?

چطور غیرقابل شرح را شرح دهیم؟

This question has inspired numerous myths,

این پرسش الهام‌بخش افسانه‌ها،

religious practices,

فعالیت‌های مذهبی،

and scientific inquiries.

و تحقیقات علمی بسیاری بوده است.

But Zen Buddhists practicing throughout China from the 9th to 13th century

اما بوداییان ذِن که در قرن‌های ۹ام تا ۱۳ام در چین فعالیت می‌کردند

asked a different question –

سوال متفاوتی می‌پرسیدند --

why do we need an explanation?

چرا به یک توضیح نیاز داریم؟

For these monks, blindly seeking answers was a vice to overcome,

برای این راهبان، کورکورانه به دنبال پاسخ رفتن گناه بود

and learning to accept the mysteries of existence

و یاد گرفتن پذیرش رازهای هستی

was the true path to enlightenment.

راه حقیقی رسیدن به نور آگاهی بود.

But fighting the urge to explain the unexplainable can be difficult.

اما مبارزه با وسوسه توضیح غیر قابل شرح می‌تواند دشوار باشد.

So to help practice living with these mysteries,

پس برای کمک به تمرین زندگی با این اسرار،

the meditating monks used a collection of roughly 1,700 bewildering

راهبان مراقبه‌گر از مجموعه‌ای از ۱٫۷۰۰

and ambiguous philosophical thought experiments called kōans.

مسئله فکری فلسفی گنگ و گیج‌کننده به نام کوان استفاده می‌کردند.

The name, originally gong-an in Chinese, translates to “public record or case."

این نام به چینی کونگ-آن است و در اصل به «مدرک یا پرونده عمومی» ترجمه می‌شود.

But unlike real-world court cases, kōans were intentionally incomprehensible.

اما بر خلاف پرونده‌های دادگاهی دنیای واقعی، کوان‌ها از عمد غیرقابل درک بودند.

They were surprising, surreal, and frequently contradicted themselves.

آنها غافلگیر کننده و فراواقعی بودند و غالباً خودشان را نقض می‌کردند.

On the surface, they contained a proverb about the Zen Buddhist monastic code -

در نگاه اول، آنها حاوی یک مثل حکیمانه درباره دستورالعمل رهبانی بوداییان ذن بودند -

such as living without physical or mental attachments,

مثل زندگی بدون دلبستگی‌های مادی یا معنوی،

avoiding binary thinking,

دوری جستن از تفکرات دوگانه،

and realizing one’s true “Buddha-nature."

و درک «طبیعت بودایی» حقیقی یک فرد.

But by framing those lessons as illogical anecdotes,

اما با قراردادن آن درس‌ها در چارچوب حکایت‌های غیرمنطقی،

they became tests to help practicing monks learn to live with ambiguity and paradox.

آنها به آزمون‌هایی بدل شدند تا به راهبان در تمرین زندگی با سردرگمی و تناقض کمک کنند.

By puzzling through these confusing “cases,"

با متحیر شدن در این «موارد» گیج‌کننده،

meditating monks could both internalize and practice Buddhist teachings.

راهبان مراقبه‌گر می‌توانستند آموزه‌های بودا را تمرین کرده آنها را درونی کنند.

Hopefully, they would let go of the search for one true answer

خوشبختانه، آنها جستجوی یک پاسخ صحیح را رها می‌کردند

and trigger a spiritual breakthrough.

و کشف روحانی عمیقی را موجب می‌شدند.

Since these are intentionally unexplainable,

از آنجایی که آنها از عمد غیر قابل توضیح هستند،

it would be misguided to try and decipher these stories ourselves.

اگر خودمان بخواهیم آنها را رمزگشایی کنیم گمراه کننده خواهد بود.

But like the monks before us,

اما مانند راهبان پیش از ما،

we can puzzle over them together,

ما هم می‌توانیم در آنها متحیر شویم،

and investigate just how resistant they are to simple explanations.

و بررسی کنیم که چقدر در برابر یک توضیح ساده مقاوم هستند.

Consider this kōan illustrating the practice of no-attachment.

این کوان را در نظر بگیرید که تمرین تعلق نداشتن را نشان می‌دهد.

Two monks, Tanzan and Ekido, are traveling together down a muddy road.

دو راهب، تانزان و آیکیدو، در راهی گل‌آلوده با هم سفر می‌کنند.

Ahead they see an attractive traveler, unable to cross the muddy path.

جلوتر آنها مسافری جذاب می‌بینند، که نمی‌تواند از راه پر از گل عبور کند.

Tanzan politely offers his help,

تانزان مؤدبانه پیشنهاد کمک می‌دهد،

carrying the traveler on his back across the street,

و مسافر را به دوش گرفته از خیابان رد می‌کند،

and placing her down without a word.

و او را بدون هیچ حرفی طرف دیگر پیاده می‌کند.

Ekido was shocked.

آیکیدو هراسان می‌شود.

According to monastic law, monks were not supposed to go near women,

بر اساس یک قانون رُهبانی، راهبان اجازه ندارند به زنان نزدیک شوند،

let alone touch a beautiful stranger.

چه برسد که زیبارویی غریبه را لمس کنند.

After miles of walking, Ekido could no longer restrain himself.

پس از کیلومترها طی طریق، آیکیدو دیگر نتوانست جلو خودش را بگیرد.

“How could you carry that woman?”

«چطور توانستی آن زن را کول کنی؟»

Tanzan smiled, “I left the traveler there. Are you still carrying her?”

تانزان لبخند زد و گفت، «من مسافر را همانجا رها کردم. تو هنوز او را به دوش می‌کشی؟»

Like all kōans, this story has numerous interpretations.

مانند تمام کوان‌ها، این داستان هم تفسیرهای متعددی دارد.

But one popular reading suggests

اما یک مطالعه مشهور می‌گوید

that despite never having physically carried the traveler,

که هرچند آیکیدو هرگز به طور فیزیکی مسافر را حمل نکرد،

Ekido broke monastic law by mentally "clinging to" the woman.

او با «چسبیدن» ذهنی به آن زن قانون رهبانی را شکسته است.

This type of conflict –

اینگونه تناقض -

examining the grey area between the letter of the law and the spirit of the law –

که منطقه خاکستری بین قانون نوشته و بطن آن را می‌آزماید -

was common in kōans.

در کوان‌ها فراوان بود.

In addition to exploring ambiguity,

علاوه بر کاوش در مسائل مبهم،

kōans often ridiculed characters

کوان‌ها معمولاً شخصیت‌ها را

claiming total understanding of the world around them.

به خاطر این ادعا که درک کاملی از جهان اطرافشان دارند مسخره می‌کردند.

One such example finds three monks

در یک نمونه سه راهب هستند

debating a temple flag rippling in the wind.

که سر موج برداشتن پرچم معبد در باد بحث می‌کنند.

The first monk refers to the flag as a moving banner,

راهب اول پرچم را به صورت بیرقی متحرک می‌بیند،

while the second monk insists that they are not seeing the flag move,

در حالی که دومی اصرار دارد که آنها پرچم را نمی‌بینند که تکان می‌خورد،

but rather the wind blowing.

بلکه باد را می‌بینند که می‌وزد.

They argue back and forth, until finally, a third monk intervenes,

بحث آنها ادامه می‌يابد تا اینکه راهب سومی مداخله می‌کند،

“It is not the flag moving, nor the wind blowing,

«این نه پرچم است که تکان می‌خورد، نه باد است که می‌وزد،

but rather the movement of your minds!”

بلکه حرکت ذهن شماست!»

One interpretation of this kōan plays on the supposed wisdom of the arguing monks –

یک برداشت از این کوان بر اساس دلایل آن دو راهبی است که بحث می‌کردند -

the first asserting the importance of the observable world,

اولی از اهمیت دنیای قابل مشاهده دفاع می‌کرد،

the second favoring deeper knowledge we can infer from that world.

دومی از دانش عمیق‌تری که از آن جهان می‌توان به دست آورد طرفداری می‌کرد.

But each monk’s commitment to his own “answer”

اما تعهد هر راهب به «پاسخ» خودش

blinds him to the other’s insight, and in doing so,

او را به بینش‌های دیگر کور کرده بود، و این کار،

defies an essential Buddhist ideal: abolishing binary thinking.

با یک آرمان اساسی بودایی ضدیت دارد: از میان بردن تفکر دوگانه.

The third monk identifies their conflict as a perceptual one –

راهب سوم تضاد آنها را ادراکی تشخیص می‌دهد -

both arguing monks fail to see the larger picture.

هیچ یک از دو راهبی که بحث می‌کنند تصویر بزرگتر را نمی‌بیند.

Of course, all these interpretations only hint at how to wrestle with these kōans.

البته، تمام این برداشت‌ها فقط راهنمایی هستند برای نحوه درگیر شدن با این کوان‌ها.

Neither the wisdom from practicing monks before us,

نه خرد راهبانی که پیش از ما بودند،

nor the supposedly wise characters in these stories

نه شخصیت‌های به ظاهر خردمند این داستان‌ها

can resolve them for you.

نمی‌توانند آنها را برای شما توضیح دهند.

That’s because the purpose of these kōans isn’t reaching a simple solution.

دلیل آن این است که هدف از این کوان‌ها رسیدن به راه‌حلی ساده نیست.

It’s the very act of struggling with these paradoxical puzzles

بلکه کلنجار رفتن با مسائل متناقض است

which challenge our desire for resolution,

که میل ما به حل آنها را به چالش می‌کشند،

and our understanding of understanding itself.

و همین طور درک ما از خودِ درک.