Why is NASA sending a spacecraft to a metal world? - Linda T. Elkins-Tanton

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

Somewhere between the orbits of Mars and Jupiter,

جایی میان مدار مریخ و مشتری،

about 500 million kilometers away from Earth,

حدود ۵۰۰ میلیون کیلومتری زمین،

floats a metallic orb the size of Massachusetts.

یک کره فلزی به اندازه ماساچوست شناور است،

That’s no moon...it’s 16 Psyche,

این ماه نیست ... نامش سایکی ۱۶ است،

one of the most massive asteroids in the solar system.

یکی از بزرگترین سیارک‌های منظومه شمسی.

And it is the asteroid our droids are looking for.

و این سیارکی است که سفینه‌های ما به دنبالش هستند.

We humans have managed to send robotic spacecraft

ما انسان‌ها توانسته‌ایم سفینه‌های رباتیک را

to all sorts of environments in space –

به تمامی مناطق فضا ارسال کنیم -

the gas clouds of Saturn and Jupiter,

ابر‌های گازی زحل و مشتری،

the icy wastes of Europa,

ضایعات یخی اروپا،

and the rocky dunes of Mars.

و تپه‌های سنگی مریخ.

But Psyche’s surface isn’t just hard rock –

اما سطح سایکی فقط از سنگ سخت نیست -

it’s heavy metal.

از فلز سنگین است.

The asteroid mostly consists of nickel and iron,

بیشتر این سیارک از آهن و نیکل است،

by far the largest known body with such a composition.

بزرگترین جسمی که از این ترکیب ساخته شده.

But we don’t yet know what it looks like;

اما هنوز نمی‌دانیم که چه شکلی است؛

our best current radar images show a pixelated smudge.

بهترین تصاویر راداری ما تنها لکه‌ای پیکسلی را نشان می‌دهد.

That’ll change in 2026,

اما تا سال ۲۰۲۶ این تغییر می‌کند،

when an unmanned spacecraft sent as part of NASA’s Discovery Program

وقتی که سفینه بدون سرنشینی که بخشی از برنامه اکتشافی ناسا است

is scheduled to arrive.

طبق برنامه وارد شود.

So why is NASA so interested in Psyche?

چرا ناسا اینقدر به سایکی علاقه‌مند است؟

Are we going to mine all that metal, or build a giant space magnet?

آیا می‌خواهیم آن فلزات را استخراج کنیم، یا یک آهنربای فضایی غول‌پیکر بسازیم؟

Actually, the real reason is right under our feet.

در واقع، دلیل اصلی درست زیر پای ماست،

The core of the Earth is thought to consist of a solid nickel-iron center

به نظر می‌رسد که هسته زمین یک ماده جامد از جنس آهن و نیکل

with a molten outer layer.

با یک لایه مذاب خارجی باشد.

But we’re prevented from studying it up close by 2,800 kilometers of solid rock.

اما ۲۸۰۰ کیلومتر سنگ جامد مانع از این می‌شود که بتوانیم آن را مطالعه کنیم.

The deepest we’ve been able to drill is 12 kilometers.

ما حداکثر توانسته‌ایم تا ۱۲ کیلومتری حفاری کنیم.

Even if we could go further,

حتی اگر بشود بیشتر انجام داد،

the pressure at the core is three million times higher than at the surface,

فشار در هسته سه میلیون برابر سطح است،

with a temperature of 5,000 degrees Celsius.

با دمایی معادل ۵٫۰۰۰ درجه سانتی‌گراد.

Simply put, a journey to the center of the Earth is out of the question for now.

خلاصه اینکه، سفر به مرکز زمین فعلا ممکن نیست.

So scientists have had to resort to indirect ways of studying the core,

پس دانشمندان باید بصورتی غیر مستقیم به بررسی هسته بپردازند،

like measuring earthquake waves that pass through it,

مثلا مطالعه امواج زمین لرزه‌ای که از آن عبور می‌کنند،

or studying minerals thought to have formed there.

یا مطالعه موادی که به نظر می‌رسد در آن ساخته شده.

But what if the best way to study Earth’s inner space

اما نظرتان چیست اگر بهترین راه مطالعه فضای داخل زمین

is by visiting outer space?

سفر به فضای بین سیاره‌ای باشد؟

After all, we have a pretty good idea of how our planets formed.

می‌دانید که، ما نظریه‌های خیلی خوبی از بوجود آمدن سیاره‌هایمان داریم.

Dust and gas orbiting our young Sun cooled and collided

گاز و غباری که در اطراف خورشید جوان ما می‌چرخیدند

سرد شدند و با هم برخورد کردند

to form a few thousand miniature bodies we call planetesimals.

تا هزاران جسم کوچک که شبه سیاره می‌نامیم را بوجود آورند.

As these continued to orbit, some combined to grow larger,

همانطور که در مدار می‌چرخیدند، بعضی‌هایشان با هم ترکیب و بزرگ شدند،

eventually forming our planets.

تا نهایتا سیاره‌ها را بسازند.

Others experienced impacts that broke them apart into smaller chunks–

مابقی به هم برخورد کردند که آنها را به اجزاء کوچکتر خرد کرد -

the asteroids we see today in the belt between Mars and Jupiter.

سیارک‌هایی که امروزه در مدار میان مریخ و مشتری می‌چرخند.

What makes Psyche so special

چیزی که سایکی را مهم می‌کند

is that it appears to have been a planetesimal

این است که به نظر می رسد شبه سیاره‌ای بوده

well on its way to becoming a planet,

بسیار نزدیک به تبدیل شدن به سیاره.

with a rocky exterior surrounding a metal core.

با سطحی سنگی که هسته‌ای فلزی را پوشش می‌داده.

But its progress was cut short by a series of hit-and-run collisions

اما توسعه آن بدلیل برخورد‌هایی متعدد

with other planetesimals

با شبه سیاره‌های دیگر متوقف شد

that knocked off the rocky crust until only the core remained.

این برخورد‌ها لایه سنگی را نابود کرد و تنها هسته باقی ماند.

Experiencing that many destructive collisions

این همه برخورد ویرانگر

with no additive ones in between is statistically very unlikely,

بدون هیچ اضافه شدنی از لحاظ آماری بسیار غیر محتمل است.

making Psyche an amazingly rare opportunity

که باعث می‌شود سایکی

موقعیتی نادر برای مطالعه یک هسته فلزی آشکار شده باشد.

to study an exposed metallic core.

To do that, NASA’s robotic orbiter will be equipped

برای این کار، سفینه رباتیک ناسا مجهز به

with an array of advanced instruments.

مجموعه‌ای از ابزار‌های پیشرفته است.

A spectrometer will analyze the gamma rays and neutrons

یک طیف سنج که اشعه گاما و نوترون‌هایی

produced when Psyche is struck by cosmic rays.

که سایکی در برخورد با تشعشع کیهانی تولید می‌کند را تحلیل می کند.

Each element in the periodic table

هر عنصر در جدول تناوبی

releases gamma rays of specific wavelengths,

اشعه گاما با طول موج خاصی تولید می‌کند،

so these measurements will tell us what elements are found on the surface.

پس این اندازه گیری‌ها عناصر موجود در سطح را برایمان مشخص می‌کند.

A magnetometer will measure Psyche’s magnetic field,

یک مغناطیس سنج میدان مغناطیسی سایکی را اندازه می‌گیرد،

allowing us to learn more

و اجازه می‌دهد

about how Earth’s magnetic field is generated at its core.

با چگونگی تولید میدان مغناطیسی در هسته زمین آشنا شویم.

And of course, an imager will give us a closer look at the surface

و البته، یک تصویر بردار نمایی نزدیکتر از سطح را

than ever before.

برایمان می‌سازد.

Visiting a whole new kind of world is exciting enough on its own.

بازدید از یک دنیای جدید خود بسیار هیجان انگیز است.

But the mission to Psyche gives us a unique chance

اما این ماموریت سایکی، فرصتی بی همتا

to discover our own planet’s innermost secrets in an orbit far, far away.

برای کشف درونی ترین راز‌های سیاره خودمان در مداری بسیار بسیار دور است.