Native English Conversation: Facing Your Fears with Bree (Into The Story Podcast)

Hello, and welcome to the English Like a Native Podcast, the listening

سلام، و به پادکست انگلیسی مانند یک بومی،

resource for intermediate to advanced-level English learners.

منبع شنیداری برای زبان آموزان سطح متوسط ​​تا پیشرفته انگلیسی خوش آمدید.

My name is Anna, and today I have a very special guest.

اسم من آنا است و امروز یک مهمان ویژه دارم.

I would like to introduce to you the lovely Bree, the host of Into

من می خواهم بری دوست داشتنی، مجری Into

the Story, a fantastic podcast that you should all be listening to.

the Story را به شما معرفی کنم، یک پادکست فوق العاده که همه شما باید به آن گوش دهید.

Hi Bree, how are you?

سلام بری، خوبی؟

I'm wonderful.

من فوق العاده هستم.

How are you, Anna?

چطوری آنا؟

I'm very well, thank you.

من خیلی خوبم، مرسی.

Now, Bree, I love your podcast, but can you tell our listeners

حالا، بری، من عاشق پادکست شما هستم، اما آیا می توانید به شنوندگان ما

who haven't discovered it yet what your podcast is all about?

که هنوز آن را کشف نکرده اند بگویید پادکست شما چیست؟

Yes, absolutely.

بله کاملا.

So, Into the Story is a podcast also for intermediate to advanced

بنابراین، Into the Story یک پادکست برای

learners that want to improve their English listening to true stories.

زبان آموزان متوسط ​​تا پیشرفته است که می خواهند گوش دادن انگلیسی خود را به داستان های واقعی بهبود بخشند.

So, we interview all sorts of interesting and fascinating people from all over

بنابراین، ما با انواع و اقسام افراد جالب و جذاب از سراسر

the world, and they tell a true story.

جهان مصاحبه می کنیم و آنها یک داستان واقعی را روایت می کنند.

And then we turn that into a little class and listening experience.

و سپس آن را به یک کلاس کوچک و تجربه شنیداری تبدیل می کنیم.

And yeah, you came on the podcast.

و بله، شما وارد پادکست شدید.

I did.

من کردم.

And you told a beautiful, beautiful story.

و داستانی زیبا و زیبا گفتی

I was just amazed the whole time you were telling it.

من فقط در تمام مدتی که آن را می گفتی شگفت زده بودم.

And that's Into the Story.

و این در داستان است.

Fantastic.

خارق العاده.

What's been your, like highlights of the podcast?

مثلاً نکات برجسته پادکست شما چه بوده است؟

Do you have any standout stories that were told on your podcast?

آیا داستان برجسته ای دارید که در پادکست خود گفته شده باشد؟

Yes.

آره.

So, for me, the story that perhaps impacted me the most, because it

بنابراین، برای من، داستانی که شاید بیشترین تأثیر را روی من گذاشت، زیرا

is very inspiring and big is the first Canadian to summit Everest.

بسیار الهام‌بخش و بزرگ است، اولین کانادایی است که به اورست صعود کرده است.

So, he tells the story, and also since becoming the first Canadian to

بنابراین، او داستان را تعریف می کند و همچنین از زمانی که اولین کانادایی است که به

summit Everest, he became a speaker.

اورست صعود می کند، سخنران شد.

So, he just has this presence, I think he's also a shaman, like he's very

بنابراین، او فقط این حضور را دارد، من فکر می کنم او نیز یک شمن است، مثل اینکه بسیار

spiritual, and there's a moment in his story where he talks about, they lost

روحانی است، و لحظه ای در داستان او وجود دارد که در مورد آن صحبت می کند، آنها

a bunch of the climbers and they're at Camp Four, so they're very high up

دسته ای از کوهنوردان را از دست داده اند و آنها در کمپ چهار هستند، بنابراین آنها. اون بالا خیلی بالاست

there and he has to get out of the tent.

و باید از چادر بیرون بیاد.

It's minus, I think it's minus 50.

منهای است، فکر کنم منفی 50 است.

Like it's something insanely cold and he has to go out of the

مثل اینکه هوا سرد است و او باید از

tent and look for these climbers.

چادر بیرون برود و دنبال این کوهنوردان بگردد.

And every time I go in for my swim, so the water is a bit cold, I think of him.

و هر بار که برای شنا می روم، به طوری که آب کمی سرد است، به او فکر می کنم.

I'm like, if he can like go out of his tent so early and minus 50, I can

من می گویم، اگر او می تواند اینقدر زود و منهای 50 از چادرش بیرون برود، می توانم

go into this water, this cold water.

به این آب، این آب سرد بروم.

So yeah, that's probably, that's a highlight, but every story is amazing

بنابراین بله، احتمالاً این یک نکته برجسته است، اما هر داستان شگفت انگیز است

and not all of them are extraordinary.

و همه آنها خارق العاده نیستند.

Some of them are very ordinary, but they're all very beautiful.

برخی از آنها بسیار معمولی هستند، اما همه آنها بسیار زیبا هستند.

Fantastic.

خارق العاده.

Thank you for sharing that with us.

ممنون که آن را با ما به اشتراک گذاشتید.

So, today's podcast, I thought we'd talk about fear as a topic because

بنابراین، در پادکست امروز، فکر کردم که درباره ترس به عنوان یک موضوع صحبت کنیم، زیرا

fear is something that everyone experiences and whereas in the past

ترس چیزی است که همه تجربه می کنند و در حالی که در گذشته

fear was something that was there to protect us, it now actually in

ترس چیزی بود که برای محافظت از ما وجود داشت، اکنون در

most cases has become a barrier, an obstacle that people have to overcome.

بیشتر موارد به یک مانع تبدیل شده است. مانعی که مردم باید بر آن غلبه کنند

And particularly when we're talking about language learning, fear really

و به خصوص وقتی در مورد یادگیری زبان صحبت می کنیم، ترس واقعا

plays a big part in people's progression.

نقش مهمی در پیشرفت افراد دارد.

It kind of stops people from progressing.

به نوعی جلوی پیشرفت افراد را می گیرد.

So, I thought we'd talk about fear today.

بنابراین، فکر کردم امروز در مورد ترس صحبت کنیم.

To start with, there are a couple of words and terms that come into the topic

برای شروع، چند کلمه و اصطلاح وجود دارد که به موضوع

of fear that sometimes can be confused.

ترس وارد می شود که گاهی اوقات ممکن است اشتباه گرفته شود.

So, the three terms I'm thinking of, firstly are anxiety, anxiety, to

بنابراین، سه اصطلاحی که من به آنها فکر می کنم، اول عبارتند از اضطراب، اضطراب،

be anxious, and then the word fear itself, and then the word phobia.

مضطرب بودن، و سپس خود کلمه ترس و سپس کلمه فوبیا.

So, these three words are kind of bandied about when talking about

بنابراین، این سه کلمه به نوعی در مورد

fears, but is there a difference, Bree?

ترس ها صحبت می کنند، اما آیا تفاوتی وجود دارد، بری؟

Yeah, I think definitely there's a difference.

بله، من فکر می کنم قطعا یک تفاوت وجود دارد.

I think nowadays, anxiety is a word we're used to hearing.

فکر می کنم امروزه اضطراب کلمه ای است که ما به شنیدن آن عادت کرده ایم.

We talk a lot about this concept of anxiety.

ما در مورد این مفهوم اضطراب زیاد صحبت می کنیم.

And I think of it more as like a longer state of fear.

و من آن را بیشتر شبیه حالت ترس طولانی تر می دانم.

You know, you're kind of feeling that feeling in your heart.

میدونی، یه جورایی اون حس رو تو قلبت حس میکنی.

Maybe some people talk about it in their stomach of almost discomfort,

شاید برخی از افراد در معده تقریباً ناراحتی در مورد آن صحبت کنند،

almost butterflies, you know.

تقریباً پروانه ها، می دانید.

We have this talk about butterflies where it just feels kind of strange.

ما این بحث را در مورد پروانه ها داریم که به نوعی عجیب به نظر می رسد.

And it can feel stressful.

و می تواند احساس استرس کند.

It can feel uncomfortable.

می تواند احساس ناراحتی کند.

And I don't think anxiety is very good for us.

و من فکر نمی کنم که اضطراب برای ما خیلی خوب باشد.

What do you think?

شما چی فکر میکنید؟

Yeah, it's something that we can live with long-term, isn't it?

بله، این چیزی است که ما می توانیم درازمدت با آن زندگی کنیم، اینطور نیست؟

It's a low-level fear that we can function with.

این یک ترس سطح پایین است که ما می توانیم با آن عمل کنیم.

So, we just go through our day feeling anxious, worried about something,

بنابراین، ما فقط با احساس اضطراب، نگرانی در مورد چیزی،

or in some cases not worried about anything in particular, but still

یا در برخی موارد نگران هیچ چیز خاصی نیستیم، اما همچنان

having this sense of anxiety.

این حس اضطراب را داریم، روز خود را سپری می کنیم.

When I feel anxious, I have the thing you talked about with that feeling

وقتی احساس اضطراب می‌کنم، چیزی را که در موردش صحبت کردید با آن احساس

in the tummy, like butterflies in the stomach or that feeling

در شکم دارم ، مانند پروانه‌ها در معده یا آن احساس

of a turning over of the stomach.

برگرداندن معده.

I always sense that it's like adrenaline running through my veins

من همیشه احساس می‌کنم که مثل آدرنالین است که در رگ‌هایم جاری می‌شود

and this kind of buzzing, shaky feeling that I just can't shake.

و این نوع احساس وزوز و لرزان است که نمی‌توانم آن را تکان دهم.

There's another phrase to shake the feeling.

یک عبارت دیگر برای تکان دادن احساس وجود دارد.

So I have a shaky feeling that I just can't shake, I can't get rid of.

بنابراین من یک احساس لرزان دارم که نمی توانم آن را تکان دهم، نمی توانم از آن خلاص شوم.

What kinds of things would make someone feel anxious?

چه نوع چیزهایی باعث می شود کسی احساس اضطراب کند؟

Well, when I think of anxiety in my life these days I'm a mother of two boys,

خوب، وقتی این روزها در زندگی ام به اضطراب فکر می کنم، مادر دو پسر هستم،

and they can cause anxiety sometimes.

و آنها گاهی اوقات باعث اضطراب می شوند.

Yes.

You know, me and my husband have quite a liberal approach to parenting.

آره. می دانید، من و شوهرم رویکردی کاملا لیبرال به فرزندپروری داریم.

We like to let them do as much as they can do and experiment with their bodies,

ما دوست داریم به آنها اجازه دهیم تا آنجا که می توانند انجام دهند و با بدن خود آزمایش کنند،

but sometimes when you're at the park and you're watching a two year old climb

اما گاهی اوقات وقتی در پارک هستید و در حال تماشای یک کودک دو ساله هستید که از

up a ladder and then hang with one hand.

نردبان بالا می رود و سپس با یک دست آویزان می شود.

This is a feeling maybe of anxiety, kind of that fear that something could

این یک احساس شاید اضطراب است، نوعی از آن ترس از اینکه ممکن است اتفاقی

be happening or the anxiety about, am I doing things well or not well?

بیفتد یا اضطراب در مورد اینکه آیا کارها را خوب انجام می دهم یا نه؟

Also anxiety with work.

همچنین اضطراب با کار.

When you have projects that you have to finish, it's kind of this constant, like

وقتی پروژه‌هایی دارید که باید آن‌ها را به پایان برسانید، به نوعی ثابت است، همان‌طور که

you just said, a buzzing kind of feeling of adrenaline and cortisol in your body.

قبلاً گفتید، نوعی احساس هولناک آدرنالین و کورتیزول در بدن شماست.

And you feel unsettled.

و شما احساس بی قراری می کنید.

You don't feel relaxed.

شما احساس آرامش نمی کنید.

You don't have a feeling of well-being.

شما احساس خوبی ندارید.

And for me, when I have this feeling, I use yoga and meditation.

و برای من وقتی این احساس را دارم از یوگا و مدیتیشن استفاده می کنم.

That's the only thing that calms me down.

این تنها چیزی است که مرا آرام می کند.

To kind of just come back to the present moment and think, okay, what happened in

اینکه فقط به لحظه حال برگردیم و فکر کنیم، خوب، آنچه در

the past is not in the present moment.

گذشته اتفاق افتاده در لحظه حال نیست.

It's not, shouldn't be feared.

این نیست، نباید ترسید.

What's going to come in the future will come, but right now, everything's okay.

آنچه قرار است در آینده بیاید، خواهد آمد، اما در حال حاضر، همه چیز اوکی است.

And reminding myself rationally that everything's okay.

و منطقی به خودم یادآوری کنم که همه چیز درست است.

What about you?

تو چطور؟

What do you think?

شما چی فکر میکنید؟

What causes anxiety for you?

چه چیزی برای شما باعث اضطراب می شود؟

I'm the same, as a mother, I suffer from anxiety related to my children.

من هم همینطور، به عنوان یک مادر، از اضطراب مربوط به فرزندانم رنج می برم.

I do this terrible thing of going to bed and lying there in the moment.

من این کار وحشتناک را انجام می دهم که در آن لحظه به رختخواب می روم و آنجا دراز می کشم.

I take a long time to go to sleep, usually about 20 to 30

مدت زیادی طول می کشد تا بخوابم، معمولاً حدود 20 تا 30

minutes of just lying there.

دقیقه فقط در آنجا دراز می کشم.

And I tend to fall into catastrophising.

و من تمایل دارم به فاجعه سازی بیفتم.

So, to catastrophise you know, think about terrible things that could possibly happen

بنابراین، برای فاجعه سازی، به چیزهای وحشتناکی فکر کنید که احتمالاً ممکن است اتفاق بیفتد

and how I would act in that scenario.

و من چگونه در آن سناریو عمل می کنم.

And it usually is about my children.

و معمولاً در مورد فرزندان من است.

So, it will be walking my children down the road and a child runs out in front of

بنابراین، راه رفتن فرزندانم در جاده و فرار یک کودک از جلوی

a car or being on the top of a cliff and my child falling down off the cliff edge

ماشین یا قرار گرفتن در بالای صخره و سقوط فرزند من از لبه صخره

and not knowing what I do at that moment.

و ندانستن من در آن لحظه خواهد بود.

You know, these horrendous things that could possibly happen to my kids.

می دانید، این چیزهای وحشتناکی که ممکن است برای بچه های من اتفاق بیفتد.

And, I do that pretty much every night.

و من تقریباً هر شب این کار را انجام می دهم.

So, I have this constant anxiety about something bad happening to

بنابراین، من این نگرانی دائمی در مورد اتفاق بدی برای

them, in terms of my child's safety.

آنها از نظر ایمنی فرزندم دارم.

It gets easier, but separation anxiety is definitely something I struggle with.

آسان تر می شود، اما قطعاً اضطراب جدایی چیزی است که من با آن مبارزه می کنم.

I think most children struggle with it when they're younger,

من فکر می کنم اکثر بچه ها وقتی کوچکتر هستند و

separating from their parents.

از والدین خود جدا می شوند با آن دست و پنجه نرم می کنند.

But I think parents can struggle with it too, especially when you have your first

اما من فکر می‌کنم والدین نیز می‌توانند با آن مبارزه کنند، مخصوصاً وقتی اولین

baby, the first time you let them go into the arms of somebody else, even if you

فرزند خود را به دنیا می‌آورید، اولین باری که به او اجازه می‌دهید به آغوش دیگری برود، حتی اگر

know and love and trust the other person, you still think something bad will happen

طرف مقابل را بشناسی و دوستش داشته باشی و به او اعتماد داشته باشی، باز هم فکر می‌کنی چیزی بد خواهد شد. این اتفاق می افتد

because I'm not going to be with my child.

زیرا من با فرزندم نمی روم.

So things like that.

پس چیزهایی از این دست.

Yeah, I can relate to everything that you just said.

بله، من می توانم با تمام آنچه شما گفتید ارتباط برقرار کنم.

I don't tend to catastrophise, but just yesterday, so, I take my kids

من تمایلی به فاجعه سازی ندارم، اما همین دیروز، بنابراین، من بچه هایم را

swimming on Mondays, and it's like a high anxiety moment because there's

دوشنبه ها به شنا می برم، و این مثل یک لحظه اضطراب شدید است، زیرا

the two-year-old, the five-year-old, they're jumping in the water.

کودک دو ساله، پنج ساله، آنها در حال پریدن هستند. آب.

So, I'm very alert, like I'm very aware, like holding one, got the arm or leg of

بنابراین، من بسیار هوشیار هستم، مثل اینکه خیلی آگاهم، مثل اینکه یکی را در آغوش بگیرم، دست یا پای

the other one, and at the end we were playing on kind of like the stairs.

دیگری را گرفتم، و در آخر مثل پله ها داشتیم بازی می کردیم.

So, both of them touch the bottom of the pool.

بنابراین، هر دوی آنها کف استخر را لمس می کنند.

But I turned around for literally three to five seconds to start

اما من به معنای واقعی کلمه برای سه تا پنج ثانیه چرخیدم تا شروع به

putting on my shoes to leave the pool.

پوشیدن کفش هایم کنم تا از استخر خارج شوم.

And I look back down and at this moment my anxiety turned to fear.

و به عقب نگاه می کنم و در این لحظه اضطرابم به ترس تبدیل شد.

Like the moment of the adrenaline spiking into your throat or your eyes,

مثل لحظه‌ای که آدرنالین به گلو یا چشم‌هایتان می‌ریزد،

I don't know, it just, it has this 'hoh' feeling where it just flashes up.

نمی‌دانم، فقط، این احساس «ههه» را دارد که فقط جرقه می‌زند.

I look down and I see the two-year-old totally under the water.

به پایین نگاه می کنم و بچه دو ساله را کاملا زیر آب می بینم.

Like, you know when a baby gets scared and they just open their arms?

مثلاً می دانید وقتی یک بچه می ترسد و فقط آغوش خود را باز می کند؟

If you've ever had a little baby, you know.

اگر تا به حال بچه کوچکی داشته اید، می دانید.

Eyes fully open like this.

اینجوری چشم ها کاملا باز میشن

He had just slipped and fallen.

تازه لیز خورده بود و افتاده بود.

And maybe he was under the water for one second, two

و شاید او یک ثانیه، دو ثانیه زیر آب بود

seconds, but it was total fear.

، اما این ترس کامل بود.

It took me a moment to be like, "what's happening?"

یک لحظه طول کشید تا به من گفتم: "چه اتفاقی می افتد؟"

and I just took him out and grabbed him.

و من فقط او را بیرون آوردم و او را گرفتم.

But It's kind of that feeling of alertness, anxiety, then switch to

اما این نوعی احساس هوشیاری، اضطراب و سپس تغییر به

fear, but it's adaptive, isn't it?

ترس است، اما سازگار است، اینطور نیست؟

It helps us.

به ما کمک می کند.

Yeah.

آره به دلیلی آنجاست

It's there for a reason.

Your story reminds me of sitting in a rocking chair in my

داستان شما مرا به یاد نشستن روی صندلی گهواره ای در هنرستانم

conservatory with the doors shut.

با درهای بسته می اندازد.

It was a cold but sunny day and my two children were out in the garden playing

یک روز سرد اما آفتابی بود و دو فرزندم بیرون در باغ مشغول بازی بودند

and we had this big, very deep pond.

و ما این حوض بزرگ و بسیار عمیق را داشتیم.

And they know not to play close to the pond, but they were kind of slightly

و آنها می دانند که نباید نزدیک حوض بازی کنند، اما کمی

out of sight and I was just sitting and as I got into my rocking chair with

دور از دید بودند و من فقط نشسته بودم و همانطور که با

my cup of tea, I thought to myself,

فنجان چایم روی صندلی گهواره ای ام سوار شدم، با خودم فکر کردم:

"If something happens and I have to jump up now, coming out of this rocking

"اگر اتفاقی بیفتد و من اکنون باید از جا پرید، بیرون آمدن از این

chair is going to be quite difficult."

صندلی گهواره ای بسیار دشوار خواهد بود."

And I had that thought so I'm watching, but they kind of just

و من این فکر را داشتم، بنابراین دارم تماشا می‌کنم، اما آنها به نوعی

disappear behind, like a building that we have in the garden.

پشت سر ناپدید می‌شوند، مانند ساختمانی که ما در باغ داریم.

And then I hear this huge splash and I hear my older son screaming, in a way that

و سپس من این صدای بلند را می شنوم و پسر بزرگترم را می شنوم که فریاد می زند، به گونه ای که

just makes you know something's wrong.

شما را متوجه می کند چیزی اشتباه است.

You can tell by the tone of a child's voice that something is seriously up.

از لحن صدای کودک می توان فهمید که چیزی به طور جدی در حال رخ دادن است.

So, I just knew instantly Caspian, my youngest son, who was two at

بنابراین، بلافاصله فهمیدم کاسپین، پسر کوچکم، که در

the time, had fallen into the pond.

آن زمان دو ساله بود، در برکه افتاده است.

And so, I put my tea down because I'd already envisaged it.

و بنابراین، من چایم را کنار گذاشتم زیرا قبلاً آن را تصور کرده بودم.

I'd already catastrophised about this.

من قبلا در مورد این فاجعه شده بودم.

So, I knew the first thing I had to do was put down the scalding

بنابراین، می دانستم اولین کاری که باید انجام می دادم این بود که

hot tea and then try and launch myself out of this rocking chair.

چای داغ داغ را کنار بگذارم و سپس سعی کنم خودم را از این صندلی گهواره ای بیرون بیاورم.

Now I had socks on and it's a hard floor, tiled floor.

حالا جوراب پوشیده بودم و کف آن سخت است، کف کاشی شده است.

And you know, when you see the cartoons, when someone's trying to run

و می‌دانید، وقتی کارتون‌ها را می‌بینید، وقتی کسی می‌خواهد بدود

and their legs are just slipping and their legs are just going around for

و پاهایش فقط می‌لغزند و پاهایش فقط برای

about three seconds, that was me just trying to run so fast that my legs

سه ثانیه دور می‌زنند، من فقط سعی می‌کردم آنقدر سریع بدوم که پاهایم به

were just going around and around in circles and I was making no progress.

اطراف می‌چرخند و دایره‌ای دور می‌زدم و من هیچ پیشرفتی نمی‌کردم.

I wasn't moving.

من حرکت نمی کردم

And then I fell.

و بعد افتادم.

And I slipped and fell flat down on the floor, got up again, ran out, grabbed

و من لیز خوردم و روی زمین افتادم، دوباره بلند شدم، دویدم بیرون،

my child and pulled him out of the pond.

بچه ام را گرفتم و از حوض بیرون کشیدم.

And he was fine.

و حالش خوب بود

He was a bit shocked and had a few scrapes and bruises, but he was fine.

او کمی شوکه شده بود و چند خراش و کبودی داشت، اما حالش خوب بود.

I think that fear is there to make you act quickly.

من فکر می کنم این ترس وجود دارد که باعث می شود شما سریع عمل کنید.

It sends the blood, the adrenaline to the places where it needs to be.

خون، آدرنالین را به مکان هایی که باید باشد می فرستد.

It makes your brain fire quickly.

این باعث می شود مغز شما به سرعت آتش بگیرد.

It makes you super strong, makes your limbs work.

این شما را فوق العاده قوی می کند، باعث می شود اندام شما کار کنند.

And so fear is useful on those occasions, isn't it?

و بنابراین ترس در آن مواقع مفید است، اینطور نیست؟

Yeah, it definitely is.

آره قطعا همینطوره

And fear is one of these emotions that has roots very, very deep, deep, deep

و ترس یکی از این احساسات است که ریشه های بسیار بسیار عمیق، عمیق، عمیق

in our evolutionary psychology and physiology from the days that we were,

در روانشناسی و فیزیولوژی تکاملی ما دارد از روزهایی که، می دانید

you know, hunting in a forest and had to run away from bears or lions, and

، در جنگل شکار می کردیم و مجبور بودیم از دست خرس یا شیر فرار کنیم، و

you can kind of feel it because when you do have that fear, you, or when

شما می تواند به نوعی آن را احساس کند، زیرا وقتی این ترس را دارید، یا وقتی

you respond in fear, you're extra fast.

با ترس پاسخ می دهید، بسیار سریع هستید.

I mean, if you can get grip on the floor when you're trying to run,

منظورم این است که اگر بتوانید هنگام دویدن روی زمین چنگ بزنید،

but you are very quick and strong.

اما خیلی سریع و قوی هستید.

But of course, it can be a problem if it turns into a phobia.

اما البته اگر به فوبیا تبدیل شود می تواند مشکل ساز شود.

Or if you're dealing with prolonged anxiety, it's just this

یا اگر با اضطراب طولانی مدت سر و کار دارید، فقط همین

constant state of discomfort, which we know isn't good for us.

حالت ناراحتی مداوم است که می دانیم برای ما خوب نیست.

Yeah.

Our body isn't meant to take this kind of stress hormones

آره

بدن ما قرار نیست این نوع هورمون های استرس را

long-term, it's not built for that.

در درازمدت مصرف کند، برای آن ساخته نشده است.

And so, it does have detrimental effects as well as effects on our

و بنابراین، اثرات مضر و همچنین اثراتی بر

diet because we can't eat in the same way when we're stressed and anxious.

رژیم غذایی ما دارد، زیرا وقتی استرس و اضطراب داریم نمی‌توانیم به همان شیوه غذا بخوریم.

Mm-hmm.

مم-هوم

And our sleep, which we all also know is so important.

و خواب ما که همه می دانیم بسیار مهم است.

But what is a phobia?

اما فوبیا چیست؟

So a phobia is like, it's usually focused on one thing, isn't it?

بنابراین فوبیا مانند این است که معمولاً روی یک چیز متمرکز است، اینطور نیست؟

Yeah.

A phobia.

آره یک فوبیا

I, myself, I don't think that I have any phobias, but my understanding of the

من خودم فکر نمی‌کنم هراسی داشته باشم، اما درک من از

word phobia is like a very, very intense fear, and usually irrational, and just

کلمه فوبیا مانند یک ترس بسیار بسیار شدید و معمولاً غیرمنطقی و درست

like a very strong aversion to something.

مانند یک بیزاری بسیار شدید از چیزی است.

Do you have any phobias?

آیا فوبیا دارید؟

I don't, but I did.

من ندارم، اما انجام دادم.

So, I had a couple of the typical phobias.

بنابراین، من چند فوبیای معمولی داشتم.

I used to have a severe phobia of needles.

من قبلا فوبیای شدید سوزن داشتم.

And so, whenever I had to have an injection, or blood

و به این ترتیب، هر زمان که مجبور به تزریق یا خونگیری می شدم

taken, I would be freaking out.

، دچار وحشت می شدم.

I'd get clammy palms, I'd be shaking, I'd feel sick.

کف دستم لخت می‌شد، می‌لرزیدم، حالم بد می‌شد.

And the thing that changed it for me was a psychological switch.

و چیزی که آن را برای من تغییر داد یک تغییر روانی بود.

I remember seeing a documentary about a guy with leukemia.

یادم می‌آید که مستندی درباره یک مرد مبتلا به سرطان خون دیدم.

He was only early twenties.

تازه اوایل دهه بیست بود.

When you are in need of blood when you need a blood donation

زمانی که به خون نیاز دارید، زمانی که نیاز به اهدای خون

or a bone marrow donation.

یا اهدای مغز استخوان دارید.

It has to come obviously from your blood type.

مشخصاً باید از گروه خونی شما باشد.

And this guy was like, look, I need more people to come forward and donate

و این مرد مثل این بود که ببین، من به افراد بیشتری نیاز دارم که بیایند و

blood to see if we can find a bone marrow donor for me cause I need a bone

خون اهدا کنند تا ببینند آیا می‌توانیم یک اهداکننده مغز استخوان برای من پیدا کنیم، زیرا من به

marrow donation or I'm going to die.

اهدای مغز استخوان نیاز دارم یا می‌میرم.

And they were out on the street and trying to get people to donate blood saying,

و آنها در خیابان بودند و سعی می کردند مردم را وادار به اهدای خون کنند و می گفتند:

"could you just do a little blood test?

"آیا می توانید یک آزمایش خون کوچک انجام دهید؟

Would you think of donating blood?

آیا به اهدای خون فکر می کنید؟

Can you help?"

می توانید کمک کنید؟"

And people were saying "no" because they were scared of needles.

و مردم به دلیل ترس از سوزن "نه" می گفتند.

Hmm.

These people could potentially save this man's life, but they're scared of

هوم این افراد به طور بالقوه می توانند جان این مرد را نجات دهند، اما از سوزن می ترسند

needles, so they're not going to do it.

، بنابراین این کار را انجام نمی دهند.

And that made me think how silly my fear of needles was when you can think of,

و این باعث شد فکر کنم که ترس من از سوزن چقدر احمقانه بود وقتی می توانی

like, the pros of me donating blood.

به نکات مثبت اهدای خون فکر کنی .

How many people I could help if I donated blood?

در صورت اهدای خون به چند نفر می توانم کمک کنم؟

And actually, I have a slightly more rare blood type.

و در واقع، من یک گروه خونی کمی نادرتر دارم.

I'm a B positive, which is about 15 per cent of the population.

من B مثبت هستم، که حدود 15 درصد از جمعیت است.

I'm also a B positive.

من هم B مثبت هستم.

Are you?

We have so much in common!

شما هستید؟

ما خیلی اشتراک داریم!

We do!

ما انجام می دهیم!

It's crazy!

این دیوانه است!

So I think our blood type is about 15 per cent and we help

بنابراین من فکر می کنم گروه خونی ما حدود 15 درصد است و به

people with sickle cell anaemia.

افراد مبتلا به کم خونی داسی شکل کمک می کنیم.

And so I started taking myself to donate blood and they're quite big

و بنابراین من شروع به اهدای خون کردم و آنها

needles they use for the blood donation.

سوزن های بسیار بزرگی هستند که برای اهدای خون استفاده می کنند.

And from that point on I'm now okay with needles.

و از آن نقطه به بعد من اکنون با سوزن ها مشکلی ندارم.

I don't like them.

من آنها را دوست ندارم.

I don't think anyone does, but I'm okay.

فکر نمی کنم کسی این کار را کند، اما من خوبم.

Now, the other phobias are things like, fear of heights, fear of deep water.

حال، فوبیای دیگر چیزهایی مانند ترس از ارتفاع، ترس از آب عمیق هستند.

So, I started climbing, I started scuba diving and dealt with those.

بنابراین، من شروع به کوهنوردی کردم، غواصی را شروع کردم و با آن ها برخورد کردم.

It sounds like you do like exposure therapy where you like go to

به نظر می رسد که شما مانند مواجهه درمانی انجام می دهید، جایی که دوست دارید به سراغ

the thing that makes you afraid and you do it often and okay.

چیزی بروید که باعث ترس شما می شود و آن را اغلب و خوب انجام می دهید.

The silliest fear I've ever had was a phobia of wet tea bags, used tea bags.

احمقانه ترین ترسی که تا به حال داشته ام فوبیا از چای کیسه ای خیس، چای کیسه ای استفاده شده بوده است.

And this all comes from, I'm a tea drinker, I'm British, I love a cup of tea.

و این همه از این می آید که من یک چای نوش هستم، من بریتانیایی هستم، من عاشق یک فنجان چای هستم.

I was going to say, Anna, this is like, this has got to be the most British

می خواستم بگویم آنا، این باید انگلیسی ترین

thing I've ever heard in my life!

چیزی باشد که در عمرم شنیده ام!

Yeah.

آره

Yeah.

So, I had a bad dream one night that I was chewing on a wet teabag.

آره

بنابراین، یک شب خواب بدی دیدم که در حال جویدن چای کیسه ای خیس بودم.

And even just saying that makes me feel a little bit queasy.

و حتی فقط گفتن آن باعث می شود کمی احساس ناراحتی کنم.

But I have this dream and sometimes in my dream, I don't know if you

اما من این خواب را می بینم و گاهی در خوابم، نمی دانم شما

have this, I feel like I sense using other senses, so I feel like

این را دارید یا نه، احساس می کنم با استفاده از حواس دیگر احساس می کنم، بنابراین احساس می کنم

I can smell and taste in my dreams.

در خوابم می توانم بو و مزه کنم.

Wow, I don't have that.

وای من اینو ندارم

And I, it's very odd.

و من، خیلی عجیب است.

I went through this period of having these bad dreams where there were

من این دوره از دیدن این خواب های بد را گذراندم که در آن

things that had very strong tastes and smells like petrol and things, and I

چیزهایی وجود داشت که طعم و بوی بسیار قوی مانند بنزین و چیزهایی داشتند و من

was ingesting them and it really gave me an aversion to certain things.

آنها را می خوردم و واقعاً من را نسبت به بعضی چیزها بیزار می کرد.

So, I don't like being in a petrol station because of the smell, because I

بنابراین، من به دلیل بو بودن در پمپ بنزین را دوست ندارم، زیرا

had a bad dream about drinking petrol.

خواب بدی در مورد مصرف بنزین دیدم.

It's very odd.

خیلی عجیبه

But yeah, I dreamt about chewing on a wet teabag and it made me feel

اما بله، خواب دیدم که یک چای کیسه ای خیس را می جوم و

really nauseous when I woke up.

وقتی از خواب بیدار شدم واقعاً حالت تهوع به من دست داد.

And then the next time I saw a wet teabag, I was like,

و دفعه بعد که چای کیسه ای خیس را دیدم، گفتم:

"Oh my goodness me, get that out of my sight.

"اوه خدای من، آن را از جلوی چشمانم دور کن.

I can't look at it."

نمی توانم به آن نگاه کنم."

Every time I'd see it, it would make me feel sick to the point

هر بار که آن را می دیدم، آنقدر حالم بد می شد

where my mouth was watering.

که دهانم آب می ریخت.

And this went on for months and months and months.

و این ماه ها و ماه ها و ماه ها ادامه داشت.

I just couldn't look at or handle wet teabags.

من فقط نمی توانستم به کیسه های چای خیس نگاه کنم یا از عهده آن بر بیایم.

Other people had to make me tea and take the tea bag out of my cup.

دیگران مجبور شدند برای من چای درست کنند و کیسه چای را از فنجانم بیرون بیاورند.

Sometimes when you go to hotels or cafes, they would serve your tea, and

گاهی که به هتل ها یا کافه ها می روید، چای شما را سرو می کردند و

we have tea with milk here, so you can't see the teabag in the cup because of

ما اینجا چای با شیر می خوریم، بنابراین به خاطر شیر نمی توانید چای کیسه ای را در فنجان ببینید

the milk, but usually, the teabag is strained and taken out quite quickly.

، اما معمولاً چای کیسه ای صاف می شود و کاملا بیرون می آید. به سرعت.

But sometimes they serve it to you in hotels and cafes with the

اما گاهی اوقات آن را در هتل ها و کافه ها به شما ارائه می دهند

teabag still in so you can have it at the strength you like.

کیسه چای هنوز داخل است تا بتوانید آن را با قدرتی که دوست دارید داشته باشید.

And if you ever go to take a sip of tea with a teabag still in there and you get

و اگر زمانی برای خوردن یک جرعه چای با یک چای کیسه ای هنوز در آنجا بروید و

it up against your lips if you are afraid of wet teabags, it's the worst thing.

اگر از خیس کیسه های چای می ترسید، آن را روی لب های خود قرار دهید، این بدترین چیز است.

It's the worst.

It's the worst thing ever.

این بدترین است.

این بدترین چیز است.

The way I got over that was when I first moved to London, I was taking any job

راهی که من از آن عبور کردم زمانی بود که برای اولین بار به لندن نقل مکان کردم، هر کاری را

going cause I just needed the money.

ادامه می دادم، زیرا فقط به پول نیاز داشتم.

And I was working for an agency where they'd send you to different

و من برای آژانسی کار می‌کردم که شما را به

places doing like hosting work, waitressing work, welcoming work.

مکان‌های مختلف می‌فرستادند، مانند کار میزبانی، کار پیشخدمت، کار استقبال.

And I did one where I was a tea lady in like a solicitor's firm and I had to make

و من یک کار را انجام دادم که در آنجا خانم چای بودم، مثل یک شرکت وکالت و باید

these huge vats of tea and then take away the old ones and empty them and there'd

این قوطی های بزرگ چای را درست می کردم و سپس آن های قدیمی را برمی داشتم و خالی می کردم و

be like 10 teabags in the bottom and...

ته آن تقریباً 10 کیسه چای وجود داشت و ...

This is crazy!

این دیوانه است!

...I'd have to empty them and take them out of the sink and I

...باید آنها را خالی کنم و از سینک بیرون بیاورم و

just had to deal with my issue.

فقط باید به مشکلم رسیدگی می کردم.

I'm okay now, but if anyone still, my partner sometimes teases me and

الان خوبم، اما اگر هنوز کسی هست، شریک زندگیم گاهی به من مسخره می‌کند و

puts a wet teabag close to my face.

یک کیسه چای خیس را نزدیک صورتم می‌گذارد.

I'm just like, just don't, just don't, just keep it away from me.

من فقط مثل این هستم، فقط نکن، فقط نکن، فقط آن را از من دور کن.

I would definitely...

من قطعا...

I mean, I wouldn't classify it maybe as a phobia, but it is a bit irrational.

یعنی شاید آن را به عنوان فوبیا طبقه بندی نمی کنم، اما کمی غیرمنطقی است.

Yeah.

آره

I describe it as an irrational fear.

من آن را به عنوان یک ترس غیر منطقی توصیف می کنم.

But for me, I think I have one thing that I don't like, and maybe this is common.

اما برای من، فکر می کنم یک چیز دارم که دوست ندارم و شاید این رایج باشد.

I know my sister has it.

میدونم خواهرم داره

It's the drain of a pool.

این زهکش یک استخر است.

Okay.

باشه.

Right, okay.

درسته، باشه

So, when I go to the pool, I will avoid the lane where I'll

بنابراین، وقتی به استخر می روم، از مسیری که باید

have to swim over the drain.

روی زهکشی شنا کنم اجتناب می کنم.

Oh, is that because you're worried about it sucking you in?

اوه، آیا این به این دلیل است که شما نگران این هستید که شما را بمکد؟

I don't really know.

من واقعا نمی دانم.

Have you seen the movie 'It'?

آیا فیلم "آن" را دیده اید؟

Yes.

Ahh I hated that moment!

آره.

آهان از آن لحظه متنفر بودم

Okay, I think it comes from there.

خوب، فکر می کنم از آنجا می آید.

So scary.

خیلی ترسناک.

Yeah.

I think it comes from there.

آره

فکر کنم از اونجا میاد

Like I would never go and like touch a drain, but maybe that's normal.

مثل اینکه من هرگز نمی روم و دوست دارم لوله فاضلاب را لمس کنم، اما شاید این طبیعی باشد.

Like, does anyone want to touch a drain?

مثلاً آیا کسی می خواهد به زهکشی دست بزند؟

I don't know.

I don't know.

من نمی دانم.

من نمی دانم.

Isn't that crazy?

این دیوانه نیست؟

So 'It' scarred me as a child.

بنابراین "این" من را به عنوان یک کودک زخمی کرد.

Okay.

باشه. آره

Yeah.

It scarred me.

Yeah.

من را زخمی کرد.

آره

Like I was afraid of letting the water out of the bath.

مثل اینکه می ترسیدم آب از حمام خارج شود.

Really?

واقعا؟

That sound of it going down.

صدایش پایین میاد

I was like, oh, that was terrifying.

من انگار، اوه، این وحشتناک بود.

Yeah.

آره

Isn't it funny how a film, one story can have such a deep impact,

خنده دار نیست که چگونه یک فیلم، یک داستان می تواند چنین تأثیر عمیق و

long-lasting impact on you?

طولانی مدتی روی شما بگذارد؟

That's also, I mean that is the power of stories.

این نیز، یعنی قدرت داستان ها همین است.

I know that you are a very gifted storyteller and you're a

من می دانم که شما یک داستان نویس بسیار با استعداد هستید و یک داستان نویس و بازیگر آموزش دیده هستید

trained storyteller and actress.

.

And I love stories obviously, the podcast.

و بدیهی است که من عاشق داستان ها، پادکست هستم.

Yeah.

آره

But stories, they can mark our brains.

اما داستان ها می توانند مغز ما را علامت گذاری کنند.

We actually, when we're listening to a story that we're really into, that

ما در واقع، وقتی به داستانی گوش می دهیم که واقعاً به آن علاقه داریم، که

we're really feeling the emotions, it's just that, that, our brains use what's

واقعاً احساسات را احساس می کنیم، فقط این است که، مغز ما از چیزی

called mirror neurons and we're mirroring the emotion happening in the story.

به نام نورون های آینه ای استفاده می کند و ما احساساتی را که در آن اتفاق می افتد منعکس می کنیم. داستان.

So, if it's something scary, we can get so into a story that we

بنابراین، اگر چیزی ترسناک است، می‌توانیم آنقدر وارد یک داستان شویم که

actually feel that we're there.

واقعاً احساس کنیم که آنجا هستیم.

And then that almost, it marks us, you know, when I think about that

و بعد تقریباً، ما را نشانه می‌گیرد، می‌دانی، وقتی به آن

clown from 'It', I feel that fear.

دلقک از «آن» فکر می‌کنم، آن ترس را احساس می‌کنم.

Like I feel that feeling of total terror.

مثل اینکه من آن احساس وحشت کامل را احساس می کنم.

Yeah.

آره

Anyways.

به هر حال.

Yeah.

We don't watch horror films anymore.

آره ما دیگر فیلم ترسناک نمی بینیم.

My partner is just completely against horror films.

شریک زندگی من کاملاً مخالف فیلم های ترسناک است.

He's like, I don't want to feel scared.

او مانند، من نمی خواهم احساس ترس کنم.

There's enough going on in my life to worry about.

به اندازه کافی در زندگی من در جریان است که نگران آن باشم.

I don't want to feel scared about something that's not necessary.

من نمی‌خواهم از چیزی که ضروری نیست احساس ترس کنم.

So, for the time that we've been together, which is a long time now,

بنابراین، برای مدتی که با هم بودیم، که مدت زیادی است،

we haven't watched a horror film.

فیلم ترسناک ندیده ایم.

And now I'm almost at the point where I'm scared to watch a horror film

و اکنون تقریباً به نقطه ای رسیده ام که از تماشای یک فیلم ترسناک می ترسم

because it's been so long and I'd probably have to watch it on my own.

زیرا طولانی شده است و احتمالاً مجبور می شوم آن را به تنهایی تماشا کنم.

So yeah, we don't do horror films.

پس بله، ما فیلم های ترسناک نمی سازیم.

I used to love them when I was younger, until like 18, but now I

وقتی جوانتر بودم، تا ۱۸ سالگی دوستشان داشتم، اما حالا

can't watch them like I can't, I feel the same way, like why would I want

نمی‌توانم آن‌ها را طوری که نمی‌توانم تماشا کنم، همین احساس را دارم، مثلاً چرا

to expose myself to feeling afraid when I have enough stress in my daily

وقتی استرس کافی دارم، می‌خواهم خودم را در معرض احساس ترس قرار دهم. در

life, but I just don't enjoy them.

زندگی روزمره ام، اما من از آنها لذت نمی برم.

Maybe it's something that comes with age, I'm not sure.

شاید این چیزی است که با افزایش سن به وجود می آید، مطمئن نیستم.

Yeah, it's funny because when I was younger, I always wanted to watch

بله، خنده دار است، زیرا وقتی جوانتر بودم، همیشه می خواستم

something that either made me laugh out loud, cry, or feel scared.

چیزی را تماشا کنم که باعث می شد با صدای بلند بخندم، گریه کنم یا احساس ترس کنم.

It's like this need to feel something, to feel a connection

مثل این نیاز به احساس چیزی است، برای احساس ارتباط

with the story that I was watching.

با داستانی که داشتم تماشا می کردم.

Okay, so a few other words that I would use when talking about fear, on the

بسیار خوب، پس چند کلمه دیگر که در مورد ترس صحبت می کنم، از

flip side of fear would be resilience.

طرف دیگر ترس، انعطاف پذیری است.

So, building up that resilience, which is the capacity to recover or

بنابراین، ایجاد انعطاف‌پذیری، که ظرفیت بازیابی یا

to deal with these difficult times.

مقابله با این زمان‌های سخت است.

The resilience is like being tough, isn't it?

انعطاف پذیری مانند سخت بودن است، اینطور نیست؟

Yeah.

آره

I think of it like that, being tough, being able to deal with fear.

من به آن فکر می کنم، سخت بودن، توانایی مقابله با ترس.

Like a nice phrase is to be thick-skinned, which we use.

مانند یک عبارت زیبا پوست کلفت بودن است که ما از آن استفاده می کنیم.

That's a good one.

It's like your skin is so thick, nothing can pierce it.

این یکی خوب است. انگار پوستت آنقدر ضخیم است که هیچ چیز نمی تواند آن را سوراخ کند.

So, you can deal with hardship and attack.

بنابراین، شما می توانید با سختی مقابله کنید و حمله کنید.

I think when you work online, you certainly have to build up a level of

من فکر می‌کنم وقتی آنلاین کار می‌کنید، مطمئناً باید سطحی از

resilience because you're putting yourself out there to be criticised and to be

انعطاف‌پذیری را ایجاد کنید، زیرا خود را در آنجا قرار می‌دهید تا مورد انتقاد قرار بگیرید و

judged by complete strangers who have the ability to just say whatever they want.

توسط غریبه‌های کاملاً غریبه قضاوت شوید که این توانایی را دارند که فقط هرچه می‌خواهند بگویند.

Initially, I found that quite hurtful and difficult, because

در ابتدا، آن را بسیار آزاردهنده و سخت دیدم، چون

I was, I felt quite vulnerable.

احساس کردم کاملاً آسیب پذیر هستم.

And that's it.

و بس.

That's another word that we'd use a lot around this subject is

این کلمه دیگری است که ما در مورد این موضوع زیاد استفاده می‌کنیم

vulnerability, to be vulnerable, which is that feeling of exposure.

آسیب‌پذیری است، آسیب‌پذیر بودن، که همان احساس قرار گرفتن است.

Did you ever feel vulnerable when you first came on online

آیا زمانی که برای اولین بار به صورت آنلاین و در انجمن عمومی

and into the public forum?

وارد شدید، احساس آسیب پذیری کردید

Yes, I mean absolutely.

؟ بله، منظورم کاملاً است.

I am not a thick-skinned person.

من آدم پوست کلفتی نیستم.

I'm certainly more thick-skinned.

من مطمئنا پوست کلفت ترم

I'm more resilient now than I than I first was.

من الان نسبت به قبل انعطاف پذیرتر هستم.

I remember before I came online but I was just working, me and my husband

یادم می‌آید قبل از اینکه آنلاین شوم، اما تازه کار می‌کردم، من و شوهرم

have an academy and we opened it first as a physical brick-and-mortar space.

یک آکادمی داریم و ابتدا آن را به عنوان یک فضای فیزیکی آجری باز کردیم.

It was an actual academy and I remember this feeling of wanting everyone to be

این یک آکادمی واقعی بود و من این احساس را به یاد می‌آورم که می‌خواستم همه خوشحال باشند

happy and wanting to give their best.

و می‌خواستم بهترین خود را ارائه دهند.

A woman came in, she was a mother, and I had initially told her that

خانمی وارد شد، مادر بود و من در ابتدا به او گفته بودم که

we had a class for her two sons.

برای دو پسرش کلاس داریم.

I remember very well.

خیلی خوب یادم هست

She had thick, short, curly, black hair.

موهای پرپشت، کوتاه، مجعد و مشکی داشت.

Very black.

خیلی سیاه

And she came in and I had to tell her, actually we don't have

و او وارد شد و من مجبور شدم به او بگویم، در واقع ما در نهایت کلاس نداریم

a class in the end, we couldn't put together a group, whatever.

، ما نمی‌توانیم گروهی را جمع کنیم.

She really yelled at me.

او واقعاً سر من فریاد زد.

Really, really, really yelled at me.

واقعاً، واقعاً، واقعاً سر من فریاد زد.

And I felt so vulnerable and so attacked, that actually to

و من آنقدر احساس آسیب پذیری و حمله کردم که در واقع تا به

this day, I have an aversion.

امروز، من نفرت دارم.

I do not like curly, dark-haired women.

من از زنان مجعد و موهای تیره خوشم نمی آید.

They make me afraid, yes.

آنها مرا می ترسانند، بله.

I think they're going to be mean, and it's just this crazy thing.

من فکر می کنم آنها بدخلق خواهند شد، و این فقط یک چیز دیوانه کننده است.

But no, I'm definitely someone who, I like podcasting,

اما نه، من قطعا کسی هستم که پادکست را دوست دارم،

because it feels less exposure.

زیرا کمتر در معرض قرار گرفتن است.

I'm not one to feel very comfortable being out on social media and YouTube.

من آدمی نیستم که از حضور در رسانه های اجتماعی و یوتیوب احساس راحتی کنم.

I am doing it a little bit more now, but it can be, feel scary to have

اکنون کمی بیشتر این کار را انجام می‌دهم، اما این می‌تواند ترسناک باشد که

you know, yourself out there for people to say whatever they wish.

شما خودتان را بشناسید که مردم هرچه می‌خواهند بگویند.

But I think the way that I kind of deal with it now is just not really reading

اما فکر می‌کنم روشی که اکنون با آن برخورد می‌کنم این است که واقعاً

anything, not really looking at things.

چیزی نخوانم، واقعاً به چیزها نگاه نکنم.

But I know for you because the story that you told on my podcast

اما من برای شما می دانم زیرا داستانی که در پادکست من گفتید

is about singing, you describe this moment at one point where you felt

در مورد آواز خواندن است، شما این لحظه را در یک نقطه توصیف می کنید که احساس می کردید

like maybe your voice wasn't great.

شاید صدای شما عالی نیست.

And then someone told you something that confirmed that.

و سپس یکی به شما چیزی گفت که آن را تأیید کرد.

And isn't that kind of funny that a lot of us are very afraid of using

و آیا این خنده دار نیست که بسیاری از ما از استفاده از

our voices, specifically singing?

صدای خود، به ویژه آواز خواندن، بسیار می ترسیم؟

Why do you think that is that we feel so exposed to sing or use our voice

فکر می‌کنید چرا اینقدر احساس می‌کنیم که در معرض آواز خواندن یا استفاده از صدای خود

in front of people, public speaking, for example, or singing specifically?

در مقابل مردم، مثلاً سخنرانی عمومی، یا به طور خاص آواز خواندن هستیم؟

Go ahead, sorry.

برو جلو، ببخشید

With singing specifically, there's a science behind it.

با آواز خواندن، یک علم در پشت آن وجود دارد.

When we cry, our larynx tilts forward into what we call the cry position.

هنگامی که ما گریه می کنیم، حنجره ما به سمت جلو متمایل می شود و به آن حالت گریه می گوییم.

In tilting forward, it stretches our vocal folds.

در کج شدن به سمت جلو، تارهای صوتی ما را کش می دهد.

So, when our vocal folds are stretched, they sound like this.

بنابراین، وقتی تارهای صوتی ما کشیده می شوند، به این شکل صدا می کنند.

So, when people cry, it's because their larynx is tilting and stretching.

بنابراین، وقتی مردم گریه می کنند، به این دلیل است که حنجره آنها کج شده و کشیده می شود.

And so when we cry, we tend to talk like this, and that's the same position

و بنابراین وقتی ما گریه می کنیم، تمایل داریم که اینگونه صحبت کنیم، و این همان موقعیتی است

that you are in for the majority of singing, what we call legit singing.

که شما در اکثریت آوازخوانی در آن هستید، چیزی که ما آن را آواز خواندن قانونی می نامیم.

So, when we sing, we sing like this, and that's the same as when we cry.

پس وقتی آواز می خوانیم، این گونه می خوانیم و آن هم مانند گریه است.

Okay.

باشه.

So, that tilt is the same position.

بنابراین، آن شیب همان موقعیت است.

I've often been in a room when I'm teaching singing or when I'm with

من اغلب در اتاقی بوده‌ام که در حال تدریس آواز هستم یا زمانی که با

other singers in a very like exposed class and they have to get up and

خواننده‌های دیگر در یک کلاس کاملاً مشابه حضور داشته‌ام و آنها باید بلند شوند و

sing something they feel uncomfortable with and they're not used to singing.

چیزی را بخوانند که با آن احساس ناراحتی می‌کنند و به خواندن عادت ندارند.

You see people cry, they get up and they really work on this tilt

می بینید که مردم گریه می کنند، بلند می شوند و واقعاً روی این

position and they just start crying.

حالت شیب کار می کنند و تازه شروع به گریه می کنند.

And if you ask them why they're crying, they'll say, I don't know.

و اگر از آنها بپرسی چرا گریه می کنند، می گویند نمی دانم.

And the thing is, if you smile, you tell your body in some

و مسئله این است که اگر لبخند بزنی، به نوعی به بدنت می گویید

way, I'm smiling, I'm happy.

، من می خندم، خوشحالم.

That's why people are told, even if you don't feel happy, smile because

به همین دلیل است که به مردم گفته می شود، حتی اگر احساس خوشحالی نمی کنید، لبخند بزنید زیرا به

you're telling your brain, "we're happy, let's release happy hormones".

مغز خود می گویید "ما خوشحالیم، بیایید هورمون های شادی را ترشح کنیم".

And it's the same for tilting your larynx.

و برای کج کردن حنجره هم همینطور است.

You tilt your larynx and you start to feel sad, you tell your

حنجره ات را کج می کنی و غمگین می شوی، به مغزت می گویی

brain, oh, we're, we're crying.

، اوه، ما داریم گریه می کنیم.

We're upset.

We're crying.

ما ناراحتیم

ما داریم گریه می کنیم

Let's send tears.

بیا اشک بفرستیم

Let's send all those things that we normally send for crying.

بیایید همه چیزهایی را که معمولاً برای گریه می فرستیم بفرستیم.

And feeling vulnerable perhaps, aswell.

و همچنین احساس آسیب پذیری.

And feeling vulnerable.

و احساس آسیب پذیری.

So, we feel in the same position as we would if we were crying.

بنابراین، ما در همان موقعیتی هستیم که در صورت گریه کردن احساس می کنیم.

And so, that's a part of it is that putting your voice into that tilt

و بنابراین، بخشی از آن قرار دادن صدای شما در آن

position, which we wouldn't normally do.

موقعیت شیب است، کاری که ما معمولاً انجام نمی‌دهیم.

It's like people feel afraid to actually, adults not children,

مثل این است که مردم در واقع احساس ترس می کنند، بزرگسالان نه کودکان،

feel afraid to scream and shout.

از فریاد زدن و داد زدن می ترسند.

I know this because of being with actors who are generally quite confident

من این را به دلیل حضور در کنار بازیگرانی می‌دانم که عموماً

people willing to try anything and doing scream workshops and people

افرادی کاملاً مطمئن هستند که مایلند هر کاری را امتحان کنند و کارگاه‌های جیغ انجام می‌دهند و مردم

being scared to actually scream.

می‌ترسند که واقعاً جیغ بزنند.

It's because it's normally something we do when we're in a very

این به این دلیل است که معمولاً زمانی که در یک موقعیت بسیار شدید و ترسناک هستیم، این کار را انجام می دهیم

heightened, frightening situation.

.

So, being asked to scream just randomly is quite a big thing to ask someone to do.

بنابراین، از شما خواسته می‌شود که به‌طور تصادفی فریاد بزنید، کاری بسیار بزرگ است که از کسی بخواهید انجام دهد.

It's like, well, I'm not in that mode.

مثل این است که من در آن حالت نیستم.

I'm not fearful at the moment.

من فعلا نمی ترسم

And also I think, you know, just raising your voice, singing out loud, you're

و همچنین فکر می‌کنم، می‌دانی، فقط با بالا بردن صدایت، آواز خواندن با صدای بلند،

both putting yourself out to be judged because we all love to listen to a singer.

هر دوی شما خود را در معرض قضاوت قرار می‌دهید، زیرا همه ما عاشق گوش دادن به یک خواننده هستیم.

So we're being judged, but also you're just making yourself heard.

بنابراین ما مورد قضاوت قرار می گیریم، اما همچنین شما فقط خود را به گوش می رسانید.

It's making yourself big.

داره خودتو بزرگ میکنه

Yeah, mm-hmm.

آره، مم-هم.

And for many people that doesn't come naturally.

و برای بسیاری از مردم این به طور طبیعی اتفاق نمی افتد.

Most of us just want to fit in.

بسیاری از ما فقط می‌خواهیم خودمان را جا بزنیم

Yeah, to fit in, to be safe.

.

And all of these things come back, I think, to fear, really,

و همه این چیزها، فکر می‌کنم، واقعاً

of this evolutionary kind of mechanism of wanting to be safe

از این نوع مکانیسم تکاملی که می‌خواهیم

in our cave, away from the bears.

در غارمان، دور از خرس‌ها ایمن باشیم، می‌ترسیم .

This thing that you said about screaming or raising your

این چیزی که در مورد جیغ زدن یا بلند کردن صدایت گفتی

voice, I have this in yoga.

، من این را در یوگا دارم.

This feeling as well of when you do the 'ohm', at first it was very hard because

این حس وقتی که «اهم» را انجام می‌دهید، در ابتدا بسیار سخت بود، زیرا

it's kind of like raising your voice and singing and it has to be very consistent.

به نوعی مانند بلند کردن صدایتان و آواز خواندن است و باید بسیار منسجم باشد.

Yeah.

And never...

آره

و هرگز...

So you're talking about when they ask you to make a constant 'ohm'.

بنابراین شما در مورد زمانی صحبت می کنید که از شما می خواهند یک "اهم" ثابت بسازید.

'Ohm' and then dragging it out all the way until the end.

"اهم" و سپس آن را تا آخر بکشید.

And you can kind of get the feeling for other people in the classroom,

و شما می توانید احساسی نسبت به افراد دیگر در کلاس داشته باشید،

the kind of type of person they are.

نوع افرادی که هستند.

I mean, some people like really 'ohm' and wow, they're really full and

منظورم این است که برخی از افراد واقعاً "اهم" و وای را دوست دارند، آنها واقعاً

present in their body and they're comfortable in their space and other

در بدن خود پر و حضور دارند و در فضای خود راحت هستند و سایر

people who can't make that sound.

افرادی که نمی توانند آن صدا را ایجاد کنند.

And it's kind of hard to raise your voice up over others and say, this is my voice.

و به نوعی سخت است که صدایت را بر دیگران بلند کنی و بگوییم این صدای من است.

This is who I am.

من اینم.

You feel very exposed.

شما احساس می کنید خیلی در معرض دید قرار گرفته اید.

Mm-hmm, you reminded me of being a child and I'd go to church and people would

مممم، تو به من یاد کودکی انداختی و من به کلیسا می‌رفتم و مردم

be singing in church, you know, that the organ would start up and you get some

در کلیسا آواز می‌خواندند، می‌دانی، که ارگ ​​راه‌اندازی می‌شود و

people going, "de dee da dee da do".

آدم‌ها را وادار می‌کنی که به راه بیفتند، "de dee da dee da do" .

Was that you?

اون تو بودی؟

I did it.

من انجام دادم.

I've always enjoyed choral singing.

من همیشه از آواز کرال لذت برده ام.

Often I wouldn't know the tune, you know, 'cause they have all

من اغلب لحن را نمی دانم، می دانید، زیرا آنها همه

these, I dunno, hymns and things that some people know very well.

اینها، نمی دانم، سرودها و چیزهایی دارند که برخی افراد به خوبی می دانند.

I didn't.

من این کار را نکردم.

So, I'd just be kind of singing along, hoping to get the right tune.

بنابراین، من فقط یک جورهایی با هم آواز می خوانم، به امید اینکه آهنگ درست را دریافت کنم.

But you would always have the people at the front singing

اما شما همیشه از مردمی که در جلو هستند، خواهید داشت که

really loudly and going for it.

واقعاً با صدای بلند آواز می خوانند و دنبال آن می روند.

And you're like, wow.

و تو مثل، وای.

And then you had to have the timid people who were just moving their lips and

و بعد باید افراد ترسو را داشت که فقط لب هایشان را تکان می دادند و

there's nothing coming out of their mouth.

چیزی از دهانشان بیرون نمی آمد.

And you're like, hang on a minute, are you singing?

و تو می گویی، یک دقیقه صبر کن، آواز می خوانی؟

Or are you miming?

یا تقلید میکنی؟

Exactly.

دقیقا.

But that brings me to think of another word that's quite interesting.

اما این مرا به فکر کلمه دیگری می‌اندازد که بسیار جالب است.

It's the word to overcome, to overcome something.

این کلمه غلبه بر چیزی است.

The reason I think this is interesting is to overcome something

دلیل اینکه فکر می‌کنم این جالب است این است که بر چیزی غلبه کنیم

is to succeed in dealing with it.

، موفقیت در برخورد با آن است.

So, if you have a fear or a phobia and you face it, you confront it.

بنابراین، اگر ترس یا فوبی دارید و با آن مواجه شدید، با آن مقابله می کنید.

So, you go and deal with it.

بنابراین، شما بروید و با آن مقابله کنید.

Then you have overcome that fear.

سپس بر آن ترس غلبه کرده اید.

You've literally jumped over it.

شما به معنای واقعی کلمه از روی آن پریده اید.

You've overcome that hurdle.

شما بر آن مانع غلبه کرده اید.

But then there's another phrase to be overcome by an emotional,

اما پس از آن عبارت دیگری وجود دارد که باید توسط یک احساسی غلبه کرد،

to be overcome by something.

با چیزی غلبه کرد.

And that's different.

و این متفاوت است.

That's almost to have to surrender to something.

یعنی تقریبا باید تسلیم چیزی شد.

So, you could say I was overcome with anxiety or I was overcome with joy.

بنابراین، می‌توان گفت بر من غلبه کرده بود با اضطراب یا شادی.

So, it's usually to do with emotions, isn't it?

بنابراین، معمولاً به احساسات مربوط می شود، اینطور نیست؟

Yeah.

It's a common collocation, to be overcome with joy.

آره این یک ترکیب مشترک است که باید با شادی بر آن غلبه کرد.

Yeah.

آره

That you, exactly like you said, you surrender to it.

اینکه شما دقیقاً همانطور که گفتید تسلیم آن هستید.

Yeah.

آره

It's like a wave of emotion and you just go, I'm not going to fight this.

مثل موجی از احساسات است و تو برو، من با این مبارزه نمی‌کنم.

I'm just going to let it just take me.

من فقط می خواهم بگذارم که فقط من را بگیرد.

It's just so overwhelming.

این خیلی طاقت فرسا است.

I can't deal with it.

من نمی توانم با آن کنار بیایم.

I'm overcome with it.

من با آن غلبه کردم.

But you overcome your problems, but emotions can overcome you.

اما شما بر مشکلات خود غلبه می کنید، اما احساسات می توانند بر شما غلبه کنند.

Well, I have a thing that I've been trying to overcome, and

خوب، من چیزی دارم که سعی کرده ام بر آن غلبه کنم، و

it's actually a wave, literally.

در واقع یک موج است، به معنای واقعی کلمه.

Right.

It's, yes, I have a fear of surfing.

درست.

بله، من از موج سواری می ترسم.

Ah.

Now, it's not like something I would describe as a fear.

آه اکنون، چیزی شبیه به چیزی نیست که من آن را ترس توصیف کنم.

When I think about surfing, I would love to be able to do it better and

وقتی به موج‌سواری فکر می‌کنم، خیلی دوست دارم که بتوانم آن را بهتر و

more often, but when I get to the space of surfing, my body takes over.

بیشتر انجام دهم، اما وقتی به فضای موج‌سواری می‌رسم، بدنم کنترل می‌شود.

You know, my amygdala, that animal brain back here, it takes over and I

می دانی، آمیگدال من، آن مغز حیوانی که اینجا برگشته، آن را می گیرد و من

don't get as much blood to my frontal cortex, which is more about planning

آنقدر خون به قشر پیشانی ام نمی رسم، که بیشتر مربوط به برنامه ریزی

and thinking and rational thought.

و تفکر و تفکر منطقی است.

Now, just a little bit of context.

اکنون، فقط کمی زمینه.

My husband is a surfer.

شوهر من موج سوار است.

It's his love, his joy, his passion.

این عشق، شادی، اشتیاق اوست.

Something that he cannot live without.

چیزی که بدون آن نمی تواند زندگی کند.

That's why we live in Spain on the coast and not in central Canada because

به همین دلیل است که ما در اسپانیا در ساحل زندگی می کنیم و نه در مرکز کانادا، زیرا

he would just die if I took him there.

اگر او را به آنجا ببرم او فقط می میرد.

And when I met him, I had gone surfing a few times back home in

و وقتی او را ملاقات کردم، چند بار به خانه در

Canada and also in Portugal, and it's something I really loved.

کانادا و همچنین در پرتغال برای موج سواری رفته بودم، و این چیزی است که واقعاً دوستش داشتم.

I love swimming.

عاشق شنا هستم.

I'm a very strong swimmer.

من یک شناگر بسیار قوی هستم.

I love being in the sea, in the ocean.

من عاشق بودن در دریا، در اقیانوس هستم.

It just seemed like something we could do together, you know, when

به نظر می‌رسید که می‌توانیم با هم انجام دهیم، می‌دانی، وقتی

you first meet someone, in love, and you picture your future together.

برای اولین بار با کسی آشنا می‌شوی، عاشق، و آینده خود را با هم تصور می‌کنی.

We would surf, and we'd be together, and the reality was different because

موج‌سواری می‌کردیم، و با هم بودیم، و واقعیت متفاوت بود، زیرا

something happened that I can't describe is that I just got really scared.

اتفاقی افتاد که نمی‌توانم آن را توصیف کنم، این بود که واقعاً ترسیدم.

And I tried a lot.

و من خیلی تلاش کردم.

So, for the first seven years of our relationship together, before we had

بنابراین، برای هفت سال اول رابطه ما با هم، قبل از اینکه

kids, I would really try to keep up with him, to keep at the same pace.

بچه دار شویم، واقعاً سعی می کردم با او همگام باشم و با همان سرعت پیش بروم.

Now, he's like a very good surfer and I'm not a good surfer, but I

حالا او مثل یک موج سوار خیلی خوب است و من موج سوار خوبی نیستم، اما می

can get on a board and take a wave.

توانم سوار شوم و موج بزنم.

And, we would go on small waves here in the Mediterranean.

و ما روی امواج کوچک اینجا در مدیترانه می رویم.

We would go to big waves in Indonesia.

ما به امواج بزرگ در اندونزی می رفتیم.

One of the biggest waves that I went on was in Similu, which is

یکی از بزرگترین امواجی که من روی آن رفتم در سیمیلو بود که

off of the north coast of Sumatra.

در سواحل شمالی سوماترا قرار دارد.

And, I would kind of do what you did, this exposure type therapy, like going

و، من کاری را که شما انجام دادید، انجام می‌دهم، این درمان از نوع مواجهه، مثل اینکه

a little bit each time, but not pushing myself to the point where I got afraid.

هر بار کمی پیش بروم، اما خودم را تا جایی که ترسیدم فشار ندهم.

And then at a certain point I kind of just was overcome by the fear and I

و سپس در یک نقطه خاص به نوعی ترس بر من غلبه کرد و من

just stopped and I haven't been back in the water since my second was born.

متوقف شدم و از زمان تولد دومم دیگر در آب نرفته ام.

And now when I think about it, my husband will say,

و حالا وقتی فکرش را می کنم شوهرم می گوید:

"Oh, today's the perfect day for you.

"اوه، امروز بهترین روز برای توست.

Like, let's go to the beach all together and you go and I'll stay with the kids."

مثلاً بیا با هم به ساحل برویم و تو برو و من پیش بچه ها می مانم."

And I'm like,

"No, no, no, no, no, no.

و من می گویم،

"نه، نه، نه، نه، نه، نه،

I don't want, like, don't even ask me."

من نمی خواهم، مانند، حتی از من نپرس."

Like the feeling of being able to go and then not doing it, even though I

مثل این که می‌توانم بروم و بعد آن را انجام ندهم، با اینکه می‌دانم

know I want to do it makes me angry.

می‌خواهم آن کار را انجام دهم، عصبانی‌ام می‌کند.

So, I just avoid it altogether.

بنابراین، من فقط از آن به طور کلی اجتناب می کنم.

Total avoidance.

اجتناب کامل

So, that's really sad.

بنابراین، این واقعاً غم انگیز است.

I feel really sad for you that you've lost that ability to face that.

من واقعاً برای شما متاسفم که توانایی مقابله با آن را از دست دادید.

Do you think that if your partner was able to say,

آیا فکر می کنید که اگر شریک زندگی شما می توانست بگوید:

"Hey, let's go out together."

"هی بیا با هم بریم بیرون."

If someone else was looking after the kids, do you think that would

اگر شخص دیگری از بچه‌ها مراقبت می‌کرد، فکر می‌کنید

be an opportunity that you take if you weren't going out on your own?

اگر به تنهایی بیرون نمی‌رفتید، این فرصتی است که از آن استفاده می‌کنید؟

Yes, probably.

بله، احتمالا.

Because I'm more comfortable.

چون راحت ترم

It would be a way to start again.

راهی برای شروع دوباره خواهد بود.

Because when you're surfing, there's a lot of variables.

چون وقتی در حال گشت و گذار هستید، متغیرهای زیادی وجود دارد.

There's...

وجود دارد...

Sharks.

کوسه ها.

There are no sharks here, but just thinking about the waves here, you know,

اینجا هیچ کوسه ای وجود ندارد، اما فقط با فکر کردن به امواج اینجا، می دانید،

in the Mediterranean, the waves are small, usually, unless there's a huge storm.

در دریای مدیترانه، امواج معمولا کوچک هستند، مگر اینکه طوفان بزرگی رخ دهد.

But there's a lot of surfers.

اما موج سواران زیادی وجود دارد.

So, the few waves that are here, there's a lot of surfers.

بنابراین، موج های معدودی که اینجا هستند، موج سواران زیادی هستند.

So, there's that element of worrying about, maybe it's something

بنابراین، آن عنصر نگرانی وجود دارد، شاید چیزی

similar to this thing of singing.

شبیه به این چیز از آواز خواندن باشد.

Like, I don't want to get in the way of real surfers doing their thing, you know?

مثلاً نمی‌خواهم مانعی برای موج‌سواران واقعی که کارهایشان را انجام می‌دهند، بگیرم، می‌دانی؟

The idea of having your board and going under, duck diving under waves, the

ایده داشتن تخته و زیر رفتن، غواصی اردک زیر امواج، احساس

feeling of losing control of my board and it hitting me or hitting someone else.

از دست دادن کنترل تخته ام و برخورد آن با من یا برخورد با شخص دیگری.

But if I went with my husband, he could maybe like, help me, you know,

اما اگر من با شوهرم می رفتم، شاید او می توانست

like push me into the wave, like do things that he did when I was a total

دوست داشته باشد، به من کمک کند، می دانید، مانند انجام کارهایی که او در زمانی که من کاملا

beginner and I could kind of start again.

مبتدی بودم انجام می داد و می توانستم دوباره شروع کنم.

I don't know.

I think that would maybe be an option.

من نمی دانم.

من فکر می کنم که شاید یک گزینه باشد.

Maybe that's a good idea to go with some friends and they can watch the kids.

شاید این ایده خوبی باشد که با چند دوست بروید و آنها بتوانند بچه ها را تماشا کنند.

Yeah.

آره

Yeah.

Or maybe switch to paddle boarding or something that maybe is better suited.

آره

یا شاید به پدل بوردینگ یا چیزی که شاید مناسب تر است بروید.

Yeah.

No, I do paddle boarding all the time, but yeah.

آره نه، من همیشه پارو سواری می کنم، اما بله.

Yeah, I think as we get older and I think when you become a parent,

بله، فکر می‌کنم وقتی بزرگتر می‌شویم و فکر می‌کنم وقتی پدر و مادر می‌شوید،

there definitely is this like level of caution that's introduced

قطعاً چنین سطح احتیاط وجود دارد

that maybe you didn't have before.

که شاید قبلاً نداشتید.

I'm much more cautious now than I ever have been, and maybe a little bit more

من الان خیلی محتاط تر از همیشه هستم و شاید کمی بیشتر

fearful of things there than I would have been before having children.

از قبل از بچه دار شدن از چیزهایی می ترسم.

I think you just become more aware of your own mortality once you have kids.

فکر می‌کنم وقتی بچه دار می‌شوی، از مرگ و میر خودت بیشتر آگاه می‌شوی.

Definitely.

قطعا.

I remember when my first was born that was strangely an overcoming

یادم می آید که اولین باری که به دنیا آمدم

feeling of my own mortality.

احساس غلبه بر مرگ و میر خودم بود

But almost a relief in the sense that I felt at that point, I still feel like,

. اما تقریباً به معنایی که در آن لحظه احساس کردم، احساس آرامش می‌کنم، هنوز هم احساس می‌کنم،

okay, now I don't have to worry so much about my mortality because I don't matter.

خوب، اکنون نباید آنقدر نگران مرگ و میرم باشم، زیرا برایم مهم نیست.

I want him to be okay, you know?

من می خواهم او خوب باشد، می دانید؟

Yeah.

What you said reminds me of my sister.

آره

اینی که گفتی منو یاد خواهرم میندازه.

I have two sisters.

من دو تا خواهر دارم.

I'm the youngest, but the middle one, she's the bravest person I know.

من جوان ترینم، اما وسط، او شجاع ترین کسی است که می شناسم.

She is like fearless.

او مثل نترس است.

All sorts of crazy things.

همه جور چیزهای دیوانه کننده

She has twins and she drove, well, this is only like very brave if

او دوقلو دارد و رانندگی می‌کرد، خوب، اگر پدر و مادر باشی این خیلی شجاع است

you're a parent, but she drove her two five-year-old twins in a van, with a

، اما او دو قلوهای پنج ساله‌اش را با یک ون، با یک

trailer, from Calgary, Canada, down to St.

تریلر، از کلگری، کانادا، به پایین‌تر از سنت سنت راند.

Louis, where she lives.

لویی، جایی که او زندگی می کند.

That's like 30 hours.

یعنی 30 ساعت

Oh, my goodness me.

وای خدای من

With twins!

با دوقلوها!

Anyways, skydiving, doing all sorts of things, but she told a story on the

به هر حال، چتربازی، انجام انواع کارها، اما او داستانی را در

podcast, where she does deep sea diving, and totally, not prepared, like she was

پادکست تعریف کرد، که در آن غواصی در عمق دریا انجام می‌دهد، و کاملاً آماده نبود، مثل اینکه

a diver, but she didn't check her second oxygen tank, she, all sorts of things.

غواص بود، اما مخزن اکسیژن دوم خود را بررسی نکرد. ، انواع چیزها

She runs out of oxygen, it's a huge problem.

اکسیژنش تمام می شود، این یک مشکل بزرگ است.

In any case, at the end, I say like, so Andrea, what's the moral of the story?

در هر صورت، در آخر می گویم لایک، پس آندریا، اخلاق داستان چیست؟

She's like,

"Well, now that I'm a parent, I'm more cautious."

او می گوید:

"خب، حالا که من پدر و مادر شدم، محتاط تر هستم."

And that really is what it took for her to become more cautious and not

و این واقعاً همان چیزی است که برای او لازم بود تا محتاط تر شود و

so brave in terms of doing scary, fearful things was to have children.

از نظر انجام کارهای ترسناک و ترسناک آنقدرها شجاع نباشد که بچه دار شود.

But now that she's a parent, she does these things like drive 30

اما حالا که پدر و مادر شده است، این کارها را انجام می دهد، مثلاً 30

hours with her five-year-olds.

ساعت رانندگی با بچه های پنج ساله اش.

She does like brave mom things.

او کارهای مادر شجاع را دوست دارد.

I'm often inspired by other parents who are just seemingly coping, doing

من اغلب از والدین دیگری الهام می‌گیرم که ظاهراً با این کار کنار می‌آیند و

things that I think are too difficult.

کارهایی را انجام می‌دهند که به نظر من خیلی سخت است.

It's like, well, if you can do it, then I can do it.

این مانند، خوب، اگر شما می توانید آن را انجام دهید، پس من می توانم آن را انجام دهم.

Yeah, that's definitely something that one of my fears would be that

بله، این قطعاً چیزی است که یکی از ترس های من این است که

I couldn't handle my own children.

نتوانم با فرزندانم کنار بیایم.

So, I always try to do things that feel difficult and, you know, taking

بنابراین، من همیشه سعی می‌کنم کارهایی را انجام دهم که به نظر سخت می‌آیند و، می‌دانی،

them to the pool alone, or just, you know, things that I feel are

آنها را به تنهایی به استخر ببرم، یا فقط، می‌دانی، چیزهایی که احساس می‌کنم

difficult to show that I can handle them, you know, I can deal with it.

دشوار است نشان دهم که می‌توانم با آنها کنار بیایم، می‌دانی، می‌توانم با آنها کنار بیایم. آی تی.

And not being so afraid of what other people think, because often

و از اینکه دیگران چه فکر می‌کنند نمی‌ترسم، زیرا اغلب

when we're out there, I look like chaotic and crazy and I'd be like,

وقتی بیرون هستیم، من مانند هرج و مرج و دیوانه به نظر می‌رسم و می‌خواهم،

well, that's just the way it is.

خوب، همین طور است.

That's my life right now.

زندگی من در حال حاضر همین است.

And there are children and I'm just, you know, making sure that they're alive.

و بچه‌هایی هستند و من فقط، می‌دانی، مطمئن می‌شوم که آنها زنده هستند.

That's my standard at the current time.

این استاندارد من در زمان فعلی است.

Yeah, I was in the pool not long ago and I often struggle with my two

بله، من چندی پیش در استخر بودم و اغلب با دو پسرم

boys, similar age to yours, and I often struggle if I'm alone with them.

، هم سن و سال شما، مشکل دارم، و اگر با آنها تنها باشم، اغلب مشکل دارم.

I'm very mild-mannered and I like things to be very minimal and

من خیلی ملایم هستم و دوست دارم همه چیز خیلی حداقلی و

controlled and my children are loud and they are just like whirlwinds and

کنترل شده باشد و بچه هایم پر سر و صدا باشند و درست مثل گردباد هستند و

so, they are completely opposite to me and how I like to live my life.

بنابراین کاملاً مخالف من هستند و من دوست دارم زندگی ام را بگذرانم.

So, they really test me all the time.

بنابراین، آنها واقعاً همیشه من را آزمایش می کنند.

And I struggle like, you know, you talk about taking them swimming and I

و من در تلاشم مثل اینکه، می‌دانی، تو در مورد بردن آنها به شنا صحبت می‌کنی و من

know how hard it is to take two young children swimming when you're on your

می‌دانم که چقدر سخت است که دو کودک خردسال را به شنا ببری، در حالی که خودت باشی

own and the coping, the logistics of everything and keeping them alive.

، تدارکات همه چیز و زنده نگه داشتن آنها.

And then I was sitting in the little hot tub at the end of our swimming

و بعد من در جکوزی کوچک انتهای استخرمان نشسته بودم

pool and this lady gets in and then her children all start piling in

و این خانم وارد شد و بعد بچه هایش همه شروع به جمع کردن کردند

and she had three sets of twins.

و او سه دسته دوقلو داشت.

And she's on her own.

و او به حال خودش است.

She's got six kids.

او شش بچه دارد.

I don't know if she's alone in life, but she was on her own in the pool and they

نمی‌دانم او در زندگی تنهاست یا نه، اما او به تنهایی در استخر بود و

probably ranged from about 12 down to six.

احتمالاً بین 12 تا 6 نفر بودند.

And so, six children.

و بنابراین، شش فرزند.

And I just looked at them all and she seemed so relaxed and

و من فقط به همه آنها نگاه کردم و او خیلی آرام به نظر می رسید و

I was like, this is amazing.

من فکر می کردم که این شگفت انگیز است.

I would love to have a huge family.

من دوست دارم یک خانواده بزرگ داشته باشم.

It's not on the cards for us, but I would love to have a big family like that.

این مورد برای ما نیست، اما من دوست دارم چنین خانواده بزرگی داشته باشم.

And I thought, but it must be a nightmare for her.

و من فکر کردم، اما باید برای او یک کابوس باشد.

And then I saw her in the changing rooms, just kind of standing guard while she was

و بعد او را در رختکن ها دیدم، در حالی که داشت

organising them to all have the showers, get their clothes, get dried, get dressed.

آنها را مرتب می کرد تا همه دوش بگیرند، لباس هایشان را بگیرند، خشک شوند، لباس بپوشند، نگهبان ایستاده بود.

And she was, you know, completely organised, completely cool and calm.

و او کاملاً منظم، کاملاً خونسرد و آرام بود.

And all the children were like,

و همه بچه ها مثل

"Mummy, mummy, mummy, mummy, this, that, this, that."

"مامان، مامان، مامان، مامان، این، آن، این، آن،" بودند.

And I was in my head going, I couldn't cope with all this noise.

و تو سرم داشتم میرفتم، نمیتونستم با این همه سروصدا کنار بیام.

Towels there, clothes are there, showers there, wash your hair, dry your feet,

حوله‌ها، لباس‌ها آنجاست، دوش گرفتن، موهایت را بشویید، پاهایتان را خشک کنید،

put your shoes on, you know, she just had it all in hand and I thought, I cannot

کفش‌هایتان را بپوشید، می‌دانید، او همه چیز را در دست داشت و من فکر می‌کردم، نمی‌توانم

complain about struggling with my two kids when she is managing fine with six.

از مبارزه با دو بچه‌ام شکایت کنم، وقتی او مدیریت می‌کند. خوب با شش

It's just mental, inspirational, but mental.

این فقط ذهنی، الهام بخش، اما ذهنی است.

You mentioned quite a few times about Canada.

شما بارها به کانادا اشاره کردید.

That's where you're from, but you're living in Spain.

شما اهل آنجا هستید، اما در اسپانیا زندگی می کنید.

So, talk to me about this transition.

بنابراین، در مورد این انتقال با من صحبت کنید.

Moving over to Spain.

انتقال به اسپانیا

How was that for you?

برای شما چطور بود؟

Well, I can say that when I moved here, which is a long time ago now, it was

خوب، می توانم بگویم که وقتی به اینجا نقل مکان کردم، یعنی خیلی وقت پیش،

13 years ago, I was completely and utterly naive, which is, I think, the

13 سال پیش بود، کاملاً و کاملاً ساده لوح بودم، که فکر می کنم بهترین

best way to go into most adventures.

راه برای وارد شدن به بیشتر ماجراهاست.

Yeah.

آره

Because if you're not a little bit naive, then a lot of us wouldn't do things

زیرا اگر کمی ساده لوح نباشید، بسیاری از ما کارهایی را انجام نمی دهیم

because we think I'm safe here in my cave.

زیرا فکر می کنیم که من اینجا در غار خود امن هستم.

I don't want to go and go out there and be exposed and put myself into

من نمی خواهم بروم و بیرون بروم و در معرض قرار بگیرم و خودم را در

uncomfortable, fearful positions.

موقعیت های ناراحت کننده و ترسناک قرار دهم.

But in fact, that's what happened.

اما در واقع همین اتفاق افتاد.

So, I was travelling around Europe doing what lots of North Americans

بنابراین، من به دور اروپا سفر می‌کردم و کاری را انجام می‌دادم که بسیاری از مردم آمریکای شمالی

like to do after university, put on our backpacks and travel around and

دوست دارند بعد از دانشگاه انجام دهند، کوله‌پشتی‌هایمان را بپوشند و به اطراف سفر کنیم و

see the world and discover ourselves.

دنیا را ببینیم و خودمان را کشف کنیم.

So, that's what I did.

بنابراین، این کاری است که من انجام دادم.

And at the end of my trip, I thought, I would love to spend a year in Spain.

و در پایان سفرم، فکر کردم، دوست دارم یک سال را در اسپانیا بگذرانم.

I loved Barcelona, so I'll just go back there.

من بارسلونا را دوست داشتم، بنابراین فقط به آنجا برمی گردم.

And I'd have always wanted to learn Spanish and, you know, I thought of

و من همیشه دوست داشتم اسپانیایی یاد بگیرم و، می‌دانی، به

it like, just like a little detail, like, oh, I can just, I'll do, I'll

آن فکر می‌کردم، درست مثل جزئیات کوچک، مثل، اوه، فقط می‌توانم، انجام می‌دهم،

pay for a course and I'll learn Spanish in three months and that'll be that.

برای یک دوره هزینه می‌پردازم و من. سه ماه دیگر اسپانیایی را یاد خواهم گرفت و تمام خواهد شد.

And then I'll get a job and I'll just live my life and drink café and,

و بعد کار پیدا می کنم و فقط زندگی ام را می گذرانم و کافه می نوشم و

you know, do what Spanish people do.

می دانی، همان کاری را انجام می دهم که مردم اسپانیا انجام می دهند.

So, I got here and I got to my first class, my Spanish class,

بنابراین، به اینجا رسیدم و به کلاس اولم، کلاس اسپانیایی ام رسیدم،

and I was like the worst student.

و مثل بدترین دانش آموز بودم.

I was terrible.

من وحشتناک بودم

I didn't know how to learn another language.

من بلد نبودم زبان دیگری یاد بگیرم.

Right.

درست. چیزی که واقعاً در بین ما تک زبانه ها که بیشتر

Which is really common with us monolinguals, which is most

of the English-speaking world.

کشورهای انگلیسی زبان است رایج است.

You know, Canada, the US, the UK, South Africa, Australia, New Zealand.

می دانید، کانادا، ایالات متحده، بریتانیا، آفریقای جنوبی، استرالیا، نیوزیلند.

We tend to only speak English, which is probably has a lot of reasons,

ما تمایل داریم فقط انگلیسی صحبت کنیم، که احتمالاً دلایل زیادی دارد،

but it's because a lot of other people speak English, so we're never

اما به این دلیل است که بسیاری از افراد دیگر انگلیسی صحبت می کنند، بنابراین ما هرگز

forced to learn another language.

مجبور به یادگیری زبان دیگر

So, I didn't even know how to get my mind around language learning,

بنابراین، من حتی نمی‌دانستم چگونه ذهنم را درگیر یادگیری زبان کنم،

like what's a verb, what's a noun, what are we talking about?

مثلاً چه فعل است، یک اسم چیست، درباره چه چیزی صحبت می‌کنیم؟

And it was at that point that I also had for the first time, like this

و در آن نقطه بود که من نیز برای اولین بار، مانند این

meta-linguistic awareness of like, what it means to be myself in another language and

آگاهی فرازبانی از شبیه بودن، به معنای خود بودن در زبان دیگر و

what it means to speak another language, how other people are going to perceive me.

به معنای صحبت کردن به زبان دیگر، و اینکه دیگران چگونه مرا درک خواهند کرد، داشتم. .

When we only ever operate in our own native language, we're used to

وقتی فقط به زبان مادری خود کار می کنیم، عادت کرده ایم که

just being able to show who we are.

فقط بتوانیم خودمان را نشان دهیم.

Without there being like a language barrier, right?

بدون وجود مانع زبانی، درست است؟

So, we don't have to worry that people aren't going to see who we really are.

بنابراین، ما نباید نگران باشیم که مردم نخواهند دید ما واقعاً چه کسی هستیم.

And that was the biggest fear for me.

و این بزرگترین ترس برای من بود.

When I started learning and started speaking Spanish, say going to a

وقتی شروع به یادگیری کردم و شروع به صحبت کردن به زبان اسپانیایی کردم، مثلاً به یک

party, and my language skills allowed me to say what I had for lunch that

مهمانی رفتم، و مهارت های زبانی من به من اجازه داد که آنچه را که آن روز برای ناهار خوردم

day, whereas I was like, no, but I'm actually like a normal person.

، بگویم، در حالی که من نه، اما در واقع مانند یک فرد عادی هستم.

Like, I don't want you to think I'm not intelligent, you know,

مثلاً نمی‌خواهم فکر کنی من باهوش نیستم، می‌دانی،

not like I'm a genius, but I just want you to see me really.

نه اینکه من یک نابغه هستم، اما فقط می‌خواهم واقعاً مرا ببینی.

Like the difference between being like a 3D version of yourself...

مثل تفاوت بین بودن مثل یک نسخه سه بعدی از خودتان...

Exactly!

...and a 2D version of yourself.

دقیقاً!

و یک نسخه دو بعدی از خودتان.

And unfortunately, that can happen when there's a language barrier

و متأسفانه، زمانی که یک مانع زبانی وجود دارد

and you just don't see the person.

و شما آن شخص را نمی بینید، ممکن است این اتفاق بیفتد.

You don't see who they really are because they can't communicate it with you.

شما نمی بینید که آنها واقعا چه کسانی هستند زیرا نمی توانند با شما ارتباط برقرار کنند.

And then I can say that a fear that I had for a very, very long time, and it's so

و بعد می توانم بگویم ترسی که برای مدت بسیار بسیار طولانی داشتم و خیلی

silly, maybe it's even in the realm of phobia was making phone calls in Spanish.

احمقانه است، شاید حتی در قلمرو فوبیا باشد، تماس تلفنی به زبان اسپانیایی بود.

Right.

درست.

And it was like the fear that I would call and we would have a problem, you

و مثل این ترس بود که من زنگ بزنم و مشکلی داشته باشیم، می دانید

know, something in the communication.

، چیزی در ارتباط است.

When you're in person, you've got your hands, you can point, you can,

وقتی شخصا هستید، دستتان را گرفته اید، می توانید اشاره کنید، می توانید،

you know, there's a lot of oral agility skills that you can do.

می دانید، مهارت های چابکی دهان زیادی وجود دارد که می توانید انجام دهید.

You can kind of explain it this way or explain it that way, but when you can't

شما می توانید آن را به این شکل یا آن طور توضیح دهید، اما وقتی نمی توانید

see the person, when you're just using your voice, feels very scary and it was

آن شخص را ببینید، وقتی فقط از صدای خود استفاده می کنید، احساس بسیار ترسناکی می کنید و

terrifying for me and still, I will, very ashamed to say this, but if it's me and

برای من وحشتناک بود و هنوز هم، بسیار شرمنده خواهم بود. این را بگویم، اما اگر من و

my husband, and we have to call the school or call, I don't know, somewhere, call the

شوهرم هستیم، و باید به مدرسه زنگ بزنیم یا زنگ بزنیم، نمی دانم، جایی، با

phone company to renegotiate something, I'll try to make him do it for me.

شرکت تلفن تماس بگیریم تا چیزی را دوباره مذاکره کنیم، سعی می کنم او را مجبور کنم این کار را برای من انجام دهد.

And he's like,

"No, no, no, no, no, you're not, this, no, no, no, you speak perfect Spanish.

و او می‌گوید:

"نه، نه، نه، نه، نه، تو نیستی، این، نه، نه، نه، تو اسپانیایی کامل صحبت می‌کنی.

You're not going to make me make your phone calls for you."

نمی‌خواهی مجبورم کنی با تو تماس‌های تلفنی داشته باشم."

Can't get out of it.

نمی توان از آن خارج شد.

You can't get out of it.

شما نمی توانید از آن خارج شوید.

You can't get out of it.

شما نمی توانید از آن خارج شوید.

But yeah, it was very difficult, but it gets better with time.

اما بله، خیلی سخت بود، اما با گذشت زمان بهتر می شود.

And little by little, speaking more and more, practising more and more

و کم کم، بیشتر و بیشتر صحبت کردن، بیشتر و بیشتر تمرین کردن

is, I can say, as my experience as a language learner and also someone who

، می توانم بگویم که تجربه من به عنوان یک زبان آموز و همچنین فردی که

has taught lots and lots of students over 10 years, the only way to get

در طی 10 سال به دانش آموزان زیادی آموزش داده است، تنها راه برای

better at speaking and listening.

بهتر شدن در صحبت کردن است. و گوش دادن

And a lot of us have a fear of it.

و بسیاری از ما از آن ترس داریم.

A lot.

زیاد.

I can say probably 95 per cent of students are the ones who hold in instead of

می‌توانم بگویم احتمالاً 95 درصد دانش‌آموزان کسانی هستند که به‌جای

just like, whatever, I'll just say it.

دوست داشتن، هر چه باشد، من فقط آن را می‌گویم.

The only way to get over it is doing it.

تنها راه غلبه بر آن انجام آن است.

The only way, you know.

تنها راه، شما می دانید.

And starting with passive.

و با منفعل شروع می شود.

So, listening, listening to podcasts, watching movies, starting with that

بنابراین، گوش دادن، گوش دادن به پادکست ها، تماشای فیلم، شروع با آن

skill and then speaking more and just looking for opportunities is the only

مهارت و سپس صحبت بیشتر و فقط جستجوی فرصت ها تنها

way to get over that fear and just get more comfortable and face it.

راه غلبه بر این ترس و راحت تر شدن و رویارویی با آن است.

And it's the only way to cope.

و این تنها راه مقابله است.

So, yeah.

پس آره.

So, that's like exposure therapy.

بنابراین، این مانند مواجهه درمانی است.

We've talked about that.

That's kind of like, yeah, exposure therapy.

ما در مورد آن صحبت کرده ایم.

این چیزی شبیه، بله، مواجهه درمانی است.

I think we both have that thing of if I'm afraid of something,

فکر می‌کنم هر دوی ما چنین چیزی را داریم که اگر از چیزی می‌ترسم،

then I need to go out and do it.

باید بروم و آن را انجام دهم.

Go and face it.

برو باهاش ​​روبرو شو

Confront it.

Face it.

با آن مقابله کنید.

باهاش ​​روبروشو.

Exactly.

Confronting your fears.

دقیقا.

مقابله با ترس های خود

They won't get easier if you just avoid them.

اگر فقط از آنها دوری کنید آنها آسان تر نمی شوند.

No, we, lots of people online talk about the importance

نه، ما، بسیاری از افراد آنلاین در مورد اهمیت

of students making mistakes.

اشتباه دانش آموزان صحبت می کنیم.

So you'll tend to see videos and shorts of people saying like,

بنابراین تمایل دارید ویدیوها و شورت های افرادی را ببینید که می گویند لایک کنید،

you've got to make mistakes.

باید اشتباه کنید.

Don't avoid mistakes.

از اشتباه اجتناب نکنید.

Mistakes are how you learn, how you grow.

اشتباهات این است که چگونه یاد می گیرید، چگونه رشد می کنید.

And the same goes for being vulnerable.

و همین امر در مورد آسیب پذیر بودن نیز صدق می کند.

Like you say, you've just got to go out there and do it.

همانطور که می گویید، فقط باید به آنجا بروید و این کار را انجام دهید.

My children, and you probably have the same, watching them develop

فرزندان من، و شما احتمالاً همین را دارید، تماشای آنها

their language is so fascinating as a language teacher, seeing how

به عنوان یک معلم زبان بسیار جذاب است، زیرا می بینید که چقدر

like little inhibition they have.

بازداری کمی دارند.

They're not nervous or scared.

آنها عصبی یا ترسیده نیستند.

Even when I correct them a thousand times.

حتی وقتی هزار بار تصحیحشون کنم.

So, like my son, my eldest son, who's five is struggling with irregular verbs.

بنابراین، مانند پسرم، پسر بزرگ من که پنج سال دارد با افعال بی قاعده دست و پنجه نرم می کند.

So, he will say, oh, what does he say?

پس او خواهد گفت، اوه، چه می گوید؟

Go-ed.

برو اد.

I go-ed.

Yeah.

من رفتم.

آره

When I go-ed to school.

وقتی به مدرسه رفتم

And so, I'll correct him when I went to, when I went to, and so I'm always,

و بنابراین، وقتی رفتم، وقتی رفتم، او را تصحیح می کنم، و بنابراین همیشه هستم،

I'm not saying what you've said is wrong, but I always just repeat

نمی گویم آنچه شما گفتید اشتباه است، اما همیشه فقط تکرار می کنم

and give him the correct version.

و نسخه صحیح را به او می دهم.

And then he'll repeat again or when I went to school.

و بعد دوباره تکرار خواهد کرد یا وقتی به مدرسه رفتم.

But he struggles with that a lot, but he's never embarrassed or he doesn't

اما او با این موضوع خیلی دست و پنجه نرم می کند، اما

feel ashamed when I correct him.

وقتی او را اصلاح می کنم هرگز خجالت نمی کشد یا خجالت نمی کشد.

He doesn't shy away from saying anything.

او از گفتن چیزی ابایی ندارد.

It's just this, okay, well, you know, you got the message and you've corrected

فقط همین است، خوب، خوب، می دانید، شما پیام را دریافت کردید و من را اصلاح کردید

me and I've taken the correction.

و من اصلاح را انجام دادم.

I might forget it.

شاید فراموشش کنم

I might remember it.

شاید یادم بیاد

Who knows, but I'm just going to keep speaking.

چه کسی می داند، اما من فقط به صحبت کردن ادامه خواهم داد.

And it's that just lack of care works really well for him.

و این است که فقط عدم مراقبت برای او بسیار خوب است.

And for, you know, everyone learning a language.

و برای هرکسی که یک زبان یاد می گیرد.

I think we all learn how to walk.

فکر می کنم همه ما راه رفتن را یاد می گیریم.

We just keep, even if we're wobbly and we're falling over, we just keep doing it.

ما فقط نگه می داریم، حتی اگر متزلزل باشیم و در حال سقوط باشیم، فقط به انجام آن ادامه می دهیم.

And eventually, we can all walk.

و در نهایت، همه ما می توانیم راه برویم.

Obviously able-bodied and with no issues, we all learn to walk.

به وضوح توانا و بدون هیچ مشکلی، همه ما راه رفتن را یاد می گیریم.

And it's the same with speaking.

و صحبت کردن هم همینطور است.

You just have to keep going.

فقط باید ادامه بدی

And doing it.

و انجام آن.

Right?

Exactly.

درست؟

دقیقا.

You have to, and yeah, kids, like you said, are amazing models to look

شما باید، و بله، بچه ها، همانطور که شما گفتید، مدل های شگفت انگیزی هستند که

at that they don't, it's funny, like people, and myself included, are

نمی بینند، خنده دار است، مثل اینکه مردم، و از جمله من،

very fearful of being corrected or saying the wrong thing, you know?

خیلی می ترسیم که اصلاح شوند یا حرف اشتباهی بزنند، می دانید؟

Something as silly in Spanish is using the wrong ending, like

چیزی به اندازه احمقانه در اسپانیایی استفاده از پایان اشتباه است، مانند

the masculine or feminine, like mixing something like that up.

مذکر یا مؤنث، مانند مخلوط کردن چیزی شبیه به آن.

It's very easy to happen, but when it happens, you feel embarrassed.

خیلی راحت اتفاق می افتد، اما وقتی اتفاق می افتد، شما احساس خجالت می کنید.

Maybe now I wouldn't because I'm just used to making mistakes.

شاید الان این کار را نکنم چون به اشتباه کردن عادت کرده ام.

But I think the best thing you can do as a language learner, and perhaps

اما من فکر می کنم بهترین کاری که شما به عنوان یک زبان آموز و شاید

a human, from my humble opinion, is getting comfortable making mistakes.

یک انسان می توانید انجام دهید، از نظر حقیر من، راحت شدن در اشتباه کردن است.

Yeah.

And I think that's a fantastic place to end this discussion today.

آره

و من فکر می کنم که این مکان فوق العاده ای برای پایان دادن به این بحث امروز است.

Wonderful.

So face your fears and just enjoy being in your own skin.

فوق العاده است.

پس با ترس های خود روبرو شوید و فقط از بودن در پوست خود لذت ببرید.

Be courageous, and overcome those things that are holding you back, especially

شجاع باشید و بر چیزهایی که مانع شما می شود غلبه کنید، به خصوص

if it's having an impact on your life, like not being able to enjoy surfing

اگر بر زندگی شما تأثیر بگذارد، مانند عدم لذت بردن از موج سواری

with your partner and your family.

با شریک زندگی و خانواده.

That's definitely something to tackle and overcome.

این قطعا چیزی برای مقابله و غلبه بر آن است.

I'm going to get out there and do that.

من می روم آنجا و این کار را انجام می دهم.

Find someone to watch my kids and I'm going to get back on that wave.

کسی را پیدا کنید که بچه های من را تماشا کند و من دوباره به آن موج برمی گردم.

Fantastic.

Fantastic.

خارق العاده.

خارق العاده.

Bree, it's been an absolute joy having you here.

بری، از بودنت در اینجا بسیار خوشحالم.

So, thank you for accepting my invitation.

پس از اینکه دعوت من را پذیرفتید متشکرم.

Where can my listeners find you?

شنوندگان من کجا می توانند شما را پیدا کنند؟

I think the best place is wherever you listen to podcasts.

به نظر من بهترین مکان جایی است که به پادکست گوش دهید.

Just search for Into the Story and probably a good place to

فقط Into the Story را جستجو کنید و احتمالاً مکان خوبی برای

start is listening to your story.

شروع گوش دادن به داستان شما است.

I think that's something that they'd really enjoy.

من فکر می کنم این چیزی است که آنها واقعاً از آن لذت می برند.

And then from there they can find more about Into the Story.

و سپس از آنجا می توانند اطلاعات بیشتری درباره Into the Story پیدا کنند.

Fantastic.

I will put a link to your podcast into the show notes.

خارق العاده.

من پیوندی به پادکست شما در یادداشت های برنامه می گذارم.

So, for my listeners just head there to find a direct link.

بنابراین، برای شنوندگان من فقط به آنجا بروید تا یک پیوند مستقیم پیدا کنید.

So thank you very much and enjoy the rest of your day.

بنابراین بسیار سپاسگزارم و از بقیه روز خود لذت ببرید.

Thanks.

And to my listeners, take very good care and goodbye.

با تشکر. و به شنوندگان من، بسیار خوب مراقبت کنید و خداحافظ.

Bye.

خدا حافظ.