What it's like to be a transgender dad | LB Hannahs

Çeviri: Berfin Kavşut Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

So the other morning I went to the grocery store

Geçen sabah bakkala uğradım,

and an employee greeted me

çalışanlardan biri beni selamlayıp

with a "Good morning, sir, can I help you with anything?"

"Günaydın beyefendi, yardımcı olabilir miyim?" diye sordu.

I said, "No, thanks, I'm good."

Bense "Hayır, sağ olun, iyiyim." dedim.

The person smiled and we went our separate ways.

Gülümsedi ve kendi işimize döndük.

I grabbed Cheerios and I left the grocery store.

Bir kutu Cheerios kaptım ve marketten ayrıldım.

Bir kahve dükkanının arabaya servis yerine geçtim.

And I went through the drive-through of a local coffee shop.

After I placed my order, the voice on the other end said,

Siparişimi verdikten sonra karşıdaki ses şunu dedi:

"Teşekkürler hanımefendi. Sağ taraftan ilerleyin."

"Thank you, ma'am. Drive right around."

Now, in the span of less than an hour,

Yani bir saatten daha kısa bir sürede

I was understood both as a "sir" and as a "ma'am."

hem "beyefendi" hem de "hanımefendi" olarak anlaşılmıştım.

But for me, neither of these people are wrong,

Bence, bu iki kişi de yanlış söylememişti

but they're also not completely right.

ama tamamen doğru da değiller.

This cute little human is my almost-two-year-old Elliot.

Bu küçük şirin insan iki yaşına basacak kızım Elliot.

Yeah, alright.

Evet, pekâlâ.

And over the past two years,

Son iki yılda, bu çocuk beni,

this kid has forced me to rethink the world

dünyayı ve dünyada nasıl bir rol oynadığımı

and how I participate in it.

yeniden düşünmeye itti.

I identify as transgender and as a parent, that makes me a transparent.

Ben trans bir birey ve ebeveynim, bu da beni ''transparent'' yapar.

(Laughter)

(Kahkaha)

(Applause)

(Alkış)

(Cheering)

(Tezahürat)

(Applause)

(Alkış)

As you can see, I took this year's theme super literal.

Gördüğünüz gibi bu yılın temasına aynen uyuyorum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Like any good dad joke should.

Her iyi baba şakasının olması gerektiği gibi.

More specifically, I identify as genderqueer.

Daha da doğrusu, ben ''genderqueer'' bir bireyim.

And there are lots of ways to experience being genderqueer,

"Genderqueer" olmanın pek çok yolu var

but for me that means I don't really identify as a man or a woman.

ama bana göre bu, benim kadın ya da erkek olarak tanımlanmamam demek.

I feel in between and sometimes outside of this gender binary.

Bu ikili cinsiyet sisteminin bazen içinde bazen ise dışında hissediyorum.

And being outside of this gender binary

Bu ikili toplumsal cinsiyet sisteminin dışında olmak

means that sometimes I get "sired" and "ma'amed"

Cheerios yemek gibi günlük şeyler yaparken

in the span of less than an hour when I'm out doing everyday things

bir saatten daha kısa bir sürede

hem "hanımefendi" hem de "beyefendi" olarak çağrılmam demek.

like getting Cheerios.

But this in between lane is where I'm most comfortable.

Ama ikisi arasında kaldığımda çok rahat hissediyorum.

This space where I can be both a sir and a ma'am

Hem hanımefendi hem beyefendi olduğum o nokta

feels the most right and the most authentic.

en doğru ve gerçek hissettiğim yer.

Ama bu, etkileşimlerimin rahatsız edici olmadığı anlamına gelmiyor.

But it doesn't mean that these interactions aren't uncomfortable.

Trust me, the discomfort can range from minor annoyance

İnanın bana, rahatsızlığım küçük bir rahatsızlıktan

fiziksel olarak tehlikede hissetmeye kadar değişebilir.

to feeling physically unsafe.

Like the time at a bar in college

Tıpkı, üniversite zamanlarında bardayken

when a bouncer physically removed me by the back of the neck

bir korumanın beni ensemden tutup

and threw me out of a woman's restroom.

kadınlar tuvaletinden dışarı attığı gibi.

But for me, authenticity doesn't mean "comfortable."

Fakat benim için özgünlük "rahatlık" demek değil.

It means managing and negotiating the discomfort of everyday life,

Bu, güvende olmadığım zamanlarda bile

günlük hayatın rahatsızlığını yönetmek ve onunla başa çıkmak demek.

even at times when it's unsafe.

Trans olma deneyimim yeni ebeveyn kimliğimle çarpışana kadar

And it wasn't until my experience as a trans person

collided with my new identity as a parent

kırılganlığımın derinliklerini

that I understood the depth of my vulnerabilities

ve benim nasıl en gerçek olan ben olmamı

and how they are preventing me from being my most authentic self.

önlediğini anlamamıştım.

Çoğu insan için çocuklarının onlara nasıl seslendiğine,

Now, for most people, what their child will call them

is not something that they give much thought to

yani "anne" ya da "baba" gibi toplumsal cinsiyetçi kelimeler

outside of culturally specific words

veya kültürel olarak belirli bazı kelimeler dışında

or variations on a gendered theme like "mama," "mommy," or "daddy," "papa."

But for me, the possibility is what this child,

Bunun aksine benim için,

who will grow to be a teenager and then a real-life adult,

ergenliğe girecek ve sonra da yetişkin olacak bu çocuğun

will call me for the rest of our lives,

bana hayatımız boyunca nasıl sesleneceği

was both extremely scary and exciting.

hem korkutucu hem de heyecan vericiydi.

And I spent nine months wrestling with the reality that being called "mama"

Dokuz ay boyunca "anne" olarak

ya da benzer şekilde çağrılma olasılığının beni yansıtmayacağını düşündüm.

or something like it didn't feel like me at all.

"Anne" kelimesini ve türevlerini her ne kadar denesem de

And no matter how many times or versions of "mom" I tried,

it always felt forced and deeply uncomfortable.

hep zorlayıcı ve derinen rahatsız ediciydi.

I knew being called "mom" or "mommy" would be easier to digest for most people.

Çoğu insan "anne" olmamı daha kolay sindirebilirlerdi.

The idea of having two moms is not super novel,

İki anneye sahip olma fikri çok yeni değil,

especially where we live.

özellikle de bizim yaşadığımız yerde.

So I tried other words.

Ben de başka kelimeler denedim.

And when I played around with "daddy," it felt better.

"Baba" kelimesini kullandığımda daha iyi hissettirdi.

Better, but not perfect.

Daha iyiydi ama mükemmel değildi.

It felt like a pair of shoes that you really liked

Çok sevdiğiniz bir ayakkabıyı giymek gibiydi

but you needed to wear and break in.

fakat bunu giymem ve alışmam gerekiyordu.

And I knew the idea of being a female-born person being called "daddy"

Ve biliyordum ki kadın olarak doğmuş birinin "baba" olarak çağrılması

was going to be a harder road with a lot more uncomfortable moments.

daha fazla rahatsızlık veren anlarla dolu daha zor bir yol olacaktı.

But, before I knew it, the time had come

Fakat ben bunu bilemeden artık vakit gelmişti

and Elliot came screaming into the world, like most babies do,

ve Elliot ağlayarak dünyaya geldi, birçok bebeğin yaptığı gibi,

and my new identity as a parent began.

ebeveyn olarak yeni kimliğim başlamış oldu.

I decided on becoming a daddy, and our new family faced the world.

Baba olmaya karar verdim ve ailemiz dünya ile karşı karşıyaydı.

Now one of the most common things that happens when people meet us

Başımıza sıklıkla gelen şeylerden biri insanlarla karşılaştığımız zaman

is for people to "mom" me.

bana "anne" olarak seslenmeleri.

And when I get "momed", there are several ways the interaction can go,

"Anne" diye seslenilince etkileşimimiz çeşitli yollarla devam edebilir.

and I've drawn this map to help illustrate my options.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So, option one is to ignore the assumption

Birinci seçenek bu varsayımı görmezden gelmek

and allow folks to continue to refer to me as "mom,"

ve beni "anne" olarak tanımlamalarına ses çıkarmamak.

which is not awkward for the other party,

Bu karşı taraf için garip değil,

but is typically really awkward for us.

ama bizim için genelde gerçekten de garip.

And it usually causes me to restrict my interaction with those people.

Bu çoğunlukla o kişilerle etkileşimi sınırlamama sebep oluyor.

Option one.

Bu birinci seçenek.

Option two is to stop and correct them

İkinci seçenekse durup söylenileni düzeltmek

and say something like,

ve şöyle bir şey demek;

"Actually, I'm Elliot's dad" or "Elliot calls me 'daddy.'"

"Aslında Elliot'un babasıyım'' ya da ''Elliot bana 'baba' diyor."

And when I do this, one or two of the following things happen.

Bunu yaptığımda şunlar oluyor.

Folks take it in stride and say something like, "Oh, OK."

Ya durumu doğal karşılıyorlar ve "Ah, tamam" diyorlar

And move on.

ve umursamıyorlar.

Or they respond by apologizing profusely

Ya da kendilerini kötü, beceriksiz, suçlu

because they feel bad or awkward or guilty or weird.

ya da tuhaf hissettikleri için fazlaca özür diliyorlar.

But more often, what happens is folks get really confused

Fakat çoğunlukla kafaları oldukça karışıyor

and look up with an intense look and say something like,

ve uzun uzun bakarak şöyle diyorlar:

"Bu cinsiyet değiştirmek istediğin anlamına mı geliyor?

"Does this mean you want to transition?

Do you want to be a man?"

Erkek mi olmak istiyorsun?"

Or say things like,

ya da şöyle:

"How can she be a father?

"Nasıl bir kadın baba olabilir?

Only men can be dads."

Sadece erkekler baba olabilir."

Well, option one is oftentimes the easier route.

Birinci seçenek genelde daha kolay.

Option two is always the more authentic one.

İkincisi ise daha gerçek olanı.

And all of these scenarios involve a level of discomfort,

Ama bütün bu senaryolara en iyi durumlarda bile

rahatsızlık duygusu ekleniyor.

even in the best case.

And I'll say that over time, my ability to navigate this complicated map

Diyebilirim ki zamanla bu karmaşık haritada

yolumu bulmak daha da kolaylaştı.

has gotten easier.

But the discomfort is still there.

Ama rahatsızlık hissi hâlâ benimle.

Now, I won't stand here and pretend

Bu karmaşık haritada yolumu bulmak

like I've mastered this, it's pretty far from it.

artık daha kolay, bunu söyleyebilirim.

And there are days when I still allow option one to take place

Birinci seçeneğe izin verdiğim günler de oluyor

because option two is just too hard or too risky.

çünkü ikincisi çok zor ve riskli.

There's no way to be sure of anyone's reaction,

Kimsenin tepkisinden emin olmanızın bir yolu yok.

and I want to be sure that folks have good intentions,

Bu kimselerin iyi niyetli olduklarından,

iyi olduklarından emin olmak istiyorum.

that people are good.

But we live in a world where someone's opinion of my existence

Birinin benim varlığım hakkındaki düşüncesinin

can be met with serious threats to me

benim ve ailemin duygusal ve fiziksel güvenliği için

or even my family's emotional or physical safety.

tehdit oluşturabileceği bir dünyadayız.

So I weigh the costs against the risks

Öyle olunca bedelini riskleriyle kıyaslıyorum.

and sometimes the safety of my family comes before my own authenticity.

Bazen ailemin güvenliği benim hakikatimden önce geliyor.

But despite this risk,

Biliyorum ki bu riske rağmen

Elliot büyüyüp bilinci ve dil yetenekleri geliştikçe

I know as Elliot gets older and grows into her consciousness and language skills,

if I don't correct people, she will.

ben insanları düzeltmezsem o düzeltecek.

I don't want my fears and insecurities to be placed on her,

Benim korkularımın ve güvensizliklerimin ona da yerleşmesini,

to dampen her spirit or make her question her own voice.

ruhunu güçsüzleştirmesini ya da kendini sorgulamasını istemiyorum.

I need to model agency, authenticity and vulnerability,

Eylemleri, gerçekliği ve kırılganlığı ona göstermem gerekiyor.

and that means leaning into those uncomfortable moments of being "momed"

Bu da "anne" olarak çağrıldığım rahatsız anlarda

"Hayır, ben babayım." demek olacak.

and standing up and saying, "No, I'm a dad.

And I even have the dad jokes to prove it."

Bunu kanıtlamak için baba şakalarım bile var.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now, there have already been plenty of uncomfortable moments

Şimdiye kadar birçok rahatsız edici

and even some painful ones.

ve acı veren an oldu.

But there's also been, in just two short years,

Ama sadece iki yıl içinde

validating and at times transformative moments on my journey as a dad

baba olma yolculuğumda ve gerçek ben olma yolunda

and my path towards authenticity.

onaylayıcı ve bazen de dönüştürücü anlarım oldu.

When we got our first sonogram,

İlk ultrasonumuzda

we decided we wanted to know the sex of the baby.

bebeğin cinsiyetini bilmek istediğimize karar verdik.

The technician saw a vulva and slapped the words "It's a girl"

Teknisyen bir rahim ağzı gördü ve "Bu bir kız" yazısını ekrana yapıştırdı,

on the screen and gave us a copy and sent us on our way.

bir kopyasını da bize verdi ve evimize yolladı.

We shared the photo with our families like everyone does

Herkes gibi biz de fotoğrafı ailemizle paylaştık.

and soon after, my mom showed up at our house with a bag filled --

Kısa bir süre sonra, annem elinde bir çantayla çıkageldi.

I'm not exaggerating,

Hiç abartmıyorum.

it was like this high and it was filled, overflowing with pink clothes and toys.

Şu kadar yüksekliği vardı ve ağzına kadar pembe giysi ve oyuncaklarla doluydu.

Bu kadar pembe şey ile yüz yüze kaldığım için canım sıkılmıştı.

Now I was a little annoyed to be confronted with a lot of pink things,

and having studied gender

Üstelik toplumsal cinsiyet kavramı üzerine çalışmış

and spent countless hours teaching about it in workshops and classrooms,

ve çalıştay ve sınıflarda saatlerce ders vermiş biri olarak.

I thought I was pretty well versed on the social construction of gender

Cinsiyetin sosyal inşası, cinsiyetçiliğin femineni değersizleştirdiğine

and how sexism is a devaluing of the feminine

ve bunu nasıl açıkça ve üstü kapalı olarak

and how it manifests both explicitly and implicitly.

ortaya koyduğuna dair çok bilgili olduğumu sanıyordum.

But this situation, this aversion to a bag full of pink stuff,

Ama bu durum, pembe şeylerle dolu çantadan bu hoşlanmama durumu,

forced me to explore my rejection of highly feminized things

çocuğumun dünyasındaki fazla feminen şeyleri

in my child's world.

reddettiğimi keşfetmemi sağladı.

I realized that I was reinforcing sexism

Cinsiyetçiliği ve sorunlu olduğunu öğrettiğim

and the cultural norms I teach as problematic.

kültürel normları güçlendirdiğimi fark ettim.

No matter how much I believed in gender neutrality in theory,

Teoride toplumsal cinsiyetsizliğe inanıyor olsam da

in practice, the absence of femininity is not neutrality, it's masculinity.

pratikte feminenliğin eksikliği tarafsızlık değil, maskülenliktir.

If I only dress my baby in greens and blues and grays,

Eğer ben çocuğumu yeşil, mavi ve gri renklerde giydirirsem

the outside world doesn't think, "Oh, that's a cute gender-neutral baby."

dışardan bakanlar "Ah, bu çok şirin cinsiyet tarafsızı bir bebek." diye değil

They think, "Oh, what a cute boy."

"Ah, ne şirin bir oğlan" diye düşünecekler.

So my theoretical understanding of gender and my parenting world collided hard.

Böylece teorideki toplumsal cinsiyet anlayışım ile ebeveynlik dünyam çarpıştı.

Yes, I want a diversity of colors and toys for my child to experience.

Çocuğumun çeşitli renkleri ve oyuncakları deneyimlemesini istiyorum.

I want a balanced environment for her to explore

Onun için keşfedebileceği dengeli bir dünya kurmak

and make sense of in her own way.

ve kendi yolunu çizmesini istiyorum.

We even picked a gender-neutral name for our female-born child.

Kız olarak doğmuş çocuğumuz için toplumsal cinsiyetsiz bir isim seçtik.

But gender neutrality is much easier as a theoretical endeavor

Ama toplumsal cinsiyetsizlik teorik bir çaba olarak

than it is as a practice.

uygulamada olduğundan daha kolay.

And in my attempts to create gender neutrality,

Toplumsal cinsiyetsizliği yaratma çabalarımda

I was inadvertently privileging masculinity over femininity.

farkında olmadan feminenliğe karşı maskülenliğe ayrıcalık tanıyordum.

So, rather than toning down or eliminating femininity in our lives,

Hayatlarımızda feminenliği yumuşatmak ya da yok etmek yerine

we make a concerted effort to celebrate it.

bunu göklere çıkarmak için ortak bir çaba sarf ediyoruz.

We have pinks among the variety of colors,

Renklerin arasından pembeyi seçiyoruz,

we balance out the cutes with handsomes

şirin olanlarla yakışıklıları

and the prettys with strongs and smarts

ve şirin olanlarla güçlü ve zeki olanları eşitliyoruz.

and work really hard not to associate any words with gender.

Toplumsal cinsiyet ile hiçbir kelimeyi ilişkilendirmemeye çalışıyoruz.

We value femininity and masculinity

Feminenlik ve maskülenlik için bu kadar eleştiri yaparken

while also being highly critical of it.

aynı anda değer de veriyoruz.

And do our best to not make her feel limited by gender roles.

Toplumsal cinsiyet rolleriyle sınırlanmış hissetmemesi için uğraşıyoruz.

And we do all this in hopes

Bunları çocuğumuzun toplumsal cinsiyetle

that we model a healthy and empowered relationship with gender for our kid.

sağlıklı ve kararlı bir ilişki içinde olması umuduyla yapıyoruz.

Elliot'ın toplumsal cinsiyetler ile sağlıklı bir ilişki geliştirmesi çabamız

Now this work to develop a healthy relationship with gender for Elliot

made me rethink and evaluate how I allowed sexism to manifest

beni cinsiyetçiliğin, nasıl toplumsal cinsiyet kimliğimi

in my own gender identity.

belirtmesine izin verdiğimi yeniden değerlendirmemi sağladı.

I began to reevaluate how I was rejecting femininity

Feminenliği, sağlıklı olmayan ya da geçmek istediğim bir şey olan

in order to live up to a masculinity that was not healthy

maskülenliğe ulaşabilmek için

nasıl reddettiğimi yeniden değerlendirmeye başladım.

or something I wanted to pass on.

Doing this self-work meant I had to reject option one.

Bu çabalarım birinci seçeneği reddetmem gerektiğini göstermişti.

I couldn't ignore and move on.

Görmezden gelemedim ve devam ettim.

I had to choose option two.

İkinci seçeneği seçmeliydim.

I had to engage with some of my most uncomfortable parts

En gerçek halime doğru gidebilmek için

to move towards my most authentic self.

en rahatsız hissettiğim yanlarımla yüzleşmeliydim.

And that meant I had to get real about the discomfort I have with my body.

Bu, bedenimle olan rahatsızlığım hakkında gerçeği kabullenmek zorundayım demekti.

Trans insanlar için bedenleri ile rahat edememeleri oldukça yaygın

It's pretty common for trans people to feel uncomfortable in their body,

ve bu rahatsızlık zayıflatıcı olmaktan sinir bozucu olmaya kadar değişebilir

and this discomfort can range from debilitating to annoying

and everywhere in between.

ve bunun arasında bir yerde bulunabilir.

And learning my body and how to be comfortable in it as a trans person

Kendi bedenimi tanımak ve bedenimin içinde rahat hissetmek

has been a lifelong journey.

trans biri olarak hayat boyu bir yolculuk oldu.

I've always struggled with the parts of my body

Bedenimin daha feminen nitelendirilen bölümleriyle

that can be defined as more feminine --

hep başım dertteydi:

my chest, my hips, my voice.

göğsüm, kalçalarım, sesim.

And I've made the sometimes hard, sometimes easy decision

Bazen zor, bazen de kolay olanı seçtim,

to not take hormones or have any surgeries to change it

hormon almamayı ya da toplumun standartlarına uymak için

to make myself more masculine by society's standards.

daha maskülen olmak adına ameliyat olmamayı tercih ettim.

And while I certainly haven't overcome all the feelings of dissatisfaction,

Tatminsizlik duygusunun üstesinden gelmemiş olmama rağmen,

fark ettim ki bu rahatsızlığı kucaklamayarak

I realized that by not engaging with that discomfort

ve bedenim için daha olumlu ve kabul edici olmayarak

and coming to a positive and affirming place with my body,

I was reinforcing sexism, transphobia and modeling body shaming.

cinsiyetçliği, transfobiyi ve bedenden utanç duymayı güçlendiriyordum.

If I hate my body,

Bedenimden, özellikle de toplumun feminen ya da kadınsı olarak düşündüğü

in particular, the parts society deems feminine or female,

bölümlerimden nefret edersem,

I potentially damage how my kid can see the possibilities of her body

çocuğumun kendi bedenini ve feminen ve kadınsı bölümlerini

and her feminine and female parts.

nasıl gördüğüne muhtemelen zarar veriyor olurum.

If I hate or am uncomfortable with my body,

Bedenimden nefret edersem ya da rahatsız olursam

how can I expect my kid to love hers?

çocuğumdan kendi bedenini sevmesini nasıl bekleyebilirim ki?

Now it would be easier for me to choose option one:

Benim için birinci seçeneği seçmek daha kolay olurdu:

to ignore my kid when she asks me about my body or to hide it from her.

Bedenim hakkındaki ilgili soru sorduğunda çocuğumu umursamamak, saklamak.

But I have to choose option two every day.

Ama her gün ikinci seçeneği seçmeliyim.

I have to confront my own assumptions about what a dad's body can and should be.

"Babanın bedeni nasıl olabilir ve olmalı" gibi varsayımlarımla yüzleşmeliyim.

So I work every day to try and be more comfortable in this body

Bu yüzden bedenimin içinde ve feminenliği ifade ediş biçimlerimle

daha rahat hissetmek için her gün çalışıyorum.

and in the ways I express femininity.

So I talk about it more,

Bunun üzerine daha çok konuşuyorum,

I explore the depths of this discomfort

bu rahatsızlığın derinliklerini keşfediyorum

and find language that I feel comfortable with.

ve kullanırken rahat edeceğim dili buluyorum.

And this daily discomfort helps me build both agency and authenticity

Bu günlük rahatsızlık, hem eylemlerimi hem de bedenimin, toplumsal cinsiyetimin

in how I show up in my body and in my gender.

nasıl görüneceğinin gerçekliğini inşa etmeme yardım ediyor.

I'm working against limiting myself.

Kendimi sınırlamamak için uğraşıyorum.

I want to show her that a dad can have hips,

Ona bir babanın da kalçalarının olabileceğini,

a dad doesn't have to have a perfectly flat chest

dümdüz bir göğsü olması

or even be able to grow facial hair.

ya da yüzünde kılları olması gerekmediğini göstermek istiyorum.

And when she's developmentally able to,

Gelişimsel olarak yeterli olduğunda

I want to talk to her about my journey with my body.

bedenimle olan bu yolculuğumu ona anlatmak istiyorum.

I want her to see my journey towards authenticity

Gerçek olma yolculuğumu onun görmesini istiyorum,

even when it means showing her the messier parts.

daha karmaşık bölümleri göstermek zorunda olsam bile.

We have a wonderful pediatrician

Mükemmel bir çocuk doktorumuz var

and have established a good relationship with our kid's doctor.

ve çocuğumuzun doktoru ile iyi bir ilişki kurduk.

And as you all know, while your doctor stays the same,

Sizlerin de bildiği gibi doktorunuz aynı kalsa da

your nurses and nurse practitioners change in and out.

hemşireniz ya da pratisyen hemşireniz değişebilir.

And when Elliot was first born, we took her to the pediatrician

Elliot doğduğu zaman, onu çocuk doktoruna götürdük

ve ilk hemşiremiz ile tanıştık. Ona Sarah diye hitap ediyoruz.

and we met our first nurse -- we'll call her Sarah.

Very early in in our time with Sarah,

Sarah ile ilk zamanlarımızda,

we told her how I was going to be called "dad"

benim nasıl "baba" ve eşimin "anne" diye

and my partner is "mama."

hitap edileceğimizi ona anlattık.

Sarah was one of those folks that took it in stride,

Sarah bunu mesele etmeyenlerdendi

and our subsequent visits went pretty smoothly.

ve bunu izleyen ziyaretlerimiz de oldukça sakin geçti.

Bir yıl kadar sonra Sarah'nın vardiyaları değişti

And about a year later, Sarah switched shifts

ve yeni bir hemşire ile çalışmaya başladık, ismi Becky.

and we started working with a new nurse -- we'll call her Becky.

We didn't get in front of the dad conversations

Baba sohbeti yapmamıştık

ve ilk hemşiremiz Sarah selam vermek için gelene kadar da

and it didn't actually come up until Sarah, our original nurse,

bunun bahsi geçmemişti.

walked in to say hi.

Sarah sıcakve şen şakrak biri. Elliot'a, bana ve eşime selam verdi

Sarah's warm and bubbly and said hi to Elliot and me and my wife

and when talking to Elliot said something like,

ve Elliot ile konuşurken şöyle bir cümle kullandı:

"Is your daddy holding your toy?"

"Baban oyuncağını mı tutuyor?"

Now out of the corner of my eye,

Gözümün kenarıyla

I could see Becky swing around in her chair

Becky'nin sandalyesinde döndüğünü

and make daggers at Sarah.

ve Sarah'ya delici bakışlarla baktığını gördüm.

Sohbet doktorumuza kayınca ikisinin arasındaki etkileşimin

And as the conversation shifted to our pediatrician,

I saw Sarah and Becky's interaction continue, and it went something like this.

devam ettiğini gördüm ve sonra şöyle oldu.

Becky, shaking her head "no" and mouthing the word "mom."

Becky, kafasını "hayır" anlamında sallayıp "anne" diyordu.

Sarah, shaking her head "no" and mouthing the word "no, dad."

Sarah da kafasını "hayır" anlamında sallayıp "hayır, baba" diyordu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Awkward, right?

Garip, değil mi?

So this went back and forth in total silence a few more times

Biz çıkıp gidene kadar

tam sessizlik eşliğinde bu birkaç kez daha devam etti.

until we walked away.

Now, this interaction has stuck with me.

Bu etkileşim benim aklıma takıldı.

Sarah could have chosen option one,

Sarah birinci seçeneği seçebilirdi,

ignored Becky, and let her refer to me as mom.

Becky görmezden gelebilir ve bana anne demesine göz yumabilirdi.

It would have been easier for Sarah.

Sarah için bu daha kolay olurdu.

She could have put the responsibility back on me or not said anything at all.

Sorumluluğu bana bırakabilir ya da hiçbir şey söylemeyebilirdi.

But in that moment, she chose option two.

Fakat o anda, o ikinci seçeneği seçti.

She chose to confront the assumptions and affirm my existence.

Varsayımlar ile yüzleşmeyi ve varlığımı onaylamayı seçti.

She insisted that a person who looks and sounds like me

Sesi ve görünümü benim gibi olan birinin

aslında bir baba olabileceğine ısrar etti.

can in fact be a dad.

And in a small but meaningful way,

Küçük ama anlamlı bir yol ile

advocated for me, my authenticity and my family.

beni, hakikatimi ve ailemi savundu.

Unfortunately, we live in a world that refuses to acknowledge trans people

Maalesef, trans insanları ve genel olarak transların çeşitliliğini

and the diversity of trans people in general.

kabullenmeyi reddeden bir dünyada yaşıyoruz.

And my hope is that when confronted with an opportunity

Benim umudum, başka biri için ayağa kalkma fırsatımız olduğunda

to stand up for someone else,

Sarah gibi hepimizin harekete geçmemiz,

we all take action like Sarah, even when there's risk involved.

bunun doğurduğu riskler olsa bile.

So some days, the risk of being a genderqueer dad feels too much.

Bazı günler "genderqueer" bir baba olmanın riski ağır geliyor.

And deciding to be a dad has been really hard.

Bir baba olmaya karar vermek gerçekten zor oldu.

And I'm sure it will continue to be the hardest,

Eminim, hayatımın en zor

fakat bir o kadar değerli tecrübesi olmaya devam edecek.

yet the most rewarding experience of my life.

But despite this challenge, every day has felt 100 percent worth it.

Fakat bu zorluğa rağmen her gün buna tamamen değiyor.

So each day I affirm my promise to Elliot

Her gün Elliot'a verdiğim sözü tekrarlıyorum

and that same promise to myself.

ve kendime de.

To love her and myself hard

Af ve merhamet duygusuyla,

with forgiveness and compassion,

aşk ve cömertlikle

with tough love and with generosity.

onu ve kendimi çok sevmek.

To give room for growth, to push beyond comfort

Büyümeye izin vermek, rahatlığın dışına çıkmaya zorlanmak,

in hopes of attaining and living a more meaningful life.

daha anlamlı bir hayatı yaşamak ve hayata sahip olma umuduyla.

I know in my head and in my heart

Aklımda ve kalbimde

that there are hard and painful and uncomfortable days ahead.

ileride zor, acılı ve rahatsız edici günlerin olacağını biliyorum.

My head and my heart also know

Aklım ve kalbim

that all of it will lead to a more rich, authentic life

pişmanlık duymadan geriye dönüp bakabileceğim

that I can look back on without regrets.

daha zengin ve gerçek bir hayata vesile olacağını da biliyor.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)