What it's like to be a transgender dad | LB Hannahs

Translator: mohammad moshkforoush Reviewer: Leila Ataei

So the other morning I went to the grocery store

خب پریروز صبح من به بقالی رفتم

and an employee greeted me

و فروشنده به من خوش‌آمد گفت

with a "Good morning, sir, can I help you with anything?"

"صبح بخیر آقا، میتونم کمکتان کنم؟"

I said, "No, thanks, I'm good."

جواب دادم، «نه، متشکرم، خوبم.»

The person smiled and we went our separate ways.

به من لبخندی زد و هر کدام رفتیم سراغ کار خودمان.

I grabbed Cheerios and I left the grocery store.

یک بسته چریوس برداشتم و از مغازه زدم بیرون.

And I went through the drive-through of a local coffee shop.

و بعد به کافی‌شاپ محلی خودرو‌‌-گذر رفتم.

After I placed my order, the voice on the other end said,

بعد از ثبت سفارشم، صدایی از انتها دیگر گفت:

"با تشکر از شما، خانم. به راست حرکت کنید."

"Thank you, ma'am. Drive right around."

Now, in the span of less than an hour,

حالا، در این مدت کمتر از یک ساعت،

I was understood both as a "sir" and as a "ma'am."

هم با "آقا" و هم با "خانم" مورد خطاب قرار گرفتم.

But for me, neither of these people are wrong,

اما برای من هیچ کدام از اینها اشتباه نیست،

but they're also not completely right.

اما کاملا هم درست نیستند.

This cute little human is my almost-two-year-old Elliot.

این آدم کوچولو بامزه فرزند تقریبا دو ساله من، الیت، است.

Yeah, alright.

بله، درسته.

And over the past two years,

و در این دو سال،

this kid has forced me to rethink the world

این بچه من را مجبور کرده تا فکری دوباره درباره جهان

and how I participate in it.

و نحوه مشارکت من در آن کنم.

I identify as transgender and as a parent, that makes me a transparent.

من به عنوان تراجنسیتی و والد شناسایی می‌شوم که از من والدی ترانس می‌سازد.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

(Cheering)

(تحسین)

(Applause)

(تشویق)

As you can see, I took this year's theme super literal.

همانطور که می‌بینید، تم امسال را فوق‌العاده لفظی گرفتم.

(Laughter)

(خنده)

Like any good dad joke should.

مثل شوخی هر پدر خوب که باید باشد.

More specifically, I identify as genderqueer.

دقیق‌تر، من بعنوان دوجنسه شناسایی می‌شوم.

And there are lots of ways to experience being genderqueer,

و راههای زیادی برای تجربه دوجنسه بودن هست

but for me that means I don't really identify as a man or a woman.

اما برای من اینطور است که واقعا بعنوان یک مرد یا زن شناسایی نمی‌شوم.

I feel in between and sometimes outside of this gender binary.

من خودم را ما‌بین و گاهی خارج از این سیستم صفر و یکی جنسیت حس می‌کنم.

And being outside of this gender binary

و خارج از سیستم بودن

means that sometimes I get "sired" and "ma'amed"

به این معناست که هم خانم و هم آقا خطاب می‌شوم

in the span of less than an hour when I'm out doing everyday things

در مدت کمتر از یک ساعت وقتی بیرون هستم و دارم همه کار می‌کنم

like getting Cheerios.

مثل خرید چریوس.

اما در این بین خط بودن که خیلی راحت هستم.

But this in between lane is where I'm most comfortable.

This space where I can be both a sir and a ma'am

در این فضا که می‌توانم هم آقا و هم خانم باشم

احساس درست‌ترین و اصیل‌ترین را می‌کنم.

feels the most right and the most authentic.

But it doesn't mean that these interactions aren't uncomfortable.

اما این به این معنی نیست که این تعاملات ناخوشایند نیست.

Trust me, the discomfort can range from minor annoyance

باور کنید ناراحتی می‌تواند از یک آزردگی کوچک

to feeling physically unsafe.

تا احساس ناامنی جسمی باشد.

Like the time at a bar in college

مثل زمانی که در باری در کالج بودم

when a bouncer physically removed me by the back of the neck

و دربان آنجا من را از پشت گردن گرفت

and threw me out of a woman's restroom.

و از دستشویی خانم‌ها بیرون انداخت.

But for me, authenticity doesn't mean "comfortable."

برای من اصالت به معنای راحتی نیست.

It means managing and negotiating the discomfort of everyday life,

یعنی مذاکره و مدیریت سختی‌های روزمره زندگی

even at times when it's unsafe.

حتی در مواقعی که امن نیست.

And it wasn't until my experience as a trans person

و به این شکل نبود تا تجربه من به عنوان یک فرد ترنس

collided with my new identity as a parent

با هویت جدید من به عنوان والد برخورد کرد

that I understood the depth of my vulnerabilities

که متوجه عمق آسیب‌پذیری خودم شدم

and how they are preventing me from being my most authentic self.

و اینکه آنها چطور من را از خود واقعی‌ام باز می‌دارند.

Now, for most people, what their child will call them

برای اغلب افراد اینکه فرزندشان آنها را چه صدا کند

is not something that they give much thought to

چیزی نیست که خیلی به آن فکر کنند.

outside of culturally specific words

خارج از واژه‌های فرهنگی

یا تنوعاتی بر اساس جنسیت مثل "ماما"، "مامی"، "ددی"، "پاپا".

or variations on a gendered theme like "mama," "mommy," or "daddy," "papa."

But for me, the possibility is what this child,

اما برای من امکان این‌ که این بچه،

who will grow to be a teenager and then a real-life adult,

که نوجوان و جوان خواهد شد

will call me for the rest of our lives,

و در زندگی‌مان من را چه صدا خواهد کرد،

was both extremely scary and exciting.

هم خیلی ترسناک بود و هم هیجان‌انگیز.

And I spent nine months wrestling with the reality that being called "mama"

و من نه ماه با این واقعیت که "ماما" صدا شوم دست و پنجه نرم کردم

or something like it didn't feel like me at all.

یا چیزی مثل آن، اصلا شبیه من نبود.

و صرف نظر از اینکه چند بار و چه تعداد ورژن "مامان" را امتحان کردم،

And no matter how many times or versions of "mom" I tried,

it always felt forced and deeply uncomfortable.

همیشه احساس تحمیلی و عمیقا ناراحتی می‌کردم.

I knew being called "mom" or "mommy" would be easier to digest for most people.

می‌دانستم اگه "مامان" یا "مامی" صدایم کنند برای خیلی از مردم قابل هضم‌تر است.

The idea of having two moms is not super novel,

داشتن دو تا مادر چیز خیلی جدیدی نیست،

especially where we live.

مخصوصا جاییکه ما زندگی می‌کنیم.

So I tried other words.

خوب لغت های دیگری را امتحان کردم.

And when I played around with "daddy," it felt better.

و موقعی که "ددی (بابا)" را امتحان می‌کردم احساس بهتری داشتم.

Better, but not perfect.

بهتر اما نه عالی.

It felt like a pair of shoes that you really liked

مثل این بود که یک جفت کفشی که خیلی دوست دارید

but you needed to wear and break in.

اما مجبور بودید بپوشید و با آن زورآزمایی کنید.

And I knew the idea of being a female-born person being called "daddy"

می‌دانستم اینکه یک زن "بابا" صدا شود

قرار بود مسیر سخت‌تری همراه با اوقات ناراحت‌تری پیشرویم باشد.

was going to be a harder road with a lot more uncomfortable moments.

But, before I knew it, the time had come

اما زودتر از اینکه متوجه شوم وقت آن رسید

and Elliot came screaming into the world, like most babies do,

و الیت جیغ‌کشان مثل بیشتر بچه‌ها به دنیا آمد.

and my new identity as a parent began.

و هویت جدید من به عنوان والد شروع شد.

I decided on becoming a daddy, and our new family faced the world.

من تصمیم گرفتم که پدر شوم و خانواده جدید ما با جهان روبه‌رو شد.

Now one of the most common things that happens when people meet us

یکی از رایج‌ترین چیزها زمانی است که مردم ما را می‌‌بینند،

is for people to "mom" me.

مردمی هستند که "مامان" صدایم می‌کنند.

And when I get "momed", there are several ways the interaction can go,

و در این شرایط تعاملات مختلفی می‌تواند صورت بگیرد.

and I've drawn this map to help illustrate my options.

و من این نقشه را کشیده‌ام تا به نشان دادن گزینه‌های من کمک کند.

(Laughter)

(خنده)

So, option one is to ignore the assumption

گزینه اول این است که این فرض را نادیده بگیریم

and allow folks to continue to refer to me as "mom,"

و به مردم اجازه بدهم که "مامان" خطابم کنند،

which is not awkward for the other party,

که برای گروه دیگر ناخوشایند نیست.

اما معمولا برای ما ناخوشایند است.

but is typically really awkward for us.

And it usually causes me to restrict my interaction with those people.

و معمولا باعث محدود کردن تعاملم با این گونه افراد می‌شود.

Option one.

گزینه اول.

Option two is to stop and correct them

گزینه دوم متوقف و اصلاح کردن آنهاست.

and say something like,

و گفتن چیزی مثل

"Actually, I'm Elliot's dad" or "Elliot calls me 'daddy.'"

"در واقع من پدر الیت هستم" یا الیت منو بابا صدا می‌کنه."

And when I do this, one or two of the following things happen.

و با انجام این یک یا دوتا از این موارد اتفاق می‌افتد

Folks take it in stride and say something like, "Oh, OK."

مردم با آن کنار می‌ایند و مثلا میگویند "آهان، باشه."

And move on.

و می‌روند.

Or they respond by apologizing profusely

یا آنها با عذرخواهی زیادی جواب می‌دهند

because they feel bad or awkward or guilty or weird.

چون که احساس بد، ناخوشایند، گناهکار یا عجیبی دارند.

اما اغلب اتفاقی که می‌افتد این است که مردم واقعا گیج می‌شوند

But more often, what happens is folks get really confused

and look up with an intense look and say something like,

و یک نگاه تند می‌کنند و مثلا می‌گویند

"Does this mean you want to transition?

"این یعنی شما میخواهید تغییر جنسیت دهید؟

Do you want to be a man?"

می‌خواهی یک مرد باشید؟"

Or say things like,

یا مثلا می‌گویند

"How can she be a father?

"چطور ممکنه زنی پدر باشد؟

Only men can be dads."

فقط مردها پدر هستند."

Well, option one is oftentimes the easier route.

خب گزینه اول اغلب راه آسان‌تری است.

Option two is always the more authentic one.

گزینه دوم همیشه گزینه اصیل‌تری است.

And all of these scenarios involve a level of discomfort,

و همه این سناریوها شامل یک سطح ناراحتی هستند،

حتی در بهترین وضع.

even in the best case.

و در طول زمان توانایی من را برای راهیابی در این ننقشه پیچیده

And I'll say that over time, my ability to navigate this complicated map

has gotten easier.

آسان‌تر شده است.

But the discomfort is still there.

اما ناراحتی همچنان وجود دارد.

Now, I won't stand here and pretend

حال من اینجا نمی‌ایستم و تظاهر کنم

like I've mastered this, it's pretty far from it.

که به این وضع تسلط دارم، کمی از واقعیت دور است.

And there are days when I still allow option one to take place

و هنوز روزهایی هستند که من می‌گذارم گزینه اول اتفاق بیفتد

because option two is just too hard or too risky.

زیرا گزینه دوم خیلی سخت یا خیلی خطرناک است.

There's no way to be sure of anyone's reaction,

هیچ راهی برای اطمینان از رفتار هیچ کس نیست.

and I want to be sure that folks have good intentions,

و می‌خواهم مطمئن باشم این مردم نیت خوب دارند

that people are good.

که مردم خوب هستند.

But we live in a world where someone's opinion of my existence

اما ما در جهانی زندگی می‌کنیم که گزینه وجود من در نظر کسی

can be met with serious threats to me

می‌تواند من را با تهدیدهای جدی روبه‌رو کند

or even my family's emotional or physical safety.

یا حتی امنیت فیزیکی و احساسی خانواده‌ام را.

So I weigh the costs against the risks

بنابراین بهای این کار را نسبت به خطراتش سنجیدم

and sometimes the safety of my family comes before my own authenticity.

و گاهی امنیت خانواده‌ام قبل از اصالت من قرار می‌گیرد.

But despite this risk,

با وجود این خطر

I know as Elliot gets older and grows into her consciousness and language skills,

میدانم که الیت بزرگ خواهد شد و فهم و مهارت زبانیش بیشتر می‌شود

if I don't correct people, she will.

اگر من آنها را اصلاح نکنم او خواهد کرد.

I don't want my fears and insecurities to be placed on her,

نمی‌خواهم ترس و ناامیدی من بر دوش او گذاشته شود.

to dampen her spirit or make her question her own voice.

تا روحیه‌اش را ضعیف کند یا صدای خودش را زیر سوال ببرد.

I need to model agency, authenticity and vulnerability,

من باید نمونه یاور، اصالت و آسیب‌پذیری

and that means leaning into those uncomfortable moments of being "momed"

که به معنای خم شدن در لحظات معذب کننده‌ای است که مامان صدایم می‌کند

and standing up and saying, "No, I'm a dad.

و ایستادن و گفتن اینکه " نه، من یک پدر هستم.

And I even have the dad jokes to prove it."

و من حتی یک شوخی پدرانه‌ای برای اثبات آن دارم."

(Laughter)

(خنده)

Now, there have already been plenty of uncomfortable moments

تا به حال لحظات ناخوشایند بسیاری وجود داشته

و حتی تعدادی دردناک.

and even some painful ones.

همچنین در این دو سال کوتاه

But there's also been, in just two short years,

قانونی شدن سفر من به عنوان یک پدر

validating and at times transformative moments on my journey as a dad

and my path towards authenticity.

و مسیر من به سمت اصالت وجود داشته.

When we got our first sonogram,

وقتی اولین سونوگرافی‌مان را دریافت کردیم،

we decided we wanted to know the sex of the baby.

تصمیم گرفتیم که می‌خواهیم جنسیت بچه را بدانیم.

The technician saw a vulva and slapped the words "It's a girl"

تکنسین بخش بیرونی واژن او را دید و گفت "دختر است"

on the screen and gave us a copy and sent us on our way.

روی صفحه نمایش به ما نشان داد کپی آنرا داد و ما را راهی کرد.

We shared the photo with our families like everyone does

مانند بقیه عکس را با خانواده‌هایمان به اشتراک گذاشتیم

و خیلی زود مادرم به خانه ما آمد با کیسه ای پر از....‌

and soon after, my mom showed up at our house with a bag filled --

اغراق نمی‌کنم،

I'm not exaggerating,

it was like this high and it was filled, overflowing with pink clothes and toys.

چیزی به این ارتفاع، پر از لباس‌های صورتی و اسباب‌بازی بود.

من کمی در مواجه با این همه چیز‌های صورتی ناراحت شدم.

Now I was a little annoyed to be confronted with a lot of pink things,

and having studied gender

چون که بر روی جنسیت‌ مطالعه داشته‌ام

and spent countless hours teaching about it in workshops and classrooms,

و ساعت های بسیاری صرف تدریس آن در کارگاه‌ها و کلاس‌ها کرده‌ام،

فکر کردم بر مسئله ساختار اجتماعی جنسیت خیلی خوب مسلط هستم

I thought I was pretty well versed on the social construction of gender

and how sexism is a devaluing of the feminine

و اینکه چگونه جنسیت‌گرایی ارزش زنانه را کم می‌کند

and how it manifests both explicitly and implicitly.

و اینکه چگونه صراحت و ضمنی بودن را اثبات می‌کند.

But this situation, this aversion to a bag full of pink stuff,

اما این وضعیت بیزاری از کیسه پر از وسایل صورتی

forced me to explore my rejection of highly feminized things

مرا مجبور به بررسی عدم پذیرشم از چیزهای خیلی فمنیستی

in my child's world.

در دنیای فرزندم کرد.

I realized that I was reinforcing sexism

متوجه شدم که دارم جنسیت‌گرایی را ترویج می‌دهم

and the cultural norms I teach as problematic.

و هنجار‌های اجتماعی که می‌توانند مشکل‌ساز باشند.

No matter how much I believed in gender neutrality in theory,

مهم نیست من چقدر به بی‌طرفی جنسی را در نظریه باور دارم،

in practice, the absence of femininity is not neutrality, it's masculinity.

در عمل، نبود زنانگی بی‌طرفی نیست، مردانگی است.

If I only dress my baby in greens and blues and grays,

اگر من فقط به فرزندم لباس سبز و آبی و طوسی بپوشانم،

the outside world doesn't think, "Oh, that's a cute gender-neutral baby."

جهان بیرون فکر نمی‌کند "وای چه بچه بی‌طرف جنسی قشنگی."

They think, "Oh, what a cute boy."

آنها می‌گویند "چه پسر قشنگی."

بنابراین درک نظری من از جنسیت و جهان والدینم، سخت درگیر است.

So my theoretical understanding of gender and my parenting world collided hard.

Yes, I want a diversity of colors and toys for my child to experience.

بله، من رنگ و اسباب‌بازی‌های متنوعی را می‌خواهم برای کودکم تا تجربه کند.

I want a balanced environment for her to explore

یک محیط متعادلی را برای او می‌خواهم تا بیاید

and make sense of in her own way.

و از دیدگاه خودش بفهمد.

ما حتی یک اسم بی‌طرف برای دخترمان انتخاب کردیم.

We even picked a gender-neutral name for our female-born child.

But gender neutrality is much easier as a theoretical endeavor

اما تلاش‌های نظریه بی‌طرفی جنسیتی به مراتب آسان‌تر از

than it is as a practice.

تلاش‌های عملی است.

And in my attempts to create gender neutrality,

و در تلاش من برای ساختن این زمینه

I was inadvertently privileging masculinity over femininity.

سهوا داشتم از مردانگی حمایت می‌کردم تا زنانگی.

So, rather than toning down or eliminating femininity in our lives,

بنابراین، به جای تضعیف یا حذف زنانگی در زندگی ما،

we make a concerted effort to celebrate it.

در یک تلاش جمعی آن را جشن می‌گیریم.

We have pinks among the variety of colors,

رنگ صورتی را در میان انواع مختلف رنگها داریم،

we balance out the cutes with handsomes

قشنگ را با خوش‌تیپ و خوشگل را

and the prettys with strongs and smarts

با قوی و باهوش تعدیل می‌کنیم.

and work really hard not to associate any words with gender.

و سخت می‌کوشیم تا هیچ کلامی را به جنسیت ریط ندهیم.

We value femininity and masculinity

ما قدر زنانگی و مردانگی را می‌‌دانیم

while also being highly critical of it.

در عین حال به شدت از آن انتقاد می‌کنیم.

And do our best to not make her feel limited by gender roles.

و تلاش می‌کنیم که خودمان را محدود به نقش‌های جنسیتی نکنیم.

And we do all this in hopes

همه‌ این‌ها را بدان امید انجام می‌دهیم که

that we model a healthy and empowered relationship with gender for our kid.

ما الگو رابطه سالم و قدرتمند جنسیتی را برای فرزندان خود بسازیم.

Now this work to develop a healthy relationship with gender for Elliot

درحال حاضر این کار برای ترویج رابطه سالم با جنسیت برای الیت

made me rethink and evaluate how I allowed sexism to manifest

من را به فکری دوباره و ارزیابی اینکه چگونه اجازه دادم جنسیت‌‌گرایی

in my own gender identity.

در هویت جنسیتی من شکل گیرد بازداشت.

I began to reevaluate how I was rejecting femininity

شروع کردم به ارزیابی مجدد چگونه زنانگی را رد کردم

in order to live up to a masculinity that was not healthy

برای این که مرد بمانم که سالم نبود

or something I wanted to pass on.

یا چیزی که بخواهم منتقل کنم.

Doing this self-work meant I had to reject option one.

برای انجام این کار باید قید گزینه اول را می‌زدم.

I couldn't ignore and move on.

نمی‌توانستم نادیده بگیرم و ادامه دهم.

I had to choose option two.

مجبور به انتخاب گزینه دوم بودم.

I had to engage with some of my most uncomfortable parts

مجبور بودم با بعضی قسمت‌های بسیار معذبم در ارتباط باشم

to move towards my most authentic self.

برای حرکت به سمت من اصیل خودم.

And that meant I had to get real about the discomfort I have with my body.

و این بدان معنا بود که باید نسبت به ناراحتی با بدنم واقع‌نگر باشم.

It's pretty common for trans people to feel uncomfortable in their body,

این بسیار شایع است که افراد ترنس در بدن خود احساس ناراحتی می‌کنند

و این ناراحتی می‌تواند از ضعیف کردن تا آزار دهنده باشد

and this discomfort can range from debilitating to annoying

and everywhere in between.

و هرجایی میان این دو.

And learning my body and how to be comfortable in it as a trans person

و یادگیری بدنم و اینکه چگونه به عنوان یک فرد ترنس احساس راحتی کنم

has been a lifelong journey.

یک سفر مادام العمر بوده است.

همیشه با قسمت‌هایی از بدنم درگیر بوده‌ام

I've always struggled with the parts of my body

که می‌تواند زنانه تلقی شود

that can be defined as more feminine --

my chest, my hips, my voice.

سینه، باسن، صدام.

And I've made the sometimes hard, sometimes easy decision

و من گاهی تصمیم سخت وگاهی آسان را گرفته‌ام

to not take hormones or have any surgeries to change it

که هیچ هورمونی مصرف نکنم یا جراحی برای تغییر آن انجام ندهم

to make myself more masculine by society's standards.

برای اینکه خودم را از نظر استاندارد‌های جامعه بیشتر مرد بسازم.

And while I certainly haven't overcome all the feelings of dissatisfaction,

و در حالی که من قطعا بر تمام احساس‌های نارضایتی غلبه نکردم،

I realized that by not engaging with that discomfort

متوجه شدم با مقابله نکردن با این ناراحتی و

رسیدن به جایگاهی مثبت با بدنم، جنسیت‌گرایی

and coming to a positive and affirming place with my body,

و ترس از ترنس بودن را تقویت و الگوی شرمندگی از بدن را ترویج می‌دادم.

I was reinforcing sexism, transphobia and modeling body shaming.

If I hate my body,

اگر از بدنم متنفر باشم،

in particular, the parts society deems feminine or female,

بخصوص در قسمت‌هایی که جامعه فرض را بر جنس زن می‌گذارد،

I potentially damage how my kid can see the possibilities of her body

بالقوه به نحوه نگرش فرزندم به امکانات بدنش و زنانگی و

and her feminine and female parts.

اندام زنانه‌اش آسیب می‌رسانم.

If I hate or am uncomfortable with my body,

اگر از بدنم متنفر باشم یا احساس راحتی نکنم،

چطور از بچه‌ام انتظار داشته باشم خودش را دوست داشته باشد؟

how can I expect my kid to love hers?

حالا برای من آسان‌تر است که گزینه اول را انتخاب کنم:

Now it would be easier for me to choose option one:

to ignore my kid when she asks me about my body or to hide it from her.

فرزندم را وقتی از بدنم می‌پرسد نادیده بگیرم و از او پنهانش کنم.

But I have to choose option two every day.

اما مجبورم گزینه دو را هر روز انتخاب کنم.

I have to confront my own assumptions about what a dad's body can and should be.

من باید با مفروضات خود مقابله کنم در مورد آنچه بدن پدر می‌تواند و باید باشد.

So I work every day to try and be more comfortable in this body

پس هر روز برای راحتی بییشتر در این جسم و یافتن راه‌هایی

and in the ways I express femininity.

که زنانگی‌ام را بیان کنم تلاش می‌کنم.

So I talk about it more,

در موردش بیشتر حرف می‌زنم،

I explore the depths of this discomfort

من عمق این ناراحتی را کشف می‌کنم

and find language that I feel comfortable with.

و در پی زبانی هستم که احساس راحتی کنم.

And this daily discomfort helps me build both agency and authenticity

و این ناراحتی هر روز به من کمک می‌کند تا عاملیت و اصالت را بسازم

در چگونگی حضورم در بدن و جنسیتم.

in how I show up in my body and in my gender.

I'm working against limiting myself.

من علیه محدود کردن خودم کار می‌کنم.

I want to show her that a dad can have hips,

می‌خواهم نشانش دهم یک پدر می‌تواند باسن داشته باشد،

a dad doesn't have to have a perfectly flat chest

یک پدر لزوما نباید سینه صاف داشته باشد

or even be able to grow facial hair.

یا حتی موهای صورتش رشد کند.

And when she's developmentally able to,

و هنگامی که به بلوغ کافی رسید،

می‌خواهم با او درباره سفرم با بدنم صحبت کنم.

I want to talk to her about my journey with my body.

I want her to see my journey towards authenticity

میخواهم که مسیر من را به سوی اصالت ببیند

حتی اگر قرار به نشان دادن قسمت‌های بدتر باشد.

even when it means showing her the messier parts.

We have a wonderful pediatrician

ما یک پزشک متخصص اطفال داریم

and have established a good relationship with our kid's doctor.

و رابطه خوبی با او برقرار کرده‌ایم.

And as you all know, while your doctor stays the same,

و همانطور که همه می‌دانید در حالی که دکتر شما ثابت است،

your nurses and nurse practitioners change in and out.

پرستاران دائما تغییر می‌کنند.

And when Elliot was first born, we took her to the pediatrician

و هنگامی که الیت به دنیا آمد او را به پزشک اطفال بردیم

و اولین پرستارمان را دیدیم- او را سارا صدا می‌زنیم.

and we met our first nurse -- we'll call her Sarah.

Very early in in our time with Sarah,

خیلی زود در زمان ‌ما با سارا،

we told her how I was going to be called "dad"

به او گفتیم که چطور قراره من "بابا" خطاب شوم

and my partner is "mama."

و همسر من "مامان."

Sarah was one of those folks that took it in stride,

سارا از آن افرادی بود که این مسئله را پذیرفت،

and our subsequent visits went pretty smoothly.

و بازدیدهای بعدی ما خیلی راحت پیش رفت.

و حدود یک سال بعد سارا تغییر شیفت داد

And about a year later, Sarah switched shifts

و شروع به کار با یک پرستار جدید به اسم بکی کردیم

and we started working with a new nurse -- we'll call her Becky.

مکالمات پدری را در مقابل او نداشتیم

We didn't get in front of the dad conversations

هیچ وقت پیش نیامد تا وقتی که سارا، پرستار اصلی ما

and it didn't actually come up until Sarah, our original nurse,

آمد تا سری بزند.

walked in to say hi.

سارا گرم و خوشحال بود و به من، الیت و همسرم سلام کرد

Sarah's warm and bubbly and said hi to Elliot and me and my wife

and when talking to Elliot said something like,

و هنگام صحبت با الیوت چیزی شبیه این گفت

"Is your daddy holding your toy?"

"پدرت اسباب‌بازی‌هاتو نگه می‌داره؟"

Now out of the corner of my eye,

از گوشه چشمانم

I could see Becky swing around in her chair

می توانستم بکی را ببینم در صندلیش چرخید

and make daggers at Sarah.

و خیره به سارا نگاه کرد

And as the conversation shifted to our pediatrician,

و همانطور که مکالمه تغییر کرد به پزشک اطفال ما

I saw Sarah and Becky's interaction continue, and it went something like this.

دیدم تعامل سارا و بکی ادامه داشت، و چیزی شبیه این بود.

بکی سرش را تکان داد "نه" و با دهانش گفت "مامان."

Becky, shaking her head "no" and mouthing the word "mom."

Sarah, shaking her head "no" and mouthing the word "no, dad."

سارا سرش را تکان داد "نه" و با دهانش گفت "نه، بابا."

(Laughter)

(خنده)

Awkward, right?

میدونم! ناخوشاینده، درسته؟

So this went back and forth in total silence a few more times

پس این چند بار دیگر در سکوت انجام شد

until we walked away.

تا این که ما رفتیم.

Now, this interaction has stuck with me.

در حال حاضر، این تعامل با من گیر کرده است.

Sarah could have chosen option one,

سارا می‌توانست گزینه اول را انتخاب کند،

ignored Becky, and let her refer to me as mom.

بکی را نادیده گرفت و گذاشت به من به چشم یک مادر نگاه کند.

It would have been easier for Sarah.

برای سارا آسان‌تر بود.

او می‌توانست مسئولیت را دوباره بر عهده من بگذارد یا اصلا چیزی نگوید.

She could have put the responsibility back on me or not said anything at all.

But in that moment, she chose option two.

اما در آن لحظه گزینه دوم را انتخاب کرد.

She chose to confront the assumptions and affirm my existence.

او تصمیم گرفت تا با این پیش فرض‌ها مقابله کند و وجودم را تأیید کند.

She insisted that a person who looks and sounds like me

او اصرار داشت که فردی با مشخصات من

باالواقع یک پدر باشد.

can in fact be a dad.

And in a small but meaningful way,

و در یک راه کوچک اما معنی‌دار

از من، اصالتم و خانواده‌ام حمایت کرد.

advocated for me, my authenticity and my family.

Unfortunately, we live in a world that refuses to acknowledge trans people

متاسفانه در جهان زندگی می‌کنیم که از پذیرفتن افراد ترنس و تنوع

and the diversity of trans people in general.

افراد ترانس به طور کلی می‌پرهیزیم.

And my hope is that when confronted with an opportunity

و امید من این است که اگر با فرصتی مواجه شدیم

که برای دیگری بایستیم،

to stand up for someone else,

همه ما مانند سارا اقدام کنیم، حتی زمانی که در معرض خطر هستیم.

we all take action like Sarah, even when there's risk involved.

So some days, the risk of being a genderqueer dad feels too much.

بنابراین برخی از روزها، خطر پدر دوجنسه بودن بسیار زیاد است.

And deciding to be a dad has been really hard.

و انتخاب اینکه پدر باشی خیلی سخت بوده است.

And I'm sure it will continue to be the hardest,

و مطمئنم که به سخت‌ترین وضع ادامه خواهد داش،

هنوز باارزش‌ترین تجربه زندگی من است

yet the most rewarding experience of my life.

But despite this challenge, every day has felt 100 percent worth it.

اما با وجود این چالش، هر روز ۱۰۰ درصد ارزشش را دارد.

So each day I affirm my promise to Elliot

بنابراین هر روز قولم را به الیوت تأیید می‌کنم

and that same promise to myself.

و البته همان وعده را به خودم.

که خودم و او را زیاد دوست داشته باشم.

To love her and myself hard

with forgiveness and compassion,

با بخشش و محبت

with tough love and with generosity.

با سخاوت و عشق زیاد.

To give room for growth, to push beyond comfort

با دادن فضایی برای رشد و فراتر از محدوده آسایش رفتن

in hopes of attaining and living a more meaningful life.

به امید به دست آوردن و زندگی یک زندگی معنادارتر.

I know in my head and in my heart

من در ذهن و قلبم می‌دانم

that there are hard and painful and uncomfortable days ahead.

که روزهای سخت و دردناک و ناراحت کننده‌ای در پیش دارم.

My head and my heart also know

همچنان می‌دانم

that all of it will lead to a more rich, authentic life

روزهای دشوار و پر از درد و ناراحتی را در پیش دارم.

that I can look back on without regrets.

که می‌توانم بدون حسرت آنها را مرور کنم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)