The best way to help is often just to listen | Sophie Andrews

Çeviri: Elif Karatas Gözden geçirme: Ezgisu Karakaya

After cutting her arm with a broken glass,

Kırık bir cam parçasıyla kolunu kestikten sonra

she fell into a fitful, exhausted sleep on the railway station platform.

bitkin bir şekilde istasyondaki peronda uyuklamaya başladı.

Early in the morning, when the station toilets were opened,

Sabahın erken saatlerinde, istasyonun tuvaletleri açıldığında,

she got painfully to her feet, and made her way over to them.

acı içinde ayağa kalktı ve kabinlerden birine girdi.

When she saw her reflection in the mirror,

Tuvalet aynasındaki yansımasını gördüğünde

she started to cry.

ağlamaya başladı.

Her face was dirty and tearstained;

Yüzü kirli ve gözyaşlarıyla doluydu.

her shirt was ripped and covered in blood.

Tişörtü parçalanmış ve kan içindeydi.

She looked as if she'd been on the streets for three months, not three days.

Sanki 3 gün değil de 3 aydır sokakta yaşıyormuş gibi görünüyordu.

She washed herself as best she could.

Elinden geldi kadarıyla üstünü temizledi.

Her arms and stomach were hurting badly.

Kolları ve karnı kötü yaralanmıştı.

She tried to clean the wounds,

Yaralarını temizlemeye çalıştı

but any pressure she applied just started the bleeding again.

ama en ufak baskıda yeniden kanamaya başlıyorlardı.

She needed stitches, but there was no way she would go to a hospital.

Dikişe ihtiyacı vardı ama hastaneye gidemezdi.

They'd have sent her back home again.

Giderse eve,

Back to him.

o adama geri gönderilirdi.

She tightened her jacket --

Ceketini sıkıca kavradı --

well, fastened her jacket tightly to cover the blood.

kanı gizlemek için bağladı.

She looked back at herself in the mirror.

Aynadaki yansımasına tekrar baktı.

She looked a little better than before but was past caring.

Biraz daha iyi görünüyordu, aldırmayı bırakmıştı.

There was only one thing she could think of doing.

Aklına gelen tek bir şey vardı.

She came out of the station and into a phone box nearby.

İstasyondan çıktı ve yakındaki telefon kulübesine girdi.

(Telephone rings)

(Telefon çalma sesi)

(Telephone rings)

(Telefon çalma sesi)

Woman: Samaritans, can I help you?

Kadın: İyiliksevenler, yardımcı olabilir miyim ?

Hello, Samaritans. Can I help you?

Alo, burası İyiliksevenler. Nasıl yardımcı olabilirim?

Girl: (Crying) I -- I don't know.

Kız: (Ağlayarak) -- Bilmiyorum.

Woman: What's happened? You sound very upset.

Kadın: Ne oldu? Çok üzgün gibisin.

(Girl cries)

(Kız ağlar)

Woman: Why not start with your name?

Kadın: Adını söylemekle başlayabilirsin.

I'm Pam. What can I call you?

Ben Pam. Senin adın ne?

Where are you speaking from?

Nereden arıyorsun?

Are you safe?

Güvende misin?

Girl: It's a phone box in London.

Kız: Londra'da bir telefon kulübesindeyim.

Pam: You sound very young. How old are you?

Pam: Sesin çok genç geliyor. Kaç yaşındasın?

Girl: Fourteen.

Kız: On dört.

Pam: And what's happened to make you so upset?

Pam: Seni bu kadar üzen ne oldu?

Girl: I just want to die. Every day I wake up and wish I was dead.

Kız: Ölmek istiyorum. Her gün uyandığımda keşke ölseydim diyorum.

If he doesn't kill me, then, I think, I want to do it myself.

Eğer beni o öldürmezse galiba bunu kendim yapacağım.

Pam: I'm glad you called.

Pam: Aramana memnun oldum.

Let's start at the beginning.

İstersen en baştan başlayalım.

Sophie Andrews: Pam continued to gently ask the girl about herself.

Sophie Andrews: Pam, kıza nazikçe soru sormaya devam etti.

She didn't say much; there were lots of silences.

Çok bir şey anlatmadı; çoğu zaman suskundu

ama orada biri olduğunu biliyordu

But she knew she was there,

and having Pam on the end of the phone felt so comforting.

ve Pam'in telefonda olması onu çok rahatlatıyordu.

The 14-year-old that made that call was me.

Aramayı yapan 14 yaşındaki kız bendim.

That was me in the phone box.

Telefon kulübesindeki bendim.

I was running away from home, sleeping rough on the streets in London.

Evden kaçmıştım ve Londra'daki izbe sokaklarda uyuyordum.

I was being sexually abused by my father and his friends.

Babam ve arkadaşları tarafından cinsel istismara uğruyor,

I was self-harming every day. I was suicidal.

her gün kendime zarar veriyor ve intiharı düşünüyordum.

The first time I called Samaritans, I was 12 and absolutely desperate.

İyiliksevenleri ilk aradığımda 12 yaşında ve tamamen çaresizdim.

It was a few months after my mother had deserted me,

Annem beni terk edeli birkaç ay olmuştu,

walked out and left me in the family home.

çekip gitmiş ve beni o evde bırakmıştı.

And the abuse I was suffering at the hands of my father and his friends

Babam ve arkadaşlarının elinde uğradığım suistimal

had left me a total wreck.

beni mahvediyordu.

I was running away, I was missing school,

Evden kaçıyor, okulu asıyor

I was arriving drunk.

ve eve sarhoş geliyordum.

I was without hope and wanted to die.

Umutsuzdum ve ölmek istiyordum.

And that's where Samaritans came in.

Ve o anda İyiliksevenler devreye girdi.

Samaritans has been around since 1953.

İyiliksevenler 1953'ten beri faaliyette.

It's a 24/7 confidential helpline in the UK

İngiltere'de 7/24 aktif olan güvenilir bir yardım hattıdır.

for anyone who might be feeling desperate or suicidal.

Çaresiz kalanlar veya intiharı düşünenlere yardım ederler

Which I certainly was.

ve ben kesinlikle öyleydim.

Volunteers answer the phone around the clock every day of the year,

Gönüllüler yılın her günü ve saatinde telefona bakarlar.

and calls are confidential.

Görüşmeler gizli tutulur.

During my teenage years, when I was most desperate,

Ergenlik çağlarımda, en çaresiz anlarımda

Samaritans became my lifeline.

beni hayatta tutan şey İyiliksevenlerdi.

They promised me total confidentiality.

Bana kesin gizlilik sözü verdiler

And that allowed me to trust them.

ve bu, onlara güvenmemi sağladı.

Disturbing as they no doubt found my story, they never showed it.

Anlattıklarım onları şüphesiz çok rahatsız etse de, bunu hiç belli etmediler.

They were always there for me and listened without judgment.

Her zaman oradalardı ve yargılamadan dinlediler.

Mostly, they gently encouraged me to get help;

Genelde yardım almam için nazikçe cesaret verdiler;

I never felt out of control with them --

Onlarla hiç kontrolsüzlük hissi yaşamadım. --

an interesting parallel,

İlginç bir kıyaslama ama

as I felt so out of control in every other aspect of my life.

hayatımın diğer alanlarını kontrolüm dışında görüyordum.

It felt my self-harm was probably the only area

Kontrolün bende olduğunu hissettiğim diğer tek zaman

where I felt I had any control.

kendime zarar verdiğim anlardı.

A few years later, I managed to get some control in my life.

Birkaç yıl sonra, hayatımda bazı şeyleri kontrole almayı başardım.

And I had appropriate support around me

Çevremde uygun bir destek buldum

to allow me to live with what had happened.

ve geçmişte olanla yaşamama izin verdim.

I had become a survivor of abuse rather than a victim.

Artık bir kurban değil, cinsel istismarla baş etmiş biriydim.

And at 21, I contacted Samaritans again.

Ve 21 yaşında, İiyiliksevenlerle tekrar iletişime geçtim.

This time because I wanted to become a volunteer.

Bu sefer gönüllü olmak istiyordum.

Wanted to pay something back

Hayatımı kurtaran bu kuruluşa

to the organization that had really saved my life.

borcumu ödemek istiyordum.

I knew that the simple act of listening in an empathetic way

Yalnızca empati kurarak dinlemenin bile

could have a profound effect.

çok yardımcı olduğunu biliyordum.

I knew that somebody listening to me without judgment

Biliyordum ki beni yargılamadan dinleyen biri

would make the biggest difference.

çok büyük bir değişime yol açmıştı.

So I caught up with my education,

Bu yüzden, eğitimime devam ettim,

found someone I could persuade to give me a job,

bana iş vermeyi kabul eden birini buldum

and I enjoyed my volunteering at Samaritans.

ve İyiliksevenlerdeki gönüllü işimden çok keyif aldım

And when I say "enjoyed," it's an odd word to use,

"Keyif" aldım derken, ki orası için tuhaf bir kelime,

because no one would want to think of anyone

çünkü hiç kimse başkasının acısı veya sıkıntısından

being in absolute distress or pain.

keyif almayı düşünmez.

But I knew that that profound impact of that listening ear

Ama seni dinleyen bir kulağın,

and someone being alongside me at that desperate time

çaresizlik içindeyken birinin yanında olmasının

had the biggest impact,

etkisini biliyordum

and I felt a great sense of fulfillment

ve büyük bir tatmin duygusu yaşıyordum.

that I was able to help people as a Samaritan.

Bir İyilikseven olarak insanlara yardım ediyordum.

In my years volunteering at Samaritans, I was asked to perform many roles.

Buradaki gönüllü yıllarımda, benden birçok görev istendi.

But I guess the peak came in 2008,

Ama sanırım zirvesi 2008 yılındaydı,

when I was asked to chair the organization for three years.

3 yıl boyunca organizasyona başkanlık yapmam istendi.

So I had actually gone from that vulnerable caller

O telefon kulübesindeki

in the phone box, desperate for help,

çaresiz ve umutsuzca yardım arayan kızdan,

to being the national lead for the organization

22 bin gönüllüsü olan ulusal bir kuruluşun

and responsible for 22,000 volunteers.

başındaki birine dönüşmüştüm.

I actually used to joke at the time

Bunu bir espri konusunu yapmıştım.

and say if you really screwed up as a caller,

Eğer yardım istemeyi beceremezsen,

you might end up running the place.

kendini orayı yönetirken bulabilirsin.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Which I did.

Benim yaptığım buydu.

But I guess in a world which is dominated by professionalizing everything we do,

Ancak, galiba yaptığımız her şeyi profesyonelleştirdiğimiz dünyada

I really understood that that simple act of listening

şunu gerçekten biliyorum ki sadece dinlemek bile

could have such a life-changing effect.

hayatları değiştirebilir.

I guess it's a simple concept

Sanırım bu basit bir fikir.

that can be applied across all areas of life.

Ve hayatın bütün alanlarında uygulanabilir.

So in the 1980s, when I called Samaritans,

1980'lerde, İyiliksevenleri aradığımda,

child abuse was a subject no one wanted to talk about.

çocuk istismarı kimsenin konuşmak istemediği bir şeydi.

Victims were often blamed, victims were often judged.

Çoğunlukla mağdur suçlanır ve karalanırdı.

And it was a topic of shame, and no one really wanted to talk about it.

Bu ayıp bir konuydu ve kimse bunları konuşmak istemezdi.

Today, judgment and shame surround a different issue.

Bugün suçlama ve karalama farklı bir konuda yapılıyor.

There's a different stigma that's out there.

Farklı bir damga var.

And the stigma that's there today is to talk about loneliness.

Ve bugünkü damga ise yalnızlıkla alakalı.

Loneliness and isolation have profound health impacts.

Yalnızlık ve tecritin içe işleyen sağlık etkileri var.

Being lonely can have a significant impact on your own well-being.

Yalnız olmanın kendi iç huzurunda önemli bir etkisi var.

Recent systematic review of research

Gözden geçirilen son sistematik araştırmalara göre bu,

actually said that it increased the mortality rates,

ölüm oranlarını

or premature death rates,

veya erken doğum ölüm oranlarını

by up to 30 percent.

%30'a kadar azalttı.

It can lead to higher blood pressure, higher levels of depression,

Bu yüksek tansiyona, ileri seviyede depresyona neden olabilir.

and actually aligned to mortality rates

Ölüm oranlarıyla dengeli olan

that might be more associated with alcohol abuse or smoking cigarettes.

alkol bağımlılığı ve sigara içme ile ilişkili olabilir.

Loneliness is actually more harmful that smoking 15 cigarettes.

Yalnızlık, aslında 15 tane sigara içmekten daha zararlıdır.

A day.

Bir günde.

Not in your life, in your day.

Hayatında değil, gününde.

It's also associated with higher levels of dementia.

Ayrıca bunamanın da ileri seviyesiyle ilişkilidir.

So a recent study also found

Ayrıca yakın zamandaki bir çalışma yalnız insanların

that lonely people are twice at risk of Alzheimer's disease.

Alzheimer hastalığına yakalanma riskinin iki kat daha fazla olduklarını buldu.

Of course, there's many people that live alone who are not lonely.

Tabii ki de yalnız yaşayıp da yalnız olmayan bir çok insan var.

But being a caregiver for a partner that maybe has dementia

Ama bunama hastalığı bulunan partnere bakmak da

can be a very lonely place.

yalnız bir yer olabilir.

And a recent landmark study gave us a very good, clear definition

Son zamanlardaki önemli bir çalışma

of what loneliness is.

bize yalnızlığın ne olduğunu açıkça söyledi.

And it said it's a subjective, unwelcome feeling

Bu düşsel olan ve hoş karşılanmayan his;

of a lack or loss of companionship.

arkadaşlık eksikliği veya kaybında oluşur.

And it happens when there's a mismatch

Bu ilişkilerimizdeki sahip olduklarımız ve istediklerimizin

between the quality and the quantity of relationships that we have

nitelik ve niceliği arasında

and those that we want.

uyumsuzluk olduğunda ortaya çıkar.

Now in my life, the best help I've ever received

Hayatımda aldığım en iyi yardım;

has been from those personal connections

bu kişisel bağlantılarımdan

and being listened to in an empathetic way.

ve empatiyle dinlenmekten geldi.

Professionals, and I'm conscious I'm speaking to a room of professionals,

Profesyoneller, farkındayım ki bir oda dolusu profesyonele konuşuyorum

have a very important place.

ve bu çok önemli bir yere sahip

But for me, a volunteer giving up their time

Ama benim için, zamanından vazgeçip

and listening to me without judgment in a confidential way,

beni sorgulamadan ve gizlilik içinde dinleyen bir gönüllünün

had such a huge, life-changing effect for me.

hayatımı değiştirme konusunda çok büyük etkisi oldu.

And that was something that really stayed with me.

Ve bu beni çok etkiledi.

So as you will have gathered, in my teenage years,

Bildiğiniz gibi ergenlik yıllarımda kontrolden çıkmıştım.

I was off the rails, I was going every day wondering if I'd even live the next day.

Her günümü bir sonraki gün yaşayacak mıyım diye düşünerek geçiriyordum.

But that profound impact of the volunteer listening to me stayed with me.

Ama o gönüllünün beni dinlemesi, beni derin ve etkili bir şekilde etkiledi.

When I finally got to a point in my life

Hayatımın bir anlamı olduğunu anladığımda

where I felt I could live with what had happened,

her ne olduysa onunla yaşayabileceğimi anladığımda

I wanted to pay something back.

bir şeyleri geri ödemek istedim.

And in my experience,

Ve tecrübeme göre,

people who have been helped in a transforming way

bu şekilde yardım edilen insanlar

always want to pay something back.

her zaman bir şeyleri geri ödemek isterler.

So I started paying back by my 25 years volunteering with Samaritans.

İyiliksevenler'e 25 yıl gönüllü olarak yardım ettim.

And then, in 2013,

Ve sonra 2013'te

picking up on that whole issue and the new stigma of loneliness,

Tüm sorunu ve yeni damga olan yalnızlığı ele aldım.

I launched a new national helpline in the UK for older people,

Yaşlılar için yeni milli yardım hattını İngiltere'de piyasaya sürdüm,

called The Silver Line,

adı ise Gümüş Hattı,

which is there to support lonely and isolated older people.

yalnız ve izole olmuş yaşlı insanlara yardım etmeyi amaçlıyor.

In our short history, we've taken 1.5 million calls.

Kısa zamanımızda 1,5 milyon arama gerçekleştirdik.

And I know we're having a big impact, based on the feedback we get every day.

Her gün aldığımız geri bildirimler sayesinde biliyoruz ki oldukça etkiliyiz.

Some people might be calling up for a friendly chat,

Bazı insanlar arkadaşça sohbet

maybe some information about local services.

ya da yerel servislerle alakalı bilgi için

Some might be calling because they're suicidal.

bazıları intihar eşiğinde olduğu için arayabiliyorlar.

Some might be calling up because they're reporting abuse.

Bazıları bir tacizi ihbar etmek için arayabiliyorlar.

And some quite simply, as I was, may have simply just given up on life.

Bazıları da basitçe hayattan bıktığı için, benim gibi, arayabiliyorlar.

I guess it's a really simple idea, setting up a helpline.

Sanırım bir yardım hattı kurmak oldukça basit bir düşünce.

And I look back to those early days

O günlere geri gittiğimde,

when I had the lofty title, I still have, of chief exec, but in the early days,

yüksek bir unvanım varken, ki hâlâ var ama eskiden,

I was chief exec of myself.

kendimin baş yöneticisiydim.

Which, I have to say, I had the best meetings ever in my career --

Söylemem gerekirse, kariyerimde ki en iyi görüşmelere gittim -

(Laughter)

(Gülüşmeler)

as chief exec of myself.

kendimin yöneticisi olarak.

But things have moved on, and now in 2017,

Ama işler ilerledi ve şimdi 2017'de,

we have over 200 staff listening to older people

7/24 yaşlı insanlarımızı dinleyen

every day of the year, 24/7.

200'den fazla çalışanımız var.

We also have over 3,000 volunteers making weekly friendship calls

Aynı zamanda evlerinden haftalık arama yapan

from their own home.

3 binden fazla gönüllümüz de var.

We also, for people that like the written word,

Ayrıca, kalem kağıdı sevenler için,

offer Silver Letters, and we write pen-pal letters

Gümüş Mektupları sunuyoruz. Hâlâ mektup almayı seven yaşlılarımızla

to older people who still enjoy receiving a letter.

mektup arkadaşı oluyoruz.

And we also have introduced something called Silver Circles --

Aynı zamanda da Gümüş Halkalar adında bir şeyi de tanıttık.

you notice I'm owning the word "silver" here --

Farkına varmışsınızdır ki, "gümüş" dünyasına sahibim --

put "silver" in front of it and it's ours.

gümüşü başa koy ve bizimdir.

Silver Circles are group conference calls

Gümüş Halkalar konferans konuşmaların geçtiği yerdir.

where people actually talk about shared interests.

İnsanlar hobilerini birbirleriyle paylaşırlar.

My favorite group is the music group,

Aralarında en sevdiğim müzik grubu.

where people, every week, play musical instruments

İnsanlar her hafta telefonlarında

down the phone to each other.

birbirlerine enstrümanlarını çalıyor.

Not always the same tune at the same time.

Elbette her zaman aynı tonda ve anda değil

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But they do have fun.

Ama eğleniyorlar.

And "fun" is an interesting word,

"Eğlence" ilginç bir kelimedir.

because I've talked very much about desperation, loneliness and isolation.

Çünkü umutsuzluk, yalnızlık ve tecrit hakkında çok konuştum.

But if you came to our helpline in the UK, you would also hear laughter.

Ama bizim İngiltere'deki yardım hattımıza gelirseniz, siz de gülüşmeler duyarsınız.

Because at the Silver Line,

Çünkü Gümüş Hat'ta,

we do want to cherish the wonderful lives of older people

inanılmaz hayatları olan yaşlıların yaşamlarına

and all the experiences that they bring.

ve getirdikleri tüm tecrübeleri kutlamak istiyoruz.

So here's an example, just a snippet of one of our calls.

Aramalarımızdan küçük bir örnek.

(Audio) Good morning, you're through to the Silver Line.

(Ses) Günaydın. Gümüş Hattındasınız.

Benim adım Alan, nasıl yardımcı olabilirim ?

My name's Alan, how can I help?

Woman: Hello, Alan. Good morning.

Kadın: Merhaba, Alan. Günaydın.

Alan: Hello.

Alan: Merhaba

Woman: (Chipper) Hello!

Kadın: (Sevkli) Merhaba!

Alan: Oh, how are you this morning?

Alan: Bu sabah nasılsınız?

Woman: I'm alright, thank you.

Kadın: İyiyim, teşekkürler.

Alan: I'm pleased to hear it.

Alan: Bunu duyduğuma sevindim.

Woman: What a wonderful thing the telephone is, you know?

Kadın: Telefon ne kadar harika bir şey.

Alan: It's a remarkable invention, isn't it?

Alan: Harikulade bir icat, değil mi?

Woman: I remember when I was a little girl,

Kadın: Hatırlıyorum da küçük bir kızken,

donkey's years ago,

fi tarihinden beri,

if you wanted to make a phone call to somebody,

eğer birini aramak istiyorsan

you had to go to a shop

dükkana gitmen gerekirdi.

and use the telephone of the shop

Dükkanın telefonunu kullanırdın.

and pay the shop for using the telephone and have your phone call.

Aramayı yapabilmek için para verirdin ve aramanı yapardın.

So you didn't make phone calls just whenever you fancied.

Yani istediğin her an ve yerde arama yapamazdın.

Alan: Oh, no.

Alan: Ah, hayır.

Woman: (Coughs) Oh, sorry.

Kadın: (Öksürür) Kusura bakma.

(Coughs)

(Öksürür)

Excuse me about that.

Kusuruma bakmayın lütfen.

You had to, you know,

Bilirsin işte,

confine your phone calls to the absolute essentials.

aramalarını sadece önemli olanlarla kısıtlamalıydın.

And now, here I am, sitting in my own home in my dressing gown still,

ama şimdi sabahlığımla evimde oturmuş

and using the telephone, isn't it wonderful?

telefon kullanıyorum, harika bir şey değil mi bu?

Alan: It is. (Laughter)

Alan: Evet öyle (Gülüşme)

SA: And that's not untypical of a call we might receive at our helpline.

Talker: Hattımıza gelen, alışık olmadığımız bir arama değil.

That's someone who really sees us as part of the family.

Bu kişi bizi ailesi gibi görüyor.

So Silver Line, I guess, are now helping older people

Gümüş Hat yaşlılara yardım ediyor.

in the same way that Samaritans has helped me.

İyiliksevenler'in de bana yardım ettiği gibi.

They're there 24/7, they're listening confidentially

Onlar orada 7/24 gizlilik içinde dinler

and quite often not giving any advice.

ve çoğunlukla tavsiye vermezler.

How often do we really ever listen without giving advice?

Ne sıklıkla birini, ona tavsiye vermeden dinledik?

It's actually quite hard.

Çok nadir.

Quite often on the phone calls, an older person would say,

Çoğunlukla telefondaki yaşlı der ki:

"Could you give me some advice, please?"

"Bana tavsiye verir misiniz?"

And 20 minutes later, they say, "Thank you for your advice,"

Ve 20 dakika sonra "Tavsiyen için teşekkür ederim" der.

and we realize we haven't given any.

Fark ederiz ki hiçbir tavsiye vermemişiz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

We've listened and listened, and we haven't interrupted.

Dinledik, dinledik ve araya hiç girmedik.

But to that person, maybe we have given advice.

Ama ona göre, biz ona bir tavsiye verdik.

We recently conducted a survey at The Silver Line

Son zamanlarda Gümüş Hat'ta bir anket düzenledik.

to 3,000 older people, to ask them what they thought of the service.

3 bin yaşlıya servis hakkındaki düşüncelerini sorduk.

And one person quite simply came back and said,

Biri geldi

for the first time in her life,

ve hayatında ilk defa,

she had what we would call in the sport cricket a wicketkeeper,

kriket sporundaki kaleci

and what you would call in baseball, a catcher.

ve beysboldaki yakalayıcı gibi hissetmiş.

I've been here 48 hours, and I'm talking American.

Sadece 48 saattir buradayım ve Amerikan ağzıyla konuşuyorum.

They will not recognize me when I get home.

Eve gittiğimde beni tanımayacaklar.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But for the first time in her life, she had that catcher,

Ama hayatında ilk defa o yakalayıcı gibi hissetmiş

which is really, really important.

ki bu çok önemli.

And now it's come full circle, because actually,

Şimdi anlaşılıyor ki aslında

people that are calling Silver Line and needing a catcher

Gümüş Hattını arayan insanların yakalayıcıya ihtiyacı var.

are now becoming catchers themselves by putting something back

kendilerini yakalayıcıların yerine koyarak,

and becoming volunteers and becoming part of our family.

gönüllü oluyorlar ve ailenin bir parçası haline geliyorlar.

So I end my talk, really, where I started, talking about my own personal experience.

Kendi hayat tecrübelerimi anlatmayı bitiriyorum, gerçekten.

Çünkü hayatımla ilgili konuştuğumda sıklıkla şanslı olduğumu söylerim.

Because when I talk about my life, I often say that I've been lucky.

And people generally ask me why.

İnsanlar genellikle nedenini sorar.

And it's because, at every stage of my life,

Çünkü hayatımın her evresinde,

I have been lucky enough to have someone alongside me at the right time

en doğru anda yanımda biri oldu.

who maybe has believed in me,

bana inandı,

which in turn has helped me

kendime biraz daha inanmama yardım etti,

just to believe a little bit more in myself, which has been so important.

bu da bana çok yardımcı oldu.

And everyone needs a catcher at some point in their lives.

Herkesin hayatının bir bölümünde yakalayıcıya ihtiyacı vardır.

This is my catcher.

Bu da benimki.

So that's Pam.

Bu Pam.

And she answered the call to me

Aramama cevap verdi.

when I was that 14-year-old in the phone box, over 30 years ago.

Üstünden 30 yıl geçti yaşındaydım, üstünden 30 sene geçti.

So never, ever underestimate the power of a simple human connection.

Asla ama asla insan iletişiminin gücünü küçümsemeyin.

Çünkü bu çoğunlukla hayat kurtarmaya yetebiliyor.

Because it can be and so often is the power to save a life.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)