The best way to help is often just to listen | Sophie Andrews

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

After cutting her arm with a broken glass,

بعد از بریدن دستش با شیشه شکسته،

she fell into a fitful, exhausted sleep on the railway station platform.

روی سکوی ایستگاه راه‌آهن از خستگی به خواب رفت.

Early in the morning, when the station toilets were opened,

صبح زود، وقتی دستشویی‌های ایستگاه باز شدند،

she got painfully to her feet, and made her way over to them.

با درد فراوان سرپا شد، و خودش را به آنجا رساند.

When she saw her reflection in the mirror,

وقتی چهره خودش را در آینه دید،

she started to cry.

شروع به گریه کرد.

Her face was dirty and tearstained;

صورتش کثیف و خیس از اشک بود؛

her shirt was ripped and covered in blood.

پیراهنش پاره و پوشیده از خون بود.

She looked as if she'd been on the streets for three months, not three days.

انگار به جای سه روز، سه ماه است که در خیابان به سر می‌برد.

She washed herself as best she could.

به بهترین شکلی که می‌توانست خودش را شست.

Her arms and stomach were hurting badly.

دست و شکمش بدجوری درد می‌کرد.

She tried to clean the wounds,

سعی کرد زخم‌ها را پاک کند،

but any pressure she applied just started the bleeding again.

اما هر فشاری که می‌آورد فقط خونریزی را از سر می‌گرفت.

She needed stitches, but there was no way she would go to a hospital.

به بخیه احتیاج داشت، اما به هیچ وجه به بیمارستان نمی‌رفت.

They'd have sent her back home again.

آنها او را دوباره به خانه می‌فرستادند.

Back to him.

پیش او.

She tightened her jacket --

ژاکتش را محکم کرد --

well, fastened her jacket tightly to cover the blood.

البته، ژاکتش را محکم بست تا جلو خونریزی را بگیرد.

She looked back at herself in the mirror.

در آینه نگاهی به خودش انداخت.

She looked a little better than before but was past caring.

کمی بهتر از قبل به نظر می‌رسید اما دیگر اهمیتی نمی‌داد.

There was only one thing she could think of doing.

فقط می‌توانست به یک کار فکر کند.

She came out of the station and into a phone box nearby.

از ایستگاه بیرون زد و رفت داخل باجه تلفنی در آن نزدیکی.

(Telephone rings)

(زنگ تلفن)

(Telephone rings)

(زنگ تلفن)

Woman: Samaritans, can I help you?

زن: ساماریتنز، می‌توانم کمکتان کنم؟

Hello, Samaritans. Can I help you?

سلام، ساماریتنز، می‌توانم کمکتان کنم؟

Girl: (Crying) I -- I don't know.

دختر: (گریه) من -- نمی‌دانم.

Woman: What's happened? You sound very upset.

زن: چه اتفاقی افتاده؟ خیلی ناراحت به نظر می‌رسی.

(Girl cries)

(گریه دختر)

Woman: Why not start with your name?

زن: چرا با گفتن اسمت شروع نکنیم؟

I'm Pam. What can I call you?

من پم هستم. اسم شما چیه؟

Where are you speaking from?

از کجا تماس می‌گیری؟

Are you safe?

جات امنه؟

Girl: It's a phone box in London.

دختر: از باجه تلفنی در لندن.

Pam: You sound very young. How old are you?

پم: خیلی جوان به نظر می‌رسی. چند سالته؟

Girl: Fourteen.

دختر: چهارده.

Pam: And what's happened to make you so upset?

پم: چی شده که اینقدر ناراحتی؟

Girl: I just want to die. Every day I wake up and wish I was dead.

دختر: می‌خواهم بمیرم. هر روز که از خواب بیدار می‌شوم آرزوی مرگ می‌کنم.

If he doesn't kill me, then, I think, I want to do it myself.

اگر او مرا نکشد، فکر کنم خودم این کار را خواهم کرد.

Pam: I'm glad you called.

پم: خوشحالم که زنگ زدی.

Let's start at the beginning.

بیا از اول شروع کنیم.

Sophie Andrews: Pam continued to gently ask the girl about herself.

سوفی اندروز: پم ادامه داد و آرام از دختر درباره خودش پرسید.

She didn't say much; there were lots of silences.

چیز زیادی نگفت؛ سکوت‌های زیادی بود.

But she knew she was there,

اما می‌دانست که او آنجاست،

and having Pam on the end of the phone felt so comforting.

و اینکه پم آن طرف خط باشد خیلی آرامش بخش بود.

The 14-year-old that made that call was me.

آن دختر ۱۴ ساله که آن تماس را گرفت من بودم.

That was me in the phone box.

من بودم که داخل باجه تلفن بودم.

I was running away from home, sleeping rough on the streets in London.

داشتم از خانه فرار می‌کردم، و در خیابان‌های لندن کارتن خواب شده بودم.

I was being sexually abused by my father and his friends.

توسط پدرم و دوستانش مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته بودم.

I was self-harming every day. I was suicidal.

هر روز به خودم آسیب می‌زدم. افکار خودکشی داشتم.

The first time I called Samaritans, I was 12 and absolutely desperate.

اولین بار که با ساماریتنز تماس گرفتم، ۱۲ سالم بود و کاملاً درمانده بودم.

It was a few months after my mother had deserted me,

چند ماه بعد از آن بود که مادرم مرا ترک کرد،

walked out and left me in the family home.

از خانه رفت و مرا آنجا تنها گذاشت.

And the abuse I was suffering at the hands of my father and his friends

و رنج بردن از مورد سوءاستفاده قرار گرفتن به دست پدرم و دوستانش

had left me a total wreck.

مرا کاملاً از هم فروپاشانده بود.

I was running away, I was missing school,

داشتم فرار می‌کردم، مدرسه نمی‌رفتم،

I was arriving drunk.

داشتم دائم‌الخمر می‌شدم.

I was without hope and wanted to die.

امیدی نداشتم و می‌خواستم بمیرم.

And that's where Samaritans came in.

و اینجا بود که ساماریتنز از راه رسید.

Samaritans has been around since 1953.

ساماریتنز از سال ۱۹۵۳ وجود داشته است.

It's a 24/7 confidential helpline in the UK

این یک خط مددکاری محرمانه تمام وقت در بریتانیا است

for anyone who might be feeling desperate or suicidal.

برای هرکسی که احساس درماندگی کند یا افکار خودکشی داشته باشد.

Which I certainly was.

که من قطعاً بودم.

Volunteers answer the phone around the clock every day of the year,

داوطلبان در تمام ساعات و هر روز سال تماس‌ها را پاسخ می‌دهند،

and calls are confidential.

و تماس‌ها محرمانه هستند.

During my teenage years, when I was most desperate,

در سال‌های نوجوانی من، وقتی که بیشتر از همیشه درمانده بودم،

Samaritans became my lifeline.

ساماریتنز به خط زندگی من بدل شد.

They promised me total confidentiality.

آنها به من قول دادند که کاملاً محرمانه است.

And that allowed me to trust them.

و به همین دلیل توانستم به آنها اعتماد کنم.

Disturbing as they no doubt found my story, they never showed it.

با اینکه بی‌شک داستان من آزاردهنده بود، اما هیچ وقت به رویم نیاوردند.

They were always there for me and listened without judgment.

همیشه حضور داشتند و بی‌قضاوت به من گوش می‌کردند.

Mostly, they gently encouraged me to get help;

بیشتر اوقات، به آرامی مرا تشویق به کمک گرفتن می‌کردند؛

I never felt out of control with them --

هیچ وقت با آنها کنترل چیزی از دستم در نرفت --

an interesting parallel,

یک توازن جذاب،

as I felt so out of control in every other aspect of my life.

در حالیکه کنترل همه چیز در سایر جنبه‌های زندگی از دستم در رفته بود.

It felt my self-harm was probably the only area

احساس می‌کردم خودآزاری‌ام تنها بخشی است

where I felt I had any control.

که روی آن کنترل دارم.

A few years later, I managed to get some control in my life.

چند سال بعد، تصمیم گرفتم کمی کنترل زندگی‌ام را به دست بگیرم.

And I had appropriate support around me

و حمایت لازم را کنارم داشتم

to allow me to live with what had happened.

تا بتوانم با اتفاقی که افتاده زندگی کنم.

I had become a survivor of abuse rather than a victim.

به جای قربانی سوءاستفاده به نجات یافته تبدیل شده بودم.

And at 21, I contacted Samaritans again.

و در ۲۱ سالگی، دوباره با ساماریتنز تماس گرفتم.

This time because I wanted to become a volunteer.

این بار چونکه می‌خواستم داوطلب شوم.

Wanted to pay something back

می‌خواستم کمی از کمک‌های سازمانی را جبران کنم

to the organization that had really saved my life.

که واقعاً زندگی مرا نجات داده بود.

I knew that the simple act of listening in an empathetic way

می‌دانستم که کار ساده همدلانه گوش کردن

could have a profound effect.

می‌تواند اثری عمیق داشته باشد.

I knew that somebody listening to me without judgment

می‌دانستم که اگر کسی بی‌قضاوت به من گوش دهد

would make the biggest difference.

می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.

So I caught up with my education,

پس تحصیلاتم را ادامه دادم،

found someone I could persuade to give me a job,

کسی را پیدا کردم که بتوانم متقاعدش کنم کاری به من بدهد،

and I enjoyed my volunteering at Samaritans.

و از داوطلب شدن در ساماریتنز لذت می‌بردم.

And when I say "enjoyed," it's an odd word to use,

و وقتی می‌گویم «لذت می‌بردم،» کلمه عجیبی را به کار می‌برم،

because no one would want to think of anyone

چون هیچ کس نیست که دوست داشته باشد

being in absolute distress or pain.

به کسی که در اوج بدبختی و درد است فکر کند.

But I knew that that profound impact of that listening ear

اما من می‌دانستم که اثر عمیق آن گوش شنوا

and someone being alongside me at that desperate time

و بودن کسی در کنارم در اوقات درماندگی

had the biggest impact,

بزرگترین تاثیر را داشته است،

and I felt a great sense of fulfillment

و احساس خشنودی بسیاری می‌کردم

that I was able to help people as a Samaritan.

از اینکه به عنوان یک ساماریتن می‌توانم به مردم کمک کنم.

In my years volunteering at Samaritans, I was asked to perform many roles.

در سال‌هایی که در ساماریتنز داوطلب بودم، در نقش‌های بسیاری کار کردم.

But I guess the peak came in 2008,

اما به نظرم نقطه عطف آن در سال ۲۰۰۸ بود،

when I was asked to chair the organization for three years.

وقتی که ریاست سازمان برای سه سال به من محول شد.

So I had actually gone from that vulnerable caller

خوب من درواقع از آن تماس گیرنده آسیب‌پذیر

in the phone box, desperate for help,

که از آن باجه تلفن تمنای کمک می‌کرد،

to being the national lead for the organization

به رهبر ملی سازمان

and responsible for 22,000 volunteers.

و مسئول ۲۲٫۰۰۰ داوطلب بدل شده بودم.

I actually used to joke at the time

واقعاً آن زمان به شوخی می‌گفتم

and say if you really screwed up as a caller,

اگر به عنوان تماس گیرنده واقعاً گند زدید،

you might end up running the place.

ممکن است کارتان به مدیریت اینجا ختم شود.

(Laughter)

(خنده)

Which I did.

که برای من شد.

But I guess in a world which is dominated by professionalizing everything we do,

اما گمان می‌کنم در جهانی که از حرفه‌ای‌سازی هر کاری که می‌کنیم پر شده،

I really understood that that simple act of listening

من واقعاً متوجه شدم که عمل ساده گوش کردن

could have such a life-changing effect.

می‌تواند چنان تاثیری داشته باشد که زندگی فرد را متحول کند.

I guess it's a simple concept

فکر می‌کنم این یک مفهوم ساده است

that can be applied across all areas of life.

که می‌تواند در تمام عرصه‌های زندگی به کار برود.

So in the 1980s, when I called Samaritans,

پس در دهه ۱۹۸۰، زمانی که با ساماریتنز تماس گرفتم،

child abuse was a subject no one wanted to talk about.

سوءاستفاده از کودکان موضوعی بود که هیچکس نمی‌خواست درباره آن صحبت کند.

Victims were often blamed, victims were often judged.

قربانیان معمولاً سرزنش می‌شدند، قربانیان معمولاً قضاوت می‌شدند.

And it was a topic of shame, and no one really wanted to talk about it.

و موضوعی شرم‌آور بود، و واقعاً هیچکس دلش نمی‌خواست درباره آن صحبت کند.

Today, judgment and shame surround a different issue.

امروز، قضاوت و شرم موضوع دیگری را احاطه کرده است.

There's a different stigma that's out there.

لکه ننگ دیگری گسترده شده است.

And the stigma that's there today is to talk about loneliness.

و لکه ننگی که امروز به وجود آمده صحبت درباره تنهایی است.

Loneliness and isolation have profound health impacts.

تنهایی و انزوا آثار عمیقی بر سلامت فرد دارند.

Being lonely can have a significant impact on your own well-being.

تنها بودن می‌تواند بر سلامتی شما اثر قابل توجهی داشته باشد.

Recent systematic review of research

بازنگری اصولی اخیر تحقیق

actually said that it increased the mortality rates,

نشان داد که این مسئله در واقع نرخ مرگ و میر

or premature death rates,

یا نرخ مرگ زودهنگام را،

by up to 30 percent.

تا ۳۰ درصد افزایش داده است.

It can lead to higher blood pressure, higher levels of depression,

تنهایی می‌تواند باعث افزایش فشار خون، و درجات بالاتر افسردگی شود،

and actually aligned to mortality rates

و با نرخ مرگ و میری که ممکن است

that might be more associated with alcohol abuse or smoking cigarettes.

با سوءمصرف الکل و سیگار کشیدن در ارتباط باشد همراستا است.

Loneliness is actually more harmful that smoking 15 cigarettes.

ضرر تنهایی در واقع بیشتر از کشیدن ۱۵ نخ سیگار

A day.

در روز است.

Not in your life, in your day.

نه در طول زندگی، در یک روز.

It's also associated with higher levels of dementia.

همچنین با درجات بالاتر زوال عقل در ارتباط است.

So a recent study also found

یک مطالعه اخیر نشان داده است

that lonely people are twice at risk of Alzheimer's disease.

که افراد تنها دو برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به آلزایمر قرار دارند.

Of course, there's many people that live alone who are not lonely.

البته، بسیاری هستند که تنها زندگی می‌کنند اما تنها نیستند.

But being a caregiver for a partner that maybe has dementia

اما مراقبت از شریک زندگی که احتمالاً مبتلا به آلزایمر است

can be a very lonely place.

می‌تواند جای بسیار تنهایی باشد.

And a recent landmark study gave us a very good, clear definition

و یک مطالعه قابل توجه اخیر توصیف بسیار خوب و دقیقی

of what loneliness is.

از تنهایی به ما می‌دهد.

And it said it's a subjective, unwelcome feeling

و می‌گوید که این یک احساس ناخوشایند ذهنی است

of a lack or loss of companionship.

از فقدان یا از دست دادن ارتباط.

And it happens when there's a mismatch

و وقتی اتفاق می‌افتد

between the quality and the quantity of relationships that we have

که بین کیفیت و کمیت روابطی که داریم و روابطی که می‌خواهیم داشته باشیم

and those that we want.

ناهماهنگی وجود داشته باشد.

Now in my life, the best help I've ever received

در زندگی خود من، بهترین کمکی که تا بحال دریافت کرده‌ام

has been from those personal connections

از همان روابط خصوصی

and being listened to in an empathetic way.

و با حس همدلی شنیده شدن بوده است.

Professionals, and I'm conscious I'm speaking to a room of professionals,

حرفه‌ای‌ها، و آگاهم که دارم در اتاقی پر از حرفه‌ای‌ها صحبت می‌کنم،

have a very important place.

جایگاه بسیار مهمی دارند.

But for me, a volunteer giving up their time

اما برای من، یک داوطلب که وقتش را گذاشته بود

and listening to me without judgment in a confidential way,

و بدون قضاوت و محرمانه به من گوش می‌کرد،

had such a huge, life-changing effect for me.

تاثیر بسیار بزرگی داشت که زندگی‌ام را تغییر داد.

And that was something that really stayed with me.

و آن چیزی بود که واقعاً با من ماند.

So as you will have gathered, in my teenage years,

پس همان طور که فهمیدید، در نوجوانی

I was off the rails, I was going every day wondering if I'd even live the next day.

همه چیز از کنترل من خارج شده بود،

و هر روز که می‌گذشت نمی‌دانستم فردا زنده خواهم بود یا نه.

But that profound impact of the volunteer listening to me stayed with me.

اما تاثیر عمیق آن داوطلب که به من گوش کرد با من باقی ماند.

When I finally got to a point in my life

وقتی که بالاخره در زندگی هدفی پیدا کردم

where I felt I could live with what had happened,

و احساس کردم می‌توانم با اتفاقی که افتاده زندگی کنم،

I wanted to pay something back.

می‌خواستم کمی جبران کنم.

And in my experience,

و در تجربه من،

people who have been helped in a transforming way

کسانی که به شکلی متحول کننده کمک دریافت می‌کنند

always want to pay something back.

همیشه می‌خواهند جبران کنند.

So I started paying back by my 25 years volunteering with Samaritans.

پس با ۲۵ سال داوطلبی در ساماریتنز شروع به جبران کردم.

And then, in 2013,

و بعد، در سال ۲۰۱۳،

picking up on that whole issue and the new stigma of loneliness,

برای مقابله با معضل تنهایی و برخورد با خجالت حاصل از آن،

I launched a new national helpline in the UK for older people,

در بریتانیا خط مددرسانی جدیدی برای افراد مسن پایه گذاری کردم،

called The Silver Line,

که خط نقره‌ای نام دارد،

which is there to support lonely and isolated older people.

و وظیفه آن حمایت از سالمندان تنها و منزوی است.

In our short history, we've taken 1.5 million calls.

ما در تاریخچه کوتاه‌مان، ۱/۵ میلیون تماس داشته‌ایم.

And I know we're having a big impact, based on the feedback we get every day.

و با توجه به بازخوردی که هر روز می‌گیریم، می‌دانم که تاثیر زیادی داشته‌ایم.

Some people might be calling up for a friendly chat,

بعضی ممکن است برای یک گفتگوی دوستانه تماس بگیرند،

maybe some information about local services.

یا اطلاعاتی درباره خدمات محلی بخواهند.

Some might be calling because they're suicidal.

بعضی ممکن است به خاطر داشتن افکار خودکشی تماس بگیرند.

Some might be calling up because they're reporting abuse.

بعضی ممکن است برای گزارش مورد سوءاستفاده قرار گرفتن تماس بگیرند.

And some quite simply, as I was, may have simply just given up on life.

و بعضی هم ممکن است، مثل من، دیگر دست از زندگی شسته باشند.

I guess it's a really simple idea, setting up a helpline.

به نظرم ایده بسیار ساده‌ایست، ایجاد خط مددرسانی.

And I look back to those early days

و به آن روزهای اول که نگاه می‌کنم

when I had the lofty title, I still have, of chief exec, but in the early days,

وقتی که آن عنوان بلندپایه رئیس ارشد را داشتم، هنوز هم دارم اما در روزهای اول،

I was chief exec of myself.

رئیس ارشد خودم بودم.

Which, I have to say, I had the best meetings ever in my career --

که باید بگویم، بهترین جلسات ممکن را در کارم داشته‌ام --

(Laughter)

(خنده)

as chief exec of myself.

به عنوان رئیس ارشد خودم.

But things have moved on, and now in 2017,

اما کارها پیش رفته، و حالا در سال ۲۰۱۷،

we have over 200 staff listening to older people

بیش از ۲۰۰ کارمند داریم که در تمام طول سال ۲۴ ساعته، هفت روز هفته

every day of the year, 24/7.

به سالمندان گوش می‌دهند.

We also have over 3,000 volunteers making weekly friendship calls

همچنین بیش از ۳٫۰۰۰ داوطلب داریم

که هر هفته از خانه خودشان تماس‌های دوستانه می‌گیرند.

from their own home.

We also, for people that like the written word,

ما همچنین، به کسانی که نوشته را دوست دارند،

offer Silver Letters, and we write pen-pal letters

نامه‌های نقره‌ای را پیشنهاد می‌دهیم،

to older people who still enjoy receiving a letter.

و به سالمندانی که هنوز دوست دارند نامه دریافت کنند نامه می‌نویسیم.

And we also have introduced something called Silver Circles --

و همچنین چیزی را پیشنهاد کرده‌ایم به نام دایره‌های نقره‌ای --

you notice I'm owning the word "silver" here --

متوجه شدید که دارم کلمه "نقره‌ای" را صاحب می‌شوم --

put "silver" in front of it and it's ours.

"نقره‌ای" را کنار هرچه بگذارید مال ماست.

Silver Circles are group conference calls

دایره‌های نقره‌ای تماس‌های کنفرانسی گروهی هستند

where people actually talk about shared interests.

که آنجا در واقع افراد درباره علایق مشترکشان صحبت می‌کنند.

My favorite group is the music group,

گروه مورد علاقه من گروه موسیقی است،

where people, every week, play musical instruments

که افراد، هر هفته،

پای تلفن برای هم ساز می‌زنند.

down the phone to each other.

Not always the same tune at the same time.

البته همیشه با هم کوک نیستند.

(Laughter)

(خنده)

But they do have fun.

اما اوقات خوشی با هم دارند.

And "fun" is an interesting word,

و "خوش" کلمه جذابی است،

because I've talked very much about desperation, loneliness and isolation.

چون خیلی درباره افسردگی، تنهایی، و انزوا حرف زدم.

But if you came to our helpline in the UK, you would also hear laughter.

اما اگر به خط امداد ما در بریتانیا بیایید، صدای خنده هم می‌شنوید.

Because at the Silver Line,

چون در خط نقره‌ای،

we do want to cherish the wonderful lives of older people

ما جداً می‌خواهیم زندگی شگفت‌انگیز سالمندان

and all the experiences that they bring.

و تمام تجربه‌ای که با خود دارند را گرامی بداریم.

So here's an example, just a snippet of one of our calls.

خوب این یک مثال است، فقط تکه کوتاهی از یکی از تماس‌های ما.

(Audio) Good morning, you're through to the Silver Line.

(صدا) صبح بخیر، با خط نقره‌ای تماس گرفته‌اید.

My name's Alan, how can I help?

من الن هستم، چه کمکی از من ساخته است؟

Woman: Hello, Alan. Good morning.

زن: سلام الن، صبح بخیر.

Alan: Hello.

الن: سلام.

Woman: (Chipper) Hello!

زن: (سرزنده) سلام!

Alan: Oh, how are you this morning?

الن: خوب، امروز در چه حالی؟

Woman: I'm alright, thank you.

زن: خوبم، ممنون.

Alan: I'm pleased to hear it.

الن: خوشحالم که اینو می‌شنوم.

Woman: What a wonderful thing the telephone is, you know?

زن: تلفن عجب چیز خوبیه، می‌دونی؟

Alan: It's a remarkable invention, isn't it?

الن: اختراع بی‌نظیریه، نه؟

Woman: I remember when I was a little girl,

زن: یادم هست وقتی دختربچه بودم،

donkey's years ago,

خیلی سال پیش،

if you wanted to make a phone call to somebody,

اگر می‌خواستی با کسی تماس بگیری،

you had to go to a shop

باید به فروشگاه می‌رفتی

and use the telephone of the shop

و از تلفن مغازه استفاده می‌کردی

and pay the shop for using the telephone and have your phone call.

و هزینه تماس را به فروشنده پرداخت می‌کردی و تماس می‌گرفتی.

So you didn't make phone calls just whenever you fancied.

هر وقت می‌خواستی که نمی‌شد تلفن بزنی.

Alan: Oh, no.

الن: اوه، نه.

Woman: (Coughs) Oh, sorry.

زن: (سرفه) اوه، ببخشید.

(Coughs)

(سرفه)

Excuse me about that.

خیلی عذر می‌خواهم.

You had to, you know,

می‌دونی، مجبور بودی

confine your phone calls to the absolute essentials.

فقط چیزهای خیلی ضروری رو پای تلفن بگی.

And now, here I am, sitting in my own home in my dressing gown still,

اما حالا، من تو خونه خودم همین طور با قبا نشستم،

and using the telephone, isn't it wonderful?

و تلفن می‌زنم، فوق‌العاده نیست؟

Alan: It is. (Laughter)

الن: واقعاً. (خنده)

SA: And that's not untypical of a call we might receive at our helpline.

س ا: و این تماس برای تماس‌هایی که در خط امدادمان دریافت می‌کنیم غیرمعمول نیست.

That's someone who really sees us as part of the family.

این کسی است که واقعاً ما را عضوی از خانواده می‌داند.

So Silver Line, I guess, are now helping older people

خوب، به گمان من، خط نقره‌ای دارد همان طوری به سالمندان کمک می‌کند

in the same way that Samaritans has helped me.

که ساماریتنز به من کمک کرد.

They're there 24/7, they're listening confidentially

آنها هفت روز هفته و ۲۴ ساعته به صورت محرمانه در حال شنیدن هستند

and quite often not giving any advice.

و اغلب اوقات هیچ پیشنهادی نمی‌دهند.

How often do we really ever listen without giving advice?

چقدر پیش می‌آید که واقعاً بدون نصیحت کردن گوش کنیم؟

It's actually quite hard.

در واقع خیلی سخت است.

Quite often on the phone calls, an older person would say,

خیلی وقت‌ها در تماس‌های تلفنی، یک فرد پیر ممکن است بگوید،

"Could you give me some advice, please?"

«ممکن است لطفاً کمی به من مشاوره بدهید؟»

And 20 minutes later, they say, "Thank you for your advice,"

و ۲۰ دقیقه بعد می‌گویند، «بابت مشاوره خیلی ممنونم،»

and we realize we haven't given any.

و ما متوجه می‌شویم که هیچ مشاوره‌ای نداده‌ایم.

(Laughter)

(خنده)

We've listened and listened, and we haven't interrupted.

ما گوش کرده‌ایم و گوش کرده‌ایم، و وقفه‌ای در کارمان نداشته‌ایم.

But to that person, maybe we have given advice.

اما برای آن فرد، شاید نصیحتی به او کرده باشیم.

We recently conducted a survey at The Silver Line

اخیراً در خط نقره‌ای تحقیقی انجام دادیم

to 3,000 older people, to ask them what they thought of the service.

و نظر ۳٫۰۰۰ سالمند را درباره این خدمات پرسیدیم.

And one person quite simply came back and said,

و یک نفر خیلی ساده برگشت و گفت،

for the first time in her life,

برای اولین بار در زندگی‌اش،

she had what we would call in the sport cricket a wicketkeeper,

چیزی دارد که ما در کریکت به آن می‌گوییم دروازه‌بان،

and what you would call in baseball, a catcher.

و شما در بیس‌بال بهش می‌گویید گیرنده.

I've been here 48 hours, and I'm talking American.

۴۸ ساعت اینجا بودم، و دارم آمریکایی حرف می‌زنم.

They will not recognize me when I get home.

وقتی برگردم خانه مرا نمی‌شناسند.

(Laughter)

(خنده)

But for the first time in her life, she had that catcher,

اما برای اولین بار در زندگی‌اش، او آن گیرنده را داشت،

which is really, really important.

که خیلی، خیلی مهم است.

And now it's come full circle, because actually,

و حالا دیگر چرخه کامل شده، چون در واقع،

people that are calling Silver Line and needing a catcher

کسانی که به خط نقره‌ای زنگ می‌زنند و به گیرنده احتیاج دارند

are now becoming catchers themselves by putting something back

خودشان دارند تبدیل به گیرنده می‌شوند و جبران می‌کنند

and becoming volunteers and becoming part of our family.

و داوطلب می‌شوند و به عضوی از خانواده ما تبدیل می‌شوند.

So I end my talk, really, where I started, talking about my own personal experience.

خوب صحبتم را واقعاً جایی به پایان می‌برم که شروع کردم، صحبت از تجربه شخصی خودم.

Because when I talk about my life, I often say that I've been lucky.

چون وقتی از زندگی خودم حرف می‌زنم، معمولاً می‌گویم که خوش شانس بوده‌ام.

And people generally ask me why.

و مردم معمولاً می‌پرسند چرا.

And it's because, at every stage of my life,

و دلیل آن این است، که در هر مرحله از زندگی‌ام‌،

I have been lucky enough to have someone alongside me at the right time

به قدری خوش شانس بوده‌ام که کسی را در زمان مناسب کنار خودم داشته باشم

who maybe has believed in me,

کسی که شاید به من ایمان داشته است،

which in turn has helped me

که در عوض کمکم کرده است

just to believe a little bit more in myself, which has been so important.

فقط کمی بیشتر به خودم ایمان داشته باشم، که خیلی مهم بوده است.

And everyone needs a catcher at some point in their lives.

و همه در جایی از زندگی خود به یک گیرنده احتیاج دارند.

This is my catcher.

این گیرنده من است.

So that's Pam.

خوب این پم است.

And she answered the call to me

و او تلفن مرا جواب داد

when I was that 14-year-old in the phone box, over 30 years ago.

وقتی که ۱۴ ساله بودم، در آن باجه تلفن، بیش از ۳۰ سال پیش.

So never, ever underestimate the power of a simple human connection.

پس هرگز، هیچ وقت قدرت ارتباط ساده انسانی را دست کم نگیرید.

Because it can be and so often is the power to save a life.

چون می‌تواند قدرتی باشد که یک زندگی را نجات دهد و خیلی وقت‌ها هم هست.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)