The birth of virtual reality as an art form | Chris Milk

Çeviri: Eren Gokce Gözden geçirme: Sancak Gülgen

When I was a kid,

Bir çocukken

I experienced something so powerful,

öyle güçlü bir şey deneyimledim ki

I spent the rest of my life searching for it,

hayatım boyunca onu aradım

and in all the wrong places.

ve bütün yanlış yerlerde.

What I experienced wasn't virtual reality.

Deneyimlediğim şey sanal gerçeklik değildi.

It was music.

Müzikti.

And this is where the story begins.

İşte hikâye burada başlıyor.

That's me,

Bu benim,

listening to the Beatles' "White Album."

Beatles'ın "Beyaz Albüm"ünü dinliyorum.

And the look on my face is the feeling

Yüzümdeki ifade

that I've been searching for ever since.

o zamandan beri aradığım şey.

Music goes straight to the emotional vein,

Müzik doğrudan duygusal damardan

into your bloodstream

kan akışınıza ve oradan da

and right into your heart.

direkt kalbinize gider.

It deepens every experience.

Her deneyimi derinleştirir.

Fellas?

Arkadaşlar?

(Music)

(Müzik)

This is the amazing McKenzie Stubbert

Bu inanılmaz McKenzie Stubbert

and Joshua Roman.

ve Joshua Roman.

Music --

Müzik --

(Applause)

(Alkış)

Yeah.

Evet.

Music makes everything have more emotional resonance.

Müzik her şeyin daha fazla duygusal rezonansının olmasını sağlar.

Let's see how it does for this talk.

Bu konuşmada neler yaptığına bakalım.

The right piece of music at the right time fuses with us

Doğru zamanda doğru müzik bizimle

on a cellular level.

hücresel seviyede kaynaşır.

When I hear that one song

O yazdan

from that one summer

o kızla ilgili

with that one girl,

bir şarkı duyduğumda,

I'm instantly transported back there again.

anında tekrar oraya dönerim.

Hey, Stacey.

Merhaba, Stacey.

Here's a part of the story, though, where I got a little greedy.

Ancak hikâyenin biraz hırs yaptığım bir bölümü var.

I thought if I added more layers on top of the music,

Eğer müziğin üzerine biraz katman eklersem,

I could make the feelings even more powerful.

duyguları daha da güçlü yapabilirim diye düşündüm.

So I got into directing music videos.

Böylece müzik videolarını yönetmeye giriştim.

This is what they looked like.

İşte bu şekilde oldular.

That's my brother, Jeff.

Bu erkek kardeşim Jeff.

Sorry about this, Jeff.

Bundan dolayı pardon Jeff.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Here's me, just so we're even.

İşte ben, eşit olalım diye.

Incredible moves.

İnanılmaz hareketler.

Should've been a dancer.

Dansçı olmalıydım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

These experiments grew,

Bu deneyler büyüdü

and in time, started to look more like this.

ve zamanla daha çok buna benzemeye başladı.

In both, I'm searching for the same thing, though,

Ancak ikisinde de şişedeki şimşeği yakalamak için

to capture that lightning in a bottle.

aynı şeyi arıyorum.

Except, I'm not.

Sadece öyle değil.

Adding moving pictures over the music added narrative dimension, yes,

Müziğin üzerine hareketli resimler eklemek öyküsel bir boyut eklese de,

but never quite equated the power

benim için hiçbir zaman sadece saf müziğin

that just raw music had for me on its own.

tek başına verdiği güce eşit olmadı.

This is not a great thing to realize when you've devoted your life

Hayatınızı ve profesyonel kariyerinizi müzik videosu yönetmeni olmaya

and professional career to becoming a music video director.

adadıysanız bunu fark etmek pek de harika bir şey değil.

I kept asking myself, did I take the wrong path?

Kendime sorup durdum, yanlış bir yol mu seçtim?

So I started thinking: if I could involve you, the audience, more,

Bu yüzden şöyle düşünmeye başladım:

Eğer sizi, dinleyiciyi daha fazla işin içine katabilirsem,

I might be able to make you feel something more as well.

daha fazla şeyler hissetmenizi de sağlayabilirim.

So Aaron Koblin and I began auditioning new technologies

Böylece Aaron Koblin ve ben sizi çalışmanın içine daha fazla katabilecek

that could put more of you inside of the work,

yeni teknolojileri değerlendirmeye başladık,

like your childhood home in "The Wilderness Downtown,"

"Yaban Şehri"ndeki çocukluk eviniz,

your hand-drawn portraits, in "The Johnny Cash Project,"

"Johnny Cash Projesi"ndeki el çizimi portreleriniz

and your interactive dreams

ve "3 Siyah Rüyası"ndaki

in "3 Dreams of Black."

interaktif rüyalarınız.

We were pushing beyond the screen,

Ekranının ötesine geçerek

trying to connect more deeply

insanların kalpleri ve hayal güçleri ile

to people's hearts and imaginations.

daha derinden bağ kurmaya çalışıyorduk.

But it wasn't quite enough.

Ama pek yeterli değildi.

It still didn't have the raw experiential power of pure music for me.

Hâlâ benim için saf müziğin saf deneysel gücü yoktu.

So I started chasing a new technology

Sadece bir bilim kurguda okuduğum

that I only had read about in science fiction.

yeni bir teknolojiyi araştırmaya başladım.

And after years of searching, I found a prototype.

Yıllarca araştırdıktan sonra bir prototip buldum.

It was a project from Nonny de la Peña in Mark Bolas's lab in USC.

USC'de Mark Bolas'ın laboratuvarında Nonny de la Peña'nın bir projesiydi.

And when I tried it, I knew I'd found it.

Bunu denediğimde bulduğumu biliyordum.

I could taste the lightning.

Şimşeği tadabilirdim.

It was called virtual reality.

Adı sanal gerçeklikti.

This was it five years ago when I ran into it.

Bu onunla karşılaştığım ben sene öncesiydi.

This is what it looks like now.

Şimdi böyle görünüyor.

I quickly started building things in this new medium,

Hemen bu yeni araçla bir şeyler yapmaya başladım

and through that process we realized something:

ve bu süreçte bir şey fark ettik:

that VR is going to play an incredibly important role

Sanal gerçeklik, araç tarihinde inanılmaz

in the history of mediums.

önemli bir rol oynayacak.

In fact, it's going to be the last one.

Aslında bu sonuncusu olacak.

I mean this because it's the first medium that actually makes the jump

Ciddiyim, çünkü aslında bir deneyimin yazarın ifadesinin

from our internalization of an author's expression

içselleştirilmesinden ilk elden yaşanmasına

of an experience,

sıçrayış yapması

to our experiencing it firsthand.

için ilk araç.

You look confused. I'll explain. Don't worry.

Kafanız karışmış gibi. Açıklayacağım. Endişelenmeyin.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

If we go back to the origins of mediums,

Eğer araçların başlangıcına

en iyi tahminleri yaparak gidersek,

by all best guesses,

it starts around a fire, with a good story.

iyi bir hikâye ile ateşle başlar.

Our clan leader is telling us

Klan liderimiz o gün bize

about how he hunted the woolly mammoth on the tundra that day.

tundrada tüylü mamutu nasıl avladığını anlatıyordu.

We hear his words

Sözlerini duyup

and translate them into our own internal truths.

kendi iç gerçekliğimize dönüştürürüz.

The same thing happens

Hikâyenin

when we look at the cave painting version of the story,

mağara resimleri versiyonuna, mamut avı kitabına,

the book about the mammoth hunt,

oyuna, radyo yayınına,

the play,

televizyon şovuna

the radio broadcast,

veya filme

the television show

baktığımızda

or the movie.

aynı şey olur.

All of these mediums require what we call "suspension of disbelief,"

Bütün bu araçlar "inançsızlığın askıya alınması" denen şeyi gerektirir,

because there's a translation gap between the reality of the story

çünkü hikâyenin gerçekliği ile hikâyeyi

and our consciousness interpreting the story

gerçeğe aktarma bilincimiz arasında

into our reality.

tercüme boşluğu var.

I'm using the word "consciousness" as a feeling of reality that we get

Çevremizdeki dünyayı deneyimlerken hissettiğimiz

from our senses experiencing the world around us.

gerçeklik duygusu olarak "bilinç" kelimesini kullanıyorum.

Virtual reality bridges that gap.

Sanal gerçeklik o boşluğu kapatır.

Now, you are on the tundra hunting with the clan leader.

Şimdi klan lideriyle tundrada avlanıyorsunuz.

Or you are the clan leader.

Ya da siz klan liderisiniz.

Or maybe you're even the woolly mammoth.

Ya da belki de tüylü mamut.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So here's what special about VR.

İşte sanal gerçeklikle ilgili özel olan şey bu.

In all other mediums,

Diğer araçlarda

your consciousness interprets the medium.

bilinciniz aracı yorumlar.

In VR, your consciousness is the medium.

Sanal gerçeklikte bilinciniz araçtır.

So the potential for VR is enormous.

Yani sanal gerçekliğin potansiyeli devasadır.

But where are we now?

Ama şimdi neredeyiz?

What is the current state of the art?

Sanatın şimdiki durumu nedir?

Well,

İşte

we are here.

biz buradayız.

We are the equivalent of year one of cinema.

Sinemanın ilk senesine eşitiz.

This is the Lumière Brothers film

Bu bir söylentiye göre trenin kendilerine

that allegedly sent a theater full of people running for their lives

doğru geldiğini düşündükleri için bir tiyatro dolusu insanın hayatlarını

as they thought a train was coming toward them.

kurtarmak için kaçmasına sebep olan Lumière Brothers filmi.

Similar to this early stage of this medium,

Bu aracın erken evrelerine benzer şekilde

in VR, we also have to move past the spectacle

sanal gerçeklikte de gözlüğü geçip

and into the storytelling.

hikâye anlatımına geçmemiz gerek.

It took this medium decades

Bu aracın tercih ettiği

to figure out its preferred language of storytelling,

hikâye anlatım şeklini sinema filmi formunda

in the form of a feature film.

anlamak onlarca yıl aldı.

In VR today, we're more learning grammar

Bugün sanal gerçeklikte yazılı dilden çok

than writing language.

gramer öğreniyoruz.

We've made 15 films in the last year at our VR company, Vrse,

Geçen sene sanal gerçeklik şirketimiz Vrse ile 15 film yaptık

and we've learned a few things.

ve birkaç şey öğrendik.

We found that we have a unique, direct path into your senses,

Hislerinize, duygularınıza ve hatta vücudunuza eşsiz,

your emotions, even your body.

doğrudan bir yol olduğunu bulduk.

So let me show you some things.

O zaman size bir şeyler göstereyim.

For the purpose of this demo,

Bu gösterimin amacı olarak

we're going to take every direction that you could possibly look,

görebileceğiniz her yönü alarak,

and stretch it into this giant rectangle.

bu devasa dikdörtgene genişleteceğiz.

OK, here we go.

Tamam, işte burada.

So, first: camera movement is tricky in VR.

Öncelikle, sanal gerçeklikte kamera hareketi hassastır.

Done wrong, it can actually make you sick.

Yanlış yapılırsa sizi rahatsız edebilir.

We found if you move the camera at a constant speed in a straight line,

Ancak düz bir çizgide sabit hızda kamerayı hareket ettirseniz,

you can actually get away with it, though.

bundan kurtulabileceğinizi bulduk.

The first day in film school,

Film okulundaki ilk gün

they told me you have to learn every single rule

kuralları yıkmadan önce her kuralı öğrenmek

before you can break one.

zorunda olduğumu söylediler.

We have not learned every single rule.

Her kuralı öğrenmedik.

We've barely learned any at all,

Çok azını öğrendik,

but we're already trying to break them

ama ne tür yaratıcı şeyler başarabileceğimizi

to see what kind of creative things we can accomplish.

görmek için onları zaten bozmaya çalışıyorduk.

In this shot here, where we're moving up off the ground, I added acceleration.

Buradaki çekimde yerden uzaklaşırken hız ekledim.

I did that because I wanted to give you a physical sensation

Bunu yaptım, çünkü yerden uzaklaşmanın verdiği

of moving up off the ground.

fiziksel hissi vermek istedim.

In VR, I can give that to you.

Sanal gerçeklikte bunu size verebilirim.

(Music)

(Müzik)

Not surprisingly, music matters a lot in this medium as well.

Sürpriz değil, bu araçta da müzik çok önemli.

It guides us how to feel.

Ne hissetmemiz gerektiğiyle ilgili bize bir rehber.

In this project we made with the New York Times, Zach Richter

New York Times'la yaptığımız bu projede Zach Richter

and our friend, JR,

ve arkadaşımız JR'la

we take you up in a helicopter,

sizi helikoptere alıyoruz

and even though you're flying 2,000 feet above Manhattan,

ve Manhattan'ın 610 metre üstünde uçtuğunuz hâlde

you don't feel afraid.

korkmuyorsunuz.

You feel triumphant for JR's character.

JR'in karakteri için iftihar ediyorsunuz.

The music guides you there.

Müzik size rehberlik ediyor.

(Music)

(Müzik)

Contrary to popular belief,

Genel kanının aksine

there is composition in virtual reality,

sanal gerçeklikte kompozisyon bulunur,

but it's completely different than in film,

ama dikdörtgen çerçevelerinizin olduğu

where you have a rectangular frame.

filmdekinden tamamen farklıdır.

Composition is now where your consciousness exists

Artık kompozisyon bilincinizin var olduğu yerdir

and how the world moves around you.

ve dünyanın etrafınızda nasıl döndüğüdür.

In this film, "Waves of Grace," which was a collaboration between Vrse,

Vrse, Birleşmiş Milletler, Gabo Arora, ve İmraan İsmail ile

the United Nations, Gabo Arora, and Imraan Ismail,

bir işbirliği olan "Zerafet Dalgası" filminde

we also see the changing role of the close-up in virtual reality.

sanal gerçekliğin değişen rolünü yakından da gördük.

A close-up in VR means you're actually close up to someone.

Sanal gerçeklikte yakın çekim demek birine yakın çekim demek.

It brings that character inside of your personal space,

Karakteri genelde sevdiğiniz insanlar için

a space that we'd usually reserve for the people that we love.

ayırdığınız bir alan olan kişisel alanınıza getirir.

And you feel an emotional closeness to the character

Karaktere duygusal bir yakınlık hissedersiniz,

because of what you feel to be a physical closeness.

çünkü hissettiğiniz şey fiziksel yakınlıktır.

Directing VR is not like directing for the rectangle.

Sanal gerçekliği yönetmek dikdörtgeni yönetmek gibi değil.

It's more of a choreography of the viewer's attention.

Bu daha çok seyircinin dikkatinin koreografisi.

One tool we can use to guide your attention

Dikkatinizi yönlendirmek için kullanabileceğimiz araçlardan birine

is called "spatialized sound."

"uzamsal ses" adı verilir.

I can put a sound anywhere in front of you, to left or right,

Önünüzde, solunuzda veya sağınızda, hatta arkanızda bile,

even behind you,

herhangi bir yere ses koyabilirim

and when you turn your head, the sound will rotate accordingly.

ve başınızı çevirdiğinizde, ses ona göre dönecektir.

So I can use that to direct your attention to where I want you to see.

Bu yüzden bunu dikkatinizi görmek istediğim yere çekmek için kullanabilirim.

Next time you hear someone singing over your shoulder,

Bir daha omzunuzun arkasında şarkı söyleyen birini duyarsanız,

it might be Bono.

o Bono olabilir.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

VR makes us feel like we are part of something.

Sanal gerçeklik bizi bir şeyin parçası gibi hissettirir.

For most of human history, we lived in small family units.

İnsanlık tarihinin büyük bölümünde küçük aile üniteleri şeklinde yaşadık.

We started in caves,

Mağaralarda başladık,

then moved to clans and tribes, then villages and towns,

sonra klanlara ve kabilelere, sonra köylere ve kasabalara taşındık

and now we're all global citizens.

ve şimdi hepimiz küresel vatandaşlarız.

But I believe that we are still hardwired to care the most

Ama inanıyorum ki hâlâ bize yerel gelen şeyleri daha çok

about the things that are local to us.

önemsemek üzere donanmışız.

And VR makes anywhere and anyone feel local.

Sanal gerçeklikse her yere ve herkese yerellik hissi veriyor.

That's why it works as an empathy machine.

Bu yüzden empati makinesi olarak çalışır.

Our film "Clouds Over Sidra" takes you to a Syrian refugee camp,

Filmimiz "Sidra Üzerinde Bulutlar" sizi bir Suriye mülteci kampına götürüyor

and instead of watching a story about people over there,

ve oradaki insanların hikâyelerini seyretmektense,

it's now a story about us here.

artık orada bizimle ilgili hikâye oluyor.

But where do we go from here?

Fakat buradan nereye gideriz?

The tricky thing is that with all previous mediums,

Garip olan şey daha önceki araçlarda

the format is fixed at its birth.

format çıktığında sabitlenmişti.

Film has been a sequence of rectangles,

Film sıralanan dikdörtgenlerdi,

from Muybridge and his horses to now.

Muybridge ve atlarından günümüze,

The format has never changed.

format hiç değişmedi.

But VR as a format, as a medium,

Ama sanal gerçeklik format olarak, araç olarak

isn't complete yet.

henüz tamamlanmış değil.

It's not using physical celluloid or paper or TV signals.

Fiziki selüloit, kâğıt veya TV sinyalleri kullanmıyor.

It actually employs what we use to make sense of the world.

Aslında dünyayı anlamlandırmak için kullandığımız şeyden yararlanıyor.

We're using your senses as the paints on the canvas,

Kanvastaki boyalar gibi sezgilerinizi kullanıyoruz,

but only two right now.

ama şimdi sadece iki tane.

Eventually, we can see if we will have all of our human senses employed,

Sonunda bütün insani hislerimizin kullanılıp kullanılmadığını göreceğiz

and we will have agency to live the story in any path we choose.

ve seçtiğimiz yoldaki hikâyemizde yaşamak için aracımız olacak.

And we call it virtual reality right now,

Ona şimdi sanal gerçeklik diyoruz,

but what happens when we move past simulated realities?

ama simule edilmiş gerçekleri geçince ne oluyor?

What do we call it then?

O zaman ona ne deriz?

What if instead of verbally telling you about a dream,

Size sözel olarak bir rüyadan bahsetmek yerine,

I could let you live inside that dream?

o rüyanın içinde yaşamanıza izin versem?

What if instead of just experiencing visiting some reality on Earth,

Dünyadaki bazı gerçek yerleri sadece ziyaret ederek deneyimlemek yerine,

you could surf gravitational waves on the edge of a black hole,

kara deliğin kenarında yerçekimsel dalgalarla sörf yapabilseniz

or create galaxies from scratch,

veya sıfırdan galaksiler yaratabilseniz

or communicate with each other not using words

veya birbirinizle kelimeleri değil,

but using our raw thoughts?

ham düşünceleri kullanarak iletişim kurabilseniz ne olurdu?

That's not a virtual reality anymore.

Bu artık sanal gerçeklik değil.

And honestly I don't know what that's called.

Dürüst söylemek gerekirse ona ne dendiğini bilmiyorum.

But I hope you see where we're going.

Ama umarım nereye doğru gittiğimizi görüyorsunuz.

But here I am, intellectualizing a medium I'm saying is experiential.

Ama işte burada, deneysel olduğunu söylediğim bir araçtan bahsediyorum.

So let's experience it.

Haydi onu deneyimleyelim.

In your hands, you hopefully hold a piece of cardboard.

Ellerinizde umarım bir mukavva parçası tutuyorsunuz.

Let's open the flap.

Haydi kanadını açalım.

Tap on the power button to unlock the phone.

Telefonu açmak için aç düğmesine basın.

For the people watching at home,

Evde seyredenler için

we're going to put up a card right now

bir kart koyarak şimdi sizlere telefonunuzda

to show you how to download this experience on your phone yourself,

kendinizin bu deneyimin nasıl yükleyeceğinizi ve onunla beraber

and even get a Google cardboard of your own to try it with.

denemek için Google Cardboard (mukavva)'u nasıl edineceğinizi göstereceğim.

We played in cardboard boxes as kids,

Çocukken mukavva kutularla oynadık

and as adults, I'm hoping we can all find a little bit of that lightning

ve büyüyünce birine tekrar kafamızı geçirip

by sticking our head in one again.

bir parça şimşek bulmamızı umuyorum.

You're about to participate

Tarihteki en büyük

in the largest collective VR viewing in history.

toplu sanal gerçeklik gösterimine katılmak üzeresiniz.

And in that classic old-timey style of yesteryear,

Geçen senenin klasik, eski zaman stilinde

we're all going to watch something

aynı zamanda, hep birlikte

at the exact same time, together.

bir şeyler seyredeceğiz.

Let's hope it works.

Umarım işe yarar.

What's the countdown look like? I can't see.

Geriye sayım nasıl oluyor? Göremiyorum.

Audience: ...15, 14, 13, 12, 11, 10, 9,

Seyirci: ...15, 14, 13, 12, 11, 10, 9,

8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1

8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1

(Birds singing)

(Kuşlar ötüyor)

(Train engine)

(Tren motoru)

Audience: (Shreiks)

Seyirci: (Çığlıklar)

(Video) JR: Let me tell you

(Video) JR: İzin verin size

how I shot the cover of the New York Times Magazine,

New York Times Magazine'nin "New York'ta Yürümek"

"Walking New York."

adlı kapağını nasıl çektiğimi anlatayım.

I just got strapped on outside the helicopter,

Helikopterin dışına bağlanmıştım

and I had to be perfectly vertical so I could grab it.

ve çekim yapmak için mükemmel dik açım olmalıydı.

And when I was perfectly above --

Tam yukarıdayken --

you know, with the wind, we had to redo it a few times --

bilirsiniz, rüzgârla beraber birkaç kere tekrarlamak zorunda kaldık --

then I kept shooting.

sonra çekim yapmaya devam ettim.

(Video) Woman's voice: Dear Lord,

(Video): Kadın sesi: Sevgili Tanrı,

protect us from evil,

bizi şeytandan koru,

for you are the Lord,

çünkü sen Tanrı'sın,

the light.

ışık.

You who gave us life took it away.

Bize hayat veren sen, geri aldın.

Let your will be done.

Bitmesine izin ver.

Please bring peace to the many who have lost loved ones.

Sevdiklerini kaybeden nicelerine lütfen huzur ver.

Help us to live again.

Tekrar yaşamamıza yardımcı ol.

(Music)

(Müzik)

(Video) (Children's voices)

(Video) (Çocukların sesleri)

Child's voice: There are more kids in Zaatari than adults right now.

Çocuk sesi: Zaatari'de şimdi yetişkinlerden daha fazla çocuk var.

Sometimes I think

Bazen bizim sorumlular

we are the ones in charge.

olduğumuzu düşünüyorum.

Chris Milk: How was it?

Chris Milk: Nasıldı?

(Applause)

(Alkış)

That was a cheap way of getting you to do a standing ovation.

Bu sizi ayakta alkışlatmanın ucuz bir yoluydu.

I just made you all stand. I knew you'd applaud at the end.

Hepinizi ayağa kaldırdım. En sonda alkışlayacağınızı biliyordum.

(Applause)

(Alkış)

I believe that everyone on Earth needs to experience

Biraz önce deneyimlediğiniz şeyi dünyadaki herkesin deneyimlemesi

what you just experienced.

gerektiğini düşünüyorum.

That way we can collectively start to shape this,

Bu şekilde bunu bir teknoloji platformu olarak değil,

not as a tech platform

bir insanlık platformu olarak birlikte

but as a humanity platform.

şekillendirmeye başlayabiliriz.

And to that end, in November of last year,

Bu amaçla, geçen sene Kasım ayında

the New York Times and Vrse made a VR project called "The Displaced."

New York Times and Vrse "Mülteci" adında bir sanal gerçeklik projesi yaptı.

It launched with one million Google Cardboards

Her Pazar abonesine gazeteleriyle birlikte

sent out to every Sunday subscriber with their newspaper.

bir milyon Google Cardboard gönderdi.

But a funny thing happened that Sunday morning.

Ama o Pazar sabahı komik bir şey oldu.

A lot of people got them

Posta adresinde adı olan alıcılar

that were not the intended recipients on the mailing label.

dışındaki bir sürü kişi onları aldı.

And we started seeing this all over Instagram.

Bunları Instagram'da görmeye başladık.

Look familiar?

Tanıdık geliyor mu?

Music led me on a path

Müzik çok uzun süre

of searching for what seemed like the unattainable

bana ulaşılmaz gibi gelen şeyi

for a very long time.

aramak için yol açtı.

Now, millions of kids just had the same formative experience

Şimdi milyonlarca çocuk, çocukluklarında benimki

in their childhood

gibi geliştirici bir deneyime

that I had in mine.

sahip olmuş oldu.

Only I think this one

Bence sadece bu

surpasses it.

onu gölgede bırakıyor.

Let's see

Görelim,

where this

bu onları

leads them.

nereye götürecek.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)