The birth of virtual reality as an art form | Chris Milk

Translator: hassan qodusi Reviewer: Ali Fatemi

When I was a kid,

وقتی بچه بودم،

I experienced something so powerful,

چیزی بسیار قوی رو تجربه کردم،

I spent the rest of my life searching for it,

که باقی عمرم رو صرف جستجوی اون کردم،

and in all the wrong places.

اون هم در مکان‌های کاملا اشتباه.

What I experienced wasn't virtual reality.

چیزی که من تجربه کردم واقعیت مجازی نبود.

It was music.

موسیقی بود.

And this is where the story begins.

و داستان از اینجا شروع میشه.

That's me,

اون منم،

listening to the Beatles' "White Album."

دارم «آلبوم سفید» گروه بیتلز گوش می‌کنم.

And the look on my face is the feeling

و نگاه روی صورتم، حسیه که

that I've been searching for ever since.

از اون موقع به بعد جستجو می‌کنم.

Music goes straight to the emotional vein,

موسیقی مستقیماً واردِ شاهرگ احساسات میشه،

into your bloodstream

وارد جریان خون شما میشه

and right into your heart.

و درست وارد قلب تون.

It deepens every experience.

به احساسات بیشتر عمق میده.

Fellas?

رفقا؟

(Music)

(موسیقی)

This is the amazing McKenzie Stubbert

این «مک‌کنزی استابرتِ» شگفت انگیزه

and Joshua Roman.

و «جاشوا رومن».

Music --

موسیقی --

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

Yeah.

آره.

Music makes everything have more emotional resonance.

موسیقی باعث تشدید احساسات در هر چیزی میشه.

ببینیم در این سخنرانی چطور این کارو میکنه.

Let's see how it does for this talk.

The right piece of music at the right time fuses with us

یه قطعه موسیقی درست در زمان درست، در سطح سلولی.

on a cellular level.

به جان ما می‌نشیند .

When I hear that one song

وقتی آن موسیقی خاص رو می‌شنوم

from that one summer

از اون تابستون

with that one girl,

با اون دختر،

I'm instantly transported back there again.

فوراً دوباره به اون مکان برگردونده میشم

Hey, Stacey.

سلام، استیسی.

Here's a part of the story, though, where I got a little greedy.

گرچه من کمی طمع کارم، ولی بخشی از داستان، اینجاست.

I thought if I added more layers on top of the music,

فکر کردم اگه لایه‌های بیشتری به بالای این موسیقی اضافه می‌کردم،

I could make the feelings even more powerful.

می تونستم احساساتش رو باز قدرتمند تر کنم.

So I got into directing music videos.

پس وارد کارگردانی موزیک‌ ویدیوها شدم.

This is what they looked like.

که به این شکل بودند.

That's my brother, Jeff.

اون برادرم، «جف» هست.

Sorry about this, Jeff.

بخاطر این متاسفم، جف.

(Laughter)

(خنده حضار)

Here's me, just so we're even.

اینم منم، فقط برای اینکه مساوی بشیم.

Incredible moves.

حرکت‌ها فوق العاده است.

Should've been a dancer.

باید رقاص می‌شدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

These experiments grew,

این تجربه‌ها، رشد کرد،

and in time, started to look more like this.

و به مرور، بیشتر چیزی شبیه به این شد.

In both, I'm searching for the same thing, though,

اما، من در هر دو، در جستجوی چیزی یکسان بودم،

to capture that lightning in a bottle.

اینکه اون جرقه‌ی زودگذر رو در بطری حبس کنم.

Except, I'm not.

ولی، خودم حبس نشوم.

Adding moving pictures over the music added narrative dimension, yes,

آره. اضافه کردن فیلم به موسیقی بُعد روایتگری بهش داده،

but never quite equated the power

اما اصلاً قدرت برابری رو نداره

that just raw music had for me on its own.

که خودِ موسیقی خالی برام داشت.

This is not a great thing to realize when you've devoted your life

فهم این موضوع چیز جالبی نیست، وقتی عمرتون و کار حرفه‌ای تون رو

and professional career to becoming a music video director.

وقف کرده باشید تا بشین یه کارگردان موزیک‌ویدیو.

I kept asking myself, did I take the wrong path?

مدام از خودم می‌پرسیدم، آیا راه اشتباهی در پیش گرفتم؟

So I started thinking: if I could involve you, the audience, more,

پس به این فکر افتادم: اگه بتونم شما حضار رو بیشتر درگیر کنم،

I might be able to make you feel something more as well.

شاید بتونم کاری کنم چیز بیشتری رو حس کنید.

So Aaron Koblin and I began auditioning new technologies

پس من و «آرون کابلین» شروع کردیم به امتحان فناوری‌های نوینی

that could put more of you inside of the work,

که بتونه تعداد بیشتری از شما رو درگیر کار کنه،

like your childhood home in "The Wilderness Downtown,"

مانند خانه کودکی تون در «آشفتگی در مرکزشهر»،

your hand-drawn portraits, in "The Johnny Cash Project,"

پرتره‌های دست کشیده شما در، «پروژه جانی کش»،

and your interactive dreams

و رؤیاهای متقابل تون

in "3 Dreams of Black."

در «۳ رویای سیاه.»

We were pushing beyond the screen,

ما از صفحه نمایش فراتر رفتیم،

trying to connect more deeply

تا سعی کنیم با قلب و تصورات مردم

to people's hearts and imaginations.

پیوند عمیق تری برقرار کنیم.

But it wasn't quite enough.

اما خیلی کافی نبود،

It still didn't have the raw experiential power of pure music for me.

هنوز اون قدرت تجربی و زنده‌ی موسیقی خالص رو برام نداشت.

So I started chasing a new technology

پس دنبال فناوری تازه‌ای رو گرفتم

that I only had read about in science fiction.

که فقط در داستان‌های عملی‌تخیلی درباره‌اش خونده بودم.

And after years of searching, I found a prototype.

و پس از سال‌ها جستجو، یک نمونه اولیه پیدا کردم.

It was a project from Nonny de la Peña in Mark Bolas's lab in USC.

یه پروژه بود از «نانی دو لا پنیا» در آزمایشگاه «مارک بولا» در USC.

And when I tried it, I knew I'd found it.

و وقتی امتحانش کردم فهمیدم پیداش کرده‌م.

I could taste the lightning.

می تونستم اون جرقه رو حس کنم.

It was called virtual reality.

اسمش واقعیت مجازی بود.

This was it five years ago when I ran into it.

پنج سال پیش که بهش برخوردم این شکلی بود،

This is what it looks like now.

و حالا شده چنین چیزی.

I quickly started building things in this new medium,

خیلی زود دست به کار ساختن چیزهایی در این رسانه نو شدم

and through that process we realized something:

و حین اون فرآیند، متوجه چیزی شدیم:

that VR is going to play an incredibly important role

اینکه وی.آر (واقیت مجازی) به زودی نقشی بسیار مهم در تاریخِ

in the history of mediums.

رسانه‌ها ایفا خواهد کرد.

In fact, it's going to be the last one.

در واقع، آخرین اونها خواهد بود.

I mean this because it's the first medium that actually makes the jump

اینو میگم چون اولین رسانه ای هست که باعث جهشی

from our internalization of an author's expression

از باطنی بودن بیانِ یک نویسنده

of an experience,

از یک تجربه،

to our experiencing it firsthand.

به درک مستقیم اون میشه.

You look confused. I'll explain. Don't worry.

انگار گیج شدید. نگران نشین. توضیح میدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

If we go back to the origins of mediums,

اگر به آغاز پیدایش رسانه‌ها برگردیم،

by all best guesses,

با بهترین حدسیات،

it starts around a fire, with a good story.

به دور یه آتیش، با یه قصه خوب شروع میشه.

Our clan leader is telling us

پیشوای قبیله مون داره قصه ای میگه

about how he hunted the woolly mammoth on the tundra that day.

از اینکه چطور اون روز در تندرا یک ماموت پشمالو شکار کرده.

We hear his words

ما حرفهاش رو می‌شنویم

and translate them into our own internal truths.

و اونها رو به حقایق درونی خودمون، برگردان می‌کنیم.

The same thing happens

اتفاق مشابهی میفته،

when we look at the cave painting version of the story,

وقتی که به نسخه نقاشی شده اون داستان در غار نگاه می‌کنیم

the book about the mammoth hunt,

یا به کتابی در مورد شکار ماموت،

the play,

بازی‌اش،

the radio broadcast,

برنامه رادیویی‌اش،

the television show

نمایش تلویزیونی‌اش

or the movie.

یا فیلم اون.

All of these mediums require what we call "suspension of disbelief,"

همه این رسانه‌ها چیزی رو نیاز دارن به نام «تعلیق سرگشتگی»،

because there's a translation gap between the reality of the story

چون یک شکاف ترجمه کردن وجود داره بین واقعیت داستان

and our consciousness interpreting the story

و هوشیاری ما که به ترجمه‌ی شفاهی داستان

into our reality.

به واقعیت خودمون می‌پردازیم.

I'm using the word "consciousness" as a feeling of reality that we get

من از کلمه «هوشیاری» به عنوان احساس واقعیتی که بوسیله حواس مون

from our senses experiencing the world around us.

از جهان اطراف دریافت میکنیم استفاده می‌کنم.

Virtual reality bridges that gap.

واقعیت مجازی فاصله این شکاف رو پر می‌کنه.

Now, you are on the tundra hunting with the clan leader.

حالا، شما با رییس قبیله در تندرا مشغول شکارین.

Or you are the clan leader.

یا خودتون پیشوای قبیله هستین.

Or maybe you're even the woolly mammoth.

یا حتی شاید ماموت پشمالو هستین.

(Laughter)

(خنده حضار)

So here's what special about VR.

پس خصوصیت وی.آر اینجاست.

In all other mediums,

در بقیه رسانه‌ها،

your consciousness interprets the medium.

هوشیاری شما رسانه رو تفسیر و ترجمه میکنه.

In VR, your consciousness is the medium.

در وی.آر هوشیاری شما همان رسانه است.

So the potential for VR is enormous.

پس ظرفیت وی.آر بسیار زیاده.

But where are we now?

اما الان کجاییم؟

What is the current state of the art?

این هنر الان در چه وضعیتی هست؟

Well,

خوب،

we are here.

ما اینجا هستیم.

We are the equivalent of year one of cinema.

معادل اولین سال سینماییم.

This is the Lumière Brothers film

این فیلم «برادران لومیر» است

that allegedly sent a theater full of people running for their lives

که ظاهراً یک سینما پر از بیننده رو برای نجات جان شون فراری داده

as they thought a train was coming toward them.

چون فکر کردن که یک قطار داره میاد سمت شون.

Similar to this early stage of this medium,

مشابه این مرحله اولیه از این رسانه (سینما)،

in VR, we also have to move past the spectacle

ما نیز در وی.آر باید از منظره روبرو عبور کنیم

and into the storytelling.

و وارد داستان سرایی بشیم.

It took this medium decades

برای این رسانه دهه‌ها وقت لازمه

to figure out its preferred language of storytelling,

تا زبانِ ارجح قصه گویی‌اش رو در قالب یک

in the form of a feature film.

فیلم سینمایی پیدا کنه.

In VR today, we're more learning grammar

امروزه در وی.آر، بیشتر داریم دستور زبان رو یاد می‌گیریم

than writing language.

تا نوشتن‌اش رو.

We've made 15 films in the last year at our VR company, Vrse,

ما سال گذشته در شرکت مون، Vrse، 15 فیلم ساختیم

and we've learned a few things.

و چند چیز رو یاد گرفته‌ایم.

We found that we have a unique, direct path into your senses,

فهمیدیم که راهی منحصر به فرد و مستقیم به درون حواس شما داریم،

your emotions, even your body.

به احساسات شما، حتی به بدن شما.

So let me show you some things.

پس بذارین چیزهایی نشون تون بدم.

For the purpose of this demo,

به منظور این نسخه‌ی نمایشی، ما

we're going to take every direction that you could possibly look,

میخوایم هر جهت ممکنی که رو می تونید نگاه کنید در نظر بگیریم،

and stretch it into this giant rectangle.

و اون رو به این مستطیل بزرگ منتقل کنیم.

OK, here we go.

خیلی خوب، شروع می‌کنیم.

So, first: camera movement is tricky in VR.

پس، اول: حرکت دوربین در وی.آر خیلی مهمه.

Done wrong, it can actually make you sick.

اگه اشتباه انجام بشه، در واقع بدحال تون میکنه.

We found if you move the camera at a constant speed in a straight line,

ولی فهمیدیم اگه دوربین رو با سرعتی ثابت در یک خط صاف حرکت بدین،

you can actually get away with it, though.

در واقع می تونید از حرکت اشتباه، اجتناب کنین

The first day in film school,

اولین روز در مدرسه فیلم،

they told me you have to learn every single rule

بهم گفتن قبل از اینکه قانونی رو بشکنی،

before you can break one.

باید تک تکِ اونها رو یاد بگیری

We have not learned every single rule.

ما تک تک قوانین رو یاد نگرفتیم.

We've barely learned any at all,

تقریباً هیچی هنوز یاد نگرفتیم،

but we're already trying to break them

ولی حالا سعی داریم بشکونیم شون

to see what kind of creative things we can accomplish.

تا ببینیم چه جور کارهای خلاقانه ای میتونیم انجام بدیم.

In this shot here, where we're moving up off the ground, I added acceleration.

در این فیلمبرداری، جایی که داریم از زمین بلند می‌شیم، من بهش شتاب دادم.

I did that because I wanted to give you a physical sensation

این کارو کردم چون می‌خواستم به شما یک احساس فیزیکی از

of moving up off the ground.

اوج گرفتن رو منتقل کنم.

In VR, I can give that to you.

در وی.آر من میتونم این حس رو بهتون بدم.

(Music)

(موسیقی)

Not surprisingly, music matters a lot in this medium as well.

جای تعجب نیست که موسیقی هم در این رسانه، اهمیت زیادی داره.

It guides us how to feel.

هدایت مون میکنه چه احساسی کنیم.

In this project we made with the New York Times, Zach Richter

در این پروژه که با «زاک ریکتر» از روزنامه نیویورک تایمز

and our friend, JR,

و دوست مون، «JR» ساختیم،

we take you up in a helicopter,

شما رو درون یک هلیکوپتر بالا می‌بریم،

and even though you're flying 2,000 feet above Manhattan,

و با وجود اینکه در حال پرواز در ۷۰۰ متری منهتن هستین،

you don't feel afraid.

احساس ترسی نمی کنین.

You feel triumphant for JR's character.

برای شخصیت جالب جِی.آر احساس پیروزی میکنین.

موسیقی شما رو اونجا می بره.

The music guides you there.

(Music)

(موسیقی)

Contrary to popular belief,

بر خلاف باور عموم،

there is composition in virtual reality,

در واقعیت مجازی «ترکیب بندی» هم هست،

but it's completely different than in film,

اما کاملاً با چیزی که در فیلم‌ها هست فرق داره،

where you have a rectangular frame.

اونجا شما یک قاب مستطیل دارین.

Composition is now where your consciousness exists

اما حالا «ترکیب بندی» جایی است که هوشیاری و شعور شما هست

and how the world moves around you.

و شیوه ای که جهان اطراف تون حرکت میکنه.

In this film, "Waves of Grace," which was a collaboration between Vrse,

در این فیلم، «موج بخشش»، که یک همکاری بود بین «Vrse»،

the United Nations, Gabo Arora, and Imraan Ismail,

سازمان ملل متحد، گابو آرورا، و عمران اسماعیل،

we also see the changing role of the close-up in virtual reality.

ما همچنین شاهد تغییر نقشِ «نمای بسته» در واقعیت مجازی هستیم.

A close-up in VR means you're actually close up to someone.

نمای بسته در وی.آر یعنی شما واقعاً به یک نفر نزدیک هستین.

It brings that character inside of your personal space,

این کار، شخصیت رو به درون فضای شخصی شما میاره،

a space that we'd usually reserve for the people that we love.

فضایی که معمولاً نگهش داشتیم برای کسانی که دوستشون داریم،

And you feel an emotional closeness to the character

و به دلیل احساس نزدیک بودنِ فیزیکی که بهش دارین،

because of what you feel to be a physical closeness.

احساس نزدیکی عاطفی هم به اون شخصیت می‌کنین.

Directing VR is not like directing for the rectangle.

کارگردانی در وی.آر مثل کارگردانی برای صفحات مستطیل نیست.

It's more of a choreography of the viewer's attention.

کارگردانی وی.آر، بیشتر طراحی یک رقص از توجه بیننده‌ها است.

One tool we can use to guide your attention

یک ابزاری که می تونیم باهاش توجه شما رو هدایت کنیم،

is called "spatialized sound."

اسمش هست «صدای فضایی » (سه بعدی)

I can put a sound anywhere in front of you, to left or right,

که میتونه یک صدا رو هرجایی جلو، چپ یا راست شما قرار بده،

even behind you,

حتی پشت سرتون،

and when you turn your head, the sound will rotate accordingly.

و وقتی سر خودتون رو می چرخونید، صدا بر طبق شما خواهد چرخید.

So I can use that to direct your attention to where I want you to see.

پس من میتونم ازش برای جلب توجه شما به جایی که می خوام ببینید استفاده کنم.

Next time you hear someone singing over your shoulder,

دفعه بعد که صدای کسی رو از پشت شانه خودتون می‌شنوید،

it might be Bono.

ممکنه بونو (خواننده راک) باشه.

(Laughter)

(خنده حضار)

VR makes us feel like we are part of something.

وی.آر به ما احساسِ بخشی از چیزی بودن رو میده.

For most of human history, we lived in small family units.

در بیشتر تاریخ بشریت، ما در واحدهای کوچک خانواده زندگی کردیم

We started in caves,

از درون غارها شروع کردیم،

then moved to clans and tribes, then villages and towns,

بعد وارد طوایف و قبایل شدیم، بعدش روستاها و شهرها،

and now we're all global citizens.

و حالا همه مون، شهروندانی جهانی هستیم.

But I believe that we are still hardwired to care the most

ولی من معتقدم که هنوز درمورد چیزهایی که برامون آشنا هستن.

به مراقبت خیلی زیادی نیاز داریم.

about the things that are local to us.

And VR makes anywhere and anyone feel local.

و وی.آر از هرجا و هرکسی بهتون احساس آشنا بودن میده.

That's why it works as an empathy machine.

برای همینه که مثل یک ماشین همدلی کار میکنه.

Our film "Clouds Over Sidra" takes you to a Syrian refugee camp,

فیلم ما "ابرها بالای سیدرا" شما رو به یک اردوگاه پناهندگان سوری میبره،

and instead of watching a story about people over there,

و به جای تماشای یک داستان در مورد افراد اونجا،

it's now a story about us here.

حالا، این داستانی است درباره خودمون. درست همینجا.

But where do we go from here?

ولی از اینجا کجا بریم؟

The tricky thing is that with all previous mediums,

نکته مهم اینه که همراه تمام رسانه‌های قبلی،

the format is fixed at its birth.

قالب بندی به شکل زمان تولدش ثابت مونده.

Film has been a sequence of rectangles,

فیلم دارای دنباله ای از مستطیل‌ها است،

از «مویبریج» و اسب‌هایش تا به حال. (اولین فیلمبردار)

from Muybridge and his horses to now.

The format has never changed.

قالب بندی هیچ تغییری نکرده.

But VR as a format, as a medium,

اما وی.آر به عنوان یک قالب بندی، یک رسانه،

isn't complete yet.

هنوز تکمیل نشده.

It's not using physical celluloid or paper or TV signals.

وی.آر از سلولئید فیزیکی یا کاغذ یا امواج تلویزیونی استفاده نمیکنه.

It actually employs what we use to make sense of the world.

در واقع چیزی رو به کار میگیره که ما برای درک جهان استفاده می‌کنیم.

We're using your senses as the paints on the canvas,

ما از حواس شما به عنوان رنگ‌های روی بوم نقاشی استفاده می‌کنیم،

but only two right now.

اما فعلاً فقط ازدوتا حس.

Eventually, we can see if we will have all of our human senses employed,

در نهایت، شاید شاهد به کار گیری تمام حواس انسانی مون باشیم،

and we will have agency to live the story in any path we choose.

و واسطه ای خواهیم داشت تا داستان رو از هر مسیری که دلمون خواست زندگی کنیم.

And we call it virtual reality right now,

و در حال حاضر بهش میگیم واقعیت مجازی،

ولی چه اتفاقی میفته وقتی وارد شبه واقعیت‌هایی از گذشته بشیم؟

but what happens when we move past simulated realities?

What do we call it then?

اون وقت بهش چی باید بگیم؟

What if instead of verbally telling you about a dream,

چی میشه اگه به جای اینکه یک رؤیا رو شفاهاً براتون تعریف کنم،

I could let you live inside that dream?

بذارم توی اون رؤیا زندگی کنین؟

What if instead of just experiencing visiting some reality on Earth,

چی میشه اگه به جای اینکه فقط واقعیت‌های روی زمین رو ببینید و درک کنین،

you could surf gravitational waves on the edge of a black hole,

بتونید روی امواج گرانشی در لبه یک سیاه چاله حرکت کنین،

or create galaxies from scratch,

یا کهکشان‌ها رو از اول خلق کنید،

or communicate with each other not using words

یا بدون استفاده از کلمات و فقط با استفاده از افکار خالص مون

but using our raw thoughts?

با هم ارتباط برقرار کنیم؟

That's not a virtual reality anymore.

این دیگه یک واقعیت مجازی نیست.

و راستش خودم هم نمیدونم اسمش چی هست.

And honestly I don't know what that's called.

But I hope you see where we're going.

اما امیدوارم شما ببینید که داریم به کجا میریم.

But here I am, intellectualizing a medium I'm saying is experiential.

اما من اینجا هستم، و رسانه ای رو بررسی عقلی می‌کنم که میگم تجربیه.

So let's experience it.

پس بیاین تجربه‌اش کنیم.

In your hands, you hopefully hold a piece of cardboard.

در دستهاتون، امیدوارم یه عدد سربند مقوایی داشته باشین.

Let's open the flap.

بیاین اصل نمایش رو شروع کنیم.

Tap on the power button to unlock the phone.

دکمه پاور گوشی رو فشار بدین تا قفلش باز بشه.

For the people watching at home,

برای تماشاگران توی خونه،

we're going to put up a card right now

الان یه برگه نمایش میدیم with.in/ted

to show you how to download this experience on your phone yourself,

تا نشون تون بدیم چطور این احساس رو خودتون، روی گوشی خودتون بارگذاری کنین،

and even get a Google cardboard of your own to try it with.

و حتی یک سربند مقوایی گوگل برای خودتون بخرین و امتحانش کنین.

We played in cardboard boxes as kids,

ما زمان بچگی با جعبه‌های مقوایی بازی می‌کردیم،

and as adults, I'm hoping we can all find a little bit of that lightning

و در بزرگسالی مون امیدوارم بتونیم همه با یکی کردن دوباره سرهامون با هم

by sticking our head in one again.

کمی از اون جرقه رو پیدا کنیم.

You're about to participate

به زودی در بزرگ‌ترین تماشای

in the largest collective VR viewing in history.

دسته جمعی وی.آر در تاریخ شرکت می‌کنید.

And in that classic old-timey style of yesteryear,

و در اون سبکِ کلاسیک و محبوب قدیمی از سال پیش،

we're all going to watch something

همگی در دقیقاً یک زمان، با همدیگه

at the exact same time, together.

یک چیز رو تماشا خواهیم کرد.

Let's hope it works.

امیدواریم کار کنه.

What's the countdown look like? I can't see.

شمارش معکوس به چند رسید؟ نمی تونم ببینم.

Audience: ...15, 14, 13, 12, 11, 10, 9,

حضار: ... ۹،۱۰،۱۱،۱۲،۱۳،۱۴،۱۵

8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1

۱،۲،۳،۴،۵،۶،۷

(Birds singing)

(آواز پرنده‌ها)

(Train engine)

(صدای موتور قطار)

Audience: (Shreiks)

حضار: (وای)

(Video) JR: Let me tell you

(ویدئو) جی.آر: بذارین بگم

how I shot the cover of the New York Times Magazine,

چطوری برای جلد مجله نیویورک تایمز فیلمبرداری کردم،

"Walking New York."

«قدم زدن در نیویورک».

I just got strapped on outside the helicopter,

فقط خودم رو به بیرون بالگرد بستم،

and I had to be perfectly vertical so I could grab it.

و باید کاملاً عمودی میموندم که بگیرمش.

And when I was perfectly above --

و وقتی حسابی در ارتفاع بودم --

you know, with the wind, we had to redo it a few times --

میدونید، با بودن باد، مجبور شدیم کارو چند بار تکرار کنیم --

then I kept shooting.

بعد فیلمبرداری کردم.

(Video) Woman's voice: Dear Lord,

(ویدئو) صدای زن: خدایا،

protect us from evil,

ما را از بدی‌ها حفظ کن،

for you are the Lord,

چون که تو خدا

the light.

و روشنی هستی.

You who gave us life took it away.

تو به ما جان بخشیدی و آنرا می‌گیری.

Let your will be done.

هرچه تو بخواهی همان می‌شود.

Please bring peace to the many who have lost loved ones.

خواهش می‌کنم به همه کسانی که عزیزانشان را از دست داده‌اند آرامش بده.

Help us to live again.

کمک کن باز زندگی کنیم.

(Music)

(موسیقی)

(Video) (Children's voices)

(فیلم) (صدای کودکان)

Child's voice: There are more kids in Zaatari than adults right now.

صدای کودک: حالا تعداد بچه‌های «زاتاری» (کمپی در اردن) بیش از بزرگسالان شده.

Sometimes I think

گاهی فکر می‌کنم

we are the ones in charge.

ما بچه‌ها رئیس اینجاییم.

Chris Milk: How was it?

کریس میلک: چطور بود؟

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

That was a cheap way of getting you to do a standing ovation.

این یه راه ارزون بود برای اینکه شما رو به ایستادن و تشویق واداره.

I just made you all stand. I knew you'd applaud at the end.

الان کاری کردم همگی بایستین. می دونستم بعدش دست می زنین.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

I believe that everyone on Earth needs to experience

من معتقدم هر کسی روی زمین چیزی که الان شما حس کردین رو

what you just experienced.

باید تجربه کنه.

That way we can collectively start to shape this,

به این ترتیب می تونیم دسته جمعی بهش شکلی بدهیم،

not as a tech platform

نه به عنوان یک جایگاه رسانه فناوری

but as a humanity platform.

بلکه به عنوان یه جایگاه انسانی.

And to that end, in November of last year,

و به این منظور، در ماه نوامبر سال گذشته،

the New York Times and Vrse made a VR project called "The Displaced."

نیویورک تایمز و «Vrse» یک پروژه وی.آر به نام «جابجا شده» ساختن.

It launched with one million Google Cardboards

که با یک میلیون سربند «مقوایی گوگل» شروع شد

sent out to every Sunday subscriber with their newspaper.

که برای مشترک‌های یکشنبه‌ها (تعطیلات) شون ارسال شد.

But a funny thing happened that Sunday morning.

اما چیز جالبی در اون یکشنبه صبح اتفاق افتاد.

A lot of people got them

کلی آدم که اسمشون در بین

that were not the intended recipients on the mailing label.

مشخصات مرسوله‌ها نبود سربندها رو گرفتن.

And we started seeing this all over Instagram.

و ما شروع کردیم به دیدن این چیزها توی «اینستاگرام».

Look familiar?

به نظر آشناست؟

Music led me on a path

موسیقی من رو به راهی برای جستجوی چیزی

of searching for what seemed like the unattainable

کشوند که برای مدتی طولانی

for a very long time.

به نظر دست نیافتنی بود.

Now, millions of kids just had the same formative experience

حالا، میلیون‌ها کودک در دوران کودکی شون درست

in their childhood

همون تجربه سازنده رو داشتن

that I had in mine.

که من در زمان خودم داشتم.

Only I think this one

فقط فکر کنم این یکی

surpasses it.

از اون بهتره.

Let's see

بذارین ببینیم

where this

که این اونها رو

leads them.

به کجا میکشه.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)