My descent into America’s neo-Nazi movement -- and how I got out | Christian Picciolini

Çeviri: Merve Kılıç Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

My journey away from violent extremism began 22 years ago,

Irkçılığı ve inşasına destek olduğum beyaz ırkın üstünlüğünü savunan

when I denounced racism

Amerikan dazlak hareketini bırakarak

and left the American white supremacist skinhead movement

şiddet içeren aşırılıktan uzak yolculuğum başlayalı

that I had helped build.

22 yıl oldu.

(Cheers and applause)

(Tezahürat ve alkışlar)

I was just 22 years old at the time,

O zaman sadece 22 yaşındaydım fakat

but I had already spent eight years, from the time I was 14 years old,

Amerika'nın en çok şiddet içeren nefret hareketine,

as one of the earliest and youngest members

ilk ve en genç üyesi olarak 14 yaşında katılıp

and an eventual leader within America's most violent hate movement.

en sonunda da liderleri olarak hâlihazırda sekiz yılımı harcamıştım.

But I wasn't born into hate;

Fakat nefret duygusuyla doğmamıştım,

in fact, it was quite the opposite.

aslına bakarsanız tam tersiydi.

I had a relatively normal childhood.

Nispeten normal bir çocukluğum oldu.

My parents are Italian immigrants

Ailem, ABD'ye 1960'lı yılların ortasında gelen ve

who came to the United States in the mid-1960s

South Side, Chicago'ya yerleştikten sonra

and settled on the South Side of Chicago,

birbirleri ile tanışan ve

where they eventually met,

küçük bir güzellik mağazası

and opened a small beauty shop.

açan İtalyan göçmenlerdi.

Right after I was born, things got a little bit more difficult.

Ben doğduktan kısa bir süre sonra, işler biraz zorlaştı.

They struggled to survive with raising a young family and a new business,

Genç bir aileyi ve yeni bir işi büyütmelerinden dolayı,

genellikle haftanın yedi günü günde 14 saat çalışıp,

often working seven days a week,

sadece kıt kanaat geçinebilmek için

14 hours a day,

taking on second and third jobs just to earn a meager living.

ikinci ve üçüncü işlere girerek var olma mücadelesi verdiler.

And quality time with my parents was pretty nonexistent.

Ailemle geçirdiğim nitelikli zaman, neredeyse hiç yok gibiydi.

Even though I knew they loved me very much,

Her ne kadar beni çok sevdiklerini bilsem de,

growing up, I felt abandoned.

büyürken kendimi terk edilmiş hissettim.

I was lonely, and I started to withdraw,

Yalnızdım ve kabuğuma çekilip,

and then I started to resent my parents and become very angry.

aileme gücenmeye ve çok sinirli olmaya başladım.

And as I was growing up, through my teenage years,

Büyümeye devam ettiğim ergenlik yıllarım boyunca,

I started to act out to try and get attention from my parents.

ailemden ilgi görmek için haylazlık yapmaya başladım.

And one day, when I was 14,

Ve 14 yaşında olduğum bir gün,

I was standing in an alley, and I was smoking a joint,

sokakta durup esrar içiyordum

and a man who was twice my age, with a shaved head and tall black boots,

ve iki katım yaşında olan saçları tıraşlı, siyah botlu

came up to me,

bir adam gelerek

and he snatched the joint from my lips.

dudağımdaki esrarı attı.

Then he put his hand on my shoulder and he looked me in the eyes,

Ardından, ellerini omuzlarıma koyarak gözlerimin içine baktı ve

and he said,

şöyle söyledi:

"That's what the communists and the Jews want you to do

"Bu, Komunistler ve Yahudilerin uysal kalman için

to keep you docile."

senden yapmanı istedikleri şey."

I was 14 years old,

14 yaşındaydım,

I'd been trading baseball cards and watching "Happy Days" --

beysbol kartlarını takas ediyor, "Mutlu Günler" izliyordum...

I didn't really know what a Jew was.

Gerçekte Yahudi ne demek bilmiyordum.

(Laughter)

(Gülüşler)

It's true.

Ciddiyim.

And the only communist that I knew was the bad Russian guy

Ve bildiğim tek Komünist, Rocky filmindeki

in my favorite Rocky movie.

kötü Rus adamdı.

(Laughter)

(Gülüşler)

And since I'm here baring my soul with you,

Hazır burada size ruhumu açıyorum,

I can reveal that I did not even know what the word "docile" meant.

şunu da söyleyeyim; "Uysal" kelimesinin ne anlama geldiğini bile bilmiyordum.

(Laughter)

(Gülüşler)

Dead serious.

Çok ciddiyim.

But it was as if this man in this alley had offered me a lifeline.

Fakat, sokaktaki bu adam bana yardım eli uzatmış gibiydi.

For 14 years, I'd felt marginalized and bullied.

14 yıl boyunca, ötekileştirilmiş ve zorbalığa uğramış hissetmiştim.

I had low self-esteem.

Özgüvenim azdı.

And frankly, I didn't know who I was, where I belonged,

Ve açıkçası, kim olduğumu, nereye ait olduğumu

or what my purpose was.

ya da amacımın ne olduğunu bilmiyordum.

I was lost.

Kaybolmuştum.

And overnight, because this man had pulled me in,

Bir gecede, bu adamın beni çektiği

and I had grabbed onto that lifeline with every fiber of my being,

o yaşam halatına tüm varlığımla tutundum.

I had gone from "Joanie Loves Chachi"

"Joanie Loves Chachi"den

to full-blown Nazi.

tam gelişmiş bir Nazi'ye dönüştüm.

Overnight.

Bir gecede.

I started to listen to the rhetoric

Etkili konuşmalar dinleyip

and believe it.

onlara inanmaya başladım.

I started to watch very closely as the leaders of this organization

Organizasyonun liderlerinin, kendisini ötekileştirilmiş hisseden

would target vulnerable young people who felt marginalized

savunmasız gençleri hedef alarak

and then draw them in with promises of paradise

onları yerine getirilmeyen vaatler cennetine çekişini

that were broken.

çok yakından izlemeye başladım.

And then I started to recruit myself.

Daha sonra ben de üye alımına başladım.

I started to do that by making white-power music.

Buna, beyaz gücüne yönelik şarkılar yapmakla başladım.

And soon, I became the leader of that infamous organization

Kısa sürede, Amerika'daki ilk Neo-Nazi dazlaklardan olan

ve beni radikalleştirip üye yapan sokaktaki

that was led by that man in that alley

who recruited me that day,

o adamın yönlendirmesiyle

who was America's first neo-Nazi skinhead and who had radicalized me.

bu ünlü olmayan organizasyonun lideri oldum.

For the next eight years,

Sekiz yıl boyunca,

I believed the lies that I had been fed.

beslendiğim yalanlara inandım.

And though I saw no evidence of it whatsoever,

Ne bir delil ne bir şey gördüm yine de

I didn't hesitate to blame every Jewish person in the world

dünya üzerindeki her Yahudi'yi suçlamaya çekinmedim

for what I thought was a white, European genocide

çünkü bir beyaz olarak, Avrupa soykırımının onlar tarafından

being promoted by them through a multiculturalist agenda.

çok kültürlülük gündeminde teşvik edildiğini sanıyordum.

I blamed people of color

Beyaz olmayan insanları

for the crime and violence and the drugs in the city,

şehirdeki suç, şiddet ve uyuşturucular için suçladım,

completely neglecting the fact that I was committing acts of violence

her gün şiddet içeren davranışlarda bulunduğum gerçeğini

on a daily basis,

and that in many cases,

ve birçok olayda

şehirleri uyuşturucuyla dolduranların

it was white supremacists who were funneling drugs

beyaz üstünlüğünü savunan kişiler olduğunu

into the inner cities.

tamamıyla göz ardı ederek.

And I blamed immigrants

Göçmenleri suçladım,

for taking jobs from white Americans,

beyaz Amerikalıların işlerini ellerinden aldıkları için,

completely neglecting the fact that my parents were hardworking immigrants

ailemin birilerinden yardım almak yerine, hayatta kalmak için

who struggled to survive,

çok çalışan göçmenler olduğu gerçeğini

despite not getting help from anybody else.

tamamıyla göz ardı ederek.

For the next eight years,

Sekiz yıl boyunca,

I saw friends die,

arkadaşlarımın öldüğünü,

I saw others go to prison and inflict untold pain

hapse girenleri ve sayısız kurbana ve ailelerine

on countless victims and their families' lives.

tarifsiz acılar çektirenleri gördüm.

I heard horrific stories from young women in the movement,

Hareketteki genç kadınlardan, güvenmeleri gerektiği erkekler tarafından

who'd been brutally raped by the very men they were conditioned to trust,

vahşice tecavüze uğradıklarına ilişkin korkunç hikâyeler duydum

and I myself committed acts of violence against people,

ve ben de sırf ten renkleri, kimleri sevdikleri ya da

solely for the color of their skin,

dua ettikleri tanrılar yüzünden

who they loved,

insanlara karşı

or the god that they prayed to.

şiddet içeren davranışlarda bulundum.

I stockpiled weapons for what I thought was an upcoming race war.

Bir ırk savaşının yaklaşmakta olduğu düşüncesiyle silah stoku yaptım.

I went to six high schools;

Altı liseye gittim;

I was kicked out of four of them,

dördüden kovuldum,

one of them, twice.

bir tanesinden iki kez.

And 25 years ago, I wrote and performed racist music

Ve 25 yıl önce kendi yazdığım ve icra ettiğim ırkçı şarkı,

that found its way to the internet decades later

onlarca yıl sonra internette yerini bularak

and partially inspired a young white nationalist

beyaz ırk milliyetçisi bir gence, Charleston, South Carolina'daki

to walk into a sacred Charleston, South Carolina, church

kutsal kiliseye giderek dokuz masum insanı

and senselessly massacre nine innocent people.

anlamsızca katletmesinde kısmen ilham oldu.

But then my life changed.

Ama sonra hayatım değişti.

At 19 years old, I met a girl who was not in the movement,

19 yaşındayken, harekete dâhil olmayan ve

who didn't have a racist bone in her body,

ırkçılıktan eser taşımayan bir kızla tanıştım,

and I fell in love with her.

ona aşık oldum.

And at 19, we got married,

Ve 19 yaşındayken evlendik,

and we had our first son.

ilk oğlumuz oldu.

And when I held my son in my arms in the delivery room that day,

O gün, doğumhanede oğlumu kollarımda tuttuğumda

not only did I reconnect with some of the innocence that I had lost

14 yaşında kaybettiğim masumiyetle yeniden bağlantı kurmamın yanında

at 14 years old,

beni, harekete girmeye

but it also began to challenge

sürükleyen önemli şeylere de

the very important things that drew me to the movement to begin with:

meydan okumaya başladım:

identity, community and purpose --

kimlik, topluluk ve amaç gibi

things that I had been struggling with as a young boy.

genç bir erkekken mücadele ettiğim şeylerle.

And now, I struggled with the concept of who I was again.

Şimdiyse, kim olduğum kavramıyla mücadele ediyordum.

Was I this neo-Nazi hatemonger,

Neo-Nazi nifakçısı mı,

or was I a caring father and husband?

yoksa şefkatli bir baba ve koca mıydım?

Was my community the one that I had manufactured around me

Benim topluluğum; kendimden nefret ettiğim ve

to boost my own ego,

bunu etrafıma yansıtarak

because I felt self-hatred for myself and I wanted to project it onto others,

egomu tatmin etmesi için çevremde oluşturduğum mu

or was it the one that I had physically given life to?

ya da fiziksel olarak hayat verdiğim mi?

Was my purpose to scorch the earth

Amacım; dünyayı yakıp yıkmak mı

or was it to make it a better place for my family?

yoksa, ailem için daha iyi bir yer hâline getirmek mi?

And suddenly, like a ton of bricks hit me,

Aniden, bir ton tuğla çarpmışçasına

I became very confused with who I'd been for the last eight years.

son sekiz yıldır kim olduğum konusundakafam karıştı.

And if only I'd been brave enough to walk away at that moment,

Keşke, o an terk edebilecek ve içimdeki mücadelenin

to understand what the struggle was that was happening inside of me,

ne olduğunu anlayabilecek kadar cesur olsaydım,

then maybe tragedy could have been averted.

o zaman belki de facia önlenebilirdi.

Instead, I did compromise.

Bunun yerine, taviz verdim.

I took myself off the streets for the benefit of my family,

Ailemin iyiliği için kendimi sokaklardan çektim çünkü;

hapse girersem ya da sonum ölüm olursa, kendi başlarının çaresine

because I was nervous that maybe I could go to jail or end up dead,

and they would have to fend for themselves.

bakmak zorunda kalmalarından korkuyordum.

So I stepped back as a leader,

Liderlikten geri çekildim,

and instead I opened a record store

bunun yerine tabii ki beyaz gücüne yönelik

that I was going to sell white-power music in, of course,

şarkılar satacağım bir müzik mağazası açtım,

because I was importing it in from Europe.

çünkü Avrupa'dan ithal ediyordum.

But I knew that if I was just a racist store selling racist music

Tabii, ırkçı mağazada sadece ırkçı şarkılar satarsam,

the community would not allow me to be there.

halkın orada kalmama izin vermeyeceğini biliyordum.

So I decided I was going to also stock the shelves with other music,

Raflarda punk rock, heavy metal, hip-hop gibi

like punk rock and heavy metal

diğer müzik türlerini de

and hip-hop.

bulundurmaya karar verdim.

And while the white-power music that I was selling

Beyaz gücüne yönelik şarkılar,

was 75 percent of my gross revenue,

brüt gelirimin %75'ini oluşturuyordu

because people were driving in from all over the country to buy it

çünkü bunları satan tek mağaza olduğu için

ülkenin her tarafından insanlar geliyordu.

from the only store that was selling it,

I also had customers come in to buy the other music.

Diğer şarkılardan da satın almaya gelen müşterilerim oluyordu.

And eventually, they started to talk to me.

Zamanla benimle konuşmaya başladılar.

One day, a young black teen came in,

Bir gün, görünür biçimde üzgün

and he was visibly upset.

siyahi bir genç geldi.

And I decided to ask him what was wrong.

Ona, neyi olduğunu sormaya karar verdim?

And he told me that his mother had been diagnosed with breast cancer.

Annesine meme kanseri teşhisi konulduğunu söyledi.

And suddenly, this young black teenager,

Bir anda, hiçbir zaman anlamlı bir konuşmam

who I'd never had a meaningful conversation or interaction with,

ya da etkileşimim olmayan bu siyahi gençle

I was able to connect with,

bağ kurabilmiştim,

because my own mother had been diagnosed with breast cancer,

çünkü kendi anneme de meme kanseri teşhisi konulmuştu

and I could feel his pain.

ve acısını hissedebiliyordum.

On another occasion, a gay couple came in with their son,

Bir başka olay ise, oğulları ile gelen gay çiftin

and it was undeniable to me that they loved their son

kendi oğullarını benim kendi oğlumu sevdiğim gibi

derin bir şekilde sevdikleri inkar edilemez gözükmüştü.

in the same profound ways that I loved mine.

And suddenly, I couldn't rationalize or justify the prejudice

Bir anda, kafamdaki ön yargıyı ne mantıklı bulabilmiş

ne de haklılaştırabilmiştim.

that I had in my head.

I decided to pull the white-power music from the inventory

Yeni arkadaşlarımın gözleri önünde satmaktan utanınca,

when I became too embarrassed to sell it in front of my new friends.

beyaz gücüne yönelik şarkıları stoktan çıkarmaya karar verdim.

And of course, the store couldn't sustain itself,

Hâliyle, dükkan ayakta kalamadı

so I had to close it.

ve kapatmak zorunda kaldım.

At that same time, I lost nearly everything in my life.

Tam o dönemde, neredeyse hayatımdaki her şeyi kaybettim.

I used it as an opportunity to walk away

Bunu, sekiz yıl boyunca parçası olduğum

from the movement that I'd been a part of for eight years,

ve hayatım boyunca gördüğüm tek kimlik, topluluk ve amaç olan

the only identity, community and purpose that I'd really known for most of my life.

hareketten ayrılabilmek için bir fırsat olarak kullandım.

So I had nobody.

Kimsem kalmadı.

I lost my livelihood because I closed the store.

Mağazayı kapattığım için geçim kaynağımı kaybettim.

I didn't have a great relationship with my parents, even though they tried.

Ailemle, her ne kadar onlar çabalamış olsa da, iyi bir ilişkim yoktu.

And my wife and children left me,

Karım ve çocuklarım, hareketi yeterince hızlı bırakmadığım

because I hadn't left the movement and disengaged quickly enough.

ve bağlantılarımı koparmadığım için beni terk etti.

And suddenly,

Ansızın yeniden

I didn't know who I was again,

kim olduğumu,

nereye ait olduğumu,

or where I fit in

or what my purpose was supposed to be.

amacımın ne olması gerektiğini bilmiyordum.

I was miserable inside,

Zavallı bir durumdaydım,

and I often woke up in the morning

sabahları sıklıkla uyanmamayı umarak

wishing that I hadn't.

uyanıyordum.

About five years in,

Beş yıl içinde

one of the few friends that I had was concerned about my well-being,

kalan birkaç arkadaşımdan biri benim için endişelenip

and she came to me and she said,

yanıma geldi ve

"Bir şeyler yapman lazım, çünkü öldüğünü görmek istemiyorum." dedi.

"You need to do something, because I don't want to see you die."

And she suggested that I go apply for a job where she worked,

Çalıştığı yerde iş başvurusu yapmamı önerdi,

at a company called IBM.

IBM'de.

Yeah, I thought she was crazy, too.

Ben de çıldırdığını düşünmüştüm.

(Laughter)

(Gülüşler)

Here I was, a closeted ex-Nazi covered in hate tattoos.

Nefret dövmeleriyle kaplı eski bir Nazi olduğunu saklayan

I didn't go to college.

ve üniversiteye gitmemiş biriydim.

I'd been kicked out of multiple high schools multiple times.

Birçok liseden birden çok kez atıldım.

I didn't even own a computer.

Bir bilgisayarım bile yoktu.

But I went in,

Ama, yine de gittim

and somehow, miraculously, I got the job.

ve mucize eseri işi aldım.

I was thrilled.

Çok sevinmiştim.

And then I became terrified to learn

Ardındansa, iki defa atıldığım lisede

that they'd actually be putting me back at my old high school,

bilgisayar kurulumu işine

the same one I got kicked out of twice,

verildiğimi öğrendiğimde

to install their computers.

korkuyla doldum.

This was a high school where I had committed acts of violence

Öğrencilerine ve öğretmenlerine karşı

against students, against faculty;

şiddet içeren davranışlarda bulunduğum;

where I had protested out in front of the school for equal rights for whites

okulun önünde beyazlar için eşit haklar protestosu yaptığım

and even had a sit-in in the cafeteria

ve hatta kafeteryada oturup beyaz öğrenci birliği için

to try and demand a white student union.

çabalayıp emirler yağdırdığım liseydi.

And of course, as karma would have it,

Ve tabii kaderin cilvesine bakın ki,

within the first couple of hours,

birkaç saat içinde

who walks right by me but Mr. Johnny Holmes,

önümde yürüyen kişi Mr. Johnny Holmes'tan başkası değildi;

the tough black security guard I had gotten in a fistfight with,

yumruk yumruğa kavga ettiğim, beni okuldan ikinci kez attıran

that got me kicked out the second time

ve kelepçeler içinde dışarı çıkartan

and led out in handcuffs from the school.

çetin siyahi güvenlik görevlisi.

He didn't recognize me,

O beni tanımadı ama

but I saw him,

ben onu gördüğümde

and I didn't know what to do.

ne yapacağımı şaşırmıştım.

I was frozen; I was this grown man now, years out of the movement,

Dona kalmıştım, hareketten ayrılalı yılları geçmiş olan

bu yetişkin adamdım ve şimdi terliyor, titriyordum.

and I was sweating and I was trembling.

But I decided I had to do something.

Yine de bir şeyler yapmaya karar verdim.

And I decided I needed to suffer under the weight of my past,

Geçmişimin ağırlığı karşısında acı çekmem gerektiğine karar verdim

because for five years I had tried to outrun it.

çünkü beş yıldır bundan kaçmaya çalışıyordum.

I'd tried to make new friends and cover my tattoos with long sleeves,

Yeni arkadaşlar yapmaya, uzun kollu elbiselerle dövmelerimi

gizlemeye çalıştım ve

and I wouldn't admit it

because I was afraid of being judged

diğer insanları yargıladığım gibi

the same way I had judged other people.

yargılanmaktan korktuğum için itiraf edemedim.

Well, I decided I was going to chase Mr. Holmes out to the parking lot --

Park yerinin dışına kadar Mr. Holmes'u takip etmeye karar verdim,

probably not the smartest decision that I made.

muhtemelen yaptığım en zekice seçim değildi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But when I found him, he was getting into his car,

Onu, arabasına girmeye çalışırken bulup

and I tapped him on the shoulder.

omzuna dokundum.

And when he turned around and he recognized me,

Kafasını çevirip beni tanıdığında

he took a step back because he was afraid.

korku dolu bir şekilde bir adım geri attı.

And I didn't know what to say.

Ne söyleyeceğimi bilemedim.

Finally, the words came out of my mouth, and all I could think to say was,

Sonunda, kelimeler ağzımdan çıktı ve tüm söyleyebildiğim

"I'm sorry."

"Özür dilerim." idi.

And he embraced me,

Bana sarıldı

and he forgave me.

ve beni affetti.

And he encouraged me to forgive myself.

Kendimi affetmem için beni yüreklendirdi.

Bunun; çeteye katılarak hapse girecek bir arpa boyu yol gidememiş

He recognized that it wasn't the story of some broken go-nowhere kid

hasarlı bir çocuğun hikâyesi olmadığını anladı.

who was going to just join a gang and go to prison.

He knew that this was the story of every young person who was vulnerable,

Bunun; kimlik, topluluk ve amaç ararken

duvara toslayan ve bulamayarak

who was searching for identity, community and purpose,

karanlık yola sapan

and then hit a wall

her korunmasız gencin hikâyesi olduğunu

and was unable to find it

and went down a dark path.

biliyordu.

And he made me promise one thing,

Bir şey için söz vermemi istedi;

that I would tell my story to whoever would listen.

hikâyemi, dinlemek isteyen herkese anlatacaktım.

That was 18 years ago,

Bu, 18 yıl önceydi

and I've been doing it ever since.

ve o zamandan beri bunu yapıyorum.

(Applause)

(Alkışlar)

Kendinize şuan şunu soruyor olabilirsiniz:

You might be asking yourself right now:

How does a good kid from a hardworking immigrant family

Çok çalışan göçmen bir ailenin iyi çocuğu

end up going down such a dark path?

nasıl oldu da böyle karanlık bir yola saptı?

Tek kelime: Çukurlar.

One word: potholes.

That's right. Potholes.

Evet doğru: Çukurlar.

I had a lot of potholes when I was kid.

Çocukken çok fazla çukurum vardı.

We all had them --

Hepimizin var,

you know, the things in life that we hit

bilirsiniz, hayatta rast geldiğimiz şeyler

that invariably just kind of nudge us off our path,

devamlı bizi bu yola sürükler

and if they remain unresolved

ve eğer çözümlenmez,

or untreated

tedavi edilmez veya

or not dealt with,

ilgilenilmezlerse

sometimes we can get dangerously lost down pretty dark corridors.

bazen, epey karanlık olan koridorlarda tehlikeli biçimde kaybolabiliriz.

Potholes can be things like trauma,

Çukurlar; travma,

abuse, unemployment,

kötü muamele, işsizlik,

neglect,

ihmal,

untreated mental health conditions,

tedavi edilmemiş psikolojik rahatsızlıklar

even privilege.

hatta ayrıcalık bile olabilir.

And if we hit enough potholes on our journey in life,

Ve eğer hayattaki yolculuğumuzda yeterince çukura rast gelirsek

and we don't have the resources or the help to navigate around them

ve bizi, menzile ulaştıracak ya da çekip çıkaracak

yeterli kaynağımız ya da yardımcımız olmazsa

or to pull us out,

bazen iyi insanları, kötü şeyler yaparken buluruz.

well, sometimes good people end up doing bad things.

One such person who had potholes is Darrell.

Çukurları olan insanlardan biri de Darrell'dı.

Darrell is from upstate New York.

Darrell, New York eyaletinin merkezden uzak yerinde yaşıyordu.

He had read my memoir,

Anılarımı okumuş

and he was really upset about the ending.

ve sonu yüzünden gerçekten üzülmüştü.

You see, I'd gotten out of the movement

İşte, ben hareketten ayrılmıştım

and he was still in.

ama o hâlâ içindeydi.

And he emailed me and he said,

Bana e-posta atarak şunu söyledi:

"I didn't really like the way that turned out."

"İşlerin bu hâle gelmesinden hoşlanmadım."

And I said, "Well, I'm sorry."

Ben ise, "Özür dilerim."

(Laughter)

(Gülüşler)

"But if you want to talk about it, we could certainly do that."

"Fakat eğer konuşmak istersen, bunu kesinlikle yapabiliriz." dedim.

And after a couple of weeks of going back and forth with Darrell,

Darrell'la bir ileri bir geri geçen birkaç haftadan sonra

I learned he was a 31-year-old military veteran who had been injured

öğrendim ki; yaralandığı için Müslümanları öldürmeye

Afganistan'a gidemediğinden gerçekten öfkelenen

and was really angry about not being able to go to Afghanistan

gazi bir askermiş.

to kill Muslims.

And one day on the phone,

Bir gün telefonda bana,

he told me that he had seen a Muslim man in the park praying,

parkta dua eden bir Müslüman gördüğünü ve

tüm yapmak istediğinin onu yüzünden tekmelemek olduğunu söyledi.

and that all he wanted to do was kick him in the face.

I flew to Buffalo the next day,

Ertesi gün Buffalo'ya uçtum,

and I sat down with Darrell,

ve Darrell'la oturup

and I asked him,

ona şunu sordum:

"Have you ever met a Muslim person before?"

"Daha önce hiç, bir Müslümanla tanıştın mı?"

And he said, "No!

Ve "Hayır!

Why the hell would I want to do that?

Neden böyle bir şey yapmak isteyeyim?

They're evil. I don't want anything to do with them."

Onlar şeytan. Onlarla hiç işim olmaz." dedi.

I said, "OK."

"Tamam" dedim.

So I excused myself, and I went into the bathroom

Müsaade isteyerek, tuvalete gittim ve

and I took my phone out in the bathroom,

tuvallette telefonumu çıkarıp

and I Googled the local mosque,

bölgedeki camileri Google'da arayarak

and I called them very quietly from the bathroom,

onları sessizce aradım ve

şöyle söyledim: "Affedersin İmam, bir iyilik yapmanızı isteyeceğim.

and I said, "Excuse me, imam, I need a favor.

Dininiz hakkında daha fazla şey

I have a Christian man

who would really love to learn more about your religion."

öğrenmek isteyen Hristiyan bir adam var."

(Gülüşler)

(Laughter)

"Do you mind if we stop by?"

"Uğramamızın bir mahzuru var mı?"

Well, it took some convincing for Darrell to go,

Darrell'ı oraya götürmek için ikna etmek gerekti,

ama eninde sonunda oradaydık

but finally we got there,

and when I knocked on the door,

ve kapıyı çaldığımda

the imam said he only had 15 minutes left for us,

imam bizim için 15 dakikası kaldığını

because he was preparing for a prayer service.

çünkü ibadet hizmeti için hazırlık yapacaktı.

I said, "We'll take it."

"Kabul ediyoruz." dedik.

We went in,

İçeri girdik,

and two and a half hours later, we came out after hugging and crying

iki buçuk saat sonunda sarılıp ağladık

and, very strangely, bonding over Chuck Norris for some reason.

ve en garibi; Chuck Norris üzerinden bir şekilde bağ kurduk.

(Laughter)

(Gülüşler)

I don't know what it was about that,

Ne hakkında olduğunu bilmiyorum

but that's what happened.

ama olan buydu işte.

And I'm happy to say now that Darrell and the imam,

Darrell ile imamı, yerel falafel yapan yerin orada

beraber öğle yemeği yerken görebileceğinizi söylemekten

you can often find them at the local falafel stand,

mutluluk duyuyorum.

having lunch together.

(Applause)

(Alkışlar)

You see, it's our disconnection from each other.

Görüyorsunuz, bu bizim birbirimizden kopukluğumuz.

Hatred is born of ignorance.

Nefret, cahillikten doğmadır.

Fear is its father, and isolation is its mother.

Korku, babası ve yalnızlık ise annesidir.

Anlamadığımız şeylerden korkmaya eğilimliyizdir

When we don't understand something, we tend to be afraid of it,

ve eğer kendimizi uzak tutarsak

and if we keep ourselves from it,

that fear grows, and sometimes, it turns into hatred.

korku büyür ve bazen nefrete dönüşür.

Hareketi bıraktığımdan beri yüzün üzerinde kişiye,

Since I've left the movement, I've helped over a hundred people

aşırıcı hareketlerden

disengage from extremist movements, from white supremacist groups --

ve beyaz üstünlüğünü savunan gruplardan

ayrılabilmeleri için yardım ettim.

(Applause)

(Alkışlar)

to even jihadist groups.

Cihatçı gruplara bile.

And the way I do that is not by arguing with them,

Bunu; onlarla tartışmayarak,

münakaşa etmeyerek,

not by debating them,

not by even telling them they're wrong,

hatta hatalı olduklarını dahi söylemeyerek yaptım.

even though, boy, I want to sometimes.

Her ne kadar bazen yapmak istesem de,

I don't do that.

bunu yapmıyorum.

Instead, I don't push them away.

Bunun yerine, onları uzaklaştırmıyorum.

I draw them in closer,

Yakınlaştırıyor,

and I listen very closely for their potholes,

çukurlarını çok yakından dinliyor

ve doldurmaya çalışıyorum.

and then I begin to fill them in.

I try to make people more resilient,

İnsanları daha dirençli,

more self-confident,

daha özgüvenli yapmaya çalıştım ve

more able to have skills to compete in the marketplace

daha fazla yetenekleri olması için uğraştım ki

so that they don't have to blame the other,

piyasada rekabet edebilsinler

hiç tanışmadıkları diğer insanları suçlamasınlar.

the other that they've never met.

I'd like to just leave you with one last thing before I go.

Gitmeden önce size son bir şey söylemek istiyorum.

Of all the people I've worked with, they will all tell you the same thing.

Çalıştığım tüm insanlar, size aynı şeyi söyleyecektir.

One, they became extremists

1- İdeoloji ya da inançtan dolayı değil,

because they wanted to belong, not because of ideology or dogma.

ait olmak istedikleri için aşırıcılardan oldular.

And second, what brought them out

2- En az hakkettikleri zamanda

was receiving compassion

en az hakkettikleri kişilerden

from the people they least deserved it from,

merhamet görünce,

vazgeçtiler.

when they least deserved it.

(Applause)

(Alkışlar)

So I would like to leave you with a challenge:

Size zorlu bir görev vermek istiyorum:

go out there today, tomorrow -- hopefully every day --

bugün, yarın -umarım her gün- dışarı çıkmanızı

ve sizin merhametinizi hak etmediğini düşündüğünüz birini bulun

find somebody that you think is undeserving of your compassion

and give it to them,

ve onlara merhametinizi verin

because I guarantee you,

çünkü sizi temin ederim ki

they're the ones who need it the most.

buna en çok ihtiyacı olanlar, onlar.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)