My descent into America’s neo-Nazi movement -- and how I got out | Christian Picciolini

Translator: Anahita Fathipour Reviewer: Pedram Pourasgari

My journey away from violent extremism began 22 years ago,

سفر من در فاصله گرفتن از خشونت‌‌گرایی افراطی ۲۲ سال قبل آغاز شد

when I denounced racism

وقتی که نژادگرایی را رد کردم

and left the American white supremacist skinhead movement

و از جنبش آمریکایی‌های نژادگرای سفید‌ جدا شدم

that I had helped build.

که من به ساختنش کمک کرده بودم.

(Cheers and applause)

(تشویق)

I was just 22 years old at the time,

فقط ۲۲ سالم بود،

but I had already spent eight years, from the time I was 14 years old,

ولی تا آن زمان ۸ سال صرف کرده بودم از زمانی که ۱۴ سالم بود،

as one of the earliest and youngest members

به عنوان یکی از اولین و جوان‌ترین اعضاء

and an eventual leader within America's most violent hate movement.

و نهایتا یک رهبر در خشن‌ترین جنبش نفرت آمریکا.

But I wasn't born into hate;

ولی من داخل نفرت بدنیا نیامده بودم

in fact, it was quite the opposite.

در اصل، کاملا برعکس

I had a relatively normal childhood.

من دوران بچگی تقریبا نرمالی داشتم.

My parents are Italian immigrants

والدین من مهاجران ایتالیایی هستند

who came to the United States in the mid-1960s

که اواسط سالهای ۱۹۶۰ به آمریکا آمدند

and settled on the South Side of Chicago,

و در جنوب شیکاگو ساکن شدند،

where they eventually met,

جایی که در نهایت با هم آشنا شدند،

and opened a small beauty shop.

و یک مغازه کوچک لوازم آرایشی باز کردند

Right after I was born, things got a little bit more difficult.

درست بعد از بدنیا آمدن من، شرایط کمی سخت‌تر شد.

They struggled to survive with raising a young family and a new business,

آنها درگیر پرورش یک خانواده جوان و یک تجارت نوپا بودند

often working seven days a week,

بیشتر مدتها ۷ روزهفته کار می‌کردند

14 hours a day,

۱۴ ساعت در روز،

taking on second and third jobs just to earn a meager living.

شغلهای دوم و سوم می‌گرفتند فقط برای داشتن یک زندگی بخورنمیر

And quality time with my parents was pretty nonexistent.

و زمان باکیفیت با والدینم تقریبا وجود نداشت.

Even though I knew they loved me very much,

حتی با وجود اینکه می‌دانستم من را خیلی دوست دارند.

growing up, I felt abandoned.

در دوران بزرگ شدن، احساس رهاشدگی کردم.

I was lonely, and I started to withdraw,

تنها بودم، و شروع کردم به گوشه‌گیری

and then I started to resent my parents and become very angry.

و بعد از والدینم بدم آمد و بسیار عصبانی شدم.

And as I was growing up, through my teenage years,

و وقتی که بزرگ میشدم، در دوران نوجوانی،

I started to act out to try and get attention from my parents.

شروع کردم به لجبازی و کارهایی که توجه والدینم را جلب کنم.

And one day, when I was 14,

و یک روز وقتی ۱۴ ساله بودم،

I was standing in an alley, and I was smoking a joint,

در یک کوچه ایستاده بودم، و سیگار میکشیدم،

and a man who was twice my age, with a shaved head and tall black boots,

یک مردی که دوبرابر سن من را داشت، با یک سر تراشیده و چکمه‌های سیاه بلند،

came up to me,

به سمت من آمد،

and he snatched the joint from my lips.

سیگار را از دهان من کشید.

Then he put his hand on my shoulder and he looked me in the eyes,

بعد دستش را روی شانه من گذاشت، و در چشمانم نگاه کرد،

and he said,

و گفت،

"That's what the communists and the Jews want you to do

« این کاریست که کمونیست‌ها و یهودی‌ها می‌خواهند که تو بکنی

to keep you docile."

که رام نگه‌ات دارند»

I was 14 years old,

من ۱۴ سالم بود،

I'd been trading baseball cards and watching "Happy Days" --

تجارت کارت‌های بیس‌بال می‌کردم و برنامه «روزهای خوشحال» میدیدم

I didn't really know what a Jew was.

واقعا نمی‌دانستم یهودی چیست.

(Laughter)

(خنده)

It's true.

واقعا.

And the only communist that I knew was the bad Russian guy

و تنها کمونیستی که میشناختم، مرد روس بدی بود

in my favorite Rocky movie.

در فیلم محبوب من Rocky

(Laughter)

(خنده)

And since I'm here baring my soul with you,

و چون من اینجا دارم روحم را برایتان لخت میکنم

I can reveal that I did not even know what the word "docile" meant.

میتونم بگم، حتی نمیدونستم معنی کلمه «رام» چیست.

(Laughter)

(خنده)

Dead serious.

واقعا جدی.

But it was as if this man in this alley had offered me a lifeline.

ولی طوری بود انگار که این مرد در این کوچه به من یک زندگی پیشنهاد داده بود.

For 14 years, I'd felt marginalized and bullied.

برای ۱۴ سال، من حس جدا ماندن داشتم و بهم زورگویی می‌شد

I had low self-esteem.

اعتماد به نفس پایینی داشتم.

And frankly, I didn't know who I was, where I belonged,

و صادقانه، نمیدانستم چه کسی بودم، به کجا تعلق داشتم،

or what my purpose was.

و یا هدفم چه بود.

I was lost.

گم شده بودم.

And overnight, because this man had pulled me in,

و یک شبه، چون این مرد مرا دعوت کرده بود،

and I had grabbed onto that lifeline with every fiber of my being,

و من این زندگی را با تمام وجودم پذیرفته بودم.

I had gone from "Joanie Loves Chachi"

من از یک «معتاد» به

to full-blown Nazi.

یک نازی تمام عیار تبدیل شدم.

Overnight.

یک شبه.

I started to listen to the rhetoric

شروع کردم به گوش دادن به اعلامیه‌ها

and believe it.

و باورشان کردم.

I started to watch very closely as the leaders of this organization

من به دقت مشاهده‌گر بودم وقتی رهبران این سازمان

would target vulnerable young people who felt marginalized

جوانان آسیب‌پذیری که احساس جدا ماندن می‌کردند را هدف قرار می‌دادند

and then draw them in with promises of paradise

و بعد آنها را با وعده بهشتی به گروه می‌کشاندند

that were broken.

که از بین رفته بود.

And then I started to recruit myself.

و بعد خودم شروع به یارگیری کردم.

I started to do that by making white-power music.

من این کار را با ساختن موسیقی قدرت-سفید کردم.

And soon, I became the leader of that infamous organization

و بزودی، من رهبر این سازمان بدنام شدم

that was led by that man in that alley

که توسط مردی رهبری می‌شد که در آن خیابان

who recruited me that day,

در آن روز مرا عضو کرد.

who was America's first neo-Nazi skinhead and who had radicalized me.

که اولین نئونازی نژادپرست آمریکا بود و کسی که مرا رادیکال کرد

For the next eight years,

برای ۸ سال آینده،

I believed the lies that I had been fed.

من دروغ‌هایی که به من خورانده شد را باور کردم.

And though I saw no evidence of it whatsoever,

و با اینکه من هیچ شواهدی از آن‌ها به هیچ وجه ندیدم،

I didn't hesitate to blame every Jewish person in the world

با اینحال بدون هیچ شکی تمام یهودیان دنیا را سرزنش می‌کردم.

for what I thought was a white, European genocide

برای آنچه که من فکر میکردم، یک جنایت دسته جمعی سفیدان اروپایی بود،

being promoted by them through a multiculturalist agenda.

که توسط آن‌ها تحت یک توطئه چندملیتی تبلیغ می‌شد.

I blamed people of color

من رنگین پوستان را سرزنش کردم

for the crime and violence and the drugs in the city,

برای جنایت و خشونت و موادمخدر در شهر،

completely neglecting the fact that I was committing acts of violence

با نادیده گرفتن کا‌مل این حقیقت که من روزانه اعمال خشونت‌آمیز انجام می‌دادم

on a daily basis,

بطور روزانه،

and that in many cases,

و در بسیاری موارد،

it was white supremacists who were funneling drugs

این گروه نژادپرستان سفید بودند که مواد مخدر قاچاق می‌کردند

into the inner cities.

به داخل شهرهای داخلی.

And I blamed immigrants

و من مهاجران را سرزنش میکردم

for taking jobs from white Americans,

برای گرفتن شغل‌ها از آمریکایی‌های سفیدپوست،

completely neglecting the fact that my parents were hardworking immigrants

با نادیده گرفتن کامل اینکه والدین من مهاجرانی سخت‌کوش بودند

who struggled to survive,

که به سختی امرارمعاش می‌کردند،

despite not getting help from anybody else.

باوجود اینکه از کسی کمک نمی‌گرفتند.

For the next eight years,

برای هشت سال بعد،

I saw friends die,

من دوستانی را دیدم که مُردند،

I saw others go to prison and inflict untold pain

دیگرانی را دیدم که به زندان رفتند و درد بی‌همتایی را اعمال کردند

on countless victims and their families' lives.

به قربانیان بیشماری و به زندگی خانواده هایشان.

I heard horrific stories from young women in the movement,

داستانهای وحشتناکی شنیدم از زنان جوانی که در جنبش بودند،

who'd been brutally raped by the very men they were conditioned to trust,

که بطور بیرحمانه‌ای به آنها تجاوز شد توسط همان مردانی که به آنها اعتماد کرده بودند،

and I myself committed acts of violence against people,

و خود من اعمال خشونت‌ آمیزی علیه مردم انجام دادم.

solely for the color of their skin,

فقط بخاطر رنگ پوستشان،

who they loved,

کسی که دوست داشتند،

or the god that they prayed to.

یا خدایی که برایش دعا می‌کردند.

I stockpiled weapons for what I thought was an upcoming race war.

من اسلحه ها را روی هم انبار کردم، برای چیزی که فکر می‌کردم جنگ نژادی پیش روست.

I went to six high schools;

من به شش دبیرستان رفتم،

I was kicked out of four of them,

و از چهارتایشان اخراج شدم،

one of them, twice.

و از یکی، دوبار.

And 25 years ago, I wrote and performed racist music

و ۲۵ سال قبل، من موسیقی نژادپرستانه نوشتم و برگزار کردم

که ده‌ها سال بعد به اینترنت راه پیدا کرد

that found its way to the internet decades later

and partially inspired a young white nationalist

و به یک سفیدپوست نژادپرست انگیزه داد

to walk into a sacred Charleston, South Carolina, church

که وارد یک کلیسا مقدس چارلستون در کارولینای جنوبی شود،

and senselessly massacre nine innocent people.

و بدون احساس نُه نفر بیگناه را کُشت.

But then my life changed.

ولی بعد زندگی من تغییر کرد.

At 19 years old, I met a girl who was not in the movement,

در ۱۹ سالگی، با دختری آشنا شدم که در جنبش نبود،

who didn't have a racist bone in her body,

که یک استخوان نژادپرستانه در بدنش نداشت،

and I fell in love with her.

و من عاشق او شدم.

And at 19, we got married,

و در ۱۹ سالگی ما ازدواج کردیم،

and we had our first son.

و ما پسر اولمان را بدنیا آوردیم.

And when I held my son in my arms in the delivery room that day,

و وقتی من پسرم را در بغلم گرفتم، در اتاق زایمان آن روز،

not only did I reconnect with some of the innocence that I had lost

نه تنها دوباره وصل شدم به گوشه‌ای از بیگناهی‌ای که گُم کرده بودم

at 14 years old,

در ۱۴ سالگی،

but it also began to challenge

بلکه شروع کرد به چالش کشیدن

the very important things that drew me to the movement to begin with:

مهمترین چیزهایی که من را از ابتدا به جنبش کشید:

identity, community and purpose --

هویت، اجتماع و هدف --

things that I had been struggling with as a young boy.

چیزهایی که من با آنها بعنوان یک پسر جوان درگیر بودم.

And now, I struggled with the concept of who I was again.

و حالا، من دوباره با این موضوع درگیر بودم که چه کسی هستم.

Was I this neo-Nazi hatemonger,

آیا من این نئونازی نفرت انگیز بودم،

or was I a caring father and husband?

و یا یک پدر محافظ و همسر؟

Was my community the one that I had manufactured around me

آیا اجتماع من آنی بود که من دور خودم ساخته بودم

to boost my own ego,

که نفس خودم را تقویت کنم،

because I felt self-hatred for myself and I wanted to project it onto others,

چون من حس تنفر از خودم داشتم و می‌خواستم این را روی دیگران منعکس کنم.

or was it the one that I had physically given life to?

و یا اینی که من بطور فیزیکی به آن زندگی داده بودم.

Was my purpose to scorch the earth

آیا هدف من این بود که زمین را از بین ببرم

or was it to make it a better place for my family?

و یا اینکه جای بهتری بسازم برای خانواده‌ام؟

And suddenly, like a ton of bricks hit me,

و بطور ناگهانی، انگار که یک تن آجر به من خورد

I became very confused with who I'd been for the last eight years.

و بسیار سردرگم شدم با کسی که برای هشت سال گذشته بودم.

And if only I'd been brave enough to walk away at that moment,

و فقط اگر به اندازه کافی شجاع بودم که در همان لحظه به راه خودم بروم،

to understand what the struggle was that was happening inside of me,

که بفهمم سردرگمی که در درون من است از کجاست،

then maybe tragedy could have been averted.

شاید از تراژدی میتوانست جلوگیری کرد.

Instead, I did compromise.

به جای آن، من سازش کردم.

I took myself off the streets for the benefit of my family,

من از خیابان‌ها کناره گرفتم برای خانواده‌ام،

because I was nervous that maybe I could go to jail or end up dead,

چون نگران بودم که شاید به زندان بروم ودر نهایت بمیرم،

and they would have to fend for themselves.

و آنها باید برای نجات خودشان فرار می‌کردند.

پس من بعنوان رهبر کناره‌گیری کردم،

So I stepped back as a leader,

and instead I opened a record store

و بجایش یک مغازه فروش رکوردهای موسیقی باز کردم.

that I was going to sell white-power music in, of course,

که در آن قرار بود موسیقی قدرت-سفید بفروشم، قاعدتا،

because I was importing it in from Europe.

چون آنها را از اروپا وارد می‌کردم.

But I knew that if I was just a racist store selling racist music

ولی می‌دانستم که اگر من فقط یک مغازه نژادپرست باشم، و موسیقی نژادپرستانه بفروشم

the community would not allow me to be there.

اجتماع به من اجازه نمی‌داد که آنجا باشم.

So I decided I was going to also stock the shelves with other music,

پس تصمیم گرفتم که موسیقی‌های دیگر را هم بفروشم،

like punk rock and heavy metal

مثل punk rock و heavy metal

and hip-hop.

و hip-hop.

And while the white-power music that I was selling

و همانطور که موسیقی قدرت-سفید را که می‌فروختم

was 75 percent of my gross revenue,

۷۵ درصد درآمد خالص من بود،

because people were driving in from all over the country to buy it

چون مردم از تمام کشور می‌آمدند که آنها را بخرند

from the only store that was selling it,

از تنها مغازه‌ای که آنها را می‌فروخت،

I also had customers come in to buy the other music.

من همینطور مشتری‌هایی داشتم که موسیقی‌های دیگری خرید می‌کردند.

And eventually, they started to talk to me.

و در نهایت آنها شروع کردند به صحبت کردن با من.

One day, a young black teen came in,

یک روز، یک نوجوان سیاه پوست آمد،

and he was visibly upset.

و بطور مشخص ناراحت بود.

And I decided to ask him what was wrong.

و تصمیم گرفتم از او بپرسم که مشکل چه چیزی بود.

And he told me that his mother had been diagnosed with breast cancer.

و او به من گفت که مادرش سرطان سینه گرفته.

And suddenly, this young black teenager,

و بطور ناگهانی، این نوجوان سیاه‌پوست،

who I'd never had a meaningful conversation or interaction with,

که من هرگز هیچ مکالمه یا ارتباط معناداری با او نداشتم،

I was able to connect with,

می‌توانستم با او وصل شوم،

because my own mother had been diagnosed with breast cancer,

چون مادر خود من سرطان سینه گرفته بود

and I could feel his pain.

و من می‌توانستم دردش را احساس کنم.

On another occasion, a gay couple came in with their son,

در یک موقعیت دیگر، یک زوج همجنسگرا با پسرشان آمدند،

and it was undeniable to me that they loved their son

و برای من غیر قابل انکار بود که عاشق پسرشان هستند

in the same profound ways that I loved mine.

به همان اندازه که من عاشق پسرم بودم.

And suddenly, I couldn't rationalize or justify the prejudice

و بطور ناگهانی، نتوانستم منطق یا توجیهی برای پیش‌داوری پیدا کنم

that I had in my head.

که در سرم داشتم.

I decided to pull the white-power music from the inventory

تصمیم گرفتم که موسیقی قدرت-سفید را جمع کنم

when I became too embarrassed to sell it in front of my new friends.

وقتی که برایم خجالت‌آور بود که آنها را در مقابل دوستان جدیدم بفروشم.

And of course, the store couldn't sustain itself,

و خب مغازه نتوانست به اندازه کافی درآمد بسازد،

so I had to close it.

و من مجبور شدم آن را ببندم.

At that same time, I lost nearly everything in my life.

در همان زمان بود که، من تقریبا تمام زندگیم را از دست دادم.

I used it as an opportunity to walk away

از این بعنوان فرصتی استفاده کردم که جدا شوم

from the movement that I'd been a part of for eight years,

از جنبشی که من برای هشت سال جزئش بودم،

the only identity, community and purpose that I'd really known for most of my life.

تنها هویت، اجتماع و هدفی که من واقعا می‌شناختم برای بیشتر عمرم.

So I had nobody.

پس دیگر هیچ کس را نداشتم.

I lost my livelihood because I closed the store.

من درآمدم را از دست دادم چون مغازه را بستم.

I didn't have a great relationship with my parents, even though they tried.

رابطه خوبی با والدینم نداشتم با اینکه آنها سعی کردند،

And my wife and children left me,

و زنم و فرزندانم مرا رها کردند،

because I hadn't left the movement and disengaged quickly enough.

چراکه من جنبش را به آن زودی‌ که باید رها نکردم.

And suddenly,

و ناگهان،

I didn't know who I was again,

دوباره، نمی‌دانستم چه کسی هستم.

or where I fit in

و یا اینکه کجا قرار می‌گیرم

or what my purpose was supposed to be.

و یا اینکه هدف من در زندگی چیست.

I was miserable inside,

من از درون احساس بدبختی می‌کردم،

and I often woke up in the morning

و معمولا صبح از خواب بیدار می‌شدم

wishing that I hadn't.

و آرزو می‌کردم که کاش نمی‌شدم.

About five years in,

حدود ۵ سال بعد،

one of the few friends that I had was concerned about my well-being,

یکی از دوستان معدودی که داشتم، نگران من شد،

and she came to me and she said,

و پیش من آمد و به من گفت،

"You need to do something, because I don't want to see you die."

« تو باید کاری کنی، چون من نمی‌خواهم ببینم که تو بمیری»

And she suggested that I go apply for a job where she worked,

و پیشنهاد کرد که برای شغلی در محل کار او اقدام کنم،

at a company called IBM.

در شرکتی به اسم IBM.

Yeah, I thought she was crazy, too.

درسته، من هم فکر کردم که او دیوانه بود.

(Laughter)

(خنده)

Here I was, a closeted ex-Nazi covered in hate tattoos.

اینجا من یک نازی-قبلی مخفی بودم، پوشیده از تتوهای نفرت.

I didn't go to college.

به دانشگاه نرفتم.

I'd been kicked out of multiple high schools multiple times.

از دبیرستانهای مختلف بارها اخراج شده بودم.

I didn't even own a computer.

و حتی یک کامپیوتر نداشتم.

But I went in,

ولی رفتم،

and somehow, miraculously, I got the job.

و به طریقی، معجزه‌ وار، کار را گرفتم.

I was thrilled.

پر از هیجان بودم.

And then I became terrified to learn

و بعد وحشت‌زده شدم از دانستن اینکه

that they'd actually be putting me back at my old high school,

که آنها مرا به دبیرستان قبلی‌ام خواهند فرستاد،

the same one I got kicked out of twice,

همانکه از آنجا دو بار اخراج شدم،

to install their computers.

که کامپیوترهایشان را نصب کنم.

This was a high school where I had committed acts of violence

این دبیرستانی بود که من در آن کارهای خشونت‌آمیز کرده بودم

against students, against faculty;

به دانش‌آموزان و به دبیران،

where I had protested out in front of the school for equal rights for whites

جاییکه در مقابل آن برای تساوی حقوق سفیدان تظاهرات کرده بودم

and even had a sit-in in the cafeteria

و حتی در کافه‌تریا اعتصاب کرده بودم

to try and demand a white student union.

که سعی کنم و اتحادیه سفیدپوستان بخواهم

And of course, as karma would have it,

و مسلما، همانطور که کارما کار می‌کند

within the first couple of hours,

در دوساعت اول،

who walks right by me but Mr. Johnny Holmes,

چه کسی غیر از آقای جانی هولمز از کنار من رد می‌شود،

the tough black security guard I had gotten in a fistfight with,

نگهبان سرسخت سیاه‌پوست که من با او وارد دعوای مشت به مشت شده بودم،

that got me kicked out the second time

که باعث اخراج شدنم برای بار دوم شد

and led out in handcuffs from the school.

و بردن من از مدرسه با دستبند.

He didn't recognize me,

او مرا نشناخت،

but I saw him,

ولی من دیدمش،

and I didn't know what to do.

و نمی‌دانستم چه کار کنم.

I was frozen; I was this grown man now, years out of the movement,

یخ زده بودم، من الان این مرد بالغ بودم، سالها بعد از جنبش،

and I was sweating and I was trembling.

و من عرق می‌کردم و می‌لرزیدم.

But I decided I had to do something.

ولی تصمیم گرفتم که کاری کنم.

And I decided I needed to suffer under the weight of my past,

و تصمیم گرفتم که باید زیر فشار گذشته‌ام زجر بکشم،

because for five years I had tried to outrun it.

چون برای ۵ سال سعی کردم که از آن فرار کنم.

I'd tried to make new friends and cover my tattoos with long sleeves,

سعی کردم که دوستان جدید پیدا کنم تتوهایم را با آستین‌های بلند بپوشانم،

and I wouldn't admit it

و من اعترافی نمی‌کردم

because I was afraid of being judged

چون از قضاوت می‌ترسیدم

the same way I had judged other people.

همانطور که من بقیه را قضاوت کرده بودم.

Well, I decided I was going to chase Mr. Holmes out to the parking lot --

خب، تصمیم گرفتم که آقای هولمز را تا پارکینگ تعقیب کنم --

probably not the smartest decision that I made.

احتمالا این زیرکانه‌ترین تصمیم نبود.

(Laughter)

(خنده)

But when I found him, he was getting into his car,

ولی وقتی به او رسیدم، داشت سوار ماشینش می‌شد،

and I tapped him on the shoulder.

و من به شانه‌اش دست زدم.

And when he turned around and he recognized me,

و وقتی برگشت و مرا شناخت،

he took a step back because he was afraid.

یک قدم به عقب برداشت چون ترسیده بود.

And I didn't know what to say.

و من نمی‌دانستم چه بگویم.

Finally, the words came out of my mouth, and all I could think to say was,

بالاخره، کلمات از دهانم بیرون آمدند، و تمام چیزی که فکر کردم بگویم این بود،

"I'm sorry."

« متاسفم ».

And he embraced me,

و او بغلم کرد

and he forgave me.

و مرا بخشید.

And he encouraged me to forgive myself.

و تشویقم کرد که خودم را ببخشم.

He recognized that it wasn't the story of some broken go-nowhere kid

او متوجه شد که این داستان یک بچه منزوی شکسته نبود

who was going to just join a gang and go to prison.

که به یک گروه افراطی ملحق شود و به زندان برود.

He knew that this was the story of every young person who was vulnerable,

او می‌دانست که این داستان هر جوانی بود که آسیب‌پذیر بود،

who was searching for identity, community and purpose,

که در جستجوی هویت بود، اجتماع و هدف،

and then hit a wall

و بعد به دیوار خورده بود

and was unable to find it

و نمی‌توانست پیدایشان کند

and went down a dark path.

و در مسیر سیاهی افتاده بود.

And he made me promise one thing,

و قانعم کرد که یک قول به او بدهم،

that I would tell my story to whoever would listen.

که من داستانم را به هرکسی که گوش دهد بگویم.

That was 18 years ago,

آن اتفاق ۱۸ سال قبل بود،

and I've been doing it ever since.

و من از همان موقع اینکار را کرده‌ام.

(Applause)

(تشویق)

You might be asking yourself right now:

شاید الان شما از خودتان می‌پرسید:

How does a good kid from a hardworking immigrant family

چطور یک کودک خوب از یک خانواده مهاجر سخت‌کوش

end up going down such a dark path?

به چنین راه سیاهی منتهی می‌شود؟

One word: potholes.

یک کلمه: دست‌اندازها

That's right. Potholes.

درسته. دست‌اندازها.

I had a lot of potholes when I was kid.

من دست‌اندازهای زیادی داشتم وقتی که بچه بودم.

We all had them --

ما همه آنها را داشتیم --

you know, the things in life that we hit

می‌دانید، چیزهایی که در زندگی، ما به آنها می‌خوریم

that invariably just kind of nudge us off our path,

که بدون استثنا به ما تلنگری می‌زنند و از مسیرمان منحرف می‌کنند

and if they remain unresolved

و اگر آن‌ها حل‌نشده باقی بمانند

or untreated

یا درمان نشده

or not dealt with,

و یا بدون رویارویی،

sometimes we can get dangerously lost down pretty dark corridors.

گاهی اوقات ما می‌توانیم در راهروهای تاریکی گم شویم.

دست‌اندازها می‌توانند چیزهایی باشند مثل ضربه روحی،

Potholes can be things like trauma,

abuse, unemployment,

آزار دیدن، بیکاری،

neglect,

نادیده گرفته شدن،

untreated mental health conditions,

مشکلات سلامت روانی درمان نشده،

even privilege.

حتی مزیت.

And if we hit enough potholes on our journey in life,

و اگر ما به تعداد کافی از دست‌اندازها در زندگیمان بخوریم،

and we don't have the resources or the help to navigate around them

و اگر منابع و کمک برای گذر از آنها نداشته باشیم

or to pull us out,

و یا بیرون آمدن از آنها

well, sometimes good people end up doing bad things.

خب، گاهی آدمهای خوب به جایی می‌رسند که کارهای بد می‌کنند.

One such person who had potholes is Darrell.

یکی از این آدمها که دست‌انداز داشته، دَرِل هست.

Darrell is from upstate New York.

درل از نیویورک شمالیست.

He had read my memoir,

او خاطرات من را خوانده بود،

and he was really upset about the ending.

و خیلی از پایان آن ناراحت بود.

You see, I'd gotten out of the movement

می‌دونید من از جنبش بیرون آمده بودم

and he was still in.

و او هنوز درون آن بود.

And he emailed me and he said,

و او به من ایمیل زد و گفت،

"I didn't really like the way that turned out."

« من خیلی از این نتیجه خوشم نیامد. »

And I said, "Well, I'm sorry."

و گفتم: « خب، من متاسفم. »

(Laughter)

(خنده)

"But if you want to talk about it, we could certainly do that."

« ولی اگر می‌خواهی راجع به این صحبت بکنی، ما حتما می‌توانیم.»

And after a couple of weeks of going back and forth with Darrell,

و بعد از چند هفته رفت و آمد با درل،

I learned he was a 31-year-old military veteran who had been injured

متوجه شدم که او یک سرباز سابق ارتش بود که زخمی شده بود

and was really angry about not being able to go to Afghanistan

و خیلی عصبانی بود که نمی‌توانست برود افغانستان

to kill Muslims.

که مسلمان‌ها را بکشد.

And one day on the phone,

و یک روز پشت تلفن،

he told me that he had seen a Muslim man in the park praying,

به من گفت که یک مرد مسلمان را در پارک دیده که نماز می‌خوانده،

and that all he wanted to do was kick him in the face.

و فقط می‌خواسته که او را از صورتش لگد بزند.

I flew to Buffalo the next day,

روز بعد من به بوفالو پرواز کردم،

and I sat down with Darrell,

و با درل نشستم،

and I asked him,

و از او پرسیدم،

"Have you ever met a Muslim person before?"

« تا الان با یک مسلمان دیداری داشته‌ای؟ »

And he said, "No!

و او گفت، « نه!

Why the hell would I want to do that?

برای چه باید بخواهم این کار را بکنم؟

They're evil. I don't want anything to do with them."

آنها بد هستند. نمی‌خواهم هیچ کاری با آنها داشته باشم.

I said, "OK."

گفتم، « باشه. »

So I excused myself, and I went into the bathroom

بعد عذرخواهی کردم و به دستشویی رفتم

and I took my phone out in the bathroom,

و تلفنم را در دستشویی بیرون آوردم،

and I Googled the local mosque,

و مسجد محله را جستجو کردم،

and I called them very quietly from the bathroom,

و به آنها بسیار بی‌سروصدا زنگ زدم،

and I said, "Excuse me, imam, I need a favor.

و گفتم، « ببخشید، امام، من یک لطف نیاز دارم.

I have a Christian man

من یک مرد مسیحی دارم

who would really love to learn more about your religion."

که واقعا دوست دارد راجع به دین شما بیشتر بداند. »

(Laughter)

(خنده)

"Do you mind if we stop by?"

« مشکلی نیست اگر ما بیاییم آنجا؟ »

Well, it took some convincing for Darrell to go,

خب، مدت زیاد لازم بود تا درل را راضی کنم،

but finally we got there,

ولی بالاخره رفتیم آنجا،

and when I knocked on the door,

و وقتی من در زدم،

the imam said he only had 15 minutes left for us,

امام گفت که فقط ۱۵ دقیقه برای ما دارد،

because he was preparing for a prayer service.

چون داشت برای نماز بعدی آماده می‌شد.

I said, "We'll take it."

من گفتم، « ما می‌گیریم »

We went in,

رفتیم داخل،

and two and a half hours later, we came out after hugging and crying

و دو ساعت و نیم بعد، ما بعد از بغل کردن و گریه کردن بیرون آمدیم

and, very strangely, bonding over Chuck Norris for some reason.

و بطور عجیبی، با پیوندی راجع به به چاک نوریس.

(Laughter)

(خنده)

I don't know what it was about that,

نمی‌دانم آن راجع به چی بود،

but that's what happened.

ولی این چیزی بود که اتفاق افتاد.

And I'm happy to say now that Darrell and the imam,

و من خوشحالم که بگویم که درل و امام را این روزها،

you can often find them at the local falafel stand,

می‌توانید معمولا در فلافل فروشی محله پیدا کنید

having lunch together.

که با هم نهار می‌خورند.

(Applause)

(تشویق)

You see, it's our disconnection from each other.

می‌بینید، این جدایی ما از هم است.

Hatred is born of ignorance.

نفرت از جاهلیت ناشی می‌شود.

Fear is its father, and isolation is its mother.

ترس پدرش است، و انزوا مادرش.

When we don't understand something, we tend to be afraid of it,

وقتی ما چیزی را نمی‌فهمیم، معمولا از آن می‌ترسیم.

and if we keep ourselves from it,

و اگر سراغش نرویم،

that fear grows, and sometimes, it turns into hatred.

آن ترس رشد می‌کند، و گاهی، تبدیل به نفرت می‌شود.

Since I've left the movement, I've helped over a hundred people

از وقتی که از جنبش بیرون آمدم، به بیش از ۱۰۰ نفر کمک کردم

disengage from extremist movements, from white supremacist groups --

که از جنبش‌های افراطی جدا شوند، از گروههای نژادپرستانه سفید --

(Applause)

(تشویق)

to even jihadist groups.

حتی از گروه‌های جهادی.

And the way I do that is not by arguing with them,

و راهی که من این کا را می‌کنم، با دعوا کردن با آن‌ها نیست،

not by debating them,

و نه با بحث کردن با آنها،

not by even telling them they're wrong,

و حتی نه با گفتن اینکه آنها اشتباه می‌کنند،

even though, boy, I want to sometimes.

حتی وقتی، خدایا، واقعا گاهی می‌خواهم،

I don't do that.

این کار را نمی‌کنم.

Instead, I don't push them away.

به جایش، آنها را دور نمی‌کنم.

I draw them in closer,

آنها را نزدیکتر می‌کشم،

and I listen very closely for their potholes,

و از نزدیک به دست‌اندازهایشان گوش می‌دهم،

and then I begin to fill them in.

و بعد شروع به پر کردن آنها می‌کنم.

I try to make people more resilient,

من سعی می‌کنم آدمها را بیشترانعطاف‌پذیر کنم،

more self-confident,

واعتماد به نفس بیشتر بدهم،

more able to have skills to compete in the marketplace

و توانایی بیشتر بدهم برای داشتن مهارتها برای رقابت در بازار آزاد

so that they don't have to blame the other,

که نیازی به سرزنش دیگران نداشته باشند،

the other that they've never met.

دیگرانی که هرگز ملاقات نکرده‌اند.

I'd like to just leave you with one last thing before I go.

می‌خواهم شما را با این آخرین نکته رها کنم

Of all the people I've worked with, they will all tell you the same thing.

تمام انسانهایی که من با آنها کار کردم، به شما یک چیز را میگویند.

One, they became extremists

یک، آنها افراطی شدند

because they wanted to belong, not because of ideology or dogma.

چون می‌خواستند که تعلق داشته باشند، نه به خاطر ایدئولوژی یا عقیده دینی.

And second, what brought them out

و دوم، چیزی که آنها را بیرون آورد

was receiving compassion

گرفتن مهر و دلسورزی

from the people they least deserved it from,

از کسانی بود که سزاوار گرفتن آن‌ها ا ز این افراد نبودند،

when they least deserved it.

و در زمانی که سزاوار گرفتن آن‌ها نبودند.

(Applause)

(تشویق)

So I would like to leave you with a challenge:

پس می‌خواهم شما را با یک چالش رها کنم:

go out there today, tomorrow -- hopefully every day --

بیرون برو، امروز، فردا -- و امیدوارم هر روز --

find somebody that you think is undeserving of your compassion

یک نفر را پیدا کن که فکر می‌کنی سزاوار مهر و محبت تو نیست

and give it to them,

و به او محبت بده،

because I guarantee you,

چون به تو اطمینان می‌دهم،

they're the ones who need it the most.

آن‌ها کسانی هستند که بیشتر از هر کسی نیازش دارند.

Thank you very much.

بسیار ممنونم.

(Applause)

(تشویق)