How shocking events can spark positive change | Naomi Klein

Çeviri: Ozge Demirci-Richardson Gözden geçirme: Gözde Zülal Solak

There's a question I've been puzzling over and writing about

Neredeyse tüm yetişkin hayatım boyunca,

for pretty much all of my adult life.

çözmeye çalıştığım ve üzerinde yazdığım bir soru var.

Why do some large-scale crises

Bazı büyük ölçekli krizler,

jolt us awake and inspire us to change and evolve

bizi birden uyandırıp bize ilham verirken,

while others might jolt us a bit,

diğerlerinden neden birazcık sarsılıp

but then it's back to sleep?

sonra tekrar uykuya döneriz?

Now, the kind of shocks I'm talking about are big --

Büyük şoklardan bahsediyorum --

a cataclysmic market crash, rising fascism,

piyasalardaki büyük çöküş, artan faşizm,

an industrial accident that poisons on a massive scale.

büyük ölçüde zehirlemeye yol açan endüstriyel bir kaza.

Now, events like this can act like a collective alarm bell.

Böyle olaylar, toplu bir ikaz alarmı gibi gerçekleşebilir.

Suddenly, we see a threat, we get organized.

Birden bir tehdit görüp organize oluruz.

We discover strength and resolve that was previously unimaginable.

Önceden hayal bile edemediğimiz gücü ve kararlılığı keşfederiz.

It's as if we're no longer walking, but leaping.

Sanki artık yürümüyoruz da, sıçrıyormuşuz gibi.

Except, our collective alarm seems to be busted.

Fakat, kolektif alarmımız bozulmuş gibi.

Faced with a crisis, we often fall apart, regress

Bir krizle karşı karşıya geldiğimizde, genellikle dağılıp gerileriz

and that becomes a window for antidemocratic forces

ve bu da antidemokratik güçlere,

to push societies backwards, to become more unequal and more unstable.

toplumları geriletme, daha adaletsiz ve daha istikrarsız yapma fırsatı verir.

Ten years ago, I wrote about this backwards process

On yıl önce, bu ters süreç hakkında yazdım

and I called it the "Shock Doctrine."

ve adını "Şok Doktrini" koydum.

So what determines which road we navigate through crisis?

Peki kriz boyunca hangi yolu seçtiğimizi ne belirler?

Whether we grow up fast and find those strengths

Hızlıca büyüyüp bu güçleri bulmak mı,

or whether we get knocked back.

devrilip düşmek mi?

And I'd say this is a pressing question these days.

Bunun da, hemen yanıtlanması gereken bir soru olduğunu söyleyebilirim.

Because things are pretty shocking out there.

Çünkü olanlar oldukça sarsıcı şeyler.

Record-breaking storms, drowning cities,

Görülmemiş büyüklükte fırtınalar, su altında kalan şehirler,

record-breaking fires threatening to devour them,

yerle bir eden büyük yangınlar,

thousands of migrants disappearing beneath the waves.

dalgalarda kaybolup giden binlerce göçmen.

And openly supremacist movements rising,

Açıkça yükselen üstün ırk hareketleri,

in many of our countries there are torches in the streets.

birçok ülkemizde sokaklarda yangınlar var.

And now there's no shortage of people who are sounding the alarm.

Şimdi de alarmı duyuran yeterince insan yok.

But as a society, I don't think we can honestly say

Ama toplum olarak,

that we're responding with anything like the urgency

bu üst üste gelen krizlere gerektiği gibi bir aciliyetle

that these overlapping crises demand from us.

karşılık verdiğimizi dürüstçe söyleyebileceğimizi sanmıyorum.

And yet, we know from history

Ama, tarihten biliyoruz ki,

that it is possible for crisis to catalyze a kind of evolutionary leap.

krizlerin bir çeşit evrimsel sıçrayışa yol açması mümkün.

And one of the most striking examples of this progressive power of crisis

Krizin bu artan gücünün en çarpıcı örneklerinden biri,

is the Great Crash of 1929.

1929'daki Büyük İflas'tır.

There was the shock of the sudden market collapse

Piyasanın ani çöküşünün getirdiği şoku takip eden

followed by all of the aftershocks,

artçı sarsıntılarla,

the millions who lost everything thrown onto breadlines.

her şeyini kaybeden milyonlarca insan açlık sınırına itildi.

And this was taken by many as a message that the system itself was broken.

Birçok kişi bundan sistemin bozuk olduğu mesajını aldı.

And many people listened and they leapt into action.

Bir sürü insan da buna kulak verip harekete geçti, sıçradı.

In the United States and elsewhere, governments began to weave a safety net

Birleşik Devletler'de ve başka yerlerde, hükümetler güvenlik ağı örmeye başladılar

so that the next time there was a crash

böylece bir daha iflas olduğunda,

there would be programs like social security to catch people.

insanları yakalayacak sosyal güvenlik gibi sistemler olacaktı.

There were huge job-creating public investments

İskan, elektrik ve taşımada

in housing, electrification and transit.

istihdam yaratan büyük yatırımlar yapıldı.

And there was a wave of aggressive regulation

Bankalarda gücü elde tutmak için tüzükte,

to reign in the banks.

ciddi artış yaşandı.

Now, these reforms were far from perfect.

Şimdi, bu reformlar mükemmel olmaktan çok uzaktı.

In the US, African American workers, immigrants and women

ABD'de, Afrikalı Amerikalı işçiler, göçmenler ve kadınlar

were largely excluded.

büyük ölçüde hariç tutuldu.

But the Depression period,

Fakat, Buhran dönemi,

along with the transformation of allied nations and economies

müttefik devletler ve ekonomilerin, 2. Dünya Savaşı çabası esnasındaki

during the World War II effort,

dönüşümü ile birlikte

show us that it is possible for complex societies

bize, kompleks toplumların

to rapidly transform themselves in the face of a collective threat.

toplu tehdit karşısında hızlıca dönüşüme uğrayabileceğini gösteriyor.

Now, when we tell this story of the 1929 Crash,

Şimdi, 1929 İflası'nı anlatırken,

that's usually the formula that it follows --

genellikle takip edilen formül şu --

that there was a shock and it induced a wake-up call

bir şok meydana geldi ve bu bir uyarı işaretine neden oldu

and that produced a leap to a safer place.

ve bu da daha güvenli bir yere doğru bir sıçrayış yarattı.

Now, if that's really what it took,

Peki, bu sıçrayış için bunlar gerektiyse,

then why isn't it working anymore?

bu artık neden işe yaramıyor?

Why do today's non-stop shocks --

Günümüzün durmak bilmeyen şokları neden --

why don't they spur us into action?

neden bizi harekete geçirmiyor?

Why don't they produce leaps?

Neden sıçrayış yaratmıyorlar?

Especially when it comes to climate change.

Özellikle de konu küresel ısınmaya gelince.

So I want to talk to you today

Bugün sizlere,

about what I think is a much more complete recipe for deep transformation

sarsıcı olayların yol açtığı derin dönüşümler için bence neyin daha eksiksiz

catalyzed by shocking events.

bir çözüm olacağını anlatmak istiyorum.

And I'm going to focus on two key ingredients

Tarih kitaplarında genellikle yer verilmeyen

that usually get left out of the history books.

İki temel unsura odaklanacağım.

One has to do with imagination, the other with organization.

Biri hayal gücüyle, diğeri de organize olmakla alakalı.

Because it's in the interplay between the two

Çünkü devrimsel güç,

where revolutionary power lies.

bu iki unsurun etkileşiminde yatıyor.

So let's start with imagination.

Hayal gücüyle başlayalım.

The victories of the New Deal didn't happen just because suddenly

Yeni Düzen'in zaferleri, herkesin serbest ekonomi anlayışının gaddarlığını

everybody understood the brutalities of laissez-faire.

bir anda anladığı için meydana gelmedi.

This was a time, let's remember, of tremendous ideological ferment,

O dönemin, toplumların nasıl organize edileceğine dair

when many different ideas about how to organize societies

birçok farklı fikrin, meydanlarda çatıştığı, muazzam bir

did battle with one another in the public square.

ideolojik karmaşa dönemi olduğunu hatırlayalım.

A time when humanity dared to dream big

İnsanlığın farklı gelecekler hayal etme cüretinde bulunduğu

about different kinds of futures,

ve birçoğunun da radikal bir şekilde,

many of them organized along radically egalitarian lines.

eşitlikçi çizgide organize olduğu bir dönem.

Now, not all of these ideas were good

Şimdi, bu fikirlerin hepsi iyi fikir değildi;

but this was an era of explosive imagining.

fakat o dönem ses getiren hayal kurma dönemiydi.

This meant that the movements demanding change

Bu, değişim talep eden akımların, neye karşı olduklarını --

knew what they were against -- crushing poverty, widening inequality --

şiddetli yoksulluk, büyüyen eşitsizlik -- bildikleri gibi,

but just as important, they knew what they were for.

neleri savunduklarını da bildikleri anlamına geliyordu.

They had their "no" and they had their "yes," too.

"Hayır"ları olduğu gibi, "evet,"leri de vardı.

They also had very different models of political organization

Ayrıca, bugünkü politik örgütlenmeden çok daha farklı

than we do today.

örgütlenme modelleri vardı.

For decades, social and labor movements

Yıllardır, toplumsal ve işçi hareketleri,

had been building up their membership bases,

hedeflerini birleştirerek ve güçlerini arttırarak,

linking their causes together and increasing their strength.

üye tabanlarını oluşturmaktalar.

Which meant that by the time the Crash happened,

Bu da, İflas gerçekleşmeden önce,

there was already a movement that was large and broad enough

yalnızca fabrikaları kapatmak için değil, tüm şehri kapatmak için

to, for instance, stage strikes that didn't just shut down factories,

halihazırda yeterince geniş ve kapsamlı

but shut down entire cities.

hareketlerin olduğu anlamına geliyor.

The big policy wins of the New Deal were actually offered as compromises.

Yeni Düzen'in büyük politika kazanımları aslında, tavizler olarak sunulmuştu.

Because the alternative seemed to be revolution.

Çünkü tek alternatif, devrim gibi görünüyordu.

So, let's adjust that equation from earlier.

O zaman, az önceki denklemi düzeltelim.

A shocking event plus utopian imagination

Sarsıcı bir olay artı ütopik hayal gücü

plus movement muscle,

artı hareket kası,

that's how we get a real leap.

işte bu şekilde gerçek bir sıçrayış elde ederiz.

So how does our present moment measure up?

Öyleyse şu anki durum bu denklem için ne kadar iyi?

We are living, once again, at a time of extraordinary political engagements.

Bir kez daha, olağan dışı siyasi ilişkilerin olduğu bir dönemde yaşıyoruz.

Politics is a mass obsession.

Siyaset, kitlesel bir takıntı.

Progressive movements are growing and resisting with tremendous courage.

İlerici hareketler, muazzam cesaretle büyüyor ve direniyor.

And yet, we know from history that "no" is not enough.

Ama tarihten de biliyoruz ki "hayır" yeterli değil.

Now, there are some "yeses" out there that are emerging.

Yeni yeni ortaya çıkan bazı "evet"ler de var.

And they're actually getting a lot bolder quickly.

Hem de hızlıca, çok daha cesur hale geliyorlar.

Where climate activists used to talk about changing light bulbs,

İklim aktivistleri önceden ampulleri değiştirmekten bahsederken,

now we're pushing for 100 percent of our energy

artık tüm enerjimizin Güneş, rüzgar ve dalgalardan gelmesini

to come from the sun, wind and waves,

ve bunun hızlıca gerçekleştirilmesini

and to do it fast.

şiddetle talep ediyorlar.

Movements catalyzed by police violence against black bodies

Siyahilere karşı uygulanan polis şiddetinden ortaya çıkan hareketler,

are calling for an end to militarized police, mass incarceration

askerileşmiş polislere, toplu hapsetmelere ve hatta kölelik için telafilerin

and even for reparations for slavery.

son bulmasını talep ediyorlar.

Students are not just opposing tuition increases,

Öğrenciler yalnızca okul harçlarının artmasına karşı çıkmıyor,

but from Chile to Canada to the UK,

Şile'den Kanada'ya, Birleşik Krallık'a,

they are calling for free tuition and debt cancellation.

öğrenciler ücretsiz eğitim ve borçların silinmesini talep ediyor.

And yet, this still doesn't add up

Yine de, bizden öncekilerin sahip olduğu,

to the kind of holistic and universalist vision

farklı bir dünyanın bütüncül, evrenselci türde bir görüşe

of a different world than our predecessors had.

denk gelmiyor.

So why is that?

Peki bunun sebebi ne?

Well, very often we think about political change

Günümüzde, siyasi değişikliği sıklıkla,

in defined compartments these days.

tanımlanmış bölmelerde düşünüyoruz.

Environment in one box, inequality in another,

Çevre bir kutuda, eşitsizlik bir diğerinde,

racial and gender justice in a couple of other boxes,

ırksal ve cinsiyet adaleti başka bir çift kutuda,

education over here, health over there.

eğitim şurada, sağlık burada.

And within each compartment,

Her bir bölmede,

there are thousands upon thousands of different groups and NGOs,

binlerce farklı grup ve STK'lar var

each competing with one another for credit, name recognition

ve bunların da her biri övgü almak, isim bilinirliği ve tabii ki

and of course, resources.

kaynak için birbiriyle yarışıyor.

In other words, we act a lot like corporate brands.

Bir diğer deyişle, tıpkı kurumsal markalar gibi davranıyoruz.

Now, this is often referred to as the problem of silos.

Bu genellikle siloların sorunu olarak adlandırılır.

Now, silos are understandable.

Siloları anlamak mümkündür.

They carve up our complex world into manageable chunks.

Karmaşık dünyamızı daha idare edilebilir bölümlere ayırır.

They help us feel less overwhelmed.

Daha az bunalmış hissetmemize yardımcı olurlar.

But in the process, they also train our brains to tune out

Ama bu süreçte beynimizi, başka birinin sorunu olduğunda

when somebody else's issue comes up

ve başkasının sorunu yardım ve desteğimize ihitiyaç duyduğunda,

and when somebody else's issue needs our help and support.

duymazdan gelmeye alıştırır.

And they also keep us from seeing glaring connections between our issues.

Ayrıca sorunlarımız arasındaki bariz bağlantıları görmemizi engellerler.

So for instance, the people fighting poverty and inequality

Mesela, yoksulluk ve eşitsizlikle mücadele eden kişiler,

rarely talk about climate change.

nadiren iklim değişikliğinden bahseder.

Even though we see time and again

En yoksul insanların,

that it's the poorest of people

sert havalara karşı

who are the most vulnerable to extreme weather.

en zayıf olduğunu defalarca görmemize rağmen.

The climate change people rarely talk about war and occupation.

İklim değişikliği insanları nadiren savaş ve işgalden bahseder.

Even though we know that the thirst for fossil fuels

Fosil yakıtlara susamışlığın en büyük karmaşa yaratıcı

has been a major driver of conflict.

olduğunu bilmemize rağmen.

The environmental movement has gotten better at pointing out

Çevreci hareketler, iklim değişikliğinin en çok vurduğu ulusların

that the nations that are getting hit hardest by climate change

nüfusunun büyük çoğunluğunun siyah ve kahverengi tenli insanlar

are populated overwhelmingly by black and brown people.

olduğuna işaret etmede daha iyi hale geldiler.

But when black lives are treated as disposable

Ama siyahilerin hayatları hapishanelerde,

in prisons, in schools and on the streets,

okullarda ve sokaklarda kullanıp atılabilir muamelesi gördüğünde,

these connections are too rarely made.

bu bağlantılar neredeyse hiç kurulmuyor.

The walls between our silos

Silolarımız arasındaki duvarlar,

also means that our solutions, when they emerge,

çözümlerimizin, ortaya çıktığında dahi

are also disconnected from each other.

birbirlerinden kopuk oldukları anlamına geliyor.

So progressives now have this long list of demands that I was mentioning earlier,

Yani ilericilerin artık az önce bahsettiğim uzun bir talepler listesi var,

those "yeses."

o "evet"ler.

But what we're still missing

Ama hala eksik olan şey,

is that coherent picture of the world we're fighting for.

uğruna mücadele ettiğimiz dünyanın anlaşılabilir bir resmi.

What it looks like, what it feels like, and most of all, what its core values are.

Görünüşü, verdiği hissiyat, temel değerlerinin ne olduğu.

And that really matters.

Bu gerçekten çok önemli.

Because when large-scale crises hit us

Çünkü büyük ölçekli bir kriz bizi vurduğunda

and we are confronted with the need to leap somewhere safer,

ve daha güvenli bir yere sıçrama ihtiyacıyla karşılaştığımızda,

there isn't any agreement on what that place is.

o yerin ne olduğuna dair hiçbir uzlaşmışlığımız yok.

And leaping without a destination

Hedefi olmayan bir sıçrayış da

looks a lot like jumping up and down.

yerimizde zıplayıp durmak gibi.

(Laughter)

(Kahkaha)

Fortunately, there are all kinds of conversations and experiments going on

Neyse ki, bizi ilerleyişimizden alıkoyan ayrılıkları aşmaya çalışan

to try to overcome these divisions that are holding us back.

her türlü görüşme ve deneyler yapılmakta.

And I want to finish by talking about one of them.

Konuşmamı bunlardan birinden bahsederek bitirmek istiyorum.

A couple of years ago, a group of us in Canada

Birkaç yıl önce, Kanada'da bir grubumuz,

decided that we were hitting the limits

çeşitli silolarımızda ulaşabilecek her şeye

of what we could accomplish in our various silos.

ulaştığımıza karar verdik.

So we locked ourselves in a room for two days,

Kendimizi iki gün boyunca bir odaya kilitleyip

and we tried to figure out what bound us together.

bizi birbirimize bağlayan şeylerin ne olduğunu anlamaya çalıştık.

In that room were people who rarely get face to face.

O odadakiler nadiren yüz yüze gelen insanlardı.

There were indigenous elders with hipsters working on transit.

Yerlilerin ileri gelenleriyle, ulaşım üzerinde çalışan hippiler.

There was the head of Greenpeace

Greenpeace'in yöneticisiyle

with a union leader representing oil workers and loggers.

petrol çalışanlarını ve oduncuları temsil eden sendika lideri.

There were faith leaders and feminist icons and many more.

Farklı inançların liderleri, feminist ikonları ve daha fazlası.

And we gave ourselves a pretty ambitious assignment:

Kendimize oldukça azimli bir görev verdik:

agreeing on a short statement describing the world after we win.

kazandıktan sonraki dünyayı açıklayan kısa bir ifade üzerinde anlaşmaya varma.

The world after we've already made the transition to a clean economy

Temiz ekonomiye ve daha adil bir topluma

and a much fairer society.

geçtikten sonraki dünya.

In other words,

Bir diğer deyişle,

instead of trying to scare people about what will happen if we don't act,

harekete geçmezsek ne olacağıyla insanları korkutmak yerine,

we decided to try to inspire them with what could happen if we did act.

harekete geçersek ne olabileceğiyle onlara ilham vermeye karar verdik.

Sensible people are always telling us

Mantıklı insanlar bize hep,

that change needs to come in small increments.

değişimin küçük artışlarla gelmesi gerektiğini söylüyor.

That politics is the art of the possible

Siyasetin, mümkün olanın sanatı olduğunu

and that we can't let the perfect be the enemy of the good.

ve mükemmel olanı iyi olana düşman etmememiz gerektiğini söylüyorlar.

Well, we rejected all of that.

Biz bunların hepsini reddettik.

We wrote a manifesto, and we called it "The Leap."

Bir manifesto yazdık ve adını "The Leap (Sıçrayış)" koyduk.

I have to tell you that agreeing on our common "yes"

Ortak "evet"imizde anlaşmaya varmak,

across such diversity of experiences

böylesi bir çeşitliliğe sahip grupta,

and against a backdrop of a lot of painful history

çok acılar görmüş tarih bağlamında,

was not easy work.

çok da kolay olmadığını söylemeliyim.

But it was also pretty thrilling.

Ama aynı zamanda çok heyecan vericiydi.

Because as soon as we gave ourselves permission to dream,

Çünkü kendimize hayal etme izni verdiğimiz an,

those threads connecting much of our work became self-evident.

işimizin çoğunu birbirine bağlayan ipler aşikar hale geldi.

We realized, for instance,

Mesela şunu fark ettik,

that the bottomless quest for profits

birçok insanı, güvenceleri olmadan

that is forcing so many people to work more than 50 hours a week,

haftada 50 saatten fazla çalışmak zorunda bırakan

without security,

ve çaresizlik salgınını

and that is fueling this epidemic of despair

körükleyen sonu olmayan kâr arayışı,

is the same quest for bottomless profits and endless growth

ekolojik krizin temelinde yatan

that is at the heart of our ecological crisis

ve gezegenimizi istikrarsızlaştıran sonu olmayan kar

and is destabilizing our planet.

ve bitmek bilmeyen büyüme arayışının aynısı.

It also became clear what we need to do.

Ne yapmamız gerektiği de gayet netleşti.

We need to create a culture of care-taking.

Bir koruma kültürü oluşturmamız gerekli.

In which no one and nowhere is thrown away.

Bu kültürde, hiç kimse ve hiçbir yer bir kenara atılmayacak.

In which the inherent value of all people and every ecosystem is foundational.

Tüm insanların ve her eko-sistemin doğal değerinin temel alındığı bir kültür.

So we came up with this people's platform,

Böylece bu platform fikri ortaya çıktı,

and don't worry, I'm not going to read the whole thing to you out loud --

merak etmeyin, her şeyi okumayacağım --

if you're interested, you can read it at theleap.org.

eğer ilginizi çekerse, theleap.org'da okuyabilirsiniz.

But I will give you a taste of what we came up with.

Ama ortaya çıkanlara dair biraz fikir vereceğim.

So we call for that 100 percent renewable economy in a hurry,

O %100 yenilenebilir ekonomi için acil çağrıda bulunduk,

but we went further.

ama bunun da ötesine gittik.

Calls for new kinds of trade deals,

Yeni türde ticaret anlaşmaları,

a robust debate on a guaranteed annual income,

teminatlı yıllık gelir için güçlü tartışma,

full rights for immigrant workers,

göçmen çalışanlara tüm haklar,

getting corporate money out of politics,

kurumsal paranın siyasetten çekilmesi,

free universal day care, electoral reform and more.

ücretsiz evrensel çocuk bakımı, seçim reformu ve daha fazlasına çağrı.

What we discovered is that a great many of us

Birçoğumuzun bir marka gibi değil de,

are looking for permission to act less like brands and more like movements.

bir akım gibi hareket etmek istediğini keşfettik.

Because movements don't care about credit.

Çünkü övgü, akımların umurunda değildir.

They want good ideas to spread far and wide.

İyi fikirlerin geniş bir alana yayılmasını isterler.

What I love about The Leap

The Leap'in sevdiğim yanı,

is that it rejects the idea that there is this hierarchy of crisis,

krizlerin hiyerarşisi fikrini reddediyor ve kimseden

and it doesn't ask anyone to prioritize one struggle over another

bir sıkıntıyı diğerinin üzerinde tutmasını ya da sırasının gelmesini

or wait their turn.

beklemesini istemiyor oluşu.

And though it was birthed in Canada,

Kanada'da ortaya çıkmış olmasına rağmen,

we've discovered that it travels well.

başka yerlere de yayıldığını öğrendik.

Since we launched, The Leap has been picked up around the world

Başladığımızdan beri, The Leap, benzer platformlarla

with similar platforms,

dünya çapında kavranmış,

being written from Nunavut to Australia,

Nunavut'tan Avustralya'ya,

to Norway to the UK and the US,

Norveç'e, Birleşik Krallık'a

where it's gaining a lot of traction in cities like Los Angeles,

ABD'ye ve yerelleştiği Los Angeles gibi şehirlerde çokça

where it's being localized.

ilgi görüyor ve yazılıyor.

And also in rural communities that are traditionally very conservative,

Geleneksel olarak tutucu olan kırsal kesimlerde

but where politics is failing the vast majority of people.

ve siyasetin büyük bir çoğunluğu memnun etmediği yerlerde de görüyoruz.

Here's what I've learned from studying shocks and disasters for two decades.

20 yıl boyunca sarsıntı ve felaketler üzerinde çalışmadan şunu öğrendim,

Crises test us.

Krizler bizi sınar.

We either fall apart or we grow up fast.

Ya dağılırız, ya da hızlıca büyürüz.

Finding new reserves of strength and capacity that we never knew we had.

Yeni güç kaynakları ve varlığından haberimizin olmadığı kapasitemizi bularak.

The shocking events that fill us with dread today

Bugün bizi korkutan sarsıcı olaylar,

can transform us, and they can transform the world for the better.

bizi dönüştürebilir ve dünyayı daha iyiye götürebilir.

But first we need to picture the world that we're fighting for.

Ama ilk önce mücadelesini verdiğimiz dünyanın resmine ihtiyacımız var.

And we have to dream it up together.

Bunun hayalini de birlikte kurmak durumundayız.

Right now, every alarm in our house is going off simultaneously.

Tam şu anda, evimizdeki tüm alarmlar aynı anda çalıyor.

It's time to listen.

Dinleme zamanı.

It's time to leap.

Sıçrama vakti.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)