How shocking events can spark positive change | Naomi Klein

Translator: Javid Naseri Reviewer: sadegh zabihi

There's a question I've been puzzling over and writing about

سوالی هست که من بسیار راجع به آن فکر کردم و نوشتم

for pretty much all of my adult life.

تقریبا برای تمام دوره بزرگسالیم.

Why do some large-scale crises

چرا برخی فجایع بزرگ

jolt us awake and inspire us to change and evolve

بطور تکان دهنده‌ای بیدارمان می‌کند که تغییر و تحول داشته باشیم

while others might jolt us a bit,

در حالی که بقیه اتفاقات ممکن است تا حدودی تکان دهنده باشد

but then it's back to sleep?

ولی بعد دوباره به خواب می‌رویم؟

Now, the kind of shocks I'm talking about are big --

خب، نوع شوک‌هایی که راجع به آن‌ها صحبت می‌کنم بزرگ هستند --

a cataclysmic market crash, rising fascism,

یک رکود اقتصادی جهانی، فاشیزم در حال رشد،

an industrial accident that poisons on a massive scale.

یک اتفاق صنعتی که آلودگی بزرگ ایجاد می‌کند.

Now, events like this can act like a collective alarm bell.

اتفاق‌های از این قبیل می‌توانند مانند یک زنگ خطر جمعی عمل کنند.

Suddenly, we see a threat, we get organized.

ناگهان، یک خطر می‌بینیم، و سازمان‌یافته می‌شویم.

We discover strength and resolve that was previously unimaginable.

توانایی بدست می‌آوریم و آنچه را که قبلا غیرقابل باور بود حل می‌کنیم.

It's as if we're no longer walking, but leaping.

انگار که دیگر راه نمی‌رویم بلکه می‌پریم.

Except, our collective alarm seems to be busted.

فقط مثل اینکه زنگ خطر دست‌جمعی ما به نظر خراب می‌آید.

Faced with a crisis, we often fall apart, regress

در روبرویی با یک بحران، ما معمولا از هم می‌پاشیم، پس‌رفت می‌کنیم.

and that becomes a window for antidemocratic forces

و این دریچه‌ای برای نیروهای غیردموکراتیک می‌شود

to push societies backwards, to become more unequal and more unstable.

که جوامع را به عقب هل بدهند، که بیشتر نابرابر و متزلزل شوند.

Ten years ago, I wrote about this backwards process

ده سال قبل، راجع به این روند عقب‌ گرد نوشتم

and I called it the "Shock Doctrine."

و اسمش را «مکتب تلاطم» گذاشتم.

So what determines which road we navigate through crisis?

خب چه تعیین می‌کند که چه مسیری را در بحران طی می‌کنیم؟

Whether we grow up fast and find those strengths

که آیا ما سریع رشد می‌کنیم و آن توانایی‌ها را پیدا می‌کنیم

or whether we get knocked back.

و یا ضربه می‌خوریم.

And I'd say this is a pressing question these days.

و می‌توانم بگویم، این سوال مهمی‌ست این روزها.

Because things are pretty shocking out there.

چراکه آن بیرون اوضاع زیادی متلاطم است.

Record-breaking storms, drowning cities,

توفان‌های بی‌سابقه، شهرهای در حال غرق،

record-breaking fires threatening to devour them,

آتش‌های بی‌سابقه که تهدید به بلعیدن آن‌ها می‌کنند،

thousands of migrants disappearing beneath the waves.

هزاران مهاجر که زیر موج‌ها ناپدید می‌شوند.

And openly supremacist movements rising,

و حرکت‌های نژادپرستانه که آشکارا بیشتر می‌شوند،

in many of our countries there are torches in the streets.

در خیلی از کشورهای ما در خیابان‌ها مشعل‌هایی هست.

And now there's no shortage of people who are sounding the alarm.

و حالا آدم‌هایی که صدای زنگ را به صدا در می‌آورند کم نیست.

But as a society, I don't think we can honestly say

ولی بعنوان یک جامعه، من فکر نمی‌کنم ما بتوانیم صادقانه بگوییم

that we're responding with anything like the urgency

که ما با هیچگونه فوریتی عکس‌العمل نشان می‌دهیم

that these overlapping crises demand from us.

فوریتی که این بحران‌ها از ما طلب می‌کنند.

And yet, we know from history

و با این حال، از تاریخ می‌دانیم

that it is possible for crisis to catalyze a kind of evolutionary leap.

که این ممکن است که بحران کاتالیزوری برای یک جهش تکاملی باشد.

And one of the most striking examples of this progressive power of crisis

و یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های این قدرت پیش‌برنده بحران

is the Great Crash of 1929.

رکود بزرگ سال ۱۹۲۹ بود.

There was the shock of the sudden market collapse

شوک فروپاشی ناگهانی بازار بود

followed by all of the aftershocks,

که با تمام پس‌شوک‌های بعدی دنبال شد،

the millions who lost everything thrown onto breadlines.

میلیون‌ها نفری که تمام دارایی‌شان را از دست دادند.

And this was taken by many as a message that the system itself was broken.

و این به باور خیلی‌ها با این معنی بود که خود سیستم مشکل دارد.

And many people listened and they leapt into action.

و بسیاری از مردم گوش دادند و وارد عمل شدند.

In the United States and elsewhere, governments began to weave a safety net

در آمریکا و بقیه جاها، کشورها شروع کردند به ساختن یک شبکه ایمنی

so that the next time there was a crash

که اگر دفعه بعد رکودی پیش آمد

there would be programs like social security to catch people.

برنامه‌هایی وجود داشته باشد مثل تامین اجتماعی که مردم را کمک کند.

There were huge job-creating public investments

سرمایه‌گذاری‌های بزرگی برای تولید شغل بود

in housing, electrification and transit.

در مسکن، برق و حمل‌و‌نقل.

And there was a wave of aggressive regulation

و موجی از قانون‌گذاری تهاجمی وجود داشت

to reign in the banks.

که در بانک‌ها حکومت کنند.

Now, these reforms were far from perfect.

حالا، این اصلاحات تا کامل شدن فاصله زیادی داشتند

In the US, African American workers, immigrants and women

در ایالات متحده، کارگران آفریقایی آمریکایی مهاجران و زنان

were largely excluded.

به طور گسترده ناددیده گرفته شدند.

But the Depression period,

اما دوران رکود،

along with the transformation of allied nations and economies

در کنار تغییرات دول متحد و اقتصادها

during the World War II effort,

در طول جنگ جهانی دوم سعی می‌کند،

show us that it is possible for complex societies

به ما نشان دهد که تغییر سریع در برابر تهدید جمعی

to rapidly transform themselves in the face of a collective threat.

برای جوامع پیچیده ممکن است.

Now, when we tell this story of the 1929 Crash,

حالا وقتی ما داستان رکود ۱۹۲۹ را تعریف می‌کنیم،

that's usually the formula that it follows --

معمولا فرمولی وجود دارد که بر اساس آن پیش می‌رود --

that there was a shock and it induced a wake-up call

شوک، که باعث بیداری می‌شود

and that produced a leap to a safer place.

و این بیداری جهشی به سمت جای امن‌تر ایجاد می‌کند.

Now, if that's really what it took,

حالا، اگر واقعا به این شکل انجام می‌شد

then why isn't it working anymore?

پس چرا دیگر کارایی ندارد؟

Why do today's non-stop shocks --

چرا امروزه شوک‌های بی‌وقفه

why don't they spur us into action?

چرا ما را به تحریک وانمی‌دارند؟

Why don't they produce leaps?

چرا جهشی ایجاد نمی‌کنند؟

Especially when it comes to climate change.

به ویژه زمانی که بحث تغییرات اقلیمی مطرح می‌شود.

So I want to talk to you today

پس من امروز قصد دارم

about what I think is a much more complete recipe for deep transformation

درباره چیزی که فکر می‌کنم نسخه کامل تری برای اصلاحات عمیق که

catalyzed by shocking events.

با حوادث شوکه کننده تسریع می‌شود صحبت کنم.

And I'm going to focus on two key ingredients

و من می‌خواهم روی دو نکته تمرکز کنم

that usually get left out of the history books.

که معمولا در کتاب‌های تاریخ جا گذاشته شده.

One has to do with imagination, the other with organization.

یکی به تخیل و دیگری به سازماندهی مربوط است.

Because it's in the interplay between the two

قدرت انقلابی بین این دو است

where revolutionary power lies.

چون بین آن‌ها تعامل وجود دارد.

So let's start with imagination.

پس اجازه بدهید با تخیل شروع کنم.

The victories of the New Deal didn't happen just because suddenly

پیروزی‌های قرارداد جدید فقط به این دلیل نبود که

everybody understood the brutalities of laissez-faire.

همه به طور تصادفی بی رحمی اقتصاد آزاد را درک کردند.

This was a time, let's remember, of tremendous ideological ferment,

در گذشته، تهییج ایدئولوژیک بزرگ را بیاد بیاوریم،

when many different ideas about how to organize societies

زمانی که بسیاری از ایده‌های مختلف در مورد چگونگی

did battle with one another in the public square.

سازماندهی جوامع در میادین عمومی باهم مبارزه می‌کردند.

A time when humanity dared to dream big

زمانیکه بشریت جرأت می‌کرد که درباره انواع مختلف آینده،

about different kinds of futures,

رویاپردازی کند

many of them organized along radically egalitarian lines.

بسیاری از آن‌ها بر مبنای خطوط عادلانه سازمان یافت.

Now, not all of these ideas were good

در حال حاضر، تمام این ایده‌ها خوب نبودند،

but this was an era of explosive imagining.

اما این دوران تصور انفجاری بود.

This meant that the movements demanding change

این بدان معنی است که جنبش‌های خواهان تغییر

knew what they were against -- crushing poverty, widening inequality --

آنچه که می‌دانستند در برابر خرد کردن فقر گسترش نابرابری

but just as important, they knew what they were for.

اما از نظر اهمیت، آن‌ها می‌دانستند چه چیزی برایشان اهمیت دارد.

They had their "no" and they had their "yes," too.

آن‌ها "خیر"ها و "بله"های خود را داشتند.

They also had very different models of political organization

آن‌ها همچنین الگوهای مختلفی از سازمان سیاسی داشتند

than we do today.

از آنچه ما امروز داریم.

For decades, social and labor movements

برای چندین دهه، جنبش‌های اجتماعی و کارگری

had been building up their membership bases,

پایگاه‌های عضویت خود را ایجاد کرده اند،

linking their causes together and increasing their strength.

علایق خود را با هم مرتبط کرده و قدرت خود را افزایش داده‌اند.

Which meant that by the time the Crash happened,

به این معنی که زمانی که سقوط اقتصادی رخ داد

there was already a movement that was large and broad enough

یک جنبش به اندازه کافی بزرگ و گسترده وجود داشت

to, for instance, stage strikes that didn't just shut down factories,

برای مثال، اعتصاب‌های مرحله‌ای نه تنها کارخانه‌ها را خاموش می‌کرد،

but shut down entire cities.

بلکه کل شهرها را به خاموشی می‌کشاند.

The big policy wins of the New Deal were actually offered as compromises.

سياست بزرگ در مورد معامله جديد در واقع به عنوان سازش مطرح شد.

Because the alternative seemed to be revolution.

چون جایگزینی که به نظر می‌رسید فقط انقلاب بود.

So, let's adjust that equation from earlier.

بنابراین، اجازه دهید معادله قبل را بازنویسی کنیم.

A shocking event plus utopian imagination

یک رویداد تکان دهنده به علاوه تخیل آرمانی

plus movement muscle,

به علاوه حرکت عضله،

that's how we get a real leap.

اینگونه است که ما یک جهش واقعی را دریافت کنیم.

So how does our present moment measure up?

پس لحظات کنونی ما چگونه اندازه گیری می‌شود؟

We are living, once again, at a time of extraordinary political engagements.

ما یک بار دیگر، در زمان مشارکت سیاسی فوق العاده‌ای زندگی می‌کنیم.

Politics is a mass obsession.

سیاست یک وسواس جسورانه است.

Progressive movements are growing and resisting with tremendous courage.

جنبش‌های پیشرو با شجاعتی بزرگ، رشد و مقاومت می‌کنند.

And yet, we know from history that "no" is not enough.

و با این حال، ما از تاریخ می‌دانیم که "نه" کافی نیست.

Now, there are some "yeses" out there that are emerging.

در حال حاضر، برخی از "بله‌ها"ی در حال ظهور وجود دارد.

And they're actually getting a lot bolder quickly.

و در واقع خیلی سریع و سریع تر می‌شوند.

Where climate activists used to talk about changing light bulbs,

جایی که فعالان آب و هوایی در مورد تغییر لامپ‌ها صحبت می‌کردند،

now we're pushing for 100 percent of our energy

اکنون تلاش می‌کنیم ۱۰۰ درصد انرژیمان

to come from the sun, wind and waves,

از خورشید و باد و امواج تولید شود

and to do it fast.

و این کار سریع انجام شود.

Movements catalyzed by police violence against black bodies

جنبش‌ها که توسط خشونت پلیس علیه رنگین پوستان تحریک شده

are calling for an end to militarized police, mass incarceration

خواستار پایان دادن به پلیس نظامی حبس عمومی

and even for reparations for slavery.

و حتی دریافت غرامت برای بردگی هستند.

Students are not just opposing tuition increases,

دانش آموزان نه تنها مخالف افزایش هزینه‌های تحصیل هستند،

but from Chile to Canada to the UK,

بلکه از شیلی تا کانادا و بریتانیا،

they are calling for free tuition and debt cancellation.

آن‌ها خواستار تحصیل رایگان و لغو بدهی هستند.

And yet, this still doesn't add up

با این حال، هنوز

to the kind of holistic and universalist vision

با نوع جامع و چشم انداز جهان شمول

of a different world than our predecessors had.

یک دنیای متفاوت از پیشینیان ما داشته اند، متناسب نیست.

So why is that?

چرا اینطور است؟

Well, very often we think about political change

خب، اغلب این روزها ما به تغییرات سیاسی

in defined compartments these days.

در چارچوب‌های مشخص فکر می‌کنیم.

Environment in one box, inequality in another,

محیط در یک جعبه، نابرابری در جعبه دیگری

racial and gender justice in a couple of other boxes,

عدالت نژادی و جنسیتی در چند جعبه دیگر

education over here, health over there.

تحصیلات در اینجا، سلامتی در آنجا.

And within each compartment,

و در داخل هر محفظه،

there are thousands upon thousands of different groups and NGOs,

هزاران نفر با یکدیگر از گروه‌های مختلف و سازمان‌های غیر‌دولتی هستند

each competing with one another for credit, name recognition

که هر کدام برای اعتبار، شناسایی نام

and of course, resources.

و البته منابع، با یکدیگر رقابت می‌کنند.

In other words, we act a lot like corporate brands.

به عبارت دیگر،‌ خیلی شبیه برند شرکت‌ها عمل می‌کنیم.

Now, this is often referred to as the problem of silos.

در حال حاضر، این موضوع اغلب به عنوان مسئله سیلو‌ها مطرح می‌شود.

Now, silos are understandable.

اکنون، سیلوها قابل‌فهم هستند.

They carve up our complex world into manageable chunks.

آن‌ها دنیای مجتمع ما را به تکه‌های قابل کنترل می‌شکنند.

They help us feel less overwhelmed.

آن‌ها به ما کمک می‌کنند تا کمتر احساس سرشکستی کنیم.

But in the process, they also train our brains to tune out

اما در این فرآیند، آن‌ها همچنین مغز ما را آموزش می‌دهند

when somebody else's issue comes up

زمانی که مسئله دیگران مطرح می‌شود

and when somebody else's issue needs our help and support.

و زمانی که مسئله دیگران نیاز به کمک و پشتیبانی ما دارد.

And they also keep us from seeing glaring connections between our issues.

و نیز، اجازه دیدن ارتباطات چشمگیر بین مشکلاتمان را به ما نمی‌دهد.

So for instance, the people fighting poverty and inequality

به عنوان مثال، مردم علیه فقر و نابرابري مبارزه می‌کنند

rarely talk about climate change.

و خیلی‌کم از تغييرات‌اقلیمی حرف مي‌زنند.

Even though we see time and again

هرچند ما بارها و بارها می‌بینیم،

that it's the poorest of people

فقیرترین افراد کسانی هستند که

who are the most vulnerable to extreme weather.

به شدت در برابر آب‌وهوا آسیب پذیر هستند.

The climate change people rarely talk about war and occupation.

افراد درگیر در بحث تغییرات اقلیمی به ندرت در مورد جنگ و اشغال صحبت می‌کنند.

Even though we know that the thirst for fossil fuels

اگر چه می‌دانیم که عطش برای سوخت‌های فسیلی

has been a major driver of conflict.

عامل اصلی درگیری و نزاع است.

The environmental movement has gotten better at pointing out

جنبش زیست‌محیطی در توجه کردن به این نکته که

that the nations that are getting hit hardest by climate change

کشورهایی که به شدت تحت تاثیر تغییرات اقلیمی قرار می‌گیرند،

are populated overwhelmingly by black and brown people.

عمدتا مکان‌هایی با مردم رنگین‌پوست هستند، بهتر شده است.

But when black lives are treated as disposable

اما زمانی که با زندگی سیاه‌پوست‌ها در زندان‌ها،

in prisons, in schools and on the streets,

در مدارس و در خیابان‌ها مثل جنس دور ریختنی رفتار می‌شود

these connections are too rarely made.

این ارتباطات به ندرت شکل می‌گیرد.

The walls between our silos

دیوار بین سیلوهای ما نیز

also means that our solutions, when they emerge,

به این معنی است که راه‌حل‌های ما، هنگام ظهور آن‌ها

are also disconnected from each other.

نیز از یکدیگر جدا شده‌اند.

So progressives now have this long list of demands that I was mentioning earlier,

بنابراین ترقی خواهان حالا این لیست طولانی تقاضاها را که پیش تر گفتم در اختیار دارند

those "yeses."

همان "بله‌ها"

But what we're still missing

اما چیزی که هنوز نمی‌بینیم

is that coherent picture of the world we're fighting for.

تصویری منسجم از دنیایی است که برای آن مبارزه می‌کنیم.

What it looks like, what it feels like, and most of all, what its core values are.

شبیه چیست؟ چه حسی دارد، و بیشتر از همه ارزش‌های اصلی کدامند.

And that really matters.

و این‌ها واقعا اهمیت دارند.

Because when large-scale crises hit us

از آنجاییکه در برخورد با بحران‌های بزرگ

and we are confronted with the need to leap somewhere safer,

نیاز به جهش در جایی امن تر است

there isn't any agreement on what that place is.

و هیچ توافقی مبنی براینکه این محل کجاست وجود ندارد.

And leaping without a destination

و جهش بدون یک مقصد

looks a lot like jumping up and down.

خیلی شبیه بالا و پایین پریدن است.

(Laughter)

(خنده)

Fortunately, there are all kinds of conversations and experiments going on

خوشبختانه، همه گفتگوها و تجربیات

to try to overcome these divisions that are holding us back.

سعی در غلبه بر این اختلافات دارد، که ما را عقب نگه داشته اند.

And I want to finish by talking about one of them.

و می‌خواهم عرضم را با صحبت درباره یکی از آن‌ها پایان دهم.

A couple of years ago, a group of us in Canada

چند سال پیش، گروهی از ما در کانادا

decided that we were hitting the limits

تصمیم گرفتند که بر

of what we could accomplish in our various silos.

محدودیت‌های "آنچه در سیلوهای مختلف می‌شود انجام داد" ضربه بزنیم.

So we locked ourselves in a room for two days,

بنابراین ما برای دو روز خودمان را در یک اتاق حبس کردیم،

and we tried to figure out what bound us together.

و سعی کردیم بفهمیم که چه چیزی ما را به هم متصل می‌کند.

In that room were people who rarely get face to face.

در آن اتاق افرادی بودند که به ندرت برخورد چهره به چهره داشتند.

There were indigenous elders with hipsters working on transit.

بزرگان بومی وجود داشتند که با نوگراها با حمل و نقل کار می‌کردند.

There was the head of Greenpeace

رئیس "Greenpeace"

with a union leader representing oil workers and loggers.

با یک رهبر اتحادیه نماینده کارگران نفت و چوب برها بودند.

There were faith leaders and feminist icons and many more.

رهبران مذهبی و نمادهای فمینیستی و بسیاری دیگر وجود داشتند.

And we gave ourselves a pretty ambitious assignment:

و یک وظیفه بلندپروازانه برای خود ایجاد کردیم:

agreeing on a short statement describing the world after we win.

موافقت با یک بیانیه کوتاه درباره توصیف جهان پس از پیروزی ما.

The world after we've already made the transition to a clean economy

جهانی پس از آنکه ما گذار به یک اقتصاد پاک

and a much fairer society.

و یک جامعه عادلانه تر را انجام داده‌ایم.

In other words,

به عبارت دیگر،

instead of trying to scare people about what will happen if we don't act,

به جای تلاش برای ترساندن مردم در مورد اگر کاری نکنیم، چه می‌شود،

we decided to try to inspire them with what could happen if we did act.

تصمیم گرفتیم سعی کنیم با اگر اقدام کنیم چه می‌شود، به آن‌ها انگیزه دهیم.

Sensible people are always telling us

افراد معقول همیشه به ما می‌گویند

that change needs to come in small increments.

که تغییر در بازه‌های کوچک باید انجام شود.

That politics is the art of the possible

سیاست هنر امکان است

and that we can't let the perfect be the enemy of the good.

و ما نمی‌توانیم اجازه دهیم کمال، دشمن خوب بودن شود.

Well, we rejected all of that.

خب، همه این‌ها را رد کردیم.

We wrote a manifesto, and we called it "The Leap."

ما یک بیانیه نوشتیم، و آن را "جهش" نامیدیم.

I have to tell you that agreeing on our common "yes"

من باید به شما بگویم که توافق روی "بله" مشترکمان

across such diversity of experiences

در میان چنین تنوع تجربیات

and against a backdrop of a lot of painful history

و در برابر یک پس زمینه تاریخ بسیار دردناک

was not easy work.

کار ساده‌ای نبود.

But it was also pretty thrilling.

اما بسیار هیجان‌انگیز هم بود.

Because as soon as we gave ourselves permission to dream,

چون به محض اینکه به خودمان اجازه دادیم که رویا پردازی کنیم،

those threads connecting much of our work became self-evident.

رشته‌هایی که بیشتر کار ما را به هم پیوند می‌داد، آشکار شد.

We realized, for instance,

به عنوان مثال، ما متوجه شدیم

that the bottomless quest for profits

که تلاش بی پایان برای سود

that is forcing so many people to work more than 50 hours a week,

که مردم را مجبور می‌کند تا بیش از ۵۰ ساعت در هفته،

without security,

بدون امنیت کار کنند،

and that is fueling this epidemic of despair

و این کار، ناامیدی همه گیر را تحریک می‌کند

is the same quest for bottomless profits and endless growth

که همان تلاش برای سود بی انتها و رشد بی پایان است.

that is at the heart of our ecological crisis

که در قلب بحران زیست محیطی ما قرار دارد

and is destabilizing our planet.

و سیاره ما را بی ثبات می‌کند.

It also became clear what we need to do.

همچنین مشخص شد که چه باید بکنیم.

We need to create a culture of care-taking.

ما باید یک فرهنگ مراقبتی ایجاد کنیم.

In which no one and nowhere is thrown away.

که در آن هیچ‌کس و هیچ‌جا نادیده گرفته نمی‌شود.

In which the inherent value of all people and every ecosystem is foundational.

که در آن ارزش ذاتی همه مردم و هر اکوسیستم بنیادی است.

So we came up with this people's platform,

بنابراین ما به این پلت فرم مردم رسیدیم،

and don't worry, I'm not going to read the whole thing to you out loud --

و نگران نباشید، نمی‌خواهم همه آن را برای شما بخوانم --

if you're interested, you can read it at theleap.org.

اگر علاقه مند هستید، می‌توانید آن را در theleap.org بخوانید.

But I will give you a taste of what we came up with.

اما به شما ذره‌ای از چیزی که به آن رسیده‌ایم نشان می‌دهم.

So we call for that 100 percent renewable economy in a hurry,

بنابراین می‌شد با عجله ۱۰۰ درصد از اقتصاد تجدیدپذیر تقاضا کنیم،

but we went further.

اما فراتر رفتیم.

Calls for new kinds of trade deals,

تقاضا برای نوع جدیدی از معاملات تجاری

a robust debate on a guaranteed annual income,

بحث جدی در مورد درآمد سالانه تضمین شده،

full rights for immigrant workers,

حقوق کامل کارگران مهاجر،

getting corporate money out of politics,

پرداخت پول شرکت از سیاست،

free universal day care, electoral reform and more.

مراقبت روزانه جهانی رایگان، اصلاحات انتخاباتی و غیره.

What we discovered is that a great many of us

چیزی که ما کشف کردیم این است که بسیاری از ما

are looking for permission to act less like brands and more like movements.

به دنبال این هستند که کمتر شبیه برندها و بیشتر شبیه جنبش‌ها عمل کنند.

Because movements don't care about credit.

چون جنبش‌ها به اعتبار اهمیت نمی‌دهند.

They want good ideas to spread far and wide.

آن‌ها می‌خواهند ایده‌های خوب را به طور گسترده ترویج دهند.

What I love about The Leap

چیزی که درباره جهش می‌‍‍‍پسندم

is that it rejects the idea that there is this hierarchy of crisis,

این است که این ایده را که سلسله مراتب بحران وجود دارد را رد می‌کند،

and it doesn't ask anyone to prioritize one struggle over another

و از کسی نمی‌خواهد که بحث و جدل‌ها را اولویت بندی کند

or wait their turn.

یا تا نوبشتان صبر کنند.

And though it was birthed in Canada,

و هرچند که در کانادا متولد شده بود،

we've discovered that it travels well.

متوجه شدیم که به خوبی سفر می‌کند.

Since we launched, The Leap has been picked up around the world

از زمانی که جهش را راه اندازی کردیم، در سراسر جهان با

with similar platforms,

پلتفرم مشابه انتخاب شده است

being written from Nunavut to Australia,

از نونووت تا استرالیا

to Norway to the UK and the US,

از نروژ به انگلیس و ایالات متحده نوشته شده،

where it's gaining a lot of traction in cities like Los Angeles,

به طوری که در شهرهایی مانند لس آنجلس جذابیت پیدا کرده،

where it's being localized.

جایی که محلی شده.

And also in rural communities that are traditionally very conservative,

و همچنین نه تنها در جوامع روستایی که به طور سنتی بسیار محافظه کار هستند،

but where politics is failing the vast majority of people.

بلکه در جایی سیاست اکثریت مردم را ناامید کرده است.

Here's what I've learned from studying shocks and disasters for two decades.

این چیزی است که من از مطالعه شوک‌ها و بلایای طبیعی برای دو دهه یاد گرفتم.

Crises test us.

بحران ما را آزمایش می‌کند.

We either fall apart or we grow up fast.

ما یا از هم پاشیده می‌شویم یا سریع رشد می کنیم.

Finding new reserves of strength and capacity that we never knew we had.

ذخایر جدید قدرت و ظرفیت را که ما هرگز نمی‌دانستیم که دارا هستیم، پیدا می‌کنیم.

The shocking events that fill us with dread today

حوادث تکان دهنده‌ای که امروز ما را با ترس پر می‌کنند

can transform us, and they can transform the world for the better.

می‌توانند ما را تغییر دهند و می‌توانند جهان را به بهتر شدن تغییر دهند.

But first we need to picture the world that we're fighting for.

اما نخست ما باید دنیایی را که برای آن مبارزه می‌کنیم تصور کنیم.

And we have to dream it up together.

و باید آن را باهم تصور کنیم.

Right now, every alarm in our house is going off simultaneously.

حالا، همه زنگ‌های هشدار در خانه‌های ما به طور همزمان به صدا درمی‌آیند.

It's time to listen.

زمان گوش دادن است.

It's time to leap.

زمان جهش است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)