How America's public schools keep kids in poverty | Kandice Sumner

Çeviri: Ramazan Şen Gözden geçirme: Mukaddes Özcan

I want to talk to you about my kids.

Size çocuklarımdan bahsetmek istiyorum.

Now, I know everyone thinks that their kid is the most fantastic,

Biliyorum, herkes çocuklarının dünyaya gelmiş en şahane,

the most beautiful kid that ever lived.

en güzel çocuklar olduğunu düşünür.

But mine really are.

Fakat benimkiler gerçekten öyle.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I have 696 kids,

696 çocuğum var

and they are the most intelligent, inventive, innovative,

ve onlar görebileceğiniz en akıllı,

hünerli, yenilikçi, zeki ve güçlü çocuklar.

brilliant and powerful kids that you'll ever meet.

Any student I've had the honor of teaching in my classroom is my kid.

Sınıfımda eğitim verme onuruna sahip olduğum her öğrenci benim çocuğumdur.

However, because their "real" parents aren't rich

Lakin, "gerçek" ebeveynleri zengin olmadığı için

and, I argue, because they are mostly of color,

ve bence çoğunlukla siyahi oldukları için

they will seldom get to see in themselves

benim onlarda gördüğüm mükemmelliği

the awesomeness that I see in them.

onlar kendilerinde belki de hiç göremeyecekler.

Because what I see in them is myself --

Çünkü onlarda kendimi görüyorum --

or what would have been myself.

veya nasıl olmuş olabileceğimi.

I am the daughter of two hardworking,

Ben, memur olmayı seçmiş, çok çalışan,

college-educated, African-American parents

üniversite eğitimi görmüş, Afro-Amerikan

who chose careers as public servants:

bir ailenin çocuğuyum:

my father, a minister; my mother, an educator.

Babam, bir papaz; annem, bir eğitici.

Wealth was never the primary ambition in our house.

Evimizde hiçbir zaman bir zenginlik hırsı olmadı.

Because of this lack of wealth,

Bu fakirlik yüzünden

we lived in a neighborhood that lacked wealth,

fakir bir mahallede yaşadık

and henceforth a school system that lacked wealth.

ve bundan dolayı da fakir bir okul sistemi vardı.

Luckily, however, we struck the educational jackpot

Neyse ki, şehir içinden siyah ve kahverengi çocukları

in a voluntary desegregation program

otobüsle banliyödeki zengin ve beyazların okullarına taşıyan

that buses inner-city kids -- black and brown --

ırk ayrımına son veren gönüllü bir

out to suburban schools -- rich and white.

eğitim progamı ikramiyesine denk geldik.

At five years old, I had to take an hour-long bus ride

Beş yaşında, daha iyi eğitim almak için

uzak bir yere

to a faraway place

otobüsle bir saat yol gitmek zorunda kaldım.

to get a better education.

At five years old, I thought everyone had a life just like mine.

Beş yaşında, herkesin benim gibi bir hayatı var zannederdim.

I thought everyone went to school

Sanıyordum ki herkes okula gidiyor

and were the only ones using the brown crayons

ve aile resimlerini renklendirmek için

to color in their family portraits,

kahverengi pastel boya kullanıyor.

while everyone else was using the peach-colored ones.

Lakin diğerleri şeftali rengi kullanıyordu.

At five years old, I thought everyone was just like me.

Beş yaşında, herkesi kendim gibi zannederdim.

But as I got older, I started noticing things, like:

Fakat büyüdükçe, bir şeylerin farkına varmaya başladım.

How come my neighborhood friend don't have to wake up

Mahalle arkadaşım nasıl oluyor da

at five o'clock in the morning,

sabahın beşinde uyanıp

and go to a school that's an hour away?

bir saat uzaktaki bir okula gitmek zorunda değil?

How come I'm learning to play the violin

Nasıl oluyor da ben keman öğrenirken

while my neighborhood friends don't even have a music class?

mahalle arkadaşlarım müzik dersi bile görmüyor?

Why were my neighborhood friends learning and reading material

Neden mahalle arkadaşlarım benim iki ya da

that I had done two to three years prior?

üç sene önce okuduğum ders kitaplarını okuyor?

See, as I got older,

Büyüdükçe,

I started to have this unlawful feeling in my belly,

karnımda haksız bir his duymaya başladım,

like I was doing something that I wasn't supposed to be doing;

sanki yapmamam gereken bir şey yapıyormuşum gibi;

taking something that wasn't mine;

benim olmayan bir şeyi alıyor;

receiving a gift,

bir hediye alıyor,

but with someone else's name on it.

ama üzerinde başkasının adı yazıyor.

All these amazing things that I was being exposed to

Maruz kaldığım bu harika şeylere

and experiencing,

ve tecrübelere

I felt I wasn't really supposed to have.

sahip olmamam gerektiğini hissettim.

I wasn't supposed to have a library, fully equipped athletic facilities,

Kütüphane, tam donanımlı spor tesisleri veya

or safe fields to play in.

güvenle oynayabileceğim yerlerde bulunmamalıydım.

I wasn't supposed to have theatre departments

Sezonluk oyunları ve konserleri,

with seasonal plays and concerts --

dijital, görsel sahne sanatları olan

digital, visual, performing arts.

tiyatro bölümü olmamalıydı.

I wasn't supposed to have fully resourced biology or chemistry labs,

Tam donanımlı biyoloji veya kimya laboratuvarları,

school buses that brought me door-to-door,

kapımdan alıp kapıma bırakan okul servisleri,

freshly prepared school lunches

taze okul yemekleri

or even air conditioning.

veya hatta klima olmamalıydı.

These are things my kids don't get.

Bunlar çocuklarımın sahip olmadığı şeyler.

You see, as I got older,

Gördüğünüz gibi, büyüdükçe,

while I was grateful for this amazing opportunity

bana verilen muhteşem fırsatlar için

that I was being given,

müteşekkirken

there was this ever-present pang of:

hiç geçmeyen bir sancım vardı.

But what about everyone else?

Peki ya diğerleri?

There are thousands of other kids just like me,

Benim gibi olan binlerce çocuk var,

who deserve this, too.

bunu onlar da hak ediyor.

Why doesn't everyone get this?

Neden herkes bu imkânlara sahip değil?

Why is a high-quality education only exclusive to the rich?

Neden yüksek kaliteli eğitim zenginlere özel?

It was like I had some sort of survivor's remorse.

Sanki bir tür kazazede pişmanlığı yaşıyordum.

All of my neighborhood friends were experiencing

Tüm mahalle arkadaşlarım

an educational train wreck

eğitim treni felaketi yaşarken,

that I was saved from through a bus ride.

ben otobüsle bundan kurtulmuştum.

I was like an educational Moses screaming,

Eğitim gören Musa gibi bağırıyordum,

"Let my people go ...

"Bırakın insanlarımı gitsinler

to high-quality schools!"

daha kaliteli okullara!"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I'd seen firsthand how the other half was being treated and educated.

Diğer yarının nasıl muamele ve eğitim gördüklerini ilk elden gördüm.

I'd seen the educational promised land,

Eğitimin vadedilmiş topraklarını gördüm

and I could not for the life of me justify the disparity.

ve bu eşitsizliği ömrüm boyunca haklı çıkaramam.

I now teach in the very same school system from which I sought refuge.

Şimdi, bir zamanlar kurtulduğum eğitim sisteminde öğretmenlik yapıyorum.

I know firsthand the tools that were given to me as a student,

Öğrenciyken bana verilen araçlara

and now as a teacher, I don't have access to those same tools

şimdi bir öğretmen olarak erişemiyorum

to give my students.

ki öğrencilerime verebileyim.

There have been countless nights when I've cried in frustration,

Sayısız geceler çaresizlik,

anger

öfke

and sorrow,

ve kederle ağladım,

because I can't teach my kids the way that I was taught,

çünkü çocuklarıma kendi aldığım eğitimi vermiyorum,

because I don't have access to the same resources or tools

çünkü bana eğitim verilen kaynak ve araçlara

that were used to teach me.

ulaşım sağlayamıyorum.

My kids deserve so much better.

Çocuklarım çok daha iyisini hak ediyor.

We sit and we keep banging our heads against this term:

Oturmuş sürekli şunu söyleyip duruyoruz:

"Achievement gap, achievement gap!"

"Başarı uçurumu, başarı uçurumu!"

Is it really that hard to understand

Bu çocukların neden iyi, diğer çocukların neden kötü performans gösterdiğini

why these kids perform well and these kids don't?

anlamak gerçekten bu kadar zor mu?

I mean, really.

Hadi ama.

I think we've got it all wrong.

Bence hepimiz meseleyi yanlış anladık.

I think we,

Bence biz,

as Gloria Ladson-Billings says,

Gloria Ladson Billings'in dediği gibi,

should flip our paradigm and our language and call it what it really is.

yaklaşımımızı ve dilimizi değiştirmeli ve olduğu şeyi söylemeliyiz.

It's not an achievement gap;

Bu bir başarı boşluğu değil;

it's an education debt,

bu bir eğitim borcu,

for all of the foregone schooling resources that were never invested

zaman içinde siyah ve kahverengi çocukların eğitimine

in the education of the black and brown child over time.

hiçbir zaman yatırım yapılmayan okul kaynakları için bir borç.

A little-known secret in American history

Amerikan tarihinde az bilinen bir sır var.

is that the only American institution created specifically for people of color

Siyahi insanlar için yapılan tek Amerikan müessesesi

is the American slave trade --

Amerikan köle ticaretidir --

and some would argue the prison system,

ve kimisi hapis sistemini tartışıyor,

but that's another topic for another TED Talk.

ama bu başka bir TED konuşması konusu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

The public school system of this country was built, bought and paid for

Bu ülkenin devlet okulu sistemi köle ticareti ve köle işçiliğinden gelen

using commerce generated from the slave trade and slave labor.

ticaret kullanılarak inşa edildi, satın alındı ve ödendi.

While African-Americans were enslaved and prohibited from schooling,

Afro-Amerikalılar köle yapılırken ve eğitim görmekten alıkoyulurken,

their labor established the very institution

onların emekleriyle mahrum bırakıldıkları

from which they were excluded.

kurumlar kuruldu.

Ever since then, every court case, educational policy, reform,

O zamandan beri, her dava, eğitim politikası, reform,

has been an attempt to retrofit the design,

tasarım tadilatı için bir girişim oldu.

rather than just stopping and acknowledging:

Hâlbuki oturup şunu kabul etmeliydik:

we've had it all wrong from the beginning.

Başından beri meseleyi yanlış anlamışız.

An oversimplification of American educational history.

Amerikan eğitim tarihinin basitleştirilmiş hâli şöyle.

All right, just bear with me.

Pekâlâ, biraz daha dayanın.

Blacks were kept out -- you know, the whole slavery thing.

Siyahiler hariç tutuldu -- şu köle meselesi.

With the help of philanthropic white people,

Hayırsever beyaz insanların yardımıyla,

they built their own schools.

kendi okullarını inşa ettiler.

Separate but equal was OK.

Ayrı fakat eşitse sorun yok.

But while we all know things were indeed separate,

Ama hepimiz ayrı olduğunu biliyorduk

they were in no ways equal.

ama asla eşit değillerdi.

Enter Brown v. the Board of Education of Topeka, Kansas in 1954;

1954'teki Topeka, Kansas'ta görülen, Brown'la Eğitim Heyeti davasıyla

legal separation of the races is now illegal.

ırkların yasal ayrımı artık yasa dışı.

But very few people pay attention to all of the court cases since then,

Ama o zamandan beri çok az insan

that have undone the educational promised land for every child

Brown ile Heyet'in planladığı her çocuk için vadedilmiş eğitimi

that Brown v. Board intended.

bitiren davalarla ilgileniyor.

Some argue that today our schools are now more segregated

Bazıları bugün okullarımızın, ırkçı ayrımına son vermeye çalıştığımız

than they ever were before we tried to desegregate them in the first place.

zamana göre daha çok ayrıştığını söylüyor.

Teaching my kids about desegregation, the Little Rock Nine,

Çocuklarıma ırkçı ayrım konusunu anlattığımda,

- Little Rock Nine, İnsan Hakları Hareketi -

the Civil Rights Movement,

is a real awkward moment in my classroom,

sınıfımda garip bir hâl oluşuyor.

when I have to hear the voice of a child ask,

Çocuklardan şu şekilde sorular alıyorum:

"If schools were desegregated in 1954,

"1954'te okullarda ırk ayrımı kalktıysa

how come there are no white kids here?"

burada neden hiç beyaz çocuk yok?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

These kids aren't dumb.

Bu çocuklar aptal değil.

They know exactly what's happening,

Neler olup bittiğini

and what's not.

çok iyi biliyorlar.

They know that when it comes to schooling,

Konu eğitim olduğunda,

black lives don't matter

siyahilerin önemli olmadığını

and they never have.

ve zaten hiç olmadığını biliyorlar.

For years, I tried desperately to cultivate in my kids a love of reading.

Yıllarca, çocuklarıma okuma aşkını işlemek için uğraştım.

I'd amassed a modest classroom library

İkinci el dükkânlarından, sosyal marketlerden,

of books I'd accumulated from secondhand shops,

tavan aralarından topladığım kitaplarla

thrift stores, attics -- you know.

sade bir sınıf kütüphanesi oluşturdum.

But whenever I said those dreadful words,

Ama ne zaman şu korkunç sözleri söylesem:

"Take out a book and read,"

"Kitapları çıkarıp okuyun."

you'd think I'd just declared war.

Sanki savaş ilan ettim sanırsınız.

It was torture.

Tam bir eziyetti.

One day,

Bir gün,

after I'd heard about this website called DonorsChoose,

DonorsChoose denilen bir web sitesi duydum.

where classroom teachers create wish lists

Burada sınıf öğretmenleri

of items they need for their classroom

sınıflarının ihtiyaç listesini oluşturuyor

and anonymous donors fulfill them,

ve anonim bağışçılar da bunu gerçekleştiriyor.

I figured I'd go out on a limb and just make a wish list

Bunu göze alarak bir çocuğun hayalindeki kütüphane olacak

of the teenager's dream library.

bir istek listesi oluşturmaya karar verdim.

Over 200 brand-new books were sent to my room piece by piece.

Odama parça parça 200'ün üzerinde yepyeni kitaplar geldi.

Every day there were new deliveries and my kids would exclaim with glee,

Her gün yeni teslimatlar geliyordu ve çocuklarım sevinç çığlıkları atıyordu.

"This feels like Christmas!"

"Noel'de gibiyiz!"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Then they'd say,

Daha sonra,

"Ms. Sumner, where did these books come from?"

"Bayan Sumnur, bu kitaplar nereden geldi?" diye sordular.

And then I'd reply,

Ben de şöyle cevapladım:

"Strangers from all over the country wanted you to have these."

"Ülkenin dört bir yanından yabancılar size bunları gönderdi." diye cevap verdim.

And then they'd say, almost suspiciously,

Sonra kuşkuyla şöyle dediler:

"But they're brand-new."

"Ama onlar yepyeni." dediler.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

To which I'd reply,

Ben de şöyle cevapladım:

"You deserve brand-new books."

"Siz yepyeni kitapları hak ediyorsunuz."

The whole experience hit home for me when one of my girls,

Kızlarımdan birisi kitabın cildini soyarken

as she peeled open a crisp paperback said,

beni can evimden vuran sözler sarf etti:

"Ms. Sumner -- you know, I figured you bought these books,

"Bayan Sumner -- bu kitapları sizin aldığınızı düşündüm,

'cause you teachers are always buying us stuff.

çünkü siz öğretmenler bize daima bir şeyler alıyorsunuz.

But to know that a stranger, someone I don't even know,

Ama bir yabancının, tanımadığım birinin

cares this much about me

beni bu kadar önemsemesi

is pretty cool."

harika bir şeymiş."

Knowing that strangers will take care of you

Yabancıların sizinle ilgileneceğini bilmek

is a privilege my kids aren't afforded.

çocuklarımın karşılayamayacağı bir ayrıcalık.

Ever since the donation,

Bağıştan beri,

there has been a steady stream of kids signing out books to take home,

çocuklar sürekli şekilde kitapları eve götürmek için yazdırıyor

and then returning them with the exclamation,

ve kitapları getirdiklerinde şöyle diyorlar,

"This one was good!"

"Bu çok iyiydi!"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now when I say, "Take out a book and read,"

Şimdi, "Bir kitap götürüp okuyun," dediğimde

kids rush to my library.

çocuklarım kütüphaneye koşuşuyor.

It wasn't that they didn't want to read,

Mesele kitap okumak istememeleri değildi,

but instead, they'd gladly read if the resources were there.

aksine, ellerinde imkân olsa seve seve okurlardı.

Institutionally speaking,

Kurumsal bazda konuşacak olursam,

our public school system has never done right by the black and brown child.

devlet okulu sistemimiz siyah ve kahverengi çocuklara hiç iyi davranmadı.

We keep focusing on the end results

Son ürüne, test sonuçlarına

or test results,

odaklanıp duruyoruz

and getting frustrated.

ve hüsrana uğruyoruz.

We get to a catastrophe and we wonder,

Elimizde bir facia var ve merak ediyoruz:

"How did it get so bad? How did we get here?"

"Nasıl bu kadar kötü oldu? Bu noktaya nasıl geldik?"

Really?

Gerçekten mi?

If you neglect a child long enough,

Bir çocuğu yeterince ihmal ederseniz,

you no longer have the right to be surprised

işler iyi sonuçlanmadığında artık şaşırma hakkına

when things don't turn out well.

sahip değilsinizdir.

Stop being perplexed

Şunlar sizin kafanızı bulandırmasın

or confused

veya şaşırtmasın

or befuddled

veya afallatmasın;

by the achievement gap,

başarı uçurumu,

the income gap,

gelir uçurumu,

the incarceration rates,

hapsetme oranları

or whatever socioeconomic disparity is the new "it" term for the moment.

veya sosyoekonomik açıdan o zamanki "o" terimi her ne ise o.

The problems we have as a country

Ülke olarak problemlerimiz

are the problems we created as a country.

ülke olarak yarattığımız problemlerdir.

The quality of your education is directly proportionate

Eğitiminizin kalitesi doğrudan

üniversiteye erişiminiz,

to your access to college,

your access to jobs,

işe erişiminiz,

your access to the future.

geleceğe erişiminizle orantılıdır.

Until we live in a world where every kid can get a high-quality education

Her çocuğun yüksek kalitede eğitim aldığı bir dünyada yaşayana kadar

no matter where they live,

- nerede yaşadıklarına veya

or the color of their skin,

derilerinin rengine bakılmadan -

there are things we can do on a macro level.

makro seviyede yapabileceğimiz şeyler var.

School funding should not be decided by property taxes

Okul fonlamasına, fakir çocukların

or some funky economic equation

ağızlarından lokmaları alınırken

where rich kids continue to benefit from state aid,

zengin çocukların devlet yardımından faydalanmaya devam ettiği

while poor kids are continuously having food and resources

emlak vergisi veya acayip ekonomik denklemlerle

taken from their mouths.

karar verilmemeli.

Governors, senators, mayors, city council members --

Valiler, senatörler, belediye başkanları, şehir meclis üyeleri --

if we're going to call public education public education,

toplumsal eğitime toplumsal eğitim diyeceksek

then it should be just that.

o zaman öyle olmalı.

Otherwise, we should call it what it really is:

Aksi taktirde, ona neyse onu demeliyiz:

poverty insurance.

Fakirlik sigortası.

"Public education:

"Toplumsal eğitim:

keeping poor kids poor since 1954."

1954'ten beri fakir çocukları fakirlikte bırakıyor."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

If we really, as a country, believe that education is the "great equalizer,"

Eğer gerçekten, ülke olarak, eğitimin "büyük dengeleyici" olduğuna inanırsak

then it should be just that: equal and equitable.

o zaman sadece şudur: Eşit ve adil.

Until then, there's no democracy in our democratic education.

O zamana kadar, demokratik eğitimimizde demokrasi yoktur.

On a mezzo level:

Orta seviyede:

historically speaking, the education of the black and brown child

Tarihi konuşursak, siyah ve kahverengi çocuğun eğitimi

has always depended on the philanthropy of others.

daima birilerinin hayrına bağlı olmuştur.

And unfortunately, today it still does.

Ve ne yazık ki, bugün de öyle.

If your son or daughter or niece or nephew or neighbor

Eğer oğlunuz veya kızınız, kız veya erkek yeğeniniz veya komşunuz

or little Timmy down the street

veya alt sokaktaki küçük Tommy

goes to an affluent school,

donanımlı bir okula giderse

challenge your school committee to adopt an impoverished school

okul komitesini yoksul bir okula veya yoksul bir sınıfa

or an impoverished classroom.

sahip çıkmaları için zorlayın.

Close the divide by engaging in communication

Aradaki uçurumu ilişkilerinizi kullanarak

and relationships that matter.

ve iletişime geçerek kapayın.

When resources are shared,

Kaynaklar paylaşıldığında,

they're not divided;

bölünme olmaz;

they're multiplied.

katlanırlar.

And on a micro level:

Ve mikro seviyede:

if you're a human being,

Eğer bir insan evladı iseniz,

donate.

bağışlayın.

Time, money, resources, opportunities --

Zamanı, parayı, kaynakları, fırsatları --

whatever is in your heart.

kalbinizde ne varsa.

There are websites like DonorsChoose

Bu eşitsizliği tanıyan ve

that recognize the disparity

gerçekten bu konuda bir şeyler yapmak isteyen

and actually want to do something about it.

DonorsChoose gibi siteler var.

What is a carpenter with no tools?

Aleti olmayan marangoz ne yapar?

What is an actress with no stage?

Sahnesi olmayan aktris ne yapar?

What is a scientist with no laboratory?

Laboratuvarı olmayan bilim adamı ne yapar?

What is a doctor with no equipment?

Gereçleri olmayan bir doktor ne yapar?

I'll tell you:

Size söyleyeyim:

they're my kids.

Bunlar benim çocuklarım.

Shouldn't they be your kids, too?

Sizin çocuklarınız da olmamalılar mı?

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)