How America's public schools keep kids in poverty | Kandice Sumner

Translator: Amin Alaee Reviewer: hassan qodusi

I want to talk to you about my kids.

می‌خواهم درباره بچه‌هایم با شما صحبت کنم.

Now, I know everyone thinks that their kid is the most fantastic,

میدونم که همه فکر می‌کنند که بچه آنها خارق‌العاده ترین،

the most beautiful kid that ever lived.

زیباترین بچه‌ای هست که تا به حال زندگی کرده.

But mine really are.

ولی بچه‌های من واقعا هستند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I have 696 kids,

من ۶۹۶ بچه دارم،

and they are the most intelligent, inventive, innovative,

و آنها باهوش‌ترین، مبتکرترین، خلاق‌ترین،

brilliant and powerful kids that you'll ever meet.

درخشان‌ترین و قوی‌ترین بچه‌هایی هستند که شما خواهید دید.

Any student I've had the honor of teaching in my classroom is my kid.

هر دانش‌ آموزی که من افتخار درس دادن به او در کلاسم را داشته‌ام فرزند من است.

However, because their "real" parents aren't rich

اگرچه، چون والدین "واقعی" آنها ثروتمند نیستند

and, I argue, because they are mostly of color,

و من بحث می‌کنم، که چون بیشتر آنها از اقلیت‌های نژادی هستند،

they will seldom get to see in themselves

آنها بندرت این عالی بودن را در خود می‌بینند،

the awesomeness that I see in them.

آن طور که من در آنها می‌بینم.

Because what I see in them is myself --

چون چیزی که در آنها می‌بینم خودم است --

or what would have been myself.

یا چیزی که می‌توانستم باشم.

I am the daughter of two hardworking,

من دختر پدر و مادر آفریقایی-آمریکایی سخت کوش،

college-educated, African-American parents

دارای تحصیلات دانشگاهی هستم

who chose careers as public servants:

که حرفه خود را به عنوان خدمت‌گزاران عمومی انتخاب کرده‌اند:

my father, a minister; my mother, an educator.

پدر من، یک وزیر؛ مادر من یک معلم است.

Wealth was never the primary ambition in our house.

ثروت هیچ وقت یک هدف اصلی در خانه ما نبوده است.

Because of this lack of wealth,

به دلیل نبود این ثروت،

we lived in a neighborhood that lacked wealth,

ما در محله‌ای زندگی کردیم که ثروتمند نبود،

and henceforth a school system that lacked wealth.

و نیز یک سیستم آموزشی که ثروتمند نبود.

Luckily, however, we struck the educational jackpot

اگرچه خوشبختانه بلیط ما

در برنامه داوطلبی لغو تبعیض نژادی برنده بود

in a voluntary desegregation program

that buses inner-city kids -- black and brown --

که بچه‌های درون شهری -- سیاه پوست را با اتوبوس

out to suburban schools -- rich and white.

به مدارس حومه شهر ثروتمند و سفید پوست می‌بردند.

At five years old, I had to take an hour-long bus ride

در پنج سالگی، مجبور بودم یک سواری یک ساعته با اتوبوس

to a faraway place

به یک مکان دورافتاده داشته باشم

to get a better education.

تا آموزش بهتری ببینم.

At five years old, I thought everyone had a life just like mine.

در پنج سالگی، فکر می‌کردم همه یک زندگی مثل من دارند.

I thought everyone went to school

فکر می‌کردم همه به مدرسه می‌روند

and were the only ones using the brown crayons

و همه از مداد رنگی قهوه‌ای برای

to color in their family portraits,

نقاشی اعضای خانواده‌شان استفاده می‌‌کنند،

while everyone else was using the peach-colored ones.

هنگامی که همه داشتند از مدادهای رنگ هلو استفاده می‌کردند.

At five years old, I thought everyone was just like me.

در پنج سالگی فکر‌‌ می‌کردم همه مثل من زندگی می‌کنند.

But as I got older, I started noticing things, like:

ولی با بزرگتر شدن، شروع به توجه به چیزهایی کردم، مثل:

How come my neighborhood friend don't have to wake up

چرا دوستان هم محله‌ای من مجبور نبودند

at five o'clock in the morning,

ساعت پنج صبح بیدار شوند،

and go to a school that's an hour away?

و به مدرسه ای در فاصله یک ساعتی بروند؟

How come I'm learning to play the violin

چرا من در حال یادگرفتن نواختن ویولن هستم

while my neighborhood friends don't even have a music class?

وقتی دوستان هم محله‌ای من حتی کلاس موسیقی هم ندارند؟

Why were my neighborhood friends learning and reading material

چرا دوستان محله من در حال خواندن و یادگرفتنِ

that I had done two to three years prior?

مواردی بودند که من دو یا سه سال قبل انجام داده بودم؟

See, as I got older,

وقتی بزرگتر شدم،

I started to have this unlawful feeling in my belly,

شروع به داشتن حسی نامشروع کردم،

like I was doing something that I wasn't supposed to be doing;

مثل این که داشتم کاری می‌کردم که نباید آن را انجام می‌دادم‌

taking something that wasn't mine;

گرفتن چیزی که مال من نبود

receiving a gift,

گرفتن یک هدیه

but with someone else's name on it.

ولی نام فرد دیگری روی آن باشد.

All these amazing things that I was being exposed to

تمام این چیزهای فوق‌ العاده‌ای که در معرض من قرار می‌گرفتند

and experiencing,

و آنها را تجربه می‌کردم

I felt I wasn't really supposed to have.

حس می‌کردم واقعا نباید آنها را داشته‌ باشم.

I wasn't supposed to have a library, fully equipped athletic facilities,

من نباید یک کتابخانه، وسایل ورزشی،

or safe fields to play in.

یا زمین بازی امن برای بازی می‌داشتم.

I wasn't supposed to have theatre departments

من نباید گروه‌های تئاتر با

with seasonal plays and concerts --

نمایش‌های فصلی و کنسرت‌ها --

digital, visual, performing arts.

هنرهای دیجیتال، بصری و نمایشی.

I wasn't supposed to have fully resourced biology or chemistry labs,

من نباید آزمایشگاه‌های کاملا مجهز شیمی و زیست شناسی،

school buses that brought me door-to-door,

اتوبوس سرویس مدرسه برای جا به جایی،

freshly prepared school lunches

نهار مدرسه تازه پخته شده،

or even air conditioning.

یا حتی سیستم تهویه هوا می‌داشتم.

These are things my kids don't get.

این‌ها چیزهایی هستند که بچه‌های من ندارند.

You see, as I got older,

می‌بینید، وقتی بزرگتر شدم،

while I was grateful for this amazing opportunity

اگرچه برای داشتن این شانس فوق‌العاده

that I was being given,

که به من داده شده بود شکرگزار بودم،

there was this ever-present pang of:

این حس درد همیشه حاضر وجود داشت که:

But what about everyone else?

پس بقیه چی؟

There are thousands of other kids just like me,

هزاران نفر دیگر مثل من وجود دارند،

who deserve this, too.

که لیاقت چنین چیزی را نیز دارند.

Why doesn't everyone get this?

چرا همه این شانس را ندارند؟

Why is a high-quality education only exclusive to the rich?

چرا آموزش با کیفیت فقط مختص ثروتمندان است؟

It was like I had some sort of survivor's remorse.

مثل این بود که حس ندامت یک نجات یافته را داشتم.

All of my neighborhood friends were experiencing

تمام دوستان همشهری من یک سانحه‌ی قطارِ

an educational train wreck

سیستم آموزشی را تجربه می‌کردند

that I was saved from through a bus ride.

که من با یک سواری اتوبوس از آن نجات یافته بودم.

I was like an educational Moses screaming,

من مانند حضرت موسی در سیستم آموشی فریاد می‌زدم

"Let my people go ...

"اجازه دهید مردم من --

to high-quality schools!"

به مدرسه‌های با کیفیت بروند!"

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I'd seen firsthand how the other half was being treated and educated.

من از نزدیک دیده بودم که با نیمه دیگر چطور رفتار می‌شد و چگونه آموزش می‌دیدند.

I'd seen the educational promised land,

من سرزمین آموزشی قول داده شده را دیده بودم،

and I could not for the life of me justify the disparity.

و هرگز نمی‌توانستم این اختلاف موجود را توجیه کنم.

I now teach in the very same school system from which I sought refuge.

حالا در سیستم مدرسه‌ای مثل همان که در آن نجات یافتم تدریس می‌کنم.

I know firsthand the tools that were given to me as a student,

من ابزارهایی که به عنوان دانش آموز به من داده شده بود را خوب می‌‌شناسم،

and now as a teacher, I don't have access to those same tools

و حالا به عنوان یک معلم به همان ابزارها دسترسی ندارم

to give my students.

تا به دانش آموزانم بدهم.

There have been countless nights when I've cried in frustration,

شب‌های بی‌شماری در ناامیدی،

anger

خشم

and sorrow,

و پشیمانی گریه کرده‌ام،

because I can't teach my kids the way that I was taught,

چون نمی‌توانم به بچه‌هایم آن طور که به من آموزش داده شده بود،‌آموزش دهم

because I don't have access to the same resources or tools

چون من به ابزارها و منابعی که برای آموزش من

that were used to teach me.

استفاده شده بود دسترسی ندارم

My kids deserve so much better.

بچه‌‌های من خیلی بهتر از این لیاقت دارند.

We sit and we keep banging our heads against this term:

ما می‌نشینیم و سر خودمان را به این جمله می‌کوبیم:

"Achievement gap, achievement gap!"

"فاصله تحصیلی، فاصله امکانات!"

Is it really that hard to understand

واقعا فهمیدن این سخت است که

why these kids perform well and these kids don't?

چرا بعضی بچه‌ها خوب عمل می‌کنند و بعضی خیر؟

I mean, really.

معلومه،‌ واقعا.

I think we've got it all wrong.

ما کل آن را اشتباه فهمیده‌ایم.

I think we,

فکر می‌کنم ما‌،

as Gloria Ladson-Billings says,

همان طور که گلوریا لدسون-بیلینگ می‌گوید،

should flip our paradigm and our language and call it what it really is.

باید سرمشق و زبان‌مان را عوض کنیم تا آنچه واقعیت است را بفهمیم.

It's not an achievement gap;

این یک فاصله تحصیلی نیست

it's an education debt,

این یک بدهکاری آموزشی است،

for all of the foregone schooling resources that were never invested

برای همه ابزارهایی که برای آموزش کودکان تیره پوست

in the education of the black and brown child over time.

در گذشته در طول زمان سرمایه گزاری نشد.

A little-known secret in American history

یک راز کمترشناخته شده در تاریخ آمریکا

is that the only American institution created specifically for people of color

این است که تنها موسسه‌ای که منحصراً برای رنگین پوستان ایجاد شد،

is the American slave trade --

برده فروشی آمریکا است --

and some would argue the prison system,

و یه عده سیستم زندان‌ها رو پیش می‌کشن،

but that's another topic for another TED Talk.

ولی این یک موضوع دیگر برای صحبت TED دیگری است.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

The public school system of this country was built, bought and paid for

سیستم آموزش عمومی این کشور با پول کار برده‌ها و خرید و فروش آنها،

using commerce generated from the slave trade and slave labor.

ساخته شده،‌ خریده و پرداخت شده است.

While African-Americans were enslaved and prohibited from schooling,

در حالی که آفریقایی-آمریکایی‌ها به بردگی درآمده و از آموزش ممنوع بوده‌اند،

their labor established the very institution

کار آنها همین سازمانی را بوجود آورده

from which they were excluded.

که از آن محروم شده‌اند.

Ever since then, every court case, educational policy, reform,

از آن زمان، هر دادگاهی، هر سیاست آموزشی و اصلاحاتی،

has been an attempt to retrofit the design,

تلاشی برای مقاوم سازی این طراحی بوده،

rather than just stopping and acknowledging:

به جای این که فقط برای توقف و تصدیق این باشد که:

we've had it all wrong from the beginning.

ما از اول اشتباه متوجه شده‌ایم.

An oversimplification of American educational history.

یک تاریخ خیلی ساده‌سازی شده از سیستم آموزشی آمریکا.

All right, just bear with me.

خیلی‌خوب، فقط با من باشید.

Blacks were kept out -- you know, the whole slavery thing.

سیاه پوستان محروم شده اند -- داستان کلی برده‌داری.

With the help of philanthropic white people,

با کمک بشردوستانه مردم سفید پوست،

they built their own schools.

آنها مدارس خودشان را ساختند.

Separate but equal was OK.

جدا ولی برابر مشکلی نبود.

But while we all know things were indeed separate,

ولی اگرچه می‌دانیم که چیزهایی واقعا جدا بودند،

they were in no ways equal.

آنها به هیچ وجه برابر نبودند.

Enter Brown v. the Board of Education of Topeka, Kansas in 1954;

با ورود پرونده "براون در برابر هیئت آموزش" در کنزاس سال ۱۹۵۴،

legal separation of the races is now illegal.

جدایی قانونی نژادها حالا غیرمجاز است.

But very few people pay attention to all of the court cases since then,

ولی از آن به بعد، تعداد کمی از مردم به پرونده‌های ‌دادگاهی که

that have undone the educational promised land for every child

سرزمین قول داده شده برای هر کودک، آن طورکه "براون در برابر هیئت آموزش" در نظر داشت

that Brown v. Board intended.

خنثی کرده‌اند، توجه می‌کنند.

Some argue that today our schools are now more segregated

برخی بحث می‌کنند که مدارس امروز مجزاتر شده‌اند از

than they ever were before we tried to desegregate them in the first place.

زمانی که ما در مرحله اول برای لغو تبعیض نژادی اقدام کردیم.

Teaching my kids about desegregation, the Little Rock Nine,

درس دادن به بچه‌هایم درباره لغو تبعیض نژادی Little Rock Nine

the Civil Rights Movement,

و «جنبش حقوق مدنی»،

is a real awkward moment in my classroom,

یک لحظه زشت در کلاس من است،

when I have to hear the voice of a child ask,

وقتی مجبور هستم صدای پرسیدن یک بچه را بشنوم که،

"If schools were desegregated in 1954,

"اگر مدارس در سال ۱۹۵۴ لغو تبعیض نژادی شدند،

how come there are no white kids here?"

چرا هیچ بچه سفید پوستی در اینجا نیست؟"

(Laughter)

(خنده حاضرین)

These kids aren't dumb.

این بچه‌ها زبان‌بسته نیستند.

آنها دقیقا می‌دانند چه اتفاقی در حال افتادن است،

They know exactly what's happening,

and what's not.

و چه چیزی نیست.

They know that when it comes to schooling,

آنها این را درباره آموزش می‌دانند،

black lives don't matter

که زندگی سیاه‌پوستان اهمیت ندارد

and they never have.

و خود آنها هم همینطور.

For years, I tried desperately to cultivate in my kids a love of reading.

برای چندین سال، من ناامیدانه تلاش کردم تا عشق مطالعه را بین بچه‌هایم ‌ترویج دهم.

I'd amassed a modest classroom library

من یک کتابخانه نسبتا ساده از کتاب‌های دست دوم از

of books I'd accumulated from secondhand shops,

کتاب فروشی‌های دست دوم، فروشگاه‌های به صرفه،

thrift stores, attics -- you know.

اتاق‌های زیر شیروانی -- و بقیه جمع‌آوری کردم.

But whenever I said those dreadful words,

ولی هروقت من آن کلمات مخوف

"Take out a book and read,"

"یک کتاب بیرون آورده و بخوانید"

you'd think I'd just declared war.

را می‌گفتم مثل این بود اعلام جنگ کرده بودم.

It was torture.

شکنجه بود.

One day,

یک روز،

after I'd heard about this website called DonorsChoose,

بعد از شنیدن درباره این سایت DonorsChoose (کمک های مردمی)

where classroom teachers create wish lists

جایی که معلم‌ها ‌لیستی از خواسته‌های خود

of items they need for their classroom

از مواردی که در کلاس نیاز دارند را می‌سازند

and anonymous donors fulfill them,

و اهداکنندگان ناشناس آنها را فراهم می‌کنند،

I figured I'd go out on a limb and just make a wish list

من تصمیم گرفتم خطر کرده و یک لیست مورد نیاز

of the teenager's dream library.

از کتاب‌های رویایی نوجوانان بسازم.

Over 200 brand-new books were sent to my room piece by piece.

بیش از ۲۰۰ کتاب کاملا نو به اتاق من به صورت مجزا ارسال شد.

Every day there were new deliveries and my kids would exclaim with glee,

هر روز تحویل‌های جدیدی داشتیم و بچه‌ها با خوشحالی آن را اعلام می‌کردند،

"This feels like Christmas!"

"این مثل کریسمس است!"

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Then they'd say,

سپس آنها می‌گفتند،

"Ms. Sumner, where did these books come from?"

"خانم سامر، این کتاب‌ها از کجا آمده است؟"

And then I'd reply,

سپس من جواب می‌دادم،

"Strangers from all over the country wanted you to have these."

"غریبه‌هایی از سراسر کشور خواسته‌اند شما این‌ها را داشته باشید."

And then they'd say, almost suspiciously,

و بعد آنها به طرز نسبتا مشکوکی می‌گفتند،

"But they're brand-new."

"ولی آنها کاملا نو هستند"

(Laughter)

(خنده حاضرین)

To which I'd reply,

که به آن جواب می‌دادم،

"You deserve brand-new books."

"شما لیاقت کتاب‌های نو را دارید."

The whole experience hit home for me when one of my girls,

کل این تجربه زمانی کاملا درک شد که یکی از دختران من،

as she peeled open a crisp paperback said,

وقتی یک کتاب جلد کاغذی خشک را باز می‌کرد گفت،

"Ms. Sumner -- you know, I figured you bought these books,

"خانم سامر، من فهمیدم شما این کتاب‌ها را خریده‌اید،

'cause you teachers are always buying us stuff.

چون شما معلم‌ها همیشه چیزهایی برای ما می‌خرید.

But to know that a stranger, someone I don't even know,

ولی دانستن این که یک غریبه، کسی که حتی من او را نمی‌شناسم،

cares this much about me

در این حد درباره من اهمیت می‌دهد

is pretty cool."

خیلی جالب است."

Knowing that strangers will take care of you

دانستن این که غریبه‌ها مراقب شما خواهند بود

is a privilege my kids aren't afforded.

یک امتیاز است که به بچه‌های من داده نشده است.

Ever since the donation,

بعد از اهداء،

there has been a steady stream of kids signing out books to take home,

یک جریان ثابت از بچه‌ها بوجود آمده که ثبت نام می‌کنند تا کتاب به خانه ببرند،

and then returning them with the exclamation,

و آن را با فریاد برمی‌گردانند که،

"This one was good!"

"این خوب بود!"

(Laughter)

(خنده حاضرین)

حالا وقتی می‌گویم، "یک کتاب بیرون آورده و بخوانید"،

Now when I say, "Take out a book and read,"

kids rush to my library.

بچه‌ها به سمت کتابخانه من می‌دوند.

It wasn't that they didn't want to read,

علت این نبود که آنها نمی‌خواستند بخوانند،

but instead, they'd gladly read if the resources were there.

بلکه اگر منابع وجود داشته باشد، آنها با خوشحالی می‌خوانند.‌

Institutionally speaking,

از لحاظ نهادی،

our public school system has never done right by the black and brown child.

سیستم مدرسه‌های عمومی کار حقی برای بچه‌های سیاه‌پوست انجام نداده است.

We keep focusing on the end results

ما همیشه بر روی نتایج نهایی یا

or test results,

یا نتایج آزمون تمرکز می‌کنیم،

and getting frustrated.

و نا‌ امید می‌‌شویم.

We get to a catastrophe and we wonder,

ما با یک فاجعه مواجه هستیم و می‌پرسیم،

"How did it get so bad? How did we get here?"

"چطور اینقدر بد شد؟ چطور به اینجا رسیدیم؟"

Really?

واقعا؟

If you neglect a child long enough,

اگر شما به یک بچه مقدار کافی بی‌توجهی کنید،

you no longer have the right to be surprised

شما دیگر حق ندارید شگفت زده شوید

when things don't turn out well.

وقتی به نتایج مطلوبی نمی‌رسید.

Stop being perplexed

بس کنید بهت زده بودن را

or confused

یا مغشوش بودن

or befuddled

یا گیج بودن درباره

by the achievement gap,

شکاف موفقیتی،

the income gap,

شکاف درآمدی،

the incarceration rates,

آمار زندان‌ها،

or whatever socioeconomic disparity is the new "it" term for the moment.

یا هر کلمه دیگری برای اختلاف اجتماعی اقتصادی در حال حاضر وجود دارد را.

The problems we have as a country

مشکلاتی که ما به عنوان یک کشور داریم

are the problems we created as a country.

مشکلاتی هستند که ما به عنوان یک کشور ایجاد کردیم.

The quality of your education is directly proportionate

کیفیت آموزش و پروش شما تناسب مستقیمی با

to your access to college,

دسترشی شما به دانشگاه،

your access to jobs,

دسترسی به شغل‌ها،

your access to the future.

دسترسی به آینده دارد.

Until we live in a world where every kid can get a high-quality education

تا زمانی که به دنیایی برسیم که هر بچه‌ای از آموزش با کیفیت بهره بگیرد

no matter where they live,

بدون اهمیت به مکان زندگی آنها،

or the color of their skin,

یا رنگ پوست آنها،

there are things we can do on a macro level.

کارهایی با رشد زیاد برای انجام دادن وجود دارند.

School funding should not be decided by property taxes

منابع مالی مدارس نباید با مالیات اموال یا

or some funky economic equation

یک معادله مسخره اقتصادی تعیین شود که

where rich kids continue to benefit from state aid,

بچه‌های ثروتمند همچنان از کمک‌های دولتی بهره بگیرند،

while poor kids are continuously having food and resources

در حالی که بچه‌های فقیر همچنان منابع و غذا

taken from their mouths.

از دهانشان بیرون کشیده شود.

Governors, senators, mayors, city council members --

دولت‌ها، نمایندگان، شهردارها، و اعضای شورای شهر --

if we're going to call public education public education,

اگر قرار است آموزش عمومی را آموزش عمومی بنامیم،

then it should be just that.

پس باید واقعا این طور باشد.

Otherwise, we should call it what it really is:

درغیر اینصورت باید آن را چیزی که هست بنامیم:

poverty insurance.

بیمه فقر.

"Public education:

"آموزش عمومی:

keeping poor kids poor since 1954."

فقیر نگه داشتن کودکان از سال ۱۹۵۴ تا حالا."

(Laughter)

(خنده حاضرین)

If we really, as a country, believe that education is the "great equalizer,"

اگر ما به عنوان یک کشور عقیده داریم که آموزش یک "برابر کننده عالی" است

then it should be just that: equal and equitable.

پس باید همینطور بشد:‌ برابر و برابر کننده.

Until then, there's no democracy in our democratic education.

تا آن زمان، هیچ دموکراسی در آموزش دموکراتیک ما وجود ندارد.

On a mezzo level:

در سطح کوچکتر:

historically speaking, the education of the black and brown child

از نظر تاریخی، آموزش بچه‌های سیاه‌پوست

has always depended on the philanthropy of others.

همیشه وابسته به کمک‌های خیرخواهانه دیگران بوده‌ است.

And unfortunately, today it still does.

و متاسفانه امروزه هم همینطور است.

If your son or daughter or niece or nephew or neighbor

اگر پسر، دختر، برادر یا خواهرزاده یا همسایه شما

or little Timmy down the street

یا "تیمی" کوچولو در خیابان شما

goes to an affluent school,

به یک مدرسه ثروتمند می‌رود،

challenge your school committee to adopt an impoverished school

کمیسیون مدرسه را برای داشتن مدرسه‌ای فقیر یا

or an impoverished classroom.

کلاسی فقیر به چالش بکشید.

Close the divide by engaging in communication

با مشارکت در ارتباطات و رابطه‌ها

and relationships that matter.

این فاصله را پایان دهید.

When resources are shared,

وقتی منابع به اشتراک گذاشته می‌شوند،

they're not divided;

آنها تقسیم نشده‌اند،

they're multiplied.

آنها چندین برابر شده‌اند.

And on a micro level:

و در سطح میکروسکوپی:

if you're a human being,

اگر شما یک انسان هستید،

donate.

اهدا کنید.

Time, money, resources, opportunities --

زمان، پول، منابع، موقعیت‌ها --

whatever is in your heart.

هرچیزی که در قلب شما است.

There are websites like DonorsChoose

وبسایت‌هایی مانند DonorsChoose وجود دارند

that recognize the disparity

که این اختلاف را تشخیص می‌دهند

and actually want to do something about it.

و در حقیقت می‌خواهند کاری برای آن انجام دهند.

What is a carpenter with no tools?

یک نجار بدون ابزار چیست؟

What is an actress with no stage?

یک بازیگر بدون صحنه نمایش چیست؟

What is a scientist with no laboratory?

یک دانشمند بدون آزمایشگاه چیست؟

What is a doctor with no equipment?

یک پزشک بدون تجهیزات چیست؟

I'll tell you:

من به شما می‌گویم:

they're my kids.

آنها بچه‌های من هستند.

Shouldn't they be your kids, too?

آیا آنها نباید بچه‌های شما نیز باشند؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)