How America's public schools keep kids in poverty | Kandice Sumner

I want to talk to you about my kids.

ฉันต้องการพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับ เด็ก ๆ ของฉัน

Now, I know everyone thinks that their kid is the most fantastic,

ตอนนี้ฉันรู้ว่า ทุกคนคิดว่าเด็กของตน เป็นที่ยอดเยี่ยมที่สุด

the most beautiful kid that ever lived.

เด็กที่น่ารักที่สุดที่เคยมีชีวิตอยู่

But mine really are.

แต่เด็กของฉันเป็นแบบนั้นจริง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I have 696 kids,

ฉันมีเด็ก ๆ 696 คน

and they are the most intelligent, inventive, innovative,

และพวกเด็กฉลาดที่สุด สร้างสรรค์ มีนวัตกรรม

brilliant and powerful kids that you'll ever meet.

เด็กฉลาดและทรงพลังที่คุณจะได้พบ

Any student I've had the honor of teaching in my classroom is my kid.

นักเรียนคนไหนที่ฉันได้สอนใน ชั้นเรียนจะเป็นเด็กของฉัน

However, because their "real" parents aren't rich

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพ่อแม่ "จริง" ของพวกเด็กไม่ร่ำรวย

and, I argue, because they are mostly of color,

และฉันอธิบายว่า เพราะพวกเด็กเป็น คนผิวสีเป็นส่วนใหญ่

they will seldom get to see in themselves

พวกนั้นจะไม่ค่อยได้เห็นในตัวเอง

the awesomeness that I see in them.

ถึงความมหัศจรรย์ที่ฉันเห็นในพวกเด็ก

Because what I see in them is myself --

เพราะสิ่งที่ฉันเห็นในตัวพวกเด็ก คือตัวฉันเอง -

or what would have been myself.

หรือสิ่งที่จะเป็นตัวของฉัน

I am the daughter of two hardworking,

ฉันเป็นลูกสาวของ

college-educated, African-American parents

พ่อแม่ชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกัน อเมริกันทำงานหนัก

who chose careers as public servants:

ที่เลือกอาชีพเป็นข้าราชการ:

my father, a minister; my mother, an educator.

พ่อของฉันเป็นรัฐมนตรี แม่ของฉัน เป็นนักการศึกษา

Wealth was never the primary ambition in our house.

ความมั่งคั่งไม่เคยเป็นความใฝ่ฝัน หลักในบ้านของเรา

Because of this lack of wealth,

เนื่องจากการขาดความมั่งคั่งนี้

we lived in a neighborhood that lacked wealth,

เราอาศัยอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง ที่ขาดความมั่งคั่ง

and henceforth a school system that lacked wealth.

และต่อจากนี้ ระบบโรงเรียน ก็ขาดความมั่งคั่ง

Luckily, however, we struck the educational jackpot

อย่างไรก็ตาม โชคดีที่เราถูกแจ๊คพ็อต ด้านการศึกษา

in a voluntary desegregation program

ในโครงการเลิกการแบ่งแยกโดยสมัครใจ

that buses inner-city kids -- black and brown --

ที่ขนเด็กในเมือง ทั้งคนผิวดำ และผิวสีน้ำตาล

out to suburban schools -- rich and white.

ออกไปที่โรงเรียนชานเมือง คนรวยและผิวขาว

At five years old, I had to take an hour-long bus ride

ตอนอายุห้าขวบ ฉันต้องนั่งรถเมล์ นานหนึ่งชั่วโมง

to a faraway place

ไปยังที่ไกล ๆ

to get a better education.

เพื่อให้ได้รับการศึกษาที่ดีขึ้น

At five years old, I thought everyone had a life just like mine.

ตอนอายุห้าขวบ ฉันคิดว่าทุกคน มีชีวิตเหมือนฉัน

I thought everyone went to school

ฉันคิดว่า ทุกคนไปโรงเรียน

and were the only ones using the brown crayons

และเป็นคนกลุ่มเดียวที่ใช้ดินสอ สีน้ำตาล

to color in their family portraits,

เพื่อระบายสีภาพคนในครอบครัว ของพวกเด็ก

while everyone else was using the peach-colored ones.

ขณะที่คนอื่นกำลังใช้สีลูกพีช

At five years old, I thought everyone was just like me.

ตอนอายุห้าขวบ ฉันคิดว่าทุกคนก็เหมือนกับฉัน

But as I got older, I started noticing things, like:

แต่เมื่อฉันโตขึ้น ฉันก็เริ่มสังเกต เห็นสิ่งต่าง ๆ เช่น

How come my neighborhood friend don't have to wake up

เพื่อนบ้านของฉันไม่ต้องตื่นขึ้นมา

at five o'clock in the morning,

เวลาตีห้า

and go to a school that's an hour away?

และไปโรงเรียนที่ห่างออกไปหนึ่งชั่วโมง

How come I'm learning to play the violin

ทำไมฉันถึงเรียนไวโอลิน

while my neighborhood friends don't even have a music class?

ในขณะที่เพื่อนบ้านของฉันไม่มี แม้แต่วิชาดนตรี

Why were my neighborhood friends learning and reading material

ทำไมเพื่อนบ้านของฉันเพิ่งเรียนรู้ และอ่านเนื้อหา

that I had done two to three years prior?

ที่ฉันเรียนไปเมื่อ 2-3 ปีก่อน

See, as I got older,

ต่อมา เมื่อฉันอายุมากขึ้น

I started to have this unlawful feeling in my belly,

ฉันเริ่มมีความรู้สึกผิดในใจ

like I was doing something that I wasn't supposed to be doing;

ในแบบที่ฉันกำลังทำอะไรบางอย่าง ที่ฉันไม่ควรจะทำ

taking something that wasn't mine;

เอาอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ของฉัน

receiving a gift,

รับของขวัญ

but with someone else's name on it.

ที่มีชื่อคนอื่นอยู่

All these amazing things that I was being exposed to

ทุกสิ่งมหัศจรรย์เหล่านี้ที่ฉันได้สัมผัส

and experiencing,

และได้ประสบการณ์

I felt I wasn't really supposed to have.

ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ควรจะได้จริงๆ

I wasn't supposed to have a library, fully equipped athletic facilities,

ฉันไม่ควรจะมีห้องสมุด สิ่งอำนวย ความสะดวกที่มีอุปกรณ์ครบครัน

or safe fields to play in.

หรือสนามเด็กเล่นที่ปลอดภัย

I wasn't supposed to have theatre departments

ฉันไม่ควรจะมีแผนกละคร

with seasonal plays and concerts --

กับละครตามฤดูกาลและคอนเสิร์ต

digital, visual, performing arts.

ดิจิตอล ภาพ ศิลปะการแสดง

I wasn't supposed to have fully resourced biology or chemistry labs,

ฉันไม่ควรจะมีแหล่งข้อมูลทางชีววิทยา หรือห้องปฏิบัติการเคมีอย่างเต็มรูปแบบ

school buses that brought me door-to-door,

รถโรงเรียนที่ส่งฉันถึงประตูบ้าน

freshly prepared school lunches

อาหารกลางวันที่โรงเรียนที่เตรียมไว้อย่างดี

or even air conditioning.

หรือแม้กระทั่งเครื่องปรับอากาศ

These are things my kids don't get.

นี่เป็นสิ่งที่เด็กๆ ของฉันไม่ได้รับ

You see, as I got older,

คุณเห็นว่า เมื่อฉันโตขึ้น

while I was grateful for this amazing opportunity

ในขณะที่ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับโอกาส ที่น่าอัศจรรย์นี้

that I was being given,

ที่ฉันได้รับ

there was this ever-present pang of:

ฉันคิดเสมอว่า

But what about everyone else?

แล้วคนอื่นๆ ล่ะ

There are thousands of other kids just like me,

มีเด็กอีกหลายพันคนเช่นเดียวกับฉัน

who deserve this, too.

ใครสมควรได้รับอภิสิทธิ์นี้เช่นกัน

Why doesn't everyone get this?

ทำไมทุกคนไม่ได้รับสิ่งนี้

Why is a high-quality education only exclusive to the rich?

ทำไมการศึกษาที่มีคุณภาพสูง จึงมีให้เฉพาะคนรวยเท่านั้น

It was like I had some sort of survivor's remorse.

ประหนึ่งว่าฉันเป็นผู้รอดชีวิต จากโศกนาฏกรรม

All of my neighborhood friends were experiencing

เพื่อนบ้านทั้งหมดของฉัน กำลังประสบ

an educational train wreck

ความพังพินาศทางการศึกษา

that I was saved from through a bus ride.

ที่ฉันรอดมา เพียงเพราะนั่งรถมาคนละคัน

I was like an educational Moses screaming,

ฉันเป็นเหมือนการกรีดร้องของ โมเสสทางการศึกษา

"Let my people go ...

"ให้คนของฉันไป ...

to high-quality schools!"

ยังโรงเรียนที่มีคุณภาพสูง!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I'd seen firsthand how the other half was being treated and educated.

ฉันเห็นทันทีว่า เด็กอีกครึ่งหนึ่งกำลัง ได้รับการปฏิบัติและการศึกษาอย่างไร

I'd seen the educational promised land,

ฉันเห็นสวรรค์ของการศึกษา

and I could not for the life of me justify the disparity.

และฉันก็ไม่สามารถหาคำบรรยายได้ๆ มาแก้ต่างความเหลื่อมล้ำนี้ได้เลย

I now teach in the very same school system from which I sought refuge.

ตอนนี้ ฉันสอนในระบบโรงเรียนที่ เหมือนกันซึ่งฉันขอไปเอง

I know firsthand the tools that were given to me as a student,

ฉันได้สัมผัสเครื่องมือทางการศึกษา ที่ฉันได้รับสมัยยังเป็นนักเรียน

and now as a teacher, I don't have access to those same tools

และตอนนี้เป็นครู ฉันไม่สามารถจัดหา เครื่องมือแบบเดียวกันนี้ได้

to give my students.

ให้แก่นักเรียนของฉัน

There have been countless nights when I've cried in frustration,

มีหลายคืนที่ฉันร้องไห้ด้วย ความหงุดหงิด

anger

ความโกรธ

and sorrow,

และความเสียใจ

because I can't teach my kids the way that I was taught,

เพราะฉันไม่สามารถสอนเด็กๆ ของฉันให้ได้ เหมือนที่ฉันเคยได้รับการสอน

because I don't have access to the same resources or tools

เนื่องจากฉันไม่มีสิทธิ์เข้าถึงทรัพยากร หรือเครื่องมือแบบเดียวกัน

that were used to teach me.

กับที่ฉันเคยใช้เรียน

My kids deserve so much better.

เด็กๆๆ ของฉันสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่ามาก

We sit and we keep banging our heads against this term:

เรานั่งและเรายังคงต่อสู้ หัวชนฝากับคำนี้

"Achievement gap, achievement gap!"

"ช่องว่างทางความสำเร็จ ช่องว่างทางความสำเร็จ!"

Is it really that hard to understand

เป็นเรื่องที่ยากที่จะเข้าใจ

why these kids perform well and these kids don't?

ทำไมเด็กเหล่านั้นทำได้ดีและเด็กๆ เหล่านี้ทำไม่ได้ล่ะ

I mean, really.

เอาจริงนะ

I think we've got it all wrong.

ฉันคิดว่า เราเข้าใจผิด

I think we,

ฉันคิดว่าเรา

as Gloria Ladson-Billings says,

ดังที่ Gloria Ladson-Billings กล่าวไว้

should flip our paradigm and our language and call it what it really is.

ว่าเราควรจะพลิกกระบวนทัศน์และภาษาของเรา และเรียกมันตามความเป็นจริง

It's not an achievement gap;

ไม่ใช่ช่องว่างความสำเร็จ

it's an education debt,

แต่เป็นหนี้ทางการศึกษา

for all of the foregone schooling resources that were never invested

หนี้ทางทรัพยากรการศึกษา ที่ถูกทิ้งไว้ ไม่เคยถูกลงทุน

in the education of the black and brown child over time.

ลงในการศึกษาของเด็กผิวดำและผิวสีน้ำตาล ตลอดเวลาที่ผ่านมา

A little-known secret in American history

ความลับที่รู้จักกันน้อยใน ประวัติศาสตร์อเมริกัน

is that the only American institution created specifically for people of color

คือสถาบันเพียงแห่งเดียวในอเมริกา ที่สร้างขึ้นมาเฉพาะสำหรับคนผิวสี

is the American slave trade --

คือการค้าทาสชาวอเมริกัน

and some would argue the prison system,

และบางคนจะเถียงว่ามีระบบเรือนจำ

but that's another topic for another TED Talk.

แต่นั่นเป็นหัวข้อสำหรับ TED Talk ได้อีกเรื่องหนึ่ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The public school system of this country was built, bought and paid for

ระบบโรงเรียนของประเทศนี้ถูกสร้างขึ้น ถูกซื้อและจ่ายเงิน

using commerce generated from the slave trade and slave labor.

ด้วยการค้าที่เกิดจากการค้าทาส และแรงงานทาส

While African-Americans were enslaved and prohibited from schooling,

ในขณะที่ชาวแอฟริกันอเมริกันถูกกดขี่ และไม่ได้รับอนุญาตให้ได้รับการศึกษา

their labor established the very institution

แรงงานเหล่านั้นคือผู้สร้างที่แท้จริง

from which they were excluded.

ของสถาบันที่พวกเขาถูกกีดกันออกมา

Ever since then, every court case, educational policy, reform,

ตั้งแต่นั้นมา ทุกคดีความ นโยบาย การศึกษา การปฏิรูป

has been an attempt to retrofit the design,

มีความพยายามเพียงแค่ปรับเปลี่ยน

rather than just stopping and acknowledging:

แต่ไม่หยุดมองแล้วยอมรับเสียว่า

we've had it all wrong from the beginning.

เราทำผิดมาตั้งแต่แรกแล้ว

An oversimplification of American educational history.

ยกตัวอย่างการศึกษาประวัติศาสตร์อเมริกา อย่างง่ายๆ

All right, just bear with me.

ทนฟังฉันเล่าหน่อยนะ

Blacks were kept out -- you know, the whole slavery thing.

คนผิวดำถูกกีดกันภายใต้ระบบทาส อย่างที่เรารู้ๆ กัน

With the help of philanthropic white people,

แต่ด้วยความช่วยเหลือของ คนขาวผู้ใจบุญสุนทาน

they built their own schools.

พวกนั้นจึงได้สร้างโรงเรียนของตน

Separate but equal was OK.

การแบ่งแยกแต่เท่าเทียมกัน เป็นเรื่องยอมรับได้

But while we all know things were indeed separate,

ในขณะที่เราทุกคนรู้ว่า สิ่งต่างๆ ถูกแบ่งแยกออกอย่างชัดเจน

they were in no ways equal.

แต่ไม่มีสิ่งใดเลยที่เท่าเทียม

Enter Brown v. the Board of Education of Topeka, Kansas in 1954;

ด้วยคดีระหว่าง Enter Brown กับคณะกรรมการการศึกษา ของเมืองโทเปก้า รัฐแคนซัสในปี 1954

legal separation of the races is now illegal.

การแบ่งแยกเผ่าพันธุ์ทางกฎหมายนี้ ถึงได้กลายเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย

But very few people pay attention to all of the court cases since then,

แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ให้ความสนใจ กับคดีอื่นๆ ตั้งแต่นั้นมา

that have undone the educational promised land for every child

ที่ได้ล้มล้างความหวังทางการศึกษา ของเด็กทุกคน

that Brown v. Board intended.

ที่ Brown และคณะกรรมการการศึกษาฯ ตั้งใจทำ

Some argue that today our schools are now more segregated

บางคนแย้งว่า วันนี้ในตอนนี้ โรงเรียนของเรา แบ่งแยกออกจากกันมากขึ้น

than they ever were before we tried to desegregate them in the first place.

ยิ่งกว่าที่เราพยายามลดการแบ่งแยก ในตอนแรกเสียอีก

Teaching my kids about desegregation, the Little Rock Nine,

การสอนเด็กเกี่ยวกับการขจัดการแบ่งแยก ทั้งเหตุการณ์ Little Rock Nine

the Civil Rights Movement,

และขบวนการสิทธิของพลเมือง

is a real awkward moment in my classroom,

ล้วนเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจ ที่จะถูกสอนในห้องเรียนของฉัน

when I have to hear the voice of a child ask,

เมื่อฉันต้องได้ยินเสียงของเด็กถามว่า

"If schools were desegregated in 1954,

"ถ้าโรงเรียนถูกขจัดการแบ่งแยก ในปี พ.ศ. 2497 (ค.ศ. 1954)

how come there are no white kids here?"

ทำไมไม่มีเด็กสีขาวที่นี่ล่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

These kids aren't dumb.

เด็กเหล่านี้ไม่โง่

They know exactly what's happening,

พวกเด็กรู้ว่า เกิดอะไรขึ้น

and what's not.

อะไรไม่ได้เกิดขึ้น

They know that when it comes to schooling,

พวกเด็กรู้ว่า เมื่อมาถึงการศึกษา

black lives don't matter

ชีวิตคนผิวดำไม่สำคัญ

and they never have.

และไม่เคยมีความสำคัญ

For years, I tried desperately to cultivate in my kids a love of reading.

หลายปีที่ผ่านมา ฉันพยายามอย่างมาก ที่จะปลูกฝังให้เด็กๆ ของฉันรักการอ่าน

I'd amassed a modest classroom library

ฉันสร้างห้องสมุดในห้องเรียน ขนาดพอประมาณ

of books I'd accumulated from secondhand shops,

มีหนังสือที่ฉันรวบรวมมาจาก ร้านค้าหนังสือเก่า

thrift stores, attics -- you know.

เก็บจากร้านมือสอง ของทิ้งแล้วต่างๆ

But whenever I said those dreadful words,

แต่เมื่อใดก็ตามที่ฉันพูดว่า

"Take out a book and read,"

"เอาหนังสือออกมาและอ่านซะ"

you'd think I'd just declared war.

คุณจะคิดว่าฉันเพิ่งประกาศสงคราม

It was torture.

เพราะมันคือการทรมาน

One day,

วันหนึ่ง

after I'd heard about this website called DonorsChoose,

หลังจากที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับ เว็บไซต์ที่เรียกว่า DonorsChoose

where classroom teachers create wish lists

ที่ครูในชั้นเรียนสร้างรายการ ของสิ่งที่ต้องการ

of items they need for their classroom

สำหรับใช้ห้องเรียน

and anonymous donors fulfill them,

และให้ผู้ไม่ประสงค์ออกนามมาบริจาค

I figured I'd go out on a limb and just make a wish list

ฉันจึงลองเสี่ยงเขียนความต้องการลงไป

of the teenager's dream library.

ว่าต้องการห้องสมุดในฝันของวัยรุ่น

Over 200 brand-new books were sent to my room piece by piece.

มีหนังสือใหม่ๆ กว่า 200 เล่มถูกส่งไปที่ ห้องของฉันทีละเล่ม

Every day there were new deliveries and my kids would exclaim with glee,

ทุกๆ วัน จะมีหนังสือเข้ามาใหม่ และเด็กของฉันจะตะโกนด้วยความสุข

"This feels like Christmas!"

"นี่มันเหมือนวันคริสต์มาสเลย!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Then they'd say,

จากนั้น พวกเด็กก็จะพูดว่า

"Ms. Sumner, where did these books come from?"

"ครูซัมเนอร์คะ หนังสือเหล่านี้ มาจากไหน"

And then I'd reply,

แล้วฉันจะตอบ

"Strangers from all over the country wanted you to have these."

"คนแปลกหน้าจากทั่วประเทศต้องการ ให้หนูๆ มีสิ่งเหล่านี้"

And then they'd say, almost suspiciously,

แล้วพวกเขาก็พูดด้วยความสงสัยว่า

"But they're brand-new."

"แต่พวกนี้เป็นหนังสือใหม่เอี่ยมเลยนะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

To which I'd reply,

ฉันจะตอบว่า

"You deserve brand-new books."

"เธอสมควรได้รับหนังสือใหม่เอี่ยม"

The whole experience hit home for me when one of my girls,

มีเหตุการณ์ประทับใจครั้งหนึ่ง เมื่อนักเรียนหญิงคนหนึ่ง

as she peeled open a crisp paperback said,

เปิดหนังสือขึ้นมาแล้วพูดว่า

"Ms. Sumner -- you know, I figured you bought these books,

"ครูซัมเนอร์คะ หนูคิดว่าครู ซื้อหนังสือเหล่านี้มาเอง

'cause you teachers are always buying us stuff.

เพราะคุณครูมักจะซื้อสิ่งต่างๆ มาให้พวกเรา

But to know that a stranger, someone I don't even know,

แต่พอรู้ว่ามีคนแปลกหน้า คนที่ฉันไม่รู้จัก

cares this much about me

ใส่ใจฉันมาก

is pretty cool."

นี่มันยอดเยี่ยมมาก"

Knowing that strangers will take care of you

การที่รู้ว่าคนแปลกหน้าจะดูแลคุณ

is a privilege my kids aren't afforded.

เป็นอภิสิทธิ์ที่เด็กๆ ของฉันไม่เคยได้รับ

Ever since the donation,

นับตั้งแต่การบริจาคครั้งนั้น

there has been a steady stream of kids signing out books to take home,

เด็กๆ จะยืมหนังสือกลับบ้านกันเป็นเรื่องปกติ

and then returning them with the exclamation,

แล้วส่งคืนพร้อมกับอุทานว่า

"This one was good!"

"เล่มนี้ดีมาก!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now when I say, "Take out a book and read,"

ตอนนี้ เมื่อฉันพูดว่า "เอาหนังสือ ออกมาอ่านซะ"

kids rush to my library.

เด็กๆ จะวิ่งไปที่ห้องสมุดของฉัน

It wasn't that they didn't want to read,

ไม่ใช่ว่าพวกเด็กไม่ต้องการอ่าน

but instead, they'd gladly read if the resources were there.

พวกเด็กยินดีที่จะอ่าน ถ้ามีหนังสือดีๆ ให้เขาอ่าน

Institutionally speaking,

ถ้าพูดในเชิงระบบการศึกษา

our public school system has never done right by the black and brown child.

ระบบโรงเรียนของเราไม่เคยทำ สิ่งถูกต้องให้เด็กผิวดำและผิวสีน้ำตาล

We keep focusing on the end results

เราให้ความสำคัญกับผลลัพธ์ที่ได้

or test results,

หรือผลการทดสอบ

and getting frustrated.

และต้องผิดหวัง

We get to a catastrophe and we wonder,

เราพบความหายนะแล้วก็สงสัยว่า

"How did it get so bad? How did we get here?"

มันแย่ขนาดนี้ได้อย่างไร

Really?

จริงๆ นะ

If you neglect a child long enough,

หากคุณละเลยเด็กนานพอ

you no longer have the right to be surprised

คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะแปลกใจ

when things don't turn out well.

เมื่อสิ่งต่างๆ ออกมาไม่ดี

Stop being perplexed

อย่างง

or confused

หรือสับสน

or befuddled

หรือตีมึน

by the achievement gap,

โดยช่องว่างความสำเร็จ

the income gap,

ช่องว่างรายได้

the incarceration rates,

อัตราการจำคุก

or whatever socioeconomic disparity is the new "it" term for the moment.

หรืออะไรก็ตาม ที่เราใช้เรียกความแตกต่าง ทางสังคมและเศรษฐกิจในขณะนี้

The problems we have as a country

ปัญหาที่เรามีในระดับประเทศ

are the problems we created as a country.

เป็นปัญหาที่เราสร้างขึ้นในระดับประเทศ

The quality of your education is directly proportionate

คุณภาพของการศึกษาของคุณ สอดคล้องกับ

to your access to college,

โอกาสการเข้าถึงปริญญาของคุณ

your access to jobs,

โอกาสหางานของคุณ

your access to the future.

โอกาสในอนาคตของคุณ

Until we live in a world where every kid can get a high-quality education

จนกว่าเราจะอยู่ในโลกที่เด็กทุกคนจะได้รับ การศึกษาที่มีคุณภาพสูง

no matter where they live,

ไม่ว่าพวกเด็กอาศัยอยู่ที่ไหน

or the color of their skin,

หรือสีผิวเป็นแบบใด

there are things we can do on a macro level.

มีหลายอย่างที่เราสามารถทำได้ใน ระดับมหภาค

School funding should not be decided by property taxes

การให้ทุนสนับสนุนโรงเรียนไม่ควร ยึดตามภาษีทรัพย์สิน

or some funky economic equation

หรือสมการทางเศรษฐกิจต่างๆ นาๆ

where rich kids continue to benefit from state aid,

ที่เด็กที่ร่ำรวยยังคงได้รับประโยชน์ จากการช่วยเหลือของรัฐ

while poor kids are continuously having food and resources

ในขณะที่เด็กยากจนมีปัญหา ถูกริดรอนอาหารและทรัพยากร

taken from their mouths.

จากปากของเด็กๆ อย่างต่อเนื่อง

Governors, senators, mayors, city council members --

ผู้ว่าการ วุฒิสมาชิก นายกเทศมนตรี สมาชิกสภาเทศบาล

if we're going to call public education public education,

ถ้าเราจะเรียกการศึกษาของรัฐว่า การศึกษาสาธารณะ

then it should be just that.

มันก็ควรจะเป็นไปตามชื่อนั้นๆ

Otherwise, we should call it what it really is:

มิฉะนั้น เราควรเรียกสิ่งที่เป็นจริง

poverty insurance.

การรับประกันว่าจะยากจน

"Public education:

"การศึกษาของรัฐ

keeping poor kids poor since 1954."

ทำให้เด็กมีความยากจนมาตั้งแต่ ปี พ.ศ. 2497"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If we really, as a country, believe that education is the "great equalizer,"

ถ้าเราเป็นประเทศที่เชื่อว่า การศึกษา คือ "ตัวสร้างความเสมอภาคอันยิ่งใหญ่"

then it should be just that: equal and equitable.

มันก็ควรเป็นตามนั้น เท่าเทียม และเป็นธรรม

Until then, there's no democracy in our democratic education.

จนถึงขณะนี้เราไม่มีประชาธิปไตย ในการศึกษาแบบประชาธิปไตยของเรา

On a mezzo level:

ในระดับกลางระหว่างมหภาคและจุลภาค

historically speaking, the education of the black and brown child

เมื่อพูดถึงอดีต การศึกษาของ เด็กผิวดำและผิวสีน้ำตาล

has always depended on the philanthropy of others.

ขึ้นอยู่กับการทำบุญของคนอื่นเสมอ

And unfortunately, today it still does.

และน่าเสียดายที่ วันนี้ยังเป็นแบบนี้

If your son or daughter or niece or nephew or neighbor

ถ้าลูกชายหรือลูกสาวหรือหลานสาว หรือหลานชายหรือเพื่อนบ้าน

or little Timmy down the street

หรือน้องทิมมี่ตัวเล็ก ๆ ในซอย

goes to an affluent school,

ไปที่โรงเรียนร่ำรวย

challenge your school committee to adopt an impoverished school

จงท้าทายให้คณะกรรมการโรงเรียนของคุณ อุปถัมภ์โรงเรียนที่ยากจน

or an impoverished classroom.

หรือห้องเรียนยากจน

Close the divide by engaging in communication

ปิดการแบ่งแยกโดยการเริ่มสื่อสาร

and relationships that matter.

และสร้างความสัมพันธ์ที่สำคัญ

When resources are shared,

เมื่อมีการแบ่งปันทรัพยากร

they're not divided;

ทรัพยากรไม่ได้ถูกแบ่ง

they're multiplied.

แต่ทรัพยากรถูกทวีคูณ

And on a micro level:

และในระดับจุลภาค

if you're a human being,

ถ้าคุณเป็นมนุษย์

donate.

จงบริจาค

Time, money, resources, opportunities --

เวลา เงิน ทรัพยากร โอกาส

whatever is in your heart.

ไม่ว่าอะไรที่อยู่ในใจของคุณ

There are websites like DonorsChoose

มีเว็บไซต์เช่น DonorsChoose

that recognize the disparity

ที่ตระหนักถึงความแตกต่าง

and actually want to do something about it.

และอยากจะทำอะไร สักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแท้จริง

What is a carpenter with no tools?

ช่างไม้จะทำไม้อย่างไรหากไร้ครื่องมือ

What is an actress with no stage?

นักแสดงจะแสดงอย่างไรหากไร้เวที

What is a scientist with no laboratory?

นักวิทยาศาสตร์จะวิจัยอย่างไร หากไม่มีห้องปฏิบัติการ

What is a doctor with no equipment?

และหมอจะรักษาคนอย่างไรหากไร้อุปกรณ์

I'll tell you:

ฉันจะบอกคุณ

they're my kids.

พวกเขาเป็นเด็ก ๆ ของฉัน

Shouldn't they be your kids, too?

พวกเด็กก็ควรเป็นลูกของคุณด้วยมิใช่หรือ

Thank you.

ขอขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)