This company pays kids to do their math homework | Mohamad Jebara

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

For as long as I remember, I've loved mathematics.

เท่าที่ผมจำความได้ ผมรักคณิตศาสตร์ครับ

Actually, it's not 100 percent true.

นั่นก็ ไม่ได้จริง 100 เปอร์เซ็นต์หรอกนะ

I've loved mathematics for all but a two-week period

ผมรักคณิตศาสตร์ ยกเว้นช่วงสองสัปดาห์นั่น

in senior high school.

ตอนมัธยมปลาย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I was top of my class,

ตอนนั้น ผมเป็นเด็กหัวกะทิของห้อง

and we were about to start the Extension Maths course.

และเราก็กำลังจะเริ่ม หลักสูตรคณิตศาสตร์เสริม

I was really excited about this brand new topic coming up,

ผมตื่นเต้นกับหัวข้อใหม่ ๆ ที่จะได้เรียน

complex numbers.

จำนวนเชิงซ้อน

I like complex.

ผมชอบความซับซ้อน

My teacher was priming us for the concepts

ครูของผมเกริ่นนำถึงหลักพื้นฐาน

with some questions about square roots.

ด้วยคำถามเกี่ยวกับจำนวนรากกำลังสอง

Square of nine -- three;

รากที่สองของเก้า คือสาม

square of 256 -- sixteen.

รากที่สองของ 256 คือสิบหก

Too easy.

ง่ายเกินไป

Then she asked the trick question:

จากนั้น ครูก็ถามคำถามยาก ๆ

What about the square root of negative one?

แล้วรากที่สองของจำนวนติดลบล่ะ

Of course, we were all over it --

แน่ล่ะว่า เราโวยกันขึ้นมาเลย

"Come on, Miss!

"โถ่ ครู

We all know you can't take the square root of a negative."

"ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่า เราถอดรากที่สองของจำนวนติดลบไม่ได้"

"That's true in the real world," she said.

"นั่นมันก็จริง ในโลกแห่งความจริง" ครูบอก

"But in the complex world,

"แต่ในโลกที่ซับซ้อน

the square root of negative one is the imaginary number i."

รากที่สองของจำนวนติดลบ คือจำนวนจินตภาพ i "

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That day,

วันนั้น

my entire mathematical world came crashing down on me.

โลกคณิตศาสตร์ของผมทั้งใบ ก็พังครืนลงมาทับผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Imaginary numbers?

"จำนวนจินตภาพงั้นหรอ"

Seriously?

"เอาจริงดิ"

But mathematics is a source of truth,

แต่คณิตศาสตร์เกี่ยวข้องกับความจริง

please don't go abstract on me.

อย่ามาพูดเรื่องนามธรรมกันได้ไหม

I would have studied art

ผมไปเรียนศิลปะจะดีกว่า

if I wanted to play with imaginary numbers."

ถ้าผมอยากที่จะไปข้องแวะ กับจำนวนจินตภาพ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"This is Extension Maths, let's get back with our program!"

"นี่มันวิชาคณิตศาสตร์เสริมนะครับ กลับเข้าเรื่องเหอะครู"

She didn't,

แต่ครูไม่ทำครับ

and over the next couple of weeks,

และตลอดสองสามสัปดาห์นั้น

I reluctantly performed meaningless calculations,

ผมก็ต้องกล้ำกลืนผืนใจ คำนวณอะไรที่ไร้ความหมาย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

finding imaginary solutions to quadratic equations.

หาผลลัพธ์จินตภาพของสมการกำลังสอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But then something amazing happened.

แต่สิ่งมหัศจรรย์บางอย่างก็บังเกิด

We began finding elegant solutions

เราเริ่มที่จะพบกับผลลัพธ์ ที่เรียบง่ายแต่สวยงาม

to real-world problems we previously had no answers to,

ต่อปัญหาในโลกแห่งความเป็นจริง ที่ก่อนหน้านี้เราไม่รู้คำตอบ

starting with the complex world of imaginary numbers.

เริ่มจากโลกเชิงซ้อนของจำนวนจินตภาพ

So some mathematician 500 years ago

เมื่อ 500 ปีก่อน นักคณิตศาสตร์

decides to have some fun and make up these imaginary numbers,

คิดที่จะเล่นสนุก และสร้างจำนวนจินตภาพเหล่านี้ขึ้นมา

and because of that we can now derive these amazing identities

ด้วยเหตุนั้นเอง ตอนนี้เราจึงสามารถ ดัดแปลงสิ่งที่มีลักษณะพิเศษนี้

with applications in the real world,

ไปใช้ได้ในโลกแห่งความจริง

in fields like electrical engineering.

ในวิทยาการอย่างเช่น วิศวกรรมอิเล็กทรอนิก

Wow!

ว้าว

I gained a whole new level of appreciation for mathematics.

ผมคลั่งไคล้คณิตศาสตร์มากขึ้นไปอีกระดับ

And after my brief mistrust,

และหลังจากที่ผมคลางแคลงใจไปช่วงหนึ่ง

I was now in love with the subject more than ever.

ตอนนั้นผมก็หลงรักวิชานั้นมากกว่าเคยเสียอีก

Francis Su, the mathematician, sums it up beautifully when he says,

นักคณิตศาสตร์นามว่า ฟรานซิส ซู สรุปออกมาได้อย่างน่าฟังว่า

"We study mathematics for play, for beauty,

"เราศึกษาคณิตศาสตร์ เพื่อความสนุก เพื่อความงาม

for truth,

เพื่อความจริง

for justice and for love."

เพื่อความยุติธรรม และเพื่อความรัก"

But if you ask a student today,

แต่ถ้าคุณถามนักเรียนทุกวันนี้

you'll probably hear a different story.

ก็เป็นไปได้ว่าคุณจะได้ฟังเรื่องที่ต่างออกไป

You might hear "difficult" and "boring."

คุณอาจได้ยินคำว่า "ยาก" และ "น่าเบื่อ"

And they might be right about difficult.

และพวกเขาก็อาจพูดถูกเรื่องที่ว่ายาก

But it's certainly not boring.

แต่มันไม่ได้น่าเบื่อเลย

In fact, I'd say being difficult to master

อันที่จริง ผมอาจบอกได้ว่า การที่มันยากที่จะเชี่ยวชาญนั้น

is part of what makes it beautiful.

เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้มันสวยงาม

Because nothing worth doing is easy.

เพราะว่าไม่มีอะไรที่มีคุณค่าหรอกที่จะง่าย

So we need students to stick around long enough through the difficult parts

ฉะนั้น เราอยากให้นักเรียนอยู่กับมันนานพอ ที่จะผ่านส่วนที่ยากไป

to appreciate the beauty when it all ties together.

เพื่อที่จะซึ้งกับความงาม เมื่อมันถูกนำมาประสานกัน

Much like I did for that brief couple of weeks in high school.

เหมือนกับผมที่ผ่านช่วงสองสามสัปดาห์ ตอนมัธยมปลาย

Unfortunately, our school systems --

น่าเสียดาย ที่ระบบโรงเรียนของพวกเรา

we move students through mathematics in a lockstep process.

เราจูงนักเรียนของเราเดินผ่านคณิตศาสตร์ ในขั้นตอนกระบวนการที่ตายตัว

So those who fall a little behind

ฉะนั้น คนที่ตามไม่ทันไปนิดเดียว

find it near impossible to ever catch up and appreciate that beauty.

ก็จะรู้สึกว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้ ที่จะไล่ให้ทันและเข้าถึงความงามนั้น

But why is this a problem?

แต่ทำไมสิ่งนี้จะต้องเป็นปัญหาด้วยล่ะ

Why should we care?

ทำไมเราจะต้องสนใจด้วย

Well today, more than ever,

ครับ โลกของเราในปัจจุบัน

our world needs every citizen to be skilled in mathematics.

ต้องการพลเมืองที่มีความสามารถ ทางคณิตศาสตร์ยิ่งกว่าแต่ก่อน

With the advent of artificial intelligence and automation,

ด้วยบทบาทที่เข้ามาของปัญญาประดิษฐ์ และจักรกลอัตโนมัติ

many of the jobs we see today will either not exist

งานมากมายที่เราเห็นกันในวันนี้ จะไม่มีอยู่อีกต่อไป

or be transformed to require less routine work

หรือจะถูกแปรเปลี่ยน ให้มีต้องการแรงงานน้อยลง

and more analysis and application of expertise.

และมีการวิเคราะห์และใช้งาน เพื่อทักษะเฉพาะมากขึ้น

But we're not producing the extra mathematics students

แต่เราไม่ได้กำลังผลิต นักเรียนคณิตศาสตร์เพิ่มขึ้น

to fill these new roles.

เพื่อเติมเต็มบทบาทใหม่นี้

This graph shows the number of students

แผนภูมินี้แสดงจำนวนนักเรียน

taking Standard Mathematics

ที่เรียนวิชาคณิตศาสตร์มาตรฐาน

and Advanced Mathematics

และคณิตศาสตร์ขั้นสูง

over a period of 20 years in Australia.

ตลอดช่วง 20 ปี ในออสเตรเลีย

It's clear that while we have demand for mathematics skills rapidly increasing,

มันชัดเจนครับว่า ในขณะที่ความต้องการทักษะ ทางคณิตศาสตร์ของเราเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

supply is in steady decline.

อุปทานของเราลดลงอย่างต่อเนื่อง

To put things in perspective,

เพื่อที่จะให้เห็นภาพนะครับ

half of the students completing high school today in Australia

ครึ่งหนึ่งของนักเรียนที่จบมัธยมปลาย ในออสเตรเลียในปัจจุบัน

are not prepared to understand any argument

ไม่ได้ถูกวางพื้นฐานมาให้เข้าใจ ประเด็นที่เกี่ยวกับ

about rates of change in data.

อัตราการเปลี่ยนแปลงข้อมูล

In this digital age

ในยุคดิจิทัล

where fake news can influence election results,

ที่ข่าวลวงสามารถมีอิทธิพลต่อผลการเลือกตั้ง

this is very concerning.

มันน่าเป็นห่วงมากครับ

Let me give you a concrete example.

ให้ผมยกตัวอย่างชัด ๆ ให้ฟังนะครับ

Let's take a closer look at that graph.

ลองมาดูแผนภูมินี้กันดี ๆ

Can everyone see what I've done there to stress my point?

มีใครเห็นไหมครับ ว่าผมทำอะไร เพื่อที่จะเน้นย้ำประเด็นสำคัญ

If you can't, let me show you now,

ถ้าไม่เห็น ให้ผมบอกคุณเลยนะครับ

with the vertical axis starting at zero, where it should be.

แกนตั้งที่เริ่มจากศูนย์ ซึ่งมันควรเป็นเช่นนั้น

There, you see it now, right?

เห็นแล้วใช่ไหมครับ

It's the exact same data

นี่เป็นข้อมูลจริง ๆ

but I've manipulated the representation to influence you.

แต่ผมได้ปรับแต่งตัวแทนเพื่อโน้มน้าวคุณ

And that's cool, that's my job up here.

และนั่นมันก็เจ๋งใช่ไหมครับ นั่นแหละหน้าที่ผมล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But in all seriousness,

เอาจริง ๆ นะครับ

unless we do something

ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง

to drastically improve student engagement with mathematics,

เพื่อปรับปรุงปฏิสัมพันธ์ระหว่างนักเรียน กับคณิตศาสตร์ให้มากขึ้นกว่านี้

we'll not only have a huge skills shortage crisis

เราจะไม่ได้มีแค่วิกฤติการขาดแคลนทักษะ

but a fickle population,

แต่ประชากรที่เหลาะแหละ

easily manipulated by whoever can get the most air time.

ถูกชักจูงได้ง่าย โดยผู้ที่มีชั่วโมงออกอากาศมากกว่า

So what's the solution?

แล้วทางแก้ไขน่ะหรือครับ

There are a lot of things we have to do.

มีหลายอย่างเลยที่เราต้องทำ

We need curriculum reform.

เราต้องปรับปรุงหลักสูตรใหม่

We need our best and brightest encouraged to become teachers.

เราต้องการคนที่ดีที่สุดและฉลาดที่สุด ส่งเสริมให้เขาเป็นครู

We need to put an end to high-stakes tests

เราต้องหยุดการทดสอบเพื่อประเมินแข่งขัน

and instead follow a mastery-based learning approach.

และทดแทนมันด้วยแนวทางการเรียนรู้ ที่จะฝึกฝนให้เชี่ยวชาญ

But all these things take time.

แต่ทั้งหมดนี้ ต้องใช้เวลาครับ

And I'm impatient.

และผมก็ใจร้อนซะด้วย

See, I've been thinking about this for eight years now.

ผมน่ะ คิดเรื่องนี้มาแปดปีแล้วนะครับ

Ever since I left my job as a derivative trader

ตั้งแต่ผมออกจากตำแหน่ง เจ้าหน้าที่ซื้อขายตราสารอนุพันธ์

to build a web application to help students learn mathematics.

เพื่อสร้างเว็บแอพพลิเคชัน เพื่อช่วยนักเรียนในการเรียนคณิตศาสตร์

Today, our app is used by schools across the globe.

ทุกวันนี้ โรงเรียนทั่วโลกใช้แอพของเรา

And we're seeing big improvements

และเราได้เห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

for students who use the program regularly.

สำหรับนักเรียนผู้ใช้โปรแกรมนี้ อย่างสม่ำเสมอ

But here's the thing --

แต่ว่า

we're only seeing it for students who use the program regularly.

เราเห็นได้จากนักเรียนที่ใช้มัน อย่างสม่ำเสมอเท่านั้น

And most of them don't.

และพวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น

So after years of developing and refining the application,

หลังจากพัฒนาและปรับปรุงแอพอยู่หลายปี

our biggest challenge was not so much product related,

ความท้าทายที่สุดของเรา ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวผลิตภัณฑ์มากนั้น

our biggest challenge was motivating students

ความท้าทายที่สุดของเรา คือการจูงใจนักเรียน

to want to work on their gaps in understanding.

ให้ต้องการขวนขวายทำความเข้าใจ

You can imagine in today's attention economy,

คุณคงนึกออกว่า ในแง่เศรษฐศาสตร์ ของความสนใจในปัจจุบัน

we're competing against Facebook, Snapchat and PlayStation

เรากำลังแข่งขันกับเฟสบุ๊ก สแนปแชท และเพลสเตชัน

to try and get these students' time.

เพื่อที่จะพยายาม ดึงเวลาของนักเรียนเหล่านี้

So we went back to the drawing board

ฉะนั้น เราจึงกลับไปยังพิมพ์เขียว

and started to think about how we could make it worthwhile

และเริ่มนึกตรึกตรองดูว่า เราจะทำให้การลงทุน

for students to spend some of their "attention budget"

"งบความสนใจ" ของนักเรียน คุ้มค่าต่อการศึกษาของพวกเขา

on their education.

ได้อย่างไร

We tinkered with gamification elements

เราเชื่อมโยงมันเข้ากับ องค์ประกอบของการเล่นเกมส์

like points, badges and avatars,

เช่น แต้ม โล่ห์รางวัล และตัวละครจำลอง

and we'd see a temporary spike in engagement

เราได้เห็นปฏิสัมพันธ์ที่เพิ่มขึ้นอย่างเร็ว แค่เพียงชั่วคราว

but things would go back to normal as soon as the novelty wore off.

และทุกอย่างก็กลับไปเป็นดังเดิม เมื่อมันไม่แปลกใหม่แล้ว

Then one day, my cofounder, Alvin,

วันหนึ่ง อัลวิน ผู้ร่วมก่อตั้งของผม

came across a study of students in Chicago

อ่านเจอการศึกษาของนักศึกษาในชิคาโก

led by the behavioral economist, Steven Levitt,

ที่นำโดยสตีเฟน ลิวิตต์ นักเศรษฐศาสตร์เชิงพฤติกรรม

where they paid students who improved on their test scores.

ซึ่งพวกเขาจ้างนักเรียน ที่มีคะแนนที่ทดสอบที่ดีขึ้น

He started telling me about some of the things they tested for

เขาเล่าให้ผมฟัง เกี่ยวกับสิ่งที่คนเหล่านี้ทดสอบ

and the interesting findings they had.

และการค้นพบที่น่าสนใจ

For instance, they found that incentivizing students for inputs,

ยกตัวอย่างเช่น พวกเขาพบว่า การกระตุ้นนักเรียนเพื่อปัจจัยนำเข้า

like effort,

อย่างเช่น การลงแรง

worked a lot better than incentivizing for outputs,

ดีกว่าการกระตุ้นเพื่อปัจจัยนำออก

like test scores.

อย่างเช่น คะแนนทดสอบ

They found that for younger students, you could win them over with a trophy

พวกเขาพบว่า คุณสามารถซื้อใจ นักเรียนรุ่นเยาว์ได้ด้วยถ้วยรางวัล

but for older students,

แต่สำหรับนักเรียนที่โตกว่านั้น

you really needed cash.

คุณต้องใช้เงินครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And the amount of cash mattered -- 10 dollars was good,

และปริมาณของเงินก็สำคัญซะด้วย 10 ดอลลาร์นั้นนับว่าดี

20 dollars -- even better.

20 ดอลลาร์ยิ่งดีใหญ่

But perhaps most importantly,

แต่บางที ที่สำคัญที่สุดก็คือ

they found that the rewards had to be instant

พวกเขาพบว่า รางวัลจะต้องถูกให้ในทันที

rather than promised at a later date.

แทนที่จะเป็นคำสัญญาว่าจะให้วันหลัง

They went as far as to give the students 20 dollars and say,

พวกเขาถึงขั้นที่ว่า เอาเงิน 20 ดอลลาร์ ให้กับนักเรียน แล้วบอกว่า

"Touch it, feel it, smell it --"

"ลองจับดูสิ สัมผัสดูสิ ดมดูสิ"

(Sniffing)

(เสียงฟุตฟิต)

"It's all yours.

"นี่เป็นของพวกเธอนะ

But if you fail, I'm going to take it back."

แต่ถ้าทำไม่ได้ล่ะก็ ฉันขอคืนนะ"

And that worked really well.

แล้วนั่นก็ได้ผลดีมาก

I immediately got excited

ผมตื่นเต้นขึ้นมาในทันที

about the possibilities of implementing this in our program.

เกี่ยวกับความเป็นไปได้ของการดัดแปลงสิ่งนี้ ให้เข้ากับโปรแกรมของเรา

But once the excitement settled down,

แต่เมื่อผมคลายความตื่นเต้นลง

there were a few concerns that crept in our minds.

ผมความกังวลในบางประเด็น ก็คืบคลานเข้ามาให้ความคิดของพวกเรา

Firstly,

อย่างแรก

was this ethical?

นี่มันถูกจริยธรรมหรือเปล่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Secondly, how would we fund this thing?

อย่างที่สอง เราจะหาทุนอย่างไรดีล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And finally,

และสุดท้าย

would the results be sustained if the students were no longer paid?

ผลลัพธ์ที่ได้จะยังคงอยู่หรือเปล่า ถ้านักเรียนไม่ได้เงินอีกแล้ว

Now, let's look at the ethical part first.

เอาล่ะครับ ลองมาดูที่ประเด็นจริยธรรมก่อน

I'm a bit of a mathematical purist.

ผมจุกจิกเรื่องคณิตศาสตร์ซะด้วย

So I'd be one of the first people to say that we should study mathematics

ผมก็เลยเป็นคนแรก ๆ ที่พูดว่า เราควรที่จะศึกษาคณิตศาสตร์

for the sake of mathematics.

เพื่อประโยชน์ของคณิตศาสตร์

Remember -- for play, for beauty, for truth, for justice and for love!

จำไว้นะครับ เพื่อความสนุก ความงาม ความจริง ความยุติธรรม และความรัก

Not for money!

ไม่ใช่เพื่อเงิน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

As I struggled with this, I came to see that,

จากการที่ผมพยายามแก้ปมนี้เอง ผมก็ได้รู้ว่า

while it's a way I look at mathematics now,

มุมมองที่ผมมีต่อคณิตศาสตร์ในตอนนี้

it's only because I studied it long enough to appreciate it.

เป็นเฉกเช่นนี้ก็เพราะว่า ผมศึกษามันมานานพอที่จะหลงใหลมัน

It's very difficult to tell a student struggling with mathematics today

มันยากมากที่จะบอกนักเรียนที่กำลังมีปัญหา กับวิชาคณิตศาสตร์ในวันนี้

to work hard for a payoff in the distant future.

ให้ทุ่มเทกับมันเพื่อผลตอบแทน ในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

And it's not so much bribery that's at work here,

และการติดสินบนก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากในที่นี้

because I could bribe students

เพราะว่า ผมอาจจะติดสินบนนักเรียน

by telling them about my big bonuses in my derivative trading days

โดยเล่าเรื่องเงินโบนัสจำนวนมากที่ผมได้ สมัยเป็นเจ้าหน้าที่ซื้อขายตราสารอนุพันธ์

as a reward for doing well at maths.

ว่านั่นเป็นรางวัลที่ผมเก่งคณิตศาสตร์

But it doesn't pay off for a very long time.

แต่มันก็ไม่ได้ให้ผลในระยะยาว

So it's practically naught.

ฉะนั้นมันสูญเปล่าในทางปฏิบัติ

Behavioral economists call this hyperbolic discounting.

นักเศรษฐศาสตร์เชิงพฤติกรรม เรียกมันว่า การลดลงอย่างไฮเปอร์โบลิก

And Levitt goes as far as to say

และลิวิตต์ก็ถึงกับกล่าวว่า

that all motivating power vanishes

แรงจูงใจนั้นมอดลง

when rewards are handed out with a delay.

เมื่อรางวัลมาถึงช้า

So, from a purely economic point of view:

ฉะนั้น แค่จากมุมมองในเชิงเศรษฐศาสตร์

if we don't use immediate incentives,

ถ้าเราไม่ทำการกระตุ้นในทันที

we are underinvesting in student outcomes.

ก็เท่ากับว่าลงทุน กับผลลัพธ์ของนักเรียนต่ำเกินไป

I took heart from that, and came to see that as a society,

จากหัวใจสำคัญนั้น ผมลองมองมันในรูปแบบของสังคม

we're actually quite used to financial incentives.

อันที่จริง เราค่อนข้างที่จะคุ้นเคย กับการกระตุ้นทางการเงิน

Whether it be by the government, by employers or at home.

ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นโดยรัฐบาล โดยนายจ้าง หรือเกิดขึ้นที่บ้าน

For instance, many parents would pay their children

เช่น ผู้ปกครองหลายราย อาจให้สิทธิหรือค่าขนมกับเด็ก ๆ

an allowance or pocket money for doing chores in the house.

เป็นค่าจ้างเมื่อพวกเขาทำงานบ้าน

So it wasn't really all that controversial.

ฉะนั้น จริง ๆ แล้ว มันก็ไม่น่าเป็นประเด็นพิพาทอะไร

As I thought about that,

เมื่อผมติดเช่นนั้นแล้ว

it started to answer that second question of how we were going to fund this.

มันก็ให้คำตอบกับคำถามที่สอง ว่าเราจะหาทุนอย่างไร

Naturally, parents are the most invested in their children's education.

ตามปกติแล้ว ผู้ปกครองคือผู้ที่ลงทุนมากที่สุด กับการศึกษาของเด็ก ๆ

So, let's charge them a weekly subscription fee

ฉะนั้น คิดค่าธรรมเนียมรายสัปดาห์กับพวกเขา

to use our program,

ให้ใช้โปรแกรมของเราสิ

but --

แต่มีข้อแม้ว่า

if the students complete their weekly maths goal,

ถ้านักเรียนทำตามเป้าหมายรายสัปดาห์ ของวิชาคณิตศาสตร์ได้

we'll refund the subscription amount directly into the child's bank account.

เราจะคืนเงินเป็นปริมาณเท่ากับค่าลงทะเบียน สู่บัญชีธนาคารของเด็ก

We chose three exercises completed

แบบฝึกหัดสามชุดที่ทำเสร็จเรียบร้อย

over a one week period

ในช่วงหนึ่งสัปดาห์

for a 10 dollar reward.

จะคิดเป็นเงินรางวัล 10 ดอลลาร์

That way we're incentivizing effort rather than performance

นั่นเป็นวิธีการกระตุ้นการลงแรง แทนที่จะเป็นการดำเนินการ

over a short enough period

ในช่วงเวลาที่สั้นพอ

and with a substantial enough payout for the students to care.

และด้วยค่าตอบแทนที่มากเพียงพอ สำหรับความสนใจของนักเรียน

Now, I remember when I first told my wife about this new business model.

ทีนี้ ผมจำได้ว่าตอนแรกที่ผมบอกภรรยา เกี่ยวกับแผนการทำธุรกิจนี้

If she had any doubt left that I've gone completely mad,

ถ้าเธอเคยนึกสงสัยว่าผมบ้าไปแล้วหรือเปล่า

that pretty much confirmed it for her.

นั่นก็เป็นสิ่งที่ยืนยันความคิดของเธอ ได้เป็นอย่างดี

She said to me, "Mo ...

เธอบอกผมว่า "โม

you realize that if everybody does their homework, which you want,

คุณรู้ไหมน่ะว่า ถ้าทุกคนทำการบ้าน ซึ่งคุณต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น

you're not going to make any revenue, which you don't want.

คุณก็จะไม่มีรายได้ ซึ่งคุณไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น

Great business model."

แผนการทำธุรกิจบ้าอะไรของคุณ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I say it's more like an antibusiness model,

ผมบอกว่า มันเหมือนกับ แผนการไม่ทำธุรกิจมากกว่านะ

it's free if you use it, but you pay if you don't.

มันฟรี ถ้าคุณใช้มัน แต่คุณต้องจ่าย ถ้าคุณไม่ใช้มัน

Now, I knew from experience

เอาล่ะครับ จากประสบการณ์

that not everybody in the country was going to jump on

ผมรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนในประเทศนี้ ที่จะกระตือรือล้น

and do their maths homework every week.

และทำการบ้านคณิตศาสตร์ทุกสัปดาห์

And if they did, sure we'd go bust pretty quickly,

และถ้าพวกเขาทำ ก็แน่ล่ะว่า เราก็คงล้มละลายอย่างรวดเร็ว

but hey, we would have solved the country's maths skills crisis.

แต่เฮ้ย เราก็จะได้แก้ปัญหาของชาติ เกี่ยวกับวิกฤติทางทักษะคณิตศาสตร์เชียวนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

As a company, we've always run a double bottom line,

ในฐานะที่เป็นบริษัท เราให้ความสำคัญกับสองสิ่ง

looking to both make a return for investors

นั่นก็คือ ให้ทั้งผลตอบแทนต่อผู้ลงทุน

as well as improve student outcomes.

และปรับปรุงผลลัพธ์ของนักเรียน

We know that our path to long-term profitability

เรารู้ว่าเส้นทางสู่ผลกำไรระยะยาวนั้น

is through improving student outcomes.

ก็คือการปรับปรุงผลลัพธ์ของนักเรียน

So our dual objectives should never be at odds.

ฉะนั้นจุดประสงค์ทั้งคู่ของเรา ไม่ควรที่จะขัดแย้งกัน

So we're always looking

ฉะนั้น ไม่ว่าเราจะทำการตัดสินใจอะไร

to make our product decisions

เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ของเรา

around helping students reach their weekly maths goal,

เราจะยึดเรื่องการช่วยเหลือนักเรียน ให้ทำได้ตามเป้าหมายรายสัปดาห์

effectively ensuring that they get paid

เพื่อให้พวกเขาได้รับค่าจ้าง อย่างมีประสิทธิภาพเสมอ

and not us.

ไม่ใช่พวกเรา

Now you must be wondering: How is this crazy business model going?

ตอนนี้ พวกคุณคงสงสัยว่า แผนการทำธุรกิจบ๊อง ๆ นี้จะมีสภาพเป็นอย่างไร

You'll be glad to know we're still in business.

คุณคงสบายใจถ้าผมบอกว่า เรายังทำธุรกิจนั้นอยู่

We've been testing this now for the last five months

เราได้ทดสอบมันตลอดห้าเดือนที่ผ่านมา

on just our personal home users in Australia

กับผู้ใช้ทางบ้านของเราในออสเตรเลียเท่านั้น

before we think about rolling it out to schools.

ก่อนที่เราจะคิด เรื่องที่จะนำมันไปสู่โรงเรียน

And here are the early results.

และนี่คือผลลัพธ์ที่ได้ในช่วงแรก

The green represents students who are completing their weekly maths goal

สีเขียวเป็นตัวแทนของนักเรียน ที่ทำได้ตามเป้าหมายรายสัปดาห์

and the red those who aren't.

และสีแดงแทนคนที่ทำไม่สำเร็จ

You can see a lot more completing their homework than not.

คุณจะเห็นได้ว่ามีคนที่ทำสำเร็จ มากกว่าคนที่ทำไม่สำเร็จ

In fact, as our user base has grown,

อันที่จริง เมื่อฐานผู้ใช้ของเราเพิ่มขึ้น

we found the percentage to be pretty steady, at around 75 percent.

เราพบว่าเปอร์เซ็นต์ก็ค่อนข้างที่จะคงที่ ที่ประมาณ 75 เปอร์เซ็นต์

So on average, we receive our weekly subscription fee

ฉะนั้น โดยเฉลี่ย เราได้รับค่าลงทะเบียนรายสัปดาห์

once every four weeks,

หนึ่งครั้งทุก ๆ สี่สัปดาห์

and the other three weeks, we're rewarding the students.

และสามสัปดาห์ที่เหลือ เราก็ให้รางวัลกับนักเรียนไป

Now of course we're leaving some money on the table here,

แน่ล่ะครับว่า เราได้ทิ้งเงินจำนวนหนึ่ง ไว้บนโต๊ะแบบนี้

but guess what?

แต่รู้อะไรไหมครับ

It turns out these students

กลายเป็นว่านักเรียนเหล่านี้

are 70 percent more engaged than students not on the reward program.

มีปฎิสัมพันธ์มากกว่านักเรียน ที่ไม่ได้อยู่ในโปรแกรมนี้ 70 เปอร์เซ็นต์

Check.

เรียบร้อย

From a business perspective,

ในมุมมองทางธุรกิจ

they are less likely to churn

มันเป็นไปได้น้อยที่พวกเขาจะทำการปั่น

and more likely to refer friends,

และเป็นไปได้น้อยกว่าที่จะชักชวนเพื่อน

so we're hoping to trade off a lower revenue per user

ฉะนั้น เราหวังว่าจะต้องจ่ายเงินได้ ให้กับผู้ใช้แต่ละคนต่ำกว่า

for a bigger and more engaged user base.

เมื่อฐานผู้ใช้ใหญ่กว่า และมีปฏิสัมพันธ์มากกว่า

Check and check.

เรียบร้อยไปอีกอย่าง

Now for that final question.

สำหรับคำถามสุดท้าย

Would they keep coming back if they were no longer paid?

พวกเขาจะกลับมาเรื่อย ๆ ไหม ถ้าไม่ได้รับเงินอีกแล้ว

Mathematics is so much more than just a subject you study at school.

คณิตศาสตร์เป็นมากกว่าวิชา ที่คุณศึกษาที่โรงเรียน

It's a human endeavor.

มันคือความอุตสาหะของมนุษย์

It's what helps us to understand the world around us.

มันช่วยให้เราเข้าใจโลกรอบ ๆ ตัวเรา

And the more you know, the more you want to know.

และยิ่งคุณรู้มากขึ้น คุณก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก

So yes, we've triggered initial engagement

ใช่แล้วครับ เราได้จุดประกาย ให้เกิดปฏิสัมพันธ์ขั้นต้น

with a financial reward.

ด้วยรางวัลที่เป็นเงิน

But in the long run,

แต่ในระยะยาวแล้ว

the money won't matter anymore.

เงินก็ไม่ได้สำคัญอีกต่อไป

Because in the long run,

เพราะว่าในระยะยาว

the wonder of mathematics will be the incentive

ความมหัศจรรย์ของคณิตศาสตร์ จะเป็นแรงกระตุ้น

and understanding it

และความเข้าใจที่มีต่อมัน

will be the reward.

จะเป็นรางวัล

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)