This company pays kids to do their math homework | Mohamad Jebara

Translator: vahid khoramian Reviewer: sadegh zabihi

For as long as I remember, I've loved mathematics.

از زمانی که به یاد دارم علاقه زیادی به ریاضیات داشتم.

Actually, it's not 100 percent true.

البته، این جمله کاملاً دقیق نیست.

I've loved mathematics for all but a two-week period

همیشه عاشق ریاضی بودم، به جز در دو هفته

in senior high school.

در سال آخر دبیرستان.

(Laughter)

(خنده)

I was top of my class,

رتبهٔ اول کلاس بودم،

and we were about to start the Extension Maths course.

و در آغاز دورهٔ آموزشی ریاضیات تکمیلی بودیم.

I was really excited about this brand new topic coming up,

برای شروع این مبحث جدید هیجان زیادی داشتم،

complex numbers.

اعداد مختلط.

I like complex.

من پیچیدگی را دوست دارم.

My teacher was priming us for the concepts

معلم داشت سوالاتی درباره فرجهٔ دوم اعداد می‌کرد

with some questions about square roots.

تا برای یادگیری موضوع آماده شویم.

Square of nine -- three;

جذر نه -- سه؛

square of 256 -- sixteen.

جذر ۲۵۶ -- شانزده.

Too easy.

خیلی ساده‌اند.

Then she asked the trick question:

و بعد سوال نکته‌دار را پرسید:

What about the square root of negative one?

فرجهٔ دوم عدد منفی یک چه؟

Of course, we were all over it --

مشخصا همه ما جوابی آماده داشتیم --

"Come on, Miss!

"خانم، معلومه!

We all know you can't take the square root of a negative."

ما همه می‌دانیم که نمی‌شود فرجه دوم عدد منفی را گرفت."

"That's true in the real world," she said.

معلممان پاسخ داد، «در دنیای واقعی درست است،

"But in the complex world,

ولی در دنیای اعداد مختلط،

the square root of negative one is the imaginary number i."

فرجه دوم منفی یک، عدد تخیلی i است."

(Laughter)

(خنده)

That day,

در آن روز،

my entire mathematical world came crashing down on me.

کل دنیای ریاضیاتی که در ذهنم داشتم خراب شد و ریخت روی سرم.

(Laughter)

(خنده)

"Imaginary numbers?

«اعداد مختلط؟

Seriously?

جدی؟

But mathematics is a source of truth,

ولی ریاضیات منبع واقعیت است،

please don't go abstract on me.

لطفا با انتزاعی کردن خرابش نکنید.

I would have studied art

من اگر می‌خواستم با اعداد انتزاعی کار کنم،

if I wanted to play with imaginary numbers."

هنر می‌خواندم.»

(Laughter)

(خنده)

"This is Extension Maths, let's get back with our program!"

«این درس ریاضیات تکمیلی است، بیاید برگردیم سر اصل مطلب!»

She didn't,

ولی این کار را نکرد،

and over the next couple of weeks,

و طی چند هفتهٔ بعدی

I reluctantly performed meaningless calculations,

من با اکراه، محاسبات بی‌معنی انجام دادم،

(Laughter)

(خنده)

finding imaginary solutions to quadratic equations.

پیدا کردن راه‌حل‌های انتزاعی، برای معادلات درجه دو.

(Laughter)

(خنده)

But then something amazing happened.

اما بعد، اتفاق محشری افتاد.

We began finding elegant solutions

ما شروع کردیم به پیدا کردن راه‌حل‌های موزون و زیبا

to real-world problems we previously had no answers to,

برای مسائل دنیای واقعی که قبلا هیچ جوابی برای آنها نداشتیم،

starting with the complex world of imaginary numbers.

با شروع از دنیای پیچیدهٔ اعداد انتزاعی.

So some mathematician 500 years ago

خلاصه، ریاضی‌دانی ۵۰۰ سال قبل

decides to have some fun and make up these imaginary numbers,

تصمیم گرفت کمی تفریح کند و این اعداد انتزاعی را به وجود بیاورد،

and because of that we can now derive these amazing identities

و به خاطر او، ما الان می‌توانیم معادلاتی زیبا بنویسیم

with applications in the real world,

که در دنیای واقعی در تخصص‌هایی مثل

in fields like electrical engineering.

مهندسی برق کاربرد دارند.

Wow!

واو!

I gained a whole new level of appreciation for mathematics.

من به سطح جدیدی از احساس قدردانی برای ریاضیات دست پیدا کردم.

And after my brief mistrust,

و بعد از بی‌اعتمادی کوتاهی که داشتم،

I was now in love with the subject more than ever.

من حالا بیش از همیشه عاشق و مجذوب این علم شده بودم.

Francis Su, the mathematician, sums it up beautifully when he says,

فرانسیس سو، ریاضیدان، جمع بندی قشنگی انجام می‌دهد،

"We study mathematics for play, for beauty,

«ما ریاضیات می‌خوانیم، برای بازی، برای زیبایی،

for truth,

برای حقیقت،

for justice and for love."

برای عدالت و برای عشق.»

But if you ask a student today,

ولی اگر امروز از دانشجویی بپرسید،

you'll probably hear a different story.

احتمالاً توصیفات دیگری می‌شنوید.

You might hear "difficult" and "boring."

ممکن است بگوید «سخت» یا «حوصله سر بر» است.

And they might be right about difficult.

و ممکن است نظرشان دربارهٔ سخت بودنش درست باشد.

But it's certainly not boring.

اما اصلاً خسته کننده نیست.

In fact, I'd say being difficult to master

در واقع به نظر من این سختی در یادگرفتن ریاضی،

is part of what makes it beautiful.

بخش خوبی از دلیل زیبایی آن است.

Because nothing worth doing is easy.

چون هیچ چیزی که ارزش دنبال کردن داشته باشد ساده نیست.

So we need students to stick around long enough through the difficult parts

پس ما نیاز داریم دانش‌آموزان آنقدر سختی ریاضیات را تحمل کنند،

to appreciate the beauty when it all ties together.

که وقتی دیدند چطور همه چیز به هم مرتبط است، زیبایی ریاضیات را درک کنند.

Much like I did for that brief couple of weeks in high school.

مثل من، در آن چند هفتهٔ دبیرستان.

Unfortunately, our school systems --

متاسفانه، سیستم آموزش و پرورش ما --

we move students through mathematics in a lockstep process.

ما ریاضیات را به طور فشرده به دانش‌آموزان آموزش می‌دهیم.

So those who fall a little behind

پس آن‌هایی که کمی عقب می‌افتند،

find it near impossible to ever catch up and appreciate that beauty.

تقریباً ناممکن می‌بینند که بتوانند خودشان را برسانند و زیبایی‌اش را درک کنند.

But why is this a problem?

ولی چرا این مشکل مهم است؟

Why should we care?

چرا اهمیت بدهیم؟

Well today, more than ever,

امروزه، بیش از همیشه

our world needs every citizen to be skilled in mathematics.

در این دنیا نیاز وجود دارد که تک تک شهروندان در ریاضی ماهر باشند.

With the advent of artificial intelligence and automation,

با ظهور هوش مصنوعی و اتوماتیک شدن همه چیز،

many of the jobs we see today will either not exist

خیلی از شغل‌هایی که امروزه وجود دارند می‌توانند حذف شوند

or be transformed to require less routine work

یا حتی به شکلی تغییر کنند که نیاز باشد اعمال معمولی‌شان کمتر شود،

and more analysis and application of expertise.

و تحلیل بیشتری لازم باشد و استفاده از مهارت‌ها اهمیت یابد.

But we're not producing the extra mathematics students

ولی ما برای پر کردن این نقش‌های جدید

دانشجو‌های بیشتر تربیت نمی‌کنیم.

to fill these new roles.

This graph shows the number of students

این نمودار تعداد دانشجو‌هایی را نشان می‌دهد

taking Standard Mathematics

که درس ریاضیات استاندارد

and Advanced Mathematics

و درس ریاضیات پیشرفته را

over a period of 20 years in Australia.

در بازه ۲۰ سال در استرالیا گذرانده‌اند.

It's clear that while we have demand for mathematics skills rapidly increasing,

واضح است که وقتی تقاضا برای مهارت‌های ریاضیاتی رو به رشد است،

supply is in steady decline.

وجود این مهارت‌ها مستمراً رو به کاهش بوده.

To put things in perspective,

برای اینکه دقیق‌تر صحبت کنیم،

half of the students completing high school today in Australia

نیمی از دانش‌آموزانی که امروزه در استرالیا در حال تکمیل دبیرستان هستند،

are not prepared to understand any argument

اصلاً برای درک مبحث نرخ تغییرات داده‌ها

about rates of change in data.

آماده نشده‌اند.

In this digital age

در این عصر دیجیتال

where fake news can influence election results,

که اخبار نادرست باعث تغییرات عظیمی در نتایج انتخابات می‌شوند،

this is very concerning.

این موضوع کاملاً قابل تامل است.

Let me give you a concrete example.

اجازه بدهید یک مثال واقعی‌تر بزنم.

Let's take a closer look at that graph.

بیایید نگاه دقیق‌تری به نمودار بیندازیم.

Can everyone see what I've done there to stress my point?

کسی می‌تواند بگوید برای تاکید بر نکته‌ام، اینجا چه کار کردم؟

If you can't, let me show you now,

اگه متوجه نشدید، اجازه بدهید نشانتان بدهم،

with the vertical axis starting at zero, where it should be.

محور عمودی را با نقطه صفر، جایی که باید باشد، شروع می‌کنیم.

There, you see it now, right?

اینجا، حالا متوجه شدید، نه؟

It's the exact same data

این دقیقاً همان اطلاعات است،

but I've manipulated the representation to influence you.

ولی من نحوه نمایش آن اطلاعات را تغییر دادم تا شما را تحت تاثیر قرار بدهم.

And that's cool, that's my job up here.

و این جالب است، این کار من است اینجا.

(Laughter)

(خنده)

But in all seriousness,

ولی با وجود تمام جدیت،

unless we do something

مگر اینکه کاری کنیم

to drastically improve student engagement with mathematics,

تا دانش آموزان با ریاضیات ارتباط برقرار کنند،

we'll not only have a huge skills shortage crisis

ما نه تنها بحران کمبود استعداد‌ها را خواهیم داشت

but a fickle population,

بلکه مردم بی‌ثباتی نیز خواهیم داشت،

easily manipulated by whoever can get the most air time.

که با هرچه که در تلویزیون ببینند گول می‌خورند.

So what's the solution?

خوب، راهکار چیست؟

There are a lot of things we have to do.

خیلی کارها هست که باید انجام بدهیم.

We need curriculum reform.

باید برنامه درسی اصلاح بشود.

We need our best and brightest encouraged to become teachers.

باید بهترین‌ها و عالی‌ترین‌ها را تشویق کنیم تا معلم بشوند.

We need to put an end to high-stakes tests

ما باید مهارت‌های تست زنی را رها کنیم

and instead follow a mastery-based learning approach.

و در عوض آموزش‌های پایه‌ای را جایگزین کنیم.

But all these things take time.

اما همه این‌ها خیلی زمان‌بر است.

And I'm impatient.

و من هم آدم عجولی هستم.

See, I've been thinking about this for eight years now.

هشت سال است که دارم به این فکر می‌کنم.

Ever since I left my job as a derivative trader

از وقتی که از شغل فروشندگی قبلیم خارج شدم

to build a web application to help students learn mathematics.

تا یک نرم‌افزار تحت وب برای آموزش ریاضی به دانش آموزان بسازم.

Today, our app is used by schools across the globe.

امروزه نرم افزار ما توسط مدارس سراسر جهان استفاده می‌شود.

And we're seeing big improvements

و ما شاهد رشد چشمگیر

for students who use the program regularly.

دانش‌آموزانی هستیم که این نرم‌افزار را مرتب استفاده می‌کنند.

But here's the thing --

نکته اینجاست که --

we're only seeing it for students who use the program regularly.

فقط دانش آموزانی که مرتب از این برنامه استفاده می‌کنند اینطورند.

And most of them don't.

و اکثرشان اینطور نیستند.

So after years of developing and refining the application,

بنابراین بعد از سال‌ها توسعه و بهبود برنامه،

our biggest challenge was not so much product related,

بزرگترین چالش ما به خود برنامه مربوط نبود،

our biggest challenge was motivating students

بلکه بزرگترین چالش ترغیب دانش‌آموزان

to want to work on their gaps in understanding.

برای کار روی نقاط ضعف خودشان بود.

You can imagine in today's attention economy,

می‌توانید تصور کنید که ما امروزه داریم

we're competing against Facebook, Snapchat and PlayStation

با فیسبوک و اسنپ چت و پلی استیشن

to try and get these students' time.

سر وقت دانش‌آموزان رقابت می‌کنیم.

So we went back to the drawing board

پس ما دوباره رفتیم به طرح اولیه

and started to think about how we could make it worthwhile

و دنبال این گشتیم که چطور می‌توانیم دانش‌آموزان را

for students to spend some of their "attention budget"

برای صرف وقت‌شان

on their education.

روی آموزش متقاعد کنیم.

We tinkered with gamification elements

ما با استفاده از مبانی بازی‌سازی

like points, badges and avatars,

مثل امتیاز و رتبه و آواتارها،

and we'd see a temporary spike in engagement

توانستیم به طور موقت در آنها علاقه ایجاد کنیم

but things would go back to normal as soon as the novelty wore off.

اما بعد از اینکه این کار از تازگی افتاد همه چیز به اول برگشت.

Then one day, my cofounder, Alvin,

یک روز، همکارم آلوین،

came across a study of students in Chicago

نتایج یک تحقیق در شیکاگو را به من نشان داد

led by the behavioral economist, Steven Levitt,

که توسط یک اقتصاددان رفتاری بنام استیون لویت رهبری شده بود،

where they paid students who improved on their test scores.

که در آن به دانش آموزانی که رشد درسی داشتند پول می‌دادند.

He started telling me about some of the things they tested for

او شروع کرد به گفتن چیزهایی که روی آنها تحقیق کردند

and the interesting findings they had.

و نتایج جالبی که بدست آوردند.

For instance, they found that incentivizing students for inputs,

به طور مثال آنها فهمیدند انگیزه‌بخشی به دانش‌آموزان برای ورودی‌ها،

like effort,

مثل تلاش،

worked a lot better than incentivizing for outputs,

خیلی بهتر از انگیزه‌بخشی برای نتایج،

like test scores.

مثل نمره آزمون‌هاست.

They found that for younger students, you could win them over with a trophy

آنها فهمیدند دانش‌آموزان کوچکتر ممکن است با جایزه کار کنند

but for older students,

ولی برای دانش‌آموزان بزرگتر،

you really needed cash.

باید واقعاً پول خرج کرد.

(Laughter)

(خنده)

And the amount of cash mattered -- 10 dollars was good,

البته مبلغ هم مهم بود -- ۱۰ دلار خوب بود،

20 dollars -- even better.

۲۰ دلار -- خیلی بهتر.

But perhaps most importantly,

ولی مهمتر از این‌ها این بود که

they found that the rewards had to be instant

جایزه را بلافاصله دریافت کنند

rather than promised at a later date.

نه اینکه بهشان وعده یک وقت دیگر داده شود.

They went as far as to give the students 20 dollars and say,

آنها تا اینجا جلو رفتند که به دانش‌آموز ۲۰ دلار را بدهند و بگویند،

"Touch it, feel it, smell it --"

«لمسش کن، حسش کن، بوش کن --»

(Sniffing)

(بو کشیدن)

"It's all yours.

«همش مال توست.

But if you fail, I'm going to take it back."

اما اگر شکست بخوری آن را پس می‌گیریم.»

And that worked really well.

و این واقعاً خوب کار کرد.

I immediately got excited

ما خیلی مشتاق شدیم

about the possibilities of implementing this in our program.

از امکان استفاده از این فرصت در کارمان.

But once the excitement settled down,

اما زمانی که احساساتمان فروکش کرد،

there were a few concerns that crept in our minds.

چند دغدغه دیگر هم به ذهنمان رسید.

Firstly,

اول اینکه،

was this ethical?

این کار اخلاقی است؟

(Laughter)

(خنده)

Secondly, how would we fund this thing?

دوم اینکه، این پول را از کجا بیاوریم؟

(Laughter)

(خنده)

And finally,

و در آخر،

would the results be sustained if the students were no longer paid?

اگر دیگر به دانش‌آموز پرداخت نشود باز هم نتایج ادامه پیدا می‌کند؟

Now, let's look at the ethical part first.

خوب، برویم سر سوال اخلاقی بودن.

I'm a bit of a mathematical purist.

من خودم عاشق ریاضیاتم.

So I'd be one of the first people to say that we should study mathematics

از کسانی خواهم بود که می‌گویند ما باید

for the sake of mathematics.

ریاضی را برای خودش بخوانیم.

Remember -- for play, for beauty, for truth, for justice and for love!

یادتان می‌آید -- برای بازی، برای زیبایی، برای حقیقت، برای عدالت و برای عشق!

Not for money!

نه برای پول!

(Laughter)

(خنده)

As I struggled with this, I came to see that,

همینطور که با خودم کلنجار می‌رفتم فهمیدم،

while it's a way I look at mathematics now,

که اینطور که من الان ریاضیات را می‌بینم،

it's only because I studied it long enough to appreciate it.

به خاطر این است که آنقدر آن را خوانده‌ام که الان تحسینش می‌کنم.

It's very difficult to tell a student struggling with mathematics today

خیلی سخت است که بخواهی به یک دانش‌آموز که دارد با ریاضیات سروکله می‌زند بگویی

to work hard for a payoff in the distant future.

که سخت کار کردنش در آینده نتیجه خواهد داد.

And it's not so much bribery that's at work here,

و این خیلی رشوه دادن به حساب نمی‌آید،

because I could bribe students

چون می‌توانم آنها را تطمیع کنم

by telling them about my big bonuses in my derivative trading days

با گفتن سود‌هایی که در دوران فروشندگیم در آورده بودم

as a reward for doing well at maths.

چون از ریاضی خوب سر درمی‌آوردم.

But it doesn't pay off for a very long time.

اما این برای زمان طولانی کارساز نیست.

So it's practically naught.

پس در عمل هیچ است.

Behavioral economists call this hyperbolic discounting.

اقتصادان‌ها به این می‌گویند تخفیف اغراق آمیز.

And Levitt goes as far as to say

پس لویت در نهایت می‌گوید که

that all motivating power vanishes

تمام انگیزه‌ها زمانی از بین می‌روند که

when rewards are handed out with a delay.

در پرداخت جایزه تاخیر بشود.

So, from a purely economic point of view:

پس از دید مالی صرف:

if we don't use immediate incentives,

اگر ما از انگیزه‌دهنده‌های فوری استفاده نکنیم،

we are underinvesting in student outcomes.

در بودجه‌بندی‌های دانش‌آموز جایی نداریم.

I took heart from that, and came to see that as a society,

من از این نتیجه گرفتم، و دیدم در جامعه هم ما،

we're actually quite used to financial incentives.

به انگیزه‌های مالی عادت کردیم.

Whether it be by the government, by employers or at home.

چه از طرف دولت باشد یا در محل کار و یا در خانه.

For instance, many parents would pay their children

برای مثال خیلی از والدین بابت انجام کار‌های خانه

an allowance or pocket money for doing chores in the house.

به فرزندان پول تو جیبی می‌دهند

So it wasn't really all that controversial.

پس این خیلی هم بحث‌برانگیز نیست.

As I thought about that,

وقتی بهش فکر می‌کردم،

it started to answer that second question of how we were going to fund this.

کم کم جواب سوال دوم که چطور تامین مالی داشته باشیم هم به ذهنم آمد.

Naturally, parents are the most invested in their children's education.

به طور طبیعی والدین بیشترین سرمایه‌گذاری را روی تحصیل فرزندانشان می‌کنند.

So, let's charge them a weekly subscription fee

پس بگذار آنها هزینه هفتگی

to use our program,

برنامه ما را برای فرزندانشان بدهند،

but --

اما --

if the students complete their weekly maths goal,

اگر دانش‌آموزان به اهداف هفتگی خودشون در برنامه رسیدند،

we'll refund the subscription amount directly into the child's bank account.

ما هزینه هفتگی را مستقیماً به حساب خود دانش‌آموز واریز می‌کنیم.

We chose three exercises completed

ما در ازای سه تمرین کامل شده

over a one week period

در هفته

for a 10 dollar reward.

۱۰ دلار جایزه گذاشتیم.

That way we're incentivizing effort rather than performance

اینطوری ما انگیزه‌ای برای تلاش مستمر

over a short enough period

به جای فعالیتی در زمان محدود

and with a substantial enough payout for the students to care.

با مبلغ پرداختی که برای دانش‌آموز قابل توجه است ایجاد کردیم.

Now, I remember when I first told my wife about this new business model.

یادم هست اولین بار که درباره این مدل تجاری با همسرم صحبت کردم.

If she had any doubt left that I've gone completely mad,

اگر قبلا همسرم شک داشت که من کاملاً دیوانه شده‌ام،

that pretty much confirmed it for her.

الان دیگر شکش برطرف شده بود.

She said to me, "Mo ...

او به من گفت، «مو ...

you realize that if everybody does their homework, which you want,

می‌دانی که اگر همه تکالیفشان را انجام بدهند، که تو هم همین را می‌خواهی،

you're not going to make any revenue, which you don't want.

دیگر تو نمی‌توانی هیچ درآمدی از آن در بیاوری، مسلما این را که نمی‌خواهی.

Great business model."

واقعا طرح عالی است.»

(Laughter)

(خنده)

I say it's more like an antibusiness model,

من می‌گویم این بیشتر شبیه یک طرح ضد تجاری است.

it's free if you use it, but you pay if you don't.

اگر از آن استفاده کنی رایگان است و اگر نکنی باید هزینه پرداخت کنی.

Now, I knew from experience

من این را از تجربه می‌دانم

that not everybody in the country was going to jump on

که همه در کشور نمی‌روند سر وقت تکالیفشان

and do their maths homework every week.

و هر هفته مشق‌های ریاضی‌شان را انجام نمی‌دهند.

And if they did, sure we'd go bust pretty quickly,

البته اگر هم انجام بدهند، ما خیلی سریع رشد می‌کنیم،

but hey, we would have solved the country's maths skills crisis.

و با اینکار می‌توانیم بحران مهارت‌های ریاضی را حل کنیم.

(Laughter)

(خنده)

As a company, we've always run a double bottom line,

به عنوان یک شرکت ما همواره دو کار را دنبال می‌کنیم.

looking to both make a return for investors

اینکه که سرمایه‌های سرمایه‌گذارها را برگردانیم

as well as improve student outcomes.

همچنین درآمد دانش‌آموزان را هم اضافه کنیم.

We know that our path to long-term profitability

ما می‌دانیم که راه ما برای درآمدزایی طولانی مدت

is through improving student outcomes.

از راه افزایش درآمد دانش‌آموزان است.

So our dual objectives should never be at odds.

بنابراین هدف‌های دوگانه ما نباید هرگز از بین برود.

So we're always looking

برای این کار ما همیشه به دنبال این هستیم

to make our product decisions

که محصول ما حول محور

around helping students reach their weekly maths goal,

کمک به دانش‌آموزان برای انجام مراحل هفتگی ریاضی‌شان باشد،

effectively ensuring that they get paid

و به آنها اطمینان بدهد که پول به آنها پرداخت خواهد شد

and not us.

نه ما.

Now you must be wondering: How is this crazy business model going?

حالا شاید شما از خودتان بپرسید: این ایده مسخره چطور پیش رفته؟

You'll be glad to know we're still in business.

خوشحال می‌شوید که بدانید ما هنوز در حال کار هستیم.

We've been testing this now for the last five months

ما در پنج ماه گذشته این مدل را

on just our personal home users in Australia

روی کاربران خانگی در استرالیا امتحان می‌کردیم

before we think about rolling it out to schools.

قبل از اینکه به فکر انتقالش به مدارس باشیم.

And here are the early results.

و این هم نتایج اولیه است.

The green represents students who are completing their weekly maths goal

سبز نشان‌دهنده دانش‌آموز‌هایی است که تکالیف هفتگی‌شان را انجام داده‌اند

and the red those who aren't.

و قرمز کسانی هستند که ندادند.

You can see a lot more completing their homework than not.

می‌توانید ببینید که تعداد افراد بیشتری تکالیفشان را انجام می‌دهند.

In fact, as our user base has grown,

در واقع با گسترش کاربران،

we found the percentage to be pretty steady, at around 75 percent.

فهمیدیم که فعالیت روی ۷۵ درصد تقریباً ثابت می‌ماند.

So on average, we receive our weekly subscription fee

پس به طور میانگین ما هزینه ثبت نام هفتگی‌مان را

once every four weeks,

هر چهار هفته یکبار می‌گیریم،

and the other three weeks, we're rewarding the students.

و در سه هفته دیگر پاداش دانش‌آموزان را پرداخت می‌کنیم.

Now of course we're leaving some money on the table here,

خوب البته درست است که کمی پول هم در این بین می‌ماند،

but guess what?

ولی حدس بزنید چه می‌شود؟

It turns out these students

نشان داده شد که دانش آموزان

are 70 percent more engaged than students not on the reward program.

در این برنامه ۷۰ درصد بیشتر نسبت به دیگر افراد مشتاق بودند.

Check.

انجام شد.

From a business perspective,

از یک چشم انداز تجاری،

they are less likely to churn

آنها کمتر دنبال تعویض

and more likely to refer friends,

و بیشتر دنبال مراجعه به دوستانشان بودند؛

so we're hoping to trade off a lower revenue per user

بنابراین ما آرزو داریم که درآمد کمتر از یک کاربر را

for a bigger and more engaged user base.

با کاربران بیشتر و مشتاق‌تر عوض کنیم.

Check and check.

هر دو انجام شد.

Now for that final question.

و برای آخرین سوال.

Would they keep coming back if they were no longer paid?

اگر دیگر پرداختی به آنها نشود باز هم ادامه می‌دهند؟

Mathematics is so much more than just a subject you study at school.

ریاضیات خیلی بیشتر از یک موضوع است که در مدرسه می‌خوانید.

It's a human endeavor.

ریاضی یک تلاش انسانی است.

It's what helps us to understand the world around us.

چیزی است که باعث می‌شود ما جهان اطراف‌مان را بشناسیم.

And the more you know, the more you want to know.

و هرچه بیشتر بدانید، باعث می‌شود که بخواهید بیشتر بدانید.

So yes, we've triggered initial engagement

بنابراین بله، ما آشنایی اولیه را

with a financial reward.

با پاداش مالی ایجاد می‌کنیم.

But in the long run,

اما در بلند مدت٬

the money won't matter anymore.

دیگر پول مطرح نیست.

Because in the long run,

چون در بازه طولانی

the wonder of mathematics will be the incentive

شگفتی‌های ریاضیات مشوق

and understanding it

و درک و یادگیری آن

will be the reward.

پاداش خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)