Jonathan Haidt: How common threats can make common (political) ground

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

So if you've been following the news,

ถ้าคุณตามข่าวอยู่บ้าง

you've heard that there's a pack of giant asteroids

คุณคงได้ยินมาบ้างว่ามีกลุ่มดาวเคราะห์น้อยกลุ่มหนึ่ง

headed for the United States,

กำลังมุ่งหน้ามายังสหรัฐอเมริกา

all scheduled to strike within the next 50 years.

และจะถล่มเราภายในห้าสิบปีข้างหน้า

Now I don't mean actual asteroids made of rock and metal.

ทีนี้ ผมไม่ได้จะพูดถึงดาวเคราะห์น้อยจริงๆ ที่เป็นหินหรือโลหะ

That actually wouldn't be such a problem,

นั่นจะไม่ใช่ปัญหาเลย

because if we were really all going to die,

เพราะถ้าเราทุกคนกำลังจะตาย

we would put aside our differences, we'd spend whatever it took,

เราจะลืมความแตกต่างระหว่างเรา และทำอะไรก็ได้

and we'd find a way to deflect them.

เพื่อหาทางผลักกลุ่มดาวพวกนั้นไม่ให้มาชนโลก

I'm talking instead about threats that are headed our way,

แต่วันนี้ผมจะพูดถึงภัยอื่นที่กำลังคุกคามเข้ามาใกล้เรา

but they're wrapped in a special energy field

แต่มันถูกห่อหุ้มไว้ด้วยสนามพลังพิเศษ

that polarizes us, and therefore paralyzes us.

ที่แยกเราออกเป็นสองขั้ว ทำให้เรานิ่งงันเหมือนเป็นอัมพาต

Last March, I went to the TED conference,

เมื่อเดือนมีนาคมปีที่แล้ว ผมไปร่วมการประชุม TED

and I saw Jim Hansen speak, the NASA scientist

และได้ฟังจิม แฮนเซน นักวิทยาศาสตร์ขององค์การนาซาพูด

who first raised the alarm about global warming in the 1980s,

เขาเป็นคนแรกที่ออกมาเตือนเรื่องภาวะโลกร้อน ตั้งแต่ช่วงปี 1980s

and it seems that the predictions he made back then

และดูเหมือนว่าคำทำนายของเขาเมื่อตอนนั้น

are coming true.

กำลังจะกลายเป็นจริง

This is where we're headed in terms of global temperature rises,

นี่คือภาพแสดงการเพิ่มสูงขึ้นของอุณหภูมิในโลกของเรา

and if we keep on going the way we're going,

ถ้าวิถีชีวิตของเรายังเป็นแบบนี้กันต่อไป

we get a four- or five-degree-Centigrade temperature rise

อุณหภูมิของโลกจะสูงขึ้นสี่ถึงห้าองศาเซลเซียส

by the end of this century.

ภายในปลายศตวรรษนี้

Hansen says we can expect about a five-meter rise in sea levels.

แฮนเซนกล่าวว่า เราจะได้เห็นระดับน้ำทะเลสูงขึ้นห้าเมตร

This is what a five-meter rise in sea levels would look like.

และเมื่อน้ำทะเลสูงขึ้นห้าเมตร มันจะหน้าตาแบบนี้ครับ

Low-lying cities all around the world will disappear

เมืองที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ต่ำทั่วโลกจะจมหายไป

within the lifetime of children born today.

ภายในชั่วอายุขัยของเด็กที่เกิดวันนี้

Hansen closed his talk by saying,

แฮนเซนทิ้งท้ายว่า

"Imagine a giant asteroid on a collision course with Earth.

"ลองนึกภาพดาวเคราะห์น้อยดวงใหญ่ที่กำลังจะพุ่งมาชนโลก

That is the equivalent of what we face now.

ปัญหาที่เราเผชิญอยู่ตอนนี้มันใหญ่เท่านั้นเลยล่ะครับ

Yet we dither, taking no action to deflect the asteroid,

แต่เรากลับลังเลไม่ทำอะไรเพื่อผลักมันออกไปเลย

even though the longer we wait,

แม้ว่ายิ่งเรารอนานเท่าใด

the more difficult and expensive it becomes."

การจัดการกับมันก็ยิ่งจัดการยากและแพงขึ้นเท่านั้น

Of course, the left wants to take action,

แน่นอนล่ะ ฝ่ายซ้าย (เสรีนิยม) อยากทำอะไรสักอย่าง

but the right denies that there's any problem.

แต่ฝ่ายขวา (อนุรักษ์นิยม) ไม่เชื่อว่าปัญหานี้มีอยู่จริง

All right, so I go back from TED,

เอาล่ะ แล้วผมก็กลับจากการประชุม TED

and then the following week, I'm invited to a dinner party

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ผมได้รับเชิญไปงานเลี้ยงอาหารค่ำ

in Washington, D.C., where I know that I'll be meeting

ในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ซึ่งผมรู้ว่าผมจะได้พบกับ

a number of conservative intellectuals, including Yuval Levin,

นักวิชาการสายอนุรักษ์นิยมจำนวนหนึ่ง รวมทั้งยูวัล เลวิน

and to prepare for the meeting, I read this article by Levin

ผมจึงเตรียมตัวไปงานนั้นโดยอ่านบทความชิ้นหนึ่งของเลวิน

in National Affairs called "Beyond the Welfare State."

ชื่อ "ก้าวข้ามรัฐสวัสดิการ" (Beyond the Welfare State)

Levin writes that all over the world,

ในวารสาร National Affairs ซึ่งเลวินเขียนว่า

nations are coming to terms with the fact

รัฐชาติต่างๆ เริ่มยอมรับความจริงแล้วว่า

that the social democratic welfare state

ระบบรัฐสวัสดิการแบบสังคมนิยมประชาธิปไตยนั้น

is turning out to be untenable and unaffordable,

เป็นสิ่งที่ไปไม่ได้ และแพงเกินกว่ารัฐจะจ่ายได้

dependent upon dubious economics

เพราะมันตั้งอยู่บนระบบเศรษฐกิจที่ไม่ถูกต้อง

and the demographic model of a bygone era.

และโมเดลด้านประชากรศาสตร์ยุคเก่าที่ล้าสมัยไปแล้ว

All right, now this might not sound as scary as an asteroid,

เอาล่ะ นี่อาจจะฟังดูไม่น่ากลัวเท่ากับดาวเคราะห์น้อยชนโลก

but look at these graphs that Levin showed.

แต่ลองดูกราฟที่เลวินแสดงในบทความนี่สิครับ

This graph shows the national debt

กราฟนี้แสดงมูลค่าหนี้ของประเทศในหน่วยร้อยละของจีดีพี

as a percentage of America's GDP, and as you see,

หรือร้อยละของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศของสหรัฐอเมริกา

if you go all the way back to the founding,

คุณจะเห็นว่า ตอนก่อตั้งประเทศ

we borrowed a lot of money to fight the Revolutionary War.

เรากู้เงินจำนวนมากมาเพื่อทำสงครามปฏิวัติอเมริกา

Wars are expensive. But then we'd pay it off, pay it off, pay it off,

การทำสงครามต้องใช้เงินเยอะ แต่เราก็ใช้หนี้ ใช้หนี้ ใช้หนี้กันไป

and then, oh, what's this? The Civil War. Even more expensive.

แล้วยังไงครับ โอ้ อะไรเนี่ย สงครามกลางเมือง ยิ่งแพงเข้าไปอีก

Borrow a lot of money, pay it off, pay it off, pay it off,

เราก็กู้เงินมา แล้วก็ใช้หนี้ ใช้หนี้ ใช้หนี้

get down to near zero, and bang! -- World War I.

จนเกือบหมดแล้ว บูม! เกิดสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

Once again, the same process repeats.

แล้ววงจรเดิมๆ ก็เกิดซ้ำอีก

Now then we get the Great Depression and World War II.

ตรงนี้คือช่วงเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ แล้วก็สงครามโลกครั้งที่สอง

We rise to an astronomical level, around 118 percent of GDP,

ยอดหนี้ของเราพุ่งทะลุร้อยละ 118 ของจีดีพี

really unsustainable, really dangerous.

ซึ่งเป็นระดับที่ไร้ความมั่นคงแล้วครับ อันตรายมาก

But we pay it off, pay it off, pay it off, and then, what's this?

แต่เราก็ใช้หนี้ ใช้หนี้ ใช้หนี้ แลัวนี่อะไรอีกครับ?

Why has it been rising since the '70s?

ทำไมตัวเลขหนี้จึงเพิ่มขึ้นในช่วงปี 1970s?

It's partly due to tax cuts that were unfunded,

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการลดภาษี ทำให้รัฐขาดรายได้

but it's due primarily to the rise of entitlement spending,

แต่เหตุผลหลักคือ ค่าใช้จ่ายด้านสวัสดิการที่รัฐมอบให้ประชาชน

especially Medicare.

โดยเฉพาะโครงการประกันสุขภาพเมดิแคร์

We're approaching the levels of indebtedness we had at World War II,

ยอดหนี้ของเราสูงขึ้น เกือบเท่ากับช่วงสงครามโลกครั้งที่สองแล้ว

and the baby boomers haven't even retired yet,

นี่ประชากรยุคเบบี้บูมเมอร์ยังไม่เกษียณเลยนะครับ

and when they do, this is what will happen.

และนี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถ้าคนกลุ่มนี้เกษียณ

This is data from the Congressional Budget Office

นี่เป็นข้อมูลจากสำนักงบประมาณของรัฐบาล

showing its most realistic forecast of what would happen

ซึ่งแสดงการคาดการณ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

if current situations and expectations and trends are extended.

ถ้าสถานการณ์ ความคาดหวัง และแนวโน้มที่เป็นอยู่ยังดำเนินต่อไป

All right, now what you might notice is that these two graphs

เอาล่ะครับ ถึงตรงนี้คุณคงสังเกตเห็นแล้วว่ากราฟทั้งสองนี้

are actually identical, not in terms of the x- and y-axes,

เหมือนกันเปี๊ยบเลย ไม่ใช่ในแง่ตัวเลขบนแกน x และแกน y

or in terms of the data they present,

หรือข้อมูลที่นำเสนอออกมา

but in terms of their moral and political implications, they say the same thing.

แต่ในแง่ความหมายทางศีลธรรมและการเมือง

Let me translate for you.

กราฟสองภาพนี้พูดเหมือนกันเลย ผมจะแปลให้ฟัง

"We are doomed unless we start acting now.

"เราเจอหายนะแน่ ถ้าเราไม่ลงมือทำอะไรกันเสียเดี๋ยวนี้

What's wrong with you people on the other side in the other party?

พวกคุณที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามน่ะ คุณเพี้ยนไปหรือเปล่า

Can't you see reality? If you won't help, then get the hell out of the way."

คุณมองไม่เห็นความจริงหรือไง ถ้าจะไม่ช่วยกันก็ถอยไปไกลๆ เลย"

We can deflect both of these asteroids.

เราสามารถผลักดันดาวเคราะห์น้อยทั้งสองนี้ออกไปได้

These problems are both technically solvable.

ในทางเทคนิคแล้ว ปัญหาทั้งสองอย่างนี้แก้ได้

Our problem and our tragedy is that in these hyper-partisan times,

แต่ปัญหาและโศกนาฏกรรมที่แท้จริงของเราก็คือ

the mere fact that one side says, "Look, there's an asteroid,"

ในยุคที่เราแตกแยกกันสุดขั้ว เมื่อฝ่ายหนึ่งบอกว่า

means that the other side's going to say, "Huh? What?

"ดูนั่นสิ ดาวเคราะห์น้อยจะมาชนโลก" อีกฝ่ายก็บอกว่า "หือ อะไร

No, I'm not even going to look up. No."

ฉันไม่ยอมมองขึ้นไปหรอก ไม่มีทาง"

To understand why this is happening to us,

ถ้าอยากทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา

and what we can do about it, we need to learn more about moral psychology.

และเราจะทำอะไรกับมันได้บ้าง เราต้องศึกษาจิตวิทยาด้านศีลธรรม

So I'm a social psychologist, and I study morality,

ผมเป็นนักจิตวิทยาสังคม ผมศึกษาเรื่องศีลธรรม

and one of the most important principles of morality

และหนึ่งในหลักการสำคัญที่สุดของศีลธรรมก็คือ

is that morality binds and blinds.

ศีลธรรมผูกรวมใจและทำให้ตาบอด

It binds us into teams that circle around sacred values

ศีลธรรมผูกใจเรารวมกัน โดยมีค่านิยมที่ศักดิ์สิทธิ์เป็นศูนย์กลาง

but thereby makes us go blind to objective reality.

และนั่นก็ทำให้เราตาบอด มองไม่เห็นความเป็นจริง

Think of it like this.

ลองคิดอย่างนี้ก็ได้ครับ

Large-scale cooperation is extremely rare on this planet.

การร่วมมือกันในสังคมวงกว้างนั้นหายากมากบนโลกนี้

There are only a few species that can do it.

มีสิ่งมีชีวิตเพียงไม่กี่สายพันธุ์เท่านั้นที่ทำได้

That's a beehive. That's a termite mound, a giant termite mound.

เช่นรังผึ้งแบบนี้ หรือจอมปลวกยักษ์แบบนี้

And when you find this in other animals, it's always the same story.

เมื่อคุณพบพฤติกรรมแบบนี้ในสัตว์ มีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันเสมอ

They're always all siblings who are children of a single queen,

นั่นคือ สัตว์เหล่านี้ล้วนเป็นพี่น้อง ซึ่งเกิดจากนางพญาตัวเดียวกัน

so they're all in the same boat.

พวกมันจึงอยู่ในเรือลำเดียวกันหมด

They rise or fall, they live or die, as one.

พวกมันรุ่งเรือง ตกต่ำ รอด หรือตายด้วยกันหมด

There's only one species on the planet that can do this

มีสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์เดียวเท่านั้นบนโลกนี้ที่ทำเช่นนี้ได้

without kinship, and that, of course, is us.

โดยไม่ต้องเป็นญาติพี่น้องกัน นั่นคือมนุษย์อย่างพวกเรา

This is a reconstruction of ancient Babylon,

นี่คือภาพจำลองกรุงบาบิโลนในยุคโบราณ

and this is Tenochtitlan.

นี่คือกรุงเตนอชตีตลันของชนเผ่าอัซเตก

Now how did we do this? How did we go

เราทำอย่างนี้ได้อย่างไรครับ? เราเปลี่ยนจาก

from being hunter-gatherers 10,000 years ago

การล่าสัตว์และหาของป่าเมื่อ 10,000 ปีที่แล้ว

to building these gigantic cities in just a few thousand years?

มาสร้างเมืองใหญ่โตมโหฬารแบบนี้ได้ ภายใน 2-3 พันปีได้อย่างไร

It's miraculous, and part of the explanation

มันมหัศจรรย์มาก และคำอธิบายส่วนหนึ่งของสิ่งเหล่านี้ก็คือ

is this ability to circle around sacred values.

ความสามารถที่จะรวมตัวกันโดยมีค่านิยมบางอย่างเป็นศูนย์กลาง

As you see, temples and gods play a big role in all ancient civilizations.

คุณคงเห็นว่าแล้ววัดและพระเจ้า มีบทบาทสำคัญในอารยธรรมโบราณ

This is an image of Muslims circling the Kaaba in Mecca.

นี่คือภาพของชาวมุสลิมที่ล้อมวงและเดินเวียนรอบหินกะบะห์

It's a sacred rock, and when people circle something together,

ซึ่งเป็นหินศักดิ์สิทธิ์ และเมื่อคนมาล้อมวงรอบอะไรสักอย่างด้วยกัน

they unite, they can trust each other, they become one.

เขาจะรวมใจกันเป็นหนึ่ง และไว้วางใจซึ่งกันและกัน

It's as though you're moving an electrical wire

เหมือนกับเวลาคุณหมุนขดลวดผ่านสนามแม่เหล็ก

through a magnetic field that generates current.

ซึ่งทำให้เกิดกระแสไฟฟ้า เมื่อคนมาล้อมวง

When people circle together, they generate a current.

และเคลื่อนไหวไปด้วยกัน เขาก็สร้างกระแสอะไรบางอย่างขึ้น

We love to circle around things.

มนุษย์เราชอบล้อมวงรอบสิ่งต่างๆ

We circle around flags, and then we can trust each other.

เราล้อมวงรอบธง และเราก็ไว้วางใจกันและกัน

We can fight as a team, as a unit.

เราจึงสู้ไปด้วยกันเป็นทีม เป็นหนึ่งเดียวกัน

But even as morality binds people together into a unit,

แต่ศีลธรรมที่ผูกรวมใจคนเข้าด้วยดันเป็นหนึ่งเดียว

into a team, the circling blinds them.

เป็นกลุ่ม เป็นทีม ก็ทำให้พวกเขาตาบอด

It causes them to distort reality.

หรือบิดเบือนความจริงให้ผิดเพี้ยนไป

We begin separating everything into good versus evil.

เราเริ่มแบ่งแยกทุกอย่างเป็นฝ่ายดีกับฝ่ายชั่วร้าย

Now that process feels great. It feels really satisfying.

กระบวนการนี้ทำให้เรารู้สึกดีและพึงพอใจมาก

But it is a gross distortion of reality.

แต่มันกลายเป็นการบิดเบือนความจริงอย่างน่ารังเกียจ

You can see the moral electromagnet operating in the U.S. Congress.

คุณคงเห็นการทำงานของแม่เหล็กไฟฟ้าทางศีลธรรม ในรัฐสภาแล้ว

This is a graph that shows the degree to which voting

กราฟนี้แสดงสถิติว่าลงคะแนนเสียงในรัฐสภาสหรัฐ

in Congress falls strictly along the left-right axis,

แยกเป็นสองขั้ว คือซ้ายกับขวาอย่างชัดเจน

so that if you know how liberal or conservative someone is,

ดังนั้น ถ้าคุณรู้ว่าใครสักคนเป็นพวกเสรีนิยมหรืออนุรักษ์นิยม

you know exactly how they voted on all the major issues.

คุณจะรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาลงคะแนนในเรื่องสำคัญๆ ต่างๆ อย่างไร

And what you can see is that,

และคุณจะเห็นว่า

in the decades after the Civil War,

ในช่วงหลังสงครามกลางเมือง

Congress was extraordinarily polarized,

ภายในรัฐสภามีการแยกขั้วรุนแรงและชัดเจนที่สุด

as you would expect, about as high as can be.

อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ซึ่งคุณก็คงคาดเดาได้

But then, after World War I, things dropped,

แต่หลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง การแยกขั้วก็ลดลง

and we get this historically low level of polarization.

เราจึงเห็นการแยกขั้วลดลงสู่ระดับต่ำสุดในประวัติศาสตร์

This was a golden age of bipartisanship,

นี่เป็นยุคทองของการร่วมมือระหว่างสองพรรค

at least in terms of the parties' ability to work together

อย่างน้อยก็ในแง่ที่สองพรรคสามารถทำงานร่วมกัน

and solve grand national problems.

เพื่อแก้ปัญหาใหญ่ๆ ของประเทศได้

But in the 1980s and '90s, the electromagnet turns back on.

แต่ในทศวรรษที่ 1980s ถึง 1990s แม่เหล็กไฟฟ้าหมุนกลับ

Polarization rises.

และการแยกขั้วก็เกิดขึ้นอีก

It used to be that conservatives and moderates and liberals

ฝ่ายอนุรักษ์นิยม ฝ่ายที่เป็นกลาง และฝ่ายเสรีนิยม

could all work together in Congress.

เคยทำงานร่วมกันในสภาได้หมด

They could rearrange themselves, form bipartisan committees,

พวกเขาจะจัดคณะกรรมการมาทำงานร่วมกันก็ได้

but as the moral electromagnet got cranked up,

แต่แม่เหล็กไฟฟ้าของศีลธรรมมีแรงผลักเพิ่มขึ้น

the force field increased,

สนามพลังแรงขึ้น

Democrats and Republicans were pulled apart.

พรรคเดโมแครตกับรีพับลิกันก็แยกขั้วกันอีก

It became much harder for them to socialize,

พวกเขาเข้าหน้ากันยากขึ้น

much harder for them to cooperate.

ร่วมมือกันยากขึ้น

Retiring members nowadays say that it's become like gang warfare.

สมาชิกพรรคที่เกษียณไปแล้ว มองว่ามันเหมือนสงครามระหว่างแก๊ง

Did anybody notice that in two of the three debates,

มีใครสังเกตไหมครับว่าในการโต้วาทีสองจากสามครั้ง

Obama wore a blue tie and Romney wore a red tie?

โอบามาผูกเนคไทสีน้ำเงินและรอมนีย์ผูกเนคไทสีแดง

Do you know why they do this?

ทำไมรู้ไหมครับ เพื่อให้ชาวแก๊ง Bloods และแก๊ง Crips

It's so that the Bloods and the Crips will know which side to vote for. (Laughter)

(2 แก๊งอันธพาลในลอสแอนเจลิส) รู้ว่าจะเลือกใคร (เสียงหัวเราะ)

The polarization is strongest among our political elites.

การแยกขั้วนี้รุนแรงที่สุดในหมู่ผู้มีตำแหน่งทางการเมืองสูงๆ

Nobody doubts that this is happening in Washington.

ใครๆ ก็เชื่อโดยไม่สงสัยว่าการแยกขั้วนี้กำลังเกิดขึ้นในสภา

But for a while, there was some doubt as to whether it was happening among the people.

แต่ยังสงสัยกันว่าปัญหานี้เกิดขึ้นในหมู่ประชาชนหรือไม่

Well, in the last 12 years it's become

ภายในสิบสองปีที่ผ่านมา

much more apparent that it is.

เราเห็นได้ชัดแล้วว่ามันเกิดขึ้นในหมู่ประชาชนด้วย

So look at this data. This is from the American National Elections Survey.

ลองดูข้อมูลนี้ครับ นี่คือผลสำรวจในการเลือกตั้งทั่วประเทศในอเมริกา

And what they do on that survey is they ask

ในการสำรวจนี้ เขามีคำถาม

what's called a feeling thermometer rating.

ที่เรียกว่าปรอทวัดความรู้สึก

So, how warm or cold do you feel about, you know,

คือ ถามว่าคุณรู้สึกอบอุ่นเป็นมิตร หรือเย็นชาไม่เป็นมิตร

Native Americans, or the military, the Republican Party,

ต่อชนพื้นเมืองอเมริกัน สถาบันทหาร คนที่เชื่อในพรรครีพับลิกัน

the Democratic Party, all sorts of groups in American life.

คนที่เชื่อในพรรคเดโมแครต และกลุ่มอื่นๆ ที่คนอเมริกันรู้จัก

The blue line shows how warmly Democrats feel

เส้นสีน้ำเงินคือความรู้สึกของคนที่เชื่อในพรรคเดโมแครต

about Democrats, and they like them.

ที่มีต่อคนที่เชื่อในพรรคเดโมแครต แน่นอน เขาชอบคนกลุ่มนี้

You know, ratings in the 70s on a 100-point scale.

ดูสิครับ คะแนนอยู่ที่ 70 กว่าๆ จากคะแนนเต็ม 100

Republicans like Republicans. That's not a surprise.

คนที่เชื่อในพรรครีพับลิกันก็ชอบพวกเดียวกัน ไม่น่าแปลกใจ

But when you look at cross-party ratings,

แต่พอคุณดูข้อมูลการประเมินพรรคอื่น

you find, well, that it's lower, but actually,

คุณจะเห็นว่าคะแนนต่ำกว่า แต่ที่จริง

when I first saw this data, I was surprised.

ตอนผมเห็นข้อมูลนี้ครั้งแรก ผมแปลกใจ เพราะมันไม่ได้แย่มาก

That's actually not so bad. If you go back to the Carter and even Reagan administrations,

ถ้าคุณย้อนไปดูสมัยประธานาธิบดีคาร์เตอร์หรือแม้แต่เรแกน

they were rating the other party 43, 45. It's not terrible.

คะแนนที่ประเมินคนที่ชอบพรรคอื่นอยู่ที่ 43, 45 ไม่เลวนะครับ

It drifts downwards very slightly,

ต่อมาคะแนนค่อยๆ ตกลงนิดหน่อย

but now look what happens under George W. Bush and Obama.

แต่ดูสิครับ เกิดอะไรขึ้นในสมัยจอร์จ ดับเบิลยู บุช และโอบามา

It plummets. Something is going on here.

คะแนนร่วงเลย เกิดอะไรขึ้นตรงนี้ครับ

The moral electromagnet is turning back on,

แม่เหล็กไฟฟ้ากำลังหมุนกลับอีก

and nowadays, just very recently,

และปัจจุบันนี้ ทุกวันนี้

Democrats really dislike Republicans.

พวกเดโมแครตเกลียดพวกรีพับลิกันมากๆ

Republicans really dislike the Democrats. We're changing.

พวกรีพับลิกันก็เกลียดพวกเดโมแครต พวกเรากำลังเปลี่ยนไป

It's as though the moral electromagnet is affecting us too.

ราวกับแม่เหล็กไฟฟ้ากำลังส่งผลต่อพวกเราด้วย

It's like put out in the two oceans and it's pulling the whole country apart,

เหมือนมันถูกวางไว้ที่สองฝั่งมหาสมุทร และกำลังฉีกประเทศ

pulling left and right into their own territories

ทั้งประเทศ ให้แยกเป็นขั้วซ้ายกับขวา

like the Bloods and the Crips.

เหมือนแก๊ง Bloods และแก๊ง Crips

Now, there are many reasons why this is happening to us,

มีเหตุผลมากมายที่ทำให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้นกับเรา

and many of them we cannot reverse.

หลายอย่างไม่อาจย้อนคืนมาได้แล้ว

We will never again have a political class

เราคงไม่มีวันเห็นนักการเมืองที่ถูกหล่อหลอมรวมกัน

that was forged by the experience of fighting together

ด้วยประสบการณ์การต่อสู้กับศัตรูร่วมกัน

in World War II against a common enemy.

เหมือนในสมัยสงครามโลกครั้งที่สองอีกแล้ว

We will never again have just three television networks,

เราคงไม่มีวันกลับไปมีสถานีโทรทัศน์แค่สามช่อง

all of which are relatively centrist.

ซึ่งล้วนแล้วแต่มีมุมมองค่อนข้างเป็นกลาง

And we will never again have a large group of conservative southern Democrats

ไม่มีวันแล้ว ที่เราจะมีคนกลุ่มใหญ่ในรัฐทางใต้ที่นิยมพรรคเดโมแครต

and liberal northern Republicans making it easy,

กับคนกลุ่มใหญ่ในรัฐทางเหนือที่ยังนิยมพรรครีพับลิกัน

making there be a lot of overlap for bipartisan cooperation.

มีลักษณะร่วมหลายอย่าง ที่ช่วยให้การร่วมมือสองพรรคทำได้ง่ายขึ้น

So for a lot of reasons, those decades after the Second World War

ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ช่วง 2-3 ทศวรรษหลังสงครามโลกครั้งที่ 2

were an historically anomalous time.

จึงเป็นช่วงเวลาที่พิเศษในประวัติศาสตร์

We will never get back to those low levels of polarization, I believe.

เราจะไม่มีวันกลับไปสู่ยุคที่การแบ่งขั้วลดต่ำลงเท่านั้นอีกแล้ว

But there's a lot that we can do. There are dozens

แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่เราทำได้ มีการปฏิรูปหลายสิบอย่าง

and dozens of reforms we can do that will make things better,

ที่เราทำได้ เพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้น

because a lot of our dysfunction can be traced directly

เพราะความบกพร่องของเราหลายอย่าง เป็นผลโดยตรงมาจาก

to things that Congress did to itself in the 1990s

สิ่งที่นักการเมืองทำไว้ในรัฐสภาช่วงทศวรรษ 1990s

that created a much more polarized and dysfunctional institution.

ทำให้รัฐสภาเป็นสถาบันที่ยิ่งแตกแยกและไม่อาจทำงานได้

These changes are detailed in many books.

มีคนเขียนถึงการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้อย่างละเอียด ในหนังสือหลายเล่ม

These are two that I strongly recommend,

ผมแนะนำให้คุณอ่านสองเล่มนี้ครับ

and they list a whole bunch of reforms.

หนังสือสองเล่มนี้ยังบอกแนวทางการปฏิรูปไว้มากมาย

I'm just going to group them into three broad classes here.

ผมจะจัดเป็นสามหมวดหมู่ตามนี้ครับ

So if you think about this as the problem of a dysfunctional,

ถ้าคุณคิดว่าปัญหาอยู่ที่สถาบันที่แบ่งขั้ว

hyper-polarized institution, well, the first step is,

และไม่สามารถทำหน้าที่ได้ ขั้นแรกที่เราทำได้คือ

do what you can so that fewer hyper-partisans get elected in the first place,

ทำทุกวิถีทาง ให้คนที่มีความคิดสุดโต่งถูกเลือกเข้าไปในสภาน้อยลง

and when you have closed party primaries,

ถ้าคุณใช้ระบบปิด ในการเสนอชื่อตัวแทนพรรคลงรับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดี

and only the most committed Republicans and Democrats are voting,

และมีแต่คนที่ประกาศตัวชัดเจน ว่าเป็นรีพับลิกันหรือเดโมแครตสุดโต่งเท่านั้นที่ออกเสียง

you're nominating and selecting the most extreme hyper-partisans.

ก็เท่ากับคุณกำลังเสนอชื่อและเลือกคน ที่มีความคิดแยกขั้วสุดโต่งที่สุด

So open primaries would make that problem much, much less severe.

การใช้ระบบเปิดในการเสนอชื่อผู้สมัครจะช่วยบรรเทาปัญหาลงได้

But the problem isn't primarily that we're electing bad people to Congress.

แต่ปัญหาหลักๆ ไม่ได้อยู่ที่เราเลือกคนเลวเข้าไปในรัฐสภา

From my experience, and from what I've heard from Congressional insiders,

จากประสบการณ์ของผม และที่ได้ยินมาจากคนวงในรัฐสภา

most of the people going to Congress are good, hard-working,

คนส่วนใหญ่ที่เข้าไปในรัฐสภาเป็นคนดี ขยัน ทำงานหนัก

intelligent people who really want to solve problems,

และฉลาด ที่อยากแก้ปัญหาจริงๆ

but once they get there, they find that they are forced

แต่เมื่อเขาเข้าไปในสภา ก็พบว่าตัวเองถูกบังคับ

to play a game that rewards hyper-partisanship

ให้เล่นเกมที่คนเล่นพรรคเล่นพวกได้รางวัล

and that punishes independent thinking.

และคนมีความคิดเป็นอิสระถูกลงโทษ

You step out of line, you get punished.

ถ้าคุณเดินล้ำเส้น คุณจะถูกลงโทษ

So there are a lot of reforms we could do

มีการปฏิรูปหลายอย่างที่เราทำได้

that will counteract this.

เพื่อบรรเทาปัญหานี้

For example, this "Citizens United" ruling is a disaster,

เช่น การต่อต้านองค์กร "Citizen United" ซึ่งเป็นบ่อเกิดของหายนะ

because it means there's like a money gun aimed at your head,

เพราะมันเหมือนปืนที่จ่อหัวคุณ

and if you step out of line, if you try to reach across the aisle,

ถ้าคุณเดินแตกแถว ถ้าคุณข้ามเส้น

there's a ton of money waiting to be given to your opponent

ก็มีเงินมหาศาลรอจะมอบให้ฝ่ายตรงข้ามของคุณ

to make everybody think that you are a terrible person through negative advertising.

เอาไปทำโฆษณาให้ทุกคนเชื่อว่าคุณเป็นคนเลวร้าย

But the third class of reforms is that we've got to change

การปฏิรูประดับที่สามก็คือ เราต้องเปลี่ยน

the nature of social relationships in Congress.

รูปแบบความสัมพันธ์ทางสังคมในรัฐสภา

The politicians I've met are generally very extroverted,

นักการเมืองที่ผมเคยเจอโดยทั่วไปก็เป็นคนเปิดตัว

friendly, very socially skillful people,

เป็นมิตร มีทักษะทางสังคมดีมาก

and that's the nature of politics. You've got to make relationships,

ซึ่งนั้นเป็นธรรมชาติของการเมือง คุณต้องสร้างความสัมพันธ์

make deals, you've got to cajole, please, flatter,

ทำข้อตกลง คุณต้องโน้มน้าว เอาใจ และยกยอคนอื่น

you've got to use your personal skills,

คุณต้องใช้ทักษะส่วนบุคคลของคุณ

and that's the way politics has always worked.

นั่นเป็นวิถีของการเมืองมาตลอด

But beginning in the 1990s, first the House of Representatives

แต่ตั้งแต่ทศวรรษ 1990s สภาผู้แทนราษฎร

changed its legislative calendar

ได้เปลี่ยนวันประชุมสภานิติบัญญัติ

so that all business is basically done in the middle of the week.

มาเป็นกลางสัปดาห์ทั้งหมด

Nowadays, Congressmen fly in on Tuesday morning,

ทุกวันนี้ สส. ก็บินเข้ามาประชุมวันอังคาร

they do battle for two days, then they fly home Thursday afternoon.

รบกันสองวัน แล้วก็บินกลับบ้านวันพฤหัสฯ บ่าย

They don't move their families to the District.

พวกเขาไม่ย้ายครอบครัวมาอยู่ที่เมืองหลวง

They don't meet each other's spouses or children.

ไม่พบปะสามี หรือภรรยา หรือลูกๆ ของ สส. คนอื่น

There's no more relationship there.

ไม่มีความสัมพันธ์เหลือแล้วครับ

And trying to run Congress without human relationships

การทำงานในสภาโดยไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์

is like trying to run a car without motor oil.

ก็เหมือนพยายามขับรถโดยไม่มีน้ำมันเครื่อง

Should we be surprised when the whole thing freezes up

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเราต้องเห็นทั้งระบบหยุดนิ่ง

and descends into paralysis and polarization?

กลายเป็นอัมพาต และแบ่งแยกแตกเป็นสองขั้วแน่

A simple change to the legislative calendar,

เรื่องง่ายๆ อย่างการเปลี่ยนวันประชุมสภานิติบัญญัติ

such as having business stretch out for three weeks

เช่น ให้ประชุมและทำงานร่วมกันติดต่อกันสามสัปดาห์

and then they get a week off to go home,

แล้วมีวันหยุดหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ให้กลับบ้าน

that would change the fundamental relationships in Congress.

วิธีนี้จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ระดับรากฐานในรัฐสภาเลย

So there's a lot we can do, but who's going to push them to do it?

เอาล่ะ มีหลายอย่างที่เราทำได้ แต่ว่าใครจะเป็นคนทำล่ะครับ

There are a number of groups that are working on this.

ตอนนี้มีหลายกลุ่มที่กำลังผลักดันเรื่องพวกนี้อยู่

No Labels and Common Cause, I think,

เช่น กลุ่ม No Labels และ Common Cause ซึ่งเข้าใจดี

have very good ideas for changes we need to do

ว่าเราต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเพื่อให้ระบอบประชาธิปไตยนี้

to make our democracy more responsive and our Congress more effective.

ตอบสนองประชาชนมากขึ้น และทำให้รัฐสภามีประสิทธิภาพขึ้น

But I'd like to supplement their work

แต่ผมอยากเสริมงานที่พวกเขาทำอยู่

with a little psychological trick, and the trick is this.

ด้วยเคล็ดลับเล็กๆ ทางจิตวิทยา นั่นคือ

Nothing pulls people together like a common threat

ไม่มีอะไรผูกใจคนไว้ด้วยกันได้ดีไปกว่าการมีภัยคุกคามร่วมกัน

or a common attack, especially an attack from a foreign enemy,

หรือถูกโจมตีพร้อมกัน โดยเฉพาะจากศัตรูต่างแดน

unless of course that threat hits on our polarized psychology,

เว้นแต่ว่ามันโจมตีตรงจุดที่เราเห็นต่างและเล่นพวกกัน

in which case, as I said before, it can actually pull us apart.

ซึ่งจะยิ่งทำให้เราแตกแยกกันมากขึ้นอย่างที่ผมกล่าวไปแล้ว

Sometimes a single threat can polarize us, as we saw.

บางทีภัยคุกคามอย่างหนึ่งอาจทำให้เราแยกขั้วกันก็ได้

But what if the situation we face is not a single threat

แต่ถ้าสถานการณ์ที่เราเผชิญไม่ได้มีภัยคุกคามอย่างเดียว

but is actually more like this,

แต่มีมากมายแบบนี้ล่ะครับ

where there's just so much stuff coming in,

ถ้ามีเรื่องเข้ามามากเสียจนเราเริ่มร้องบอกกันว่า

it's just, "Start shooting, come on, everybody,

"เฮ้ ช่วยกันยิงหน่อย ทุกคน เร็วเข้า

we've got to just work together, just start shooting."

เราต้องร่วมมือกัน เริ่มยิงได้แล้ว"

Because actually, we do face this situation.

เพราะที่จริงแล้วเรากำลังเผชิญสถานการณ์แบบนี้อยู่นะครับ

This is where we are as a country.

นี่คือประเทศของเรา

So here's another asteroid.

และนี่คือดาวเคราะห์น้อยอีกดวง

We've all seen versions of this graph, right,

เราทุกคนเคยเห็นกราฟนี้ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งมาแล้ว

which shows the changes in wealth since 1979,

กราฟนี้แสดงความมั่งคั่งที่เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่ปี 1979

and as you can see, almost all the gains in wealth

อย่างที่คุณเห็นนี่ ความมั่งคั่งที่เพิ่มขึ้นเกือบทั้งหมดกระจุกตัวอยู่

have gone to the top 20 percent, and especially the top one percent.

ในกลุ่มคนร้อยละ 20 หรือที่จริงคือร้อยละ 1 ที่รวยที่สุดอยู่แล้ว

Rising inequality like this is associated

ความไม่เท่าเทียมของรายได้นี้มีความสัมพันธ์กับ

with so many problems for a democracy.

ปัญหามากมายในสังคมประชาธิปไตย

Especially, it destroys our ability to trust each other,

โดยเฉพาะ การทำลายความไว้วางใจซึ่งกันและกัน

to feel that we're all in the same boat, because it's obvious we're not.

และความรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน เพราะเห็นชัดๆ อยู่แล้วว่าไม่ใช่

Some of us are sitting there safe and sound in gigantic private yachts.

บางคนนั่งสบายปลอดภัยบนเรือยอช์ทขนาดยักษ์

Other people are clinging to a piece of driftwood.

บางคนต้องอาศัยเกาะแผ่นไม้ลอยคอในทะเล

We're not all in the same boat, and that means

เราไม่ได้อยู่บนเรือลำเดียวกัน และนั่นหมายความว่า

nobody's willing to sacrifice for the common good.

จะไม่มีใครยอมเสียสละเพื่อส่วนรวม

The left has been screaming about this asteroid for 30 years now,

ฝ่ายซ้ายป่าวประกาศเรื่องดาวเคราะห์น้อยดวงนี้ มาสามสิบปีแล้ว

and the right says, "Huh, what? Hmm? No problem. No problem."

แต่ฝ่ายขวาบอกว่า "หือ อะไรนะ ไม่มีปัญหานี่ ไม่มีปัญหา"

Now,

ทีนี้ มันเกิดขึ้นได้ยังไงล่ะครับ

why is that happening to us? Why is the inequality rising?

ทำไมความไม่เท่าเทียมจึงเพิ่มสูงขึ้น?

Well, one of the largest causes, after globalization,

สาเหตุใหญ่ที่สุดอย่างหนึ่ง หลังโลกเปลี่ยนสู่ยุคโลกาภิวัตร

is actually this fourth asteroid,

ก็คือดาวเคราะห์น้อยดวงที่สี่ที่พุ่งชนเรา

rising non-marital births.

นั่นคือ การมีลูกนอกสมรส

This graph shows the steady rise of out-of-wedlock births

กราฟนี้แสดงอัตราเด็กเกิดนอกสมรสที่เพิ่มขึ้นตลอด

since the 1960s.

ตั้งแต่ปี 1960s เป็นต้นมา

Most Hispanic and black children are now born to unmarried mothers.

เด็กเชื้อสายฮิสแพนิกและเด็กผิวดำส่วนใหญ่เกิดมาไม่มีพ่อ

Whites are headed that way too.

เด็กผิวขาวก็กำลังมีแนวโน้มอย่างเดียวกัน

Within a decade or two, most American children

ภายใน 1-2 ทศวรรษข้างหน้า เด็กอเมริกันส่วนใหญ่

will be born into homes with no father.

จะเกิดมาในบ้านที่ไม่มีพ่อ

This means that there's much less money coming into the house.

ซึ่งหมายถึงครัวเรือนที่มีรายได้น้อยลง แต่เงินไม่ใช่ปัญหาเดียว

But it's not just money. It's also stability versus chaos.

ยังมีประเด็นเรื่องความมั่นคงและความปั่นป่วนในบ้านอีก

As I know from working with street children in Brazil,

ผมเรียนรู้จากการทำงานกับเด็กเร่ร่อนในบราซิลว่า

Mom's boyfriend is often a really, really dangerous person for kids.

แฟนของแม่คือบุคคลที่อันตรายสุดๆ ต่อเด็กๆ

Now the right has been screaming about this asteroid since the 1960s,

ฝ่ายขวาโวยวายเรื่องนี้มาตั้งแต่ปี 1960s

and the left has been saying, "It's not a problem. It's not a problem."

แต่ฝ่ายซ้ายก็พูดมาตลอดว่า "ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาสักหน่อย"

The left has been very reluctant to say

ฝ่ายซ้ายลังเลที่จะยอมรับว่า

that marriage is actually good for women and for children.

การแต่งงานเป็นสิ่งที่ดีสำหรับผู้หญิงและเด็ก

Now let me be clear. I'm not blaming the women here.

เดี๋ยวผมขอพูดชัดๆ ตรงนี้ว่า ผมไม่ได้โทษผู้หญิงนะครับ

I'm actually more critical of the men

ผมโทษผู้ชายมากกว่า

who won't take responsibility for their own children

ที่ไม่รับผิดชอบเลี้ยงดูลูกของตัวเอง

and of an economic system that makes it difficult

และโทษระบบเศรษฐกิจที่ทำให้ผู้ชายหลายคน

for many men to earn enough money to support those children.

ไม่สามารถหาเงินได้เพียงพอเพื่อมาเลี้ยงดูลูกได้

But even if you blame nobody, it still is a national problem,

แต่ถึงแม้ว่าเราไม่โทษใครเลย มันก็ยังเป็นปัญหาระดับประเทศ

and one side has been more concerned about it than the other.

และฝ่ายหนึ่งก็ห่วงเรื่องนี้มากกว่าอีกฝ่ายหนึ่ง

The New York Times finally noticed this asteroid

แต่ในที่สุด หนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทม์ก็สังเกตเห็นดาวเคราะห์น้อยนี้

with a front-page story last July

ในข่าวหน้าหนึ่งเมื่อเดือนกรกฎาคมปีที่แล้วแสดงให้เห็นว่า

showing how the decline of marriage contributes to inequality.

อัตราการแต่งงานที่ลดลงมีส่วนก่อให้เกิดความไม่เท่าเทียม

We are becoming a nation of just two classes.

เรากำลังจะกลายเป็นประเทศที่มีแค่สองชนชั้น

When Americans go to college and marry each other,

คนอเมริกันที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยและแต่งงานกัน

they have very low divorce rates.

มีอัตราการหย่าร้างต่ำมาก

They earn a lot of money, they invest that money in their kids,

พวกเขามีรายได้สูง และใช้เงินนั้นเพื่อลูก

some of them become tiger mothers,

บางคนก็กลายเป็นแม่เสือ

the kids rise to their full potential,

ที่เลี้ยงลูกให้บรรลุศักยภาพสูงสุดของเขา

and the kids go on to become

เด็กๆ เหล่านี้ก็เติบโตไป

the top two lines in this graph.

เป็นเส้นสองเส้นบนกราฟนี้

And then there's everybody else:

แล้วคนอื่นๆ ที่เหลือ

the children who don't benefit from a stable marriage,

เด็กที่ไม่ได้รับประโยชน์จากการชีวิตสมรสที่มั่นคงของพ่อแม่

who don't have as much invested in them,

ซึ่งไม่มีเงินมากมายที่จะเอามาลงทุนเพื่อลูก

who don't grow up in a stable environment,

ลูกก็ไม่ได้เติบโตในสภาพแวดล้อมที่มั่นคง

and who go on to become the bottom three lines in that graph.

และในที่สุดก็กลายเป็นเส้นสามเส้นล่างสุดในกราฟนี้

So once again, we see that these two graphs are actually saying the same thing.

เห็นไหมครับ กราฟทั้งสองนี้กำลังสื่อข้อความเดียวกัน

As before, we've got a problem, we've got to start working on this,

เรามีปัญหาแล้ว เราต้องเริ่มแก้ปัญหานี้

we've got to do something,

เราต้องทำอะไรสักอย่าง

and what's wrong with you people that you don't see my threat?

พวกคุณที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามน่ะ ไม่เห็นภัยคุกคามนี้หรือไง

But if everybody could just take off their partisan blinders,

แต่ถ้าเราทุกคนสามารถเปิดม่านบังตาออก

we'd see that these two problems actually

เราะจะเห็นว่าทั้งสองปัญหานี้แก้ได้

are best addressed together.

ถ้ามันถูกแก้ไปด้วยกัน

Because if you really care about income inequality,

เพราะถ้าคุณเป็นห่วงเรื่องความเหลื่อมล้ำของรายได้

you might want to talk to some evangelical Christian groups

คุณอาจไปคุยกับกลุ่มคริสเตียนนิกายอีแวนเจลิคัล

that are working on ways to promote marriage.

ที่กำลังรณรงค์ส่งเสริมการแต่งงาน

But then you're going to run smack into the problem

แต่คุณก็จะเจอกับปัญหาว่า

that women don't generally want to marry someone

ผู้หญิงไม่อยากแต่งงาน

who doesn't have a job.

กับผู้ชายที่ไม่มีงานทำ

So if you really care about strengthening families,

ถ้าคุณห่วงใยเรื่องการสร้างครอบครัวให้เข้มแข็ง

you might want to talk to some liberal groups

คุณก็ต้องคุยกับคนในฝ่ายเสรีนิยม

who are working on promoting educational equality,

ที่กำลังรณรงค์เรื่องความเท่าเทียมทางการศึกษา

who are working on raising the minimum wage,

เรื่องการขึ้นค่าแรงขั้นต่ำ

who are working on finding ways to stop so many men

และกำลังหาทางหยุดยั้งไม่ให้ผู้ชายจำนวนมาก

from being sucked into the criminal justice system and

ถูกดูดเข้าไปอยู่ในคุกในตะราง

taken out of the marriage market for their whole lives.

และหายไปจากตลาดการหาคู่แต่งงานตลอดชีวิต

So to conclude, there are at least four asteroids headed our way.

สรุปคือ ตอนนี้มีดาวเคราะห์น้อยอย่างน้อยสี่ดวงกำลังจะพุ่งมาชนเรา

How many of you can see all four?

มีกี่คนครับที่มองเห็นทั้งสี่ดวง

Please raise your hand right now if you're willing to admit

กรุณายกมือหน่อยครับ ถ้าคุณยินดีที่จะยอมรับว่า

that all four of these are national problems.

ทั้งสี่ดวงนี้เป็นปัญหาระดับประเทศ

Please raise your hands.

ยกมือหน่อยครับ

Okay, almost all of you.

โอ เกือบทุกคนเลยนะครับ

Well, congratulations, you guys are the inaugural members

ยินดีด้วยครับ คุณได้สาบานตนเป็นสมาชิก

of the Asteroids Club, which is a club

ชมรมดาวเคราะห์น้อยแล้ว

for all Americans who are willing to admit

นี่เป็นชมรมของคนอเมริกันที่ยอมรับว่า

that the other side actually might have a point.

ฝ่ายตรงข้ามกับเราอาจมีประเด็นที่สำคัญ

In the Asteroids Club, we don't start by looking for common ground.

ในชมรมดาวเคราะห์น้อย เราไม่ได้มุ่งหาจุดร่วมที่เรามีเหมือนกัน

Common ground is often very hard to find.

จุดร่วมเป็นสิ่งที่หาได้ยากมากๆ

No, we start by looking for common threats

เราต้องเริ่มจากการมองหาภัยคุกคามที่เรามีร่วมกัน

because common threats make common ground.

เพราะมันจะทำให้เรามีจุดร่วมที่เหมือนกันเอง

Now, am I being naive? Is it naive to think

เอาล่ะ นี่ผมคิดอะไรตื้นๆ ไร้เดียงสาไปหรือเปล่า

that people could ever lay down their swords,

ที่คิดว่าคนเราจะวางดาบของตัวเองลง

and left and right could actually work together?

แล้วฝ่ายซ้ายกับฝ่ายขวาจะมาทำงานร่วมกันได้

I don't think so, because it happens,

ผมว่าผมไม่ได้มองโลกแง่ดีเกินไปหรอกนะครับ

not all that often, but there are a variety of examples that point the way.

แม้จะไม่ได้พบบ่อย แต่ก็มีตัวอย่างหลากหลายที่ชี้ว่ามันเป็นไปได้

This is something we can do.

นี่คือสิ่งที่เราทำได้

Because Americans on both sides care about the decline in civility,

เพราะคนอเมริกันทั้งสองฝ่ายล้วนกังวลเรื่องสังคมที่เสื่อมลง

and they've formed dozens of organizations,

และได้ก่อตั้งองค์กรมากมายขึ้นมา

at the national level, such as this one,

ทั้งในระดับชาติ เช่นองค์กรนี้

down to many local organizations,

ไปจนถึงระด้บท้องถิ่น เช่น

such as To The Village Square in Tallahassee, Florida,

องค์กร To The Village Square ในเมืองทัลลาฮัสซี รัฐฟลอริดา

which tries to bring state leaders together to help facilitate

ซึ่งพยายามดึงผู้นำระดับรัฐมาพูดคุยกันเพื่อช่วยส่งเสริม

that sort of working together human relationship

มนุษยสัมพันธ์ในการทำงานร่วมกัน

that's necessary to solve Florida's problems.

ซึ่งจำเป็นต่อการแก้ปัญหาของรัฐฟลอริดา

Americans on both sides care about global poverty and AIDS,

คนอเมริกันทั้งสองฝ่าย ห่วงใยเรื่องโรคเอดส์และความยากจนทั่วโลก

and on so many humanitarian issues,

รวมทั้งปัญหาด้านมนุษยธรรมอื่นๆ อีกมาก

liberals and evangelicals are actually natural allies,

ที่จริงแล้วฝ่ายเสรีนิยมและฝ่ายเคร่งศาสนาเป็นพันธมิตรกันได้

and at times they really have worked together

และบางทีพวกเขาก็ทำงานร่วมกัน

to solve these problems.

เพื่อแก้ปัญหาเหล่านี้

And most surprisingly to me, they sometimes can even see

และที่ทำให้ผมประหลาดใจคือ บางทีสองฝ่ายนี้

eye to eye on criminal justice.

ก็เห็นตรงกันเลยในเรื่องกระบวนการยุติธรรม

For example, the incarceration rate, the prison population

เช่น อัตราการถูกจองจำ หรือจำนวนประชากรนักโทษ

in this country has quadrupled since 1980.

ในประเทศของเรา ที่เพิ่มขึ้นสี่เท่าจากปี 1980

Now this is a social disaster,

นี่คือหายนะทางสังคม

and liberals are very concerned about this.

และฝ่ายเสรีนิยมก็ห่วงเรื่องนี้มาก

The Southern Poverty Law Center is often fighting

ศูนย์กฎหมาย Southern Poverty Law Center เพื่อคนจนในรัฐทางตอนใต้

the prison-industrial complex, fighting to prevent a system

กำลังสู้เพื่อต่อต้านธุรกิจและอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้องกับคุก

that's just sucking in more and more poor young men.

ต่อต้านระบบที่ดูดเอาเด็กหนุ่มยากจนเข้าไปในคุก

But are conservatives happy about this?

แล้วฝ่ายอนุรักษ์นิยมชอบระบบนี้หรือเปล่า?

Well, Grover Norquist isn't, because this system

ไม่ครับ โกรเวอร์ นอร์ควิสท์ไม่ชอบระบบนี้

costs an unbelievable amount of money.

เพราะมันมีต้นทุนเป็นเงินมหาศาล

And so, because the prison-industrial complex

ธุรกิจและอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้องกับคุกเหล่านี้

is bankrupting our states and corroding our souls,

กำลังทำให้ประเทศล้มละลายและกัดกร่อนจิตวิญญาณของเรา

groups of fiscal conservatives and Christian conservatives

กลุ่มอนุรักษ์นิยมทางการเงินและศาสนาคริสต์

have come together to form a group called Right on Crime.

ได้รวมตัวกันตั้งกลุ่ม Right on Crime (ฝ่ายขวาต้านอาชญากรรม)

And at times they have worked with the Southern Poverty Law Center

ซึ่งร่วมมือกับ the Southern Poverty Law Center

to oppose the building of new prisons

เพื่อต่อต้านการสร้างคุกเพิ่ม

and to work for reforms that will make the justice system

และกระตุ้นให้เกิดการปฏิรูปกระบวนการยุติธรรม

more efficient and more humane.

ให้มีประสิทธิภาพและมีมนุษยธรรมมากขึ้น

So this is possible. We can do it.

ดังนั้น มันเป็นไปได้ครับ เราทำได้

Let us therefore go to battle stations,

เราออกไปสนามรบกันเถอะครับ

not to fight each other,

ไม่ใช่ออกไปรบกันเอง

but to begin deflecting these incoming asteroids.

แต่ไปสู้เพื่อผลักดาวเคราะห์น้อยเหล่านี้ออกไป

And let our first mission be to press Congress

พันธกิจแรกของเราคือการกดดันให้รัฐสภาปฏิรูปตัวเอง

to reform itself, before it's too late for our nation.

ก่อนที่มันจะสายเกินไปสำหรับประเทศของเรา

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)