Why art thrives at Burning Man | Nora Atkinson

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

It's like a dream.

มันเหมือนฝัน

Imagine, in the empty desert,

ลองจินตนาการถึงทะเลทรายเวิ้งว้าง

you come upon a huge wheel ringed in skeletons,

มีวงล้อใหญ่ ที่มีโครงกระดูกประดับอยู่ในนั้น

and someone invites you to come pull a series of heavy ropes at its base,

แล้วใครสักคนก็ชวนให้คุณ ดึงเชือกหนัก ๆ ที่ฐานของมัน

so you walk to one side, where a team is waiting,

คุณเดินไปฝั่งหนึ่งที่กลุ่มคนกำลังรออยู่

and you all throw your backs into it,

และทุก ๆ คนก็ออกแรงดึงกันสุดตัว

and you pull in turn,

และแรงดึงนั้นเอง

and eventually, the wheel roars to life,

ก็ปลุกให้วงล้อคำรามขึ้น

lights begin to flicker, and the audience cheers,

แสงเริ่มเปล่งวูบวาบ และผู้ชมก็เริ่มโห่ร้อง

and you've just activated Peter Hudson's "Charon,"

คุณเพิ่งทำให้ผลงานของปีเตอร์ ฮัดสัน ที่มีชื่อว่า "ชารอน" ทำงาน

one of the world's largest zoetropes.

มันเป็นโซโทรปที่ใหญ่ที่สุดในโลกอันหนึ่ง

This is the farthest thing from marketable art.

มันห่างไกลจากคำว่างานศิลป์ในท้องตลาด แบบสุด ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's huge, it's dangerous,

มันใหญ่ มันอันตราย

it takes a dozen people to run, and it doesn't go with the sofa.

ใช้กำลังคนหลายสิบเพื่อขับเคลื่อน และดูไม่เข้ากับโซฟาห้องนั่งเล่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's beautifully crafted and completely useless,

มันถูกรังสรรค์ขึ้นอย่างสวยงาม และไร้ประโยชน์โดยสื้นเชิง

and it's wonderful.

และมันสวยงามค่ะ

You're unlikely to see works like "Charon" in the art-world headlines.

คุณแทบจะไม่มีโอกาสเห็นผลงานอย่าง "ชารอน" ในพาดหัวของโลกศิลปะ

These days, the buying and selling of artwork

ทุกวันนี้ การซื้อขายงานศิลป์

often gets more attention than the works themselves.

มักได้รับความสนใจมากกว่าตัวชิ้นงาน

In the last year, a Jean-Michel Basquiat sold for 110 million dollars,

ปีที่แล้ว ฌอง-มิเชล บาสเกีย ขายผลงานได้ในราคา 110 ล้านดอลลาร์

the highest price ever achieved for the work of an American artist,

ซึ่งเป็นงานศิลป์โดยศิลปินชาวอเมริกัน ที่มีราคาสูงที่สุด

and a painting by Leonardo da Vinci sold for 450 million,

และภาพวาดโดย ลีโอนาโด ดาวินชี่ ที่ขายในราคา 450 ล้าน

setting a new auction record.

เป็นสถิติสูงสุด

Still, these are big, important artists,

ถึงพวกเขาจะศิลปินที่มีชื่อเสียง และมีความสำคัญ

but still, when you look at these works and you look at the headlines,

แต่เมื่อคุณดูงานศิลป์เหล่านี้ และดูหัวข้อข่าว

you have to ask yourself,

คุณก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า

"Do I care about these because they move me,

"ฉันสนใจเรื่องพวกนี้เพราะมันเร้าอารมณ์

or do I care about them because they're expensive

หรือฉันสนใจเรื่องพวกนี้ เพราะว่าราคามันสูง

and I think they're supposed to?"

อย่างที่ฉันคิดว่ามันควรจะเป็น"

In our contemporary world, it can be hard to separate those two things.

ในโลกปัจจุบัน มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่เราแยกสองเรื่องนี้ออกจากกัน

But what if we tried?

แต่ถ้าหากเราลองแยกล่ะ

What if we redefined art's value --

ถ้าหากเราลองกำหนด คุณค่าของศิลปะขึ้นใหม่

not by its price tag,

โดยไม่ต้องอิงกับราคาค่างวด

but by the emotional connection it creates between the artist and the audience,

แต่อาศัยความสัมพันธ์ทางอารมณ์ ระหว่างศิลปินและผู้ชมที่เกิดขึ้นจากมัน

or the benefits it gives our society,

หรือประโยชน์ที่งานศิลป์นั้นมอบให้กับสังคม

or the fulfillment it gives the artists themselves?

หรือการที่ตัวศิลปินเองได้รับการเติมเต็ม

This is Nevada's Black Rock Desert,

นี่คือทะเลทรายแบล็คร๊อคของเนวาดา

about as far as you can get from the galleries of New York

ซึ่งมันแตกต่างจากหอศิลป์ในนิวยอร์ค

and London and Hong Kong.

ลอนดอน และฮ่องกง อย่างมาก

And here, for just about 30 years, at Burning Man,

และที่นี่ ประมาณ 30 ปี ที่เบิร์นนิงแมน

a movement has been forming that does exactly that.

กระแสที่เกิดขึ้นมา เพื่อสนองความต้องการนั้น

Since its early anarchist years, Burning Man has grown up.

ตั้งแต่ช่วงอนาธิปไตยของมัน เบิร์นนิงแมนได้เติบโต

Today, it's more of an experiment in collective dreaming.

ทุกวันนี้ มันเป็นมากกว่าการทดลอง จากคลังความฝัน

It's a year-round community, and every August, for a single week,

มันเป็นกลุ่มที่มีอยู่ตลอด และเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ทุก ๆ เดือนสิงหาคม

70,000 people power down their technology and pilgrimage out into the desert

ผู้คน 70,000 คนจะวางเทคโนโลยีในมือ และจาริกสู่ทะเลทราย

to build an anti-consumerist society

เพื่อสร้างชุมชนต่อต้านลัทธิบริโภคนิยม

outside the bounds of their everyday lives.

ที่อยู่นอกขอบเขตพันธะ ในชีวิตประจำวันของพวกเขา

The conditions are brutal.

บรรยากาศที่นั่นมีความสุดโต่ง

Strangers will hug you,

คนแปลกหน้าจะโอบกอดคุณ

and every year, you will swear it was better the last,

และทุกปี คุณจะรู้สึกว่ามันดีกว่าปีที่แล้ว

but it's still ridiculous and freeing and alive,

นอกจากนั้น มันยังดูน่าขัน ไร้แก่นสาร และมีชีวิตชีวา

and the art is one thing that thrives here.

และ ณ ที่นั้น ศิลปะก็คือสิ่งเดียวที่โชติช่วง

So this is me on the desert playa last year

นี่คือฉันที่บริเวณลานทะเลทรายเมื่อปีก่อน

with my brother, obviously hard at work.

กับน้องชายของฉัน ที่ดูก็รู้ว่าทำงานหนักสุด ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I'd been studying the art of Burning Man for several years,

ตอนนั้น ฉันได้ศึกษาศิลปะ ที่เบิร์นนิงแมนมาแล้วสองสามปี

for an exhibition I curated at the Smithsonian's Renwick Gallery,

เพื่อนิทรรศการที่ฉันเป็นผู้รับผิดชอบดูแล ที่หอศิลป์ เรนวิค สมิทโซเนียน

and what fascinates me the most isn't the quality of the work here,

และฉันที่ฉันทึ่งที่สุด ไม่ใช่คุณภาพของงานที่นั่น

which is actually rather high,

ซึ่งมันมีคุณค่ามากจริง ๆ

it's why people come out here into the desert again and again

แต่เป็นเหตุผลว่าทำไมผู้คน ถึงได้ไปยังทะเลทรายนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า

to get their hands dirty and make in our increasingly digital age.

เพื่อจะได้ลงมือทำและสร้างสรรค์ ในยุคที่เป็นดิจิตัลมากขึ้นทุกวัน

Because it seems like this gets to something that's essentially human.

เพราะมันราวกับว่า มันเข้าถึงพื้นฐานความเป็นมนุษย์

Really, the entire encampment of Burning Man

อันที่จริง ค่ายที่เบิร์นนิงแมน

could be thought of as one giant interactive art installation

อาจถูกมองว่าเป็นการแสดงผลงานศิลป์ ขนาดยักษ์ที่ตอบโต้กับเราได้

driven by the participation of everyone in it.

มันถูกขับเคลื่อนได้ จากความร่วมมือของทุกคน

One thing that sets this work aside from the commercial art world

สิ่งหนึ่งที่ทำให้มันแตกต่าง จากผลงานศิลป์เชิงพาณิชย์

is that anyone who makes work can show it.

ก็คือไม่ว่าใครก็สามารถแสดงผลงานได้

These days, around 300 art installations and countless artistic gestures

ทุกวันนี้ การแสดงงานศิลป์ประมาณ 300 ชิ้น และการแสดงนับไม่ถ้วน

go to the playa.

มุ่งหน้าไปยังลานดังกล่าว

None of them are sold there.

ไม่มีสิ่งใดที่ถูกสร้างมาเพื่อขาย

At the end of the week, if the works aren't burned,

ถ้าผลงานไม่ถูกเผาเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์นั้น

artists have to cart them back out and store them.

ศิลปินก็จะต้องรื้อถอนมันออกและเก็บมันไป

It's a tremendous labor of love.

มันเป็นการอุทิศแรงจากใจที่ยิ่งใหญ่

Though there is certainly a Burning Man aesthetic,

แม้ว่าจะเราจะพบกับความสุนทรีย์ ในแบบของเบิร์นนิงแมน

pioneered by artists like Kate Raudenbush and Michael Christian,

ที่ได้รับการบุกเบิกโดยศิลปินอย่าง เคท รูเดนบุช และไมเคิล คริสเตียน

much of the distinctive character of the work here

อัตลักษณ์อันโดดเด่นส่วนมาก ของผลงานในที่นี้

comes from the desert itself.

มาจากบรรยากาศของทะเลทราย

For a work to succeed,

ผลงานที่ประสบความสำเร็จ

it has to be portable enough to make the journey,

จะต้องสามารถถูกขนส่ง ไปกับการเดินทางไกลได้

rugged enough to withstand the wind and weather and participants,

ต้องอึดพอที่จะทนทาน ลมฟ้าอากาศและผู้คนที่เข้ามามีส่วนร่วมได้

stimulating in daylight and darkness,

ทำหน้าที่ของมันได้ ใต้แสงอาทิตย์และในความมืด

and engaging without interpretation.

และทำให้ผู้คนสนใจได้ โดยไม่ต้องมีการตีความ

Encounters with monumental and intimate works here feel surreal.

การได้อยู่เบื้องหน้าผลงานที่ยิ่งใหญ่ และเปิดเผย ทำให้รู้สึกราวกับฝัน

Scale has a tendency to fool the eyes.

ขนาดของมันลวงตาเรา

What looked enormous in an artist's studio could get lost on the playa,

สิ่งที่ดูมหึมาในห้องทำงานของศิลปิน อาจถูกกลืนหายไปเมื่ออยู่บนลานนั้น

but there are virtually no spatial limits,

แต่ด้วยความที่ไม่มีข้อจำกัดด้านพื้นที่

so artists can dream as big as they can build.

ศิลปินจึงสามารถจินตนาการ ได้ใหญ่เท่าที่อยากจะสร้างสรรค์

Some pieces bowl you over by their grace

ความอ่อนช้อยของบางผลงาน จะทำให้คุณหลงใหล

and others by the sheer audacity it took to bring them here.

ในขณะที่บางผลงานจะทำให้คุณทึ่ง เมื่อคิดถึงความบ้าในการขนมันมาที่นี่

Burning Man's irreverent humor comes out in pieces

อารมณ์ขันแบบฉีกแนวของเบิร์นนิงแมน ถูกแสดงออกมา

like Rebekah Waites' "Church Trap,"

อย่างเช่นผลงาน "กับดักโบสถ์" ของรีบีคาห์ วิเทส

a tiny country chapel set precariously on a wooden beam, like a mousetrap,

วิหารชนบทน้อย ที่ตั้งอย่างไม่มั่นคง บนระแนงไม้ หน้าตาคลายกับดักหนู

that lured participants in to find religion --

และลวงผู้เข้าร่วมงาน ให้เขาไปแสวงหาศาสนา

it was built and burned in 2013 ...

มันถูกสร้างขึ้นและเผาทิ้งไปในปี ค.ศ. 2013

while other works, like Christopher Schardt's "Firmament,"

ในขณะที่ผลงานอื่น ๆ เช่น "เวหา" ของคริสโตเฟอร์ ชาร์ต

aim for the sublime.

ให้คุณค่ากับความบริสุทธิ์

Here, under a canopy of dancing lights set to classical music,

ที่นี่ ใต้ร่มของแสงระยิบระยับ ที่เต้นไปตามทำนองเพลงคลาสสิก

participants could escape the thumping rave beats

ผู้เข้าร่วมอาจใช้เป็นที่หลบซ่อน จากจังหวะที่ยุ่งเหยิง

and chaos all around.

และความวุ่นวายรอบ ๆ

At night, the city swarms with mutant vehicles,

ตอนกลางคืน เมืองก็เต็มไปด้วย ฝูงยวดยานหน้าตาประหลาด

the only cars allowed to roam the playa.

รถเพียงแบบเดียวอนุญาตให้ใช้วิ่งบนลานนั้น

And if necessity is the mother of invention,

ถ้าความจำเป็นของนวัตกรรม คือมารดาผู้ให้กำเนิด

here, absurdity is its father.

ความไร้สาระก็คงจะเป็นพ่อของมัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

They zigzag from artwork to artwork

พวกมันวิ่งซิกแซกจากงานศิลป์หนึ่ง ไปยังอีกจุดหนึ่ง

like some bizarre, random public transportation system,

เหมือนกับระบบขนส่งสาธารณะ ที่ดูแปลกประหลาด

pulsing with light and sound.

เต้นไปตามแสงและเสียง

When artists stop worrying about critics and collectors

เมื่อศิลปินเลิกกังวล ต่อคำวิจารณ์และผู้เก็บค่าเช่า

and start making work for themselves,

แล้วเริ่มสร้างผลงานเพื่อตัวของพวกเขาเอง

these are the kinds of marvelous toys they create.

พวกมันคือของเล่นสุดเจ๋ง ที่พวกเขาสร้างขึ้นมา

And what's amazing is that, by and large, when people first come to Burning Man,

และที่น่าทึ่งก็คือ ส่วนใหญ่แล้ว เมื่อผู้คนมาถึงที่เบิร์นนิงแมนในตอนแรก

they don't know how to make this stuff.

พวกเขาไม่รู้หรอกว่าจะสร้างมันได้อย่างไร

It's the active collaborative maker community there

มันคือความร่วมมือจาก กลุ่มของนักประดิษฐ์ที่นั่น

that makes this possible.

ที่ทำให้มันเกิดขึ้น

Collectives like Five Ton Crane come together to share skills

รถยกระวางห้าตันเข้ามาร่วมแบ่งปันฝีมือ

and take on complex projects a single artist would never even attempt,

และทำโครงการซับซ้อน ที่ศิลปินคนเดียวคงจะทำไม่สำเร็จ

from a Gothic rocket ship that appears ready to take off at any moment

จากจรวดแบบโกธิค ที่เหมือนว่าพร้อมจะออกตัวได้ทุกวินาที

to a fairytale home inside a giant boot

ไปจนถึงบ้านในจินตนาการ ภายในรองเท้ายักษ์

complete with shelves full of artist-made books,

ที่มีหิ้งที่เต็มไปด้วยหนังสือ

a blackbird pie in the oven

พายนกสีดำในเตาอบ

and a climbable beanstalk.

และเถาต้นถั่วให้ปีนป่าย

Skilled or unskilled, all are welcome.

ไม่ว่าคุณจะเป็นมีอาชีพหรือมือสมัครเล่น นี่นั่นยินดีตอนรับทุกคน

In fact, part of the charm and the innovation of the work here

อันที่จริง เสน่ห์และนวัตกรรมส่วนหนึ่ง ของผลงานที่นี่

is that so many makers aren't artists at all,

ก็คือ นักประดิษฐ์ส่วนใหญ่ ไม่ได้เป็นศิลปิน

but scientists or engineers

แต่เป็นนักวิทยาศาสตร์ หรือวิศวกร

or welders or garbage collectors,

เป็นช่างเชื่อม หรือคนเก็บขยะ

and their works cross disciplinary boundaries,

และผลงานของพวกเขา ก็ข้ามขอบเขตของแต่ละสาขา

from a grove of origami mushrooms

ตั้งแต่สวนดอกเห็ดโอริกามิ

that developed out of the design for a yurt

ที่พัฒนามาจากการออกแบบกระท่อม

to a tree that responds to the voices and biorhythms

ไปจนถึงต้นไม้ที่ตอบสนองต่อเสียง และจังหวะชีวภาพ

of all those around it

ที่อยู่รอบ ๆ มัน

through 175,000 LEDs embedded in its leaves.

ผ่านหลอด LED จำนวน 175,000 หลอด ที่ถูกฝังไว้ในใบของมัน

In museums, a typical visitor spends less than 30 seconds with a work of art,

ในพิพิธภัณฑ์ ผู้เข้าชมทั่วไป จะใช้เวลาชมผลงานหนึ่ง ๆ น้อยกว่า 30 วินาที

and I often watch people wander from label to label,

และฉันมักจะเห็นคนเดินจากป้ายหนึ่ง ไปอีกป้ายหนึ่ง

searching for information,

เพื่อค้นหาข้อมูล

as though the entire story of a work of art

ราวกับว่าเรื่องราวทั้งหมดของงานศิลป์

could be contained in that one 80-word text.

จะถูกอธิบายได้ด้วยคำเพียง 80 คำ

But in the desert, there are no gatekeepers

แต่ในทะเลทรายแห่งนี้ ไม่มีข้อจำกัดใด

and no placards explaining the art, just natural curiosity.

ไม่มีแผ่นป้ายบรรยายงานศิลป์ มีแต่เพียงความสงสัยใคร่รู้

You see a work on the horizon, and you ride towards it.

คุณเห็นงานศิลป์นั้นที่เส้นของฟ้า และมุ่งหน้าเข้าหามัน

When you arrive, you walk all around it,

เมื่อคุณไปถึง คุณก็เดินไปรอบ ๆ

you touch it, you test it.

คุณสัมผัสกับมัน ทดสอบมันดู

Is it sturdy enough to climb on? Will I be impaled by it?

มันจะมั่นคงพอที่เราจะปีนขึ้นไปได้ไหม จะโดนมันตำเอาหรือเปล่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Art becomes a place for extended interaction,

และศิลปะก็กลายเป็นสถานที่ สำหรับการมีปฏิสัมพันธ์ในวงกว้าง

and although the display might be short-lived,

และแม้ว่าการแสดง อาจมีอายุสั้น

the experience stays with you.

ประสบการณ์ก็จะคงอยู่กับคุณ

Nowhere is that truer at Burning Man than at the Temple.

ไม่มีที่ไหนจะจริงแท้เช่นเบิร์นนิงแมน ไปกว่าวิหารนี้

In 2000, David Best and Jack Haye built the first Temple,

ในปี ค.ศ. 2000 เดวิด เบส และแจ็ค เฮย์ สร้างวิหารแรกขึ้นมา

and after a member of their team was killed tragically in an accident

และหลังจากสมาชิกของกลุ่ม เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุที่แสนเศร้า

shortly before the event,

หลังจากการจัดงานนี้ไม่นาน

the building became a makeshift memorial.

สิ่งปลูกสร้างนี้ กลายเป็นอนุสรณ์สำหรับผู้สร้าง

By itself, it's a magnificent piece of architecture,

โดยตัวของมันเอง มันเป็นชิ้นงาน ทางสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่

but the structure is only a shell until it disappears

แต่โครงสร้างเป็นเพียงกรอบนอก จนกระทั่งมันได้หายไป

under a thick blanket of messages.

ภายใต้ผ้าคลุมหนาแห่งข้อความ

"I miss you."

"ฉันคิดถึงเธอ"

"Please forgive me."

"ให้อภัยฉันเถิด"

"Even a broken crayon still colors."

"แม้แต่สีเทียนที่หักเป็นท่อนก็ยังคงมีสี"

Intimate testaments to the most universal of human experiences,

บทบันทึกที่คุ้นเคยสำหรับผู้คนทุกหมู่เหล่า

the experience of loss.

ประสบการณ์ของการสูญเสีย

The collective emotion in this place is overpowering and indescribable,

ความรู้สึกร่วมในสถานที่แห่งนี้ ทรงพลังและเหนือกว่านิยามใด

before it's set afire on the last night of the event.

ก่อนที่ตัวมันเองจะลุกโชนเป็นไฟ ใน คืนสุดท้ายของงานแสดง

Every year, something compels people from all different walks of life,

ทุก ๆ ปี บางสิ่งบันดาลให้ผู้คน จากทุกพื้นเพ

from all over the world,

จากทั่วทุกมุมโลก

to go out into the desert and make art

เดินทางไปยังทะเลทรายและสร้างงานศิลป์

when there is no money in it.

โดยไม่คิดถึงเรื่องเงินค่าตอบแทน

The work's not always refined,

งานศิลป์ไม่ได้ปราณีตเสมอไป

it's not always viable,

ไม่ได้ประสบความสำเร็จทุกครั้ง

it's not even always good,

ไม่ได้ดีงามไปทุกครา

but it's authentic and optimistic in a way we rarely see anywhere else.

แต่มันมีความจริงใจและความคาดหวัง ในแบบที่เราไม่ค่อยได้พบเห็นที่อื่น

In these cynical times,

ในช่วงเวลาที่แสนโหดร้ายนี้

it's comforting to know that we're still capable of great feats of imagination,

เรารู้สึกดีที่ยังสามารถสร้างสรรค์จินตนาการ

and that when we search for connection,

และนั่นก็เป็นตอนที่เราค้นหาจุดเชื่อมโยง

we come together and build cathedrals in the dust.

เราเข้ามาพบกัน และสร้างโบสถ์ในธุลี

Forget the price tags.

ลืมเรื่องราคาค่างวด

Forget the big names.

ลืมเรื่องชื่อเสียงเกียรติยศ

What is art for in our contemporary world if not this?

นี่แหละ คือศิลปะที่มีค่า สำหรับโลกของเราในตอนนี้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)