The case for curiosity-driven research | Suzie Sheehy

Translator: Mahachai Sattayathamrongthian Reviewer: Thipnapa Huansuriya

In the late 19th century, scientists were trying to solve a mystery.

ช่วงปลายศตวรรษที่ 19 นักวิทยาศาสตร์กำลังพยายามไขความลับ

They found that if they had a vacuum tube like this one

พวกเขาพบว่าถ้าพวกเขามี ท่อสูญญากาศแบบอันนี้

and applied a high voltage across it,

และปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงผ่านมัน

something strange happened.

บางอย่างประหลาดได้เกิดขึ้น

They called them cathode rays.

พวกเขาเรียกมันว่า"รังสีคาโทด"

But the question was: What were they made of?

แต่คำถามก็คือว่า มันเกิดจากอะไร?

In England, the 19th-century physicist J.J. Thompson

ในประเทศอังกฤษ ศตวรรษที่ 19 นักฟิสิกส์ ชื่อ เจ เจ ทอมสัน

conducted experiments using magnets and electricity, like this.

ได้ควบคุมการทดลองที่ใช้ แม่เหล็กและกระแสไฟฟ้าแบบนี้

And he came to an incredible revelation.

และพวกเขาก็ได้เปิดเผยสิ่งอัศจรรย์

These rays were made of negatively charged particles

ลำแสงเหล่านี้เกิดจาก อนุภาคที่มีประจุลบ

around 2,000 times lighter than the hydrogen atom,

ซึ่งเบากว่าอะตอมของไฮโดรเจน ประมาณ 2000 เท่า

the smallest thing they knew.

สิ่งที่เล็กที่สุดที่เขารู้จัก

So Thompson had discovered the first subatomic particle,

นั่นหมายถึงทอมสันได้ค้นพบ อนุภาคย่อยของอะตอมเป็นครั้งแรก

which we now call electrons.

ซึ่งทุกวันนี้เราเรียกมันว่า "อิเล็คตรอน"

Now, at the time, this seemed to be a completely impractical discovery.

ในเวลานั้น มันดูเหมือนการค้นพบที่ ไม่มีประโยชน์เชิงปฏิบัติโดยสิ้นเชิง

I mean, Thompson didn't think there were any applications of electrons.

ดิฉันหมายถึง ทอมสันไม่คิดว่า จะเอาอิเล็กตรอนไปใช้ประโยชน์อะไรได้

Around his lab in Cambridge, he used to like to propose a toast:

เขาเดินไปเดินมาในห้องทดลองที่เคมบริดจ์ และชอบดื่มอวยพรโดยกล่าวว่า:

"To the electron.

"แด่ อิเล็คตรอน"

May it never be of use to anybody."

ขออย่าให้มันมีประโยชน์กับใครเลย"

(Laughter)

(หัวเราะ)

He was strongly in favor of doing research out of sheer curiosity,

เขาสนับสนุนการทำวิจัย จากความอยากรู้อยากเห็นล้วนๆ อย่างเต็มที่

to arrive at a deeper understanding of the world.

เพื่อที่จะเข้าใจโลกได้อย่างลึกซึ้งขึ้น

And what he found did cause a revolution in science.

และสิ่งที่เขาค้นพบก็ก่อให้เกิด การปฏิวัติวงการวิทยาศาสตร์จริงๆ

But it also caused a second, unexpected revolution in technology.

แต่มันยังนำไปสู่การปฏิวัติครั้งที่สอง ทางเทคโนโลยี โดยไม่คาดคิดอีกด้วย

Today, I'd like to make a case for curiosity-driven research,

วันนี้ ฉันอยากมากล่าวสนับสนุน การทำวิจัยขับเคลื่อนด้วยความสงสัยใคร่รู้

because without it,

เพราะว่า หากไม่มีวิจัยพวกนี้

none of the technologies I'll talk about today

เทคโนโลยีที่ฉันจะพูดถึงในวันนี้

would have been possible.

จะไม่มีวันเกิดขึ้นได้

Now, what Thompson found here has actually changed our view of reality.

สิ่งที่ทอมสันค้นพบนี้ ได้เปลี่ยนมุมมองของเราเกี่ยวกับความจริง

I mean, I think I'm standing on a stage,

เช่น ฉันคิดว่าฉันกำลังยืนบนเวที

and you think you're sitting in a seat.

และคุณคิดว่าคุณกำลังนั่งอยู่ในที่นั่ง

But that's just the electrons in your body

แต่ที่จริง นั่นคือการที่ อิเล็คตรอนในร่างกายคุณ

pushing back against the electrons in the seat,

กำลังผลักต้านอิเล็กตรอนในที่นั่ง

opposing the force of gravity.

สวนทางกับแรงของแรงดึงดูด

You're not even really touching the seat.

คุณไม่ได้สัมผัสกับที่นั่งจริงๆ ด้วยซ้ำ

You're hovering ever so slightly above it.

คุณกำลังลอยอยู่เหนือมันเล็กน้อย

But in many ways, our modern society was actually built on this discovery.

แต่สังคมสมัยใหม่ของเรา ถูกสร้างขึ้นจากการค้นพบนี้ในหลายแง่มุม

I mean, these tubes were the start of electronics.

ฉันหมายถึง ท่อเหล่านี้ คือจุดเริ่มต้นของพลังงานไฟฟ้า

And then for many years,

และในหลายๆ ปีต่อมา

most of us actually had one of these, if you remember, in your living room,

ถ้าคุณยังจำได้ พวกเราส่วนมาก มีสิ่งนี้อยู่ในห้องนั่งเล่น

in cathode-ray tube televisions.

ในท่อปล่อยรังสีคาโทดของโทรทัศน์

But -- I mean, how impoverished would our lives be

แต่ว่า ชีวิตของเราจะแย่แค่ไหน

if the only invention that had come from here was the television?

ถ้าสิ่งประดิษฐ์เพียงอย่างเดียว ที่ได้มาจากสิ่งนี้ คือโทรทัศน์?

(Laughter)

(หัวเราะ)

Thankfully, this tube was just a start,

ต้องขอบคุณที่ท่อนี้เป็นเพียงการเริ่มต้น

because something else happens when the electrons here

เพราะมีอย่างอื่นเกิดขึ้น เมื่ออิเล็กตรอนนี้

hit the piece of metal inside the tube.

ชนกับชิ้นส่วนของโลหะภายในหลอด

Let me show you.

ให้ฉันแสดงให้ดู

Pop this one back on.

ใส่ของชิ้นนี้กลับไป

So as the electrons screech to a halt inside the metal,

ขณะที่อิเล็กตรอน ถูกเบรคเอี๊ยดอยู่ภายในโลหะ

their energy gets thrown out again

พลังงานของมันถูกเหวี่ยงออกมาอีกครั้ง

in a form of high-energy light, which we call X-rays.

ในรูปแบบของแสงพลังงานสูง, ซึ่งเราเรียกว่ารังสีเอ็กซ์

(Buzzing)

(เสียงหึ่ง)

(Buzzing)

(เสียงหึ่ง)

And within 15 years of discovering the electron,

และภายใน 15 ปี ของการค้นพบอิเล็กตรอน

these X-rays were being used to make images inside the human body,

รังสีเอ็กซ์เหล่านี้ถูกใช้เพื่อ สร้างภาพถ่ายภายในร่างกายมนุษย์

helping soldiers' lives being saved by surgeons,

ช่วยให้ศัลยแพทย์ ที่กำลังรักษาชีวิตทหาร

who could then find pieces of bullets and shrapnel inside their bodies.

สามารถหาชิ้นส่วนของกระสุน และสะเก็ดระเบิดในร่างกายพวกเขา

But there's no way we could have come up with that technology

แต่ไม่มีทางที่เราจะสามารถ สร้างเทคโนโลยีนี้ได้

by asking scientists to build better surgical probes.

โดยการขอให้นักวิทยาศาสตร์สร้าง เครื่องมือช่วยผ่าตัดที่ดีขึ้นกว่าเดิม

Only research done out of sheer curiosity, with no application in mind,

มีเพียงการวิจัยที่เกิดจากความอยากรู้ โดยไม่คิดถึงการประยุกต์ไว้ล่วงหน้าเท่านั้น

could have given us the discovery of the electron and X-rays.

ที่อาจทำให้เราค้นพบสิ่งมหัศจรรย์แบบ อิเล็กตรอนและรังสีเอกซ์ได้

Now, this tube also threw open the gates for our understanding of the universe

ท่อนี้ยังได้เปิดประตู สู่ความเข้าใจในจักรวาล

and the field of particle physics,

และสาขาวิชาฟิสิกส์อนุภาค

because it's also the first, very simple particle accelerator.

เพราะนี่คือตัวเร่งอนุภาค ชิ้นแรกที่เรียบง่ายมาก

Now, I'm an accelerator physicist, so I design particle accelerators,

ตอนนี้ ฉันเป็นนักฟิสิกส์เร่งอนุภาค ดังนั้นฉันจึงออกแบบตัวเร่งอนุภาค

and I try and understand how beams behave.

ฉันพยายามและเข้าใจว่าแสงทำงานอย่างไร

And my field's a bit unusual,

สายงานของฉันนั้นค่อนข้างแปลก

because it crosses between curiosity-driven research

เพราะมันข้ามไปมาระหว่าง การวิจัยจากความอยากรู้

and technology with real-world applications.

และเทคโนโลยีเพื่อใช้ประโยชน์ ในโลกความเป็นจริง

But it's the combination of those two things

แต่เพราะการผสมผสาน ของสองสิ่งนี้แหละ

that gets me really excited about what I do.

ที่ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก กับสิ่งที่ฉันทำ

Now, over the last 100 years,

ในช่วง 100 ปีที่ผ่านมา

there have been far too many examples for me to list them all.

มีตัวอย่างมากมายเกินกว่า ที่ฉันจะสาธยายได้ทั้งหมด

But I want to share with you just a few.

แต่ฉันจะเล่าให้คุณฟังสองสามอย่าง

In 1928, a physicist named Paul Dirac found something strange in his equations.

ในปี 1928 นักฟิสิกส์ชื่อ พอล ดิรัค พบสิ่งแปลก ๆ ในสมการของเขา

And he predicted, based purely on mathematical insight,

และเขาทำนาย โดยมีฐานมาจาก ความเข้าใจที่ลึกซึ้งทางคณิตศาสตร์ล้วนๆ

that there ought to be a second kind of matter,

ว่ามันน่าจะมีสสารแบบที่สอง

the opposite to normal matter,

ที่ตรงกันข้ามกับสสารปกติ

that literally annihilates when it comes in contact:

ที่จะทำลายล้างกัน เมื่อมันมาสัมผัสกัน

antimatter.

นั่นคือ ปฏิสสาร (antimatter)

I mean, the idea sounded ridiculous.

คือ ความคิดนี้ฟังดูไม่น่าเป็นไปได้

But within four years, they'd found it.

แต่ภายในสี่ปีพวกเขาก็พบมัน

And nowadays, we use it every day in hospitals,

และในปัจจุบันเราใช้มัน ทุกวันในโรงพยาบาล

in positron emission tomography, or PET scans, used for detecting disease.

ในเครื่องเอกซเรย์ปล่อยโพซิตรอน หรือ PET สแกน สำหรับตรวจหาโรค

Or, take these X-rays.

หรือเจ้ารังสีเอ็กซ์นี้

If you can get these electrons up to a higher energy,

ถ้าคุณทำให้อิเล็กตรอนเหล่านี้ มีพลังงานที่สูงขึ้น

so about 1,000 times higher than this tube,

สูงกว่าหลอดนี้ประมาณ 1,000 เท่า

the X-rays that those produce

รังสีเอ็กซ์ที่มันสร้างขึ้น

can actually deliver enough ionizing radiation to kill human cells.

จะสามารถส่งรังสีไอออนิกออกมา มากพอที่จะฆ่าเซลล์ของมนุษย์

And if you can shape and direct those X-rays where you want them to go,

และถ้าคุณสามารถปรับรูปร่าง และคุมทิศทางรังสีเอ็กซ์ตามที่คุณต้องการ

that allows us to do an incredible thing:

ก็จะช่วยให้เราสามารถทำสิ่งที่เหลือเชื่อ

to treat cancer without drugs or surgery,

นั่นคือ รักษาโรคมะเร็ง โดยไม่ต้องใช้ยาหรือการผ่าตัด

which we call radiotherapy.

ซึ่งเราเรียกว่ารังสีบำบัด

In countries like Australia and the UK,

ในประเทศเช่นออสเตรเลีย และสหราชอาณาจักร

around half of all cancer patients are treated using radiotherapy.

ประมาณครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยมะเร็งทั้งหมด ได้รับการรักษาโดยใช้รังสีรักษา

And so, electron accelerators are actually standard equipment

ดังนั้น ตัวเร่งอนุภาคอิเล็กตรอน จึงเป็นอุปกรณ์มาตรฐาน

in most hospitals.

ในโรงพยาบาลส่วนใหญ่

Or, a little closer to home:

หรือ สิ่งที่ใกล้ตัวมากกว่านั้น

if you have a smartphone or a computer --

ถ้าคุณมีสมาร์ทโฟนหรือคอมพิวเตอร์

and this is TEDx, so you've got both with you right now, right?

และนี่คือ TEDx ดังนั้นคุณจึงมี ของทั้งคู่อยู่กับคุณตอนนี้ใช่ไหม?

Well, inside those devices

ภายในอุปกรณ์เหล่านั้น

are chips that are made by implanting single ions into silicon,

มีชิปที่ทำขึ้นโดย ฝังไอออนเดี่ยวลงในซิลิกอน

in a process called ion implantation.

ในกระบวนการที่เรียกว่าการฝังไอออน

And that uses a particle accelerator.

ซึ่งใช้เครื่องเร่งอนุภาค

Without curiosity-driven research, though,

หากไม่มีงานวิจัยจากความอยากรู้

none of these things would exist at all.

สิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้นเลย

So, over the years, we really learned to explore inside the atom.

ดังนั้นในช่วงหลายปีมานี้ เราเรียนรู้ เพื่อสำรวจภายในอะตอมอย่างจริงจัง

And to do that, we had to learn to develop particle accelerators.

และในการทำเช่นนั้น เราต้องเรียนรู้ เพื่อพัฒนาตัวเร่งอนุภาค

The first ones we developed let us split the atom.

เครื่องรุ่นแรก ๆ ที่เราพัฒนาขึ้น ช่วยให้เราแบ่งอะตอมได้

And then we got to higher and higher energies;

แล้วเราก็ได้พลังงานที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ

we created circular accelerators that let us delve into the nucleus

เราสร้างตัวเร่งความเร็วแบบวงกลม ที่ช่วยให้เราเจาะเข้าไปในนิวเคลียส

and then create new elements, even.

แล้วสร้างองค์ประกอบใหม่ ๆ

And at that point, we were no longer just exploring inside the atom.

และเมื่อถึงจุดนี้ เราไม่ได้แค่สำรวจภายในอะตอมแล้ว

We'd actually learned how to control these particles.

แต่เราเรียนรู้วิธีการควบคุมอนุภาคเหล่านี้

We'd learned how to interact with our world

เราได้เรียนรู้วิธีการโต้ตอบกับโลกของเรา

on a scale that's too small for humans to see or touch

ในขนาดที่เล็กเกินกว่าที่ มนุษย์จะเห็นหรือสัมผัส

or even sense that it's there.

หรือแม้กระทั่งรู้สึกว่ามันมีอยู่

And then we built larger and larger accelerators,

แล้วเราก็สร้างเครื่องเร่งอนุภาค ขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

because we were curious about the nature of the universe.

เพราะเราอยากรู้ เกี่ยวกับธรรมชาติของจักรวาล

As we went deeper and deeper, new particles started popping up.

ขณะที่เราเจาะลึกไปเรื่อยๆ อนุภาคใหม่เริ่มโผล่ขึ้นมา

Eventually, we got to huge ring-like machines

ในที่สุดเราก็ได้เครื่องขนาดใหญ่ มีรูปร่างเหมือนแหวน

that take two beams of particles in opposite directions,

ที่ยิงลำแสงของอนุภาคสองลำแสง ในทิศทางตรงกันข้าม

squeeze them down to less than the width of a hair

บีบลำแสงลงให้เล็กกว่าเส้นผม

and smash them together.

และจับมันชนกัน

And then, using Einstein's E=mc2,

จากนั้นใช้สูตร E = mc2 ของไอสไตน์

you can take all of that energy and convert it into new matter,

คุณสามารถใช้พลังงานทั้งหมดที่มี และแปลงมันเป็นสสารใหม่

new particles which we rip from the very fabric of the universe.

เป็นอนุภาคใหม่ที่เราฉีก มาจากเส้นใยของจักรวาล

Nowadays, there are about 35,000 accelerators in the world,

ทุกวันนี้มีเครื่องเร่งอนุภาค ประมาณ 35,000 เครื่องในโลก

not including televisions.

ไม่รวมโทรทัศน์นะคะ

And inside each one of these incredible machines,

และภายในเครื่องมือมหัศจรรย์นี้

there are hundreds of billions of tiny particles,

มีอนุภาคเล็กๆ นับแสนล้านอนุภาค

dancing and swirling in systems that are more complex

เต้นรำและหมุนในระบบ ที่ซับซ้อนมากขึ้น

than the formation of galaxies.

ยิ่งกว่าการก่อตัวของกาแล็คซี

You guys, I can't even begin to explain how incredible it is

ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเริ่มอธิบายได้ ว่ามันเหลือเชื่อแค่ไหน

that we can do this.

ที่เราสามารถทำสิ่งนี้ได้

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So I want to encourage you to invest your time and energy

ดังนั้นฉันต้องการสนับสนุนให้คุณ ลงทุนเวลาและพลังงานของคุณ

in people that do curiosity-driven research.

กับคนที่ทำการวิจัย ที่มาจากความอยากรู้

It was Jonathan Swift who once said,

โจนาธานสวิฟท์เคยกล่าวไว้ว่า

"Vision is the art of seeing the invisible."

"วิสัยทัศน์คือศิลปะแห่งการ เห็นสิ่งที่มองไม่เห็น"

And over a century ago, J.J. Thompson did just that,

และกว่าศตวรรษที่ผ่านมา เจเจ ทอมป์สันทำอย่างนั้น

when he pulled back the veil on the subatomic world.

เมื่อเขาเปิดม่าน ให้กับโลกของอนุภาคย่อย

And now we need to invest in curiosity-driven research,

และตอนนี้เราต้องลงทุน ในการวิจัยจากความอยากรู้

because we have so many challenges that we face.

เพราะเรากำลังเผชิญความท้าทายจำนวนมาก

And we need patience;

และเราต้องการความอดทน

we need to give scientists the time, the space and the means

เราต้องให้เวลา หนทาง และ พื้นที่ แก่นักวิทยาศาสตร์

to continue their quest,

เพื่อที่จะลุยงานสำคัญเหล่านี้ต่อ

because history tells us

เพราะประวัติศาสตร์บอกเราว่า

that if we can remain curious and open-minded

ถ้าเราสามารถคงความอยากรู้อยากเห็น

about the outcomes of research,

และเปิดใจกว้างเกี่ยวกับ ผลการวิจัยได้มากเท่าใด

the more world-changing our discoveries will be.

การค้นพบของเราจะยิ่งเปลี่ยนโลก ได้มากขึ้นเท่านั้น

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)