Beware online "filter bubbles" | Eli Pariser

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Peeraya Maetasatidsuk

Mark Zuckerberg,

มาร์ค ซัคเกอร์เบิร์ก

a journalist was asking him a question about the news feed.

มีผู้สื่อข่าวคนหนึ่งถามเขาเกี่ยวกับระบบ news feed

And the journalist was asking him,

เขาถูกถามว่า

"Why is this so important?"

"ทำไมมันสำคัญนักล่ะ?"

And Zuckerberg said,

ซัคเกอร์เบิร์กตอบว่า

"A squirrel dying in your front yard

"กระรอกที่ตายอยู่หน้าบ้านของคุณ

may be more relevant to your interests right now

อาจจะน่าสนใจสำหรับคุณในตอนนี้

than people dying in Africa."

มากกว่าคนที่กำลังตายในแอฟริกา"

And I want to talk about

ผมเลยอยากจะพูดเกี่ยวกับ

what a Web based on that idea of relevance might look like.

ว่าอินเทอร์เน็ตที่มีพื้นฐานบนความคิดแบบนั้นจะเป็นอย่างไร

So when I was growing up

เมื่อตอนที่ผมเติบโตขึ้น

in a really rural area in Maine,

ในชนบทของรัฐเมน

the Internet meant something very different to me.

ความหมายของอินเทอร์เน็ตแตกต่างจากตอนนี้มาก

It meant a connection to the world.

มันหมายถึง การเชื่อมโยงโลกเข้าด้วยกัน

It meant something that would connect us all together.

มันคือสิ่งที่เชื่อมเราทุกคนบนโลกเข้าด้วยกัน

And I was sure that it was going to be great for democracy

และผมเชื่อว่ามันจะดีต่อประชาธิปไตย

and for our society.

และดีต่อสังคมของเรา

But there's this shift

แต่แล้วก็มีการเปลี่ยนแปลง

in how information is flowing online,

กับวิธีที่ข้อมูลถูกแพร่กระจาย

and it's invisible.

ซึ่งเรามองไม่เห็น

And if we don't pay attention to it,

และถ้าเราไม่สนใจมันเลย

it could be a real problem.

มันอาจเป็นปัญหาใหญ่ได้

So I first noticed this in a place I spend a lot of time --

ผมรู้สึกได้ครั้งแรก จากที่ผมใช้เวลาส่วนใหญ่

my Facebook page.

บนหน้าเฟสบุ๊คของผม

I'm progressive, politically -- big surprise --

ผมเป็นเสรีนิยมนะ ในทางการเมือง

but I've always gone out of my way to meet conservatives.

แต่ผมก็ชอบพูดคุยกับพวกอนุรักษ์นิยม

I like hearing what they're thinking about;

ผมชอบฟังว่าเขาคิดเห็นอย่างไร

I like seeing what they link to;

ผมชอบดูว่าเขาแชร์อะไรกันบ้าง

I like learning a thing or two.

ผมชอบเรียนรู้อะไรใหม่ๆ

And so I was surprised when I noticed one day

แล้วผมก็ตกใจ เพราะวันหนึ่ง

that the conservatives had disappeared from my Facebook feed.

นักอนุรักษ์นิยมหายไปจากเฟสบุ๊คของผมหมดเลย

And what it turned out was going on

ผมพบว่า

was that Facebook was looking at which links I clicked on,

เฟสบุ๊คกำลังศึกษาว่าผมคลิกลิงค์อะไรบ้าง

and it was noticing that, actually,

และมันเห็นว่า

I was clicking more on my liberal friends' links

ผมคลิกลิงค์ของเพื่อนเสรีนิยม

than on my conservative friends' links.

มากกว่าเพื่อนอนุรักษ์นิยมของผม

And without consulting me about it,

และโดยที่ไม่ปรึกษาผมก่อน

it had edited them out.

เฟสบุ๊คก็กรองทุกอย่างออก

They disappeared.

มันหายไปหมดเลย

So Facebook isn't the only place

และเฟสบุ๊คก็ไม่ใช่ที่เดียว

that's doing this kind of invisible, algorithmic

ที่ทำหน้าที่บรรณาธิการเว็บ

editing of the Web.

ด้วยกลไกที่เรามองไม่เห็น

Google's doing it too.

กูเกิลก็เช่นกัน

If I search for something, and you search for something,

ถ้าผมและคุณค้นสิ่งเดียวกัน

even right now at the very same time,

แม้กระทั่งตอนนี้ในเวลาเดียวกัน

we may get very different search results.

เราอาจจะได้ผลลัพธ์ที่แตกต่างกันมาก

Even if you're logged out, one engineer told me,

วิศวกรคนหนึ่งบอกผมว่า แม้กระทั่งตอนที่คุณออกจากระบบ

there are 57 signals

มีปัจจัย 57 อย่าง

that Google looks at --

ที่กูเกิลใช้ตัดสินใจ --

everything from what kind of computer you're on

ตั้งแต่ชนิดของคอมพิวเตอร์ที่คุณใช้

to what kind of browser you're using

เบราว์เซอร์ที่คุณใช้

to where you're located --

ถึงสถานที่ที่คุณเล่นอยู่ --

that it uses to personally tailor your query results.

เพื่อคัดกรองผลลัพธ์ให้เรา

Think about it for a second:

ลองคิดดูดีๆ

there is no standard Google anymore.

เราไม่มีกูเกิลที่เป็นมาตรฐานอีกแล้ว

And you know, the funny thing about this is that it's hard to see.

แล้วคุณรู้ไหม ที่น่าตกใจคือ เราไม่รู้ตัว

You can't see how different your search results are

คุณไม่รู้ว่าผลลัพธ์ของคุณ

from anyone else's.

แตกต่างจากคนอื่นอย่างไร

But a couple of weeks ago,

แต่ไม่กี่สัปดาห์ที่แล้ว

I asked a bunch of friends to Google "Egypt"

ผมวานเพื่อนผมให้ค้นคำว่า "อียิปต์"

and to send me screen shots of what they got.

แล้วถ่ายรูปหน้าจอมาให้ผมดู

So here's my friend Scott's screen shot.

นี่คือหน้าจอของเพื่อนผม สก๊อตต์

And here's my friend Daniel's screen shot.

และนี่ของเพื่อนผมอีกคน แดเนียล

When you put them side-by-side,

ลองเปรียบเทียบกันดู

you don't even have to read the links

โดยไม่ต้องอ่านเลยด้วยซ้ำ

to see how different these two pages are.

คุณก็เห็นว่ามันแตกต่างกันแค่ไหน

But when you do read the links,

แล้วลองอ่านดูสิ

it's really quite remarkable.

มันน่าตกใจมากเลยนะ

Daniel didn't get anything about the protests in Egypt at all

ที่แดเนียลไม่ได้ผลลัพธ์เกี่ยวกับการประท้วงในอียิปต์

in his first page of Google results.

บนผลการค้นหาหน้าแรกเลย

Scott's results were full of them.

แต่ของสก๊อตต์กลับมีเต็มไปหมด

And this was the big story of the day at that time.

ทั้งๆที่เรื่องที่อียิปต์เป็นข่าวดังของช่วงนั้น

That's how different these results are becoming.

นั่นคือความแตกต่างที่เราเห็นได้ชัด

So it's not just Google and Facebook either.

และมันไม่ใช่แค่กูเกิล และเฟสบุ๊ค

This is something that's sweeping the Web.

มันกำลังลามไปทั่วอินเทอร์เน็ต

There are a whole host of companies that are doing this kind of personalization.

มีบริษัทมากมายที่ทำแบบเดียวกัน

Yahoo News, the biggest news site on the Internet,

ยาฮูนิวส์ เว็บไซต์ข่าวที่ใหญ่ที่สุดบนอินเทอร์เน็ต

is now personalized -- different people get different things.

ก็ได้ปรับแต่งบริการให้เข้ากับแต่ละบุคคลแล้วเหมือนกัน

Huffington Post, the Washington Post, the New York Times --

ฮัฟฟิงตันโพสต์ วอชิงตันโพสต์ นิวยอร์คไทมส์

all flirting with personalization in various ways.

ก็ปรับแต่งด้วยวิธีต่างๆ

And this moves us very quickly

และมันกำลังผลักดันเรา

toward a world in which

ไปสู่โลกที่อินเทอร์เน็ต

the Internet is showing us what it thinks we want to see,

แสดงให้เราเห็นสิ่งที่มันคิดว่าเราอยากเห็น

but not necessarily what we need to see.

แต่ไม่จำเป็นว่าเป็นสิ่งที่เราควรจะเห็น

As Eric Schmidt said,

ดังที่ เอริค ชมิดต์ ได้กล่าวไว้ว่า

"It will be very hard for people to watch or consume something

"มันจะเป็นไปได้ยาก ที่จะให้ผู้คนดูหรือบริโภค

that has not in some sense

สิ่งที่ไม่ได้ถูกปรับแต่ง

been tailored for them."

มาเพื่อพวกเขาเลย"

So I do think this is a problem.

ผมคิดว่านี่เป็นปัญหา

And I think, if you take all of these filters together,

และผมคิดว่าถ้าคุณเอาตัวกรองทั้งหมดนี้

you take all these algorithms,

เอาอัลกอริทึมทั้งหมดมารวมกัน

you get what I call a filter bubble.

คุณจะได้ ฟองสบู่จากการกรองข้อมูล

And your filter bubble is your own personal,

และฟองสบู่นี้ของคุณ

unique universe of information

ก็เป็นโลกแห่งข้อมูลของคุณคนเดียว

that you live in online.

ที่คุณมีบนอินเทอร์เน็ต

And what's in your filter bubble

และสิ่งที่อยู่ในฟองสบู่ของคุณ

depends on who you are, and it depends on what you do.

ขึ้นอยู่กับว่าคุณคือใครและคุณทำอะไร

But the thing is that you don't decide what gets in.

แต่คุณไม่ได้เป็นผู้ตัดสินใจว่าจะใส่อะไรลงไปบ้าง

And more importantly,

และที่สำคัญกว่านั้น

you don't actually see what gets edited out.

คุณไม่รู้ว่าอะไรถูกกรองออกไปบ้าง

So one of the problems with the filter bubble

ปัญหาหนึ่งของการกรองข้อมูลนี้

was discovered by some researchers at Netflix.

ถูกค้นพบโดยนักวิจัยที่ เน็ตฟลิกซ์

And they were looking at the Netflix queues, and they noticed something kind of funny

พวกเขามองการใช้งานเว็บเน็ตฟลิกซ์ แล้วค้นพบอะไรบางอย่าง

that a lot of us probably have noticed,

ซึ่งพวกเราหลายคนก็คงพบเช่นกัน

which is there are some movies

มีหนังบางเรื่อง

that just sort of zip right up and out to our houses.

ที่ส่งตรงถึงบ้านเราได้ในทันที

They enter the queue, they just zip right out.

เรากดเข้าคิว แล้วมันก็มาถึงเลย

So "Iron Man" zips right out,

เช่น "Iron Man" ถูกส่งมาในทันที

and "Waiting for Superman"

แต่ "Waiting for Superman"

can wait for a really long time.

ก็ทำให้เรารอนานเหลือเกิน

What they discovered

สิ่งที่เขาค้นพบ

was that in our Netflix queues

ก็คือในคิวของเรา

there's this epic struggle going on

มีการฉุดรั้งกันอยู่

between our future aspirational selves

ระหว่างตัวตนที่เราอยากเป็นในอนาคต

and our more impulsive present selves.

กับตัวตนซึ่งใจร้อนของเราในปัจจุบัน

You know we all want to be someone

พวกเราทุกคนอยากเป็น

who has watched "Rashomon,"

คนที่เคยดู "ราโชมอน"

but right now

แต่ตอนนี้

we want to watch "Ace Ventura" for the fourth time.

เราอยากดู "วงศ์คำเหลา" เป็นรอบที่สี่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So the best editing gives us a bit of both.

เพราะฉะนั้นการคัดกรองที่ดีควรให้เราทั้งสองอย่าง

It gives us a little bit of Justin Bieber

ทั้งจัสติน บีเบอร์บ้าง

and a little bit of Afghanistan.

และเรื่องอัฟกานิสถานบ้าง

It gives us some information vegetables;

มันให้ข้อมูลประเทืองปัญญาเราบ้าง

it gives us some information dessert.

แต่ก็ให้ของหวานให้เราผ่อนคลายด้วย

And the challenge with these kinds of algorithmic filters,

และความท้าทายของอัลกอริทึมที่ใช้กรองเหล่านี้

these personalized filters,

การกรองเฉพาะบุคคลเหล่านี้

is that, because they're mainly looking

ก็คือ การที่มันมองแค่ว่า

at what you click on first,

เราคลิกอะไรก่อน

it can throw off that balance.

ทำให้เสียสมดุลนั้นไป

And instead of a balanced information diet,

และแทนที่จะได้ข้อมูลที่ครบถ้วนทุกหมู่

you can end up surrounded

เราอาจจะได้แค่

by information junk food.

ข้อมูลขยะ

What this suggests

สิ่งที่เราเห็นคือ

is actually that we may have the story about the Internet wrong.

เราอาจจะมองภาพของอินเทอร์เน็ตผิดไป

In a broadcast society --

ในสังคมแห่งการกระจายข่าวสาร --

this is how the founding mythology goes --

นี่คือตำนานเริ่มแรกนะ --

in a broadcast society,

ในสังคมแห่งการกระจายข่าวสาร

there were these gatekeepers, the editors,

เรามีผู้คุมประตู หรือบรรณาธิการ

and they controlled the flows of information.

เป็นผู้คุมการกระจายของข้อมูล

And along came the Internet and it swept them out of the way,

แล้วอินเทอร์เน็ตก็เข้ามากวาดเอาหน้าที่เหล่านั้นออกไป

and it allowed all of us to connect together,

และทำให้พวกเราได้เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน

and it was awesome.

มันเจ๋งเลยล่ะ

But that's not actually what's happening right now.

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

What we're seeing is more of a passing of the torch

สิ่งที่เราเห็นตอนนี้ เหมือนการเปลี่ยนไม้ผลัด

from human gatekeepers

จากบรรณาธิการที่เป็นมนุษย์

to algorithmic ones.

ไปเป็นอัลกอริทึมแทน

And the thing is that the algorithms

และปัญหาก็คือ อัลกอริทึมพวกนี้

don't yet have the kind of embedded ethics

ยังไม่เข้าใจหลักจรรยาบรรณ

that the editors did.

ที่บรรณาธิการมี

So if algorithms are going to curate the world for us,

ดังนั้น หากเราจะให้อัลกอริทึมพวกนี้ คอยดูแลข้อมูลให้เรา

if they're going to decide what we get to see and what we don't get to see,

หากมันจะตัดสินใจให้ ว่าเราควรเห็นอะไร และไม่ควรเห็นอะไร

then we need to make sure

เราก็ควรจะต้องมั่นใจได้ว่า

that they're not just keyed to relevance.

มันไม่ได้แสดงเพียงสิ่งที่สัมพันธ์กับเราอย่างเดียว

We need to make sure that they also show us things

เราต้องมั่นใจได้ว่ามันจะแสดง

that are uncomfortable or challenging or important --

สิ่งที่เราไม่สบายใจที่จะดู สิ่งที่ท้าทาย หรือสิ่งที่สำคัญต่อเราเช่นกัน --

this is what TED does --

และนี่คือสิ่งที่ TED ทำ --

other points of view.

แสดงมุมมองของคนอื่น

And the thing is, we've actually been here before

และเราก็เคยผ่านจุดนี้มาก่อนแล้ว

as a society.

ในฐานะสังคมเดียวกัน

In 1915, it's not like newspapers were sweating a lot

ในปี 1915 เหล่าหนังสือพิมพ์ยังไม่ค่อยเข้าใจ

about their civic responsibilities.

เรื่องความรับผิดชอบต่อสังคมเท่าไหร่นัก

Then people noticed

แล้วผู้คนก็เริ่มสังเกตเห็น

that they were doing something really important.

ว่าพวกเขากำลังทำหน้าที่สำคัญ

That, in fact, you couldn't have

ที่ว่าคุณไม่สามารถ

a functioning democracy

มีประชาธิปไตยที่แท้จริงได้

if citizens didn't get a good flow of information,

หากประชาชนไม่ได้ข้อมูลที่ครบถ้วน

that the newspapers were critical because they were acting as the filter,

และหนังสือพิมพ์ก็เป็นส่วนสำคัญ เพราะมันทำหน้าที่เหมือนตัวกรอง

and then journalistic ethics developed.

แล้วจรรยาบรรณนักข่าว ก็ถือกำเนิดขึ้น

It wasn't perfect,

มันไม่ได้สมบูรณ์แบบ

but it got us through the last century.

แต่มันก็ทำให้เราก้าวผ่านศตวรรษนั้นมาได้

And so now,

ดังนั้น ในตอนนี้

we're kind of back in 1915 on the Web.

เราเหมือนย้อนกลับไปที่ปี 1915 บนอินเทอร์เน็ต

And we need the new gatekeepers

และเราต้องการผู้คุมประตูคนใหม่

to encode that kind of responsibility

ที่สามารถเข้าใจความรับผิดชอบแบบเดิม

into the code that they're writing.

และนำมันเข้าไปอยู่ในโค้ดของระบบ

I know that there are a lot of people here from Facebook and from Google --

ผมรู้ว่าในที่นี้มีหลายคนที่มาจากเฟสบุ๊คและกูเกิล

Larry and Sergey --

แลร์รี่ และ เซอร์เกย์ --

people who have helped build the Web as it is,

ผู้คนที่ช่วยสร้างอินเทอร์เน็ตให้เป็นอย่างที่มันเป็นอยู่

and I'm grateful for that.

ผมรู้สึกซาบซึ้งมาก

But we really need you to make sure

แต่เราต้องมั่นใจให้ได้ว่า

that these algorithms have encoded in them

อัลกอริทึมเหล่านี้รู้จัก

a sense of the public life, a sense of civic responsibility.

ความหมายของบ้านเมือง และความรับผิดชอบต่อสังคม

We need you to make sure that they're transparent enough

เราต้องการให้คุณแน่ใจว่า สิ่งเหล่านี้โปร่งใสเพียงพอ

that we can see what the rules are

ที่ทำให้เรารู้ว่ามีกฎอะไรบ้าง

that determine what gets through our filters.

ที่กำหนดว่าอะไรจะถูกกรองเข้าออก

And we need you to give us some control

และเราต้องการควบคุมมันบ้าง

so that we can decide

เพื่อที่เราจะตัดสินใจ

what gets through and what doesn't.

ว่าเราต้องการ หรือไม่ต้องการเห็นอะไร

Because I think

เพราะผมคิดว่า

we really need the Internet to be that thing

เราต้องการให้อินเทอร์เน็ตเป็นสิ่งนั้น

that we all dreamed of it being.

ที่เราฝันอยากให้มันเป็น

We need it to connect us all together.

เราต้องการมัน เพื่อเชื่อมเราทุกคนเข้าด้วยกัน

We need it to introduce us to new ideas

เราต้องการมัน เพื่อค้นพบสิ่งใหม่ๆ

and new people and different perspectives.

ผู้คนใหม่ๆ และมุมมองใหม่ๆ

And it's not going to do that

และมันจะทำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลย

if it leaves us all isolated in a Web of one.

ถ้ามันปล่อยเราให้โดดเดี่ยวอยู่เพียงแค่ในเว็บของเรา

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)