How jails extort the poor | Salil Dudani

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Thanyanuch Tantikul

One summer afternoon in 2013,

บ่ายฤดูร้อนวันหนึ่ง ในปี 2013

DC police detained, questioned and searched a man

ตำรวจ (วอชิงตัน) ดีซี คุมตัว สอบสวน และค้นตัวชายคนหนึ่ง

who appeared suspicious and potentially dangerous.

ซึ่งเห็นได้ว่า น่าสงสัย และเป็นไปได้ว่าจะอันตราย

This wasn't what I was wearing the day of the detention, to be fair,

นี่ไม่ใช่เสื้อที่ผมใส่ในวันถูกคุมตัว พูดกันอย่างเป็นธรรม

but I have a picture of that as well.

แต่ผมก็มีภาพในวันนั้นอยู่ด้วย

I know it's very frightening -- try to remain calm.

ผมรู้ว่ามันน่ากลัวมาก -- แต่ก็พยายามสงบอารมณ์ไว้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

At this time, I was interning

ในเวลานั้น ผมกำลังฝึกงานอยู่ที่

at the Public Defender Service in Washington DC,

สำนักงานทนายความสาธารณะ ใน วอชิงตัน ดีซี

and I was visiting a police station for work.

และผมไปที่สถานีตำรวจเพราะงาน

I was on my way out,

ผมกำลังเดินออกมา

and before I could make it to my car,

แต่ก่อนที่ผมจะไปถึงรถ

two police cars pulled up to block my exit,

รถตำรวจสองคัน ก็เข้ามาจอดกั้นทางออก

and an officer approached me from behind.

และตำรวจคนหนึ่งก็เข้ามาทางด้านหลังของผม

He told me to stop, take my backpack off

และก็บอกให้ผมหยุด ถอดเป้ออก

and put my hands on the police car parked next to us.

และเอามือวางไว้บนรถตำรวจ ที่จอดอยู่ถัดจากเราไป

About a dozen officers then gathered near us.

ตำรวจประมาณสัก 12 คน ก็มารวมตัวกันอยู่ใกล้ๆเรา

All of them had handguns,

ทุกคนมีปืนพก

some had assault rifles.

บางคนก็มีปืนไรเฟิลจู่โจม

They rifled through my backpack.

พวกเขารื้อค้นเป้ของผม

They patted me down.

และค้นตัวผมจนทั่ว

They took pictures of me spread on the police car,

พวกเขาถ่ายรูปผมที่ยืนแผ่ตรงรถตำรวจไว้

and they laughed.

และพวกเขาก็หัวเราะ

And as all this was happening --

ขณะที่ทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้น --

as I was on the police car trying to ignore the shaking in my legs,

ขณะที่ผมยืนแผ่ที่รถตำรวจ กำลังพยายาม ไม่สนใจขาที่กำลังสั่นอยู่ของผม

trying to think clearly about what I should do --

พยายามคิดให้แจ่มชัดว่า ผมควรจะทำอย่างไรดี --

something stuck out to me as odd.

ผมก็ฉุกคิดขึ้นว่ามันแปลก

When I look at myself in this photo,

เพราะเมื่อผมดูตัวเองในรูปนี้

if I were to describe myself,

หากว่าผมจะบรรยายตัวเอง

I think I'd say something like,

ผมก็จะบรรยายทำนองว่า

"19-year-old Indian male, bright T-shirt, wearing glasses."

"ชายอินเดียอายุ 19 ปี เสื้อยืดสีสด สวมแว่นตา"

But they weren't including any of these details.

แต่ตำรวจไม่ได้ให้รายละเอียดที่ว่านี้ไว้เลย

Into their police radios as they described me,

ตอนรายงานเกี่ยวกับผมไปในวิทยุสายตรวจ

they kept saying, "Middle Eastern male with a backpack.

พวกเขารายงานแค่ว่า "ชายตะวันออกกลาง แบกเป้

Middle Eastern male with a backpack."

ชายตะวันออกกลาง แบกเป้"

And this description carried on into their police reports.

แล้วคำบรรยายนี้ก็ไปปรากฏในรายงานคดี

I never expected to be described by my own government in these terms:

ผมไม่เคยคิดเลยว่ารัฐบาลของผม จะใช้คำเหล่านี้บรรยายตัวผม

"lurking,"

"ดักซุ่ม"

"nefarious,"

"ชั่วร้าย"

"terrorist."

"ผู้ก่อการร้าย"

And the detention dragged on like this.

และการควบคุมตัวก็ยืดเยื้อไปอย่างนี้

They sent dogs trained to smell explosives to sweep the area I'd been in.

พวกเขาส่งสุนัขที่ถูกฝึกให้ดมระเบิด ดมกวาดไปทั่วบริเวณที่ผมเคยผ่านไป

They called the federal government to see if I was on any watch lists.

สอบถามไปที่รัฐบาลกลางเพื่อดูว่า ผมอยู่ในรายชื่อที่ต้องจับตาดูหรือไม่

They sent a couple of detectives to cross-examine me on why,

พวกเขาส่งตำรวจนักสืบมาสองคน มาสอบผมว่า

if I claimed I had nothing to hide,

ในเมื่อผมอ้างว่าผมไม่มีอะไรปิดบัง

I wouldn't consent to a search of my car.

แล้วทำไมผมถึงไม่ยอมให้ค้นรถ

And I could see they weren't happy with me,

และผมก็เห็นได้ว่าพวกเขาไม่พอใจผมนัก

but I felt I had no way of knowing what they'd want to do next.

แต่ผมก็รู้สึกว่า ผมไม่มีทางรู้เลย ว่าพวกเขาจะทำอะไรต่อไป

At one point, the officer who patted me down

ถึงจุดหนึ่ง ตำรวจที่ค้นตัวผม

scanned the side of the police station to see where the security camera was

ถึงกับไล่ดูตามผนังข้างสถานีตำรวจ เพื่อดูว่ากล้องวงจรปิดอยู่ตรงไหน

to see how much of this was being recorded.

เพื่อดูว่ามีเทปบันทึกเหตุการณ์ ไว้มากแค่ไหน

And when he did that,

พอตำรวจทำอย่างนั้น

it really sank in how completely I was at their mercy.

ก็ชัดเจนว่าผมตกอยู่ใน กำมือพวกเขาเบ็ดเสร็จขนาดไหน

I think we're all normalized from a young age

เราทุกคนถูกทำให้คุ้นชินตั้งแต่ยังเด็ก

to the idea of police officers and arrests and handcuffs,

เกี่ยวกับตำรวจ การจับกุม และกุญแจมือ

so it's easy to forget how demeaning and coercive a thing it is

จึงง่ายที่จะลืมว่า ความรู้สึกต่ำต้อย และถูกบังคับเกิดได้มากขนาดไหน

to seize control over another person's body.

จากการกักขังหน่วงเหนี่ยว

I know it sounds like the point of my story

ผมรู้ มันฟังเหมือนว่าประเด็นที่ผมอยากสื่อ

is how badly treated I was because of my race --

คือที่ผมถูกปฏิบัติอย่างเลวร้าย เพราะสีผิวของผม

and yes, I don't think I would've been detained if I were white.

ก็ถูกที่ผมไม่คิดว่าผมจะถูกคุมตัวหรอก ถ้าผมเป็นคนผิวขาว

But actually, what I have in mind today is something else.

แต่จริงๆแล้ว ที่ผมคิดจะพูดในวันนี้ เป็นเรื่องอื่น

What I have in mind is how much worse things might've been

ที่ผมคิดคือ เรื่องอาจเลวร้ายกว่านี้ได้ขนาดไหน

if I weren't affluent.

หากผมไม่ใช่คนรวย

I mean, they thought I might be trying to plant an explosive,

ผมหมายถึงว่า พวกเขาคิดว่าผมอาจกำลังพยายาม จะวางระเบิด

and they investigated that possibility for an hour and a half,

และพวกเขาก็ตรวจสอบความเป็นไปได้นั้น อยู่นานชั่วโมงครึ่ง

but I was never put in handcuffs,

แต่ผมไม่ได้ถูกใส่กุญแจมือ

I was never taken to a jail cell.

ไม่ถูกจับยัดห้องขัง

I think if I were from one of Washington DC's poor communities of color,

ถ้าผมมาจากชุมชนคนผิวสีที่ยากจน ของกรุงวอชิงตันดีซี

and they thought I was endangering officers' lives,

และพวกเขาคิดว่า ผมเป็นอันตราย ต่อชีวิตของตำรวจ

things might've ended differently.

เรื่องอาจจบลงต่างไปจากนี้

And in fact, in our system, I think it's better to be an affluent person

และที่จริง ในระบบของเรา ผมคิดว่าเป็นคนรวย

suspected of trying to blow up a police station

ซึ่งถูกสงสัยว่ากำลังพยายาม จะวางระเบิดสถานีตำรวจ

than it is to be a poor person

ดีกว่าเป็นคนยากจน

who's suspected of much, much less than this.

ที่ต้องสงสัยในเรื่องที่เบากว่านี้มากๆ

I want to give you an example from my current work.

ขอยกสักหนึ่งตัวอย่าง จากงานของผมในปัจจุบัน

Right now, I'm working at a civil rights organization in DC,

ขณะนี้ผมกำลังทำงานอยู่ที่ องค์กรสิทธิพลเมือง ในดีซี

called Equal Justice Under Law.

ที่ชื่อว่า "ความเป็นธรรมที่เท่าเทียม ภายใต้กฎหมาย"

Let me start by asking you all a question.

ขอเริ่มด้วยการตั้งคำถามกับทุกท่าน

How many of you have ever gotten a parking ticket in your life?

กี่ท่านครับ ที่เคยได้รับใบสั่งจากการ จอดรถในที่ห้ามจอด

Raise your hand.

ยกมือครับ

Yeah. So have I.

ใช่ เหมือนผมเลยครับ

And when I had to pay it,

และตอนที่ผมต้องจ่ายค่าปรับ

it felt annoying and it felt bad,

ก็รู้สึกหงุดหงิด รู้สึกแย่

but I paid it and I moved on.

แต่ก็ผมจ่ายค่าปรับ และใช้ชีวิตต่อไป

I'm guessing most of you have paid your tickets as well.

ผมคิดว่า ท่านทั้งหลายส่วนใหญ่ ก็จ่ายค่าปรับไปเช่นกัน

But what would happen if you couldn't afford the amount on the ticket

แต่สมมติว่า คุณไม่มีเงินจ่ายค่าปรับ ตามใบสั่ง

and your family doesn't have the money either, what happens then?

และครอบครัวคุณก็ไม่มีเงินจ่ายด้วย แล้วจะเกิดอะไรขึ้น

Well, one thing that's not supposed to happen under the law is,

สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น ตามหลักกฎหมาย ก็คือ

you're not supposed to be arrested and jailed

คุณไม่ควรถูกจับและขัง

simply because you can't afford to pay.

เพียงเพราะคุณไม่สามารถจ่ายค่าปรับได้

That's illegal under federal law.

ผิดกฎหมายรัฐบาลกลางสหรัฐฯเลยนะครับ

But that's what local governments across the country are doing

แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่รัฐบาลท้องถิ่น ทั่วประเทศกำลังทำอยู่

to people who are poor.

กับประชาชนที่ยากจน

And so many of our lawsuits at Equal Justice Under Law

และมีหลายคดีที่องค์กร "ความเป็นธรรมฯ" รับผิดชอบ

target these modern-day debtors' prisons.

ตั้งเป้าโจมตีการใช้คุกไว้ขังลูกหนี้แบบนี้

One of our cases is against Ferguson, Missouri.

คดีหนึ่งของเรา มีจำเลยเป็น เมืองเฟอร์กูสัน รัฐมิสซูรี

And I know when I say Ferguson,

ผมรู้ว่า เมื่อพูดถึงเฟอร์กูสัน

many of you will think of police violence.

หลายๆท่านจะคิดถึงตำรวจที่ใช้ความรุนแรง

But today I want to talk about a different aspect

แต่วันนี้ผมจะพูดในมุมที่ต่างออกไป

of the relationship between their police force and their citizens.

ในเรื่องเกี่ยวกับตำรวจและประชาชน

Ferguson was issuing an average of over two arrest warrants,

ตำรวจเฟอร์กูสันออกหมายจับโดยเฉลี่ย มากกว่า 2 หมาย

per person, per year,

ต่อคนต่อปี

mostly for unpaid debt to the courts.

ส่วนใหญ่เหตุที่ออกคือ การไม่จ่ายค่าปรับให้ศาล

When I imagine what that would feel like if, every time I left my house,

เมื่อผมลองนึกว่า จะรู้สึกยังไง หากทุกครั้งที่ออกจากบ้าน

there was a chance a police officer would run my license plate,

มีโอกาสเสมอที่ตำรวจจะเทียบ ทะเบียนรถผมกับฐานข้อมูล

see a warrant for unpaid debt,

พอเห็นหมายจับเพราะไม่จ่ายค่าปรับ

seize my body they way the did in DC

ตำรวจก็จะจับผมเหมือนที่ดีซี

and then take me to a jail cell,

แล้วก็เอาผมไปขังคุก

I feel a little sick.

แค่คิดก็รู้สึกแย่แล้ว

I've met many of the people in Ferguson who have experienced this,

ผมได้พบหลายคนในเฟอร์กูสัน ที่เคยมีประสบการณ์นี้

and I've heard some of their stories.

และก็ฟังเรื่องของพวกเขา

In Ferguson's jail,

ในเรือนจำเมืองเฟอร์กูสัน

in each small cell, there's a bunk bed and a toilet,

ในแต่ละห้องขังเล็กๆ จะมีเตียงสองชั้นกับโถส้วม

but they'd pack four people into each cell.

แต่พวกเขาจะขังคนสี่คน ในแต่ละห้อง

So there'd be two people on the bunks and two people on the floor,

ดังนั้นจึงมีสองคนนอนบนเตียง ส่วนอีกสองคน นอนบนพื้นห้อง

one with nowhere to go except right next to the filthy toilet,

แต่คนหนึ่งไม่มีที่พอนอน เว้นแต่ถัดจากโถส้วมสกปรกนั้น

which was never cleaned.

ซึ่งไม่เคยถูกทำความสะอาด

In fact, the whole cell was never cleaned,

จริงๆแล้ว ห้องขังทั้งห้อง ไม่เคยถูกทำความสะอาด

so the floor and the walls were lined with blood and mucus.

ดังนั้นทั้งพื้นและผนังห้อง จึงมีแต่คราบเลือดและน้ำมูก

No water to drink,

ไม่มีน้ำที่จะดื่ม

except coming out of a spigot connected to the toilet.

ยกเว้นน้ำที่ไหลจากหัวก๊อก ที่เชื่อมต่อกับโถส้วม

The water looked and tasted dirty,

น้ำดูสกปรก รสชาติก็สกปรก

there was never enough food,

อาหารไม่เคยได้กินอิ่ม

never any showers,

ไม่เคยได้อาบน้ำ

women menstruating without any hygiene products,

ผู้หญิงมีประจำเดือนโดยไม่มีผ้าอนามัย

no medical attention whatsoever.

คนเจ็บป่วยไม่ได้รับการดูแล

When I asked a woman about medical attention,

เมื่อผมถามหญิงคนหนึ่ง ถึงการดูแลทางการแพทย์

she laughed, and she said, "Oh, no, no.

เธอหัวเราะ และบอกว่า "ไม่ ไม่มีหรอก

The only attention you get from the guards in there is sexual."

เรื่องเดียวที่ผู้คุมจะใส่ใจคุณ คือ เรื่องเซ็กส์"

So, they'd take the debtors to this place and they'd say,

ครับ พวกเขาพาลูกหนี้มาที่นี่ และบอกว่า

"We're not letting you leave until you make a payment on your debt."

"เราจะไม่ปล่อยแกออกไปหรอก จนกว่าจะจ่ายหนี้ครบ"

And if you could -- if you could call a family member

และถ้าคุณจ่ายได้ -- ถ้าคุณติดต่อ คนในครอบครัวได้

who could somehow come up with some money,

คนที่หาเงินมาได้สักทางแล้วล่ะก็

then maybe you were out.

บางทีคุณอาจได้ปล่อยตัวออกมา

If it was enough money, you were out.

ถ้ามีเงินพอ คุณก็ได้ออกมา

But if it wasn't, you'd stay there for days or weeks,

แต่ถ้าเงินไม่พอ คุณก็ต้องถูกขัง หลายวัน หลายสัปดาห์

and every day the guards would come down to the cells

และทุกวันผู้คุมก็จะมาที่ห้องขัง

and haggle with the debtors about the price of release that day.

และต่อรองกับลูกหนี้ เกี่ยวกับค่าไถ่อิสรภาพในวันนั้น

You'd stay until, at some point, the jail would be booked to capacity,

คุณจะถูกขังจนถึงจุดหนึ่ง ที่พื้นที่คุกถูกใช้จนเต็ม

and they'd want to book someone new in.

และพวกเขาอยากเคลียร์ให้คนใหม่เข้ามา

And at that point, they'd think,

ณ จุดนั้น พวกเขาก็จะคิดว่า

"OK, it's unlikely this person can come up with the money,

"ดูท่าแล้วคนนี้ไม่น่าหาเงินมาได้

it's more likely this new person will."

แต่คนใหม่น่าจะมีปัญญากว่า"

You're out, they're in, and the machine kept moving like that.

คุณออกไป คนใหม่เข้ามา และกลไกก็เคลื่อนไปแบบนั้น

I met a man who,

ผมพบชายคนหนึ่ง

nine years ago, was arrested for panhandling in a Walgreens.

ซึ่งเมื่อเก้าปีก่อน ถูกจับเรื่อง ทำตัวเป็นขอทานในร้านวอลกรีนส์

He couldn't afford his fines and his court fees from that case.

เขาไม่มีเงินจ่ายค่าปรับและค่าธรรมเนียมศาล จากคดีนั้น

When he was young he survived a house fire,

ตอนที่ยังอายุน้อย เขารอดชีวิตจากไฟไหม้บ้านมาได้

only because he jumped out of the third-story window to escape.

โดยกระโจนออกมาจากหน้าต่าง บ้านชั้นที่สามเพื่อหนีไฟ

But that fall left him with damage to his brain

แต่การโดดลงมาทำให้ เขาได้รับบาดเจ็บที่สมอง

and several parts of this body, including his leg.

และหลายส่วนในร่างกาย รวมทั้งขาของเขา

So he can't work,

เขาจึงทำงานไม่ได้

and he relies on social security payments to survive.

และต้องพึ่งเงินประกันสังคม เพื่ออยู่รอด

When I met him in his apartment,

เมื่อผมพบเขาในห้องพัก

he had nothing of value there -- not even food in his fridge.

เขาไม่มีของมีค่า -- ไม่มีกระทั่งอาหารในตู้เย็น

He's chronically hungry.

เขาจึงหิวตลอดเวลา

He had nothing of value in his apartment except a small piece of cardboard

เขาไม่มีของมีค่าในห้องเลย ยกเว้นกระดาษแข็งแผ่นเล็กๆ

on which he'd written the names of his children.

ที่เขาเขียนชื่อลูกๆของตัวเองไว้

He cherished this a lot. He was happy to show it to me.

เขาทะนุถนอมกระดาษแผ่นนี้มาก และดีใจที่ได้ให้ผมดู

But he can't pay his fines and fees because he has nothing to give.

แต่เขาจ่ายค่าปรับและค่าธรรมเนียมศาลไม่ได้ เพราะเขาไม่มีอะไรจะจ่าย

In the last nine years, he's been arrested 13 times,

ตลอดเก้าปีที่ผ่านมา เขาถูกจับมาแล้ว 13 ครั้ง

and jailed for a total of 130 days on that panhandling case.

และถูกขังมาแล้วทั้งสิ้น 130 วัน จากข้อหาในครั้งนั้น

One of those stretches lasted 45 days.

ซึ่งมีครั้งหนึ่งที่ขังนานถึง 45 วัน

Just imagine spending from right now until sometime in June

นึกดูนะครับ เท่ากับตั้งแต่ตอนนี้ ไปจนถึงสักวันในเดือนมิถุนายน

in the place that I described to you a few moments ago.

ในสถานที่ซึ่งผมเพิ่งบรรยาย ไปเมื่อครู่นี้

He told me about all the suicide attempts he's seen in Ferguson's jail;

เขาเล่าถึงการพยายามฆ่าตัวตาย ทุกครั้งที่เห็นในคุกเฟอร์กูสัน

about the time a man found a way to hang himself

เล่าถึงตอนที่ชายคนหนึ่งพบวิธี ที่จะแขวนคอตัวเอง

out of reach of the other inmates,

แต่ไกลเกินกว่านักโทษอื่นจะช่วยได้

so all they could do was yell and yell and yell,

คนอื่นจึงได้แต่ตะโกน ตะโกน และก็ตะโกน

trying to get the guards' attention

พยายามให้ผู้คุมหันมาสนใจ

so they could come down and cut him down.

เพื่อให้ลงมาดู และตัดเชือกเอาตัวลงมา

And he told me that it took the guards over five minutes to respond,

เขาเล่าว่า ผู้คุมใช้เวลากว่าห้านาที กว่าจะตอบสนอง

and when they came, the man was unconscious.

แต่กว่าจะมาถึง ชายคนนั้นก็หมดสติไปแล้ว

So they called the paramedics and the paramedics went to the cell.

ผู้คุมจึงเรียกเจ้าหน้าที่กู้ชีพมา เจ้าหน้าที่ก็ไปที่ห้องขัง

They said, "He'll be OK,"

และบอกว่า "เขาไม่เป็นอะไร"

so they just left him there on the floor.

แล้วก็ทิ้งชายคนนั้นไว้ที่เดิม

I heard many stories like this and they shouldn't have surprised me,

ผมได้ฟังเรื่องแบบนี้หลายครั้ง และก็ไม่ควรประหลาดใจนัก

because suicide is the single leading cause of death in our local jails.

เพราะการฆ่าตัวตาย เป็นเหตุสำคัญเดียว ของการตายในคุกท้องถิ่นของเรา

This is related to the lack of mental health care in our jails.

เรื่องนี้เกี่ยวโยงกับการไม่มีบริการ ดูแลสุขภาพจิตในคุกของเรา

I met a woman, single mother of three, making seven dollars an hour.

ผมได้พบหญิงคนหนึ่ง เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ดูแลลูกสามคน ทำงานได้ชั่วโมงละเจ็ดดอลลาร์

She relies on food stamps to feed herself and her children.

เธอต้องพึ่งพาแสตมป์อาหาร เพื่อเลี้ยงตัวเอง และลูกๆ

About a decade ago,

เมื่อประมาณสิบปีก่อน

she got a couple of traffic tickets and a minor theft charge,

เธอถูกใบสั่งจราจรมา 2-3 ใบ และโดนข้อหาลักทรัพย์ที่ไม่รุนแรง

and she can't afford her fines and fees on those cases.

เธอไม่มีเงินจ่ายค่าปรับ และค่าธรรมเนียมในคดีเหล่านั้น

Since then, she's been jailed about 10 times on those cases,

ตั้งแต่นั้น เธอเข้าคุกเพราะข้อหาพวกนั้น มาประมาณ 10 ครั้งแล้ว

but she has schizophrenia and bipolar disorder,

แต่เธอเป็นโรคจิตเภท และโรคอารมณ์แปรปรวนสองขั้ว

and she needs medication every day.

และเธอต้องกินยาทุกวัน

She doesn't have access to those medications in Ferguson's jail,

เธอไม่มีทางได้กินยาเหล่านั้น ในคุกเฟอร์กูสัน

because no one has access to their medications.

เพราะไม่มีใครได้กินยาประจำตัว

She told me about what it was like to spend two weeks in a cage,

เธอเล่าให้ฟังว่า การที่ต้องอยู่ในกรงขัง นานสองอาทิตย์ มันเป็นยังไง

hallucinating people and shadows and hearing voices,

ต้องทนเห็นภาพหลอนคนและเงาดำ และได้ยินเสียงต่างๆ

begging for the medication that would make it all stop,

เธอร้องขอยาที่จะปัดเป่าอาการทั้งหมด

only to be ignored.

แต่คำร้องขอถูกเพิกเฉย

And this isn't anomalous, either:

ซึ่งก็ไม่ได้ผิดปกติอะไร

thirty percent of women in our local jails have serious mental health needs

ผู้หญิง 30% ในคุกของเรานั้น ป่วยทางจิตอย่างหนัก

just like hers,

เหมือนกับหญิงคนนี้

but only one in six receives any mental health care while in jail.

แต่มีแค่เพียง 1 ใน 6 เท่านั้น ที่ได้รับการรักษาระหว่างอยู่ในคุก

And so, I heard all these stories about this grotesque dungeon

ผมได้ฟังเรื่องทั้งหมด เกี่ยวกับสภาพคุกอันน่ารังเกียจ

that Ferguson was operating for its debtors,

ที่เมืองเฟอร์กูสันเอาไว้ใช้ขังลูกหนี้

and when it came time for me to actually see it

แต่เมื่อผมได้ไปเห็นของจริง

and to go visit Ferguson's jail,

จากการไปเรือนจำเฟอร์กูสัน

I'm not sure what I was expecting to see,

ผมไม่แน่ใจว่า ผมคาดว่าจะเห็นอะไร

but I wasn't expecting this.

แต่ผมไม่ได้คาดว่าจะเห็นภาพนี้

It's an ordinary government building.

ภาพของสถานที่ราชการธรรมดา

It could be a post office or a school.

ซึ่งอาจจะเป็นที่ทำการไปรษณีย์ หรือโรงเรียนก็ได้

It reminded me that these illegal extortion schemes

มันเตือนใจผมว่ามาตรการกรรโชก ที่ผิดกฎหมายเหล่านี้

aren't being run somewhere in the shadows,

ไม่ได้หลบซ่อนในเงามืดที่ไหนเลย

they're being run out in the open by our public officials.

แต่กลับทำโดยเปิดเผย โดยเจ้าหน้าที่รัฐของเรา

They're a matter of public policy.

นี่เป็นประเด็นนโยบายสาธารณะ

And this reminded me that poverty jailing in general,

และทำให้ผมระลึกว่า การขังคนเพราะความจน

even outside the debtors' prison context,

แม้จะมิใช่เพราะเหตุไม่มีเงินจ่ายค่าปรับ

plays a very visible and central role in our justice system.

มีตำแหน่งที่ชัดเจนและเป็นศูนย์กลาง ในระบบความยุติธรรมของเรา

What I have in mind is our policy of bail.

สิ่งที่ผมคิดในใจคือ นโยบายการประกันตัวของเรา

In our system, whether you're detained or free,

ในระบบของเรา การตัดสินว่าคุณจะถูกขัง หรือเป็นอิสระ

pending trial is not a matter of how dangerous you are

ในระหว่างพิจารณา ไม่ได้ขึ้นกับว่า คุณอันตรายแค่ไหน

or how much of a flight risk you pose.

หรือคุณมีความเสี่ยงที่จะหนี มากน้อยแค่ไหน

It's a matter of whether you can afford to post your bail amount.

แต่ขึ้นกับว่าคุณมีเงิน จ่ายค่าประกันตัวหรือไม่

So Bill Cosby, whose bail was set at a million dollars,

บิล คอสบี ซึ่งศาลตั้งวงเงินประกันไว้ ที่หนึ่งล้านดอลลาร์

immediately writes the check, and doesn't spend a second in a jail cell.

เซ็นเช็คจ่ายได้ทันที และไม่ต้องอยู่ในห้องขังแม้วินาทีเดียว

But Sandra Bland, who died in jail,

แต่ แซนดรา แบลนด์ ซึ่งตายในคุก

was only there because her family was unable to come up with 500 dollars.

ต้องถูกขังเพียงเพราะว่าครอบครัว หาเงิน 500 ดอลลาร์ มาวางศาลไม่ได้

In fact, there are half a million Sandra Blands across the country --

ที่จริงแล้วมีคนอย่าง แซนดร้า แบลนด์ ครึ่งล้านคนอยู่ทั่วประเทศ --

500,000 people who are in jail right now,

คน 500,000 คนซึ่งติดคุกในขณะนี้

only because they can't afford their bail amount.

ต้องถูกขังเพียงเพราะ ไม่มีเงินประกันตัว

We're told that our jails are places for criminals,

เราถูกพร่ำบอกว่า เรือนจำเป็นที่สำหรับอาชญากร

but statistically that's not the case:

แต่ถ้าดูตามสถิติแล้ว ไม่ใช่เลย

three out of every five people in jail right now are there pretrial.

มี 3 คนในทุกๆ 5 คนในคุกขณะนี้ ต้องถูกขังระหว่างพิจารณา

They haven't been convicted of any crime;

พวกเขายังไม่ได้ถูกตัดสินว่า กระทำความผิดใดๆ

they haven't pled guilty to any offense.

พวกเขาไม่ได้รับสารภาพว่าทำผิดข้อหาใด

Right here in San Francisco,

และที่นี่เอง ในซานฟรานซิสโก

85 percent of the inmates in our jail in San Francisco

85 % ของผู้ต้องขังในคุกของเรา ในซานฟรานซิสโก

are pretrial detainees.

เป็นผู้ต้องขังระหว่างพิจารณา

This means San Francisco is spending something like 80 million dollars

ซึ่งหมายความว่า ซานฟรานซิสโก กำลังใช้เงินราว 80 ล้านดอลลาร์

every year

ทุกๆปี

to fund pretrial detention.

ในการขังระหว่างพิจารณา

Many of these people who are in jail only because they can't post bail

คนเหล่านี้ต้องอยู่ในคุกเพียงเพราะ ไม่มีเงินประกันตัว

are facing allegations so minor

ทั้งที่โดนข้อหาเล็กน้อยมาก

that the amount of time it would take for them to sit waiting for trial

ขนาดที่ระยะเวลาที่ต้องติดคุก ในระหว่างพิจารณา

is longer than the sentence they would receive if convicted,

นานกว่าโทษจำคุกตามคำพิพากษา หากผิดจริงเสียอีก

which means they're guaranteed to get out faster

ซึ่งก็แปลว่า พวกเขาจะได้ ออกจากคุกเร็วขึ้นแน่

if they just plead guilty.

เพียงแค่รับสารภาพ

So now the choice is:

ดังนั้นทางเลือกที่มีก็คือ

Should I stay here in this horrible place,

เราควรจะอยู่ในที่น่ากลัวนี้ต่อ

away from my family and my dependents,

อยู่ไกลจากครอบครัวและคนที่ต้องดูแล

almost guaranteed to lose my job,

และแทบจะฟันธงได้เลยว่า ต้องตกงานแน่

and then fight the charges?

เพื่อสู้คดีหรือไม่

Or should I just plead guilty to whatever the prosecutor wants and get out?

หรือจะรับสารภาพในข้อหา ที่อัยการชงมา และไปให้พ้นจากที่นี่

And at this point, they're pretrial detainees, not criminals.

ณ จุดนี้ พวกเขาเป็นแค่ ผู้ต้องขังระหว่างพิจารณา ไม่ใช่อาชญากร

But once they take that plea deal, we'll call them criminals,

แต่พอรับสารภาพ เรากลับเรียกพวกเขาว่าอาชญากร

even though an affluent person would never have been in this situation,

ทั้งที่คนรวยไม่มีทางเจอเหตุการณ์แบบนี้

because an affluent person would have simply been bailed out.

เพราะคนรวยจะได้ประกันตัวออกไป

At this point you might be wondering,

ถึงตรงนี้ คุณอาจจะสงสัยว่า

"This guy's in the inspiration section, what is he doing --

"นายคนนี้ต้องมาพูดสร้างแรงบันดาลใจ แล้วนี่พล่ามอะไรอยู่ --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"This is extremely depressing. I want my money back."

"เรื่องนี้น่าหดหู่ใจเหลือเกิน ฉันต้องการเงินคืน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But in actuality,

แต่ในความเป็นจริงแล้ว

I find talking about jailing much less depressing than the alternative,

ผมคิดว่า การพูดเรื่องการขังคนจนนั้น หดหู่ใจน้อยกว่าเรื่องอื่นมาก

because I think if we don't talk about these issues

เพราะผมคิดว่า หากเราไม่พูดถึงปัญหาเหล่านี้

and collectively change how we think about jailing,

และถ้าเราไม่เปลี่ยนความคิด เรื่องคุกไปด้วยพร้อมกัน

at the end of all of our lives,

ในบั้นปลายชีวิตของเราทุกคน

we'll still have jails full of poor people who don't belong there.

เราจะยังคงมีคุกที่เต็มไปด้วยคนจน ซึ่งไม่ควรจะอยู่ที่นั่น

That really is depressing to me.

นั่นต่างหากที่ทำให้ผมหดหู่ใจ

But what's exciting to me is the thought that these stories can move us

แต่ที่น่าตื่นเต้นสำหรับผม คือ เรื่องเหล่านี้สามารถดลใจเรา

to think about jailing in different terms.

ให้คิดถึงการจำคุกในแง่มุมที่ต่างออกไป

Not in sterile policy terms like "mass incarceration,"

ไม่ใช่นโยบายที่ฟังแห้งแล้ง อย่าง "การจำคุกมวลหมู่ประชาชน"

or "sentencing of nonviolent offenders,"

หรือ "การลงโทษจำเลยในคดีไม่ร้ายแรง"

but in human terms.

แต่ในแง่ความเป็นมนุษย์

When we put a human being in a cage for days or weeks or months

เมื่อเราจับมนุษย์ไปไว้ในกรง นานหลายวัน หลายสัปดาห์ หรือหลายเดือน

or even years,

หรือกระทั่งเป็นปีๆ

what are we doing to that person's mind and body?

เรากำลังทำอะไรต่อจิตใจ และร่างกายของคนคนนั้น

Under what conditions are we really willing to do that?

ต้องตกอยู่ใต้เงื่อนไขใด เราถึงจะเต็มใจยอมทำเรื่องแบบนั้น

And so if starting with a few hundred of us in this room,

ดังนั้น แม้แค่เริ่มต้นกับพวกเรา ไม่กี่ร้อยคนในห้องนี้

we can commit to thinking about jailing in this different light,

เราก็อาจมุ่งมั่นนึกถึงการคุมขัง ในแง่มุมที่ต่างออกไปได้

then we can undo that normalization I was referring to earlier.

แล้วเราก็จะแก้ไขความคุ้นชิน ที่ผมพูดถึงไปก่อนหน้านี้ได้

If I leave you with anything today, I hope it's with the thought

ถ้าผมจะฝากอะไรก็ตามในวันนี้ หวังว่าจะเป็นความคิด

that if we want anything to fundamentally change --

ว่าหากเราอยากให้สิ่งใด เปลี่ยนแปลงตั้งแต่รากฐาน --

not just to reform our policies on bail and fines and fees --

ไม่ใช่แค่เพื่อปฏิรูปนโยบายประกันตัว ค่าปรับและค่าธรรมเนียม

but also to make sure that whatever new policies replace those

แต่เพื่อให้มั่นใจได้ว่า นโยบายใหม่ใดๆ ที่จะมาแทนที่

don't punish the poor and the marginalized in their own new way.

จะต้องไม่ลงโทษคนยากจนและคนชายขอบ

If we want that kind of change,

หากเราอยากเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้

then this shift in thinking is required of each of us.

การเปลี่ยนแปลงในกระบวนคิด คือสิ่งที่เราทุกคนต้องทำ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)