C.K. Williams: Poetry for all seasons of life

Vertaald door: Nicolette Marié Nagekeken door: Els De Keyser

I thought I would read poems I have that relate to the subject

Het leek me een goed idee om gedichten

of youth and age.

voor te dragen over jeugd en ouderdom.

I was sort of astonished to find out how many I have actually.

Tot mijn verbazing bleek ik er daar heel wat van te hebben.

The first one is dedicated to

Het eerste gedicht draag ik op aan

Spencer, and his grandmother, who was shocked by his work.

Spencer en diens oma, die geschokt was door zijn werk.

My poem is called "Dirt."

Het heet "Vuil".

My grandmother is washing my mouth out with soap;

Mijn oma spoelt mijn mond met zeep;

half a long century gone

een halve eeuw is verstreken

and still she comes at me

en nog zit ze me achterna

with that thick cruel yellow bar.

met dat grove gele blok.

All because of a word I said,

En dat alles om een woord dat als

not even said really, only repeated.

echo van een ander uit mijn mond rolde.

But "Open," she says, "open up!"

"Open," zegt ze, "Open die mond!"

her hand clawing at my head.

en haar hand klauwt om mijn kaak.

I know now her life was hard;

Nu weet ik: haar leven was hard,

she lost three children as babies,

drie kinderen, baby's nog, verloor ze,

then her husband died too,

en daarna ook haar man,

leaving young sons, and no money.

die haar en haar jonge zonen zonder geld achterliet.

She'd stand me in the sink to pee

Ze liet me staand in de gootsteen plassen,

because there was never room in the toilet.

want op de wc was nooit plek.

But oh, her soap!

Maar die zeep van haar!

Might its bitter burning have been

Zou het die bittere smaak zijn

what made me a poet?

die mij tot dichten heeft aangezet?

The street she lived on was unpaved,

Ze woonde aan een onbestrate weg,

her flat, two cramped rooms and a fetid kitchen

in een tweekamerflatje met een stankhol als keuken.

where she stalked and caught me.

Daar zat ze me achterna, daar pinde ze me vast.

Dare I admit that after she did it

Is het mogelijk dat ik daarna

I never really loved her again?

nooit meer echt van haar gehouden heb?

She lived to a hundred,

Honderd werd ze,

even then. All along it was the sadness, the squalor,

en tot het eind bleef het verdriet, de misère.

but I never, until now

Tot vlak voor het eind

loved her again.

bleef mijn liefde weg.

When that was published in a magazine

Toen dat in een tijdschrift werd gepubliceerd,

I got an irate letter from my uncle.

kreeg ik een woedende brief van mijn oom.

"You have maligned a great woman."

"Je hebt een prachtvrouw door het slijk gehaald."

It took some diplomacy.

Met wat diplomatie heb ik de plooien gladgestreken.

This is called "The Dress."

Nu volgt "Het huisschort".

It's a longer poem.

Dit is een langer gedicht.

In those days,

In lang vervlogen tijden

those days which exist for me only

die voor mij nu nog slechts

as the most elusive memory now,

als vluchtige herinneringen herleven,

when often the first sound you'd hear in the morning

tijden waarin je 's ochtends vaak werd gewekt

would be a storm of birdsong,

door een aanzwellend vogelkoor

then the soft clop of the hooves

gevolgd door het gedempte getrappel

of the horse hauling a milk wagon down your block,

van het paard van de melkboer onder aan de straat,

and the last sound at night as likely as not

tijden waarin je vrijwel iedere avond als laatste

would be your father pulling up in his car,

je vader in zijn auto hoorde voorrijden,

having worked late again, always late,

na een werkdag die altijd te lang was,

and going heavily down to the cellar, to the furnace,

eerst klossend naar de kelder, naar de ketel,

to shake out the ashes and damp the draft

om as uit te scheppen en de klep te verzetten,

before he came upstairs to fall into bed --

en vervolgens naar boven, waar hij zijn bed in rolde.

in those long-ago days,

In die lang vervlogen tijden

women, my mother, my friends' mothers,

droegen vrouwen, mijn moeder, de moeders van mijn vrienden,

our neighbors, all the women I knew --

buurvrouwen, alle vrouwen die ik kende,

wore, often much of the day,

een groot deel van de dag

what were called housedresses,

het zogenaamde huisschort,

cheap, printed, pulpy,

een goedkope, bedrukte lap,

seemingly purposefully shapeless

schijnbaar met opzet vormeloze

light cotton shifts that you wore over your nightgown

lichtkatoenen hoezen, die je over je nachthemd droeg,

and, when you had to go look for a child,

en als je naar een kind op zoek ging,

hang wash on the line,

was aan de lijn hing,

or run down to the grocery store on the corner,

of even iets haalde bij de winkel op de hoek,

under a coat,

onder een jas.

the twisted hem of the nightgown

De verwrongen zoom van je nachthemd

always lank and yellowed,

stak er dan slap en vergeeld

dangling beneath.

onder uit.

More than the curlers some of the women

Meer nog dan aan de krulspelden

seemed constantly to have in their hair

waarmee sommige vrouwen voortdurend hun haar

in preparation for some great event --

leken voor te bereiden op een feest

a ball, one would think --

-- een bal dansant wellicht --

that never came to pass;

dat zich nooit voordeed;

more than the way most women's faces

meer nog dan aan de gezichten die overdag

not only were never made up during the day,

meestal zonder enig spoortje make-up,

but seemed scraped, bleached,

afgekrabd, gebleekt,

and, with their plucked eyebrows, scarily masklike;

met overdadig geplukte wenkbrauwen enge maskers verbeeldden;

more than all that it was those dresses

was het aan die schorten te wijten

that made women so unknowable and forbidding,

dat vrouwen zulke onbevattelijke en afstotende wezens werden.

adepts of enigmas to which men could have no access,

Raadselachtige figuren, niet toegankelijk voor mannen,

and boys no conception.

niet bevattelijk voor jongens.

Only later would I see the dresses also

Later pas zag ik in die schorten

as a proclamation:

een proclamatie:

that in your dim kitchen, your laundry,

in jouw schemerige keuken, bij jouw was,

your bleak concrete yard,

op jouw zielloze betonnen erf,

what you revealed of yourself

gaf je van jezelf slechts

was a fabulation;

een verzinsel prijs.

your real sensual nature,

Je ware aard, je zinnelijkheid,

veiled in those sexless vestments,

verhulde je met die neutrale hobbezakken,

was utterly your dominion.

want dat domein was van jou en jou alleen.

In those days, one hid much else as well:

Verhullen was in die dagen aan de orde van de dag:

grown men didn't embrace one another,

volwassen mannen omhelsden elkaar alleen

unless someone had died,

als er iemand was gestorven,

and not always then; you shook hands

en zelfs dan niet altijd. Je schudde elkaar de hand,

or, at a ball game, thumped your friend's back

of sloeg elkaar op de schouder, op het sportveld bijvoorbeeld,

and exchanged blows meant to be codes for affection;

gecodeerde genegenheid in een uitwisseling van klappen.

once out of childhood you'd never again know

Na de jaren van je jeugd voelde je nooit meer

the shock of your father's whiskers on your cheek,

je vaders snor over je wang kietelen,

not until mores at last had evolved,

pas toen zich nieuwe mores ontvouwden,

and you could hug another man, then hold on for a moment,

kon je als man een andere man omhelzen, vasthouden,

then even kiss (your fathers bristles

een kus geven op vaders stoppels,

white and stiff now).

nu wit en stijf.

What release finally, the embrace:

Welk een ontlading school er in zo'n omhelzing,

though we were wary -- it seemed so audacious --

hoe omzichtig -- want schijnbaar roekeloos -- ook.

how much unspoken joy there was

Welk een onuitgesproken vreugde

in that affirmation of equality and communion,

in de bevestiging van gelijkwaardigheid

no matter how much misunderstanding

en gemeenschappelijkheid, ondanks alle misverstanden,

and pain had passed between you by then.

alle pijn die tussenbeide was gekomen.

We knew so little in those days,

Wat wisten we weinig in die dagen,

as little as now, I suppose

net zo weinig als nu, lijkt me,

about healing those hurts:

over het helen van onze wonden.

even the women, in their best dresses,

Zelfs de vrouwen, in hun mooiste jurken,

with beads and sequins sewn on the bodices,

kralen en lovers op de lijfjes,

even in lipstick and mascara,

lipstick, mascara zelfs,

their hair aflow,

het haar in glooiende lokken,

could only stand wringing their hands,

zelfs zij konden niets anders dan handenwringend

begging for peace,

smeken om de lieve vrede,

while father and son, like thugs,

terwijl vader en zoon als schurken,

like thieves, like Romans,

als dieven, als Romeinen,

simmered and hissed and hated,

kolkend en sissend hun haat over elkaar uitstortten,

inflicting sorrows that endured,

elkaar grieven bezorgden

the worst anyway,

die zo diep zaten

through the kiss and embrace,

dat zelfs de latere kus en omhelzing

bleeding from brother to brother,

niet het doorsijpelen van generatie

into the generations.

op generatie konden tegenhouden.

In those days there was still countryside

In lang vervlogen tijden bevond het platteland

close to the city, farms, cornfields, cows;

zich dicht bij de stad; boerderijen, maïsvelden, koeien;

even not far from our building

niet ver van ons gebouw met de

with its blurred brick and long shadowy hallway

onbesliste bakstenen muren en het lange duistere portaal,

you could find tracts with hills and trees

vond je paadjes over heuvels en tussen bomen

you could pretend were mountains and forests.

die in je fantasie verwerden tot bergen en wouden.

Or you could go out by yourself

Je kon nog gewoon in je eentje rondneuzen

even to a half-block-long empty lot,

op lege plekken tussen de stratenblokken,

into the bushes: like a creature of leaves you'd lurk,

waar je één werd met de struiken, een schepsel van bladeren,

crouched, crawling, simplified, savage, alone;

waar je over de grond kroop in eenzaam eenvoudig wildenbestaan.

already there was wanting to be simpler,

Ook toen al verlangde je naar eenvoud,

wanting, when they called you,

wenste je, als ze je riepen,

never to go back.

dat je nooit meer terug hoefde te gaan.

(Applause)

(Applaus)

This is another longish one,

Nu volgt er nog een lang gedicht

about the old and the young.

over oud en jong.

It actually happened right at the time we met.

Deze vond plaats op het moment dat we elkaar ontmoetten.

Part of the poem takes place in

Een deel van het gedicht speelt zich af

space we shared and time we shared.

in ruimte en tijd die we deelden.

It's called "The Neighbor."

Het heet "De buurvrouw."

Her five horrid, deformed little dogs

Haar vijf akelige, misvormde hondjes

who incessantly yap on the roof under my window.

die onophoudelijk op het dak onder mijn raam zitten te blaffen.

Her cats, God knows how many,

Haar katten, God weet hoeveel,

who must piss on her rugs --

die vast al haar tapijten bepissen,

her landing's a sickening reek.

zo stinkt het op haar overloop.

Her shadow once, fumbling the chain on her door,

Haar schaduw toen ze eens met haar ketting rommelde,

then the door slamming fearfully shut,

waarna de deur met een klap dichtsloeg,

only the barking and the music -- jazz --

alleen het geblaf en de muziek -- jazz --

filtering as it does, day and night into the hall.

naar de hal doorlatend, dag en nacht.

The time it was Chris Connor singing "Lush Life" --

Die keer dat ze Chris Connor met "Lush Life" draaide,

how it brought back my college sweetheart,

moest ik direct denken aan mijn jeugdliefde,

my first real love, who -- till I left her --

de allereerste, die -- tot ik haar verliet --

played the same record.

datzelfde liedje draaide.

And head on my shoulder, hand on my thigh,

Haar hoofd op mijn schouder, hand op mijn dij,

sang sweetly along, of regrets and depletions

haar zoete gekweel over spijt en verlies

she was too young for,

waar ze nog veel te jong voor was.

as I was too young, later, to believe in her pain.

Net zoals ik later veel te jong was om haar pijn te bevatten,

It startled, then bored, then repelled me.

die me via schrik en verveling tot afkeer bewoog.

My starting to fancy she'd ended up in this fire-trap

Ik koesterde de gedachte aan mijn liefje in dit benauwde hok

in the Village, that my neighbor was her.

in de Village, mijn liefje als die buurvrouw.

My thinking we'd meet, recognize one another,

De gedachte dat we elkaar zouden ontmoeten, herkennen,

become friends, that I'd accomplish a penance.

weer vrienden zouden worden, ik boete mocht doen.

My seeing her, it wasn't her, at the mailbox.

Tot ik haar zag bij de brievenbus. Ze was het niet.

Gray-yellow hair, army pants under a nightgown,

Grijsgeel haar, nachtjapon over legerbroek,

her turning away, hiding her ravaged face

half van me afgewend, afgeleefd gezicht.

in her hands, muttering an inappropriate "Hi."

Ze verbergt het in haar handen en mompelt een misplaatst "hoi".

Sometimes there are frightening goings-on in the stairwell.

Soms hoor je in het trapportaal vreselijke dingen,

A man shouting, "Shut up!" The dogs frantically snarling,

een mannenstem die brult: "Kop dicht!" Haar hondjes die grommen,

claws scrabbling, then her -- her voice

met hun nagels schrapen, en dan haar stem,

hoarse, harsh, hollow,

hees, hard, hol.

almost only a tone,

Meer een losse klank eigenlijk,

incoherent, a note, a squawk,

een warrige snerp,

bone on metal, metal gone molten,

bot op metaal, metaal dat wegsmelt

calling them back,

in haar smeekbede:

"Come back darlings, come back dear ones.

"Kom terug liefjes, kom schatjes.

My sweet angels, come back."

Engeltjes, kom dan terug."

Medea she was, next time I saw her.

De keer daarna was ze Medea,

Sorceress, tranced, ecstatic,

een toverheks in extatische trance.

stock-still on the sidewalk

Stokstijf stond ze op de stoep,

ragged coat hanging agape,

haar voddige jas halfopen,

passersby flowing around her,

tussen de stromen voorbijgangers.

her mouth torn suddenly open

Plotseling trok haar mond open

as though in a scream,

in een soort van schreeuw

silently though, as though only in her brain

zonder woorden, alsof die bleven steken

or breast had it erupted.

in brein of borst.

A cry so pure, practiced, detached,

Haar kreet was dermate doorleefd

it had no need of a voice,

dat een stem niet nodig was,

or could no longer bear one.

of simpelweg tekortschoot.

These invisible links that allure,

Onzichtbare banden trekken aan ons,

these transfigurations, even of anguish, that hold us.

transfiguratie, zelfs van leed, houdt ons gevangen.

The girl, my old love,

Terug naar mijn ex-liefde,

the last lost time I saw her

die ik voor het laatst zag

when she came to find me at a party,

toen ze me kwam halen op een feestje,

her drunkenly stumbling, falling,

waar ze met haar dronken kop

sprawling, skirt hiked, eyes veined red,

ondersteboven ging. Rok omhoog, ogen bloeddoorlopen,

swollen with tears, her shame,

vol tranen, schaamte,

her dishonor.

schande.

My ignorant, arrogant coarseness,

Ik betoonde me een domme, arrogante lomperik,

my secret pride, my turning away.

een verwaande kwast die haar ontkende.

Still life on a rooftop,

Stilleven op een dak,

dead trees in barrels, a bench broken,

dode bomen in vaten, een gebarsten bank,

dogs, excrement, sky.

honden, poep, de lucht.

What pathways through pain,

Hoe je een weg te banen door pijn,

what junctures of vulnerability,

waar komt kwetsbaarheid op je pad,

what crossings and counterings?

hoe neem je de kruisingen, wat kom je tegen?

Too many lives in our lives already,

Er zijn teveel levens gepropt in ons bestaan,

too many chances for sorrow,

de kans op verdriet is te groot,

too many unaccounted-for pasts.

het onverantwoorde verleden oneindig.

"Behold me," the god of frenzied,

"Aanschouw mij," aldus de god van

inexhaustible love says,

uitzinnige, onuitputtelijke liefde.

rising in bloody splendor, "Behold me."

Bloedrood en krachtig: "Aanschouw mij."

Her making her way

Tergend langzaam daalt ze

down the littered vestibule stairs,

de vervuilde trappen af,

one agonized step at a time.

voetje voor voetje.

My holding the door.

Ik houd de deur voor haar open.

Her crossing the fragmented tiles,

Ze schuift over de gebrokkelde tegels,

faltering at the step to the street,

aarzelt bij het afstapje naar de straat

droning, not looking at me,

en bromt met afgewend gelaat:

"Can you help me?"

"Help je me even?"

Taking my arm, leaning lightly against me.

Ze pakt mijn arm, leunt lichtjes tegen me aan

Her wavering step into the world.

en zet een wankelmoedige stap in de wereld.

Her whispering, "Thanks love." Lightly, lightly against me.

"Bedankt schat." Lichtjes, heel lichtjes, fluistert ze me toe.

(Applause)

(Applaus)

I think I'll lighten up a little.

Tijd voor een vrolijke noot.

(Laughter)

(Gelach)

Another, different kind of poem of youth and age.

Een heel ander soort gedicht over jeugd en ouderdom.

It's called "Gas."

Het heet "Gas."

(Laughter)

(Gelach)

Wouldn't it be nice, I think,

Wat me te binnen schiet

when the blue-haired lady in the doctor's waiting room

als de dame met het blauwe haar in de wachtruimte bij de dokter

bends over the magazine table

zich over het tafeltje met tijdschriften buigt,

and farts, just a little,

een scheet laat

and violently blushes.

en in heftig blozen uitbarst:

Wouldn't it be nice if intestinal gas

Zou het niet aardig zijn darmgas

came embodied in visible clouds,

in heuse wolken belichaamd te zien,

so she could see that her really quite inoffensive pop

zodat ze zelf had kunnen zien dat haar onschuldige windje

had only barely grazed my face

amper mijn gezicht schampte

before it drifted away.

voor het verder dreef.

(Laughter)

(Gelach)

Besides, for this to have happened now

Bovendien treft me in dit voorval

is a nice coincidence. Because not an hour ago,

de toevalligheid, want nog geen uur geleden,

while we were on our walk,

tijdens ons ommetje,

my dog was startled by a backfire

had mijn hond uit schrik om een knallende motor

and jumped straight up like a horse bucking.

een sprong gemaakt die een bokkend paard niet zou misstaan.

And that brought back to me the stable

En dat deed me weer denken aan de stal

I worked on weekends when I was 12,

waar ik toen ik twaalf was in de weekenden werkte,

and a splendid piebald stallion,

en aan een prachtige bonte hengst,

who whenever he was mounted would buck just like that,

die als hij werd bestegen altijd bokte,

though more hugely of course,

sterk uitvergroot natuurlijk,

enormous, gleaming, resplendent.

reusachtig, glanzend beest dat hij was.

And the woman, her face abashedly buried

De vrouw, die zich nu beschaamd

in her "Elle" now, reminded me --

achter haar "Elle" verschuilt, herinnert me eraan

I'd forgotten that not the least part of my awe

dat het paard met name zo'n indruk op me maakte

consisted of the fact that with every jump he took

vanwege het feit dat hij bij elke sprong

the horse would powerfully fart.

een stevige scheet liet.

Phwap! Phwap! Phwap!

Wap! Wap! Wap!

Something never mentioned

Dat feit vond ik nooit terug

in the dozens of books about horses

in de stapels boeken over paarden

and their riders I devoured in those days.

en hun berijders die ik in die tijd verslond.

All that savage grandeur,

Primitieve pracht en praal,

the steely glinting hooves,

koudglanzende hoeven,

the eruptions driven from the creature's mighty innards,

oprispingen diep uit het binnenste van dit grootse wezen,

breath stopped, heart stopped, nostrils madly flared,

adem stil, hart stil, neusgaten wijd open.

I didn't know if I wanted to break him, or be him.

Ik twijfelde of ik hem wilde breken of wilde zijn.

(Laughter)

(Gelach)

(Applause)

(Applaus)

This is called "Thirst."

Het volgende gedicht heet "Dorst".

Many -- most of my poems actually

Ik dicht meestal over de stad.

are urban poems. I happen to be reading a bunch that aren't.

Vandaag draag ik toevallig wat buitenbeentjes voor.

"Thirst."

"Dorst".

Here was my relation with the woman who lived all last autumn and winter,

Over mijn verhouding tot de vrouw die afgelopen herfst en winter

day and night, on a bench

dag en nacht bivakkeerde op een bankje

in the 103rd Street subway station,

in het metrostation bij 103rd Street,

until finally one day she vanished.

tot ze plotseling verdwenen was.

We regarded each other, scrutinized one another.

We staarden, namen elk detail van de ander in ons op.

Me shyly, obliquely, trying not to be furtive.

Mijn blik van opzij, schuw maar hopelijk niet steels.

She boldly, unblinkingly, even pugnaciously,

Haar doordringende ogen, vrijmoedig, strijdlustig,

wrathfully even, when her bottle was empty.

furieus wanneer haar fles leeg was.

I was frightened of her. I felt like a child.

Ik was bang voor haar. Als een kind.

I was afraid some repressed part of myself

Ik was bang dat een onderdrukt deel van mij

would go out of control, and I'd be forever entrapped

zich zou laten gaan, dat ik me voor eeuwig

in the shocking seethe of her stench.

in haar woedende walmen zou wentelen.

Not excrement merely, not merely surface

Het ging om meer dan poep, meer dan

and orifice going unwashed,

ongewassen oppervlak en opening,

rediffusion of rum,

dispersie van drank,

there was will in it,

het had een zekere wilskracht,

and intention, power and purpose --

een intentie, een krachtige betekenis.

a social, ethical rage and rebellion --

Er was fel maatschappelijk en moreel verzet,

despair too, though, grief, loss.

vermengd met wanhoop, verdriet, verlies.

Sometimes I'd think I should take her home with me,

Soms overwoog ik haar mee naar huis te nemen,

bathe her, comfort her, dress her.

voor het comfort van bad en verschoning,

She wouldn't have wanted me to, I would think.

Maar dan bedacht ik dat ze toch niet zou willen

Instead, I'd step into my train.

en stapte in de trein.

How rich I would think, is the lexicon

Wat kunnen we dat toch goed, dacht ik dan,

of our self-absolving.

onszelf ontheffen,

How enduring, our bland fatal assurance

volharden in die kille, ja dodelijke zekerheid

that reflection is righteousness being accomplished.

dat overweging alleen al ons besluit rechtvaardigt.

The dance of our glances,

Het ritmische van onze blikken,

the clash, pulling each other through

na de botsing confronterende benadering

our perceptual punctures,

van wederzijdse werkelijkheden:

then holocaust, holocaust,

holocaust, holocaust.

host on host of ill, injured presences,

Massa's geestelijke beproevingen,

squandered, consumed.

alles verbrast, alles verbruikt.

Her vigil somewhere I know continues.

Haar waakzaamheid blijft, zoveel weet ik.

Her occupancy, her absolute, faithful attendance.

Met absolute toewijding bezet ze haar plek.

The dance of our glances, challenge, abdication,

We trekken aan, we stoten af, we verdwijnen,

effacement, the perfume of our consternation.

er geurt ontsteltenis in onze blik.

(Applause)

(Applaus)

This is a newer poem, a brand new poem.

Dit is een nieuw gedicht, kakelvers eigenlijk.

The title is "This Happened."

Het heet: "Zo gebeurde het."

A student, a young woman

Een scholiere van het lyceum

in a fourth-floor hallway of her lycee,

houdt zich op de vierde verdieping op,

perched on the ledge of an open window

in de gang, op de vensterbank, bij het open raam.

chatting with friends between classes;

De jonge vrouw kletst wat met vriendinnen,

a teacher passes and chides her,

een passerende leraar leest haar de les:

"Be careful, you might fall,"

"Voorzichtig, anders val je nog."

almost banteringly chides her,

Het heeft iets goedmoedigs, gekscherends:

"You might fall,"

"Anders val je nog."

and the young woman, 18, a girl really,

Achttien is ze, een meisje dus eerder,

though she wouldn't think that,

hoewel ze dat zelf niet zo zou zien,

as brilliant as she is, first in her class,

ze is immers de beste van de klas,

and "Beautiful, too," she's often told,

en heeft, zo zegt men, "Een knap toetje."

smiles back, and leans into the open window,

Ze glimlacht en leunt nog wat verder uit het raam,

which wouldn't even be open if it were winter --

dat in de winter niet eens open zou hebben gestaan.

if it were winter someone would have closed it ("Close it!") --

In de winter zou men het wel hebben dichtgedaan ("Dicht dat raam!")

leans into the window, farther, still smiling,

Ze leunt voorover, met een brede glimlach,

farther and farther, though it takes less time

verder en verder, wat langer klinkt dan

than this, really an instant, and lets herself fall.

de luttele tel die het kostte, en ze laat zich vallen.

Herself fall.

Ze laat zich vallen.

A casual impulse, a fancy,

Een achteloos gebaar, een gril,

never thought of until now, hardly thought of even now ...

een ondoordachte ingeving die ze nooit eerder heeft gehad.

No, more than impulse or fancy,

Nee, het is meer dan dat,

the girl knows what she's doing,

het meisje weet wat ze doet,

the girl means something,

ze weet wat ze ermee wil zeggen.

the girl means to mean,

Ze zégt er iets mee,

because it occurs to her in that instant,

omdat het in die ene tel tot haar doordringt

that beautiful or not, bright yes or no,

dat ze, briljante geest, knappe kop en al,

she's not who she is,

niet is wie ze is.

she's not the person she is,

Ze is niet de persoon die ze is,

and the reason, she suddenly knows,

en plotseling beseft ze waarom.

is that there's been so much premeditation

Er is zoveel zorgvuldig voor haar opgezet,

where she is, so much plotting and planning,

plannen uitgezet, koersen uitgestippeld,

there's hardly a person where she is,

dat er amper ruimte is voor haar persoon.

or if there is, it's not her, or not wholly her,

Als er al ruimte is, dan niet of nauwelijks voor haar.

it's a self inhabited, lived in by her,

Het is een bestaan dat door haar wordt bewoond,

and seemingly even as she thinks it

en het lijkt wel of ze nu pas

she knows what's been missing:

goed beseft wat eraan ontbreekt:

grace,

een zacht zijn,

not premeditation but grace,

niet de vaste vormgeving maar een zacht zijn,

a kind of being in the world spontaneously,

een spontaan beleven van het al,

with grace.

zacht zijn.

Weightfully upon me was the world.

Zwaar is het leven dat me wegdrukt.

Weightfully this self which graced the world

Zwaar is het zijn dat zacht de wereld raakt

yet never wholly itself.

maar nooit zichzelf.

Weightfully this self which weighed upon me,

Zwaar leef ik onder de druk van dat zijn,

the release from which is what I desire

en daarom is het bevrijding waarnaar ik verlang

and what I achieve.

en die ik bereik.

And the girl remembers, in this infinite instant

En het meisje herinnert zich in dit oneindige ogenblik

already now so many times divided,

dat toch talloze malen is gedeeld,

the sadness she felt once,

verdriet in het verleden,

hardly knowing she felt it,

een halfbewust verlangen

to merely inhabit herself.

om gewoon zichzelf te zijn.

Yes, the girl falls, absurd to fall,

Ja, het meisje valt, absurd,

even the earth with its compulsion

want zelfs de aarde weet, ondanks haar drang

to take unto itself all that falls

om al wat valt, aan te trekken,

must know that falling is absurd,

dat vallen absurd is.

yet the girl falling isn't myself,

Maar ik ben het vallende meisje niet,

or she is myself,

of liever: zij is mij niet,

but a self I took of my own volition unto myself.

ze is een zelf dat ik uit vrije wil bij me heb genomen.

Forever. With grace.

Voor altijd. In zacht zijn.

This happened.

Zo gebeurde het.

(Applause)

(Applaus)

I'll read just one more. I don't usually say that.

Nog eentje dan. Meestal zeg ik dat niet.

I like to just end.

Meestal stop ik gewoon.

But I'm afraid that Ricky will come out here

Maar ik ben bang dat Ricky dan

and shake his fist at me.

verhaal komt halen.

This is called "Old Man," appropriately enough.

Het laatste gedicht heet "Oude man." Toepasselijk.

"Special: big tits,"

Special. Dikke tieten.

Says the advertisement for a soft-core magazine

Aldus de advertentie voor een softcore tijdschrift

on our neighborhood newsstand.

in de plaatselijke kiosk.

But forget her breasts.

Maar vergeet die borsten.

A lush, fresh-lipped blond,

Een voluptueus verlangende blondine

skin glowing gold, sprawls there,

spreidt haar gouden lichaam gul

resplendent.

voor me uit.

60 nearly, yet these hardly tangible,

Bijna zestig en nog laat ik me onwillekeurig

hardly better than harlots, can still stir me.

meeslepen in een droom rondom deze del.

Maybe a coming of age in the

Misschien heeft opgroeien in de

American sensual darkness,

zwevende Amerikaanse zinnelijkheid

never seeing an unsmudged nipple,

zonder vrij zicht op een tepel

an uncensored vagina,

of ongecensureerde vagina

has left me forever infected

me voor eeuwig verpest

with an unquenchable lust of the eye.

met onstilbaar verlangen naar plaatjes.

Always that erotic murmur,

Altijd is er erotische ruis,

I'm hardly myself

ik herken mezelf niet

if I'm not in a state of incipient desire.

zonder een opwellend verlangen.

God knows though,

Maar ach, er zijn

there are worse twists your obsessions can take.

ergere obsessies denkbaar.

Last year in Israel, a young ultra-orthodox Rabbi

Vorig jaar verbood een jonge extreem-orthodoxe rabbi

guiding some teenage girls through the Shrine of the Shoah

enkele tienermeisjes tijdens een rondleiding door de holocausthallen

forbade them to look in one room.

de toegang tot een bepaalde ruimte,

Because there were images in it he said were licentious.

omdat hij het werk aldaar te losbandig van aard vond.

The display was a photo. Men and women stripped naked,

Het betrof een foto van geheel ontklede mannen en vrouwen

some trying to cover their genitals,

die uit schaamte hun genitaliën bedekten

others too frightened to bother,

of uit angst zelfs dat niet konden.

lined up in snow

In de sneeuw stonden zij te wachten

waiting to be shot and thrown into a ditch.

op het genadeschot, en daarna de kuil.

The girls, to my horror,

Tot mijn verbijstering wendden

averted their gaze.

de meisjes hun blik af.

What carnal mistrust had their teacher taught them.

Diep had de aangeleerde argwaan zich in hun zinnelijkheid geboord.

Even that though. Another confession:

Zelfs daar. Nog een bekentenis:

Once in a book on pre-war Poland,

In een boek over het vooroorlogse Polen

a studio portrait, an absolute angel,

trof mij het portret van een engel,

an absolute angel with tormented, tormenting eyes.

een echte engel met gekwelde, kwellende ogen.

I kept finding myself at her page.

Haar bladzijde bleef maar aan mij trekken.

That she died in the camps made her --

Juist omdat ze in een kamp was gestorven

I didn't dare wonder why --

-- en vraag me niet waarom --

more present, more precious.

was ze voor mij dierbaarder en dichterbij.

Died in the camps, that too people --

Dood in een kamp, ook dat hielden mensen

or Jews anyway --

-- de joden althans --

kept from their children back then.

in die tijd verborgen voor hun kinderen.

But it was like sex, you didn't have to be told.

Maar net zoals dat ging met seks: je wist 't toch.

Sex and death, how close they can seem.

Seks en dood kunnen elkaar zó na staan.

So constantly conscious now of death moving towards me,

Tergend bewust van de tegemoetkomende dood

sometimes I think I confound them.

lijkt het soms alsof ik die twee door elkaar haal.

My wife's loveliness almost consumes me.

De lieftalligheid van mijn vrouw vreet aan me.

My passion for her goes beyond reasonable bounds.

Mijn begeerte kent waar het haar betreft geen redelijkheid.

When we make love, her holding me

Als we de liefde bedrijven en zij me

everywhere all around me,

omgeeft met alles wat zij heeft,

I'm there and not there.

ben ik er wel en ook niet.

My mind teems, jumbles of faces, voices, impressions,

Mijn hoofd krioelt van de gezichten, stemmen, indrukken,

I live my life over, as though I were drowning.

mijn leven flitst aan me voorbij, als bij de verdrinkingsdood.

Then I am drowning, in despair

En dan verdrink ik in vertwijfeling:

at having to leave her,

haar achterlaten,

this, everything, all,

dit alles achterlaten,

unbearable, awful.

ondraaglijk, ondoenlijk.

Still, to be able to die

En toch: te sterven

with no special contrition,

zonder zware schuldgevoelens,

not having been slaughtered, or enslaved.

niet afgeslacht, niet geknecht,

And not having to know history's next

niet bekend met de volgende golf

mad rage or regression,

van massale woede of terugval,

it might be a relief.

kan een opluchting zijn.

No. Again, no.

Nee. Ach welnee.

I don't mean that for a moment.

Dat geloof ik zelf niet eens.

What I mean is the world holds me so tightly --

Ik geloof dat de ban van het wereldse

the good and the bad --

-- het goede en het slechte --

my own follies and weakness

zo sterk is dat ik in mijn dwaasheid

that even this counterfeit Venus

zelfs door deze nep-Venus

with her sham heat, and her bosom probably plumped

met haar zogenaamde hitte en gelgevulde tieten

with gel, so moves me

nog zo diep geroerd word

my breath catches.

dat mijn adem stokt.

Vamp. Siren. Seductress.

Verleidster. Femme Fatale.

How much more she reveals

Ze onthult veel meer met haar

in her glare of ink than she knows.

gedrukte glorie dan ze ooit zal weten.

How she incarnates

Ze is de verpersoonlijking

our desperate human need for regard,

van onze wanhopige hunkering naar affectie,

our passion to live in beauty,

onze voorkeur voor een leven vol schoonheid,

to be beauty, to be cherished by glances,

in schoonheid, aanbeden met blikken,

if by no more, of something like love,

blikken die bijna, of geheel,

or love.

uit liefde bestaan.

Thank you.

Dank u.

(Applause)

(Applaus)