C.K. Williams: Poetry for all seasons of life

سی. کی. ویلیامز شعرهایی از جوانی و پیری می‌خواند

Translator: Pejman Tehranian Reviewer: Sara Tehranian

I thought I would read poems I have that relate to the subject

فکر کردم برایتان از آن شعرهایم بخوانم

of youth and age.

که به موضوع جوانی و پیری مربوطند.

I was sort of astonished to find out how many I have actually.

‌می‌توانم بگویم حیرت کردم از اینکه فهمیدم چقدر از این شعرها دارم.

The first one is dedicated to

اولینش تقدیم شده به

Spencer, and his grandmother, who was shocked by his work.

اسپنسر و مادربزرگش، که از کارِ نوه‌اش شوکه شده بود.

My poem is called "Dirt."

نام شعرم "کثافت" است.

My grandmother is washing my mouth out with soap;

مادربزرگم می‌شوید با صابون دهانم را؛

half a long century gone

سپری شده نیمی از قرنی

and still she comes at me

و او باز می‌آید سراغم

with that thick cruel yellow bar.

با آن قالب زردِ ضخیمِ ظالم.

All because of a word I said,

و این همه ففظ به‌خاطرِ یک کلمه‌ که گفته‌ام،

not even said really, only repeated.

و حتی نمی‌شود گفت که گفته‌ام؛ تکرار کرده‌ام تنها.

But "Open," she says, "open up!"

اما مادربزرگ می‌گوید: "باز کن. باز کن دهانت را."

her hand clawing at my head.

چنگ می‌زند سرم را.

I know now her life was hard;

حالاست که می‌فهمم چه سخت بوده زندگیش؛

she lost three children as babies,

سه نوزادش را از دست داده،

then her husband died too,

و بعد شوهرش هم از دنیا رفته،

leaving young sons, and no money.

و او را گذاشته بی‌پول با چند پسربچه.

She'd stand me in the sink to pee

در سینک سرپایم می‌گرفت

because there was never room in the toilet.

چون هیچ‌وقت در توالت جا نبود.

But oh, her soap!

ولی امان از آن صابون مادربزرگ!

Might its bitter burning have been

یعنی می‌شود گفت شدت سوزش آن صابون بوده که

what made me a poet?

شاعرم کرده؟

The street she lived on was unpaved,

خیابانی که در آن زندگی می‌کرد آسفالت نداشت،

her flat, two cramped rooms and a fetid kitchen

آپارتمانش دو اتاق تنگ و آشپزخانه‌ای بدبو

where she stalked and caught me.

همان جا که مادربزرگ دنبالم کرد و گیرم انداخت.

Dare I admit that after she did it

آیا جرأتش را دارم اعتراف کنم بعد از آن‌که این کار را ‌کرد،

I never really loved her again?

دیگر هیچ‌وقت دوستش نداشتم؟

She lived to a hundred,

مادربزرگ صدسال عمر کرد،

even then. All along it was the sadness, the squalor,

آن‌هم در آن روزگار. که سراسر اندوه بود و فلاکت،

but I never, until now

اما دیگرهیچ‌گاه تا همین حالا،

loved her again.

دوست نداشته‌ام مادربزرگ را.

When that was published in a magazine

وقتی شعرم در مجله‌ای چاپ شد،

I got an irate letter from my uncle.

نامه‌ای شماتت‌بارازعمویم به دستم رسید.

"You have maligned a great woman."

"تو زن بزرگی را بی‌آبرو کرده‌ای."

It took some diplomacy.

باید کمی سیاست به خرج می‌دادم.

This is called "The Dress."

این‌یکی اسمش "لباس" است.

It's a longer poem.

شعر بلندتری‌ست.

In those days,

آن روزها،

those days which exist for me only

آن روزها که اکنون در خاطرم از آن‌ها

as the most elusive memory now,

تنها یادی گریزان مانده برجا،

when often the first sound you'd hear in the morning

آن روزها که اغلب صبحگاهان

would be a storm of birdsong,

برمی‌خاستی از خواب با امواجِ آواز پرندگان،

then the soft clop of the hooves

و سپس سُم‌ضربه‌ی ملایم اسبی

of the horse hauling a milk wagon down your block,

که می‌کشید به چه دشواری گاریِ شیررا تا ساختمان‌تان،

and the last sound at night as likely as not

و واپسین صدای شبانگاه اغلب صدایی نبود بجز

would be your father pulling up in his car,

توقف اتومبیل پدر

having worked late again, always late,

که باز دیروقت بازمی‌گشت از کار، مثل همیشه دیر،

and going heavily down to the cellar, to the furnace,

و سنگین‌سنگین می‌رفت به زیرزمین، به آتش‌خانه

to shake out the ashes and damp the draft

تا بتکاند خاکسترها را و مرطوب کند هوا را

before he came upstairs to fall into bed --

و بعد بیاید بالا و بیفتد توی تخت‌خواب،

in those long-ago days,

در آن روزهای دور دور،

women, my mother, my friends' mothers,

زنان، مادرم، مادران دوستانم،

our neighbors, all the women I knew --

همسایه‌ها، همه‌ی زنانی که می‌شناختم،

wore, often much of the day,

بیشتر مدت روز چیزی به تن داشتند،

what were called housedresses,

که به آن لباس خانه می‌گفتند:

cheap, printed, pulpy,

ارزان، گل‌گلی، شل‌ و‌ ول،

seemingly purposefully shapeless

و انگارعمداً بی‌شکل و قواره

light cotton shifts that you wore over your nightgown

پیراهن‌های نازک نخی که می‌پوشیدی روی لباسِ خوابت‌

and, when you had to go look for a child,

و وقتی مجبور می‌شدی بروی پیِ بچه‌ای

hang wash on the line,

یا رخت‌های شسته را پهن کنی روی بند،

or run down to the grocery store on the corner,

یا وقتی می‌خواستی به‌دو بروی بقالیِ سر نبش،

under a coat,

زیر پالتویت،

the twisted hem of the nightgown

لبه‌ی تاخورده‌ی لباس خواب‌

always lank and yellowed,

همیشه آویزان و چرک‌مُرد،

dangling beneath.

تاب می‌خورد.

More than the curlers some of the women

سوای بیگودی که بعضی از زن‌ها

seemed constantly to have in their hair

دائماً در موهاشان داشتند

in preparation for some great event --

برای شرکت در مهمانی‌ بزرگی

a ball, one would think --

ـــ شاید مجلس رقصی ـــ

that never came to pass;

که هیچ‌گاه فرا نمی‌رسید؛

more than the way most women's faces

سوای شمایل بیشتر زنان

not only were never made up during the day,

که صورتشان در طول روز نه تنها آرایش نداشت،

but seemed scraped, bleached,

که به نظر تراشیده می‌رسید و رنگ‌باخته،

and, with their plucked eyebrows, scarily masklike;

با ابروهایی برداشته که چهره‌ای به آن‌ها می‌بخشید ترسناک، ماسک‌گونه؛

more than all that it was those dresses

سوای همه‌ی این‌ها، آن لباس‌ها بود

that made women so unknowable and forbidding,

که زنان را چنان غریب و رعب‌آور می‌نمایاند،

adepts of enigmas to which men could have no access,

رازورزانی که میسر نبود مردان را دسترسی به ایشان،

and boys no conception.

و پسرکان را درک‌شان.

Only later would I see the dresses also

بعدها بود که آن لباس‌ها را

as a proclamation:

در حکم بیانیه‌ای نیز یافتم:

that in your dim kitchen, your laundry,

این‌ که در آشپزخانه‌ی نیمه‌تاریکت، در رختشوی‌خانه‌ات،

your bleak concrete yard,

در حیاط سردِ سیمانی‌ات،

what you revealed of yourself

آن‌چه بروزداده‌ای ازخود

was a fabulation;

جلوه‌ای دورازواقع بوده؛

your real sensual nature,

که جنسیتِ واقعی‌ت،

veiled in those sexless vestments,

پنهان‌گشته در آن ردای بی‌جنسی،

was utterly your dominion.

سراسر، قلمروی فرمانروایی‌ت بوده.

In those days, one hid much else as well:

آن‌روزها، بسیاری چیزهای دیگر را هم پنهان می‌کردند آدمیان:

grown men didn't embrace one another,

مردان یکدیگررا درآغوش نمی‌گرفتند،

unless someone had died,

مگر به‌ مناسبتِ مرگِ کسی،

and not always then; you shook hands

و آن‌هم نه همیشه؛ دست می‌دادی

or, at a ball game, thumped your friend's back

یا در مسابقه‌ی بیسبال، می‌زدی پشت دوستت

and exchanged blows meant to be codes for affection;

و ضربات رد‌و‌بدل شده علامت عطوفت بود؛

once out of childhood you'd never again know

همین‌که کودکی را پشت سر می‌گذاشتی، دیگرهیچ‌گاه تجربه نمی‌کردی

the shock of your father's whiskers on your cheek,

شوکِ آشنایی ریش پدررا با گونه‌ات،

not until mores at last had evolved,

تا هنگامی که عاقبت آدابی تازه سربرآوردند،

and you could hug another man, then hold on for a moment,

که تو می‌توانستی مردی دیگر را در آغوش بگیری و لحظاتی نگاه داری،

then even kiss (your fathers bristles

و بعد حتی ببوسی‌ش

white and stiff now).

(ریش پدرت حالا سفید شده و زبر).

What release finally, the embrace:

و سرانجام، رهایی، آغوشی باز:

though we were wary -- it seemed so audacious --

گرچه مراقب بودیم ـــــ آخر، به نظر گستاخانه‌ می‌رسید ــــ

how much unspoken joy there was

باز چه بسیار بود شادیِ خاموشمان

in that affirmation of equality and communion,

از تثبیتِ این برابری و همدلی

no matter how much misunderstanding

گذشته از همه‌ی سوء‌تفاهم‌‌ها

and pain had passed between you by then.

و ناراحتی‌هایی که تا آن زمان بینمان وجود داشت.

We knew so little in those days,

چه کم می‌دانستیم آن‌ روزها،

as little as now, I suppose

چنان که گمانم کم می‌دانیم حالا هم

about healing those hurts:

که چه مرهمی نهیم برآن زخم‌ها:

even the women, in their best dresses,

حتی زنان نیز، در بهترین لباس‌هاشان،

with beads and sequins sewn on the bodices,

با منجوق‌ها و پولک‌های دوخته بر بالاتنه‌شان،

even in lipstick and mascara,

با رژ و ریمل حتی،

their hair aflow,

حتی با گیسوان افشان،

could only stand wringing their hands,

تنها می‌توانستند بایستند با دستانِ فشرده به‌هم‌

begging for peace,

و گدایی کنند صلح را،

while father and son, like thugs,

و در‌همان‌حال، پدر و پسر، مثل دو جانی،

like thieves, like Romans,

مثل دو دزد، مثل دو رومی

simmered and hissed and hated,

جوش زنان و جلزوولزکنان، نفرت می‌ورزیدند‎‍،

inflicting sorrows that endured,

و این‌گونه بانی اندوهی می‌شدند که خود تحمل می‌کردند،

the worst anyway,

ناگوارترین اندوه‌ها،

through the kiss and embrace,

که با بوسیدن و آغوش‌گرفتن،

bleeding from brother to brother,

از خون برادر به برادر،

into the generations.

نسل‌ به نسل تداوم می‌یافت.

In those days there was still countryside

آن روزها هنوز طبیعتی بود در حومه‌های شهر

close to the city, farms, cornfields, cows;

مزارع، ذرت‌زاران و گاوها؛

even not far from our building

نه‌چندان هم دور از ساختمان‌مان

with its blurred brick and long shadowy hallway

با آجرهای ماتش و راهروی وهم‌آلودش

you could find tracts with hills and trees

می‌توانستی زمین‌هایی ببینی با تپه‌ها و درخت‌هایی

you could pretend were mountains and forests.

که می‌توانستی وانمود کنی کوهند و جنگل.

Or you could go out by yourself

یا می‌توانستی برای خودت از خانه بزنی بیرون

even to a half-block-long empty lot,

حتی بروی به زمین خالی کوچکی،

into the bushes: like a creature of leaves you'd lurk,

و از آن‌جا به بوته‌زار: می‌توانستی مانند مخلوقی از جنس برگ پنهان شوی،

crouched, crawling, simplified, savage, alone;

قوزکرده، خزیده، ساده‌‌شده، وحشی، تنها:

already there was wanting to be simpler,

پیش‌تر، میلی بود، میل به ساده‌تر بودن،

wanting, when they called you,

میل به این‌که آن‌گاه که صدایت می‌زدند،

never to go back.

هیچ‌گاه برنگردی.

(Applause)

(صدای تشویق)

This is another longish one,

این هم شعر نسبتاً بلند دیگری،

about the old and the young.

درباره‌ی پیر و جوان.

It actually happened right at the time we met.

درست وقتی اتفاق افتاد که همدیگر را دیدیم.

Part of the poem takes place in

بخشی از شعر در مکانی می‌گذرد که با هم بودیم

space we shared and time we shared.

و در زمانی که با هم گذراندیم.

It's called "The Neighbor."

نامش "همسایه" است.

Her five horrid, deformed little dogs

پنج سگِ کوچک ترسناک بدقواره‌اش

who incessantly yap on the roof under my window.

که روی بام، زیر پنجره‌ام، مدام پارس می‌کنند.

Her cats, God knows how many,

گربه‌هایش، که خدا می‌داند چندتایند،

who must piss on her rugs --

که حتماً شاشیده‌اند روی فرش‌هایش؛

her landing's a sickening reek.

با آن بوی گند پاگرد پله‌هایش.

Her shadow once, fumbling the chain on her door,

یک بار سایه‌اش دست می‌کشید کورمال به دنبال زنجیر درش،

then the door slamming fearfully shut,

و بعد صدای ترسناک دری که محکم بسته شد.

only the barking and the music -- jazz --

تنها صدای واغ بود و موسیقی جاز

filtering as it does, day and night into the hall.

که شب و روز در راهرو منتشر می‌شد.

The time it was Chris Connor singing "Lush Life" --

دورانی بود که کریس کانر "زندگی باشکوه" را می‌خواند،

how it brought back my college sweetheart,

و همین ترانه بود که به یادم آورد معشوقه‌ی دوران دانشکده‌ام را،

my first real love, who -- till I left her --

عشق اولم را که ـــــ تا آن‌گاه که ترکش گفتم ــــــ

played the same record.

همین ترانه را می‌گذاشت.

And head on my shoulder, hand on my thigh,

سر بر شانه‌ام، دست بر رانم،

sang sweetly along, of regrets and depletions

چه دلنواز می‌خواند از پشیمانی‌ها و کاستی‌هایی

she was too young for,

که زود بود برایش،

as I was too young, later, to believe in her pain.

چنان‌که بعدها زود بود برای من باور رنج‌های او.

It startled, then bored, then repelled me.

دردهایش اول تکانم داد، بعد خسته‌ام کرد، و سپس بیزارم.

My starting to fancy she'd ended up in this fire-trap

و خیال‌پردازی‌هام آغاز شد: سوختن او در شعله‌های آتش کلبه‌ای روستایی

in the Village, that my neighbor was her.

این خیال که او همسایه‌ام است.

My thinking we'd meet, recognize one another,

فکراین که ببینیم و به جا آوریم یکدیگر را،

become friends, that I'd accomplish a penance.

و دوست شویم، و من از او طلب بخشایش کنم.

My seeing her, it wasn't her, at the mailbox.

و این که ببینمش؛ این او نبود دم صندوق پست.

Gray-yellow hair, army pants under a nightgown,

موهای خاکستری و زردش، شلوارارتشی زیر لباس خوابش،

her turning away, hiding her ravaged face

روی‌برگرداندنش، پنهان‌کردن صورت ازشکل‌افتاده‌اش در دستانش،

in her hands, muttering an inappropriate "Hi."

و زیرلب "سلام"دادن‌‌های نابجایش.

Sometimes there are frightening goings-on in the stairwell.

گاه در راه‌پله‌ها، حوادث وحشتناکی در جریان است.

A man shouting, "Shut up!" The dogs frantically snarling,

مردی فریاد می‌کشد: "خفه شو!" و سگ‌ها دیوانه‌وار می‌غرند،

claws scrabbling, then her -- her voice

پنجه بر زمین می‌کشند، و بعد صدایش ــــ صدای زن

hoarse, harsh, hollow,

زیر، زمخت، خالی از احساس،

almost only a tone,

کمابیش تنها طنینی بی‌معنا،

incoherent, a note, a squawk,

یک نغمه، ناله، جیغ،

bone on metal, metal gone molten,

استخوان بر فلز، فلزِ مذاب،

calling them back,

صدا می‌زدشان که:

"Come back darlings, come back dear ones.

"برگردین عزیزای من، برگردین دلبندای من.

My sweet angels, come back."

فرشته‌های من، برگردین."

Medea she was, next time I saw her.

دیگربار که دیدمش، مده‌آ بود.

Sorceress, tranced, ecstatic,

ساحره، در خلسه، در جذبه،

stock-still on the sidewalk

بی‌حرکت بر پیاده‌رو

ragged coat hanging agape,

پالتوی ژنده‌اش با دهانی بازمانده از حیرت،

passersby flowing around her,

عابر دورادورش روان،

her mouth torn suddenly open

باز شده دهانش ناگاه

as though in a scream,

انگار که جیغ می‌کشد،

silently though, as though only in her brain

اما در سکوت، انگار که تنها در سرش

or breast had it erupted.

یا سینه‌اش ، که از آن فوران می‌کرده

A cry so pure, practiced, detached,

فریادی چه خالصانه، چه ماهرانه، چه وانهاده،

it had no need of a voice,

بی‌نیاز از هرچه آوا،

or could no longer bear one.

یا که دیگر ناتوان از بار هر آوا.

These invisible links that allure,

این‌ها ریسمان‌هایی‌اند نامرئی، اغواگر،

these transfigurations, even of anguish, that hold us.

این‌ها تجلی‌هایند، تجلی‌های عذاب حتی، که نگاهمان می‌دارند.

The girl, my old love,

و این دخترک، عشق قدیمم،

the last lost time I saw her

و آخرین باری که دیدمش و تمام

when she came to find me at a party,

آن‌گاه که در یک مهمانی به جست‌و‌جویم آمد ،

her drunkenly stumbling, falling,

سکندری‌های مستانه‌اش، افتادن‌اش،

sprawling, skirt hiked, eyes veined red,

نقش‌زمین‌شدن‌اش، بالارفتن دامنش، رگ‌های برآمده‌ و سرخ چشمانش،

swollen with tears, her shame,

چشمان متورم از گریه‌اش؛ شرمش،

her dishonor.

رسوایی‌ش.

My ignorant, arrogant coarseness,

و زمختی پر از نخوت و نادانی من،

my secret pride, my turning away.

غرور پنهانم، روی‌گرداندنم.

Still life on a rooftop,

و زندگی هنوز بالای آن بام،

dead trees in barrels, a bench broken,

درختان مرده در بشکه‌ها، نیمکتی شکسته،

dogs, excrement, sky.

سگ، سنده، آسمان.

What pathways through pain,

کدام‌ راه‌های گذر از رنج،

what junctures of vulnerability,

تقاطع‌های آسیب‌پذیری،

what crossings and counterings?

کدام‌ گذرگاه‌ها و تلاقی‌ها؟

Too many lives in our lives already,

و تاهمین‌جا: چه‌بسیار زندگی‌ها در زندگی‌هامان،

too many chances for sorrow,

چه‌ بسیار فرصت‌ها برای اندوه،

too many unaccounted-for pasts.

چه‌بسیار گذشته‌های گمشده.

"Behold me," the god of frenzied,

"بنگر مرا!"

inexhaustible love says,

می‌گوید الهه‌ی عشق جنون‌آمیز، عشق تمامی‌ناپذیر،

rising in bloody splendor, "Behold me."

قد برافراشته در جاه‌و‌جلالی خون‌بار: "بنگر مرا."

Her making her way

راه می‌یابد

down the littered vestibule stairs,

به پلکانی دالان‌گونه، به‌هم‌ریخته‌،

one agonized step at a time.

می‌پیماید هر پله را با قدم‌های مضطرب.

My holding the door.

من نگه داشته‌ام در را.

Her crossing the fragmented tiles,

و او از کفپوش خردشده عبورکنان،

faltering at the step to the street,

با گام‌های سست، پا می‌گذارد به خیابان.

droning, not looking at me,

حرف می‌زند با لحنی یکنواخت، بی‌نگاهی به من،

"Can you help me?"

"می‌توانی کمکم کنی؟"

Taking my arm, leaning lightly against me.

بازویم را می‌گیرد، سبکبال تکیه می‌دهد به من.

Her wavering step into the world.

ورودش به جهان با گامی لرزان.

Her whispering, "Thanks love." Lightly, lightly against me.

و نجوایش: "ممنون، عشقم." سبک، سبک‌بال، تکیه داده به من.

(Applause)

(صدای تشویق)

I think I'll lighten up a little.

فکر کنم حالا باید کمی فضا را تغییر بدهم.

(Laughter)

(صدای خنده)

Another, different kind of poem of youth and age.

شعر متفاوت دیگری درباره‌ی جوانی و پیری

It's called "Gas."

نامش "باد معده" است.

(Laughter)

(صدای خنده)

Wouldn't it be nice, I think,

با خودم فکر می‌کنم: چه جالب می‌شد اگر

when the blue-haired lady in the doctor's waiting room

آن خانم موآبی در سالن انتظار مطب دکتر

bends over the magazine table

وقتی خم می‌شود روی میز مجله‌ها،

and farts, just a little,

بادی دردهد از خودش،

and violently blushes.

بادی مختصر، و سرخ سرخ شود از خجالت.

Wouldn't it be nice if intestinal gas

چه جالب می‌شد اگر باد روده

came embodied in visible clouds,

ظاهر می‌شد در هیأت ابرهایی مرئی،

so she could see that her really quite inoffensive pop

تا زن به‌چشم می‌دید که باد ملایمش، باد بی‌آزارش

had only barely grazed my face

پیش از عزیمت،

before it drifted away.

چطور کشیده‌ می‌شود به صورتم.

(Laughter)

(صدای خنده)

Besides, for this to have happened now

وانگهی، تقارن جالبی است:

is a nice coincidence. Because not an hour ago,

هنوز یک ساعت نگذشته که

while we were on our walk,

با سگم رفته بودیم پیاده‌روی

my dog was startled by a backfire

که او صدایی مهیب پاک شوکه شد

and jumped straight up like a horse bucking.

و چنان پرید از جایش که انگار اسبی‌ست که جفتک بیندازد.

And that brought back to me the stable

و این اتفاق اصطبلی را به یادم آورد

I worked on weekends when I was 12,

که وقتی دوازده‌ساله بودم ، آخرهفته‌ها در آن کار می‌کردم،

and a splendid piebald stallion,

و اسب نر ابلق بی‌نظیری،

who whenever he was mounted would buck just like that,

که هربار سوارش می‌شدند این طور جفتک می‌انداخت،

though more hugely of course,

گرچه بارها محکم‌تر،

enormous, gleaming, resplendent.

عظیم، درخشان، باشکوه.

And the woman, her face abashedly buried

و آن زن، با چهره‌ای حالا از شرم پنهان‌

in her "Elle" now, reminded me --

پشت مجله‌ی "Elle"‌ اش، یادم انداخت که

I'd forgotten that not the least part of my awe

فراموش کرده‌ بودم که بهتم، بیشتر از هرچیز،

consisted of the fact that with every jump he took

ناشی از این بود که اسب، با هر پرشی که می‌کرد،

the horse would powerfully fart.

چه باد محکمی درمی‌داد.

Phwap! Phwap! Phwap!

پوف! پوف! پوف!

Something never mentioned

نکته‌ای که هرگز به آن اشاره نشده بود

in the dozens of books about horses

در هیچ‌کدام از آن‌ همه کتاب‌ درباره اسب‌ها وسوارانشان

and their riders I devoured in those days.

که من آن سال‌ها می‌بلعیدم.

All that savage grandeur,

تمام آن‌ شکوه وحشیانه،

the steely glinting hooves,

آن سم‌های براق پولادین،

the eruptions driven from the creature's mighty innards,

فوران انباشتی از امعاءواحشاء ملوکانه‌ی آن جانور،

breath stopped, heart stopped, nostrils madly flared,

نفسی که بند می‌آمد، قلبی که از تپش می‌ایستاد، منخرینی که دیوانه‌وار شعله‌می‌کشید،

I didn't know if I wanted to break him, or be him.

و من نمی‌دانستم که آیا می‌خواهم کاری کنم که حیوان رام شود، یا این‌که من هم او شوم.

(Laughter)

(صدای خنده)

(Applause)

(صدای تشویق)

This is called "Thirst."

این‌یکی اسمش "عطش" است.

Many -- most of my poems actually

بسیاری، یعنی بیشتر شعرهای من

are urban poems. I happen to be reading a bunch that aren't.

درواقع شعرهای شهری‌اند. حالا ازقضا دارم آن‌هایی را می‌خوانم که شهری نیستند.

"Thirst."

"عطش."

Here was my relation with the woman who lived all last autumn and winter,

این داستان رابطه‌ام است با زنی که تمام پائیز و زمستان گذشته را، روز و شب،

day and night, on a bench

زندگی می‌کرد روی نیمکتی

in the 103rd Street subway station,

در ایستگاه متروی خیابان ۱۰۳

until finally one day she vanished.

تا که عاقبت یک روز ناپدید شد.

We regarded each other, scrutinized one another.

برانداز می‌کردیم یکدیگر را، دقیق و محتاط،

Me shyly, obliquely, trying not to be furtive.

من، خجول و نظاره‌گر از گوشه‌ای، سعی می‌کردم دزدکی رفتار نکنم

She boldly, unblinkingly, even pugnaciously,

و او، جسور، خیره، حتی ستیزه‌جو،

wrathfully even, when her bottle was empty.

و بطری‌اش که خالی می‌شد، حتی خشمگین.

I was frightened of her. I felt like a child.

از او می‌ترسیدم. مثل بچه‌ها.

I was afraid some repressed part of myself

می‌ترسیدم تکه‌ای سرکوب‌شده از خودم

would go out of control, and I'd be forever entrapped

خارج شود از مهارم، و تا ابد بیفتم

in the shocking seethe of her stench.

در دام جام جوشان موحش بدبویش.

Not excrement merely, not merely surface

نه فقط مدفوعش، نه فقط لایه‌ی بیرونش

and orifice going unwashed,

و آن دهانه‌ی همیشه نشُسته

rediffusion of rum,

و بوی مشروبی که پخش می‌شد همه‌جا،

there was will in it,

که اراده‌ای بود در همه‌ی این‌ها،

and intention, power and purpose --

عزم و عمدی، نیرو و هدفی،

a social, ethical rage and rebellion --

خشمی اجتماعی و اخلاقی،

despair too, though, grief, loss.

عصیانی و نیز عجزی، و همزمان اندوه و ماتمی، فقدانی.

Sometimes I'd think I should take her home with me,

گاه فکر می‌کردم باید با خودم ببرمش خانه،

bathe her, comfort her, dress her.

حمامش کنم، آرامش کنم، لباس بپوشانمش.

She wouldn't have wanted me to, I would think.

اما فکر می‌کردم او این را از من نمی‌خواهد.

Instead, I'd step into my train.

به‌جایش، سوار ترنم می‌شدم.

How rich I would think, is the lexicon

فکر می‌کردم: چه غنی‌ست دامنه‌ی واژگان‌

of our self-absolving.

برای خودآمرزی‌مان.

How enduring, our bland fatal assurance

چه ماندگار است اطمینان‌ مطبوع محتوم‌مان

that reflection is righteousness being accomplished.

به تأملاتی به‌جا که به انجام می‌رسند.

The dance of our glances,

رقص نگاه‌هامان،

the clash, pulling each other through

تصادم‌مان، و سپس نجات دادن‌مان یکدیگر را

our perceptual punctures,

از شر ادراک‌های به‌درک‌رفته‌مان،

then holocaust, holocaust,

و بعد قتل‌عام، قتل‌عام،

host on host of ill, injured presences,

و خیل انبوه بیماران، موجودیت‌های مصدوم

squandered, consumed.

به‌بادرفته، به‌فنارفته.

Her vigil somewhere I know continues.

شب‌بیداری‌ش جایی ادامه دارد ــــــ می‌دانم.

Her occupancy, her absolute, faithful attendance.

و اقامت‌گاهش، حضور حی‌و‌حاضر مؤمنانه‌اش.

The dance of our glances, challenge, abdication,

و رقص نگاه‌هامان، جدال و سرپیچی‌مان،

effacement, the perfume of our consternation.

زوال و فراموشی‌مان، عطر اضطراب‌مان، رایحه‌ی رعب‌مان.

(Applause)

(صدای تشویق)

This is a newer poem, a brand new poem.

این شعر تازه‌تری است؛ تازه از تنور درآمده.

The title is "This Happened."

نامش هست: "چنین گذشت."

A student, a young woman

"دانش‌آموزی، زنی جوان،

in a fourth-floor hallway of her lycee,

در زنگ تفریح، در راهروی طبقه‌ی چهارم دبیرستانش،

perched on the ledge of an open window

نشسته بر لبه‌ی پنجره‌ای باز

chatting with friends between classes;

و با دوستانش گپ می‌زند؛

a teacher passes and chides her,

معلمی می‌گذرد از آن‌جا و هشدارش می‌دهد:

"Be careful, you might fall,"

"مراقب باش نیفتی."

almost banteringly chides her,

هشداری آمیخته به شوخی،

"You might fall,"

"نیفتی."

and the young woman, 18, a girl really,

و زن جوان، هیجده‌ساله، دختر درواقع،

though she wouldn't think that,

گرچه خودش این‌طور فکر نمی‌کند،

as brilliant as she is, first in her class,

با همه هوشش، شاگرد اول کلاس،

and "Beautiful, too," she's often told,

و "زیبا هم"، دیگران اغلب این‌ را به او می‌گویند،

smiles back, and leans into the open window,

لبخندی می‌زند و تکیه می‌دهد به پنجره‌ی باز،

which wouldn't even be open if it were winter --

که اگر زمستان بود اصلاً باز نبود،

if it were winter someone would have closed it ("Close it!") --

اگر زمستان بود، کسی می‌بستش ("ببندش!")

leans into the window, farther, still smiling,

و دختر تکیه می‌دهد به پنجره‌، بیشتر و بیشتر، و کماکان لبخند بر لب،

farther and farther, though it takes less time

بیشتر و بیشتر، گرچه در زمانی کوتاه‌تر از این،

than this, really an instant, and lets herself fall.

عملاً یک لحظه، و پرت می‌شود پایین.

Herself fall.

پرت می‌شود پایین.

A casual impulse, a fancy,

یک حرکت سرسری، یک خیال،

never thought of until now, hardly thought of even now ...

پیش از این هیچ‌گاه فکرش را نکرده، حتی حالا هم فکرش را نمی‌کند ...

No, more than impulse or fancy,

نه، فراترست از یک حرکت سرسری یا خیال،

the girl knows what she's doing,

دختر می‌داند که دارد چه‌کار می‌کند،

the girl means something,

قصدی دارد دختر،

the girl means to mean,

منظوری دارد حتماً،

because it occurs to her in that instant,

چون در آن لحظه به فکرش می‌رسد،

that beautiful or not, bright yes or no,

که چه زیبا و چه زشت، چه باهوش و چه کودن،

she's not who she is,

او کسی نیست که هست،

she's not the person she is,

شخصی نیست که هست.

and the reason, she suddenly knows,

و دلیلش را ناگهان می‌فهمد:

is that there's been so much premeditation

چه بسا قصد قبلی بوده‌ست در کار

where she is, so much plotting and planning,

چه بسا طرح و نقشه بوده‌ست در جایی که او هست

there's hardly a person where she is,

نبوده‌ست کسی در جایی که او هست،

or if there is, it's not her, or not wholly her,

یا اگر بوده‌ست، او نبوده‌ست، یا همه‌ی او نبوده‌ست،

it's a self inhabited, lived in by her,

خودی هست که او ساکن آن است، خودی که می‌زید در مجاورت او،

and seemingly even as she thinks it

و ظاهراً همین‌که دختر فکرش را می‌کند

she knows what's been missing:

می‌فهمد که چه‌چیز غایب است:

grace,

رحمت

not premeditation but grace,

نه عمد و قصدی از قبل، که رحمت،

a kind of being in the world spontaneously,

گونه‌ای بودن ِ خودانگیخته در جهان،

with grace.

توأم با رحمت.

Weightfully upon me was the world.

این سنگینی جهان‌ بوده‌ست بر تن من.

Weightfully this self which graced the world

باران سنگین رحمت این خویشتن بر جهان

yet never wholly itself.

اما نه به تمامی.

Weightfully this self which weighed upon me,

سنگینی این خویشتن بر من،

the release from which is what I desire

که رهایی از آن آرزویم است

and what I achieve.

و پیروزی‌ام.

And the girl remembers, in this infinite instant

و دختر به‌یاد‌می‌آورد ،در این لحظه‌ی نامتناهی،

already now so many times divided,

که پیش ازین بارها و بارها گسسته‌ست از هم،

the sadness she felt once,

ملالی را که روزگاری حس می‌کرد،

hardly knowing she felt it,

بی‌آن‌که آگاه باشد به حس کردنش،

to merely inhabit herself.

بی آن‌که خودش بوده‌باشد.

Yes, the girl falls, absurd to fall,

بله، دختر سقوط می‌کند، و چه سقوط پوچی،

even the earth with its compulsion

حتی زمین هم

to take unto itself all that falls

با اجباری که دارد به کشیدن هرآن‌چه می‎‌افتد به سمتش

must know that falling is absurd,

باید بداند که پوچ است سقوط،

yet the girl falling isn't myself,

اما دختری که سقوط می‌کند من نیستم،

or she is myself,

یا که او من است،

but a self I took of my own volition unto myself.

ولی خودی از من که به‌اراده‌ی خود کشانده‌امش به سمت خود.

Forever. With grace.

تا ابد. توأم با رحمت.

This happened.

چنین گذشت.

(Applause)

(صدای تشویق)

I'll read just one more. I don't usually say that.

فقط یک شعر دیگر می‌خوانم. معمولاً این را نمی‌گویم.

I like to just end.

دوست دارم فقط تمامش کنم.

But I'm afraid that Ricky will come out here

اما می‌ترسم ریکی بیاید این‌جا

and shake his fist at me.

و مشتش را به‌طرفم تکان بدهد.

This is called "Old Man," appropriately enough.

نام بامسمایی دارد این شعر: "پیرمرد".

"Special: big tits,"

"فوق‌العاده: سینه‌های بزرگ"

Says the advertisement for a soft-core magazine

این آگهی مجله‌ی نیمه‌پورنویی بود

on our neighborhood newsstand.

در دکه‌ی روزنامه‌فروشی محله‌مان.

But forget her breasts.

اما سینه‌‌هایش را فراموش کنید.

A lush, fresh-lipped blond,

زن بلوند جذاب و باطراواتی،

skin glowing gold, sprawls there,

با پوست طلایی درخشانش، دراز کشیده بود،

resplendent.

می‌درخشید.

60 nearly, yet these hardly tangible,

تقریباً شصت‌ساله بود اما این موجودات ناملموس،

hardly better than harlots, can still stir me.

موجوداتی چون فاحشه‌ها، هنوز می‌توانند برانگیزانندم.

Maybe a coming of age in the

شاید طلوعی تازه در

American sensual darkness,

ظلمات شهوت آمریکایی،

never seeing an unsmudged nipple,

ندیدن نوک سینه‌ای مخدوش‌نشده،

an uncensored vagina,

مهبلی سانسورنشده،

has left me forever infected

تا ابد چنان مبتلایم کرده

with an unquenchable lust of the eye.

که آتش شهوتش فرونشاندنی نیست.

Always that erotic murmur,

همیشه آن زمزمه‌های شهوتناک،

I'm hardly myself

که من دیگر خودم نیستم

if I'm not in a state of incipient desire.

اگر نباشم در آغاز راه شهوت.

God knows though,

اما خدا می‌داند که،

there are worse twists your obsessions can take.

مشغله‌های ذهنی‌ات می‌توانند پیج‌و‌خم‌هایی داشته باشند بدتر از این‌ها.

Last year in Israel, a young ultra-orthodox Rabbi

سال گذشته در اسرائیل، یک خاخام جوان ِ یهودی‌تر از موسی

guiding some teenage girls through the Shrine of the Shoah

چند دختر نوجوان را برد به بنای یادبود کشته‌شدگان هولوکاست

forbade them to look in one room.

و منعشان کرد از نگاه کردن به داخل یک اتاق.

Because there were images in it he said were licentious.

چون در آن تصاویری بود، به گفته‌ی خاخام، مبتذل.

The display was a photo. Men and women stripped naked,

آن‌جا عکسی بود از مردان و زنانی لخت مادرزاد،

some trying to cover their genitals,

که برخی‌شان سعی دارند آلت تناسلی‌شان را بپوشانند،

others too frightened to bother,

و باقی هم که آن قدر ترسیده‌اند که زحمت این کار را به خود نداده‌اند،

lined up in snow

در برف صف کشیده‌اند

waiting to be shot and thrown into a ditch.

به انتظار این‌که اعدام شوند و بیندازندشان داخل یک گودال.

The girls, to my horror,

وحشت کردم از دیدن دخترها،

averted their gaze.

که نگاهشان را دزدیدند از آن عکس.

What carnal mistrust had their teacher taught them.

چه شک شهوانی‌‌ای که آقامعلم به جانشان انداخته بود.

Even that though. Another confession:

و گذشته ازهمه‌ی این‌ها، یک اعتراف دیگر:

Once in a book on pre-war Poland,

یک بار در کتابی درباره‌ی لهستان پیش از جنگ،

a studio portrait, an absolute angel,

یک پرتره‌ی استودیویی، یک فرشته‌ی به‌تمام‌معنا،

an absolute angel with tormented, tormenting eyes.

فرشته‌ای به‌تمام‌معنا با چشمان عذاب‌کشیده و عذاب‌دهنده.

I kept finding myself at her page.

بارهاوبارها، به آن صفحه‌ زل می‌زدم.

That she died in the camps made her --

جرأت نیافتم از خود بپرسم چرا،

I didn't dare wonder why --

اما این‌که دختر در اردوگاه‌ها مرده بود

more present, more precious.

او را نزدم زنده‌تر کرده بود، ارزنده‌تر.

Died in the camps, that too people --

مرده بود در اردوگاه‌هایی که آن‌زمان در آن‌ها بسیاری کسان را

or Jews anyway --

یا یهودیان را، درهرحال،

kept from their children back then.

دورنگه‌داشته‌بودند از بچه‌هاشان.

But it was like sex, you didn't have to be told.

اما این به سکس می‌مانست؛ لازم نبود کسی چیزی به شما بگوید.

Sex and death, how close they can seem.

چه نزدیک می‌توانند جلوه کنند، سکس و مرگ.

So constantly conscious now of death moving towards me,

حالا چنان لحظه‌به‌لحظه واقفم به آمدن مرگ به سمتم،

sometimes I think I confound them.

که گاه فکر می‌کنم سکس و مرگ را با هم اشتباه گرفته‌ام.

My wife's loveliness almost consumes me.

دلربایی ِ همسرم تقریباً تحلیلم می‌برد.

My passion for her goes beyond reasonable bounds.

اشتیاقم به او از مرزهای منطق فراتر می‌رود.

When we make love, her holding me

وقتی عشق‌بازی می‌کنیم، او که نگاهم می‌دارد،

everywhere all around me,

همه‌جا در اطرافم،

I'm there and not there.

من هستم و نیستم.

My mind teems, jumbles of faces, voices, impressions,

ذهنم انباشته‌ست از انبوه صورت‌ها، صداها، تأثیرها.

I live my life over, as though I were drowning.

زندگی‌م را سپری می‌کنم، انگار که غرق گشته‌ام.

Then I am drowning, in despair

سپس غرق می‌شوم در یأس

at having to leave her,

در اجبار ِ ترک ِ او،

this, everything, all,

ترک ِ این، ترکِ هرچیز، همه‌چیز،

unbearable, awful.

تحمل‌ناپذیر، مهیب.

Still, to be able to die

و کماکان، توان ِ مردن

with no special contrition,

بی ندامت و توبه‌ای،

not having been slaughtered, or enslaved.

بی این‌که کشته شوی، یا به بردگی کشیده شوی،

And not having to know history's next

بی اجباری برای دانستن ِ آن‌که گام بعدی در تاریخ

mad rage or regression,

خشمی‌ست دیوانه‌وار یا سِیری تا قهقرا،

it might be a relief.

یا که شاید آسودگی.

No. Again, no.

نه. بازهم، نه.

I don't mean that for a moment.

منظورم یک لحظه نیست.

What I mean is the world holds me so tightly --

می‌خواهم بگویم جهان چنان تنگ دربرش نگاهم داشته

the good and the bad --

خوب و بد،

my own follies and weakness

با بلاهت‌ها و ضعف‌هایم،

that even this counterfeit Venus

که حتی این ونوس قلابی، الهه‌ی جعلی عشق و زیبایی،

with her sham heat, and her bosom probably plumped

با گرمای دروغینش، با سینه‌ی شاید آویزان

with gel, so moves me

از ژل‌اش، چنان تکانم می‌دهد

my breath catches.

که نفسم بند می‌آید.

Vamp. Siren. Seductress.

عشوه‌گر، افسون‌گر، اغواگر.

How much more she reveals

دیگر بیش از آن‌چه می‌داند، چه را فاش می‌سازد

in her glare of ink than she knows.

در برق جوهرین نگاهش.

How she incarnates

چگونه تجسم می‌بخشد

our desperate human need for regard,

نیاز مبرم انسانی‌مان را به حرمت،

our passion to live in beauty,

شوق‌مان را به زیستن در زیبایی،

to be beauty, to be cherished by glances,

به زیبابودن، به نگاه‌های پاس‌دارنده،

if by no more, of something like love,

و اگرهم دیگرنه، چیزی چون عشق،

or love.

یا خود ِ عشق.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(صدای تشویق)