How work kept me going during my cancer treatment | Sarah Donnelly

Translator: Saeed DashtakiPour Reviewer: sadegh zabihi

It was June 2014.

ژوئن ۲۰۱۴ بود.

I was 30 years old,

من ۳۰ سالم بود،

and I received a call from my doctor's office

و از مطب دکترم به من زنگ زدند

to say my test results were in.

که بگویند جواب آزمایشم آماده شده است.

So I walked up to see her in my lunch break, and my doctor said

بنابراین برای دیدن دکتر در زمان استراحت ناهار به آنجا رفتم، و دکترم گفت

she was very sorry to tell me that I had breast cancer.

که متاسف است این را به من می‌گوید که من سرطان پستان دارم.

I didn't want to believe her and at first, I didn't.

اول نمی‌خواستم حرفش را باور کنم، و باور هم نکردم.

You see, I'm a lawyer and I needed some evidence.

می‌دانید، من وکیل هستم و به مدرک نیاز داشتم.

So I'm very embarrassed to tell you all

پس خیلی خجالت می‌کشم که به همه شما بگویم

that I stood up and I walked around to where she was sitting

بلند شدم و به سمت جایی که نشسته بود رفتم

so that I could look over her shoulder and verify

تا بتوانم از بالای شانه‌هایش نگاه کنم و مطمئن شوم

what was written on the page in front of her.

چه چیزی در صفحه مقابلش نوشته بود.

(Laughter)

(خنده)

Malignant carcinoma.

کارسینومای بدخیم.

But still not wanting to believe it, I said,

اما همچنان نمی‌خواستم باورش کنم، گفتم،

"Now, malignant carcinoma, you're sure that means cancer?"

«حالا مطمئن هستید که کارسینومای بدخیم یعنی سرطان؟»

(Laughter)

(خنده)

She told me she was sure.

به من گفت که مطمئن است.

Back at work, I handed over the urgent things that needed to be done

در برگشت، تمام کارهای ضروری که احتیاج به انجام شدن داشتند را انجام دادم

while I was having more tests to see if my cancer had spread.

هم‌ زمان آزمایش‌های بیشتری داشتم برای دانستن اینکه سرطان پخش شده.

But at that moment, work wasn't my priority.

اما در آن لحظه، کار کردن اولویت من نبود.

I was thinking about how I was going to tell my family and friends

به این فکر می‌کردم که چگونه باید به خانواده و دوستانم اطلاع بدهم

that I had cancer.

که من مبتلا به سرطان شدم.

How I was going to answer their questions

چگونه باید به سوال‌هایشان پاسخ می‌دادم

about how bad it was and whether I was going to be OK,

که چقدر بد است و اینکه خوب می‌شوم و یا نه،

when I didn't know that myself.

در حالی که خودم هم پاسخش را نمی‌دانستم.

I was wondering if my partner and I

نمی‌دانستم که من و شریک زندگی‌ام

would ever have an opportunity to start a family.

هرگز فرصت تشکیل خانواده را خواهیم داشت یا نه.

And I was figuring out how I was going to tell my mother,

و دنبال آن بودم که چگونه باید به مادرم اطلاع دهم،

who had herself had breast cancer when she was pregnant with me.

که خودش زمانی که مرا باردار بود سرطان پستان داشت.

She would know how I was feeling

می‌توانست احساس من را درک کند

and have an idea of what lay ahead for me.

و برای آینده‌ام ایده‌ای داشته باشد.

But I also didn't want her to have to relive her cancer experience.

اما من نمی‌خواستم که تجربیات زمان سرطان داشتنش را دوباره مرور کند.

What I didn't appreciate at the time

چیزی که در آن زمان احساس نمی‌کردم

was that work was about to play a huge role in my treatment and recovery.

این بود که کار، نقش بزرگی در درمان و بهبود من ایفا می‌کرد.

That it would be my coworkers and my job

که شغل و همکاران من می‌توانستند باعث شوند

that would make me feel valuable and human

احساس ارزشمند و انسان بودن کنم

at times when I would have otherwise felt like a statistic.

در حالی که ممکن بود غیر از آن صورت احساس یک داده آماری را داشته باشم.

That it would be my job that would give me routine and stability

که ممکن بود شغلم باشد که به من روال عادی و استقامت بدهد

when I was dealing with so many difficult personal decisions

زمانی که با بسیاری از تصمیم‌های شخصی خودم درگیر بودم

and so much uncertainty.

و مقدار زیادی تردید.

Like, what sort of breast reconstruction I was going to have.

مثل، چه نوع از بازسازی پستان را در پیش داشتم؟

And at a time like that,

و در زمانی مثل آن،

you would think that I would turn to my family and friends for support.

ممکن هست فکر کنید که من به خانواده و دوستانم برای حمایت مراجعه کنم.

And yes, of course I did that.

و بله، البته آن کار را کردم.

But it would ultimately be my colleagues

اما این همکارانم بودند که در نهایت

who would play a huge role in my day-to-day life.

نقش بزرگی را در زندگی روز به روز من بازی می‌کردند.

And they would be the ones to make me laugh.

و کسانی بودند که مرا شاد می‌کردند.

You see, we were a pretty close team,

می‌دانید، ما یک تیم بسیار نزدیک بودیم،

and we shared a couple of really good in-jokes,

و جک‌های زیبایی را مبادله می‌کردیم،

like this time they overheard someone ask me

مثل زمانی که آنها شنیدند که کسی از من پرسید

how I got my hair so shiny and perfect --

چگونه موهایم را عالی و براق کرده‌ام --

without knowing that it was, of course, a wig,

بدون آنکه بداند در واقع موی مصنوعی است

and you know, it was a very good wig

و می‌دانید، یک کلاه گیس بسیار بزرگ بود

and it did make getting ready in the mornings very easy.

و صبح‌ها آماده شدن را خیلی آسان می‌کرد.

(Laughter)

(خنده)

But in little moments like this, I appreciated what their support meant,

اما در زمان‌های کوتاهی مثل آن، از حمایتی که داشتند قدردانی کردم،

and I wondered what I would have done without that network.

و نمی‌دانستم که بدون آن شبکه چکار می‌توانستم کنم.

I've spoken with so many people, women in particular,

با افراد بسیاری صحبت کرده‌ام، بخصوص خانم‌ها،

who haven't had the chance to have that network

که شانسِ داشتن چنین شبکه‌ای را نداشتند

because they haven't been given the opportunity to work through treatment.

چون فرصت کار کردن در طول درمان را نداشتند.

And there are several reasons for this.

و دلایل بسیاری برای این موضوع هست.

But I think it mostly comes down to overly paternalistic employers.

اما فکر می‌کنم که غالبا مربوط به حس پدر و مادری کارفرمایان است.

These employers want you to go away and focus on yourself.

این کارفرمایان می‌خواهند که بروید و بر روی خودتان تمرکز کنید.

And come back when you're better.

و زمانی که بهتر شدید بازگردید.

And they use those kinds of phrases.

و از این عبارات استفاده می‌کنند.

And while these responses are well-meaning,

و درحالی‌که این رفتارها دوستانه هستند،

knowing the benefits it brought me,

و فکر می‌کنند که برای من مفید هستند،

it makes me incredibly frustrated

اما خیلی زیاد مرا ناامید می‌کنند

when people are told that they couldn’t or shouldn't work,

زمانی‌که به افراد گفته می‌شود که بهتر است کار نکنند یا نمی‌توانند کار کنند،

when it's something that they want to do and physically can do.

درحالی‌که چیزی است که می‌خواهند انجام دهند و بصورت فیزیکی هم قادرند.

So I started to look into what an employer is required to do

پس شروع به پیدا کردن اینکه "کارفرما چه کاری باید انجام دهد" کردم

when someone presents with a cancer diagnosis.

زمانی که فردی با تشخیص سرطان روبرو می‌شود.

I discovered that under Australian law, cancer is considered a disability.

دریافتم که در قوانین استرالیا، سرطان یک ناتوانی قلمداد می‌شود.

So if you are unable to perform your usual work duties,

پس اگر شما قادر به انجام وظایف کاری روزانه‌تان نباشید،

your employer is obligated by the Disability Discrimination Act

کارفرمای شما ملزم به رفتار، تبعیض عدم توانایی می‌شود

to make reasonable adjustments to your working arrangements,

که موجب تطبیق معقول شرایط کار کردن می‌شود،

so that you can continue to work.

تا شما بتوانید به کار کردن ادامه دهید.

What would reasonable adjustments look like for me?

تطبیق معقول برای من چه چیزی می‌توانست باشد؟

I knew the obvious impacts my diagnosis was going to have on work.

می‌دانستم که تشخیص بیماری چه اثر قابل مشاهده‌ای بر کار من دارد.

Medical appointments would be scheduled during business hours,

وعده‌های درمانی در بین ساعت‌های کاری قرار می‌گرفتند،

and I knew that I would need time off to recover from surgical procedures.

و می‌دانستم که برای بازیابی از روند جراحی نیازمند زمان بودم.

Again, being a typical lawyer,

دوباره، یک وکیل عادی بودن،

I had done my due diligence on what to expect from treatment.

تلاش زیادی را برای آنچه از درمان انتظار داشتم، انجام می‌دادم.

Admittedly, a lot of that was through Doctor Google,

صادقانه بگویم، خیلی از آنها از طریق دکتر گوگل بود،

perhaps not my best move and I wouldn't recommend that.

شاید بهترین کار من نبود و من هم توصیه‌اش نمی‌کنم.

(Laughter)

(خنده)

But while I was ready for all the physical side effects,

اما زمانی که برای تمام اثرات فیزیکی آماده بودم،

what really scared me was this thing called chemo brain.

چیزی که مرا واقعا می‌ترساند شیمیایی مغز بود.

Chemo brain presents itself through memory loss,

واکنش شیمیایی مغز با از دست دادن حافظه نمایان می‌شود،

an inability to concentrate

یک عدم توانایی برای تمرکز کردن

and an inability to solve problems.

و یک ناتوانی در حل مسائل.

And if this happened to me,

و اگر این در مورد من رخ می‌داد،

I wondered how I was going to do my job as a lawyer.

نمی‌دانستم که چگونه به عنوان یک وکیل می‌توانستم ادامه بدهم؟

Would I be forced to leave work?

مجبور می‌شدم که کار را ترک کنم؟

And how could I possibly have a discussion with my manager

و چگونه ممکن بود با رئیسم بحث داشته باشم

about reasonable adjustments to my working arrangements

در رابطه با تطبیق معقول شرایط کار

when I didn't know how I was going to be impacted?

زمانی که نمی‌داسنتم چگونه تحت فشار خواهم بود؟

I was fortunate to have a supportive manager

خوش‌شانس بودم که یک رئیس حامی داشتم

who was happy to see how things went as we went along,

که از دیدن روند کارها شاد بود،

rather than requiring a concrete plan up front.

تا اینکه یک برنامه مستحکم بخواهد.

I was lucky that while he may not have even known

خوش‌شانس بودم که آن زمان حتی

about this concept of reasonable adjustments,

چیزی از عبارت تطبیق معقول نمی‌دانست،

to him, it was just common sense.

برای او، این فقط چیز معمولی بود.

But I've learned that it's not common sense to everyone.

اما یاد گرفتم که این برای همه یک چیز معمولی نیست.

Everyone going through treatment will learn how it impacts them

هر فردی که در پروسه درمان برود می‌فهمد که چگونه اثر می‌گذارد

and what their limitations are.

و محدودیت‌های آن‌ها چیست.

And they'll learn to adjust for that.

و یاد خواهند گرفت که چگونه تطبیق یابند.

So for me, there were the tips and tricks that I learned about the treatment itself,

پس برای من، ترفندهایی که از درمان آموختم به خودی،

like, before you go to chemo,

مثل قبل از رفتن به مراحل شیمیایی،

you need to make sure you're really well hydrated

باید مطمئن شوی آب نوشیده‌ای

and that you're warm, because it helps the nurses to find your veins.

و اینکه گرم هستی، چون به پرستاران کمک می‌کند که رگ شما را پیدا کنند.

And make sure that you don't eat any of your favorite food,

و از غذاهای مورد علاقه‌ات چیزی نخوری،

either before or after chemo,

چه قبل و چه بعد از شیمی‌درمانی،

because you're going to be throwing that up

چون آن را بالا خواهید آورد

and you won't ever want to look at it again.

و هرگز نمی‌خواهید دوباره به آن نگاه کنید.

(Laughter)

(خنده)

I learned that one the hard way.

این یکی را سخت آموختم.

And then there were the tricks for managing my workflow.

و بعد از آن روش‌هایی برای مدیریت روال کار وجود داشت.

I scheduled chemo for first thing on a Monday morning.

شیمی درمانی را برای اولین کار دوشنبه صبح قرار می‌دادم.

I knew that from the time I left the cancer care unit,

می‌دانستم که در زمانی‌که واحد مراقبت از سرطان را ترک می‌کردم،

I had about four hours before this fog screen would come down

حدود چهار ساعت زمان بود تا این صحنه تیره فرو نشیند

and I would start to be sick.

و ممکن بود که حالم به هم بخورد.

So I would use that time to clean my inbox and make any urgent calls.

پس، از آن وقت برای تمیز کردن صندوق دریافتم و برقراری تماس‌های ضروری استفاده می‌کردم.

The worst of the sickness would be gone within about 48 hours.

پس از ۴۸ ساعت وخامتِ بیماری از بین می‌رفت.

And then I would log back into work from home.

و پس از آن از خانه مشغول به کار می‌شدم.

This treatment continued and I knew what to expect.

درمان ادامه می‌یافت و من می‌دانستم منتظر چه چیزی هستم.

I was able to set reasonable expectations with my business partners

قادر بودم انتظارات معقولی را با شریکان تجاری‌ام معین کنم

about what I could do

در مورد اینکه چکار می‌توانم انجام دهم

and the time frames that I could do it in.

و زمان‌های که قادر به انجام آن بودم.

But I still remember the hesitation in their voices

اما هنوز هم تردید در صداهایشان را به یاد می‌آورم

when it came to asking for things.

زمانی‌که درخواستی به من می‌رسید.

And asking me to do things by a certain time.

و از من انجام کاری در زمان مشخصی خواسته می‌شد.

And trust me, these were people

و اعتماد کنید به من، این افراد نبودند

that were not afraid of setting a good deadline.

که از مشخص کردن یک ضرب‌الاجل خوب می‌ترسیدند.

(Laughter)

(خنده)

I got the impression they didn't want to put any extra pressure on me

تحت تاثیر قرار گرفتم که آنها نمی‌خواستند که فشار مضاعفی بر من وارد کنند

while I was going through treatment.

وقتی‌که به مراحل درمان می‌پرداختم.

And while I appreciated the sentiment,

و زمانی که احساسات را درک می‌کردم،

I actually needed the deadlines.

من واقعا به ضرب الاجل احتیاج داشتم.

To me, that was something within my control

برای من، آن تحت کنترلم بود

and something that could stay in my control

و چیزی که می‌توانست در کنترلم بماند

when there were so many things that couldn't.

زمانی که چیز‌های زیادی تحت کنترل نبودند.

And as I was working from home,

و چون در خانه کار می‌کردم،

I was thinking about how employers should be applying this concept

به این فکر می‌کردم که کارفرماها چگونه باید این مفهومِ

of reasonable adjustments in our current age,

تطبیق معقول را در زمان ما بکار گیرند،

where one in two Australian men and women

زمانی که نصف زن‌ها و مردان استرالیایی

will be diagnosed with cancer by the age of 85.

در سن ۸۵ سالگی مبتلا به سرطان تشخیص داده می‌شوند.

So, as we continue to work longer and longer into older age,

پس، تا جایی‌که به کار کردن ادامه و ادامه می‌دهیم تا سن بالا،

the chances of having a serious illness while we're in the workforce

شانس مبتلا شدن به یک بیماری جدی در زمانی که در فشار کار هستیم

are increasing.

در حال افزایش است.

And with technology enabling us to work anywhere, any time,

و با تکنولوژی که ما را قادر به کار کردن در هر زمان و مکانی می‌کند،

reasonable adjustments are no longer contingent upon

تطبیق معقول دیگر مشروط نخواهد بود

whether or not you can continue to physically make it

بر اینکه آیا می‌توانید فیزیکی ادامه دهید یا خیر

into the physical office.

در محل کار فیزیکی.

Reasonable adjustments are also not about

تطبیق معقول همچنین در مورد

just offering a longer break or a comfier chair to sit in,

فقط استراحت طولانی‌تر و داشتن صندلی راحت‌تر برای نشستن، نیست،

although those things might be good, too.

اگرچه این چیزها ممکن است که خوب هم باشند.

At the very least,

حداقل،

we need to be applying the flexibility policies and strategies

نیازمند بکار گیری سیاست‌ها و استراتژی‌های انعطاف پذیر هستیم

we've developed for other scenarios,

که برای این سناریوها ترتیب داده‌ایم،

like for people with family responsibilities.

مثل افراد با مسئولیت‌های خانوادگی.

But how can we ensure that people are even having a conversation

اما چگونه می‌توانیم ضمانت دهیم که افراد که حتی صحبت می‌کنند

about what reasonable adjustments might look like for them

در مورد اینکه ماهیت تطبیق معقول چگونه است

if a manager's first response is to say,

اگر اولین واکنش رئیس این هست که بگوید:

"Oh no, don't come back to work until you're better."

«اُه نه، تا وقتی بهتر نشدی برنگرد سر کار.»

And a light went on for me.

و ایده‌ای به ذهنم رسید.

It must be compulsory for managers

این باید برای مدیران اجباری باشد که

to have to have these conversations with their employees.

این مکالمات را با کارمندانشان داشته باشند.

And lessons from people like me,

و درس‌هایی از آدم‌هایی مثل من،

that have really benefited from working through treatment,

که از کارکردن در طول درمان واقعا بهره برده‌ام،

need to be more widely shared.

نیازمند انتشار گسترده است.

And I thought about what could be done to guide these conversations,

و هم‌چنین در مورد اینکه چکار باید صورت گیرد برای هدایت این مکالمات،

and then an amazing colleague of mine, Camilla Gunn,

و بعد یکی از همکاران شگفت‌انگیزم، کامیلا گان،

developed a "Working with Cancer" toolkit.

یک ابزارِ «کار کردن با سرطان» طراحی کرد.

The toolkit provides a framework for those diagnosed,

این ابزار یک چارچوب فراهم می‌کرد برای مبتلایان،

their managers, their carers and their coworkers

برای مدیران، برای مراقبین و برای همکاران

to have conversations about cancer and the work support available.

تا مکالماتی درمورد سرطان و حمایت موجود کار داشته باشند.

Camilla and I have now been to other organizations

من و کامیلا هم اکنون به سایر سازمان‌ها می‌رویم

to talk about the toolkit

تا راجع به ابزار صحبت کنیم

and how it can help to guide through

و چگونه این می‌تواند کمک کند به هدایت از طریق

what, quite frankly, are otherwise some pretty awkward conversations.

چیزی‌که، کاملا صادقانه، در نقطه مقابل برخی مکالمات ناخوشایند هست.

And I'm pleased to say that the uptake of the toolkit is increasing.

و من خوشحالم که بگویم درک این ابزار در حال افزایش است.

So what should be a manager's first response

پس اولین واکنش یک مدیر چه چیزی باید باشد؟

when somebody says that they're sick

وقتی که کسی می‌گوید که بیمار است

and they don't know how it's going to impact their work?

و آنها نمی‌دانند که بیماری چگونه به کارشان ضربه می‌زند؟

It must be this:

واکنش باید این باشد:

"To the extent that you are able, and want to,

«تا زمانیکه قادر هستی و می‌خواهی

we would love to work out an arrangement for you

مایل به همکاری با تو هستیم

to continue to work through treatment."

تا در طول درمان به کار ادامه دهی.»

We need to start positively engaging people with serious illness

ما نیاز به شروعِ بکارگیری مثبت افراد با بیماری‌های سخت داریم

to keep them in the workforce,

تا آن‌ها را در فشار کار قرار دهیم،

rather than paternalistically pushing them away.

نه اینکه مثل پدر ومادرها آن‌ها را از کار منع کنیم.

I've told you my story because I want you to know the benefits

من داستانم را برای شما بازگو کردم که شما بدانید چه منفعت‌هایی

that working through treatment brought me.

کار کردن در طول درمان برای من داشت.

And I also want to change your perceptions

و هم‌چنین می‌خواهم دیدگاه شما را هم عوض کنم

if you think that somebody going through treatment

اگر فکر می‌کنید که کسی درطولِ درمان

is just bored, frail and vomiting a lot.

فقط خسته و شکننده است و زیاد استفراغ می‌کند.

And yes, these things were true some of the time,

و بله، گاهی اوقات این شرایط وجود داشت،

if not a lot of the time,

اگر همیشگی نبودند، اما هم‌چنین،

but I was also determined to push myself at work

تصمیم گرفته بودم خودم را ملزم به کار کردن کنم

as much as I had always done.

به مقداری که همواره انجام می‌دادم.

And I was able to do that because my employer gave me the choice.

و قادر به انجام آن بودم چون کارفرمایم این انتخاب را به من داد.

Most importantly, I'm telling you

مهم‌ترین اینکه، به شما می‌گویم

because while it's a seemingly obvious choice to give someone,

چون با وجود اینکه که به وضوح به نظر می‌رسد این حق انتخاب هر کسی است،

it's not one that is always offered or encouraged.

آن چیزی که همواره پیشنهاد می‌شود یا تشویق می‌شود، نیست.

And it must be.

و باید باشد.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق)