Almudena Toral: Documentary films that explore trauma -- and make space for healing | TED Fellows

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Masoud Motamedifar

[SHAPE YOUR FUTURE]

[آینده خود را شکل دهید]

It’s a warm morning and I’m surrounded by six-year-old children in a classroom.

صبح یک روز گرم است و کودکان شش ساله در یک کلاس احاطه‌ام کرده‌اند.

One by one, they cheerfully hug one of their friends

یکی یکی، با خوشحالی یکی از دوستانشان را بغل می‌کنند

who just came back home from a trip.

که تازه از سفر برگشته است.

They comment on her new dress and her new hairstyle.

در مورد لباس و مدل موی جدیدش نظر می‌دهند.

But the girl does nothing.

اما دخترک کاری نمی‌کند.

She looks towards the distant horizon, eyes fixed.

به افق دوردست خیره شده است.

The kids start wondering why she doesn't speak.

بچه‌ها تعجب می‌کنند که چرا او صحبت نمی‌کند.

The girl's name is Adayanci,

اسم دخترک آدایانسی است

and the trip she has just returned from is not a vacation.

و سفری که به تازگی از آن بازگشته، تعطیلات نبوده است.

She left Guatemala with her dad in May 2018 for the United States.

او در ماه مه ۲۰۱۸ گواتمالا را به مقصد ایالات متحده ترک کرد.

Several months later, she's back, but she has gone silent.

چند ماه بعد، او برگشته، اما صحبت نمی‌کند.

I'm filming this, feeling overwhelmed,

از این فیلمبرداری می‌کنم، متأثر شده‌ام،

and finding it difficult to look through the viewfinder of my camera.

و نگاه کردن از دریچه دوربین برایم دشوار است.

Her post-traumatic stress disorder is so visible.

اضطراب پس از ترومای او کاملاً آشکار است.

I am in tears.

گریه می‌کنم.

I am a journalist who documents aftermaths for a living.

من یک روزنامه نگارم که برای گذران زندگی، پیامدها را مستند می‌کنم.

The impact, the invisible consequences.

تأثیرش، عواقب نامرئی آن.

What happens when the media spotlight is gone?

چه اتفاقی می‌افتد وقتی توجه رسانه‌ها از بین می‌رود؟

That's why I've spent hundreds of hours listening to and watching people

به همین دلیل صدها ساعت را صرف شنیدن و دیدن افرادی کرده‌ام که

deeply affected by trauma.

عمیقاً تحت تأثیر تروما قرار گرفته‌اند.

Survivors of trafficking, child rape, gang slavery, forced labor

بازماندگان قاچاق انسان، تجاوز به کودکان، برده‌داری، کار اجباری

and immigration enforcement.

و اعمال قوانین مهاجرت.

Different from the job of psychiatrist and aid workers,

متفاوت از شغل‌های روانپزشکی و امدادگری،

I've dedicated my life to listening to them

من زندگی‌ام را وقف شنیدن آن‌ها کردم

to make their stories public,

تا داستان‌هایشان را منتشر کنم،

in first person, in their own voice.

به صورت اول شخص، با صدای خودشان.

Despite all of the limitations of words and photographs and films,

با وجود تمام محدودیت‌های کلمات، عکس‌ها و فیلم‌ها،

I believe better stories about the effects of trauma

باور دارم داستان‌های بهتر در مورد آثار تروما

in people's lives are essential.

در زندگی مردم ضروری هستند.

They can show us the real consequences of seemingly abstract government policies.

آن‌ها می‌توانند پیامدهای واقعی سیاست‌های دولتیِ ظاهراً صریح را نشان دهند.

They can trigger understanding across political divides

می‌توانند بین تقسیم‌بندی‌های سیاسی، درک ایجاد کنند

and awaken our universal sense of empathy.

و احساس همدلی عمومی را بیدار کنند.

Survivors like the now deceased Jennifer

بازماندگانی مثل جنیفر که حالا از دنیا رفته

taught me that brutal bondage does not happen far away.

به من آموختند که اسارت بی‌رحمانه چندان دور از ما رخ نمی‌دهند.

David taught me the horrors refugees flee from

داوید به من آموخت که وحشت‌هایی که پناهجویان از آن‌ها فرار می‌کنند

are scarier than any obstacle in the quest for safety.

ترسناک‌تر از هر مانعی هستند که در راه تلاش برای امنیت وجود دارند.

Adayanci brought home for me that governments of developed nations

آدایانسی من را آگاه کرد که دولت‌های کشورهای توسعه‌یافته نیز

also harm using trauma as a weapon.

با استفاده از تروما به عنوان یک سلاح، آسیب می‌رسانند.

The word "trauma" comes from ancient Greek.

واژه «تروما» ریشه در یونان باستان دارد.

It's the word for "injury".

به معنای «آسیب» است.

It's the psychological wound that stays

این زخم روانی است که باقی می‌ماند

after something really terrible has happened to us.

پس از این که اتفاقی وحشتناک برایمان می‌افتد.

It affects our body, our mind,

بر بدن، ذهن،

our memory and our sense of safety in the world.

حافظه و حس ما نسبت به امنیت در جهان اثر می‌گذارد.

War, violence, kidnapping, torture,

جنگ، خشونت، آدم‌ربایی، شکنجه،

they are all causes of trauma.

این‌ها همه موجب تروما می‌شوند.

But it does not only happen far away, far from you.

اما این چندان دور از شما اتفاق نمی‌افتد.

In the United States, for example,

به عنوان مثال در ایالات متحده

several large-scale community studies

چندین مطالعه اجتماعی گسترده

have shown that exposure to violence and terror,

نشان داده‌اند که قرار گرفتن در معرض خشونت و وحشت،

like rape, domestic abuse or trafficking

مانند تجاوز، خشونت خانگی یا قاچاق انسان

are common and damaging in times of peace.

در زمان صلح متداول و مضر هستند.

What I witnessed in that classroom in Guatemala

چیزی که من در کلاس درس در گواتمالا مشاهده کردم

was the aftermath of the zero-tolerance policy.

پیامد یک سیاست تسامح صفر بود.

It separated children from parents at the US-Mexico border.

این سیاست کودکان را از والدین‌شان در مرز مکزیک و آمریکا جدا کرد.

Adayanci was sent to a shelter and two foster families

آدایانسی به یک پناهگاه و دو خانواده سرپرست فرستاده شد

while her dad was deported.

در حالی که پدرش از کشور اخراج شده بود.

In her despair, she took a pair of scissors

در زمان ناامیدی، یک قیچی برداشت

and cut her own hair as a form of protest.

و موهایش را به نشانه‌ی اعتراض برید.

A psychologist diagnosed her with acute stress,

یک روانشناس تشخیص داد که او دچار استرس حاد شده است،

warning it would become post-traumatic stress disorder

و هشدار داد که این می‌تواند به اختلال استرس پس از تروما تبدیل شود

the longer time passed.

با گذشت زمان بیشتر.

The damage of this type of separation

آسیب ناشی از این نوع جدایی

at an early age,

در سنین پایین،

just like other forms of abuse,

مانند سایر انواع خشونت،

can be permanent if the child doesn't receive help.

می‌تواند در صورتی که به کودک کمک نشود، دائمی باشد.

In order to justify this kind of violence,

به منظور توجیه این نوع از خشونت،

there is a will to make certain people seem very different from us.

این اراده وجود دارد که افراد مشخصی بسیار متفاوت از ما نشان داده شوند.

Evil, rapists, animals, criminals.

شرور، متجاوز، حیوان، مجرم.

Stripping off their humanity

از بین بردن انسانیت آن‌ها

is a deliberate technique used by governments

یک روش آگاهانه است که توسط دولت‌ها استفاده می‌شود

with plenty of examples in history books.

و مثال‌های زیادی از آن در کتاب‌های تاریخ وجود دارند.

In this case, the so-called evil, criminal and animal

در این مورد، آن فردِ به اصطلاح شرور، مجرم و حیوان

was a shattered six-year-old girl.

یک دختر شش ساله‌ی درهم‌شکسته بود.

We published Adayanci's documentary.

ما مستند آدایانسی را منتشر کردیم.

The story won a World Press Photo award

این داستان برنده جایزه «ورلد پرس فوتو» شد

thanks to which Adayanci is receiving therapy in Guatemala.

که به لطف آن، آدایانسی در گواتمالا درمان می‌شود.

She's on her slow way back to recovery, dancing and daydreaming.

او به آرامی بهبود می‌یابد، می‌رقصد و رویاپردازی می‌کند.

But most others have not gotten access to care.

اما بسیاری از دیگران، به مراقبت دسترسی ندارند.

Hundreds haven't even been reunited with their families.

صدها نفر حتی هنوز به خانواده‌هایشان بازنگشته‌اند.

The trauma these policies cost can have generational effects.

ترومایی که این سیاست‌ها به وجود می‌آورند، می‌تواند چند نسل را تحت تأثیر قرار دهد.

Even in Adayanci's fortunate case,

حتی در مورد خوش‌شانس آدایانسی،

the family has no institutional support and is in deep debt.

خانواده توسط هیچ نهادی حمایت نمی‌شود و به شدت بدهکار است.

We humans heal from trauma through feeling safe,

ما انسان‌ها از تروما بهبود می‌یابیم، با احساس امنیت کردن

through storytelling

با قصه‌گویی

and through establishing connection with others in our communities.

و با ایجاد ارتباط با دیگران در جوامع‌مان.

For this little girl reframing the story she will tell herself

در مورد این دختر بچه، بازتعریفِ داستانی که او به خودش می‌گوید

it's part of her healing.

بخشی از درمانش است.

For us as a society,

برای ما به عنوان یک جامعه،

reframing her story and pressuring our governments to do better

بازتعریف داستانش و فشار آوردن به دولت‌هایمان برای بهتر عمل کردن

is part of reclaiming our dignity as equals.

بخشی از فرآیند پس گرفتن منزلت‌مان به عنوان افراد برابر است.

Thank you.

سپاسگزارم.