How does income affect childhood brain development? | Kimberly Noble

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Masoud Motamedifar

What I'm about to share with you are findings from a study

می‌خواهم یافته‌های حاصل از یک پژوهش را در اختیار شما بگذارم.

of the brains of more than 1,000 children and adolescents.

پژوهشی در مورد مغز بیش از ۱,۰۰۰ کودک و افراد بالغ.

Now, these were children who were recruited

این کودکان از خانواده‌های مختلف در آمریکا

from diverse homes around the United States,

انتخاب شده بودند،

and this picture is an average of all of their brains.

و این تصویری است از میانگین همه مغزهای آن‌ها.

The front of this average brain is on your left

بخش جلویی این مغز میانگین در سمت چپ شما قرار دارد

and the back of this average brain is on your right.

و بخش عقبی این مغز میانگین در سمت راست شما واقع است.

Now, one of the things we were very interested in

حالا یکی از مواردی که خیلی به آن علاقه‌مند بودیم

was the surface area of the cerebral cortex,

مساحت سطح قشر مخ بود،

or the thin, wrinkly layer on the outer surface of the brain

یا همان لایه نازک و چین‌داری که روی سطح بیرونی مغز قرار دارد

that does most of the cognitive heavy lifting.

و بیشتر بخش‌های شناختی سنگین را انجام می‌دهد.

And that's because past work by other scientists has suggested

و به این خاطر است که کارهای پژوهشی سابق توسط دیگر دانشمندان

that in many cases,

نشان داده است که در بسیاری از موارد،

a larger cortical surface area

غالباً مساحت سطحی بیشتر قشر مغز

is often associated with higher intelligence.

نشانگر هوش بالاتر است.

Now, in this study, we found one factor

حالا در این پژوهش عاملی را یافتیم

that was associated with the cortical surface area

که روی مساحت سطحی قشر مغز موثر است

across nearly the entire surface of the brain.

و تقریباً تمام سطح بیرونی مغز را در بر می‌گیرد.

That factor was family income.

این عامل، میزان درآمد خانواده بود.

Now, here, every point you see in color is a point where higher family income

حالا هر نقطه رنگی که اینجا مشاهده می‌شود بخشی از مساحت سطح قشر مغز است

was associated with a larger cortical surface area in that spot.

که با میزان درآمد بالای خانواده ارتباط دارد.

And there were some regions, shown here in yellow,

و برخی بخش‌ها به رنگ زرد هستند

where that association was particularly pronounced.

که بیانگر تأثیر حداکثری است.

And those are regions that we know support a certain set of cognitive skills:

و می‌دانیم که این نواحی بخش معینی از مهارت‌های شناختی را پشتیبانی می‌کنند:

language skills like vocabulary and reading

مهارت‌های زبانی مثل دامنه لغت و خواندن

as well as the ability to avoid distraction

همچنین توانایی اجتناب از حواس‌پرتی

and exert self-control.

و اعمال خودکنترلی.

And that's important,

و مهم‌اند،

because those are the very skills

چون دقیقاً همین مهارت‌ها هستند

that children living in poverty are most likely to struggle with.

که کودکان فقیر با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.

In fact, a child living with poverty

در واقع کودکی که با فقر زندگی می‌کند

is likely to perform worse on tests of language and impulse control

یحتمل در آزمون‌های زبان و کنترل تکانه بدتر عمل می‌کنند

before they even turn two.

حتی قبل از اینکه در معرض تکانه قرار گیرند.

Now, there are a few points I'd like to highlight about this study.

حالا در مورد این مطالعه چند تا نکته هست که دوست دارم بر آن تأکید کنم.

Number one:

شماره یک:

this link between family income and children's brain structure

ارتباط بین درآمد خانواده و ساختار مغز کودک

was strongest at the lowest income levels.

در پایین‌ترین سطوح درآمد، حداکثر بود.

So that means that dollar for dollar,

یعنی دلار به دلار نقش داشتند،

relatively small differences in family income

در مورد محروم‌ترین خانواده‌ها

were associated with proportionately greater differences in brain structure

اختلاف نسبتاً کوچکی در درآمد خانواده

among the most disadvantaged families.

با اختلاف بزرگی در ساختار مغز ارتباط داشت

And intuitively, that makes sense, right?

این یک مقوله بدیهی و محسوس است، درست است؟

An extra 20,000 dollars for a family earning, say, 150,000 dollars a year

حالا اضافه شدن ۲۰/۰۰۰ دلار به ۱۵۰/۰۰۰ دلار درآمد سالانه یک خانواده

would certainly be nice, but probably not game-changing,

خوب است ولی چیز زیادی را عوض نمی‌کند،

whereas an extra 20,000 dollars

در حالی که اضافه شدن ۲۰/۰۰۰ دلار

for a family only earning 20,000 dollars a year

به خانواده‌ای با درآمد سالانه‌ فقط در حد ۲۰/۰۰۰ دلار

would likely make a remarkable difference in their day-to-day lives.

می‌تواند تغییری چشمگیر را در هر روز زندگی‌شان ایجاد نماید.

Now, the second point I'd like to highlight

حالا نکته دومی که می‌خواهم تأکید کنم

is that this link between family income and children's brain structure

این است که ارتباط بین درآمد خانواده با ساختار ذهنی کودکان

didn't depend on the children's age,

به سن کودکان وابسته نیست،

it didn't depend on their sex

به جنسیت کودکان وابسته نیست

and it didn't depend on their race or ethnicity.

و به نژاد و تیره هم وابسته نیست.

And the final point --

و نکته نهایی --

and this one's key --

و این نکته کلیدی --

there was tremendous variability from one child to the next,

بین هر یک از کودکان با کودک بعدی تغییرات شگرفی وجود داشت،

by which I mean there were plenty of children from higher-income homes

تا حدی که کودکان زیادی از خانواده‌های پردرآمدتر

with smaller brain surfaces

مساحت سطحی مغز کمتر داشتند

and plenty of children from lower-income homes

و کودکان زیادی از خانواده‌های کم درآمدتر

with larger brain surfaces.

مساحت سطح مغز بزرگتری داشتند.

Here's an analogy.

مشابه این موضوع:

We all know that in childhood,

همه می‌دانیم که معمولا در کودکی،

boys tend to be taller than girls,

پسران از دختران قد بلندتری دارند،

but go into any elementary school classroom,

اما وقتی به کلاس‌های دبستان سر می‌زنید،

and you'll find some girls who are taller than some boys.

دخترانی را پیدا می‌کنید که از برخی پسران قدبلندتر هستند.

So while growing up in poverty is certainly a risk factor

بنابراین بزرگ شدن در فقر مشخصاً عاملی است

for a smaller brain surface,

برای مساحت سطح مغز کوچکتر،

in no way can I know an individual child's family income

به هیچ وجه نمی‌توان با دانستن درآمد خانواده یک کودک

and know with any accuracy

حال با هر دقتی

what that particular child's brain would look like.

تشخیص داد که مغز وی به چه شکل است.

I want you to imagine, for a moment, two children.

برای لحظه‌ای دو کودک را تصور کنید.

One is a young child born into poverty in America;

یکی کودک جوانی است که در فقر در آمریکا متولد شده است؛

the other is also an American child,

و دیگری هم کودکی آمریکایی است،

but one who was born into more fortunate circumstances.

اما این یکی در شرایطی مرفه متولد شده است.

Now, at birth, we find absolutely no differences

حالا هنگام تولد مطلقاً هیچ اختلافی

in how their brains work.

در عملکرد مغز این دو نیافتیم.

But by the time those two kids are ready to start kindergarten,

اما با گذشت زمان این دو کودک برای ورود به کودکستان آماده می‌شوند،

we know that the child living in poverty

می‌دانیم که کودکی که در فقر زندگی می‌کند

is likely to have cognitive scores that are, on average, 60 percent lower

نسبت به دیگر کودکان به طور متوسط ۶۰ درصد

than those of the other child.

امتیاز شناختی کمتری دارد.

Later on, that child living in poverty

علاوه بر این، احتمال ترک تحصیل

will be five times more likely to drop out of high school,

برای کودکی که در فقر زندگی می‌کند پنج برابر است،

and if she does graduate high school,

و اگر بتواند دبیرستان را تمام کند،

she'll be less likely to earn a college degree.

احتمال ورود وی به دانشگاه و اخذ مدرک پایین‌تر است.

By the time those two kids are 35 years old,

هنگامی که این دو کودک به ۳۵ سالگی می‌رسند،

if the first child spent her entire childhood living in poverty,

اگر کودک اول تمام عمرش را در فقر بزرگ شده باشد

she is up to 75 times more likely to be poor herself.

احتمال اینکه فقیر بماند ۷۵ برابر است.

But it doesn't have to be that way.

اما لزوماً نباید اینگونه باشد.

As a neuroscientist, one of things I find most exciting about the human brain

بعنوان یک عصب‌شناس یکی از شگفت‌انگیزترین یافته‌هایم در مورد مغز انسان

is that our experiences change our brains.

این است که تجربیات ما مغزمان را تغییر می‌دهد.

Now, this concept, known as neuroplasticity,

این مبحث علمی انعطاف‌پذیری عصبی نامیده می‌شود،

means that these differences in children's brain structure

یعنی این اختلافات در ساختار مغز کودک

don't doom a child to a life of low achievement.

تقدیر کودک را به یک زندگی بی‌بهره ختم نمی‌کند.

The brain is not destiny.

مغز، تقدیر نیست.

And if a child's brain can be changed,

و اگر مغز کودک قابل تغییر است،

then anything is possible.

پس هر چیزی ممکن است.

As a society, we spend billions of dollars each year, educating our children.

در جامعه، سالانه میلیاردها دلار صرف آموزش کودکانمان می‌کنیم.

So what can we tell schools, teachers and parents

خب ما برای مدارس، معلمین و والدین چه حرفی داریم؟

who want to help support kids from disadvantaged backgrounds

همان کسانی که قصد حمایت از کودکان محروم دارند تا اینکه در مدرسه

to do their best in school and in life?

و در زندگی بهترین تلاش را داشته باشند.

Well, emerging science suggests

خب علوم جدید می‌گوید

that growing up in poverty is associated with a host of different experiences

که رشد در فقر با دسته‌ای از تجربیات مختلف دیگر مرتبط است

and that these experiences in turn may work together

و همه این تجربیات با هم

to help shape brain development and ultimately help kids learn.

در شکل دهی توسعه مغز و کمک به یادگیری کودکان موثر هستند.

And so if this is right,

و اگر این موضوع درست باشد،

it begs the question:

این سوال پیش می‌آید:

Where along this pathway can we step in and provide help?

در کجای این مسیر می‌توانیم دخالت کنیم و به کودک کمک کنیم؟

So let's consider first intervening at the level of learning itself --

بگذارید اولین مداخله را در سطح خود یادگیری لحاظ کنیم --

most commonly through school-based initiatives.

بیشتر اوقات در مشوق‌های اولیه مدارس

Now, should we be encouraging teachers to focus on the kinds of skills

حالا آیا باید معلمین را تشویق کنیم تا بر مهارت‌هایی که کودکان محروم

that disadvantaged kids are most likely to struggle with?

با آن مشکل دارند تمرکز کنند؟

Of course.

البته.

The importance of high-quality education based in scientific evidence

در اهمیت آموزش با کیفیت و علمی

really can't be overstated.

واقعاً نمی‌توان اغراق کرد.

And there are a number of examples of excellent interventions

و نمونه‌هایی از مداخله‌های عالی وجود دارد

targeting things like literacy or self-regulation

که موضوعاتی مثل سواد یا خودکنترلی را هدف قرار می‌دهد

that do in fact improve kids' cognitive development and their test scores.

و منجر به بهبودی توسعه شناختی و نمره‌های امتحانی کودکان می‌شود.

But as any intervention scientist doing this work would tell you,

اما تمام دانشمندان حوزه مداخله که این کار را انجام می‌دهند معتقدند

this work is challenging.

که این کار، چالش‌برانگیز است.

It's hard to implement high-quality, evidence-based education.

به کار بردن آموزش با کیفیت و علمی بسیار سخت است.

And it can be labor-intensive,

و بسیار انرژی‌بر،

it's sometimes costly.

و گاهاً هزینه‌بر است.

And in many cases, these disparities in child development emerge early --

و در بسیاری از موارد این اختلافات در توسعه کودک، خیلی زود رخ می‌دهد --

well before the start of formal schooling --

خیلی قبل از آغاز دوره رسمی مدرسه --

sometimes when kids are just toddlers.

گاهی هنگامی که تازه کودک راه رفتن را یاد گرفته است.

And so I would argue:

و به صراحت می‌گویم:

school is very important,

مدرسه خیلی مهم است،

but if we're focusing all of our policy efforts

اما اگر تمام تلاش‌هایمان در سیاست‌گزاری را

on formal schooling,

بر مدارس مرسوم متمرکز کنیم،

we're probably starting too late.

یحتمل خیلی دیر آغاز کرده‌ایم.

So what about taking a step back

خب اگر یک قدم به عقب برگردیم

and focusing on trying to change children's experiences?

و بر تلاش‌مان برای تغییر تجربیات کودکان تمرکز کنیم چطور است؟

What particular experiences are associated with growing up in poverty

چه تجربیات خاصی با رشد کودک در فقر مرتبط است که ممکن است با هدف‌گیری آن

and might be able to be targeted to promote brain development

بتوان توسعه مغزی و توان

and learning outcomes for kids?

یادگیری کودکان را ارتقا داد؟

Of course, there are many, right?

مطمئناً خیلی زیاد هستند. درست است؟

Nutrition, access to health care,

تغذیه، دسترسی به خدمات درمانی،

exposure to second-hand smoke or lead,

در معرض دود یا سرب دخانیات بودن،

experience of stress or discrimination,

تجربه استرس و تبعیض،

to name a few.

اگر بخواهیم به کم اکتفا کنیم.

In my laboratory,

در آزمایشگاه من،

we're particularly focused on a few types of experiences

ما بر انواع خاص و محدودی از تجربیات تمرکز کرده‌ایم.

that we believe may be able to be targeted

تجربیاتی که فکر می‌کنیم برای ارتقای توسعه مغزی کودکان

to promote children's brain development

قابل هدف‌گیری بوده

and ultimately improve their learning outcomes.

و در نهایت به بهبود توان یادگیری منجر می‌شود.

As one example,

بعنوان مثال،

take something I'll call the home language environment,

چیزی که آن را فضای زبانی منزل نام نهاده‌ام،

by which I mean, we know that the number of words kids hear

از این طریق تعداد کلماتی که کودکان می‌شنوند

and the number of conversations they're engaged in every day

و تعداد مکالمه‌هایی که روزانه انجام می‌دهند

can vary tremendously.

می‌تواند کاملاً متفاوت باشد.

By some estimates,

بر اساس برخی تخمین‌ها،

kids from more advantaged backgrounds

کودکان با زمینه‌های متمول‌تر

hear an average of 30 million more spoken words

در چند سال اول زندگی به طور متوسط ۳۰ میلیون کلمه

in the first few years of life

بیشتر از کودکان کمتر متمول

compared to kids from less advantaged backgrounds.

می‌شنوند.

Now, in our work, we're finding

حالا در پژوهش‌مان داریم می‌فهمیم

that kids who experience more back-and-forth,

که کودکانی که روند رفت و برگشتی و پاسخگو بودن در مکالمات را

responsive conversational turns

تجربه می‌کنند،

tend to have a larger brain surface in parts of the brain

در بخش‌هایی از مغز، سطح قشر بزرگتری دارند.

that we know are responsible for language and reading skills.

بخش‌هایی که به مهارت‌های زبانی و خواندن مربوط است.

And in fact, the number of conversations they hear

در واقع تعداد مکالماتی که می‌شنوند

seems to matter a little bit more than the sheer number of words they hear.

ظاهراً کمی از تعداد خالص کلمات اهمیت بیشتری دارد.

So one tantalizing possibility

حالا یک روش امیداورکننده

is that we should be teaching parents not just to talk a lot,

این است که باید به والدین یاد بدهیم که نه تنها زیاد حرف بزنند،

but to actually have more conversations with their children.

بلکه در واقع باید مکالمات بیشتری با فرزندان‌شان داشته باشند.

In this way, it's possible that we'll promote brain development

از این طریق می‌توانیم توسعه ذهنی و شاید

and perhaps their kids' language and reading skills.

مهارت‌های زبانی و خواندن کودکان‌شان را ارتقا دهیم.

And in fact, a number of scientists are testing

و الآن تعدادی از دانشمندان دارند

that exciting possibility right now.

این احتمال شگفت‌انگیز را آزمایش می‌کنند.

But of course, we all know

اما البته که همه می‌دانیم

that growing up in poverty is associated with lots of different experiences

که کسی که در فقر رشد می‌کند فارغ از اینکه کودکان چند مکالمه دارند،

beyond just how many conversations kids are having.

با تجربیات بسیار متفاوتی سروکار دارد.

So how do we choose what else to focus on?

خب چگونه موردی دیگر را برای تمرکز انتخاب کنیم؟

The list can be overwhelming.

این لیست می‌تواند بسیار بزرگ باشد.

There are a number of high-quality interventions

تعدادی از مداخلات باکیفیت هستند

that do try to change children's experience,

که سعی در تغییر تجربه کودکان دارند

many of which are quite effective.

و بسیاری از آن‌ها کاملاً موثرند.

But again, just like school-based initiatives,

اما باز هم مثل مشوق‌های مدارس،

this is hard work.

کار سختی است.

It can be challenging,

می‌تواند چالش‌برانگیز باشد،

it can be labor-intensive,

می‌تواند انرژی‌بر باشد،

sometimes costly ...

گاهی هزینه‌بر ...

and on occasion,

و به ندرت،

it can be somewhat patronizing for scientists to swoop in

می‌تواند دانشمندان را وادار کند که از تلاش دست بر دارند

and tell a family what they need to change in order for their child to succeed.

و فقط به یک خانواده بگویند که برای موفقیت فرزندان‌شان چه چیزی باید تغییر کند.

So I want to share an idea with you.

خب می‌خواهم یک ایده را با شما در میان بگذارم.

What if we tried to help young children in poverty

چه می‌شد اگر برای کمک به کودکان در فقر

by simply giving their families more money?

فقط به خانواده‌های‌شان پول بیشتری می‌دادیم؟

I'm privileged to be working with a team of economists,

افتخار دارم که با یک تیم از اقتصاددانان،

social policy experts and neuroscientists

اساتید جامعه‌شناسی و عصب‌شناسان همکاری کنم.

in leading Baby's First Years,

همکاری در حوزه راهبری کودک در سال‌های آغازین،

the first-ever randomized study

اولین مطالعه تصادفی

to test whether poverty reduction causes changes in children's brain development.

برای آزمایش اینکه آیا کاهش فقر موجب تغییر توسعه مغز کودکان می‌شود یا خیر.

Now, the ambition of the study is large,

اهداف این پژوهش بزرگ است،

but the premise is actually quite simple.

اما اساس موضوع کاملاً ساده است.

In May of 2018,

در ماه مه ۲۰۱۸،

we began recruiting 1,000 mothers living below the federal poverty line

تعداد ۱,۰۰۰ مادر که زیر خط فقر فدرال بودند را به کار گرفتیم. این مادران،

shortly after they gave birth in a number of American hospitals.

به تازگی در تعدادی از بیمارستان‌های آمریکا وضع حمل کرده بودند.

Upon enrolling in our study,

با نام‌نویسی در مطالعه ما،

all mothers receive an unconditional monthly cash gift

هر مادر ماهانه هدیه‌ای نقدی و بدون قید و شرط

for the first 40 months of their children's lives,

در ۴۰ ماه اول زندگی نوزادش دریافت می‌کرد،

and they're free to use this money however they like.

مادران در نحوه مصرف این مبلغ کاملاً مختار بودند.

But importantly, mothers are being randomized,

اما مهمتر اینکه این مادران به صورت تصادفی،

so some mothers are randomized to receive a nominal monthly cash gift

یا هدیه نقدی ماهیانه اندکی دریافت می‌کردند

and others are randomized to receive several hundred dollars each month,

و یا اینکه ماهانه چندصدهزار دلار دریافت می‌کردند،

an amount that we believe is large enough

که به اعتقاد ما به اندازه کافی زیاد است،

to make a difference in their day-to-day lives,

برای تغییر زندگی روزانه آن‌ها

in most cases increasing their monthly income by 20 to 25 percent.

در بیشتر موارد درآمد ماهانه آن‌ها به میزان ۲۰ تا ۲۵ درصد افزایش می‌یافت.

So in this way,

و از این طریق،

we're hoping to finally move past questions

امیدواریم در نهایت به جواب سوالات گذشته دست یابیم

of how poverty is correlated with child development

که چه ارتباطی بین فقر و توسعه مغز کودک وجود دارد

and actually be able to test whether reducing poverty causes changes

و قادر باشیم آزمایش کنیم که آیا کاهش فقر

in children's cognitive, emotional and brain development

تغییری در قدرت شناخت، عواطف و توسعه مغز کودکان

in the first three years of life --

در سه سال اول زندگی موجب می‌شود یا خیر.

the very time when we believe

اینجاست که به این اعتقاد

the developing brain may be most malleable to experience.

می‌رسیم که توسعه دادن مغز بسیار به تجربه کودک وابسته است.

Now, we won't have definitive results from this study for several years,

فعلاً تا چند سال آینده نتایج قطعی از این تحقیق حاصل نمی‌شود،

and if nothing else,

هیچ چیز هم حاصل نشود،

1,000 newborns and their moms will have a bit more cash each month

بالاخره ۱,۰۰۰ نوزاد و مادرانشان نقدینگی ماهانه بیشتری خواهند داشت

that they tell us they very much need.

که نیازهای اساسی‌شان را خواهیم دانست.

But what if it turns out that a cost-effective way

اما حالا چرا برای کنترل هزینه‌ها

to help young children in poverty

در مسیرمان برای کمک به کودکان جوان در فقر

is to simply give their moms more money?

پول بیشتری به مادران‌شان دادیم؟

If our hypotheses are borne out,

اگر فرضیات ما درست باشد،

it's our hope that results from this work will inform debates about social services

امیدواریم که نتایج این پژوهش به اطلاع مناقشات در حوزه خدمات عمومی برسد

that have the potential to effect millions of families with young children.

چون می‌تواند بر میلیون‌ها خانواده دارای کودکان جوان اثر بگذارد.

Because while income may not be the only or even the most important factor

چون با اینکه ممکن است درآمد تنها و یا حتی مهمترین عامل

in determining children's brain development,

در تعیین توسعه مغزی کودک نباشد،

it may be one that,

اما احتمالا یکی از عوامل است،

from a policy perspective,

و از دیدگاه سیاسی،

can be easily addressed.

می‌تواند به سادگی قابل پیگیری باشد.

Put simply,

به زبان ساده،

if we can show that reducing poverty changes how children's brains develop

اگر بتوانیم ثابت کنیم که کاهش فقر بر توسعه مغز کودک موثر است

and that leads to meaningful policy changes,

و آن به تغییرات معناداری در سیاست‌گزاری‌ها منتهی شود،

then a young child born into poverty today

در این صورت، کودکی که امروز در فقر متولد می‌شود

may have a much better shot at a brighter future.

فرصت بسیار بهتری در آینده روشن‌تری خواهد داشت.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)