Cheyenne Cochrane: A celebration of natural hair | TED

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: Maryam Manzoori

I am from the South Side of Chicago,

من اهل جنوب شیکاگو هستم،

and in seventh grade, I had a best friend named Jenny

و در کلاس هفتم، یک دوست صمیمی به نام جنی داشتم

who lived on the Southwest Side of Chicago.

که در جنوب غربی شیکاگو زندگی می‌کرد.

Jenny was white,

جینی سفیدپوست بود،

and if you know anything about the segregated demographics of Chicago,

و اگر به نحوه استقرار جمعیت جداسازی شده شیکاگو آشنایی داشته باشید،

you know that there are not too many black people

این را می‌دانید که تعداد سیاه‌پوستان

who live on the Southwest Side of Chicago.

در جنوب غربی شیکاگو زیاد نیست.

But Jenny was my girl

اما جنی نزدیک‌ترین دوست من بود

and so we would hang out every so often after school and on the weekends.

و خیلی اوقات بعد از مدرسه و آخر هفته‌ها را با هم می‌گذراندیم.

And so one day we were hanging out in her living room,

یک روز که توی اتاق نشیمن خونه‌شون نشسته بودیم،

talking about 13-year-old things,

و راجع به مسائلی مربوط به بچه های ۱۳ ساله‌ حرف می‌زدیم،

and Jenny's little sister Rosie was in the room with us,

و خواهر کوچک‌تر جنی به نام رُزی هم با ما توی اتاق بود،

and she was sitting behind me just kind of playing in my hair,

او پشت سر من نشسته بود و داشت با موهای من بازی می‌کرد،

and I wasn't thinking too much about what she was doing.

و من هم خیلی حواسم به این نبود که داره چی‌ کار می‌کنه.

But at a pause in the conversation,

ولی در یک وقفه‌ای در طی مکالمه‌،

Rosie tapped me on the shoulder.

رُزی زد رو شونه‌ی من.

She said, "Can I ask you a question?"

او گفت: "می‌شه ازت یه سوالی بپرسم؟"

I said, "Yeah, Rosie. Sure."

من گفتم: "آره رُزی، حتما."

"Are you black?"

"تو سیاه‌پوستی؟"

(Laughter)

(خنده حضار)

The room froze.

اتاق یخ زد.

Silence.

سکوت.

Jenny and Rosie's mom was not too far away.

مامان جنی تقریبا نزدیک رزی بود.

She was in the kitchen and she overheard the conversation,

او توی آشپزخونه بود و صدای ما رو شنیده بود،

and she was mortified.

و خشکش زده بود.

She said, "Rosie! You can't ask people questions like that."

او گفت: "رُزی! تو نباید چنین سوالی از مردم بپرسی."

And Jenny was my friend, and I know she was really embarrassed.

و جنی چون دوست من بود می‌دونستم که خیلی خجالت کشیده.

I felt kind of bad for her, but actually I was not offended.

یه جورایی دلم براش سوخت، ولی در واقع بهم برنخورده بود.

I figured it wasn't Rosie's fault that in her 10 short years on this earth,

فهمیدم تقصیر رُزی نیست که در این عمر ده ساله کوتاه خود بر کره زمین،

living on the Southwest Side of Chicago,

و زندگی در جنوب غرب شیکاگو

she wasn't 100 percent sure what a black person looked like.

هنوز ۱۰۰٪ مطمئن نیست که یک آدم سياه‌پوست چه شکلیه.

That's fair.

منصفانه بود.

But what was more surprising to me was,

ولی چیزی که بیشتر برای من تعجب‌آور بود،

in all of this time I had spent with Jenny and Rosie's family --

در تمام مدتی که با خانواده‌ی جنی و رُزی گذرانده بودم --

hanging out with them,

پیش آنها مانده بودم،

playing with them,

با آنها بازی کرده بودم،

even physically interacting with them --

و حتی از لحاظ فیزیکی با آنها بده بستان داشتم --

it was not until Rosie put her hands in my hair

تا قبل از اینکه رُزی دستش رو لای موهای من بکنه

that she thought to ask me if I was black.

به فکرش نرسیده بود که از من بپرسه آیا سیاه‌پوست‌م یا نه.

That was the first time I would realize

این اولین باری بود که متوجه شدم

how big of a role the texture of my hair played in confirming my ethnicity,

جنس موی من چه نقش مهمی در تایید نژاد من بازی می‌کنه،

but also that it would play a key role in how I'm viewed by others in society.

و همچنین چه نقش کلیدی‌ای در نگاه دیگران به من در جامعه داره.

Garrett A. Morgan and Madame CJ Walker were pioneers

گارت ای. مورگان و مادام سی‌جی واکر از پیش‌گامان صنعت

of the black hair-care and beauty industry in the early 1900s.

زیبایی و مراقبت از موی سیاه پوستان در اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی بودن.

They're best known as the inventors of chemically-based hair creams

شهرت آن‌ها بیشتر به خاطر اختراع نوعی کرم های مو با ترکیب شیمیایی

and heat straightening tools

و اتوهای صاف‌کننده‌ی مو است

designed to permanently, or semipermanently,

که طراحی شدن برای اینکه به طور دائم یا نیمه دائم

alter the texture of black hair.

بافت موی سیاه پوستان رو تغییر بدن.

Oftentimes when we think about the history of blacks in America,

اغلب وقتی به پیشینه‌ی سیاه‌ پوستان در آمریکا فکر می‌کنیم،

we think about the heinous acts

به اعمال زشت و شنیع

and numerous injustices that we experienced as people of color

و ناعدالتی‌های بسیاری که به ما به عنوان انسان‌های رنگین‌ پوست

because of the color of our skin,

به خاطر رنگ پوست‌مون اعمال شده فکر می‌کنیم،

when in fact, in post-Civil War America,

در حالیکه در واقع، در آمریکای پس از جنگ داخلی،

it was the hair of an African-American male or female

شکل موی یک زن یا مرد آمریکایی آفریقایی تبار

that was known as the most "telling feature" of Negro status,

به عنوان شناخته شده‌ترین مشخصه در وضعیت یک کاکاسیاه بوده،

more so than the color of the skin.

حتی بیشتر از رنگ پوست‌شون.

And so before they were staples

بنابراین قبل از به وجود اومدن این کالاهای

of the multibillion-dollar hair-care industry,

صنعت چند میلیون دلاری محصولات مراقبت از مو،

our dependency on tools and products,

وابستگی ما به ابزار و محصولات،

like the hair relaxer and the pressing comb,

از قبیل کرم‌های صاف کننده‌ی مو و اتوهای مو،

were more about our survival and advancement as a race

بیشتر برای بقا و پیش رفتن به عنوان یک نژاد

in postslavery America.

در آمریکای پس از دوران برده‌داری بود.

Over the years, we grew accustomed to this idea

طی سال‌ها، ما به این ایده خو گرفتیم که

that straighter and longer hair meant better and more beautiful.

موی صاف‌تر و بلندتر به معنای موی بهتر و زیباتره.

We became culturally obsessed

از نظر فرهنگی دچار وسواس شدیم

with this idea of having what we like to call ...

با این ایده‌ای که دوست داریم بهش بگیم داشتن ...

"good hair."

"موی زیبا."

This essentially means:

در اصل می‌شه گفت:

the looser the curl pattern, the better the hair.

هرچه شکل فر مو شلتر باشد، مو بهتر و زیباتر است.

And we let these institutionalized ideas form a false sense of hierarchy

و ما اجازه دادیم که این ایده‌های نهادینه شده نوعی حس سلسله مراتبی کاذب ایجاد کنند،

that would determine what was considered a good grade of hair

که معین می‌کنند چه نوع مویی به عنوان موی خوب و زیبا تعریف می‌شه

and what was not.

و چه چیزی تعریف نمی‌شه.

What's worse is that we let these false ideologies

از اون بدتر ما اجازه دادیم که این ایدئولوژی‌های غلط

invade our perception of ourselves,

به درک و دریافت ما از خودمون هم رسوخ کنند،

and they still continue to infect our cultural identity

آنها امروزه هنوز هویت اجتماعی ما را به عنوان

as African-American women today.

زنان آمریکایی آفریقایی تبار آلوده می‌کنن.

So what did we do?

خب ما چه کردیم؟

We went to the hair salon every six to eight weeks,

ما هر شش تا هشت هفته به آرایشگاه‌ رفتیم،

without fail,

بدون استثنا،

to subject our scalps to harsh straightening chemicals

تا پوست سرمان را در معرض داروهای صاف کننده قوی قرار بدهیم

beginning at a very young age --

و از سنین خیلی پایین این کار را شروع کردیم --

sometimes eight, 10 --

گاهی هشت ساله، ده ساله --

that would result in hair loss,

که منجر می‌شد به ریزش مو،

bald spots,

کچلی موضعی،

sometimes even burns on the scalp.

و گاهی حتی سوختگی کف سر.

We fry our hair at temperatures of 450 degrees Fahrenheit or higher

ما موهایمان را در معرض حرارتی حدود ۲۰۰ درجه سانتی‌گراد یا بالاتر قرار می‌دیم،

almost daily,

تقریبا هر روز،

to maintain the straight look.

برای اینکه موهایی صاف داشته باشیم.

Or we simply cover our hair up with wigs and weaves,

یا اینکه موهامون را با کلاه گیس و موی مصنوعی می‌پوشانیم،

only to let our roots breathe in private

تا فقط به ریشه‌ی موهامون اجازه بدیم پنهانی نفسی بکشن،

where no one knows what's really going on under there.

جایی که هیچ‌کس نمی‌دونه واقعا آن زیر چه خبره.

We adopted these practices in our own communities,

ما این کارها رو در اجتماع خودمان در پیش گرفتیم،

and so it's no wonder why today the typical ideal vision

و بنابراین جای تعجب نداره که چرا امروز تصور ایده‌آل و عادی ما

of a professional black woman,

از یک زن سیاه پوست حرفه‌ای،

especially in corporate America,

به ویژه در دنیای تجاری آمریکا،

tends to look like this,

بیشتر شبیه به این تصویره،

rather than like this.

به جای اینکه شبیه این یکی باشه.

And she certainly doesn't look like this.

و قطعا اون زن این شکلی نخواهد بود.

In September of this year,

سپتامبر امسال،

a federal court ruled it lawful

یک دادگاه ایالتی حکمی صادر کرد مبنی بر قانونی بودن

for a company to discriminate against hiring an employee

تبعیض استخدامی علیه کارمندانی که

based on if she or he wears dreadlocks.

مویشان را به سبک آفریقایی بافته اند.

In the case,

در این پرونده،

the hiring manager in Mobile, Alabama

مدیر استخدامی شرکت موبایل، آلاباما

is on record as saying,

در اظهارات ثبت شده‌ش می‌گوید،

"I'm not saying yours are messy,

"من نمی‌گم که موی تو نامرتب و شلخته‌ است،

but ...

اما ...

you know what I'm talking about."

می‌دونین که منظورم چیست."

Well, what was she talking about?

خب، منظورش چی بود؟

Did she think that they were ugly?

آیا فکر می‌کرد اون‌ها زشت‌ن؟

Or maybe they were just a little too Afrocentric

یا این که به نظرش آنها زیادی آفریقایی محور بودند؟

and pro-black-looking for her taste.

و یا برای سلیقه‌ی او ظاهرشان کمی زیادی به طرف سیاه پوستان بود.

Or maybe it's not about Afrocentricity,

یا شاید هم مساله متکی به ارزش و سبک آفریقایی بودن نیست،

and it's more just about it being a little too "urban"

و موضوع فقط یک کم زیادی "شهری" بودن

for the professional setting.

برای یک محیط حرفه‌ای بوده .

Perhaps she had a genuine concern in that they looked "scary"

شاید نگرانی واقعی او از این بوده که اون‌ها "ترسناک"به نظر می‌اومدن

and that they would intimidate the clients and their customer base.

و باعث ترس مشتری‌ها و زمینه مراجعه کنندگان‌شان می شد.

All of these words are ones that are too often associated

تمام این لغات اون‌هایی هستن که اغلب مرتبط دانسته می شوند با

with the stigma attached to natural hairstyles.

عیب و عاری که به مدل‌های طبیعی مو وارد است.

And this ...

و این ...

this has got to change.

این باید عوض بشه.

In 2013,

در سال ۲۰۱۳،

a white paper published by the Deloitte Leadership Center for Inclusion,

یک روزنامه متعلق به سفیدپوستان، چاپ مرکز راهبردی همگرایی دیلویت

studied 3,000 individuals in executive leadership roles

روی سه هزار نفر در سمت های مدیریت اجرایی تحقیق کرد

on the concept of covering in the workplace

حول محور نحوه پوشش در محل کار،

based on appearance, advocacy, affiliation and association.

بر مبنای ظاهر، مدافعه، وابستگی و همکاری.

When thinking about appearance-based covering,

وقتی پوشش بر اساس ظاهر را در نظر می گیریم،

the study showed

این تحقیق نشان داده است که

that 67 percent of women of color cover in the workplace

۶۷ درصد از زنان رنگین پوست در محیط کار پوشش خود را

based on their appearance.

بر مبنای ظاهر خود انتخاب می‌کنند.

Of the total respondents who admitted to appearance-based covering,

از مجموع شرکت کنندگانی که به این پوشش بر مبنای ظاهر اقرار کرده بودن،

82 percent said that it was somewhat to extremely important

۸۲ درصد گفتند این موضوع از کمی تا بسیار،

for them to do so for their professional advancement.

برای پیشرفت حرفه ای آنان اهمیت دارد.

Now, this is Ursula Burns.

این اورسلا برنزه.

She is the first African-American female CEO of a Fortune 500 company --

او اولین مدیرعامل زن آفریقایی-آمریکایی شرکت Fortune 500 --

of Xerox.

از مجوعه‌ی زیراکس است.

She's known by her signature look,

او با ظاهر منحصر به فردش شناخته می شود،

the one that you see here.

همون چیزی که این ‌جا می‌بینین.

A short, nicely trimmed, well-manicured Afro.

یک مدل موی کوتاه، مرتب، و آراسته آفریقایی.

Ms. Burns is what we like to call a "natural girl."

خانم برنز همان چیزی است که ما دوست داریم بهش بگیم "دختر طبیعی."

And she is paving the way and showing what's possible

او دارد راه را هموار می‌کند و نشان می‌دهد که چه چیزی امکان پذیر است

for African-American women seeking to climb the corporate ladder,

برای زنان آفریقایی-آمریکایی که به دنبال بالا رفتن از نردبان شرکت های بزرگ هستند،

but still wishing to wear natural hairstyles.

و کماکان می خواهند مدل موی طبیعی داشته باشند.

But today the majority of African-American women

ولی امروزه بیشتر زنان آفریقایی-آمریکایی

who we still look to as leaders, icons and role models,

که ما هنوز به چشم رهبر، بت، و الگو نگاهشان می کنیم،

still opt for a straight-hair look.

همچنان به مدل موی صاف متمایل هستند.

Now,

حالا،

maybe it's because they want to --

ممکنه دلیلش این باشه که دلشان می خواهد --

this is authentically how they feel best --

و این حالتی است که بهترین حس را نسبت به خود دارند --

but maybe --

ولی شاید --

and I bet --

و من شرط می‌بندم اینطوره که --

a part of them felt like they had to

بخشی از آنها احساس کرده اند که مجبورند

in order to reach the level of success that they have attained today.

تا به درجه ای از موفقیت برسند که امروز به دست آورده اند.

There is a natural hair movement that is sweeping the country

یک جنبش موی طبیعی در حال حاضر در حال گسترش در کشور آمریکاست

and also in some places in Europe.

و همین‌طور در نقاطی از اروپا.

Millions of women are exploring what it means to transition to natural hair,

میلیون‌ها زن دارن دست به این تجربه می زنند که تغییر به سمت موی طبیعی چه‌جوریه،

and they're cutting off years and years of dry, damaged ends

و دارن موهایی را که سال های سال خشک و آسیب‌دیده شده‌ اند کوتاه می کنند

in order to restore their natural curl pattern.

تا فرهای طبیعی موهایشان احیا شود

I know because I have been an advocate and an ambassador for this movement

من اینها را می‌دانم چون خودم مدافع و سفیر این جنبش بوده‌م

for roughly the last three years.

برای حدود سه سال گذشته.

After 27 years of excessive heat and harsh chemicals,

بعد از ۲۷ سال استفاده از مواد شیمیایی تند و حرارت بیش از حد،

my hair was beginning to show extreme signs of wear and tear.

موهای من داشت علائم شدید آسیب را بروز می‌داد.

It was breaking off,

داشت از بین می رفت.

it was thinning,

نازک می‌شد،

looking just extremely dry and brittle.

و بسیار خشک و شکننده شده بود.

All those years of chasing that conventional image of beauty

تمام آن سال‌ها که به دنبال تصویر متعارف از زیبایی بودم،

that we saw earlier

و قبل‌تر با هم دیدیم

was finally beginning to take its toll.

بالاخره داشت عواقبش را نشان می‌داد.

I wanted to do something about it,

من می‌خواستم برای این مساله کاری بکنم،

and so I started what I called the "No Heat Challenge,"

بنابراین شروع کردم به کاری که اسمش را گذاشتم «چالش نه به حرارت،»

where I would refrain from using heat styling tools on my hair

که در آن استفاده از ابزارهای حرارتی روی موهایم را

for six months.

برای شش ماه متوقف می کنم.

And like a good millennial,

و مثل یک جوان خوب،

I documented it on social media.

آن را روی شبکه‌های اجتماعی ثبت کردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I documented as I reluctantly cut off

آن روزی را ثبت کردم که با اکراه

three to four inches of my beloved hair.

هفت تا ده سانت از موهای عزیزم را بریدم

I documented as I struggled to master these natural hairstyles,

درگیری‌هایم برای یادگرفتن این مدل‌های طبیعی مو را ثبت کردم،

and also as I struggled to embrace them

و همین‌طور درگیریم برای پذیرش‌ آن ها را

and think that they actually looked good.

و اینکه فکر کنم که واقعا قشنگه.

And I documented as my hair texture slowly began to change.

و آغاز تغییر آرام بافت موهایم را ثبت کردم.

By sharing this journey openly,

با به اشتراک گذاشتن همگانی این مسیر،

I learned that I was not the only woman going through this

فهمیدم که تنها زنی نیستم که داره این سختی‌ها را می‌گذرونه

and that in fact there were thousands and thousands of other women

و در واقع هزاران هزار زن دیگر هستند

who were longing to do the same.

که دلشان می‌خواد همین کار را بکنند.

So they would reach out to me and they would say,

زنانی که با من ارتباط برقرار می‌کنند و می گویند

"Cheyenne, how did you do that natural hairstyle

"شایِن، فلان مدل موی طبیعی که فلان روزت را

that I saw you with the other day?

چطور درست کرده بودی؟

What new products have you started using

استفاده از چه محصولات جدیدی را شروع کردی

that might be a little better for my hair texture

که ممکنه برای بافت موی من هم کمی بهتر باشه

as it begins to change?"

همینطوری که داره شروع می‌کنه به تغییر کردن؟"

Or, "What are some of the natural hair routines

یا، "چه کارهای طبیعی روزانه ای هست که

that I should begin to adopt to slowly restore the health of my hair?"

باید برای احیای آرام سلامت موهایم انجام دهم ؟»

But I also found that there were a large number of women

ولی در عین حال فهمیدم که زنان فراوانی هستند

who were extremely hesitant to take that first step

که تردید بسیار زیادی برای برداشتن اولین قدم دارند

because they were paralyzed by fear.

چون ترس فلجشان کرده بود.

Fear of the unknown --

ترس از ناشناخته‌ها --

what would they now look like?

از اینکه چه شکلی خواهند شد؟

How would they feel about themselves with these natural hairstyles?

با این مدل‌های موی طبیعی نسبت به خودشون چه احساسی خواهند داشت؟

And most importantly to them,

و از همه مهم‌تر،

how would others view them?

نظر دیگران چه‌ خواهد بود؟

Over the last three years

طی سه سال گذشته،

of having numerous conversations with friends of mine

و طی مکالمه‌های فراوانی که با دوستان خودم داشتم

and also complete strangers from around the world,

و همین‌طور با غریبه‌هایی از سرتاسر جهان،

I learned some really important things

چیزهای خیلی مهمی یاد گرفتم

about how African-American women identify with their hair.

در مورد اینکه زنان آفریقایی-آمریکایی چطور با موهایشان شناخته می شوند.

And so when I think back

بنابراین وقتی به عقب برمی‌گردم

to that hiring manager in Mobile, Alabama,

و به آن مدیر استخدامی شرکت موبایل در آلاباما فکر می‌کنم،

I'd say, "Actually, no.

می گویم، "راستش، نه.

We don't know what you're talking about."

نمی دانیم منظورت چیست."

But here are some things that we do know.

ولی چیزهایی هست که خوب می دانیم.

We know that when black women embrace their love for their natural hair,

می‌دانیم که وقتی زن سیاه پوست عشق خود به موی طبیعی‌شان را بپذیرند،

it helps to undo generations of teaching

این موضوع کمک می‌کند به بی‌اثر کردن نسل‌ها موعظه

that black in its natural state is not beautiful,

مبنی بر اینکه یک سیاهپوست در وضعیت طبیعی خود زیبا نیست،

or something to be hidden or covered up.

چیزی باید پنهان شود، یا پوشانده شود.

We know that black women express their individuality

می دانیم که زنان سیاه پوست فردیت خود را بیان می کنند،

and experience feelings of empowerment

و احساس توانمندی را تجربه می کنند

by experimenting with different hairstyles regularly.

از طریق تجربه دائم مدل طبیعی مو.

And we also know

و ما همچنین می دانیم

that when we're invited to wear our natural hair in the workplace,

وقتی از مادعوت می شه که در محیط کار مدل موی طبیعی خود را داشته باشیم،

it reinforces that we are uniquely valued

این باور که ما به شکل منحصربه‌فردی ارزشمند هستیم، تقویت می‌شه

and thus helps us to flourish and advance professionally.

و در نتیجه به شکوفایی و پیشرفت حرفه‌ای‌ ما کمک میشود.

I leave you with this.

من شما رو با ذکر این نکته ترک می‌کنم.

In a time of racial and social tension,

در زمان تنش‌های نژادی و اجتماعی،

embracing this movement

پذیرش این جنبش

and others like this

و جنبش‌هایی از این دست

help us to rise above the confines of the status quo.

به ما کمک می‌کنه به مرزهای وضع موجود غلبه کنیم.

So when you see a woman with braids or locks draping down her back,

پس وقتی زنی را با موی بافته و گیس های آفریقایی که پشت‌ش ریخته می بینید،

or you notice your colleague

یا متوجه همکارتان می شوید

who has stopped straightening her hair to work,

که دیگر برای سرکار آمدن موهایش را صاف نمی کند

do not simply approach her and admire

سراغش نروید تا از او تعریف کنید

and ask her if you can touch it --

و بپرسید که آیا می توانید به موهایش دست بزنید --

(Laughter)

(خنده حضار)

Really appreciate her.

حقیقتا تقدیرش کنید .

Applaud her.

تشویقش کنید.

Heck, even high-five her if that's what you feel so inclined to do.

اصلا اگر احساس راحتی می کنید به او بگویید «بزن قَدش.»

Because this --

چون این --

this is more than about a hairstyle.

چیزی فراتر از یک مدل مو است.

It's about self-love and self-worth.

مسئله عشق به خود و عزت نفس است.

It's about being brave enough

مسئله شجاع بودن است

not to fold under the pressure of others' expectations.

تا زیر فشار انتظارات دیگران خم نشوی.

And about knowing that making the decision to stray from the norm

و دانستن اینکه تصمیم به فاصله گرفتن از هنجارها

does not define who we are,

آنچه ما هستیم را تعریف نمی‌کند،

but it simply reveals who we are.

بلکه آنچه هستیم را فاش می کند.

And finally,

و بالاخره،

being brave is easier

شجاع بودن آسان تر است

when we can count on the compassion of others.

وقتی بتوانیم روی شفقت دیگران حساب کنیم.

So after today,

پس از امروز به بعد،

I certainly hope that we can count on you.

امیدوارم بتوانیم روی شما حساب کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)