3 ways to plan for the (very) long term | Ari Wallach

Translator: Mahshid Emami Reviewer: Leila Ataei

So I've been "futuring," which is a term I made up --

اخیرا مشغول "آینده گردی" هستم البته اصطلاحیه که خودم ساختمش.

(Laughter)

(خنده حضار)

about three seconds ago.

تقریبا سه ثانیه پیش.

I've been futuring for about 20 years,

حدود بیست سال هست که آینده گردی می‌کنم.

and when I first started, I would sit down with people,

وقتی که اولین بار شروع کردم، با چند نفر می‌نشستم،

and say, "Hey, let's talk 10, 20 years out."

و می‌گفتم هی بیا درباره ۱۰،۲۰ سال آینده صحبت کنیم.

And they'd say, "Great."

و آنها می‌گفتند " عالیه ".

And I've been seeing that time horizon

و من می‌دیدم که آن افق زمانی

get shorter and shorter

کوتاه‌تر و کوتاه‌تر و

and shorter,

کوتاه‌تر می‌شود.

so much so that I met with a CEO two months ago

به اندازه‌ای که دوماه پیش با یک مدیر عامل ملاقات داشتم.

and I said -- we started our initial conversation.

و سرصحبت را باز کردم-صحبتهای اولیه‌مان را شروع کردیم.

He goes, "I love what you do. I want to talk about the next six months."

او گفت «من خیلی کارت را دوست دارم. می‌خواهم

(Laughter)

درباره شش ماه آینده صحبت کنم.»

We have a lot of problems that we are facing.

(خنده حضار)

These are civilizational-scale problems.

ما با مشکلات زیادی مواجه هستیم.

The issue though is,

اینها مشکلاتی در مقیاس تمدنی هستند.

we can't solve them

اگر چه مسئله این است،

using the mental models that we use right now

که ما نمی‌توانیم با روشهای فکری که الان برای حل

to try and solve these problems.

این مشکلات بکار می‌بریم، آنها را حل کنیم.

Yes, a lot of great technical work is being done,

بله، کارهای خوب و تکنیکی زیادی در حال انجام گرفتن است،

but there is a problem that we need to solve for a priori, before,

اما یک مشکل وجود دارد که ما باید در آغاز حل کنیم،

if we want to really move the needle on those big problems.

اگر واقعا میخواهیم که سوزنمان را به طرف آن مشکلات بزرگ ببریم.

"Short-termism."

"کوتاه مدت گرایی"

Right? There's no marches. There's no bracelets.

درسته؟ هیچ راهپیمایی، هیچ دست بند و هیچ

There's no petitions that you can sign to be against short-termism.

دادخواستی نیست که بتوان برای مقابله با کوتاه مدت گرایی امضا کرد.

I tried to put one up, and no one signed.

من تلاش کردم یکی درست کنم، اما کسی امضا نکرد.

It was weird.

خیلی عجیب بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

But it prevents us from doing so much.

اما این ما را از زیاده روی باز می‌دارد.

Short-termism, for many reasons,

کوتاه مدت گرایی،به دلایل زیادی،

has pervaded every nook and cranny of our reality.

گوشه و کنار حقیقت ما را فرا گرفته است.

I just want you to take a second

من فقط از شما می‌خواهم که برای یک ثانیه

and just think about an issue that you're thinking, working on.

درباره مسئله‌ای که روی آن فکر یا کار می‌کنید، بیاندیشید.

It could be personal, it could be at work

این مسئله می‌تواند شخصی یا کاری باشد.

or it could be move-the-needle world stuff,

یا در سطح مسائل تاثیرگذار جهانی باشد.

and think about how far out you tend to think

و فکر کنید که برای حل آن

about the solution set for that.

چقدر دوراندیشی می‌کنید.

Because short-termism prevents the CEO

کوتاه‌گرایی مدیرعامل را از خریدن

from buying really expensive safety equipment.

تجهیزات گران قیمت امنیتی باز می‌دارد.

It'll hurt the bottom line.

این تجهیزات به منافع ما ضرر می‌رسانند.

So we get the Deepwater Horizon.

پس دکل نفتی دیپ‌واتر هاریزون را می‌خریم.

Short-termism prevents teachers

کوتاه گرایی معلمان را از

from spending quality one-on-one time with their students.

وقت گذاشتن با کیفیت و یک به یک برای دانش آموزانشان باز می‌دارد.

So right now in America,

پس در حال حاضر در امریکا،

a high school student drops out every 26 seconds.

هر ۲۶ ثانیه یک دبیرستانی ترک تحصیل میکند.

Short-termism prevents Congress --

کوتاه گرایی مجلس را--

sorry if there's anyone in here from Congress --

متاسفم اگر اینجا کسی از مجلس داریم--

(Laughter)

(خنده حضار)

or not really that sorry --

نه واقعا خیلی هم متاسف نیستم--

(Laughter)

(خنده حضار)

from putting money into a real infrastructure bill.

از گذاشتن پول در اقدامات واقعی و زیرساختی باز می‌دارد.

So what we get is the I-35W bridge collapse

پس آنچه نصیب ما می‌شود فروریختن پل l-35w

over the Mississippi a few years ago,

روی میسی سی پی چند سال پیش،

13 killed.

با ۱۳ نفر کشته است.

It wasn't always like this. We did the Panama Canal.

همیشه اینجوری نبوده است. ما کانال پاناما را ساختیم.

We pretty much have eradicated global polio.

ما تقریبا فلج اطفال جهانی را ریشه کن کردیم.

We did the transcontinental railroad, the Marshall Plan.

ما خط ریل بین قاره‌ای (برنامه مارشال) را انجام دادیم.

And it's not just big, physical infrastructure problems and issues.

و فقط درباره مشکلات و مسائل بزرگ، فیزیکی و زیرساختی نیست.

Women's suffrage, the right to vote.

حق رای خانمها، حق رای دادن.

But in our short-termist time,

اما در دوران کوتاه مدت گرایی ما،

where everything seems to happen right now

جایی که به نظر می‌رسد، همه چیز همین الان اتفاق می‌افتد.

and we can only think out past the next tweet or timeline post,

و ما فقط می‌توانیم به اخرین توییت یا پست تایم لاین خود فکر کنیم،

we get hyper-reactionary.

ما بیش از حد واکنش نشان می‌دهیم.

So what do we do?

پس ما چه کار می‌کنیم؟

We take people who are fleeing their war-torn country,

ما آدمهایی را که از کشور جنگ زده شان فرار می‌کنند بازداشت می‌کنیم

and we go after them.

و تحت تعقیب قرار می‌دهیم.

We take low-level drug offenders, and we put them away for life.

ما خلافکارهای سطح پایین مواد مخدر را دستگیر می‌کنیم و تا آخر عمر کنار می‌گذاریم.

And then we build McMansions without even thinking

و بعد بزرگ-عمارتهای بیقواره را می‌سازیم. بدون اینکه فکر کنیم،

about how people are going to get between them and their job.

مردم چطور می‌خواهند بین آنها و شغلهایشان قرار بگیرند.

It's a quick buck.

چون راه پر پولی است.

Now, the reality is, for a lot of these problems,

حالا، حقیقت این است که برای بسیاری از این مشکلات

there are some technical fixes,

یک سری درمانهای فنی هست.

a lot of them.

بسیاری از آنها.

I call these technical fixes sandbag strategies.

اسم این درمانهای فنی را استراتژیهای کیسه شنی گذاشتم.

So you know there's a storm coming,

فرض کنید شما می‌دانید که توفانی در راه است.

the levee is broken, no one's put any money into it,

سد شکسته و هیچ کس برای آن هزینه نکرده است.

you surround your home with sandbags.

شما خانه خود را با کیسه‌های شنی محصور میکنید.

And guess what? It works.

و حدس بزنید چه می‌شود؟ موثر است.

Storm goes away, the water level goes down,

توفان میگذرد و سطح آب پایین می‌رود.

you get rid of the sandbags,

و شما از شر کیسه‌های شنی خلاص می‌شوید.

and you do this storm after storm after storm.

و شما این کار را برای توفانهای بعدی انجام می‌دهید.

And here's the insidious thing.

و نکته موذیانه این است که

A sandbag strategy

استراتژی کیسه شنی

can get you reelected.

می‌تواند موجب شود مردم دوباره به شما رای دهند.

A sandbag strategy

استراتژی کیسه شنی

can help you make your quarterly numbers.

می‌تواند به شما کمک کند که درآمد بیشتری داشته باشید.

Now, if we want to move forward

حالا، اگر بخواهیم بسمت آینده‌ای متفاوت با

into a different future than the one we have right now,

چیزی که درحال حاضر داریم، حرکت کنیم.

because I don't think we've hit --

چون من فکر نمی‌کنم که رسیده باشیم--

2016 is not peak civilization.

۲۰۱۶ نقطه اوج تمدن نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

There's some more we can do.

ما توانایی انجام بیش از اینها را داریم.

But my argument is that unless we shift our mental models and our mental maps

اما بحث من این است، مادامی که ما مدلها و برنامه‌های ذهنیمان را

on how we think about the short,

درباره فکر کردنمان به کوتاه مدت تغییر ندهیم،

it's not going to happen.

این اتفاق نمی‌افتد.

So what I've developed is something called "longpath,"

پس من چیزی به نام "راه دراز" را توسعه دادم.

and it's a practice.

و این یک تمرین است.

And longpath isn't a kind of one-and-done exercise.

و راه دراز تمرینی برای یکبار انجام دادن نیست.

I'm sure everyone here at some point has done an off-site

مطمئنم همه حاضرین زمانی یک تمرین میدانی را انجام داده‌اند.

with a lot of Post-It notes and whiteboards,

با بسیاری از یادداشتهایی برای یاد‌آوری و و تخته‌های وایت بورد.

and you do --

و شما انجام می‌دهید---

no offense to the consultants in here who do that --

امیدوارم به مشاوران حاضر در اینجا که اینکار را انجام می‌دهند، توهین نشود--

and you do a long-term plan,

و شما یک برنامه دراز مدت می‌ریزید.

and then two weeks later, everyone forgets about it.

و بعد از دوهفته، همه آن را فراموش می‌کنند.

Right? Or a week later. If you're lucky, three months.

درسته؟ یا بعد از یک هفته. اگر خوش شانس باشید، سه ماه.

It's a practice because it's not necessarily a thing that you do.

این یک تمرین است چون لزوما چیزی نیست که شما انجام بدهید.

It's a process where you have to revisit different ways of thinking

این یک روند است که شما باید برای هر تصمیم بزرگی که می‌گیرید،

for every major decision that you're working on.

راه‌های مختلف فکر کردن را در نظر بگیرید.

So I want to go through those three ways of thinking.

پس من می‌خواهم آن ۳ راه فکر کردن را بازگو کنم.

So the first: transgenerational thinking.

خوب اولی: فکرکردن بین نسلی است.

I love the philosophers:

من عاشق فلاسفه هستم:

Plato, Socrates, Habermas, Heidegger.

پلاتو، سقراط، هابرماس، هایدگر.

I was raised on them.

من با آنها بزرگ شدم.

But they all did one thing

اما آنها همه یک چیز را انجام دادند،

that didn't actually seem like a big deal

که به نظر نمی‌رسید مسئله بزرگی باشد.

until I really started kind of looking into this.

تا زمانیکه شروع کردم و واقعا به این مسئله دقت کردم.

And they all took,

و آنها همگی بعنوان یک

as a unit of measure for their entire reality

معیار برای تمام حقیقتشان،

of what it meant to be virtuous and good,

معیار خوبی و تقوا،

the single lifespan,

تنها یک طول عمر

from birth to death.

از تولد تا مرگ را در نظر می‌گرفتند.

But here's a problem with these issues:

اما مشکلی در مورد این مسائل وجود دارد:

they stack up on top of us,

آنها مقیاسی بالاتر از ما دارند.

because the only way we know how to do something good in the world

چون تنها راهی که ما برای نیکوکاری می‌شناسیم،

is if we do it between our birth and our death.

نیکوکاری در فاصله بین تولد و مرگمان است.

That's what we're programmed to do.

این چیزی است که ما طبق عادت انجام می‌دهیم.

If you go to the self-help section in any bookstore,

اگر شما در هر کتاب فروشی به بخش خود یاری بروید.

it's all about you.

همه چیز درباره شماست.

Which is great,

که عالی هم هست.

unless you're dealing with some of these major issues.

مگر اینکه شما با یکی از این مسائل اساسی درگیر باشید.

And so with transgenerational thinking,

پس با تفکر بین نسلی،

which is really kind of transgenerational ethics,

که در حقیقت یک نوع اصول اخلاقی بین نسلی است.

you're able to expand how you think about these problems,

شما می‌توانید تفکر خود درباره این مشکلات و نقش خود

what is your role in helping to solve them.

در حل آنها را گسترش دهید.

Now, this isn't something that just has to be done at the Security Council chamber.

حالا این چیزی نیست که باید فقط در دفتر شورای امنیت صورت بگیرد.

It's something that you can do in a very kind of personal way.

این چیزی است که شما می‌توانید خیلی شخصی انجام دهید.

So every once in a while, if I'm lucky, my wife and I like to go out to dinner,

خب هر از چند گاهی، اگر خوش شانس باشم، من و همسرم دوست داریم شام را بیرون بخوریم.

and we have three children under the age of seven.

و ما سه تا بچه زیرهفت سال داریم.

So you can imagine it's a very peaceful, quiet meal.

پس می‌توانید تصور کنید که وعده آرام و ساکتی است.

(Laughter)

(خنده حضار)

So we sit down and literally all I want to do is just eat and chill,

خب ما می‌نشینیم و واقعا فقط می‌خواهم که غذا بخورم و راحت باشم،

and my kids have a completely and totally different idea

و بچ‌ههای من درباره کاری که ما قرار است انجام دهیم.

of what we're going to be doing.

فکر کاملا متفاوتی دارند.

And so my first idea

و اولین فکر من

is my sandbag strategy, right?

استراتژی کیسه شنی است، درسته؟

It's to go into my pocket and take out the iPhone

دست در جیبم ببرم و آیفون را دربیاورم،

and give them "Frozen"

و به آنها "frozen" (یخ زده) بدهم.

or some other bestselling game thing.

یا بازی و چیزهای پرفروش دیگر.

And then I stop

اما دست نگه می‌دارم.

and I have to kind of put on this transgenerational thinking cap.

و من باید یک جورهایی این کلاه تفکر بین نسلی را روی سرم بگذارم.

I don't do this in the restaurant, because it would be bizarre,

من این کار را در رستوران انجام نمی‌دهم چون عجیب و غریب خواهد بود.

but I have to --

اما مجبورم--

I did it once, and that's how I learned it was bizarre.

یک دفعه انجام دادم، و اینطوری متوجه شدم خیلی عجیب است.

(Laughter)

(خنده حضار)

And you have to kind of think, "OK, I can do this."

و شما باید فکر کنید، «خب، من می‌توانم اینکار را انجام دهم.»

But what is this teaching them?

اما اینکار به آنها چه میاموزد؟

So what does it mean if I actually bring some paper

خب چه معنی خواهد داشت اگر من کمی کاغذ بیاورم

or engage with them in conversation?

یا همراه انها به گفتگو بپردازم؟

It's hard. It's not easy, and I'm making this very personal.

سخت است. آسان نیست، و من این را خیلی شخصی کردم.

It's actually more traumatic

در واقع برای من سرگرم کردن

than some of the big issues that I work on in the world --

بچه‌هایم هنگام شام از بعضی از مسائل بزرگ جهانی که روی آنها کار می‌کنم،

entertaining my kids at dinner.

استرس‌آورتر است.

But what it does is it connects them here in the present with me,

اما این کار موجب می‌شود که آنها با من اینجا و در لحظه ارتباط برقرار کنند.

but it also --

اما این هم چنان--

and this is the crux of transgenerational thinking ethics --

و این مشکل اصلی اصول اخلاقی تفکر بین نسلی است--

it sets them up to how they're going to interact with their kids

تعیین می‌کند که آنها چگونه با بچه‌هایشان ارتباط برقرار می‌کنند.

and their kids and their kids.

و بچه‌های آنها با بچه‌هایشان و ...

Second, futures thinking.

دومی: دور اندیشی.

When we think about the future,

زمانیکه ما در مورد آینده فکر می‌کنیم،

10, 15 years out,

۱۰،۱۵ سال آینده،

give me a vision of what the future is.

چشم اندازی از این آینده بمن بدهید.

You don't have to give it to me, but think in your head.

مجبور نیستید که بمن بدهیدش، اما در ذهنتان به آن فکر کنید.

And what you're probably going to see

و چیزی که شما احتمالا خواهید دید

is the dominant cultural lens

لنز فرهنگی غالب است

that dominates our thinking about the future right now:

که در حال حاضر بر تفکر ما درباره آینده غالب است:

technology.

تکنولوژی.

So when we think about the problems,

پس زمانیکه ما درباره مشکلات فکر می‌کنیم،

we always put it through a technological lens,

ما همیشه آنها را با لنز تکنولوژی میب‌ینم،

a tech-centric, a techno-utopia, and there's nothing wrong with that,

یک تکنولوژی محوری، یک آرمان شهر تکنولوژیک، و هیچ اشکالی هم ندارد.

but it's something that we have to really think deeply about

اما چیزی است که ما واقعا باید عمیقا درباره آن فکر کنیم،

if we're going to move on these major issues,

اگر بخواهیم که این مشکلات اساسی را حل کنیم.

because it wasn't always like this. Right?

چرا که همیشه اینگونه نبوده است. درسته؟

The ancients had their way of thinking

قدیمیها روش فکر کردن خود را

about what the future was.

درباره چیستی آینده داشتند.

The Church definitely had their idea of what the future could be,

کلیساها قطعا نظر خود را درباره اینکه آینده چه خواهد بود، داشتند.

and you could actually pay your way into that future. Right?

و شما در واقع می‌توانستید آینده خود را بخرید. درسته؟

And luckily for humanity,

و مایه خوشبختی انسانیت است،

we got the scientific revolution.

که ما انقلاب علمی را داشتیم.

From there, we got the technology,

از آنجا، ما صاحب تکنولوژی شدیم،

but what has happened --

اما چه رخ داده است --

And by the way, this is not a critique.

و در ضمن این یک انتقاد نیست.

I love technology.

من عاشق تکنولوژی هستم.

Everything in my house talks back to me,

همه چیز در خانه‌ام با من حرف میزند،

from my children to my speakers to everything.

از بچه‌هایم گرفته تا بلندگوهایم و همه چیز.

(Laughter)

(خنده حضار)

But we've abdicated the future from the high priests in Rome

اما ما آینده را از پاپهای روم به

to the high priests of Silicon Valley.

کشیش‌های بزرگ سیلیکون والی واگذار کرده‌ایم.

So when we think, well, how are we going to deal with climate

پس وقتی فکر می‌کنیم، چگونه مشکل آب وهوا را حل خواهیم کرد

or with poverty or homelessness,

یا فقر و بی خانمانی را،

our first reaction is to think about it through a technology lens.

اولین عکسل العمل ما فکر کردن به آن با لنز تکنولوژی است.

And look, I'm not advocating that we go to this guy.

و ببینید، من نمیگویم که به سراغ این مرد برویم.

I love Joel, don't get me wrong,

من عاشق ژول هستم، اشتباه نکنید،

but I'm not saying we go to Joel.

اما من نمی‌گویم که به سراغ ژول برویم.

What I'm saying is we have to rethink

چیزی که من می‌گویم این است که

our base assumption about only looking at the future in one way,

باید درباره فرض اولی که در نگاه به آینده از تنها یک روزنه داریم،دوباره فکر کنیم.

only looking at it through the dominant lens.

روزنه و لنز تفکرغالب

Because our problems are so big and so vast

چون مشکلات ما آنقدر بزرگ و گسترده‌اند،

that we need to open ourselves up.

که ما باید ذهنمان را باز کنیم.

So that's why I do everything in my power not to talk about the future.

به همین دلیل است که من همه توانم را بکار می‌گیرم که درباره آینده حرف نزنم.

I talk about futures.

من در مورد آینده‌ها حرف میزنم.

It opens the conversation again.

این بحث را دوباره آغاز می‌کند.

So when you're sitting and thinking

پس زمانی که می‌نشینید و فکر می‌کنید

about how do we move forward on this major issue --

که چطور یک مسئله اساسی را حل کنیم،

it could be at home,

می‌تواند در خانه باشد،

it could be at work,

می‌تواند سرکار باشد،

it could be again on the global stage --

می‌تواند در سطح جهانی باشد--

don't cut yourself off from thinking about something beyond technology as a fix

خودتان را از فکر کردن درباره راه حلی فراتر از تکنولوژی باز ندارید.

because we're more concerned about technological evolution right now

چون ما امروز بیشتر نگران انقلاب تکنولوژی هستیم تا

than we are about moral evolution.

انقلاب اخلاقی.

And unless we fix for that,

تا زمانیکه این را درست نکنیم،

we're not going to be able to get out of short-termism

قادر نخواهیم بود از کوتاه مدت گرایی خارج شویم

and get to where we want to be.

و به جایی که می‌خواهیم برسیم.

The final, telos thinking. This comes from the Greek root.

آخرین: تفکر تلوسی که ریشه یونانی دارد.

Ultimate aim and ultimate purpose.

هدف و مقصد غائی.

And it's really asking one question:

که در حقیقت تنها یک سوال است:

to what end?

برای چه مقصدی؟

When was the last time you asked yourself: To what end?

آخرین باری که از خود پرسیدید برای چه مقصدی کی بود ؟

And when you asked yourself that, how far out did you go?

و وقتی که از خود این را پرسیدید چقدر پیشرفت کردید؟

Because long isn't long enough anymore.

چون دور دیگر به اندازه ی کافی دور نیست.

Three, five years doesn't cut it.

سه و پنج سال کافی نیست.

It's 30, 40, 50, 100 years.

سی، چهل، پنجاه و صد سال خوب است.

In Homer's epic, "The Odyssey,"

در حماسه هومر " اُدیسه "

Odysseus had the answer to his "what end."

اُدیسه مقصدش را می‌شناخت.

It was Ithaca.

مقصدش "ایتاکا" بود.

It was this bold vision of what he wanted --

چشم انداز روشنی بود از چیزی که میخواست--

to return to Penelope.

بازگشت به پنه لوپه.

And I can tell you, because of the work that I'm doing,

و من بواسطه کارم می‌توانم به شما بگویم،

but also you know it intuitively -- we have lost our Ithaca.

اما شما باطنا می‌دانید-- که ما ایتاکایمان را از دست داده‌ایم.

We have lost our "to what end," so we stay on this hamster wheel.

مقصدمان را گم کرده‌ایم پس روی این چرخ همستر می‌مانیم.

And yes, we're trying to solve these problems,

و بله، تلاش می‌کنیم این مشکلات را حل کنیم،

but what comes after we solve the problem?

اما بعد از اینکه مشکل را حل کنیم، چه پیش میاید؟

And unless you define what comes after, people aren't going to move.

مردم به جلو نخواهند رفت مگر اینکه مشخص کنید که بعد چه پیش میاید.

The businesses -- this isn't just about business --

کسب و کارها --این تنها در مورد کسب و کار نیست--

but the businesses that do consistently, who break out of short-termism

اما کسب و کارهایی که پیوسته از محدوده کوتاه گرایی فراتر می‌روند

not surprisingly are family-run businesses.

جای تعجب ندارد که کسب و کارهای خانوادگی هستند.

They're transgenerational. They're telos. They think about the futures.

آنها بین نسلی‌اند. تلوسی هستند و درباره آینده‌ها فکر می‌کنند.

And this is an ad for Patek Philippe. They're 175 years old,

و این یک تبلیغ برای "پاتک فیلیپ" است. آنها 175 ساله هستند،

and what's amazing is that they literally embody

و چیزی که شگفت انگیز این است که آنها عینا این احساس راه طولانی

this kind of longpathian sense in their brand,

را در نشان تجاریشان به تصویر می‌کشند،

because, by the way, you never actually own a Patek Philippe,

چون، در ضمن، شما هرگز صاحب یک پاتک فیلیپ نخواهید شد،

and I definitely won't --

و من هم یقینا نخواهم شد--

(Laughter)

(خنده حضار)

unless somebody wants to just throw 25,000 dollars on the stage.

مگر اینکه کسی یک مرتبه ۲۵ هزار دلار بطرف صحنه پرت کند.

You merely look after it for the next generation.

شما صرفا برای نسل بعدی به آن توجه می‌کنید.

So it's important that we remember,

پس مهم است که به یاد داشته باشیم،

the future, we treat it like a noun.

که آینده آنطور که ما با آن برخورد می‌کنیم،

It's not. It's a verb.

یک اسم نیست. یک فعل است.

It requires action.

به عمل نیاز دارد.

It requires us to push into it.

لازم است که ما به طرف آن بشتابیم.

It's not this thing that washes over us.

آینده چیزی نیست که بر ما ظهور می‌کند.

It's something that we actually have total control over.

چیزی است که ما در واقع کاملا روی آن کنترل داریم.

But in a short-term society, we end up feeling like we don't.

اما در یک جامعه کوتاه مدت گرا، ما سرانجام احساس خواهیم کرد که کنترل نداریم.

We feel like we're trapped.

ما احساس می‌کنیم که به دام افتاده‌ایم.

We can push through that.

ما می‌توانیم از آن عبور کنیم.

Now I'm getting more comfortable

حالا من بتدریج با این حقیقت راحت‌تر کنار می آیم.

in the fact that at some point

که در جایی از

in the inevitable future,

آینده اجتناب‌ناپذیر،

I will die.

خواهم مرد.

But because of these new ways of thinking and doing,

اما به خاطر این روشهای تفکر و عملکرد جدید،

both in the outside world and also with my family at home,

هم در دنیای بیرون و هم با خانواده‌ام در خانه،

and what I'm leaving my kids, I get more comfortable in that fact.

و چیزی که برای بچه‌هایم به یادگار م۶یگذارم، با این حقیقت راحت‌تر کنار میایم.

And it's something that a lot of us are really uncomfortable with,

و این چیزی است که بیشتر ما با آن راحت نیستیم.

but I'm telling you,

اما من به شما می‌گویم،

think it through.

خوب به آن فکر کنید.

Apply this type of thinking and you can push yourself past

این طرز فکر را بکار بگیرید و شما می‌توانید از چیزی که ناچارا

what's inevitably very, very uncomfortable.

بسیار، بسیار ناراحت کننده است، بگذرید.

And it all begins really with yourself asking this question:

و واقعا همه چیز با پرسیدن این سوال از خودتان شروع می‌شود:

What is your longpath?

راه دراز شما چیست؟

But I ask you, when you ask yourself that

اما من از شما میخواهیم، وقتی از خودتان این را پرسیدید

now or tonight or behind a steering wheel

حالا یا امشب یا پشت فرمان

or in the boardroom or the situation room:

یا اتاق هیئت مدیره یا اتاق شرح وضعیت:

push past the longpath,

از راه دراز فراتر بروید،

quick, oh, what's my longpath the next three years or five years?

سریع، اُه، راه دراز من در سه یا پنج سال آینده چیست؟

Try and push past your own life if you can

سعی کنید که اگر می‌توانید از عمر خود فراتر روید.

because it makes you do things a little bit bigger

چون این باعث می‌شود که کارهایی کمی بزرگ‌تر از آنچه

than you thought were possible.

فکر می‌کردید ممکن است، انجام دهید.

Yes, we have huge, huge problems out there.

بله ما مشکلات خیلی بزرگی در دنیا داریم.

With this process, with this thinking,

با این روند، با این طرز فکر،

I think we can make a difference.

من فکر می‌کنم که می‌توانیم تغییری ایجاد کنیم،

I think you can make a difference,

من فکر می‌کنم که شما می‌ت۰وانید تغییری ایجاد کنید،

and I believe in you guys.

و من به شما ایمان دارم، دوستان.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)