The dirty secret of capitalism -- and a new way forward | Nick Hanauer

Translator: Yashar PourMohammad Reviewer: Mansoureh Hadavand

I am a capitalist,

من یک سرمایه‌دارهستم،

and after a 30-year career in capitalism

و بعد از ۳۰ سال سابقه در سرمایه‌داری

spanning three dozen companies,

که شامل ۳۶ شرکت می‌شود،

generating tens of billions of dollars in market value,

و تولیدی به ارزش ده‌ها میلیارد دلار در بازار،

I'm not just in the top one percent, I'm in the top .01 percent of all earners.

نه تنها در بالای یک درصد از پردرآمدترین‌ها هستم، بلکه در بالای یک دهم درصد از آنها.

Today, I have come to share the secrets of our success,

امروز به اینجا آمدم که رازهای موفقیتم را با شما به اشتراک بگذارم

because rich capitalists like me have never been richer.

چون که سرمایه‌دارهای پولدار مثل من هیچوقت اینقدر پولدار نبودیم.

So the question is, how do we do it?

سوال اینجاست که، چطور توانستیم این کار را بکنیم؟

How do we manage to grab

چطور موفق شدیم که

an ever-increasing share of the economic pie every year?

هر سال سهممان را از اقتصاد بیشتر کنیم؟

Is it that rich people are smarter than we were 30 years ago?

آیا آدم‌های پولدار نسبت به ۳۰ سال پیش باهوش‌تر شدن؟

Is it that we're working harder than we once did?

آیا نسبت به قدیم سخت‌کوش‌تر شدیم؟

Are we taller, better looking?

قدمان بلندتر شده، خوش‌تیپ‌تر شده‌‌ایم؟

Sadly, no.

متاسفانه، نه.

It all comes down to just one thing:

اینها همه به یک چیز برمی‌گردد:

economics.

اقتصاد.

Because, here's the dirty secret.

چون راز کثیف اینجاست.

There was a time in which the economics profession

قدیم، دورانی بود که حرفه‌ی اقتصاد

worked in the public interest,

به نفع عموم کار می‌کرد،

but in the neoliberal era,

اما در دوران نئولیبرال،

today,

امروز،

they work only for big corporations

آنها فقط برای شرکت‌های بزرگ

and billionaires,

و میلیاردرها کار می‌کنند.

and that is creating a little bit of a problem.

و این موضوع یک مساله کوچک ایجاد می‌کند.

We could choose to enact economic policies

ما اگر بخواهیم می‌توانیم سیاست‌های اقتصادی تصویب کنیم،

that raise taxes on the rich,

که مالیات پولدارها را زیاد کند،

regulate powerful corporations or raise wages for workers.

شرکت‌های قدرتمند را کنترل کند یا دستمزد کارمندان را زیاد کند.

We have done it before.

قبلا این کارها را کرده‌ایم.

But neoliberal economists would warn

اما اقتصاددان‌های نئولیبرال اخطار خواهند داد

that all of these policies would be a terrible mistake,

که همه‌ی این سیاست‌ها یک اشتباه بزرگ خواهد بود،

because raising taxes always kills economic growth,

چون که بالا بردن مالیات همیشه جلوی رشد اقتصادی را می‌گیرد،

and any form of government regulation

و هر نحو اعمال کنترل دولت

is inefficient,

ناکارآمد است،

and raising wages always kills jobs.

و بالا بردن مالیات همیشه شغل‌ها را از بین می‌برد.

Well, as a consequence of that thinking,

خب، عاقبت این تفکر این بوده که،

over the last 30 years, in the USA alone,

در ۳۰ سال گذشته، فقط در آمریکا،

the top one percent has grown 21 trillion dollars richer

یک درصد پولدار، ۲۱ تریلیون دلار پولدارتر شدند

while the bottom 50 percent have grown 900 billion dollars poorer,

درحالی که ۵۰ درصد پایین، ۹۰۰ میلیارد دلار فقیرتر شدند،

a pattern of widening inequality that has largely repeated itself

یک الگوی گسترش بی‌عدالتی، که تا حد زیادی در جهان

across the world.

خودش را تکرار کرده است.

And yet, as middle class families struggle to get by

و در حالی که خانواده‌های طبقه متوسط تلاش می‌کنند تا از عهده‌ی مخارجی که

on wages that have not budged in about 40 years,

در تقریبا ۴۰ سال گذشته تکان نخورده بربیایند،

neoliberal economists continue to warn that the only reasonable response

اقتصاددان‌های نئولیبرال همچنان اخطار می‌دهند که تنها جواب منطقی

to the painful dislocations of austerity and globalization

به نابجایی‌های دردناک ریاضت کشیدن و جهانی‌سازی،

is even more austerity and globalization.

ریاضت و جهانی‌سازی حتی بیشتر از قبل است.

So, what is a society to do?

پس، یک جامعه باید چه کار کند؟

Well, it's super clear to me what we need to do.

خب، این برای من کاملا روشن است که چه کار باید بکنیم.

We need a new economics.

ما به یک اقتصاد جدید نیاز داریم.

So, economics has been described as the dismal science,

خب، اقتصاد یک علم ناخوشایند توصیف می‌شود،

and for good reason, because as much as it is taught today,

و دلیل خوبی هم دارد، چون هرچقدر هم که امروزه آموزش داده می‌شود،

it isn't a science at all,

اقتصاد اصلا علم نیست،

in spite of all of the dazzling mathematics.

علی‌رغم همه‌ی ریاضیات خیره‌کننده‌ای که دارد.

In fact, a growing number of academics and practitioners

در واقع، تعداد روز افزونی از دانشگاهیان و متخصصین

have concluded that neoliberal economic theory is dangerously wrong

به این نتیجه رسیده‌اند که تئوری اقتصاد نئولیبرال به صورت خطرناکی غلط است

and that today's growing crises of rising inequality

و اینکه بحران‌های رو به رشد ایجاد بی‌عدالتی

and growing political instability

و رشد ناپایداری سیاسی

are the direct result of decades of bad economic theory.

نتایج مستقیم ده‌ها سال تئوری افتصاد بد است.

What we now know is that the economics that made me so rich isn't just wrong,

چیزی که الآن می‌دانیم این است که اقتصادی که من را اینقدر پولدار کرده نه تنها غلط،

it's backwards,

بلکه وارونه است،

because it turns out

چون معلوم شده که

it isn't capital that creates economic growth,

این سرمایه نیست که رشد اقتصادی را می‌سازد،

it's people;

بلکه مردم آنرا می‌سازند؛

and it isn't self-interest that promotes the public good,

و منافع شخصی نیست که رفاه عمومی را رواج می‌دهد،

it's reciprocity;

معامله کردن رواجش می‌دهد؛

and it isn't competition that produces our prosperity,

و رقابت نیست که سعادت ما را تولید می‌کند،

it's cooperation.

همکاری آنرا تولید می‌کند.

What we can now see is that an economics that is neither just nor inclusive

چیزی که الآن می‌توانیم ببینیم این است که اقتصادی که نه عادلانه است و نه فراگیر

can never sustain the high levels of social cooperation

هیچوقت نمی‎‌تواند سطح بالایی از تعامل اجتماعی

necessary to enable a modern society to thrive.

که برای شکوفایی یک اقتصاد مدرن لازم است را حفظ کند.

So where did we go wrong?

پس کجا راهمان را اشتباه رفتیم؟

Well, it turns out that it's become painfully obvious

خب، معلوم شده که به طرز دردناکی واضح است

that the fundamental assumptions that undergird neoliberal economic theory

که مفروضات اساسی که بنیان تئوری اقتصاد نئولیبرال را تشکیل می‌دهند

are just objectively false,

به کل غلط هستند،

and so today first I want to take you through some of those mistaken assumptions

و به همین خاطر می‌خواهم امروز تعدادی از این مفروضات اشتباه را نشانتان دهم

and then after describe where the science suggests prosperity actually comes from.

و بعد توضیح دهم که از دید علم سعادت واقعا از کجا می‌آید.

So, neoliberal economic assumption number one is

خب، فرض غلط اقتصاد نئولیبرال شماره یک این است

that the market is an efficient equilibrium system,

که بازار یک سیستم تعادلی بهینه است،

which basically means that if one thing in the economy, like wages, goes up,

که اساسا یعنی اگر یک چیزی مثل دستمزد در اقتصاد بالا برود،

another thing in the economy, like jobs, must go down.

چیز دیگری در اقتصاد مثل اشتغال، باید پایین برود.

So for example, in Seattle, where I live,

پس به عنوان مثال در سیاتل، جایی که زندگی می‌کنم،

when in 2014 we passed our nation's first 15 dollar minimum wage,

وقتی ما در سال ۲۰۱۴ اولین قانون پایه حقوق ۱۵ دلار کشور را تصویب کردیم،

the neoliberals freaked out over their precious equilibrium.

نئولیبرال‌ها به خاطر تعادل باارزششان کلی سروصدا کردند.

"If you raise the price of labor," they warned,

«اگر قیمت نیروی کار را بالا ببرید،» اخطار دادند

"businesses will purchase less of it.

«کسب‌وکارها کمتر سراغش می‌روند.

Thousands of low-wage workers will lose their jobs.

هزاران کارگر حقوق پایین بیکار خواهند شد.

The restaurants will close."

رستوران‌ها تعطیل خواهند شد.»

Except ...

اما ...

they didn't.

نشدند.

The unemployment rate fell dramatically.

نرخ بیکاری به شدت سقوط کرد.

The restaurant business in Seattle boomed.

کسب‌وکار رستوران در سیاتل رونق گرفت.

Why?

چرا؟

Because there is no equilibrium.

به خاطر اینکه تعادلی وجود ندارد.

Because raising wages doesn't kill jobs, it creates them;

چون افزایش دستمزد، اشتغال را از بین نمی‌برد، بوجود می‌آوردش؛

because, for instance,

چون، برای مثال،

when restaurant owners are suddenly required to pay restaurant workers enough

وقتی صاحبان رستوران مجبور شدند به کارمندان خود به اندازه‌ای پرداخت کنند

so that now even they can afford to eat in restaurants,

که حالا آنها هم می‌توانند در رستوران غذا بخورند،

it doesn't shrink the restaurant business,

این کسب‌وکار رستوران را کاهش نمی‌دهد،

it grows it, obviously.

به وضوح آنرا گسترش می‌دهد.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنون.

The second assumption is

فرض دوم اینکه

that the price of something is always equal to its value,

قیمت هر چیز همیشه معادل ارزشش است،

which basically means that if you earn 50,000 dollars a year

که اساسا یعنی اگر شما سالی ۵۰ هزار دلار درآمد داشته باشید

and I earn 50 million dollars a year,

و من سالی ۵۰ میلیون دلار درآمد داشته باشم،

that's because I produce a thousand times as much value as you.

به خاطر این است که من هزار برابر بیشتر از شما ارزش تولید می‌کنم.

Now,

حالا،

it will not surprise you to learn

برایتان شگفت آور نیست که متوجه شوید

that this is a very comforting assumption

این فرض خیلی دلگرم کننده است

if you're a CEO paying yourself 50 million dollars a year

اگر مدیرعامل هستی و به خودت سالی ۵۰ میلیون دلار می‌پردازی

but paying your workers poverty wages.

ولی به کارمندهایت حقوق فقیرانه می‌پردازی.

But please, take it from somebody who has run dozens of businesses:

اما خواهش می‌کنم، این را از کسی که ده‌ها کسب‌وکار را اداره کرده قبول کنید:

this is nonsense.

این مزخرف است.

People are not paid what they are worth.

مردم چیزی که لایقش هستند را دریافت نمی‌کنند.

They are paid what they have the power to negotiate,

آنها چیزی را دریافت می‌کنند که قدرت مذاکره کردنش را دارند،

and wages' falling share of GDP

و روند کاهش سهم دستمزد از تولید ناخالص داخلی

is not because workers have become less productive

به این خاطر نیست که کارگرها کمتر مولد شده‌اند

but because employers have become more powerful.

بلکه به این خاطر است که کارفرماها قدرتمندتر شده‌اند.

And --

و --

(Applause)

(تشویق)

And by pretending that the giant imbalance in power between capital and labor

و با تظاهر به اینکه عدم توازن بزرگ بین قدرت سرمایه و کار

doesn't exist,

وجود ندارد،

neoliberal economic theory became essentially

تئوری اقتصاد نئولیبرال اساسا تبدیل شده است

a protection racket for the rich.

به یک مغلطه که از پولدارها محافظت کند.

The third assumption, and by far the most pernicious,

فرض سوم، و تا الآن مخرب‌ترین است،

is a behavioral model

یک مدل رفتاری است

that describes human beings as something called "homo economicus,"

که انسان‌ها را چیزی توصیف می‌کند به نام homo economicus،

which basically means that we are all perfectly selfish,

که اساسا یعنی همه‌ی ما کاملا خودخواه،

perfectly rational and relentlessly self-maximizing.

کاملا منطقی، و بی‌رحمانه منفعت‌طلب هستیم.

But just ask yourselves,

اما از خودتان بپرسید،

is it plausible that every single time for your entire life,

آیا ممکن است که در تمام زندگیتان هر وقت

when you did something nice for somebody else,

که کار خوبی برای شخص دیگری انجام دادید،

all you were doing was maximizing your own utility?

فقط در حال افزایش دادن منافع خودتان بوده‌اید؟

Is it plausible that when a soldier jumps on a grenade to defend fellow soldiers,

آیا ممکن است که وقتی یک سرباز روی مین می‌پرد که از هم‌رزم‌هایش محافظت کند،

they're just promoting their narrow self-interest?

فقط در حال ارتقای منافع شخصی محدود به خودش بوده‌است؟

If you think that's nuts,

اگر فکر می‌کنید این احمقانه است،

contrary to any reasonable moral intuition,

بر خلاف همه‌ی بینش‌های معقول اخلاقی،

that's because it is

به این خاطر است که هست

and, according to the latest science,

و بر اساس آخرین دست‌یافته‌های علم،

not true.

درست نیست.

But it is this behavioral model

اما این مدل رفتاری هست

which is at the cold, cruel heart of neoliberal economics,

که در قلب سرد و بی‌رحم اقتصاد نئولیبرال وجود دارد،

and it is as morally corrosive

و همانقدر تباهی دارد

as it is scientifically wrong

که از لحاظ علمی غلط است.

because, if we accept at face value

چون، اگر ما این ارزش را قبول کنیم

that humans are fundamentally selfish,

که آدم‌ها از اساس خودخواه هستند،

and then we look around the world

و بعد به اطراف جهان نگاه کنیم

at all of the unambiguous prosperity in it,

به همه کامیابی‌های بی‌چون‌وچرایی که در آن وجود دارد،

then it follows logically,

آن وقت منطقا نتیجه می‌گیریم،

then it must be true by definition,

که این به تعریف باید درست باشد،

that billions of individual acts of selfishness

که میلیاردها عمل خودخواهانه‌ی آدم‌ها

magically transubstantiate into prosperity and the common good.

به صورت جادویی تبدیل شده است به سعادت و خوبی همگی.

If we humans are merely selfish maximizers,

اگه ما آدم‌ها صرفا حداکثر کننده‌های خودخواه هستیم،

then selfishness is the cause of our prosperity.

پس خودخواهی علت سعادت ماست.

Under this economic logic,

تحت این منطق اقتصادی،

greed is good,

طمع خوب است،

widening inequality is efficient,

گسترش نابرابری بهینه است،

and the only purpose of the corporation

و تنها هدف شرکت‌ها

can be to enrich shareholders,

می‌تواند پولدار کردن سهام داران باشد،

because to do otherwise would be to slow economic growth

چون که عمل‌کردن غیر از این رشد اقتصادی را کند می‌کند

and harm the economy overall.

و به طور کلی به اقتصاد آسیب می‌زند.

And it is this gospel of selfishness

و این کتاب مقدس خودخواهی است

which forms the ideological cornerstone of neoliberal economics,

که بنیاد ایدئولوژی اقتصاد نئولیبرال را شکل داده است،

a way of thinking which has produced economic policies

روش فکر کردنی که سیاست‌های اقتصادی را بوجود آورده

which have enabled me and my rich buddies in the top one percent

که به من و رفقای پولدار یک درصدی‌ام این امکان را داده است

to grab virtually all of the benefits of growth over the last 40 years.

که عملا همه‌ی منافع رشد در ۴۰ سال گذشته را برای خودمان بگیریم.

But,

اما،

if instead

اگه عوض این

we accept the latest empirical research,

آخرین تحقیقات تجربی را قبول کنیم،

real science, which correctly describes human beings

علم واقعی، که به درستی انسان‌ها را به عنوان موجوداتی

as highly cooperative,

که بسیار همکاری کننده،

reciprocal

تعامل کننده

and intuitively moral creatures,

و ذاتا اخلاقی توصیف می‌کند،

then it follows logically

آنوقت منطقا نتیجه می‌گیریم

that it must be cooperation

که این باید همکاری باشد

and not selfishness

و نه خودخواهی

that is the cause of our prosperity,

که عامل سعادت ماست.

and it isn't our self-interest

و خودخواهی ما نیست

but rather our inherent reciprocity

که قدرت بزرگ اقتصادی بشر است،

that is humanity's economic superpower.

بلکه تعامل‌گری ذاتی ماست.

So at the heart of this new economics

در قلب این اقتصاد جدید

is a story about ourselves that grants us permission to be our best selves,

داستانی درباره ‌ی ما هست که به ما اجازه می‌دهد بهترین خودمان باشیم،

and, unlike the old economics,

و برخلاف اقتصاد سابق،

this is a story that is virtuous

این داستانی است که هم فضیلت دارد

and also has the virtue of being true.

و هم این حسن را دارد که درست است.

Now,

حالا،

I want to emphasize that this new economics

می‌خواهم تاکید کنم که این اقتصاد جدید

is not something I have personally imagined or invented.

چیزی نیست که من شخصا تخیل یا اختراعش کرده‌ام.

Its theories and models are being developed and refined

تئوری‌ها و طرح‌های این اقتصاد، در دانشگاه‌های جهان

in universities around the world

در حال توسعه و تصحیح هستند

building on some of the best new research in economics,

که در حال بنا شدن روی جدیدترین پژوهش‌ها در اقتصاد،

complexity theory, evolutionary theory,

نظریه پیچیدگی، نظریه تکامل،

psychology, anthropology and other disciplines.

روان شناسی، انسان شناسی، و مکاتب دیگر است.

And although this new economics does not yet have its own textbook

و با وجود اینکه این اقتصاد جدید هنوز کتاب درسی خودش را ندارد

or even a commonly agreed upon name,

یا حتی اسمی برایش توافق نشده است،

in broad strokes

به صورت کلی

its explanation of where prosperity comes from goes something like this.

توضیحش درباره اینکه سعادت از کجا می‌آید همچین چیزی است:

So, market capitalism is an evolutionary system

خب، ارزش گذاری بازار یک سیستم تکاملی است

in which prosperity emerges

که سعادت در آن از طریق

through a positive feedback loop

یک چرخه‌ی بازخورد مثبت

between increasing amounts of innovation and increasing amounts of consumer demand.

بین مقادیر افزایشی نوآوری و مقادیر افزایشی تقاضای مشتری، شکل می‌گیرد.

Innovation is the process by which we solve human problems,

نوآوری فرایندی است که از طریق آن مشکلات انسان را حل می‌کنیم،

consumer demand is the mechanism through which the market selects

تقاضای مشتری سازوکاری است که بازار از طریق آن

for useful innovations,

نوآوری‌های مفید را انتخاب می‌کند،

and as we solve more problems, we become more prosperous.

و همینطور که مشکلات بیشتری را حل می‌کنیم، کامیاب‌تر می‌شویم.

But as we become more prosperous,

اما همینطور که کامیاب‌تر می‌شویم،

our problems and solutions

مشکلاتمان و راه‌حل‌هایشان

become more complex,

پیچیده تر می‌شوند،

and this increasing technical complexity

و این زیاد شدن پیچیدگی فنی

requires ever higher levels of social and economic cooperation

به سطوح بالاتری از همکاری اجتماعی و اقتصادی نیاز دارد

in order to produce the more highly specialized products

تا بتواند محصولات خیلی تخصصی‌تر

that define a modern economy.

که تعریف کننده‌ی اقتصاد مدرن است را تولید کند.

Now, the old economics is correct, of course,

حالا، البته که اقتصاد سابق درست می‌گوید

that competition plays a crucial role in how markets work,

که رقابت نقش حیاتی در کارکرد بازار دارد،

but what it fails to see

اما چیزی که نتوانسته ببیند

is that it is largely a competition between highly cooperative groups --

این است که رقابت تا حد زیادی بین گروه‌های با همکاری بالاست --

competition between firms, competition between networks of firms,

رقابت بین شرکت‌ها، رقابت بین شبکه‌هایی از شرکت‌ها،

competition between nations --

رقابت بین ملت‌ها --

and anyone who has ever run a successful business knows

و هر کسی که تا حالا یک کسب و کار موفق را اداره کرده است می‌داند

that building a cooperative team by including the talents of everyone

که ساختن یک تیم همکاری کننده که از استعداد همه استفاده می‌کند

is almost always a better strategy than just a bunch of selfish jerks.

تقریبا همیشه استراژی بهتری از یک عده عوضی خودخواه است.

So how do we leave neoliberalism behind

خب، چه طور نئولیبرالیسم را پشت سر بگذاریم

and build a more sustainable, more prosperous

و یک جامعه‌ی پایدارتر، کامیاب‌تر

and more equitable society?

و برابرتر بسازیم؟

The new economics suggests just five rules of thumb.

اقتصاد جدید تنها پنج قانون ساده پیشنهاد می‌دهد.

First is that successful economies are not jungles, they're gardens,

اول اینکه اقتصادهای موفق جنگل نیستد، بلکه باغ هستند.

which is to say that markets,

که می‌گوید بازارها،

like gardens, must be tended,

مثل باغ‌ها، باید رسیدگی شوند،

that the market is the greatest social technology ever invented

که بازار بزرگترین تکنولوژی جامعه برای حل مشکلات انسان است

for solving human problems,

که تا حالا اختراع شده است،

but unconstrained by social norms or democratic regulation,

اما بی‌قید وبند از هنجارهای اجتماعی یا قانون‌گذاری‌های دموکراتیک،

markets inevitably create more problems than they solve.

بازارها به ناچار مشکلات بیشتری ایجاد می‌کنند تا حل کنند.

Climate change,

گرمایش جهانی،

the great financial crisis of 2008

بحران بزرگ مالی سال ۲۰۰۸

are two easy examples.

دو مثال ساده هستند.

The second rule is

قانون دوم این است

that inclusion creates economic growth.

که شمول‌گرایی رشد اقتصادی را می‌سازد.

So the neoliberal idea

پس تفکر نئولیبرال

that inclusion is this fancy luxury

که شمول‌گرایی یک تجمل رؤیایی است

to be afforded if and when we have growth is both wrong and backwards.

که وقتی استطاعتش را داریم که در رشد باشیم، هم غلط است و هم وارونه.

The economy is people.

اقتصاد خود مردم است.

Including more people in more ways

به حساب آوردن آدم‌های بیشتر به نحوهای مختلف

is what causes economic growth in market economies.

چیزی هست که رشد اقتصادی را در اقتصاد بازار سبب می‌شود.

The third principle

قانون سوم

is the purpose of the corporation is not merely to enrich shareholders.

این است که هدف شرکت‌ها این نیست که صرفا سهامداران را پولدار کنند.

The greatest grift in contemporary economic life

بزرگترین تله در زندگی اقتصادی امروزی

is the neoliberal idea that the only purpose of the corporation

این تفکر نئولیبرال است که تنها هدف شرکت‌ها

and the only responsibility of executives

و تنها وظیفه‌ی مدیران اجرایی این است

is to enrich themselves and shareholders.

که خودشان و سهامداران را پولدار کنند.

The new economics must and can insist

اقتصاد جدید باید و می‌تواند تاکید کند

that the purpose of the corporation

که هدف شرکت‌ها این است

is to improve the welfare of all stakeholders:

که رفاه همه‌ی ذینفع‌ها را بهبود دهد:

customers, workers,

مشتریان، کارمندان،

community and shareholders alike.

عموم و سهامدارن همه مثل هم.

Rule four:

قانون چهار:

greed is not good.

طمع خوب نیست.

Being rapacious doesn't make you a capitalist,

طماع بودن شما را یک سرمایه‌دار نمی‌کند،

it makes you a sociopath.

شما را جامعه‌ستیز می‌کند.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

And in an economy as dependent upon cooperation at scale as ours,

و در یک اقتصادی که به اندازه‌ی ما به همکاری گسترده وابسته است،

sociopathy is as bad for business as it is for society.

جامعه‌ستیزی همانقدر برای کسب‌وکار بد است که برای جامعه بد است.

And fifth and finally,

و نهایتا پنجم،

unlike the laws of physics,

برخلاف قوانین فیزیک،

the laws of economics are a choice.

قوانین اقتصاد یک انتخاب هستند.

Now, neoliberal economic theory

خب، تئوری اقتصاد نئولیبرال

has sold itself to you as unchangeable natural law,

خودش را به عنوان قانون غیر قابل تغییر طبیعت معرفی کرده‌است،

when in fact it's social norms and constructed narratives

در حالی که در واقع هنجارهای اجتماعی و روایت‌های ساخته‌شده

based on pseudoscience.

بر اساس علم کذب است.

If we truly want a more equitable,

اگر ما واقعا یک اقتصاد منصفانه‌تر،

more prosperous and more sustainable economy,

سعادتمندانه‌تر، و پایدارتر می‌خواهیم،

if we want high-functioning democracies

اگر دموکراسی‌های با عملکرد بالا،

and civil society,

و جامعه‌ی متمدن می‌خواهیم،

we must have a new economics.

باید یک اقتصاد جدید داشته باشیم.

And here's the good news:

و خبر خوب این است که:

if we want a new economics,

اگر ما یک اقتصاد جدید می‌خواهیم،

all we have to do is choose to have it.

تنها کاری که باید بکنیم این است که انتخاب کنیم آن را داشته باشیم.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق)

Moderator: So Nick, I'm sure you get this question a lot.

مجری: خب نیک، مطمئنم که این سوال را خیلی از تو می‌پرسند.

If you're so unhappy with the economic system,

اگر اینقدر از سیستم اقتصادی ناراحت هستی،

why not just give all your money away and join the 99 percent?

چرا همه‌ی پولت را بخشش نمی‌کنی و به ۹۹ درصدی‌ها ملحق نمی‌شوی؟

Nick Hanauer: Yeah, no, yes, right.

نیک هاناور: آره، نه، بله، درسته.

You get that a lot. You get that a lot.

خیلی این را می‌پرسند. خیلی.

"If you care so much about taxes, why don't you pay more,

«اگه خیلی به مالیات اهمیت می‌دهی چرا بیشتر پرداخت نمی‌کنی؟

and if you care so much about wages, why don't you pay more?"

و اگه خیلی به دستمزد اهمیت می‌دهی، چرا بیشتر پرداخت نمی‌کنی؟»

And I could do that.

و می‌توانم این کار را بکنم.

The problem is,

مشکل این است که،

it doesn't make that much difference,

خیلی تفاوتی ایجاد نمی‌کند،

and I have discovered a strategy

و من یک استراتژی کشف کرده‌ام

that works literally a hundred thousand times better --

که به معنای واقعی کلمه صد هزاربار بهتر کار می‌کند --

Moderator: OK.

مجری: خب؟

NH: which is to use my money to build narratives and to pass laws

- که اینه که پولم را استفاده کنم تا جریان‌هایی بسازم که قانون‌هایی وضع شود

that will require all the other rich people

که همه آدم‌های پولدار دیگر را وادار کند

to pay taxes and pay their workers better.

که مالیات بدهند و بهتر حقوق بدهند.

(Applause)

(تشویق)

And so, for example,

و خب، به عنوان نمونه،

the 15-dollar minimum wage that we cooked up

۱۵ دلار حداقل دستمزد که ایجاد کردیم

has now affected 30 million workers.

حالا روی ۳۰ میلیون کارگر اثر گذاشته است.

So that works better.

که این بهتر کار می‌کند.

Moderator: That's great.

مجری: خیلی خوبه.

If you change your mind, we'll find some takers for you.

اگه نظرت را عوض کردی، ما برایت پذیرنده پیدا می‌کنیم.

NH: OK. Thank you. Moderator: Thank you very much.

نیک هاناور: باشه. ممنون. مجری: خیلی ممنون.