3 thoughtful ways to conserve water | Lana Mazahreh

Translator: Ehsan Memari Reviewer: Maryam Manzoori

In March 2017,

در مارس ۲۰۱۷،

the mayor of Cape Town officially declared Cape Town a local disaster,

شهردارکیپ تاون، این شهر را رسما یک فاجعه محلی اعلام کرد،

as it had less than four months left of usable water.

چون کمتر ازچهارماه آب مصرفی برای آن باقی مانده بود.

Residents were restricted to 100 liters of water per person, per day.

مصرف آب به میزان ۱۰۰ لیتر برای هر نفر در روز جیره‌بندی شد.

But what does that really mean?

اما این به چه معناست؟

With 100 liters of water per day,

با صد لیتر آب در روز،

you can take a five-minute shower,

میتوانی یک دوش پنج دقیقه ای بگیری،

wash your face twice

دو بار صورتت را بشویی

and probably flush the toilet about five times.

و احمتمالا حدود پنج مرتبه سیفون توالت را بکشی.

You still didn't brush your teeth,

اما هنوز دندان هایت را مسواک نزده‌ای،

you didn't do laundry,

رخت‌های چرک را نشسته‌ای،

and you definitely didn't water your plants.

و قطعا گل‌وگیاهانت را آب نداده‌ای.

You, unfortunately, didn't wash your hands after those five toilet flushes.

و متاسفانه بعد از آن پنج بارسیفون کشیدن دستت را هم نشسته‌ای.

And you didn't even take a sip of water.

و حتی یک جرعه آب نیز ننوشیده‌ای.

The mayor described this as that it means

شهردار در توضیح قضیه گفت این به معنای

a new relationship with water.

یک رابطه جدید با آب است.

Today, seven months later,

امروز،حدود هفت ماه بعد،

I can share two things about my second home with you.

میتوانم دو نکته را راجع به خانه ی دومم با شما در میان بگذارم.

First: Cape Town hasn't run out of water just yet.

اولا کیپ تاون هنوز آب دارد، البته فعلا.

But as of September 3rd,

اما از تاریخ سوم سپتامبر به بعد،

the hundred-liter limit dropped to 87 liters.

جیره صد لیتر به ۸۷ لیتر تنزل یافت.

The mayor defined the city's new normal as one of permanent drought.

و شهردار این وضعیت جدید شهر را به خشکسالی دائمی تعبیر کرد.

Second:

دوما:

what's happening in Cape Town is pretty much coming to many other cities

آنچه که در کیپ تاون در حال وقوع است احتمالا در بسیاری از شهرها و کشورهای

and countries in the world.

دیگر جهان نیز رخ خواهد داد.

According to the Food and Agriculture Organization of the United Nations,

به گفته دفتر غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد

excluding countries that we don't have data for,

به جز کشورهایی که اطلاعاتی ازآن‌ها نداریم،

less than five percent of the world's population

چیزی کمتر از پنج درصد ازجمعیت جهان

is living in a country that has more water today than it did 20 years ago.

درکشورهایی زندگی می‌کنند که نسبت به ۲۰ سال پیش آب بیشتری دارند.

Everyone else is living in a country that has less water today.

و بقیه در کشورهایی زندگی میکنند که امروزه آب کمتری دارند.

And nearly one out of three are living in a country

نزدیک به یک سوم (جمعیت جهان) در کشورهایی زندگی میکنند

that is facing a water crisis.

که با بحران آب مواجه اند.

I grew up in Jordan,

من در اردن بزرگ شدم،

a water-poor country that has experienced absolute water scarcity since 1973.

کشوری کم‌آب که از سال ۱۹۷۳ با کمبود شدید آب مواجه است.

And still, in 2017,

و همچنان، در سال ۲۰۱۷،

only 10 countries in the world have less water than Jordan.

فقط ده کشور در دنیا ذخایر آب کمتری نسبت به اردن دارند.

So dealing with a lack of water is quite ingrained in my soul.

پس میشود گفت که مواجهه با فقدان آب در وجود من ریشه دارد.

As soon as I was old enough to learn how to write my name,

وقتی آنقدر بزرگ شدم که بلد بودم اسمم را بنویسم،

I also learned that I need to conserve water.

این را هم یاد گرفتم که باید در مصرف آب صرفه‌جویی کنم.

My parents would constantly remind my siblings and I to close the tap

والدینم همیشه به من و خواهر و برادرهایم یادآوری می‌کردند که شیر آب را

when we brushed our teeth.

موقع مسواک زدن ببندیم.

We used to fill balloons with flour instead of water when we played.

برای بازی،به جای این که بادکنک را پر از آب کنیم، با آرد پرش می‌کردیم.

It's just as much fun, though.

البته، چیزی از مفرح بودنش کم نمی‌شود.

(Laughter)

(خنده )

And a few years ago,

چند سال قبل هم،

when my friends and I were dared to do the Ice Bucket Challenge,

وقتی با دوست هایم به چالش سطل یخ دعوت شدیم،

we did that with sand.

با شن این بازی را انجام دادیم.

(Laughter)

(خنده )

And you might think that, you know, that's easy,

ممکن است فکر کنید که خب، این که کاری ندارد

sand is not ice cold.

شن مثل یخ سرد نیست.

I promise you, sand goes everywhere,

ولی به شما قول میدم که شن هر جایی بخواهد میرود،

and it took ages to get rid of it.

و خیلی طول میکشد تا از شرشان خلاص شوید.

But what perhaps I didn't realize

اما چیزی که شاید متوجه آن نشدم

as I played with flour balloons as a child,

چه زمانی که در کودکی با بادکنک‌های پر از آرد بازی می کردم،

and as I poured sand on my head as an adult,

و چه وقتی که در بزرگسالی شن روی سرم می ریختم،

is that some of the techniques that seem second nature to me

این بود که روش‌هایی که از دید من و دیگر ساکنان کشورهای خشک

and to others who live in dry countries

کاملا طبیعی است،

might help us all address what is fast becoming a global crisis.

می‌تواند به ما در رسیدگی به آنچه که به سرعت دارد بحرانی جهانی می‌شود، کمک کند.

I wish to share three lessons today,

امروز سه درس را با شما درمیان می‌گذارم،

three lessons from water-poor countries

سه درس از کشورهای کم آب

and how they survived and even thrived despite their water crisis.

و این که چطور علی‌رغم بحران آب جان به در برده و حتی شکوفا شدند.

Lesson one:

درس نخست:

tell people how much water they really have.

به مردم بگویید که حقیقتا چقدر آب دارند.

In order to solve a problem,

به منظور حل یک مشکل،

we need to acknowledge that we have one.

ما باید اول به وجود آن اذعان کنیم.

And when it comes to water,

و زمانی که مسئله آب مطرح است،

people can easily turn a blind eye,

مردم به راحتی میتوانند آن را نادیده بگیرند

pretending that since water is coming out of the tap now,

و بگویند مادامی که آب از شیر بیرون می آید،

everything will be fine forever.

همه چیز تا ابد رو به راه است.

But some smart, drought-affected countries

اما بعضی کشورهای هوشمندِ خشک

have adopted simple, innovative measures

تمهیدات ساده و خلاقانه ای را اتخاذ کرده‌اند

to make sure their citizens, their communities and their companies

تا اطمینان یابند که شهروندان، جامعه‌ها و شرکت‌هایشان

know just how dry their countries are.

متوجه میزان خشکی سرزمینشان بشوند.

When I was in Cape Town earlier this year,

پیشتر در سال جاری وقتی در کیپ تاون بودم،

I saw this electronic billboard on the freeway,

تابلوهای تبلیغاتی الکترونیکی را در بزرگراه‌ها دیدم،

indicating how much water the city had left.

که نشان می‌داد چقدر آب برای شهر باقی مانده است.

This is an idea they may well have borrowed from Australia

ممکن است که این ایده را از استرالیا اقتباس کرده باشند

when it faced one of the worst droughts of the country's history

زمانی که این کشور با یکی از بدترین خشکسالی‌های تاریخ کشور مواجه شد

from 1997 to 2009.

از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۹.

Water levels in Melbourne dropped to a very low capacity

سطح آب در ملبورن تا ظرفیت بسیار پایین یعنی تقریبا ۲۶ درصد

of almost 26 percent.

تنزل پیدا کرد.

But the city didn't yell at people.

اما مسئولان شهری بر سر مردم فریاد نکشیدند.

It didn't plead with them not to use water.

از آن ها نخواستند تا آب مصرف نکنند.

They used electronic billboards to flash available levels of water

آن‌ها ازتابوهای تبلیغاتی الکترونیک استفاده کردند تا مقدار آب موجود را

to all citizens across the city.

برای تمامی شهروندان در سطح شهر نشان دهند.

They were honestly telling people how much water they really have,

با صداقت به مردم می‌گفتند که واقعا چقدر آب دارند،

and letting them take responsibility for themselves.

و مسئولیت را به خودشان واگذار می کردند.

By the end of the drought, this created such a sense of urgency

در انتهای خشکسالی، این قضیه حسی از اضطرار

as well as a sense of community.

و همچنین حس تعلق به جامعه ایجاد کرده بود.

Nearly one out of three citizens in Melbourne had invested

نزدیک یک نفر از هر سه شهروند ملبورن

in installing rainwater holding tanks for their own households.

در نصب بشکه‌های مخصوص جمع‌آوری آب باران در خانه‌هایشان، سرمایه گذاری کرده اند.

Actions that citizens took didn't stop at installing those tanks.

اقدامات شهروندان تنها به نصب این بشکه‌ها محدود نشد.

With help from the city,

با کمک مدیران شهری،

they were able to do something even more impactful.

آن ها توانستند کاری کنند که حتی موثرتر هم بود.

Taking me to lesson two:

که مرا به درس دوم رهنمون می‌شود:

empower people to save water.

توانمنسازی مردم در صرفه‌جویی آب.

Melbourne wanted people to spend less water in their homes.

ملبورن از مردم خواست تا مصرف آب در خانه را کاهش دهند.

And one way to do that is to spend less time in the shower.

و یکی از راه‌های این کار، کاهش زمان دوش گرفتن است.

However, interviews revealed that some people, women in particular,

اگرچه، مصاحبه‌ها نشان داد که بعضی از مردم، بخصوص زنان،

weren't keen on saving water that way.

در این روش صرفه‌جویی چندان راسخ نبودند.

Some of them honestly said,

بعضی ها صادقانه گفتند:

"The shower is not just to clean up.

«دوش گرفتن فقط برای نظافت نیست.

It's my sanctuary.

بلکه مثل یک مأمن است.

It's a space I go to relax, not just clean up."

جایی است که برای آرامش می‌رویم، نه فقط برای شست‌وشو.»

So the city started offering water-efficient showerheads for free.

پس شهر شروع کرد به ارائه سردوش‌های رایگان مخصوص کاهش فشار آب.

And then, now some people complained that the showerheads looked ugly

بعد عده‌ای شکایت کردند که سردوش‌ها ظاهر بدی دارند

or didn't suit their bathrooms.

یا این‌که به حمام‌هایشان نمی‌آیند.

So what I like to call "The Showerhead Team"

خب چیزی که من دوست دارم اسمش را بگذارم «تیم سردوش»

developed a small water-flow regulator

یک رگلاتور کوچک جریان آب کوچک ساخت

that can be fitted into existing showerheads.

که قابلیت نصب بر سردوش‌های موجود را داشت.

And although showerhead beauty doesn't matter much to me,

و با آنکه زیبایی سردوش خیلی برای من مهم نیست،

I loved how the team didn't give up

خیلی خوشحالم از این که این تیم تسلیم نشد

and instead came up with a simple, unique solution

و در عوض به یک راه حل ساده و یگانه رسید

to empower people to save water.

تا مردم را در صرفه‌جویی آب توامند کند.

Within a span of four years,

ظرف مدت چهار سال،

more than 460,000 showerheads were replaced.

بیش از ۴۶۰ هزار سردوش تعویض شد.

When the small regulator was introduced,

هنگامی که تنظیم‌کننده کوچک معرفی شد،

more than 100,000 orders of that were done.

بیش از صد هزار سفارش انجام شد.

Melbourne succeeded in reducing the water demands per capita

ملبورن موفق شد تا تقاضای آب سرانه را

by 50 percent.

تا ۵۰ درصد کاهش دهد.

In the United Arab Emirates,

در امارات متحده عربی،

the second-most water-scarce country in the world,

دومین کشور خشک جهان،

officials designed what they called the "Business Heroes Toolkit" in 2010.

مقامات در سال ۲۰۱۰ چیزی را طراحی کردند که آن را «ابزار قهرمانان تجارت» نامیدند.

The aim was to motivate and empower businesses

هدفش انگیزه دادن و توانمند کردن کسب‌وکارها

to reduce water and energy consumption.

برای کاهش مصرف آب و انرژی بود.

The toolkit practically taught companies

این نرم‌افزار عملا به شرکت ها یاد می‌داد

how to measure their existing water-consumption levels

که چگونه سطح آب مصرفی موجود خود را اندازه گیری کنند.

and consisted of tips to help them reduce those levels.

و شامل راهنمایی‌هایی برای کمک به آنان در کاهش این سطح بود.

And it worked.

و موثر واقع شد.

Hundreds of organizations downloaded the toolkit.

صدها سازمان این نرم‌افزار را دانلود کردند.

And several of them joined

و برخی عضو آن چیزی شدند که

what they called the "Corporate Heroes Network,"

نامش را گذاشتند «شرکت شبکه قهرمانان».

where companies can voluntarily take on a challenge

جایی که شرکت ها میتوانند به صورت داوطلبانه وارد چالشی شوند

to reduce their water-consumption levels to preset targets

با هدف کاهش سطح مصرف آب خود در حد اهداف فعلی

within a period of one year.

در ظرف یک سال.

Companies which completed the challenge saved on average 35 percent of water.

شرکت‌هایی که این چالش را کامل کردند به صورت میانگین ۳۵ درصد آب صرفه جویی کردند

And one company, for example,

و یک شرکت، برای مثال،

implemented as many water-saving tips as they could in their office space.

تمهیدات صرفه‌جویی آب را تا جای ممکن در فضای اداری خود اجرا کرد.

They replaced their toilet-flushing techniques, taps, showerheads --

این شرکت تمامی سیفون‌ها، شیرهای آب، سردوش‌ها،

you name it.

و هر چیزی که فکرش را بکنید، جایگزین کرد.

If it saved water, they replaced it,

اگر مصرف آب را کاهش می‌داد، عوضش می‌کرد،

eventually reducing their employees' water consumption by half.

در نهایت مصرف آب کارمندان خود را به نصف کاهش داد.

Empowering individuals and companies to save water is so critical,

توانمندکردن افراد و شرکت‌ها در صرفه‌جویی آب، حیاتی است

yet not sufficient.

اما کافی نیست.

Countries need to look beyond the status quo

کشورها باید فراتراز وضع موجود را در نظر بگیرند

and implement country-level actions

و اقداماتی در سطح کشور را انجام دهند

to save water.

تا در آب صرفه جویی شود.

Taking me to lesson three:

برویم سراغ درس سوم:

look below the surface.

به عمق موضوع بپردازیم.

Water savings can come from unexpected places.

صرفه‌جویی در مصرف آب می‌تواند از نقاط غیرقابل‌انتظار انجام شود.

Singapore is the eighth most water-scarce country in the world.

سنگاپور هشتمین کشور کم‌آب درجهان است.

It depends on imported water for almost 60 percent of its water needs.

این کشور تقریبا برای ۶۰ درصد از نیاز خود به آب به واردات وابسته است.

It's also a very small island.

این کشور یک جزیره خیلی کوچک است.

As such, it needs to make use of as much space as possible

و بنابراین احتیاج دارد تا برای جمع‌آوری باران

to catch rainfall.

از فضای ممکن استفاده حداکثری کند.

So in 2008,

بنابراین در سال ۲۰۰۸،

they built the Marina Barrage.

مارینا باراژ را ساختند.

It's the first-ever urban water reservoir built in the middle of the city-state.

این اولین مخزن آب شهری است که در وسط شهر ساخته شده است.

It's the largest water catchment in the country,

این بزرگترین آب‌انبار در کشور است

almost one-sixth the size of Singapore.

و اندازه‌اش تقریبا یک ششم سنگاپور است.

What's so amazing about the Marina Barrage

نکته شگفت‌انگیز درباره مارینا باراژ

is that it has been built to make the maximum use of its large size

این است که طوری ساخته شده است تا از اندازه بزرگ

and its unexpected yet important location.

و موقعیت غیرمنتظره و در عین حال مهمش، حداکثر استفاده بشود.

It brings three valuable benefits to the country:

و سه منفعت باارزش برای کشور دارد:

it has boosted Singapore's water supply by 10 percent;

ذخیره آب سنگاپور را تا ۱۰ درصد افزایش داده،

it protects low areas around it from floods

از نواحی پست اطراف خود در مقابل سیل محافظت می‌کند

because of its connection to the sea;

چون با دریا ارتباط دارد.

and, as you can see,

و همین طور که می‌بینید،

it acts as a beautiful lifestyle attraction,

یک جاذبه زیبای سبک زندگی نیز به شمار می‌آید،

hosting several events,

و میزبان بسیاری از رویدادها است،

from art exhibitions to music festivals,

از نمایشگاه‌های هنری تا جشنواره‌های موسیقی،

attracting joggers, bikers, tourists all around that area.

و دونده‌ها، دوچرخه سواران، و جهانگردان را از همه جا به خود جلب کرده است.

Now, not all initiatives need to be stunning

هر ابتکار عملی لازم نیست که زیبا هم باشد،

or even visible.

یا حتی قابل دیدن باشد.

My first home, Jordan, realized that agriculture is consuming

خانه اول من اردن، این را درک کرده که کشاورزی

the majority of its fresh water.

بیشترین میزان آب شیرین کشور را مصرف می‌کند.

They really wanted to encourage farmers

آن‌ها واقعا می خواستند کشاورزان را تشویق کنند

to focus on growing low water-intensive crops.

به پرورش محصولاتی که به آب کمتر نیاز دارند.

To achieve that,

برای انجام این کار،

the local agriculture is increasing its focus on date palms and grapevines.

کشاورزی محلی تمرکزش را بر نخل‌های خرما و تاکستان انگور بیشتر کرده است.

Those two are much more tolerant to drought conditions

این دو نسبت به بسیاری از میوه‌ها و سبزیجات دیگر

than many other fruits and vegetables,

در مقابل شرایط خشک مقاوم‌ترند.

and at the same time,

و همزمان،

they are considered high-value crops, both locally and internationally.

هردو چه از نظر محلی و چه بین‌المللی، محصولاتی باارزش به حساب می‌آیند.

Locals in Namibia,

مردم محلی در نامیبیا،

one of the most arid countries in Southern Africa,

یکی از بایرترین کشورهای آفریقای جنوبی،

have been drinking recycled water since 1968.

از سال ۱۹۶۸ آب بازیافتی می‌نوشند.

Now, you may tell me many countries recycle water.

خیلی‌ها ممکن است بگوینده کشورهای متعددی آب را بازیافت می‌کنند.

I would say yes.

من هم می‌گویم درست است.

But very few use it for drinking purposes,

اما کشورهای کمی آن را برای نوشیدن استفاده می‌کنند.

mostly because people don't like the thought

عمدتا به این دلیل که مردم دوست ندارند فکر کنند که

of water that was in their toilets going to their taps.

آب توالت‌هایشان به شیرهای آب راه یابد.

But Namibia could not afford to think that way.

اما نامیبیا استطاعت اینگونه فکرکردن را نداشت.

They looked below the surface to save water.

آن ها برای ذخیره آب به عمق نگاه کردند.

They are now a great example

آن‌ها اکنون نمونه‌ای عالی هستند

of how, when countries purify waste water to drinking standards,

از این که چطور کشوری فاضلاب را در حد استاندارد نوشیدن تصفیه می‌کند،

they can ease their water shortages,

تا کمبود آب خود را کاهش دهد.

and in Namibia's case,

و در مورد نامیبیا،

provide drinking water for more than 300,000 citizens in its capital city.

آب نوشیدنی بیش از ۳۰۰ هزار شهروند در پایتخت را فراهم کند.

As more countries which used to be more water rich

همانطوری که کشورهای سابقا غنی از آب

are becoming water scarce,

به سرزمین‌های کم‌آب بدل می‌شوند،

I say we don't need to reinvent the wheel.

به نظر من نباید وقت را تلف کنیم تا چرخ را از نو اختراع کنیم.

If we just look at what water-poor countries have done,

فقط کافی است به اقداماتی که کشورهای کم‌آب کرده اند نگاه کنیم،

the solutions are out there.

راهکارها معلوم است.

Now it's really just up to all of us

اکنون این تنها به خود ما بستگی دارد

to take action.

تا دست به کار شویم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)