A memory scientist's advice on reporting harassment and discrimination | Julia Shaw

Translator: Shahnaz Moussavian Reviewer: sadegh zabihi

Me Too and Time's Up have highlighted

Me Too و Time's Up بخوبی نشان دادند

that harassment and discrimination are a shockingly common part

که اذیت‌و‌آزار و تبعیض بطور تکان‌دهنده‌ای یک بخش مشترک

of many people's lived reality,

از واقعیت زندگی بسیاری از مردم هستند،

and that this reality extends into the workplace.

و دامنه این واقعیت تا محل کار کشیده می‌شود.

Whether in tech or finance, sports or the service industry,

چه در فن آوری و چه امور مالی، ورزش، یا خدمات،

every day we seem to hear another story about an abuse of power

گویی هر روز خبر دیگری از سوءاستفاده از قدرت به گوشمان می‌رسد

or another grossly inappropriate workplace behavior.

یا از رفتار دیگری که فجیعانه نامناسب با محیط کار است.

People are furious.

مردم خشمناک هستند.

They're taking to Twitter and social media to voice that this must change.

صدای خود را به توییتر و رسانه‌های گروهی می‌برند تا بگویند این را باید تغییر داد.

But it's time to move beyond the hashtag.

ولی وقت آن رسیده که ورای هش-تگ حرکت کنیم.

It's time for us to report harassment and discrimination

وقت آن رسیده که از آزار و تبعیض گزارش به آن‌هایی ببریم که

to those who can fix this mess.

می‌توانند این نابسامانی را درست کنند.

And it's time for us to talk about harassment

وقت آنست که از آزار طوری سخن بگوییم که

in a more inclusive way:

فراگیرتر باشد

not just about sexual harassment,

نه تنها از آزار جنسی،

but to encourage people to come forward

بلکه مردم را تشویق کنیم به افشا کردن

about harassment and discrimination based on other characteristics

آزار و تبعیضی که بر پایه ویژگی‌هایی

such as age, disability or ethnicity.

همچون سن، ناتوانی، و قومیت است.

Because only together can we fix

زیرا تنها با کمک هم می‌توانیم

the underlying causes and consequences of harassment.

ریشه‌های اساسی و پیامد‌های آزار و اذیت را از میان برداریم.

You see, most of us will,

چراکه هر یک از ما

at some point in our lives,

در جایی از زندگی خود،

experience workplace harassment or discrimination.

آزار و اذیت و یا تبعیض را در محل کار تجربه خواهد کرد.

Research shows that particularly women, people of color

تحقیقات نشان می‌دهد که به ویژه زنان، مردم رنگین‌پوست و

and people who openly identify as LGBTQI are likely to be targeted,

کسانی که آشکارا خود را LGBTQI می‌دانند باحتمال قویتری هدف آن واقع می‌شوند،

and for some people, this is a pervasive and persistent part of their reality.

برای برخی، این بخشی همه‌جانبه و دائمی از واقعیت‌شان است.

And for most of these people --

و برای اکثر این مردم --

98 percent according to some studies --

۹۸ درصد بنا به مطالعاتی --

most of these people will never speak up and tell their employer.

بسیاری هرگز قادر به سخن گفتن از آن با کارفرمای خود نخواهند بود.

Too often, harassment and discrimination is a lonely and isolating experience,

در بیشتر موارد آزار و تبعیض یک تجربه انزوا و تنهایی‌آور است،

but we need to help people out from under their desks.

ولی مردمی که زیرمیز کار پنهان شده‌اند را باید بیرون آورد.

We need to empower people to have a voice.

و آن‌ها را توانمند ساخت تا دارای صدا شوند.

The reasonable first question that everybody asks

پرسش منطقی نخست که هرکس که مورد

once they've been harassed is "What do I do now?"

تعرض واقع می‌شود از خود می‌پرسد این است "حالا چه کنم؟"

And this is what I want to help you with.

چیزی که می‌خواهم شما را در آن یاری دهم.

Navigating the barriers to reporting can be absolutely dizzying.

راهجویی از میان موانع خبررسانی می‌تواند بکلی سرگیجه‌آور بشود.

How can we speak up in a society

چطور می‌توان بصدا درآمد در جامعه‌ای که

that too often discredits or diminishes our experiences?

تجربه ما را فاقد اعتبار و حقیر می‌شمارد؟

How can we speak up in a society

چطور می‌توان بسخن درآمد در جامعه‌ای که

that is likely to be retributive towards us?

باحتمال خود ما را مواخذه خواهد کرد؟

How can we deal with the silencing that goes on all around us?

با این‌همه مهر سکوت زدن‌ها در پیرامون‌مان، چه برخوردی می‌توان کرد؟

Making matters worse,

چیزی که مساله را سخت‌تر هم می‌کند آنکه،

often our memories are the only evidence we have of what happened.

اغلب تنها گواه آنچه بر ما رفته‌است، خاطرات ما هستند.

Now, here's where I can come in.

و اینجاست که من می‌توانم وارد شوم.

I'm a memory scientist,

من یک دانش‌پژوه حافظه هستم،

and I specialize in how we remember important emotional events.

که در باب اینکه رویداد‌های عاطفی مهم را چگونه به یاد می‌آوریم، تخصص دارم.

I've particularly focused on how the memory interview process

تمرکز ویژه من روی روند مصاحبه حافظه است

can severely impact the evidentiary quality of reports that we produce.

که چگونه ممکن است در سندیت گزارش‌هایی که ایجاد می‌کنیم تاثیر جدی بگذارد.

A bad interview can lead you to forget details or misremember them

با یک مصاحبه بد می‌توان جزییات را فراموش کرد یا بد بخاطر آورد

while a good interview can forever change your life for the better.

در حالیکه یک مصاحبه خوب می‌تواند زندگی کسی را برای ابد بهبود بخشد.

After looking at lab reports and working,

پس از بررسی گزارش‌های آزمایشگاهی و کار

studying this issue both in the courtroom and in research settings,

ضمن مطالعه این جوانب هم در دادگاه و هم در قالب پژوهش

I've dissected all the different things that can go wrong with our memories

مجموعه چیز‌هایی که می‌تواند سبب خطا در حافظه شود را تفکیک کرده‌ام

that can really threaten your case.

آن‌ها که پرونده را بطور جدی بخطر می‌اندازد.

And now I'm turning my attention to helping people tackle

و من حالا توجهم را معطوف کمک‌رسانی بمردم در انجام

recording and reporting of workplace harassment and discrimination.

ضبط و گزارش آزار و تبعیض در محل کار می‌کنم.

There's three things that I've learned from my research on this

سه چیز هست که از پژوهش در این زمینه آموخته‌ام

that you can immediately apply

که می‌توان فورا درخواست کرد

if you've been harassed or discriminated against at work.

هنگامی که در کار مورد آزار یا تبعیض قرار گرفته‌باشیم.

I want to help you turn your memory into evidence --

می‌خواهم کمک کنم خاطره خود را بدل به مدرک کنید.

evidence that even a memory skeptic like me

مدرکی که حتی ناباوری مثل من هم

is unlikely to find fault with.

نمی‌تواند از آن هیچ ایرادی بگیرد.

First of all, James Comey had it right.

اول از همه، جیمزکومی درست فهمیده‌بود.

The former head of the FBI used to sit in his car,

رییس پیشین FBI در اتومبیل خود می‌نشست

lock himself in after meetings with the president

پشت در‌های قفل شده، پس از ملاقات با رئیس جمهور

and write down absolutely everything he could remember about what happened.

و بطور کامل هرچه را از آن ملاقات بیاد می‌آورد، یادداشت می‌کرد.

The now-famous recordings proved to be quite useful later on.

یادداشت‌های مشهور امروز که بعدها بسیار مفید وافع شد

Be like Comey.

مثل کومی باید باشیم.

Now, you don't need to lock yourself into your car to do this,

حالا برای این‌کار لازم نیست خود را داخل اتومبیل حبس کنید،

but please, immediately after something happens,

ولی لطفا بمحض وقوع حادثه‌ای،

I want you to contemporaneously record what happened.

از شما می‌خواهم همان وقت هرآنچه رخ داده را یادداشت کنید.

And do this before talking to anyone else about it.

این کار را قبل از آنکه از آن با کسی حرف بزنید بکنید.

Because as soon as your share your story

زیرا همین که ماجرا را بکسی تعریف کنید

with friends or family or colleagues or therapists,

برای دوست، خویشان، همکارتان یا درمانگر،

you have the potential to distort or change your memory of the event.

امکان بالقوه تحریف یا تغییر خاطره شما از آن رویداد وجود دارد.

Uncontaminated, contemporaneous evidence is worth gold.

شواهد دست‌نخورده و همزمان ارزش طلا دارد.

Second: the type of evidence matters.

دوم اینکه نوع شواهد مهم است.

Sure, you can do a handwritten note of what happens,

مسلما می‌توان با یادداشت دست‌نوشته واقعه را گزارش کرد،

but how do you prove when you wrote it?

ولی چطور ثابت کنیم آنرا کی نوشته‌ایم؟

Instead, pull out your computer or smartphone

بجای آن کامپیوتر یا گوشی همراه تان را بیاورید

and make a note that's time-stamped,

و یادداشتی بنویسید که تاریخ خورده‌باشد،

where you can prove this was recorded at this time.

تا بتوان نشان داد که این در آن زمان نوشته شده‌است.

Contemporaneous, time-stamped evidence is better.

مدرک مورخ و همزمان تهیه شده بهتر است.

Finally, make sure what you're writing down is actually relevant.

و درآخر اینکه آنچه می‌نویسید با موضوع مرتبط باشد.

Too often, we see that people bring out Facebook messages,

بسیاری اوقات می‌بینیم مردم پیام‌های فیس‌بوکی می‌آورند،

they bring out time-stamped pieces of evidence,

شواهدی که تاریخ دارد می‌آورند،

but sure, they're not particularly relevant,

ولی چندان مرتبط نیستند،

they're not particularly useful.

چندان بدرد نمی‌خورند.

It's easy to write an emotional, unstructured account of what happened --

براحتی می‌توان یک بازگویه احساسی آشفته از آنچه روی داده‌است نوشت --

understandable because it's an emotional experience --

قابل درک است چرا که آنچه رخ داده احساسی است --

but those might not actually be the details that matter later on

ولی درواقع شاید آن جزییات بعدا واجد اهمیت نباشند

for an investigation.

برای یک بازجویی.

Write down this list.

این فهرست را یادداشت کنید.

I want you to keep track of this and simply fill in the blanks.

می‌خواهم شما این را پیگیری کنید و جا‌های خالی را پر کنید.

First of all, what happened?

اول آنکه چه اتفاقی افتاد؟

In as much detail as possible,

با جزییات هر چه بیشتر،

describe the situation,

آن وضعیت را توصیف کنید،

and do it on the day it happened if at all possible.

درهمان روزی که ماجرا رخ داده‌است، چنانچه امکان آن باشد.

Second, who was there?

دوم، چه کسی آنجا بود؟

Were there any witnesses?

آیا شاهدی حضور داشت؟

This becomes crucial potentially later on.

این در ادامه بسیار ضروری خواهد شد.

What exact time and date did this happen?

دقیقاً چه وقت و درکدام تاریخ روی داد؟

What location? Where did this happen?

در کدام موقعیت مکانی و کجا اتفاق افتاد؟

Who did you tell after the event?

پس از رخداد از آن با چه کسی حرف زدید؟

How did it make you feel during and after it happened?

در هنگام واقعه و بعد از آن چه احساسی به شما دست داد؟

And is there any other evidence such as WhatsApps, photos or emails

آیا مدرک دیگری دارید مثلا پیام واتس‌اپ، عکس یا ایمیلی

that might lend more credibility to your case.

که احتمالاً مورد شما را تحکیم و حمایت کند؟

These are all details that are incredibly easy to record contemporaneously

این‌ها همه جزییاتی هستند که بی‌اندازه ساده می‌توان بطورهمزمان ثبت کرد

but are also incredibly easy to forget later on.

ولی همچنین بی‌اندازه ساده می‌توان با زمان از یاد برد.

Humans, according to research, often overestimate their ability

انسان، بنابه تحقیقات، خود را دست بالا می‌گیرد در توانایی

to remember important emotional details later on.

به خاطر آوردن دقایق مهم احساسی پس از گذشت مدت زمانی.

Assume that you're going to forget.

در نظر بگیرید که فراموش خواهید کرد.

Assume you have to write it down.

در نظر بگیرید که لازم است آنرا بنویسید.

Now, these three pieces of advice are a good start,

اکنون این سه اندرز آغاز خوبی خواهد بود،

but of course they don't overcome a lot of the other barriers to reporting.

ولی بر بسیاری از سدهای دیگر گزارش‌رسانی نمی‌تواند چیره شود.

According to the Equality and Human Rights Commission,

بنا به کمیته برابری و حقوق بشر سازمان ملل

which published a report in 2018,

که گزارشی در سال ۲۰۱۸ منتشر کرد،

there's one key recommendation to overcome some of the other fears

یک توصیه کلیدی برای غلبه بر ترس‌های دیگر

often associated with reporting these kinds of incidents to your employer.

در ارتباط با خبررسانی اینگونه رخدادها به کارفرمایان وجود دارد.

One piece of advice that they made?

یک نمونه از این سفارش‌ها آنکه

Have an online, anonymous reporting tool.

یک ابزار خبررسانی بی‌نام آنلاین داشته‌باشید.

Only that way, they say,

فقط از این طریق، بگفته آن‌ها،

can you truly overcome many of the fears associated with reporting.

می‌توان بر بسیاری از ترس‌های مرتبط با خبررسانی چیره شد.

Now, in line with this,

اکنون در همین راستا

and informed by what was happening all around me

و با دانش به آنچه در پیرامون من می‌گذرد

and taking and applying the memory science,

و با بکارگیری علوم حافظه،

the science that I had been doing for many years,

علومی که من سالیانی است در آن دست بکار هستم،

I sat down with a number of people

من با چند نفر دیگر نشستیم و

and we together created TalkToSpot.com.

TalkToSpot. com را با هم بوجود آوردیم.

Spot is an online, anonymous reporting tool

Spot یک ابزار برخط برای خبررسانی بی‌نام است

that helps you record and report workplace harassment and discrimination.

که ثبت و گزارش آزار و تبعیض محیط کار را امکان‌پذیر می‌کند.

It allows you to do it anonymously,

آنهم بطور ناشناس،

it allows you to do it for free,

و بطور رایگان.

and it's completely evidence-based.

و صد درصد بر‌پایه شواهد است.

You don't have to talk to a person,

نیاز به صحبت کردن با یک شخص ندارد،

there's no fear of judgment,

ترس از داوری شدن وجود ندارد،

and you can do it whenever and wherever you need.

و در هر وقت و هر جا شدنی است.

Now you have the power to walk through an evidence-based memory interview.

اکنون با اقتدار در یک مصاحبه حافظه مبتنی بر شواهد، قدم بقدم جلو می‌روید.

Now, this is called a cognitive interview.

این یک مصاحبه شناختی نامیده می‌شود.

This is the same technique that police use when they're doing their job properly.

این همان شیوه‌ای است که پلیس، هنگامی که کارش را درست انجام می‌دهد بکار می‌برد.

So in best-case scenarios,

بنابراین در بهترین حالت،

people who are being asked about important emotional events

افرادی که از آن‌ها درباره رویداد‌های مهم عاطفی پرسیده می‌شود

are being asked in line with the cognitive interview.

از آن‌ها مطابق مصاحبه شناختی پرسش می‌شود.

Now, this walks you through all the relevant information

اکنون این شما را قدم بقدم در دادن اطلاعاتی که مرتبط باشد رهنمون می‌شود

so that at the end, after you've talked to the bot --

طوریکه درآخر، پس از پاسخگویی به ربات --

which is an automatic messaging system --

که یک سامانه پیامگذاری خودکار است --

after you've talked to the bot,

پس از حرف زدن با آن،

it generates a PDF record that's time-stamped and securely signed

ربات یک نسخه PDF که تاریخ‌زده و بطرز ایمن امضا شده را ثبت می‌کند،

that you can keep for yourself as evidence in case you want to share it later,

که می‌توانید بعنوان سند نگه‌دارید تا رسیدن زمان مناسب،

or you can submit it to your employer right away.

یا در همان وقت تسلیم رییس خود کنید.

And in line with recommendations,

و در راستای توصیه‌های مشاورتی

you can submit it to your employer anonymously.

می‌توانید آنرا بدون نام تحویل دهید.

But a reporting tool is only as useful as the audience that's listening.

اما ابزار خبررسانی همان‌قدر مفید است که جمع حاضران شنونده.

So if your employer is truly committed to change,

بنابراین اگر کارفرما جدا مصمم به تغییر باشد

we've decided to also offer them the tool to respond.

ما تصمیم گرفته‌ایم ابزار پاسخ دادن را در اختیار آنها هم بگذاریم.

So if organizations work with us

بدین ترتیب اگر سازمان‌ها با ما همکاری کنند

and are truly committed to doing something

اگر بطور جدی متعهد شوند تا کاری کنند

about workplace harassment and discrimination,

در برابر آزار و تبعیض محیط کار،

they're also able to respond to you even if you've chosen to stay anonymous.

می‌توانند به شما پاسخ دهند حتی وقتی تصمیم دارید ناشناس بمانید.

We think it's important that you can work together with your employer

از دید ما این مهم است که شما بتوانید با کارفرمای خود همکاری کنید

to tackle this issue.

تا از عهده این دشواری برآیید.

We think that everybody wins when we bring light into this dark issue.

از دید ما همه برنده خواهند بود وقتی که نور بر پیکر این دشواری بتابیم.

Whether it happens to you or to someone you know,

چه برای خود شما اتفاق بیفتد چه برای کسی که می‌شناسید،

recording and reporting what happened

ضبط و گزارش آنچه رخ داده است

can really improve how we talk about these issues.

می‌تواند شیوه گفتگو از این مساله را واقعاً بهبود بخشد.

And if you're an organization,

و اگر یک سازمان هستید،

this is a call to give your employees access

این برای شماست که به افراد در استخدام خود امکان دسترسی

to better and more effective reporting mechanisms.

به سازوکار خبررسانی بهتر و بمراتب موثرتری را بدهید.

We know that the current methods that are used in most organizations

ما می‌دانیم روش‌هایی که هم‌اکنون در بسیاری از سازمان‌ها بکار برده می‌شود

don't work effectively.

بطرز موثر عمل نمی‌کنند.

It's time to change that if you're committed to inclusion and diversity.

وقت آنست که این را تغییر دهید اگر متعهد به درون‌گیری و گوناگونی هستید.

It's time for us to celebrate our diversity.

وقت آن رسیده گوناگون بودنمان را بزرگ بداریم.

It's time for us to give a voice

وقت آن رسیده تا صدای آن‌هایی باشیم

to those who have for too long been denied one.

که دیرزمانی است از داشتن صدا محروم مانده‌اند.

It's time for us to celebrate those who come forward,

وقت آن رسیده آن‌ها را که قدم پیش می‌گذارند بزرگ بداریم،

even if they feel they need to stay anonymous --

حتی وقتی حس کنند که باید ناشناس بمانند --

to stay masked to do so.

پشت نقاب ناشناس، چنین کنیم.

It's time for a reporting revolution.

هنگام یک انقلاب خبررسانی است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)