Academic research is publicly funded -- why isn't it publicly available? | Erica Stone

Translator: Anahita Fathipour Reviewer: sadegh zabihi

Do you ever find yourself referencing a study in conversation

آیا تا به حال شده در یک گفتگو به یک مقاله علمی ارجاع بدهید؟

that you didn't actually read?

که واقعا آن را نخوانده‌اید؟

(Laughter)

(خنده)

I was having coffee with a friend of mine the other day,

روزی داشتم با یکی از دوستانم قهوه می‌خوردم

and I said, "You know, I read a new study

و من گفتم، «می‌دونی، من یک تحقیق جدید را خواندم

that says coffee reduces the risk of depression in women."

که می‌گفت قهوه احتمال افسردگی در زنان را کاهش می‌دهد.»

But really, what I read was a tweet.

اما چیزی که واقعا من خوانده بودم یک توییت بود.

(Laughter)

(خنده)

That said --

که می‌گفت --

(Laughter)

(خنده)

"A new study says drinking coffee may decrease depression risk in women."

«یک مطالعه جدید می‌گوید نوشیدن قهوه شاید ریسک افسردگی زنان را کاهش دهد.»

(Laughter)

(خنده)

And that tweet had a link to the "New York Times" blog,

و آن توییت یک لینک به وبلاگ نیویورک تایمز داشت

where a guest blogger translated the study findings

که یک بلاگر مهمان یافته‌های مطالعه را ترجمه کرده بود

from a "Live Science" article,

از یک مقاله در Live Science،

which got its original information

که اطلاعات اصلی خود را از

from the Harvard School of Public Health news site,

دانشکده سلامت عمومی هاروارد گرفته بود،

which cited the actual study abstract,

که به خلاصه مقاله اصلی رجوع کرده بود،

which summarized the actual study published in an academic journal.

که مقاله اصلی را که در یک مجله علمی چاپ شده بود خلاصه کرده بود.

(Laughter)

(خنده)

It's like the six degrees of separation,

این مثل شش درجه جدایی است،

but with research.

ولی با تحقیقات.

(Laughter)

(خنده)

So, when I said I read a study,

پس، وقتی من گفتم که من یک مقاله خواندم،

what I actually read was 59 characters that summarized 10 years of research.

آنچه من واقعا خواندم ۵۹ کاراکتر بود که ۱۰ سال تحقیقات را خلاصه کرده بود.

(Laughter)

(خنده)

So, when I said I read a study,

پس، وقتی گفتم یک مقاله خواندم،

I was reading fractions of the study

من کسری از مقاله را می‌خواندم

that were put together by four different writers

که سرهم آمده بود توسط چهار نویسنده متفاوت

that were not the author,

که مولف نبودند،

before it got to me.

قبل از اینکه به من برسد.

That doesn't seem right.

این بنظر درست نمی‌آید.

But accessing original research is difficult,

ولی دسترسی به تحقیقات واقعی سخت است.

because academics aren't regularly engaging with popular media.

چون دانشگاهی‌ها معمولا با رسانه‌های جمعی درگیر نمی‌شوند.

And you might be asking yourself,

و شما ممکن است از خودتان بپرسید،

why aren't academics engaging with popular media?

چرا دانشگاهی‌ها با رسانه‌های جمعی درگیر نمی‌شوند؟

It seems like they'd be a more legitimate source of information

بنظر می‌آید آنها منبع معتبرتری برای اطلاعات باشند،

than the media pundits.

از متخصصان رسانه‌‌ای.

Right?

درسته؟

(Laughter)

(خنده)

In a country with over 4,100 colleges and universities,

در کشوری با بیشتر از ۴٫۱۰۰ کالج و دانشگاه،

it feels like this should be the norm.

بنظر می‌آید این باید نرمال باشد.

But it's not.

ولی نیست.

So, how did we get here?

خب، چطور به اینجا رسیدیم؟

To understand why scholars aren't engaging with popular media,

برای درک اینکه چرا دانشگاهی‌ها با رسانه جمعی درگیر نمی‌شوند،

you first have to understand how universities work.

باید اول متوجه شوید دانشگاه‌ها چطور کار می‌کنند.

Now, in the last six years,

الان، در شش سال گذشته،

I've taught at seven different colleges and universities

من در هفت کالج و دانشگاه متفاوت درس دادم

in four different states.

در چهار ایالت مختلف.

I'm a bit of an adjunct extraordinaire.

من یک مقداری زیادی خارق‌العاده‌ام.

(Laughter)

(خنده)

And at the same time, I'm pursuing my PhD.

و همزمان دانشجوی دکترا هستم.

In all of these different institutions,

در تمام این سازمان‌های متفاوت،

the research and publication process works the same way.

روند تحقیقات و انتشار مقاله به همان شکل عمل می‌کند.

First, scholars produce research in their fields.

اول، دانشگاهی‌ها در زمینه خود تحقیقات تولید می‌کنند.

To fund their research, they apply for public and private grants

برای تهیه هزینه تحقیقاتشان، درخواست اعطا از منابع خصوصی و عمومی می‌کنند

and after the research is finished,

و بعد از اینکه تحقیق انجام شد،

they write a paper about their findings.

مقاله‌ای راجع به یافته‌هایشان می‌نویسند.

Then they submit that paper to relevant academic journals.

بعد آن مقاله را به مجله‌های مرتبط می‌فرستند.

Then it goes through a process called peer review,

که از روندی به نام بازنگری دقیق عبور می‌کند،

which essentially means that other experts

که به این معنی است که بقیه متخصصان

are checking it for accuracy and credibility.

آنرا برای دقت و صحت بررسی می‌کنند.

And then, once it's published,

و بعد، وقتی منتشر شد،

for-profit companies resell that information

شرکتهای تجاری آن اطلاعات را دوباره

back to universities and public libraries

به دانشگاه‌ها و کتابخانه‌ها می‌فروشند

through journal and database subscriptions.

از طریق حق‌عضویت مجله‌ها و بانکهای‌اطلاعاتی.

So, that's the system.

پس، سیستم به این شکل است.

Research, write, peer-review, publish, repeat.

تحقیق، نوشتن، بازنگری متخصصان، انتشار، تکرار.

My friends and I call it feeding the monster.

دوستان من و من به این می‌گوییم تغذیه هیولا.

And you can see how this might create some problems.

می‌توانید ببینید چطور این روند می‌تواند مسئله‌ساز باشد.

The first problem is that most academic research is publicly funded

اولین مسئله اینجاست که بیشتر تحقیقات دانشگاهی با هزینه جمعی انجام شده

but privately distributed.

ولی بطور خصوصی پخش شده‌ است.

Every year, the federal government spends 60 billion dollars on research.

هر سال دولت فدرال ۶۰ میلیارد دلار روی تحقیقات خرج می‌کند.

According to the National Science Foundation,

طبق گفته بنیاد ملی علم،

29 percent of that goes to public research universities.

۲۹ درصد آن به دانشگاههای تحقیقات جمعی می‌رود.

So, if you're quick at math, that's 17.4 billion dollars.

پس، اگر در ریاضیات خوب باشید، این ۱۷/۴ میلیارد دلار است.

Tax dollars.

دلار مالیاتی.

And just five corporations are responsible

و فقط پنج شرکت سهامی مسئول

for distributing most publicly funded research.

پخش بیشتر تحقیقات عمومی هستند.

In 2014, just one of those companies made 1.5 billion dollars in profit.

در سال ۲۰۱۴، تنها یکی از این شرکت‌ها سود ۱/۵ میلیارد دلاری داشت.

It's a big business.

تجارت بزرگی است.

And I bet you can see the irony here.

و مطمئنم می‌توانید وارونگی این را ببینید.

If the public is funding academics' research,

اگر عموم مردم هزینه تحقیقات دانشگاهی را می‌دهند،

but then we have to pay again to access the results,

و ما دوباره باید پول بدهیم برای دسترسی به نتایج،

it's like we're paying for it twice.

مثل این است که ما دوبار برای آن می‌پردازیم.

And the other major problem

و مشکل بزرگ دیگر

is that most academics don't have a whole lot of incentive

این است که بیشتر دانشگاهی‌ها انگیزه زیادی ندارند

to publish outside of these prestigious subscription-based journals.

که بیرون از این مجله‌های باکلاس منحصر به عضویت منتشر کنند.

Universities build their tenure and promotion systems

دانشگاه‌ها سیستم اشتغال و ترفیع خود را

around the number of times scholars publish.

حول تعداد مقالات منتشر شده، شکل داده‌اند.

So, books and journal articles are kind of like a form of currency for scholars.

پس، کتابها و مقالات مجله‌ها، نوعی نقدینگی برای اساتید محسوب می‌شود.

Publishing articles helps you get tenure and more research grants down the road.

انتشارات مقالات کمک می‌کند کار بگیرید و همینطور اعطایی بیشتر برای تحقیقات آینده.

But academics are not rewarded for publishing with popular media.

ولی دانشگاهی‌ها برای انتشار در رسانه‌های جمعی پاداشی دریافت نمی‌کنند.

So, this is the status quo.

پس، این روند فعلی‌ست.

The current academic ecosystem.

زیست بوم فعلی دانشگاهی.

But I don't think it has to be this way.

ولی من فکر نمی‌کنم که این باید اینگونه باشد.

We can make some simple changes to flip the script.

ما می‌توانیم تغییرات کوچکی دهیم که روند را تغییر دهد.

So, first, let's start by discussing access.

خب، اول، بیایید از دسترسی شروع کنیم.

Universities can begin to challenge the status quo

دانشگاه‌ها می‌توانند شرایط فعلی را به چالش بکشند

by rewarding scholars for publishing

با امتیاز دادن به اساتید برای انتشار

not just in these subscription-based journals

نه تنها در این مجله‌های منحصر به عضویت

but in open-access journals as well as on popular media.

بلکه در مجله ‌های آزاد به دسترسی و همینطور رسانه جمعی.

Now, the open-access movement is starting to make some progress

الان، حرکت دسترسی-آزاد در حال دیدن کمی رشد است

in many disciplines,

در بسیاری از رشته‌ها،

and fortunately, some other big players have started to notice.

و خوشبختانه، برخی دیگر از بازیگران بزرگ شروع به توجه کرده‌اند.

Google Scholar has made open-access research

Google Scholar تحقیقات با دسترسی-آزاد را

searchable and easier to find.

قابل جستجو و قابل دسترسی آسان کرده است.

Congress, last year, introduced a bill

پارلمان، سال گذشته، قانونی پیشنهاد کرد

that suggests that academic research projects

که پروژه‌های تحقیقاتی دانشگاهی

with over 100 million or more in funding

با بیش از ۱۰۰ میلیون دلار یا بیشتر هزینه

should develop an open-access policy.

باید سیاست دسترسی-آزاد داشته باشند.

And this year, NASA opened up its entire research library to the public.

و امسال NASA کتابخانه تحقیقاتی خود را برای عموم باز کرد.

So, you can see this idea is beginning to catch on.

خب، می‌بینید که این ایده در حال رشد است.

But access isn't just about being able

ولی دسترسی تنها راجع به توانایی

to get your hands on a document or a study.

دیدن یک مطالعه یا تحقیق نیست.

It's also about making sure

همینطور راجع به این است که

that that document or study is easily understood.

مقاله یا تحقیق قابل فهم و ساده باشد.

So, let's talk about translation.

خب، پس اجازه بدهید راجع به ترجمه صحبت کنیم.

I don't envision this translation to look like the six degrees of separation

من تصور نمی‌کنم که این ترجمه مثل شش درجه جدایی

that I illustrated earlier.

که در ابتدا صحبتش را کردم باشد.

Instead, what if scholars were able to take the research that they're doing

بلکه، چطور است که اساتید تحقیقاتی را که انجام می‌دهند

and translate it on popular media

در رسانه جمعی ترجمه کنند

and be able to engage with the public?

و بتوانند با مردم در این زمینه صحبت کنند؟

If scholars did this,

اگر دانشگاهی‌ها این کار را کردند،

the degrees of separation between the public and research

درجات جدایی مردم از تحقیقات

would shrink by a lot.

بسیار کمتر می‌شود.

So, you see, I'm not suggesting a dumbing-down of the research.

پس، ببینید، من پیشنهاد نمی‌کنم که تحقیقات را ساده‌تر و قابل فهم‌تر کنیم.

I'm just suggesting that we give the public access to that research

من فقط می‌گویم که به مردم دسترسی به این تحقیقات را بدهیم

and that we shift the venue and focus on using plain language

و محل و تمرکز را تغییر دهیم روی استفاده از زبان ساده

so that the public who's paying for the research

طوریکه مردمی که برای تحقیقات هزینه می‌کنند

can also consume it.

همچنین بتوانند از آن استفاده کنند.

And there are some other benefits to this approach.

و در این رویکرد مزایای دیگری هم هست.

By showing the public how their tax dollars

با نشان دادن به مردم که چگونه دلارهای مالیاتی آنها

are being used to fund research,

برای تحقیقات هزینه می‌شود،

they can begin to redefine universities' identities

می‌توانند هویت دانشگاه‌ها را دوباره تعریف کنند

so that universities' identities are not just based on a football team

طوریکه هویت دانشگاه‌ها تنها با تیم فوتبال آنها مشخص نمی‌شود

or the degrees they grant

یا با مدارکی که ارائه می‌دهند

but on the research that's being produced there.

بلکه با تحقیقاتی که در آنجا تولید می‌شود.

And when there's a healthy relationship between the public and scholars,

و وقتی یک ارتباط سالم بین مردم و دانشگاهی‌ها وجود دارد،

it encourages public participation in research.

مشوق شرکت مردم در تحقیقات می‌شود.

Can you imagine what that might look like?

می‌توانید تصور کنید که این چه اثری می‌گذراد؟

What if social scientists

چطور می‌شد اگر جامعه‌شناسان

helped local police redesign their sensitivity trainings

پلیس محلی را در پرورش میزان حساسیت آنها کمک کنند

and then collaboratively wrote a manual to model future trainings?

و در همکاری با آنها کتابچه‌ راهنماهای پرورشی آینده را طراحی کنند؟

Or what if our education professors consulted with our local public schools

و یا چطور بود اگر اساتید دانشگاه‌ها با مدارس محلی

to decide how we're going to intervene with our at-risk students

در تصمیم‌گیری اینکه چگونه با دانش‌آموزان دچار مشکل رفتار کنند تبادل فکر می‌کردند

and then wrote about it in a local newspaper?

و بعد راجع به آن در روزنامه‌های محلی می‌نوشتند.

Because a functioning democracy

چراکه یک دموکراسی موثر

requires that the public be well-educated and well-informed.

نیازمند این است که عموم مردم تحصیل کرده و مطلع باشند.

Instead of research happening behind paywalls and bureaucracy,

به جای اینکه تحقیقات پشت درهای پولی و کاغذبازی انجام شود،

wouldn't it be better if it was unfolding right in front of us?

بهتر نبود اگر درست در مقابل ما شکل می‌گرفت و آشکار می‌شد؟

Now, as a PhD student,

الان، به عنوان یک دانشجوی دکترا

I realize I'm critiquing the club I want to join.

متوجهم که منتقد مجموعه‌ای هستم که می‌خواهم عضوش شوم.

(Laughter)

(خنده)

Which is a dangerous thing to do,

که کار خطرناکی است،

since I'm going to be on the academic job market in a couple of years.

چون در چند سال آینده در بازار کار دانشگاهی خواهم بود.

But if the status quo in academic research

ولی اگر روند فعلی در تحقیقات دانشگاهی

is to publish in the echo chambers of for-profit journals

منتشر کردن در محفظه‌های خلوت مجله‌های پولی است

that never reach the public,

که هرگز به عموم مردم نمی‌رسند،

you better believe my answer is going to be "nope."

بهتر است بدانید که جواب من «نه» خواهد بود.

I believe in inclusive, democratic research

من به تحقیق شامل شونده دموکراتیک اعتقاد دارم

that works in the community and talks with the public.

که در اجتماع کار می‌کند و با مردم صحبت می‌کند.

I want to work in research and in an academic culture

من می‌خواهم در تحقیقات کار کنم و در فرهنگ دانشگاهی

where the public is not only seen as a valuable audience,

که مردم نه تنها بعنوان شنوندگان ارزشمند هستند،

but a constituent, a participant.

بلکه جزء تشکیل دهنده و شرکت کننده هستند.

And in some cases even the expert.

و در مواردی حتی متخصص.

And this isn't just about

و این تنها راجع به

giving you guys access to information.

دادن دسترسی به اطلاعات نیست.

It's about shifting academic culture from publishing to practice

راجع به تغییر فرهنگ دانشگاهی از انتشار به عمل

and from talking to doing.

و از حرف زدن به عمل کردن است.

And you should know that this idea, this hope --

و باید بدانید که این ایده، این امید --

it doesn't just belong to me.

تنها متعلق من نیست.

I'm standing on the shoulders of many scholars, teachers,

من روی شانه بسیاری از دانشگاهیان و معلمان ایستاده‌ام،

librarians and community members

کتابدارها و اعضا انجمن‌ها،

who also advocate for including more people in the conversation.

که مدافع شامل کردن مردم بیشتری در گفتگو هستند.

I hope you join our conversation, too.

امیدوارم شما هم به گفتگوی ما بپیوندید.

Thank you.

سپاس.

(Applause)

(تشویق)