What vaccinating vampire bats can teach us about pandemics | Daniel Streicker

Translator: Ehsan Me Reviewer: Leila Ataei

داستانی که قرار است امروز بگویم،

به سال ۲۰۰۶ برمی‌گردد.

زمانی که برای اولین بار درباره شیوع یک بیماری مرموز شنیدم

که درحال رخ دادن درجنگل‌های استوایی آمازون در پرو بود.

The story that I'm going to tell you today,

for me, began back in 2006.

مردمی که به این بیماری مبتلا می‌شدند،

That was when I first heard about an outbreak of mysterious illness

علائم هولناک و کابوس‌ واری داشتند.

that was happening in the Amazon rainforest of Peru.

سردردهای وحشتناکی داشتند،

که مانع خوردن و آشامیدن می‌شد.

The people that were getting sick from this illness,

حتی برخی دچار توهم و هذیان گویی می‌شدند

گیج و پرخاشگر می‌شدند.

they had horrifying symptoms, nightmarish.

غم انگیزترین بخش این داستان

They had unbelievable headaches,

این بود که بسیاری از قربانیان کودک بودند.

they couldn't eat or drink.

و از بین همه بیماران مبتلا شده،

Some of them were even hallucinating --

confused and aggressive.

هیچ کدام نجات پیدا نکرد.

The most tragic part of all

مشخص شد چیزی که درحال قتل عام مردم بود ویروسی بود،

was that many of the victims were children.

که ابولا یا زیکا نبود،

And of all of those that got sick,

none survived.

حتی ویروسی جدید نبود که به تازگی علم آن را کشف کرده باشد.

It turned out that what was killing people was a virus,

این مردم را یک قاتل باستانی می‌کشت.

but it wasn't Ebola, it wasn't Zika,

چیزی که قرن‌‎هاست آن را می‌شناسیم.

it wasn't even some new virus never before seen by science.

آن‌ها از هاری می‌مردند.

و نکته مشترک بین همه آن‌ها این بود که وقتی خواب بودند،

These people were dying of an ancient killer,

one that we've known about for centuries.

توسط تنها پستانداری که ازخون به عنوان غذا استفاده می‌‎کرد، گاز گرفته شده بودند:

They were dying of rabies.

And what all of them had in common was that as they slept,

خفاش خون آشام.

این دسته از بیماری‌ها که از خفاش به انسان منتقل می‌شوند،

they'd all been bitten by the only mammal that lives exclusively on a diet of blood:

طی چند دهه اخیر بسیار رایج شده اند.

the vampire bat.

در سال ۲۰۰۳، سارس بود.

که در بازارحیوانات چین شروع شد و در سطح جهانی شایع شد.

These sorts of outbreaks that jump from bats into people,

آن ویروس هم مثل همین ویروس در پرو نهایتا به خفاش‌ها برمی‌گشت،

they've become more and more common in the last couple of decades.

In 2003, it was SARS.

It showed up in Chinese animal markets and spread globally.

که احتمالا قرن‌ها ناشناخته بوده است.

۱۰ سال بعد، شاهد بروز ابولا در غرب آفریقا بودیم،

That virus, like the one from Peru, was eventually traced back to bats,

which have probably harbored it, undetected, for centuries.

که تقریبا همه را غافلگیر کرد.

چرا که براساس شواهد علمی آن زمان،

Then, 10 years later, we see Ebola showing up in West Africa,

ابولا نباید درغرب آفریقا پدیدار می‌شد.

که منتهی به یکی از بزرگترین و گسترده ترین شیوع ابولا

and that surprised just about everybody

because, according to the science at the time,

در تاریخ شد.

Ebola wasn't really supposed to be in West Africa.

این روند نگران کننده‌اس، درسته؟

ویروس های کشنده جاهایی ظاهر می‌شوند که ما واقعا انتظارشان را نداریم،

That ended up causing the largest and most widespread Ebola outbreak

in history.

به جای جامعه بهداشت جهانی،

So there's a disturbing trend here, right?

ما هم درمانده و شوکه شده ایم.

ما دائما درحال دنبال کردن شرایط اضطراری برای ویروس بعدی

Deadly viruses are appearing in places where we can't really expect them,

در این چرخه توقف ناپذیرهستیم،

دائما درتلاشیم قبل از شیوع بیماری‌ همه گیر آن‌ را در نطفه خفه کنیم.

and as a global health community,

we're caught on our heels.

We're constantly chasing after the next viral emergency

با توجه به بیماری‌های جدیدی که هرساله ظاهر می‌شوند،

in this perpetual cycle,

الان زمان آن رسیده

always trying to extinguish epidemics after they've already started.

که شروع به تفکر درباره اقداماتی که می‌توان کرد بکنیم.

اگر تا ابولای بعدی فقط دست روی دست بگذاریم،

So with new diseases appearing every year,

امکانش هست که دفعه بعد خوش شانس نباشیم.

now is really the time

شاید با ویروسی متفاوت مواجه شدیم،

that we need to start thinking about what we can do about it.

کشنده تر،

If we just wait for the next Ebola to happen,

شایع تر،

شاید هم ویروسی که کاملا در برابر واکسن‌ها مقاوم باشد،

we might not be so lucky next time.

We might face a different virus,

و ما را بدون دفاع بگذارد.

one that's more deadly,

one that spreads better among people,

آیا ما می‌توانیم بیماری‌های همه گیررا پیش بینی کنیم؟

or maybe one that just completely outwits our vaccines,

می‌توانیم متوقفشان کنیم؟

این‌ها سوالات واقعا سختی برای پاسخ گویی هستند،

leaving us defenseless.

So can we anticipate pandemics?

و علت این است که بیماری‌های همه گیر--

که سراسر جهان پخش می‌شوند،

Can we stop them?

ما واقعا می‌خواهیم که آن‌ها را پیش بینی کنیم--

Those are really hard questions to answer,

واقعا رخدادهای نادری هستند.

and the reason is that the pandemics --

و برای ما انسان‌ها به عنوان یک گونه جای خوشحالیه

the ones that spread globally,

که هنوز اینجاییم.

the ones that we really want to anticipate --

اما از دیدگاه علمی این یک مشکل محسوب می‌شود.

they're actually really rare events.

And for us as a species that is a good thing --

that's why we're all here.

به این علت که اگرچیزی فقط یک یا دوبار رخ بدهد،

واقعا برای پیدا کردن یک الگو کافی نیست.

But from a scientific standpoint, it's a little bit of a problem.

الگوهایی که به ما بگویند که بیماری بعدی چه زمانی و کجا رخ خواهد داد.

That's because if something happens just once or twice,

پس ما باید چه کنیم؟

that's really not enough to find any patterns.

خب،فکرمی‌کنم یکی از راه حل‌ها این است که ما برخی از ویروس‌هایی را مطالعه کنیم

Patterns that could tell us when or where the next pandemic might strike.

که معمولا ازحیوانات وحشی به انسان،

So what do we do?

Well, I think one of the solutions we may have is to study some viruses

به حیوانات خانگی یا به دام‌ها منتقل می‌شوند،

حتی اگر آن‌ها همان ویروس‌هایی نباشند

that routinely jump from wild animals into people,

که ما انتظار داشتیم منجربه بیماری شوند.

اگرما بتوانیم از این ویروس‌های جانی استفاده کنیم

or into our pets, or our livestock,

تا برخی الگوها را شناسایی کنیم

even if they're not the same viruses

این الگو که چه چیزی منجر به آن انتقال اولیه از یک گونه به گونه دیگر می‌شود،

that we think are going to cause pandemics.

و اینکه چگونه می‌توان آن را متوقف کرد،

If we can use those everyday killer viruses

to work out some of the patterns

در این صورت ما آمادگی بهتری برای رویارویی

of what drives that initial, crucial jump from one species to the next,

با ویروس‌هایی خواهیم داشت که احتمال انتقال آن‌ها بین گونه‌ها

کمتر از تهدید همه گیری آن‌هاست.

and, potentially, how we might stop it,

هاری، با وجود ترسناک بودن،

then we're going to end up better prepared

for those viruses that jump between species more rarely

در این زمینه یک ویروس خوب از آب در آمد.

but pose a greater threat of pandemics.

مطلع هستید که هاری ویروسی وحشتناک و کشنده ست.

Now, rabies, as terrible as it is,

turns out to be a pretty nice virus in this case.

تلفات 100درصدی در پی دارد.

که یعنی اگربه هاری آلوده شوید و سریعا تحت درمان قرارنگیرید،

You see, rabies is a scary, deadly virus.

کار از کار خواهد گذشت.

راه درمانی باقی نمی‌ماند

It has 100 percent fatality.

درنهایت خواهید مرد.

That means if you get infected with rabies and you don't get treated early,

هاری فقط به گذشته مربوط نیست.

there's nothing that can be done.

There is no cure.

امروزه، هاری همچنان 50تا60 هزار نفر را سالانه به دامان مرگ می‌کشاند.

You will die.

And rabies is not just a problem of the past either.

فقط این ارقام را درنظر داشته باشید.

Even today, rabies still kills 50 to 60,000 people every year.

کل شیوع ابولا درغرب آفریقا را تصور کنید--

که حدود دوسال و نیم طول کشید؛

کل افرادی که طی شیوع ابولا فقط طی یک سال

Just put that number in some perspective.

ازبین رفتند را درنظر بگیرید

فاجعه‌ اس.

Imagine the whole West African Ebola outbreak --

آن تعداد را چهار برابر کنید،

about two-and-a-half years;

نتیجه عددی است که بیماری هاری سالیانه قربانی می‌گیرد.

you condense all the people that died in that outbreak

into just a single year.

That's pretty bad.

بنابراین چیزی که هاری را از ویروسی مثل ابولا مجزا می‌کند

But then, you multiply it by four,

and that's what happens with rabies every single year.

این است که وقتی مردم آلوده می‌شوند،

نمی‌خواهند که بیشتر پخش بشود.

So what sets rabies apart from a virus like Ebola

یعنی اینکه هربار که کسی به هاری مبتلا می‌شود،

is that when people get it,

به این علت است که به توسط حیوانی هار غالبا

they tend not to spread it onward.

سگ یا خفاش است دندان گرفته می‌شود.

That means that every single time a person gets rabies,

این بدین معناست که انتقال‌ بین گونه‌ای،

it's because they were bitten by a rabid animal,

درحالی که برای اکثر ویروس‌ها مثل هاری که یک در هزار اتفاق می‌افتد،

and usually, that's a dog or a bat.

بسیار کمیاب هستند اما از اهمیت بالایی برخوردارند.

But it also means that those jumps between species,

which are so important to understand, but so rare for most viruses,

می‌توان گفت هاری تقریبا مثل پشه

یا موش آزمایشگاهی حاوی ویروس‌های کشنده ست.

for rabies, they're actually happening by the thousands.

ما می‌توانیم از این ویروس برای مطالعه و یافتن الگوها

So in a way, rabies is almost like the fruit fly

و گزینش راهکارهای جدیدمان استفاده کنیم.

or the lab mouse of deadly viruses.

همچنین، وقتی که اولین بار درباره شیوع هاری در

This is a virus that we can use and study to find patterns

قسمت‎های آمازونی پرو شنیدم،

به نظرم یک مشکل کاملا جدی آمد

and potentially test out new solutions.

به خاطراین که ویروس درحال انتقال از خفاش‌ها به حیوانات دیگر بود

And so, when I first heard about that outbreak of rabies

این موضوع غالبا برای این که ما بتوانیم پیش بینی کنیم کافی است..

in the Peruvian Amazon,

it struck me as something potentially powerful

گاهی اوقات متوقف کردن آن

because this was a virus that was jumping from bats into other animals

پس به عنوان دانشجوی سال اول ارشد

often enough that we might be able to anticipate it ...

با خاطراتی مبهم از کلاس زبان اسپانیایی دوران مدرسه،

پریدم داخل هواپیما و به پِرو رفتم،

Maybe even stop it.

تا دنبال خفاش‌های خون آشام بگردم.

So as a first-year graduate student

چندین سال اول این پروژه واقعا سخت بود.

with a vague memory of my high school Spanish class,

I jumped onto a plane and flew off to Peru,

من اصلا کمبود برنامه‌های بلندپروازانه برای رهانیدن آمریکا از بیماری هاری نداشتم،

looking for vampire bats.

And the first couple of years of this project were really tough.

اما همان زمان،

به نظر می‌رسید که مشکلات بی پایان از گل ولاستیک‌های صاف گرفته تا

I had no shortage of ambitious plans to rid Latin America of rabies,

قطعی برق و مشکلات معده، همگی سعی در متوقف کردن من داشتند.

but at the same time,

ازطرفی همه این‌ها بهای کار کردن،

there seemed to be an equally endless supply of mudslides and flat tires,

در آمریکای جنوبی بودند،

و به نظرم بخش‌هایی ازاین ماجراجویی بودند.

power outages, stomach bugs all stopping me.

اما چیزی که من را به ادامه دادن وامیداشت

But that was kind of par for the course,

آگاهی به این مسئله بود که برای نخستین بار،

working in South America,

and to me, it was part of the adventure.

کاری که انجام می‌دادم می‌توانست اثرات واقعا مهم و کوتاه مدتی

روی زندگی افراد داشته باشد.

But what kept me going

و بیشترین شوک را به من داد

was the knowledge that for the first time,

وقتی که به آمازون رفتیم

the work that I was doing might actually have some real impact

سعی داشتیم خفاش‌های خون‌آشام را پیدا کنیم.

on people's lives in the short term.

می‌دانید تنها کاری که لازم بود این بود که به روستایی برویم و بپرسیم.

And that struck me the most

when we actually went out to the Amazon

«چه کسی اخیرا توسط یک خفاش گاز گرفته شده؟»

and were trying to catch vampire bats.

مردم دست‌هایشان را بالا می‌بردند،

You see, all we had to do was show up at a village and ask around.

چون دراین روستاها،

گاز گرفته شدن توسط خفاش رخدادی است

"Who's been getting bitten by a bat lately?"

که هر روز اتفاق می‌افتد.

And people raised their hands,

پس تنها کاری که باید می‌کردیم رفتن به یک خانه مناسب این کار،

because in these communities,

باز کردن پشه بند و شب هنگام

getting bitten by a bat is an everyday occurrence,

آنجا ماندن

در انتظارماندن برای خفاشی بود که سعی داشت از خون انسان تغذیه کند.

happens every day.

And so all we had to do was go to the right house,

برای من، دیدن کودکی که روی سرش جای دندان یا روی ملحفه‌هایش لکه خون به جا مانده بود،

open up a net

and show up at night,

and wait until the bats tried to fly in and feed on human blood.

چیزی فراتر از انگیزه بود

تا از همه سردردهای شدیدی که درهمان روز

So to me, seeing a child with a bite wound on his head or blood stains on his sheets,

احساس می‌کردم بگذرم.

that was more than enough motivation

از آنجایی که تمام طول شب را کار می‌کردیم،

to get past whatever logistical or physical headache

وقت زیادی داشتم برای فکر کردن به این‌که چطور می‌توان این مشکل را حل کرد،

I happened to be feeling on that day.

دو سوال بسیار کلیدی برایم پیش آمد.

Since we were working all night long, though,

اول این‌که ما واقف هستیم که مردم همیشه توسط خفاش‌ها گاز گرفته می‌شوند،

I had plenty of time to think about how I might actually solve this problem,

اما شیوع بیماری هاری همیشگی نیست--

and it stood out to me that there were two burning questions.

هرچندسال، شاید هر دهه،

The first was that we know that people are bitten all the time,

این بیماری شیوع پیدا می‌کند.

پس اگر بتوانیم به هرنحوی پیش‌بینی کنیم که شیوع بعدی چه زمانی و کجا رخ می‌دهد،

but rabies outbreaks aren't happening all the time --

موقعیتی استثنایی خواهد بود،

every couple of years, maybe even every decade,

به این معنا که می‌توانیم قبل از شروع هرگونه مرگ

you get a rabies outbreak.

و میرمردم را واکسینه کنیم.

So if we could somehow anticipate when and where the next outbreak would be,

اما از طرف دیگر،

that would be a real opportunity,

واکسیناسیون واقعا فقط مثل یک چسب زخم هست.

meaning we could vaccinate people ahead of time,

به نوعی استراتژی کنترل آسیب است.

before anybody starts dying.

البته که باعث حفظ جان افراد می‌شود و انجام آن ضروری است،

But the other side of that coin

is that vaccination is really just a Band-Aid.

اما در آخر،

مهم نیست که چه تعداد گاو یا انسان را واکسینه کردیم،

It's kind of a strategy of damage control.

همچنان همان مقدار ویروس هاری را درون بدن خفاش‌ها داریم.

Of course it's lifesaving and important and we have to do it,

خطر اصلی که همان گاز گرفته شدن است همچنان باقی است.

but at the end of the day,

no matter how many cows, how many people we vaccinate,

پس دومین سوال من این بود:

این امکان هست که بتوانیم به هرنحوی ویروس را از منشاء آن نابود کنیم؟

we're still going to have exactly the same amount of rabies up there in the bats.

اگربه طریقی می‌توانستیم مقدار ویروس هاری را درخود خفاش‌ها کم کنیم،

The actual risk of getting bitten hasn't changed at all.

So my second question was this:

واقعا جریان بازی به نفع ما تغییر می‎‌کرد.

Could we somehow cut the virus off at its source?

ما درباره تغییر استراتژی

از کنترل آسیب به پیشگیری صحبت کردیم.

If we could somehow reduce the amount of rabies in the bats themselves,

then that would be a real game changer.

خب، از کجا شروع کنیم؟

We'd been talking about shifting

درواقع اولین چیزی که لازم بود بفهمیم

from a strategy of damage control to one based on prevention.

این بود که این ویروس درون بدن خود خفاش‌ها

چگونه عملکردی دارد.

So, how do we begin to do that?

این کار برای کلیه بیماری‌های عفونی مخصوصا

Well, the first thing we needed to understand

گونه‌هایی منزوی مثل خفاش‌ها بسیار دشوار است.

was how this virus actually works in its natural host --

اما باید از جایی شروع می‌کردیم.

in the bats.

And that is a tall order for any infectious disease,

با بررسی برخی اطلاعات تاریخی شروع کردیم.

particularly one in a reclusive species like bats,

قبلا شیوع این بیماری‌ها چه زمانی و ازکجا شروع شدند؟

but we had to start somewhere.

مشخص شد که هاری ویروسی بود که

So the way we started was looking at some historical data.

مدام باید درحال جابجایی باشد.

When and where had these outbreaks happened in the past?

نباید یک‌جا ثابت باشد.

ممکن است که ویروس برای مدت یک یا دوسال در یک منطقه بچرخد،

And it became clear that rabies was a virus

اما اگر نتواند گروهی جدید از خفاش‌ها را برای آلوده کردن پیدا کند،

that just had to be on the move.

بصورت ناگزیر تقریبا منقرض می‌شود.

It couldn't sit still.

The virus might circulate in one area for a year, maybe two,

پس بدین وسیله بخشی کلیدی از چالش انتقال هاری را حل کردیم.

but unless it found a new group of bats to infect somewhere else,

it was pretty much bound to go extinct.

می‍‌‎دانستیم که با ویروسی مواجه‌ایم که

درحال جابجایی است اما مقصد آن مشخص نیست.

So with that, we solved one key part of the rabies transmission challenge.

اساسا، چیزی که میخواستم فراتر از پیش بینی‌های Google Map بود،

We knew we were dealing with a virus on the move,

«مقصد ویروس کجاست؟

but we still couldn't say where it was going.

مسیر ویروس برای رسیدن به آن کجا بود؟

Essentially, what I wanted was more of a Google Maps-style prediction,

سرعت حرکت آن چقدر بود؟»

برای پیدا کردن پاسخ، به سراغ ژنوم بیماری رفتم.

which is, "What's the destination of the virus?

What's the route it's going to take to get there?

هاری، مثل بسیاری از ویروس‌ها ژنومی بسیار کوچک اما با سرعت

How fast will it move?"

تکامل بسیار سریع دارد.

To do that, I turned to the genomes of rabies.

پس وقتی که ویروس از یک نقطه به نقطه‌ای دیگر حرکت می‌کند،

You see, rabies, like many other viruses, has a tiny little genome,

به سرعت تعدادی جهش جدید می‌کند.

but one that evolves really, really quickly.

تنها کاری که باید بکنیم این است که در سیر(درخت) تکاملی آن

So quickly that by the time the virus has moved from one point to the next,

یک سری نقاط را بهم وصل کنیم،

که به ما بگوید این ویروس درگذشته کجا بوده

it's going to have picked up a couple of new mutations.

و این که چگونه پخش شده است.

And so all we have to do is kind of connect the dots

من رفتم و تعدادی مغز گاو فراهم کردم،

across an evolutionary tree,

and that's going to tell us where the virus has been in the past

چون ویروس‌های هاری در آن قابل یافت شدن هستند.

and how it spread across the landscape.

از توالی‌های ژنومی که از ویروس‌های داخل مغزگاوها به دست آوردیم،

So, I went out and I collected cow brains,

می‌شد فهمید که

because that's where you get rabies viruses.

این ویروس سالیانه بین ۱۶ تا۳۲ کیلومتر جابجا می‌شود.

And from genome sequences that we got from the viruses in those cow brains,

خب، ما الان سرعت ویروس را می‌دانستیم،

I was able to work out

اما هنوز سوال کلیدی دیگر باقی مانده بود این‌که ویروس در وهله اول کجا می‌رود.

that this is a virus that spreads between 10 and 20 miles each year.

OK, so that means we do now have the speed limit of the virus,

برای پاسخ، باید بیشتر از این حرف‌ها مثل خفاش فکر می‌کردم،

but still missing that other key part of where is it going in the first place.

چون هاری ویروسی هست که--

خود به خود حرکت نمی‌کند،

باید به وسیله خفاش میزبان به اطراف حرکت کند،

For that, I needed to think a little bit more like a bat,

پس باید به این فکر می‌کردم که تا چه حد و چند بار پرواز می‌کنند.

because rabies is a virus --

تصورات من و همین‌طور ردیاب‌های دیجیتالی

it doesn't move by itself,

it has to be moved around by its bat host,

که برای اولین بار روی خفاش‌ها امتحان کردیم بیشتر از این جواب نمی‌دانند.

so I needed to think about how far to fly and how often to fly.

اصلا نمی‌توانستیم اطلاعات موردنیاز را کسب کنیم.

My imagination didn't get me all that far with this

درعوض، به الگوهای جفتگیری خفاش‌ها رو آوردیم.

and neither did little digital trackers that we first tried putting on bats.

می‌توانستیم نگاهی به بخش‌هایی از ژنوم بندازیم،

و بفهمیم که برخی از گروه‌های خفاش‌ها با هم جفتگیری می‌کردند

We just couldn't get the information we needed.

So instead, we turned to the mating patterns of bats.

و برخی منزوی تر بودند.

و ویروس اساسا به دنبال ژنوم خفاش‌هایی می‌رفت که جفتگیری کرده بودند.

We could look at certain parts of the bat genome,

and they were telling us that some groups of bats were mating with each other

با این حال یکی از آن‌ها کمی شگفت آور بود--

and others were more isolated.

And the virus was basically following the trail laid out by the bat genomes.

باورش کمی سخت است.

که به نظر می‌رسید این یکی مستقیما از کوه‌های آند عبور کرده بود،

Yet one of those trails stood out as being a little bit surprising --

از آمازون به سمت ساحل اقیانوس آرام،

و باورش کمی سخت بود،

hard to believe.

That was one that seemed to cross straight over the Peruvian Andes,

همان طور که گفتم،

چون که کوه‌های آند با ارتفاع ۶۷۰۰ متر برای پرواز کردن،

crossing from the Amazon to the Pacific coast,

خفاش خون آشام بیش ازحد بلند هستند.

and that was kind of hard to believe,

as I said,

با این حال--

(خنده حضار)

because the Andes are really tall -- about 22,000 feet,

وقتی بادقت بیشتری نگاه کردیم

دیدیم که، درقسمت‌های شمالی پِرو،

and that's way too high for a vampire to fly.

یک سری دره‌های زنجیره ای و متصل به هم که زیاد هم بلند نبودند وجود داشت

Yet --

که خفاش‌ها آنجا با هم جفتگیری می‌کردند.

(Laughter)

when we looked more closely,

we saw, in the northern part of Peru,

دقت بیشتری که به خرج دادیم--

a network of valley systems that was not quite too tall

مطمئن شدیم ویروس هاری سالیانه تا فاصله حدود ۱۶ کیلومتر درطول

این دره‌ها منتشر می‌‌شد.

for the bats on either side to be mating with each other.

دقیقا باید مشابه پیش بینی‌های مدل تکاملی ما می‌بود.

And we looked a little bit more closely --

sure enough, there's rabies spreading through those valleys,

چیزی که به شما نگفتم

و مطلب واقعا مهمی بود

just about 10 miles each year.

این هست که هاری تا به حال در دامنه‌های غربی کوه‌های آند یا

Basically, exactly as our evolutionary models had predicated it would be.

سراسر سواحل اقیانوس آرام در آمریکای جنوبی مشاهده نشده بود،

What I didn't tell you

is that that's actually kind of an important thing

پس ما درواقع شاهد یک تهاجم تاریخی در بخش‌های گسترده ای از آمریکای جنوبی

because rabies had never been seen before on the western slopes of the Andes,

برای اولین بار بودیم،

or on the whole Pacific coast of South America,

که سوال کلیدی را بوجود می‌آورد

so we were actually witnessing, in real time, a historical first invasion

"قرار است که با این موضوع چکار کنیم؟"

خب، بدیهی ترین و کوتاه ترین راه این بود که به مردم بگوییم:

into a pretty big part of South America,

شما باید خودتان و حیوان‌هایتان را واکسینه کنید،

which raises the key question:

"What are we going to do about that?"

ویروس هاری در راه است.

Well, the obvious short-term thing we can do is tell people:

اما به طور بلند مدت،

اگر که از این اطلاعات جدید استفاده می‌کردیم تا از شیوع یکباره ویروس

you need to vaccinate yourselves, vaccinate your animals;

جلوگیری بکنیم قطعا پاسخ بهتری می‌گرفتیم.

rabies is coming.

But in the longer term,

البته که نمی‌توانیم به خفاش‌ها بگوییم، «امروز پرواز نکن،»

it would be even more powerful if we could use that new information

اما شاید بتوانیم با جلوگیری کاری کنیم تا ویروس سواری خوبی از خفاش‌ها بگیرد.

to stop the virus from arriving altogether.

Of course, we can't just tell bats, "Don't fly today,"

واین قضیه درس مهمی را که از برنامه‌های کنترل بیماری هاری

but maybe we could stop the virus from hitching a ride along with the bat.

درسراسر دنیا گرفتیم را به ما یادآوری می‌کند،

برای سگ‌ها، روباه‌ها، راسوها، راکون‌ها،

And that brings us to the key lesson that we have learned

در شمال آمریکا، آفریقا، اروپا.

from rabies-management programs all around the world,

واکسینه کردن منابع حیوانی تنها چیزی است که می‌تواند هاری را متوقف کند.

whether it's dogs, foxes, skunks, raccoons,

خب، آیا می‌توانیم خفاش‌ها را واکسینه کنیم؟

North America, Africa, Europe.

It's that vaccinating the animal source is the only thing that stops rabies.

همیشه درباره واکسینه کردن گربه‌ها و سگ‌ها شنیدید،

اما درباره واکسینه کردن خفاش‌ها گمان نکنم.

So, can we vaccinate bats?

شاید این حرف کمی دیوانه‌وار به نظر بیاد،

You hear about vaccinating dogs and cats all the time,

اما خبرخوب این است که درواقع از قبل واکسن‌های هاری خوراکی را که مخصوص

but you don't hear too much about vaccinating bats.

خفاش‌ها طراحی شدند را دراختیار داریم.

It might sound like a crazy question,

و بهتر از آن،

but the good news is that we actually already have edible rabies vaccines

این است که این واکسن‌ها می‌توانند ازخفاشی به خفاش دیگرهم منتقل شوند.

that are specially designed for bats.

تنها کاری که باید کرد واکسینه کردن یکی از آن‌هاست.

And what's even better

تا خفاش‌ها به همدیگر انتقال دهند

is that these vaccines can actually spread from bat to bat.

و ترتیب بقیه کارها را برای شما بدهند.

این یعنی، حداقل،

All you have to do is smear it on one

نیاز نیست بریم بیرون و میلیون‌ها خفاش را با سرنگ‌های کوچک

and let the bats' habit of grooming each other

واکسینه کنیم.

take care of the rest of the work for you.

(خنده حضار)

So that means, at the very least,

اما داستن این ابزار دلیلی نیست که طرز استفاده آن را هم بدانیم.

we don't have to be out there vaccinating millions of bats one by one

درحال حاضر ما لیست بلند بالایی از سوالات را داریم.

with tiny little syringes.

چه تعداد خفاش را باید واکسینه کرد؟

(Laughter)

But just because we have that tool doesn't mean we know how to use it.

چه موقعی از سال باید این کار را کرد؟

چند مرتبه درسال باید این عمل را تکرار کرد؟

Now we have a whole laundry list of questions.

How many bats do we need to vaccinate?

تمامی این‌ها سوالاتی اساسی هستند که برای برپایی

What time of the year do we need to be vaccinating?

هرگونه کمپین واکسیناسیون باید پاسخ داده شوند.

How many times a year do we need to be vaccinating?

اما نمی‌توانیم در آزمایشگاه به آن‌ها پاسخ دهیم.

پس به جای آن، از رویکرد نسبتا جالب تری استفاده می‌کنیم.

All of these are questions that are really fundamental

to rolling out any sort of vaccination campaign,

از واکسن‌های جعلی برای خفاش‌های وحشی و واقعی استفاده می‌‌کنیم.

but they're questions that we can't answer in the laboratory.

So instead, we're taking a slightly more colorful approach.

از ژل‌های خوراکی که باعث درخشش موی خفاش می‌شد

و پودرهای UV که هنگام تماس خفاش‌ها بین آن‌ها پخش می‌شد استقاده کردیم،

We're using real wild bats, but fake vaccines.

تا بتوانیم که چگونگی توزیع واکسن را در کلونی‌های خفاش‌ها

We use edible gels that make bat hair glow

مطالعه و بررسی کنیم.

and UV powders that spread between bats when they bump into each other,

هنوزهم در مراحل اولیه این کار هستیم،

and that's letting us study how well a real vaccine might spread

اما نتایج تا اینجا فوق‌العاده دلگرم کننده هستند.

in these wild colonies of bats.

این نتایج استفاده از ترفند واکسن‌ها که داشتیم را پیشنهاد می‌کردند،

We're still in the earliest phases of this work,

ما توانستیم شیوع هاری را به شدت کاهش بدهیم.

but our results so far are incredibly encouraging.

این قضیه مهم است، چرا که به یاد دارید،

They're suggesting that using the vaccines that we already have,

هاری ویروسی است که همواره درحال جابجایی است،

we could potentially drastically reduce the size of rabies outbreaks.

پس درنتیجه هربار که میزان شیوع را کنترل کرده و کاهش دادیم،

And that matters, because as you remember,

همزمان با آن کار

احتمال انتقال آن به کلونی بعدی را هم کم می‌کنیم.

rabies is a virus that always has to be on the move,

درواقع پیوندی در زنجیره انتقال را پاره می‌کنیم.

and so every time we reduce the size of an outbreak,

در نتیجه با انجام این کار،

we're also reducing the chance

هربار داریم ویروس را یک قدم به انقراض نزدیک‌تر می‌کنیم.

that the virus makes it onto the next colony.

فکر این که دنیا در آینده ای نه چندان دور

We're breaking a link in the chain of transmission.

And so every time we do that,

we're bringing the virus one step closer to extinction.

درمورد خلاص شدن کامل از شر بیماری هاری صحبت می کنند،

And so the thought, for me, of a world in the not-too-distant future

برای من بسیار هیجان انگیز است.

خب برگردیم به سوال اصلی.

where we're actually talking about getting rid of rabies altogether,

بیماری‌ واگیر متوقف می‌شود؟

خب، هیچ راه حل قطعی برای این مشکل وجود ندارد،

that is incredibly encouraging and exciting.

So let me return to the original question.

اما تجارب، اندکی من را درباره این موضوع خوش بین کرده است.

Can we prevent pandemics?

از آینده ای که برای پیش بینی

Well, there is no silver-bullet solution to this problem,

بیماری‌های واگیر از ژنومیکس استفاده می‌شود زیاد دور نیستیم

but my experiences with rabies have left me pretty optimistic about it.

قرار است که تکنولوژی‌های نوین و هوشمند داشته باشیم،

مثل واکسن‌های خوراکیِ خود منتشرشونده،

I think we're not too far from a future

where we're going to have genomics to forecast outbreaks

که می‌تواند ویروس را قبل از احتمال انتقال

and we're going to have clever new technologies,

به سایر افراد در نطفه خفه کند.

like edible, self-spreading vaccines,

در مبارزه با بیماری‌های همه گیر

هدف اصلی حرکت حتی به اندازه یک گام رو به جلوست.

that can get rid of these viruses at their source

before they have a chance to jump into people.

اگر از من بپرسید،

فکر می‌کنم یکی از راه های انجام آن

So when it comes to fighting pandemics,

استفاده از مشکلاتی است که درحال حاضر هم داریم،

the holy grail is just to get one step ahead.

مثل هاری--

راهی که فضانورد می‌تواند از یک شبیه‌ساز پرواز استفاده کند،

And if you ask me,

I think one of the ways that we can do that

فهمیدن اینکه چیزی جواب می‌دهد یا خیر،

is using some of the problems that we already have now,

به وجود آوردن ابزار

تا وقتی که مخاطرات زیاد شد،

like rabies --

کورکورانه اقدام نکنیم.

sort of the way an astronaut might use a flight simulator,

متشکرم.

(تشویق حضار)

figuring out what works and what doesn't,

and building up our tool set

so that when the stakes are high,

we're not flying blind.

Thank you.

(Applause)