A Parkland teacher's homework for us all | Diane Wolk-Rogers

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

I teach history

من در دبیرستان مارجری استون‌‌من داگلاس

at Marjory Stoneman Douglas High School.

تاریخ درس می‌دهم.

On February 14, 2018,

در ۱۴ فوریه ۲۰۱۸،

my school experienced one of the worst mass school shootings in American history.

مدرسه‌ام یکی از بدترین تیراندازی‌های گروهی مدرسه در تاریخ آمریکا را تجربه کرد.

People want to know what we saw,

مردم می‌خواهند بدانند چه دیدیم،

what I felt.

چه احساس کردیم.

I don't remember everything,

هیچ چیز را بخاطر ندارم،

but I do remember I went into crisis mode,

اما یادم می‌آید که وارد حالت بحران شدم،

mother mode.

حالت مادرانه.

There was no emotion.

احساسات در کار نبود.

I lined up the kids,

بچه‌ها را به صف کردم،

I held up a sign so they could follow me through the hall,

علامتی را بالا نگهداشتم تا در سالن اصلی دنبالم بیایند،

just like a fire drill.

درست مثل تمرین فرار از آتش.

I heard shots from one direction.

صدای تیراندازی‌ها را از یک جهت می‌شنیدم.

Luckily, we were already moving in the opposite direction.

خوش‌بختانه، ما داشتیم خلاف جهت حرکت می‌کردیم.

We made it outside.

موفق به خروج شدیم.

We made it to safety.

آسیبی وارد نشد.

I called my mother.

به مادرم زنگ زدم.

"I'm OK."

"من خوبم."

I called my husband.

به شوهرم زنگ زدم.

"I'm OK."

"من خوبم."

Then my daughter called, my voice cracked, and I knew I had to pull myself together.

بعد دخترم زنگ زد، بغضم شکست و می‌دانستم که باید به خودم مسلط می‌شدم.

I sat alone in my thoughts,

غرق افکارم شدم،

worried about my colleagues and students.

نگران همکاران و دانش‌آموزان.

We sat there, only understanding that somehow, Valentine's Day --

آنجا نشستیم، تنها متوجه این بودیم که، روز عشاق --

We sat there, only understanding that somehow, Valentine's Day

آنجا نشستیم، تنها متوجه این بودیم، روز عشاق

had ended up with our babies dead,

با بچه‌های عزیزی که مرده بودند تمام شد،

and we didn't know what to do next.

و نمی‌دانستیم که بعد از آن چه باید کرد.

It's been two months,

دو ماه گذشته است،

and every day I still hear the echoes of the "pop, pop" sound of the gunfire.

و من هنوز هر روز پژواک صدای " تق، تق" اسلحه را می‌شنوم.

I remember the fearful faces of my students

صورتهای وحشت‌زده دانش‌آموزانم را به یاد می‌آورم

when we knew it wasn't a drill.

وقتی فهمیدیم که تمرین نبود.

Still, there's no constant emotion,

هنوز، احساسات منسجمی در کار نبود،

except for flashes of pain, grief and anger

بجز درد، اندوه و خشم آنی

triggered by the news,

که یا خبرها باعثش بود،

or an insensitive comment,

یا اظهار نظری بی‌ملاحظه

or just silence.

یا سکوتی بجا.

Marjory Stoneman Douglas High School lost 17 precious lives

دبیرستان مارجوری استون‌من در آن روز هولناک

on that horrible day.

۱۷ جان باارزش را از دست داد.

After, students asked us, the adults

بعد، دانش‌آموزان از ما بزرگترها پرسیدند،

the hardest question:

این پرسش دشوار را:

How can we stop the senseless violence?

چطور خشونت بی‌معنا را متوقف کنیم؟

This was the most difficult question I've been asked.

این دشوارترین پرسشی است که تابحال از من شده است.

But it was not the first time I've been humbled by a student's question.

اما اولین باری نبود که با پرسش دانش‌آموزی درمانده می‌شدم.

I've been teaching in the public schools for 33 years,

۳۳ سال است که در مدرسه‌های دولتی درس می‌دهم،

so I know you have to admit what you don't know

بنابراین خوب می‌دانم باید چیزی که نمی‌دانم را بپذیرم

before you can share what you do know.

تا بتوانم چیزی که می‌دانم را به اشتراک بگذارم.

In fact, there's a method to being an engaged student,

در واقع، روشی برای دانش‌آموز، آموزگار،

teacher, citizen.

شهروند متعهد وجود دارد.

First, listen closely to the person asking you a question.

نخست، با دقت گوش دادن به شخصی که از شما سوال دارد.

Second, admit your vulnerability. Admit what you don't know.

دوم، آسیب‌پذیر بودن خود را بپذیرید. چیزی را که نمی‌دانید قبول کنید.

Third, do your homework.

سوم، تکلیف خود را انجام دهید.

Fourth, humbly share your knowledge.

چهارم، دانش خود را متواضعانه به اشتراک بگذارید.

I know all about this process.

از کل این فرآیند آگاهم.

My students ask really thoughtful questions all the time.

دانش‌آموزان من همیشه سوالات اندیشمندانه می‌کنند.

They're eager to learn,

آنها مشتاق به یادگیری هستند

and sometimes they're eager to prove their smarts.

و گاهی مشتاق به اثبات هوشمندی خود هستند.

And believe me, they know when I have no idea of the answer,

و باور کنید آنها می‌فهمند وقتی جوابی ندارم،

so in those instances, I say to them,

بنابراین در چنین مواردی، به آنها می‌گویم،

"That's a great question. Let me research that and get back to you."

" پرسش عالیه. اجازه بدین تحقیق کنم و بعد جوابتان را بدهم."

So when my students asked,

بنابراین وقتی دانش‌آموزان پرسیدند،

"How do we stop this senseless violence?"

"چطور جلوی این خشونت بی‌معنا را بگیریم؟"

I listened,

گوش دادم،

and then I admitted,

و بعد پذیرفتم،

"I don't know."

"نمی‌دانم."

And like I always do when I don't know the answer to one of my questions,

و مثل همیشه که وقتی پاسخ سوالی را نمی‌دانم،

I began doing my homework.

شروع کردم به انجام دادن تکلیفم.

And as a history teacher,

و بعنوان معلم تاریخ،

I knew I needed to start with the Second Amendment and the NRA.

می‌دانستم که باید از متمم دوم و انجمن ملی سلاح شروع کنم.

In case it's been a while since you've been sitting in a history class,

در این مورد چون مدتی است که سر کلاس تاریخ ننشسته‌اید،

here is what the Second Amendment

متمم دوم قانون اساسی

actually says:

در واقع اینطور می‌گوید:

"A well regulated Militia,

"یک شبه نظامی تحت نظارت صحیح،

being necessary to the security of a free State,

وجودش برای امنیت یک ایالت آزاد لازم است،

the right of the people to keep and bear arms,

حق مردم برای نگهداری و حمل سلاح

shall not be infringed."

نباید زیر پا گذاشته شود."

Meaning, the federal government could not infringe on the rights of citizens

این یعنی، حکومت فدرال نمی‌تواند به حقوق شهروندان

to participate in well-regulated militias.

برای مشارکت داشتن در شبه نظامی‌های تحت نظارت صحیح تعدی کند.

The Second Amendment was ratified 226 years ago.

متمم دوم قانون اساسی ۲۲۶ سال قبل تصویب شد.

It was written in a time before the federal government's armed forces

در زمانی پیش از این نوشته بود که نیروهای مسلح دولت فدرال

were among the most powerful in the world

در میان قدرتمندترین‌های جهان باشند

and when state militias were viewed as necessary to protect the states.

و وقتی شبه نظامیها حکومتی برای پاسداری از ایالتها ضروری بحساب می‌آمدند.

Fast-forward 80 years, to 1871.

تا ۸۰ سال بعد در ۱۸۷۱.

The American Civil War had ended a few years prior,

جنگ داخلی آمریکا چند سال جلوتر تمام شده بود،

but a couple of Union officers

اما تعدادی از افسرهای اتحادیه

had witnessed some pretty shoddy marksmanship on the battlefield.

شاهد برخی تیراندازی‌های نسبتا افتضاح در میدان نبرد بودند.

So in an attempt to prepare their men for any future conflicts,

بنابراین در اقدامی برای آماده‌سازی مردانشان برای هر درگیری احتمالی،

they founded the National Rifle Association

انجمن ملی اسلحه را بنا گذاشتند

to promote rifle practice.

تا تمرین سلاح را ترویج کند.

In short, the Second Amendment was written to ensure

خلاصه، متمم دوم نوشته شد تا ضامن این باشد

that our newly formed and fragile country

که کشور شکننده و تازه شکل گرفته ما

had access to organized state militias.

به شبه نظامی‌های دولتی سازمان یافته دستیابی داشتند.

And the NRA's original mission was to ensure future soldiers had good aim.

و ماموریت اصلی انجمن این بود که سربازان آینده حتما در هدفگیری خوب باشند.

Someone could teach an entire course

یک نفر می‌تواند بیاید درباره این که

on how the next 150 years influenced the gun regulation conversations

چطور طی ۱۵۰ سال بعد بر مکالمات پیرامون قانون اسلحه‌ای

we're having in the United States

که اینجا در ایالات متحده

and our interpretation of the Second Amendment.

و تفسیرهای‌ ما از متمم دوم داریم تاثیر داشته است.

Almost every pivotal moment in our nation's history

تقریبا هر حرکت بنیادی در تاریخ ملت ما

in one way or another

به یک شکلی روی این

influenced how we as a people

نفوذ داشته که چطور ما بعنوان مردم

manufacture, debate, regulate and feel about guns.

اسلحه بسازیم یا درباره‌ش بحث و مقررات و حس داشته باشیم.

A lot of change has occurred.

تغییرات زیادی رخ داده است.

As a matter of fact, it wasn't until 2008

در واقع، تا سال ۲۰۰۸ نبود

that the Supreme Court ruled for the first time

که دادگاه عالی برای نخستین بار حکم داد

the Second Amendment protects an individual right to possess a firearm

متمم دوم از حق فرد برای مالکیت سلاح گرم

unconnected with service in a militia

بی هیچ ارتباطی با خدمت در گروه شبه نظامی حمایت کند

and to use that arm for traditionally lawful purposes,

و از آن سلاح برای اهداف قانونی سنتی استفاده کند

such as self-defense within the home.

از قبیل دفاع شخصی در حریم خانه.

Within the home.

در حریم خانه.

This change over time is striking to me,

این تغییر در طول زمان برای من جالب بود،

because it reminds us

چون به من یادآوری می‌کرد

that the interpretation of the Second Amendment

که تفسیر متمم دوم قانون اساسی

and cultural attitudes about guns

و رویکردی فرهنگی درباره اسلحه‌ها

have changed over time.

با گذر زمان تغییر کرده است.

Which gives me hope they could change again.

که به من این امید را می‌دهد امکان تغییر مجدد آنها وجود دارد.

(Applause)

(تشویق)

It's an incredibly complex and dynamic history lesson,

این یک درس تاریخ پویا و بطرز شگفت‌آوری پیچیده است.

but it's not the lesson I'm here to teach today,

اما درسی نیست که بخواهم امروز به شما بدهم.

because we don't have time.

چون وقتش را نداریم.

I'm not talking about time,

درباره وقت حرف نمی‌زنم،

the time that I have here to stand and speak.

وقتی که اینجا دارم تا بایستم و صحبت کنم.

I'm talking about the fact we don't have time to lose.

من درباره این واقعیت که وقتی برای از دست دادن نداربم حرف می‌زنم.

According to the CDC,

طبق مرکز مهار و پیشگیری از بیماریها

over the last five years,

طی ۵ سال اخیر،

on average, each day 96 people are killed by guns in the United States,

بطور متوسط، هر روز ۹۶ نفر در آمریکا با اسلحه کشته می‌شوند،

and if we don't figure out how to answer my students' question soon,

و اگر زود جوابی برای دانش آموزان من نیابیم،

one of us could be next.

یکی از ما می‌تواند نفر بعدی باشد.

So, if the question is, how do we stop this senseless violence,

بنابراین، اگر پرسش این باشد که چطور این خشونت بی‌معنا را متوقف کنیم،

the best way I can think to answer

بهترین راه فکر می‌کنم برای پاسخ به این پرسش

is to look at multiple choice.

به گزینه‌های چهار جوابی است.

You remember multiple-choice questions in high school, don't you?

سوالات چهار جوابی را در مدرسه بخاطر دارید، نه؟

Let's start.

بیایید شروع کنیم.

Choice A: this will end when we hold gun manufacturers responsible

گزینه الف: این مساله زمانی تمام می‌شود که ما سازندگان اسلحه را

مسئول مرگبار بودن محصولات آنها بدانیم.

for the deadliness of their products.

It might surprise you to learn that we've actually thought about this before.

شاید باعث شگفتی شما شود وقتی بشنوید که ما قبلاً در این باره فکر کرده‌ایم.

Between 1998 and 2000,

بین ۱۹۹۸ و ۲۰۰۰،

30 counties and cities sued gun manufacturers,

۳۰ ناحیه و شهر علیه سازندگان اسلحه اقدام قانونی انجام داده‌اند،

saying they should make their products safer

با گفتن این که سازندگان باید محصولاتشان را ایمن‌تر کنند

and do a better job of tracking where their products are sold.

و در ردیابی جایی که محصولاتشان بفروش می‌رسد عملکرد بهتری داشته باشند.

In response, manufacturers argued

در پاسخ، استدلال سازنده‌ها این بود

that they had no direct liability for how their products were used.

که آنها هیچ مسئولیت مستقیمی در قبال نحوه استفاده از محصولاتشان ندارند.

They said the stores who sold the guns and the owners who bought them

گفتند که فروشگاههایی که اسلحه فروختند و آنهایی که خریدند

were responsible should anything bad happen.

مسئول این حوادث بد هستند.

In response to this and many other lawsuits,

در پاسخ به این و بسیاری از پرونده‌های حقوقی دیگر

the NRA lobbied for the passage of the PLCAA,

انجمن ملی اسلحه برای تصویب قانون PLCAA لابی‌گری کرد.

the Protection of Lawful Commerce in Arms Act.

حمایت از تجارت قانونی در قانون سلاح.

The PLCAA passed with bipartisan support in 2005

در ۲۰۰۵ این قانون با حمایت دو حزب تصویب شد

and entrusts gun manufacturers

و سازندگان اسلحه را متعهد کرد

to design guns safely,

در طراحی اسلحه‌ها ایمنی را لحاظ کنند،

stores to sell those guns responsibly

فروشگاه‌ها آن اسلحه‌ها را مسئولانه بفروشند

and someone to own and use the gun responsibly.

و مالک اسلحه مسئولانه از آن استفاده کند.

And so when 17 students and faculty die at my school,

و بنابراین وقتی ۱۷ دانش‌آموز در مدرسه من کشته می‌شوند،

no one in this chain will assume responsibility.

هیچکس در این زنجیره مسئول قلمداد نمی‌شود.

Let's take a look at another option,

بیایید به گزینه دیگری نگاه بیاندازیم،

Choice B:

گزینه ب:

this will end when we hold ourselves accountable

این مساله زمانی تمام می‌شود که ما خود را مسئول بدانیم

and regulate the estimated 300 million guns available in America.

و نسبت به ساماندهی بیش از ۳۰۰ میلیون سلاح تخمین زده شده در آمریکا بپردازیم.

Yes, voting is one of the best ways

بله، رای دادن یکی از بهترین روشها

to take personal responsibility for gun violence.

برای مسئولیت‌پذیری شخصی در قبال خشونت اسلحه است.

Making sure that our lawmakers are willing to pass commonsense gun reform

حصول اطمینان از این که قانونگذاران مایل به تصویب قانون خردمندانه اصلاح اسلحه هستند

is one of the most effective ways to get those 300 million guns under control.

که یکی از موثرترین روشها برای به کنترل درآوردن آن ۳۰۰ میلیون اسلحه است.

And also, gun owners can take personal initiative.

و همچنین مالکان اسلحه می‌توانند دست به ابتکارات شخصی بزنند.

If you own a gun,

اگر اسلحه دارید،

ask yourself:

از خودتان بپرسید:

Do I have an extra gun I don't need?

آیا یک اسلحه اضافه دارم که نیاز ندارم؟

Could it fall into the wrong hands?

آیا ممکن است به اشتباه دست فرد دیگری بیفتد؟

Have I attended the latest training?

آیا در آخرین دوره آموزشی شرکت کردم؟

Perhaps as a gun owner,

شاید بعنوان یک مالک اسلحه،

you should also ask

همینطور باید بپرسید

whether you have been taking care of your mental health?

که آیا از سلامت روان خود مراقبت خواهید کرد؟

When it comes to gun violence, the mental health argument falls flat

وقت پای خشونت اسلحه در میان است، بحث سلامت روان محکوم به شکست است

if we don't acknowledge our own personal vulnerabilities

اگر آسیب پذیریهای شخصی را نسبت به امراض روانی

to mental illness.

پذیرا نشویم.

One in six Americans will struggle with mental illness.

یک نفر از هر شش آمریکایی با بیماریهای روانی دست و پنجه نرم می‌کند.

If we own a gun, we should be rigorously engaged in the upkeep

اگر اسلحه داشته باشیم، باید سختگیرانه در حفظ سلامت عاطفی خود

of our emotional well-being

کوشا باشیم

so we don't pull a trigger

تا در مواقع بیماری

in times of illness.

ماشه را نچکانیم.

Otherwise, we should seriously ask ourselves

وگرنه باید خیلی جدی از خود بپرسیم

whether we really have the time and attention to own a gun.

آیا واقعاً وقت و توجه کافی برای مالک بودن یک اسلحه را داریم.

Perhaps for some of us

شاید برای برخی از ما

it's time to lay down our arms.

زمان زمین گذاشتن اسلحه‌ها است.

Then we have Choice C:

بعد گزینه جیم را داریم:

this will end when we do a better job of taking care of each other.

مشکل زمانی حل می‌شود که در مراقبت از یکدیگر بهتر عمل کنیم.

Many social issues affect why people buy and use guns.

خیلی از مسائل اجتماعی در انگیزه افراد برای خرید و فروش اسلحه اثر دارد.

Sixty-two percent of US gun fatalities

شصت و دو درصد مرگهای ناشی از اسلحه

between 2012 and 2016 were suicides,

بین ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶ خودکشی بوده است،

yet we call people maniacs and psychos, shaming them.

با این حال ما هنوز آدمها را روانی و دیوانه می‌نامیم و تحقیرشان می‌کنیم.

We are creating barriers for people that need help.

برای آدمهای محتاج کمک مانع می‌تراشیم.

Why are we embarrassing each other?

چرا یکدیگر را شرمنده می‌کنیم؟

Let's make it easier, not harder,

بیایید آن را آسان‌تر کنیم نه سخت‌تر،

for people to access better mental health care.

تا آدمها بهتر به مراقبتهای سلامت روان دسترسی داشته باشند.

What else? Sexism, racism and poverty affect gun ownership

دیگر چه؟ جنسیتگرایی، نژادپرستی و فقر که بر مالکیت اسلحه

and gun-related fatalities.

و مرگهای ناشی از اسلحه اثر می‌گذارد.

On average, it's estimated that 50 women were fatally shot each month

بطور متوسط، تخمین زده می‌شود که ۵۰ زن هر ماه بین ۲۰۱۰

between 2010 and 2014

و ۲۰۱۴ در نتیجه خشونت خانگی

due to domestic violence,

بطرز مهلکی مورد اصابت گلوله قرار گرفتند،

and women are still dying in their homes.

و زنان هنوز در خانه‌های خود می‌میرند.

Let's empower women

بیایید زنان را توانمند کنیم.

and give our young boys a chance to learn

و به پسران جوان خود فرصت دهیم که بیاموزند

how to work out their conflicts and emotions with words, not weapons.

چطور با کلمات و نه با اسلحه از پس تناقضات و احساسات خویش بربیایند.

And the "Washington Post" reported that last year,

و روزنامه واشنگتن پست سال گذشته گزارش داد،

nearly 1,000 people were fatally wounded

حدود ۱٫۰۰۰ تن بطرز مهلکی

by on-duty police officers.

از سوی افسران پلیس در حال انجام وظیفه زخمی شده‌اند،

Talk to Black Lives Matter and the police union about that.

در این مورد با جنبش "زندگی سیاههان اهمیت دارد" و اتحادیه پلیس صحبت کنید.

We need to tackle this.

باید این موضوع را حل کنیم.

(Applause)

(تشویق)

At the end of the day,

در پایان روز،

perhaps people won't feel the need

شاید مردم حس نکنند

to buy and use a gun

به خرید و استفاده از اسلحه نیاز دارند

when they all equally feel safe,

وقتی همه بطور مساوی احساس امنیت،

healthy, respected and cared for.

سلامت، احترام و مراقبت شدن داشته باشند.

All right, discussion time is over.

بسیار خوب، زمان بحث تمام شده است.

It's now time to answer the question.

الان زمان پاسخگویی است.

How do we stop this senseless violence?

چطور این خشونت بی‌معنا را متوقف کنیم؟

Is it Choice A,

آیا گزینه الف درست است،

Choice B,

یا گزینه ب،

Choice C?

یا جیم؟

Now, I know what you're all thinking.

الان می‌دانم که به چه فکر می‌کنید.

You remember that multiple-choice questions

یادتان مانده که پرسشهای چند گزینه‌ای

almost never end with just three possibilities.

تقریبا هیچوقت با سه احتمال تمام نمی‌شدند.

There's always that fourth, Choice D: all of the above.

همیشه جواب چهارمی هست، گزینه دال: همه موارد.

Maybe that's the answer here.

شاید اینجا پاسخ این باشد.

Or maybe "all of the above" is too easy, and this is not an easy problem.

یا شاید "همه موارد" خیلی آسان است، و این مشکل آسانی نیست.

It requires deep analytical thinking by all of us.

این مساله نیازمند تفکر تحلیلی و عمیق همه ما است.

So instead, I'm asking you to do your homework,

پس در عوض، از شما می‌خواهم که تکلیف خود را انجام دهید.

write your own Choice D

گزینه دال خودتان را بنویسید

using supporting detail.

و از جزییات کمکی استفاده کنید.

And if you're not sure where to start, look to my students as role models.

و اگر مطمئن نیستید از کجا شروع کنید، از دانش‌آموزهای من الگو بگیرید.

They are armed with incredible communication skills

آنها مسلح به مهارتهای ارتباطی باورنکردنی هستند

and a sense of citizenship that I find so inspiring.

و همینطور یک حس شهروندی که آن را بسیار الهام‌بخش یافتم.

(Applause)

(تشویق)

These are public school kids engaged in the issue of gun regulation,

اینها بچه‌های مدرسه دولتی هستند که درگیر مساله تنظیم اسلحه هستند،

and their endeavor has moved our hearts.

و تلاش آنها قلبهای ما را به درد آورده است.

And they shouldn't have to do this on their own.

و آنها نباید این کار را به تنهایی انجام دهند.

They're asking you,

آنها از شما می‌خواهند،

they're asking all of us,

از همه ما می‌خواهند،

to get involved.

تا مشارکت داشته باشیم.

This isn't a spectator sport.

این یک ورزش پر بیننده نیست.

So what's the right answer?

بنابراین پاسخ صحیح کدام است؟

I don't know. Listen, I'm no gun control expert.

نمی‌دانم. توجه کنید که من کارشناس کنترل اسلحه نیستم.

I teach the humanities.

انسانیت درس می‌دهم.

To be human is to learn,

لازمه انسان بودن یادگیری،

and to be part of a civilization is to share your knowledge.

و عضوی از یک تمدن بودن است تا دانش خود را به اشتراک بگذارید.

This kind of honest, brave and sincere engagement

این مشارکت صادقانه، دلیرانه و خالصانه

is what I ask of my students,

چیزی است که از دانش‌آموزان خود می‌خواهم،

what I expect of myself as a teacher

از خودم به عنوان معلم انتظار دارم

and what I demand of you now.

و الان از شما تقاضا دارم.

Every one of you needs to do your homework.

لازم است که هر یک از شما تکالیف خود را انجام دهید.

And then what?

و بعد چه؟

Humbly share your knowledge with each other.

متواضعانه دانش خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارید.

Please teach your family,

به خانواده خود آموزش دهید،

teach your community,

همینطور جامعه،

your city council, your state legislature.

شورای شهر و قانونگذاران ایالتی خود.

Teach Congress a lesson.

به کنگره درسی بدهید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you. Thank you.

متشکرم. متشکرم.

(Applause)

(تشویق)