Amory Lovins: We must win the oil endgame

Translator: Mohammad Javad Najafi Rad Reviewer: sadegh zabihi

The old story about climate protection is that it's costly,

داستان قدیمی در مورد محافظت از اقلیم این است که هزینه‌ بر است،

or it would have been done already.

وگرنه تا به حال انجام شده بود.

So government needs to make us do something painful to fix it.

و دولت باید برای انجام این کار سیاست‌های سختی اعمال کند.

The new story about climate protection

داستان جدید در مورد محفاظت از اقلیم

is that it's not costly, but profitable.

این است که هزینه‌‌‌بر نیست ولی سودآور است.

This was a simple sign error,

دید قبلی یه اشتباه ساده بوده است،

because it's cheaper to save fuel than to buy fuel,

چون که صرفه جویی در مصرف سوخت از خرید سوخت ارزان تر است،

as is well known to companies that do it all the time --

شرکت‌هایی که اهل صرفه‌جویی هستند کاملاً این موضوع را می‌دانند --

for example, Dupont, SD micro electronics.

مثلا، دوپان، اس. دی مایکرو الکترونیکس.

Many other firms -- IBM -- are reducing their energy intensity

شرکت‌های زیاد دیگری مثل آی‌بی‌ام هم کاهش مصرف انرژی را شروع کردند

routinely six percent a year by fixing up their plants,

کاهش سالیانه ۶ درصد با تعمیر کارخانه‌ها،

and they get their money back in two or three years.

و هزینه انجام شده را ظرف دو یا سه سال جبران می‌کنند.

That's called a profit.

به این می‌گویند سود.

Now, similarly, the old story about oil is that if we wanted to save very much of it,

داستان قدیمی در مورد نفت هم است که اگر بخواهیم مقدار زیادی صرفه‌جویی کنیم،

it would be expensive, or we would have done it already,

خیلی هزینه‌بر می‌شود، وگرنه تا به حال این کار را انجام داده بودیم،

because markets are essentially perfect.

چون شرایط بازار خیلی خوب است.

If, of course, that were true, there would be no innovation,

صد البته، اگر این نظر درست بود هیچ نوآوری‌ای وجود نداشت،

and nobody could make any money.

و کسی نمی‌توانست پولی در بیاورد.

But the new story about oil

اما داستان جدید در مورد نفت این است که

is the government doesn't have to force us to do painful things to get off oil --

دولت‌ها ناچار نیستند مردم را به کنار گذاشتن نفت تشویق کنند --

not just incrementally, but completely --

آن هم نه تدریجی، بلکه ناگهانی و کامل --

quite the contrary. The United States, for example,

درست برعکس. بعنوان مثال، ایالات متحده،

can completely eliminate its use of oil

می‌تواند کاملاً از مصرف نفت صرف نظر کند

and rejuvenate the economy at the same time,

و در عین حال اقتصاد خودش را موفق نگه دارد،

led by business for profit,

و به سودآوری کسب‌وکارها هم کمک کند،

because it's so much cheaper to save and substitute for the oil

چون که صرفه‌جویی و جایگزینی نفت

than to keep on buying it.

بسیار به‌صرفه‌تر از خرید مداوم آن است.

This process will also be catalyzed by the military

ارتش هم این روند را سریعتر خواهد کرد،

for its own reasons of combat effectiveness and preventing conflict,

به خاطر منافع خودش، مانند جلوگیری از درگیری،

particularly over oil.

به خصوص درگیری به خاطر نفت.

This thesis is set out in a book called "Winning the Oil Endgame"

این نظریه در کتابی با عنوان «بردن نفت در پایان بازی» بیان شده است،

that four colleagues and I wrote

که من و چهار همکارم آن را نوشته‌ایم

and have posted for free at Oilendgame.com --

و رایگان بر روی سایت oilend.com گذاشته‌ایم --

about 170,000 downloads so far.

و تا به حال حدود ۱۷۰٫۰۰۰ بار دانلود شده است.

And it was co-sponsored by the Pentagon --

و یکی از حامیان آن پنتاگون است --

it's independent, it's peer-reviewed

مستقل است، متخصصین آن را بررسی کرده اند

and all of the backup calculations are transparently posted for your perusal.

و تمامی محاسبات پشتیبان به صورت شفاف برای مطالعه شما منتشر شده است.

Now, a bit of economic history, I think, may be helpful here.

فکر می‌کنم یادآوری داستانی اقتصادی در اینجا مفید باشد.

Around 1850, one of the biggest U.S. industries was whaling.

حوالی سال ۱۸۵۰، صید نهنگ یکی از بزرگترین صنایع آمریکا بود.

And whale oil lit practically every building.

و اکثر ساختمان‌ها با روغن نهنگ روشن می‌شدند.

But in the nine years before Drake struck oil, in 1859,

اما ۹ سال قبل از اینکه دریک در سال ۱۸۵۹ به نفت برسد،

at least five-sixths of that whale oil-illuminating market disappeared,

حداقل پنج ششم بازار روشنایی با روغن نهنگ از بین رفت.

thanks to fatal competitors, chiefly oil and gas made from coal,

به لطف رقیب‌های پرقدرت، به خصوص سوختی که از زغال سنگ تولید می‌شد.

to which the whalers had not been paying attention.

و این چیزی بود که شکارچیان نهنگ به آن بی‌توجه بودند.

So, very unexpectedly, they ran out of customers

پس خیلی غیرمنتظره، مشتریان خود را از دست دادند،

before they ran out of whales.

قبل از اینکه نهنگ‌ها تمام شوند.

The remnant whale populations were saved by technological innovators

جمعیت نهنگ‌های باقی مانده را نوآوران فناوری و سرمایه دارانی نجات دادند

and profit-maximizing capitalists.

که دنبال سود حداکثری بودند.

(Laughter)

(خنده)

And it's funny -- it feels a bit like this now for oil.

خنده دار هست - الان برای نفت هم تقریباً وضع همین‌طور است.

We've been spending the last few decades

ما چندین دهه گذشته همواره مشغول

accumulating a very powerful backlog of technologies

ایجاد فناوری‌های بسیار قدرتمند بودیم،

for saving and substituting for oil,

برای صرفه‌جویی و برای جایگیزینی نفت،

and no one had bothered to add them up before.

و هیچ‌کس قبلا به خودش زحمت‌نداده که که آنها را یکجا کند.

So when we did, we found some very surprising things.

وقتی که ما اینکار را انجام دادیم، متوجه موارد شگفت‌آوری شدیم.

Now, there are two big reasons to be concerned about oil.

دو دلیل بزرگ برای نگرانی در خصوص نفت وجود دارد.

Both national competitiveness and national security are at risk.

هم رقابت پذیری در سطح ملی و هم امنیت ملی در معرض خطر هستند.

On the competitiveness front,

در رابطه با رقابت پذیری،

we all know that Toyota has more market cap than the big three put together.

می‌دانیم که تویوتا نسبت به مجموع سه شرکت بزرگ خودروسازی آمریکا بازار بزرگتری دارد.

And serious competition from Europe, from Korea,

و رقیب‌های جدی‌ای از اروپا، از کره،

and next is China, which will soon be a major net exporter of cars.

و بعد چین وجود دارد که به زودی بزرگ‌ترین صادرکنندهٔ خودرو می‌شود.

How long do you think it will take before you can drive home your new

فکر می‌کنید چند سال طول دیگر می‌کشد تا با خودروی شیک و کم مصرف

wally-badged Shanghai automotive super-efficient car?

ساخت شانگ‌های خودتان بروید خانه؟

Maybe a decade, according to my friends in Detroit.

شاید ده سال، بنا به نظر دوستان من در دیترویت.

China has an energy policy

چین یک سیاست انرژی دارد که اساس آن

based on radical energy efficiency and leap-frog technology.

بهینه سازی اساسی مصرف انرژی و توسعه فناوری‌های پیشرو است.

They're not going to export your uncle's Buick.

آن‌ها قرار نیست خودروی بویوک عموی شما را صادر کنند.

And after that comes India.

و بعد از آن نوبت هند است.

The point here is, these cars are going to be made super efficient.

حرفم این است که این خودروها قرار است فوق‌العاده پربازده ساخته بشوند.

The question is, who will make them?

سؤال این است که، چه کسی آن‌ها را می‌سازد؟

Will we in the United States continue to import efficient cars to replace foreign oil,

آیا آمریکا به جای نفت خارجی خودرو‌های بهینه وارد می‌کند؟

or will we make efficient cars and import neither the oil nor the cars?

یا خودمان خودروی بهینه می‌سازیم، و نه نفت وارد می‌کنیم و نه خودرو؟

That seems to make more sense.

این عاقلانه‌تر به نظر می‌رسد.

The more we keep on using the oil, particularly the imported oil,

هرچقدر بیشتر از نفت استفاده کنیم، به طور مشخص از نفت وارداتی،

the more we face a very obvious array of problems.

با مشکلات متعدد بیشتری روبه‌رو می‌شویم.

Our analysis assumes that they all cost nothing,

فرض کنیم این مشکلات هیچ هزینه‌ای ندارند،

but nothing is not the right number.

ولی هزینه صفر عدد درستی نیست.

It could well be enough to double the oil price, for example.

مثلا ممکن است قیمت سوخت دوبرابر بشود.

And one of the worst of these

و یکی از بدترین چیزها این است که

is what it does to our standing in the world

جایگاه ما در جهان چه می‌شود

if other countries think that everything we do is about oil,

اگر کشور‌های دیگه فکر کنند که هر کاری ما می‌کنیم برای نفت است،

if we have to treat countries that have oil

اگر مجبور باشیم با کشور‌هایی که نفت دارند

differently than countries that don't have oil.

متفاوت از کشور‌هایی که ندارند رفتار کنیم چی؟

And our military get quite unhappy

و ارتشی‌های ما خوشحال نمی‌شوند اگر

with having to stand guard on pipelines in Far-off-istan

مجبور باشند از لوله‌های نفتی ناکجاآباد محافظت کنند

when what they actually signed up for

در حالی که در واقع دلیل عضویت‌شان در ارتش

was to protect American citizens.

محافظت از شهروندان آمریکا بوده است.

They don't like fighting over oil,

آنها دوست ندارند برای نفت بجنگند،

they don't like being in the sands

دوست ندارند در شن و ماسه باشند،

and they don't like where the oil money goes

و از جایی که پول نفت خرج می‌شود

and what sort of instability it creates.

و از ایجاد بی‌ثباتی خوششان نمی‌آید.

Now, in order to avoid these problems,

برای جلوگیری از این مشکلات،

whatever you think they're worth, it's actually not that complicated.

هرچقدر هم که بزرگ باشند، کار پیچیده‌ای نباید انجام داد.

We can save half the oil by using it more efficiently,

با مصرف بهینه انرژی می‌توانیم مصرف را به نصف کاهش بدیم.

at a cost of 12 dollars per saved barrel.

و ۱۲ دلار برای هر بشکه صرفه‌جویی کنیم.

And then we can replace the other half

و می‌توانیم نصف دیگر مصرف را

with a combination of advanced bio-fuels and safe natural gas.

با ترکیبی از سوخت‌های زیستی و گاز طبیعی سالم عوض کنیم.

And that costs on average under 18 dollars a barrel.

و قیمت هر بشکه نفت کمتر از ۱۸ دلار بشود.

And compared with the official forecast,

و بنا به پیش‌بینی‌های رسمی،

that oil will cost 26 dollars a barrel in 2025,

قیمت هر بشکه در سال ۲۰۲۵ به مرز ۲۶ دلار می‌رسد.

which is half of what we've been paying lately,

که نصف مقداری است که اخیراً پرداخت کردیم.

that will save 70 billion dollars a year, starting quite soon.

این کار باعث می‌شود که خیلی زود ۷۰ میلیارد دلار صرفه‌جویی کنیم.

Now, in order to do this we need to invest about 180 billion dollars:

برای این کار باید ۱۸۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری کنیم:

half of it to retool the car, truck and plane industries;

نصف این مقدار برای تجهیز خودرو، کامیون، و کارخانجات است؛

half of it to build the advanced bio-fuel industry.

و نصف دیگر برای ساخت سوخت زیستی خرج بشود.

In the process, we will gain about a million good jobs, mainly rural.

در طول فرایند، می‌توانیم حدود یک میلیون شغل اکثرا در روستاها ایجاد کنیم.

And protect another million jobs now at risk, mainly in auto-making.

و از حدود یک میلیون شغل دیگر در خودروسازی محافظت کنیم.

And we'll also get returns over 150 billion dollars a year.

و می‌توانیم در طول سال ۱۵۰ میلیارد دلار سودآوری داشته باشیم.

So that's a very handsome return.

و این سود خیلی خوبی است.

It's financeable in the private capital market.

و در بازار خصوصی سرمایه هم توجیه مالی دارد.

But if you want it for the reasons I just mentioned,

اما اگر بخواهید به دلایلی که اشاره کردم،

to happen sooner and with higher confidence,

که زودتر و مطمئن‌تر اتفاق بیفتد،

then -- and also to expand choice and manage risk --

و همچنین مدیریت ریسک و قدرت انتخاب بیشتری داشته باشید،

then you might like some light-handed public policies

پس باید سیاست آسان‌گیرانه ایجاد کنید،

that support rather than distorting or opposing the business logic.

که به جای مزاحمت برای کسب‌وکار، از آن حمایت کند.

And these policies work fine without taxes, subsidies or mandates.

و این سیاست‌ها بدون مالیات، یارانه، یا دادن امتیاز کارایی دارند.

They make a little net money for the treasury.

برای خزانه مقداری پول درست می‌کنند.

They have a broad trans-ideological appeal,

این‌ها فقط ایده نیستند،

and because we want them actually to happen,

و چون واقعاً می‌خواهیم که اتفاق بیفتند،

we figured out ways to do them

راه‌هایی برای انجامشان در نظر گرفتیم

that do not require much, if any, federal legislation,

که نیازی به قوانین فدرال ندارند،

and can, indeed, be done administratively or at a state level.

و می‌شود آن‌ها را در سطح اداری یا ایالتی انجام داد.

Just to illustrate what to do about the nub of the problem,

فقط برای این که اشاره‌ای کوتاه به حل مشکل داشته باشیم،

namely, light vehicles,

مشخصا مشکل خودرو‌های کوچک،

here are four ultra-light carbon-composite concept cars with low drag,

چهار خودروی کربن‌محور بسیار کم‌مصرف را معرفی می‌کنیم،

and all but the one at the upper left have hybrid drive.

و همگی به جز بالایی سمت چپ موتور دوگانه برقی دارند.

You can sort of have it all with these things.

می‌توان با این خودروها، مشکلات را حل کرد.

For example, this Opel two-seater

برای مثال، این اپل دو صندلی،

does 155 miles an hour at 94 miles a gallon.

در یک ساعت ۲۵۰ کیلومتر را با کمتر از ۷ لیتر طی می‌کند.

This muscle car from Toyota: 408 horsepower in an ultra-light

این خودروی قدرتمند از تویوتا: با قدرت ۴۰۸ اسب بخار و بسیار سبک

that does zero to 60 in well under four seconds,

و صفر تا ۱۰۰ در کمتر از چهار ثانیه،

and still gets 32 miles a gallon. I'll say more later about this.

و با این حال مصرفش صدی هفت است. بعدا بیشتر در موردش حرف می‌زنم.

And in the upper left, a pioneering effort 14 years ago by GM --

و بالایی سمت چپ، محصول تلاش ۱۴ ساله شرکت ژنرال موتور است،

84 miles a gallon without even using a hybrid, in a four-seater.

با ۴ سرنشین می‌تواند ۱۳۵ کیلومتر را با کمتر از ۴ لیتر طی کند.

Well, saving that fuel, 69 percent of the fuel in light vehicles

با بهینه‌سازی خودرو‌های کوچک، می‌شود تا ۶۹ درصد در مصرف سوخت صرفه‌جویی کرد

costs about 57 cents per saved gallon.

۵۷ سنت به ازای هر گالون صرفه‌جویی شده اتست.

But it's even a better deal for heavy trucks,

اما برای وسایل سنگین از این هم بهتر است،

where you save a similar amount at 25 cents a gallon,

چون می‌توانید ۲۵ سنت در هر گالون صرفه‌جویی کنید،

with better aerodynamics and tires and engines, and so on,

و با بهینه‌سازی ایرودینامیک، تایرها و موتور بهتر هم می‌شود،

and taking out weight so you can put it into payload.

و با کم کردن وزن خودرو می‌شود بار بیشتری حمل کرد.

So you can double efficiency with a 60 percent internal rate of return.

و کارایی را با ۶۰ درصد صرفه‌جویی دو برابر کرد.

Then you can go even further, almost tripling efficiency

حتی می‌توانید فراتر بروید، و کارایی را سه برابر کنیند،

with some operational improvements,

و با کمی بهینه‌سازی عملیاتی،

double the big haulers' margins.

ظرفیت کامیون‌های بزرگ را دو برابر کنید.

And we intend to use those numbers to create demand pull, and flip the market.

و ما از این اعداد استفاده می‌کنیم، تا محرک لازم را ایجاد کنیم و بازار را عوض کنیم.

In the airplane business, it's again a similar story

در صنعت هواپیمایی هم همین وضعیت است

where the first 20 percent fuel saving is free,

صرفه‌جویی ۲۰ درصدی که بدون هزینه است،

as Boeing is now demonstrating in its new Dreamliner.

بویینگ هم در هواپیمای دریم‌لاینر این کار را انجام می‌دهد.

But then the next generation of planes saves about half.

اما مصرف نسل بعدی هواپیما نصف می‌شود.

Again, much cheaper than buying the fuel.

و این کار بسیار ارزانتر از خرید سوخت است.

And if you go over the next 15 years or so to a blended-wing body,

و تا ۱۵ سال آینده، بدنه هواپیماها بال تاشو خواهند داشت،

kind of a flying wing with internal engines,

و با موتور‌هایی داخل بدنه پرواز می‌کنند،

then you get about a factor three efficiency improvement

و این طوری می‌شود بازدهی را تا سه برابر بالا برد

at comparable or lower cost.

و هزینه‌ها ثابت بمانند یا کمتر بشوند.

Let me focus a minute on the light vehicles, the cars and light trucks,

اجازه بدهید کمی در مورد وسایل نقلیه سبک، خودروها و کامیون‌های سبک صحبت کنم،

because we all know the most about those;

چون همه در موردشان اطلاع داریم.

probably everybody here drives one.

و احتمالاً همه کسانی که اینجا هستند دارند.

And yet we may not realize that in a standard sedan,

و ممکن است در خودرو‌های سدان تشخیص ندهیم،

of all the fuel energy you feed into the car,

که از کل انرژی‌ای که به خودرو داده می‌شود،

seven-eighths never gets to the wheels;

هفت هشتم اصلاً به چرخ‌ها نمی‌رسد؛

it's lost first in the engine, idling at zero miles a gallon,

اول از همه توی موتور از بین می‌رود، حتی اگر حرکتی نداشته باشند،

the power train and accessories.

صرف راه‌اندازی موتور می‌شود.

So then of the energy that does get to the wheels,

و انرژی‌ای که در واقع به چرخ‌ها می‌رسد،

only an eighth of it, half of that, goes to heat the tires on the road,

یک هشتم کل انرژی، نصف آن تایرها را داغ می‌کند،

or to heat the air the car pushes aside.

یا هوای اطراف ماشین را گرم می‌کند.

And only this little bit, only six percent

و تنها این مقدار کم، فقط شش درصد،

actually ends up accelerating the car

صرف حرکت دادن ماشین می‌شود.

and then heating the brakes when you stop.

و بخشی صرف گرم کردن ترمزها در زمان توقف.

In fact, since 95 percent of the weight you're moving is the car not the driver,

در حقیقت، از آنجا که ۹۵ درصد وزن مربوط به خودرو است و نه راننده،

less than one percent of the fuel energy ends up moving the driver.

کمتر از یک درصد سوخت صرف حرکت راننده می‌شود.

This is not very gratifying

این خیلی عدد جالبی نیست،

after more than a century of devoted engineering effort.

آن هم بعد از یک قرن تلاش پیوسته در حوزه مهندسی.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

Moreover, three-fourths of the fuel use is caused by the weight of the car.

علاوه بر این، سه چهارم سوخت برای حرکت وزن خودرو مصرف می‌شود.

And it's obvious from the diagram that every unit of energy you save at the wheels

و از روی شکل مشخص است که هرچقدر وزن خودرو را کم کنید،

is going to avoid wasting another seven units of energy

انرژی بیشتری صرفه‌جویی کردید

getting that energy to the wheels.

و از آن برای حرکت چرخ‌ها استفاده کردید.

So there's huge leverage for making the car a lot lighter.

پس سبک‌تر ساختن ماشین‌ها مزیت بزرگی به همراه دارد.

And the reason this has not been very seriously examined before

و دلیل اینکه تا به حال به صورت جدی انجام نشده،

is there was a common assumption in the industry that --

این است که فرض اصلی صنعت خودروسازی این است --

well, then it might not be safe if you got whacked by a heavy car,

که شاید برخورد خودروی سبک با یک خودروی سنگین ایمن نباشد،

and it would cost a lot more to make,

و هزینه‌ اش هم بیشتر باشد،

because the only way we know how to make cars much lighter

چون تنها روشی که برای سبک‌تر کردن خودرو

was to use expensive light metals like aluminum and magnesium.

از فلز‌های سبک ارزان مثل آلومینیوم و منیزیم استفاده کنیم.

But these objections are now vanishing through advances in materials.

اما با پیشرفت‌های علم مواد این دلایل دیگر توجیهی ندارند.

For example, we use a lot of carbon-fiber composites

برای مثال، الان از پلیمر‌های فیبر کربنی

in sporting goods.

در ورزش زیاد استفاده می‌کنیم.

And it turns out that these are quite remarkable for safety.

و مشخص شده که این مواد ایمنی بالایی دارند.

Here's a handmade McLaren SLR carbon car that got t-boned by a Golf.

این یک خودروی کربنی مک‌لارن اس ال آر است که با چوب گلف به آن ضربه زدند.

The Golf was totaled.

چوب گلف کاملاً از بین رفت.

The McLaren just popped off and scratched the side panel.

مک‌لارن فقط یه کم ضربه دید و کنارش خراشیده شد.

They'll pop it back on and fix the scratch later.

بعدا می‌شود به راحتی این خراش را هم ترمیم کرد.

But if this McLaren were to run into a wall at 65 miles an hour,

اما اگر این مک‌لارن با سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت با دیوار برخورد می‌کرد،

the entire crash energy would be absorbed

تمامی انرژی تصادف جذب می‌شد

by a couple of woven carbon-fiber composite cones,

از طریق این کامپوزیت‌های فیبر کربنی،

weighing a total of 15 pounds, hidden in the front end.

که روی هم رفته در جلو و عقب هفت کیلوگرم وزن دارند.

Because these materials could actually absorb

قدرت جذب این مواد

six to 12 times as much energy per pound as steel,

شش تا ۱۲ برابر هر نیم کلیوگرم استیل است،

and do so a lot more smoothly.

و این کار را خیلی بهتر انجام می‌دهند.

And this means we've just cracked the conundrum of safety and weight.

این یعنی مشکل ایمنی و وزن را با هم حل می‌کنیم.

We could make cars bigger, which is protective, but make them light.

می‌توانیم خودروها را برای ایمنی بزرگ‌تر و در عین حال سبک‌تر بسازیم.

Whereas if we made them heavy, they'd be both hostile and inefficient.

در حالی که اگر آن‌ها را سنگین کنیم، هم ناایمن‌اند و هم صرفه ندارند.

And when you make them light in the right way,

و وقتی با روش درست آن‌ها را سبک‌تر بسازید،

that can be simpler and cheaper to make.

ساخت‌شان آسان‌تر و ارزان‌تر می‌شود.

You can end up saving money, and lives, and oil, all at the same time.

می‌توانید همزمان از جان افراد، پول، و سوخت محافظت کنید.

I showed here two years ago

دو سال پیش در اینجا،

a little bit about a design of your basic, uncompromised,

کمی در خصوص طرح اولیه،

quintupled-efficiency suburban-assault vehicle --

خودروی شهری با صرفه اقتصادی پنج برابر صحبت کردم--

(Laughter)

(خنده)

-- and this is a complete virtual design

و این یه طراحی کاملاً مجازی است.

that is production-costed manufacturable.

ساخت آن از نظر تولید به صرفه است.

And the process needed to make it

و فرایند ساخت آن

is actually coming toward the market quite nicely.

به خوبی وارد بازار شده است.

We figured out a kind of a digital inkjet printer

ما یک نوع پرینتر جوهرافشان دیجیتال را

for this very stiff, strong, carbon-composite material,

برای این کامپوزیت فیبر کربن محکم در نظر گرفتیم،

and then ways to thermoform it,

و بعد روشی برای تغییر شکل آن،

because it's a combination of carbon and nylon,

چون این ماده ترکیبی از کربن و نایلون است،

into whatever complex shapes you want,

و می‌شود آن را به هر شکل دلخواه تغییر داد،

like the one just shown at the auto show by one of the tier-one suppliers.

مثل مدلی که در نمایشگاه خودرو توسط تآمین‌کننده‌های تایر معرفی شد.

And the manufacturing you can do this way gets radically simplified.

و از طریق تولید شما می‌توانید خیلی ساده تولیدشان کنید.

Because the auto body has only, say, 14 parts, instead of 100, 150.

چون این نوع خودروها فقط ۱۴ قطعه دارند نه صدتا و ۱۵۰ تا.

Each one is formed by one fairly cheap die set,

هر کدام را می‌شود با تجهیزات نسبتا ارزان شکل داد،

instead of four expensive ones for stamping steel.

و دیگر نیازی به قالب‌های فلزی گرانقیمت نیست.

Each of the parts can be easily lifted with no hoist.

هرکدام از قطعه‌ها را می‌شود بدون استفاده از بالابر بلند کرد.

They snap together like a kid's toy.

مثل اسباب‌بازی‌های بچگانه می‌شود درست کرد.

So you got rid of the body shop.

و دیگر نیازی به صافکاری نیست.

And if you want, you can lay color in the mold, and get rid of the paint shop.

حتی می‌توانید رنگ آن را تعیین کنید و دیگر نیازی به نقاشی نیست.

Those are the two hardest and costliest parts of making a car.

این دو بخش گران‌ترین بخش‌های ساخت خودرو هستند.

So you end up with at least two-fifths lower capital intensity

پس می‌توانید هزینه ساخت را حداقل به میزان دو پنجم

than the leanest plant in the industry, which GM has in Lansing.

نسبت به سایرین کمتر کنید، کاری که GM انجام می‌دهد.

The plant also gets smaller.

کارخانه هم کوچک‌تر می‌شود.

Now, when you go through a similar analysis for every way we use oil,

وقتی تحلیل مشابهی برای همه چیزهایی که از نفت استفاده می‌کنند انجام می‌دهیم،

including buildings, industry, feedstocks and so on,

از جمله ساختمان‌ها، صنایع، مواد خام و…

you find that of the 28 million barrels a day

می‌بینید از ۲۸ میلیون بشکه‌ای که

the government says we will need in 2025,

دولت اعلام کرده در سال ۲۰۲۵ روزانه احتیاج دارد،

well, about eight of that can be removed by efficiency by then,

۸ میلیون را می‌شود با افزایش بازده کم کرد،

with another seven still being saved as the vehicle stocks turn over,

و ۷ میلیون را با تغییر رویه‌های خودروسازی،

at an average cost of only 12 bucks a barrel,

که فقط ۱۲ دلار به ازای هر بشکه خرج دارد،

instead of 26 for buying the oil.

به جای ۲۶ دلار برای خرید نفت.

And then another six can be made robustly, competitively,

و ۶ میلیون دیگر را می‌شود جایگزین کرد،

from cellulosic ethanol and a little bio-diesel,

با اتانول سلولزی و کمی سوخت زیستی دیزل،

without interfering at all with the water or land needs of crop production.

بدون اینکه منابع آبی یا زمین‌های کشاورزی تحت تأثیر قرار بگیرند.

There is a huge amount of gas to be saved,

این مقدار زیادی است که می‌شود صرفه‌جویی کرد،

about half the projected gas at about an eighth of its price.

حدود نصف بنزین مصرفی آمریکا تازه با یک هشتم قیمت آن.

And here are some no-brainer substitutions of it, with lots left over.

و منابع جایگزین دیگر هم هستند که اصلاً به آن‌ها فکر نشده است.

So much, in fact, that after you've handled the domestic oil forecast

خیلی زیاد، در واقع آنقدری که می‌شود مصرف داخلی را مدیریت کرد

from areas already approved,

آن هم از حوزه‌های تأیید شده،

you have only this little bit left, and let's see how we can meet that,

فقط این مقدار باقی مانده، ببینیم این را چطور می‌شود کم کرد،

because there's a pretty flexible menu of ways.

چون هنوز گزینه‌های زیادی داریم.

We could, of course, buy more efficiency.

می‌توانیم بازدهی را افزایش بدهیم.

Maybe you ought to buy efficiency at 26 bucks instead of 12.

شاید بتوانیم بازدهی را به ۲۶ دلار به جای ۱۲ دلار برسانیم.

Or wait to capture the second half of it.

یا منتظر بمانیم تا نیمه دوم آن را بگیریم.

Or we could, of course, just get this little bit

یا فقط به همین مقدار قانع باشیم،

by continuing to import some Canadian and Mexican oil,

و نفت کانادا و مکزیک را وارد کنیم،

or the ethanol the Brazilians would love to sell us.

یا از اتانول برزیلی‌ها بخریم که خیلی هم خوشحال می‌شوند.

But they'll sell it to Japan and China instead,

اما الان دارند به ژاپن و چین می‌فروشند،

because we have tariff barriers to protect our corn farmers, and they don't.

چون هزینه گمرک ما برای حمایت از صنایع داخلی بالاست و کشور‌های دیگر نیست.

Or we could use the saved gas directly to cover all of this balance,

یا می‌توانیم از بنزین ذخیره‌شده مستقیما برای ایجاد تعادل استفاده کنیم،

or if we used it as hydrogen, which is more profitable and efficient,

یا به عنوان هیدروژن استفاده کنیم، که سودمند تر و مؤثرتر است.

we'd get rid of the domestic oil too.

می‌توانیم نفت داخلی را هم مصرف نکنیم.

And that doesn't even count, for example,

و برای مثال، حتی این حساب نمی‌شود،

that available land in the Dakotas can cost effectively

که زمین‌های موجود در داکوتا می‌توانند به شکلی پربازده

make enough wind power to run every highway vehicle in the country.

انرژی بادی لازم را برای همه خودرو‌هایی کشور فراهم کند.

So we have lots of options.

پس گزینه‌های زیادی داریم.

And the choice of menu and timing is quite flexible.

و این گزینه‌ها و زمان‌بندی‌شان کاملا انعطاف‌پذیر هستند.

Now, to make this happen quicker and with higher confidence,

برای اینکه این کار سریع‌تر و با اطمینان بیشتر انجام بشود،

there is a few ways government could help.

چند کار است که دولت می‌تواند کمک کند.

For example, fee-bates, a combination of a fee and a rebate

برای مثال، شیوه ترکیبی مالیات-تخفیف،

in any size class of vehicle you want,

برای تمامی وسایل نقلیه،

can increase the price of inefficient vehicles

به طوری که قیمت خودرو‌های کم‌بازده را بیشتر می‌کند

and correspondingly pay you a rebate for efficient vehicles.

و برای خودرو‌های پربازده تخفیف در نظر می‌گیرد

You're not paid to change size class.

اینطوری برای تغییر خودرو پول نمی‌دهید،

You are paid to pick efficiency within a size class,

بلکه برای بازدهی یک خودرو پول می‌دهید یا می‌گیرید،

in a way equivalent to looking at all fourteen years of life-cycle fuel savings

و این کار از طریق درنظر گرفتن چهل سال تجربه صرفه‌جویی انجام می‌شود،

rather than just the first two or three.

نه فقط دو، سه سال ابتدایی.

This expands choice rapidly in the market,

این کار گزینه‌های بازار را بیشتر می‌کند،

and actually makes more money for automakers as well.

و به خودروسازان هم سود می‌رساند.

I'd like to deal with the lack of affordable personal mobility in this country

دوست دارم که به فقدان حرکت فردی قابل قبول در این کشور اشاره کنم،

by making it very cheaply possible for low-income families

آن هم با راه‌حلی ارزان برای قشر کم‌درآمد،

to get efficient, reliable, warranted new cars

تا بتوانند خودرو‌های پربازده، مطمئن و تضمین‌شده سوار بشوند،

that they could otherwise never get.

که بدون این راه‌حل هیچوقت ممکن نمی‌شود.

And for each car so financed, scrap almost one clunker,

و سرمایه این کار از طریق خودرو‌های قرضه،

preferably the dirtiest ones.

اوراق‌ترین‌هایشان انجام می‌شود.

This creates a new million-car-a-year market for Detroit

این کار سالانه یک میلیون خودرو برای دیترویت ایجاد می‌کند،

from customers they weren't going to get otherwise,

مشتریانی که نمی‌توانند خودروی نو بخرند یا،

because they weren't creditworthy and could never afford a new car.

چون روش‌های دیگه به‌صرفه نیست و توان خرید خودروی جدیدی ندارند.

And Detroit will make money on every unit.

و دیترویت می‌تواند از همه آن‌ها استفاده کند.

It turns out that if, say, African-American and white households

معلوم شده که اگر آفریقایی-آمریکایی‌ها و سفیدپوست‌ها

had the same car ownership,

مالک خودرو‌های یکسانی بودند،

it would cut employment disparity about in half

نابرابری شغلی به نصف کاهش می‌یافت

by providing better access to job opportunities.

چون موقعیت‌های شغلی بهتری ایجاد کرد.

So this is a huge social win, too.

پس این یک برد اجتماعی هم است.

Governments buy hundreds of thousands of cars a year.

دولت‌ها در سال صدها هزار خودرو می‌خرند.

There are smart ways to buy them and to aggregate that purchasing power

روش‌های هوشمندانه‌تری برای خرید خودرو به منظور استفاده از این قدرت خرید

to bring very efficient vehicles into the market faster.

برای معرفی سریع‌تر خودرو‌های پربازده به بازار وجود دارد.

And we could even do an X Prize-style golden carrot

و می‌توانیم یک جایزه درست کنیم، مثلا هویج طلایی

that's worth stretching further for.

که مسلما آینده خوبی دارد.

For example, a billion-dollar prize for the first U.S. automaker

برای مثال، یک جایزه یک ملیون دلاری برای اولین خودروساز آمریکایی

to sell 200,000 really advanced vehicles, like some you saw earlier.

که بتواند ۲۰۰ هزار خودروی پیشرفته را، مثل مدل‌هایی که دیدید، بفروشد.

Then the legacy airlines can't afford to buy the efficient new planes

دیگر اینکه هواپیمایی‌ها هم می‌توانند هواپیما‌های جدید پربازده بخرند،

they desperately need to cut their fuel bills,

چون خیلی می‌خواهند هزینه‌های سوخت‌شان را کم کنند،

but if you felt philosophically you wanted to do anything about that,

اما اگر بخواهید یک کار اساسی در این رابطه انجام بدهید،

there are ways to finance it.

راه‌های به‌صرفه‌ای وجود دارد.

And at the same time to scrap inefficient old planes,

و همزمان هواپیما‌های کم‌بازده را اوراق کنید،

so that if they were otherwise to come back in the air,

چون اگر این هواپیماها هم پرواز کنند،

they would waste more oil,

سوخت زیادی هدر می‌رود،

and block the uptake of efficient, new planes.

و اثر هواپیما‌های جدید پربازده از بین می‌رود.

Those part inefficient planes

این هواپیما‌های کم‌بازده،

are worth more to society dead than alive.

مرده‌شان بیشتر به درد جامعه می‌خورد.

We ought to take them out back and shoot them,

باید آن‌ها را بیرون ببریم و بکشیم،

and put bounty hunters after them.

و برای کشتن‌شان جایزه تعیین کنیم.

Then there's an important military role.

و دیگر نقش مهم ارتش است.

That in creating the move to high-volume,

که با ایجاد حرکت به سمت تولید انبوه،

low-cost commercial production of these kinds of materials,

محصولات پربازده و ارزان،

or for that matter, ultra-light steels

یا فلز‌های بسیار سبک،

that are a good backup technology,

که فناوری پشتیبان خوبی هستند،

the military can do the trick it did

ارتش می‌تواند نقشی را بازی کند

in turning DARPAnet into the Internet.

که زمان تبدیل دارپانت به اینترنت بازی کرد.

Just turn it over to the private sector, and we have an Internet.

این پروژه را به بخش خصوصی داد و صاحب اینترنت شدیم.

The same for GPS.

یا مثل جی پی اس.

The same for the modern semi-conductor industry.

یا مثل صنعت نیمه‌رسانا‌های مدرن.

That is, military science and technology that they need

یعنی، علوم و فناوری نظامی که مورد نیاز است

can create the advanced materials-industrial cluster

می‌تواند به رشد صنعت مواد پیشرفته کمک کند

that transforms its civilian economy and gets the country off oil,

و اقتصاد شهری را تغییر بدهد و از دست نفت دربیاورد،

which would be a huge contribution to eliminating conflict over oil

که همین باعث می‌شود درگیری بر سر نفت کم بشود

and advancing national and global security.

و امنیت ملی و جهانی بهبود پیدا کند.

Then we need to retool the car industry and do retraining,

بعد باید صنعت خودروسازی را مجهز و نوسازی کنیم،

and shift the convergence of the energy and ag-value chains

و تمرکز زنجیره تأمین انرژی را

to shift faster from hydrocarbons to carbohydrates,

سریعتر از هیدروکربن‌ها به کربوهیدرات‌ها تغییر بدیم،

and get out of our own way in other ways.

و با سایر روش‌ها راه خودمان را باز کنیم.

And make the transition to more efficient vehicles go faster.

و سریعتر خودرو‌های پربازده را سریع‌تر کنیم.

But here's how the whole thing fits together.

چیز‌هایی که گفتم به این شکل انجام می‌شود.

Instead of official forecasts of oil use

به جای پیش‌بینی‌های رسمی مصرف نفت

and oil imports going forever up,

و افزایش واردات نفت برای همیشه،

they can turn down with the 12 dollars a barrel efficiency,

می‌توان با بازدهی ۱۲ دلار به ازای هر بشکه این میزان را کاهش داد،

down steeply by adding the supply-side substitutions at 18 bucks,

و با منابع انرژی جایگزین مصرف را به ۱۸ دلار به ازای هر بشکه کاهش داد،

all implemented at slower rates than we've done before when we paid attention.

همه اینکارها را می‌توان بهتر از هر زمان دیگری انجام داد.

And if we start adding tranches of hydrogen in there,

و اگر از هیدروژن هم استفاده کنیم،

we are rapidly off imports and completely off oil in the 2040s.

می‌توانیم خیلی زود واردات نفت و تا دهه ۲۰۴۰ مصرف نفت را قطع کنیم.

And the one thing I'd like to point out here is that we've done this before.

و چیزی که می‌خواهم به آن اشاره کنم این است که این کار را قبلا هم انجام دادیم.

In this eight-year period, 1977 to 85, when we last paid attention,

در بازه هشت سال ۱۹۷۷ تا ۸۵، وقتی که کاهش مصرف نفت برای ما مهم بود،

the economy grew 27 percent, oil use fell 17 percent,

اقتصاد ۲۷ درصد رشد کرد و مصرف نفت ۱۷ درصد کم شد،

oil imports fell 50 percent, oil imports from the Persian Gulf fell 87 percent.

واردات نفت ۵۰ درصد کم شد، و واردات نفت از خلیج فارس ۸۷ درصد کم شد.

They would have been gone if we'd kept that up one more year.

این واردات کاملاً تمام می‌شد، اگر یه سال دیگر ادامه داده بودیم.

Well, that was with very old technologies and delivery methods.

تازه این کار با استفاده از تکنولوژی‌های و روش‌های تحویل بسیار قدیمی انجام شده بود.

We could rerun that play a lot better now.

حالا می‌توانیم خیلی بهتر این کار را انجام بدهیم.

And yet what we proved then is the U.S. has more market power than OPEC.

و ثابت کردیم که آمریکا بازار بیشتری نسبت به اوپک دارد.

Ours is on the demand side.

ما در سمت تقاضا هستیم.

We are the Saudi Arabia of "nega-barrels." (Laughter)

ما عربستان سعودی «بشکه‌های منفی» هستیم.

We can use less oil faster than they can conveniently sell less oil.

ما سریع‌تر می‌توانیم نفت کمتری مصرف کنیم، تا اینکه آن‌ها بتوانند نفت کمتری بفروشند.

(Applause)

(تشویق)

Whatever your reason for wanting to do this,

هر دلیلی که برای این کار دارید،

whether you're concerned about national security or price volatility --

چه اینکه نگران امنیت ملی هستید، یا نگران افزایش قیمت‌ها --

(Laughter)

(خنده)

-- or jobs, or the planet, or your grand-kids,

-- یا شغل‌ها، یا سیاره، یا نوه‌هایتان هستید،

it seems to me that this is an oil endgame

به نظر من این پایان بازی نفت است که

that we should all be playing to win.

باید برای بردن آن بازی کنیم.

Please download your copy, and thank you very much.

لطفا نسخه مخصوص خودتان را دانلود کنید، و خیلی از شما متشکرم.

(Applause)