The fundamental right to seek asylum | Melanie Nezer

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

Last summer, I got a call from a woman named Ellie.

تابستان گذشته، تلفنی دریافت کردم از زنی به اسم الی.

And she had heard about the family separations at the southern border

و او درباره جدایی‌ها خانواده‌ها در مرز جنوبی شنیده بود

and wanted to know what she could do to help.

و می‌خواست بداند آیا کمکی از دستش برمی‌آید.

She told me the story of her grandfather and his father.

برایم داستان پدربزرگ و برادرش را تعریف کرد.

When they were kids in Poland,

زمانی که در لهستان بچه بودند،

their father,

پدرشان،

fearing for his son's safety,

از ترس جان پسرهایش،

gave them a little bit of money and told them to walk west,

کمی پول به آنها داد و گفت پیاده به غرب بروند،

to just keep walking west across Europe.

اروپا را به سمت غرب بروند.

And they did.

و آنها این کار را کردند.

They walked all the way west across Europe,

تمام راه را به سمت غرب اروپا پیاده رفتند،

and they got on a boat and they got to America.

سوار قایق شدند و به آمریکا رفتند.

Ellie said that when she heard the stories of the teens

الی گفت وقتی ماجراهای نوجوان‌هایی را شنیده

walking up across Mexico,

که تمام مکزیک را پیاده طی می‌کنند،

all she could think about was her grandfather and his brother.

همه آنچه به آن می‌توانست فکر کند پدربزرگ و برادرش بودند.

She said that for her, the stories were exactly the same.

برایم گفت که آن داستان‌ها دقیقا یکی بودند.

Those brothers were the Hassenfeld Brothers --

آن برادرها برادران هاسن‌فلد هستند --

the "Has" "bros" --

معروف به هاس برو--

the Hasbro toy company,

کارخانه اسباب بازی هاس برو،

which, of course, brought us Mr. Potato Head.

که البته برای ما آقای کله سیب زمینی را به ارمغان آورده است.

But that is not actually why I'm telling you this story.

اما این دقیقا دلیلی نیست که این داستان را برای شما می‌گویم.

I'm telling you this story because it made me think

این داستان را تعریف می‌کنم چون باعث شد درباره این فکر کنم

about whether I would have the faith,

که آیا من ایمان و جسارت را دارم

the courage,

که بچه‌های نوجوانم را--

to send my teens -- and I have three of them --

سه تا بچه دارم-- را به سفری مثل این

on a journey like that.

بفرستم.

Knowing that they wouldn't be safe where we were,

با دانستن این که در جایی که هستیم ایمن نخواهند بود،

would I be able to watch them go?

آیا می‌توانم رفتنشان را تماشا کنم؟

I started my career decades ago at the southern US border,

حرفه‌ام را دهه‌ها قبل در مرز جنوبی آمریکا شروع کردم،

working with Central American asylum seekers.

کار با پناهجویان آمریکای جنوبی.

And in the last 16 years, I've been at HIAS,

و در ۱۶ سال گذشته، در HIAS بوده‌ام،

the Jewish organization that fights for refugee rights around the world,

سازمان یهودی که برای حقوق پناهنده‌ها در سراسر دنیا مبارزه می‌کند،

as a lawyer and an advocate.

به عنوان وکیل و مدافع.

And one thing I've learned is that, sometimes,

و یک چیزی که یاد گرفتم این است که گاهی

the things that we're told make us safer and stronger

چیزهایی که به ما می‌گویند ما را قوی‌تر و امن‌تر می‌کند

actually don't.

در واقع این‌طور نیستند.

And, in fact, some of these policies have the opposite of the intended results

و در واقع، برخی از این سیاست‌ها خلاف نتایج مورد نظرشان هستند

and in the meantime, cause tremendous and unnecessary suffering.

و در این فاصله، باعث رنج غیرلازم و عظیمی می‌شوند.

So why are people showing up at our southern border?

خب چرا آدم‌ها در مرز جنوبی ما پیدایشان می‌شود؟

Most of the immigrants and refugees that are coming to our southern border

اکثر مهاجران و پناهندگان که به مرز جنوبی ما می‌آیند

are fleeing three countries: Guatemala, Honduras and El Salvador.

از سه کشور فرار می‌کنند: گواتمالا، هندوراس و السالوادور.

These countries are consistently ranked

اینها کشورهایی هستند که دائما در صدر فهرست

among the most violent countries in the world.

کشورهای دجار بیشترین میزان خشونت هستند.

It's very difficult to be safe in these countries,

در این کشورها ایمن ماندن بسیار سخت است،

let alone build a future for yourself and your family.

چه برسد به ساختن آینده برای خود و خانواده‌ات.

And violence against women and girls is pervasive.

و خشونت علیه زنان و دختران فراگیر است.

People have been fleeing Central America

مردم از آمریکای مرکزی فرار کرده‌اند

for generations.

برای نسل‌ها.

Generations of refugees have been coming to our shores,

نسل‌ها پناهنده به ساحل‌های ما آمده‌اند،

fleeing the civil wars of the 1980s,

گریختن از جنگ‌های داخلی دهه ۱۹۸۰،

in which the United States was deeply involved.

در آن ایالات متحده عمیقا دخالت داشت.

This is nothing new.

چیز تازه‌ای نیست.

What's new is that recently, there's been a spike in families,

چیزی که تازگی دارد این است که اخیرا شاهد افزایش در خانواده‌ها بودیم،

children and families, showing up at checkpoints

کودکان و خانواده‌ها، در ایستگاه‌های بازرسی پیدا می‌شوند

and presenting themselves to seek asylum.

و خودشان را برای پناه‌جویی معرفی می‌کنند.

Now, this has been in the news lately,

حال، این قضیه اخیرا در اخبار بوده است،

so I want you to remember a few things as you see those images.

بنابراین از شما می‌خواهم در حین دیدن آن تصاویر چند چیز یادتان بماند.

One, this is not a historically high level of interceptions at the southern border,

یک، این یک محور تقاطع بلند مرتبه در مرز جنوبی نیست،

and, in fact, people are presenting themselves at checkpoints.

و در واقع ادمها خودشان را در ایستگاه‌های بازرسی معرفی می‌کنند.

Two, people are showing up with the clothes on their backs;

دوم،‌آدم‌ها با لباس‌هایی که پشت آن‌هاست پیدایشان می شوند؛

some of them are literally in flip-flops.

بعضی آنها واقعا دمپایی لاانگشتی به پا دارند.

And three, we're the most powerful country in the world.

و سوم این که ما قدرتمندترین کشور جهانیم.

It's not a time to panic.

زمانی برای وحشت نیست.

It's easy from the safety of the destination country

از نقطه‌نظر ایمنی کشور مقصد آسان است

to think in terms of absolutes:

تنها به عبارات مطلق فکر کنیم:

Is it legal, or is it illegal?

قانونی است یا نیست؟

But the people who are wrestling with these questions

اما‌ آدم‌هایی که با این پرسش‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند

and making these decisions about their families

و این تصمیم‌ها را درباره خانواده‌شان می‌گیرند

are thinking about very different questions:

درباره پرسش‌های مختلفی فکر می‌کنند:

How do I keep my daughter safe?

چطور دخترم را امن نگه دارم؟

How do I protect my son?

چطور از پسرم مراقبت کنم؟

And if you want absolutes,

و اگر شما به آن مطلق‌ها اهمیت می‌دهید،

it's absolutely legal to seek asylum.

پناه‌جویی مطلقا قانونی است.

It is a fundamental right in our own laws and in international law.

یک حق بنیادی در قوانین ما و قانون بین‌الملل است.

And, in fact --

و در واقع--

(Applause)

(تشویق)

it stems from the 1951 Refugee Convention,

از کنواسیون پناهندگان ۱۹۵۱ نشات می‌گیرد،

which was the world's response to the Holocaust

که پاسخ دنیا به هولوکاست بود

and a way for countries to say never again would we return people to countries

و روشی برای کشورها تا دوباره هرگز نگویند ما آدم‌ها را به کشورهایی برمی‌گردانیم

where they would harmed or killed.

که در آن‌جا آسیب می‌ببیند یا کشته می‌شوند.

There are several ways refugees come to this country.

پناهندگان چند راه برای آمدن به این کشور دارند.

One is through the US Refugee Admissions Program.

یکی از طریق برنامه پذیرش پناهنده ایالات متحده.

Through that program, the US identifies and selects refugees abroad

از طریق آن برنامه، ایالات متحده پناهندگان را در خارج شناسایی و انتخاب می‌کند

and brings them to the United States.

و آنها را به ایالات متحده می‌آورد.

Last year, the US resettled fewer refugees

سال گذشته، پناهندگان کمتری را اسکان داد

than at any time since the program began in 1980.

نسبت به سال‌‌‌های قبل از زمانی که در ۱۹۸۰ این برنامه شروع شد.

And this year, it'll probably be less.

و امسال، احتمالا کمتر هم خواهد بود.

And this is at a time when we have more refugees in the world

و این در حالی است که جهان با پناهندگان بیشتری در قیاس با

than at any other time in recorded history,

هر زمان دیگری در تاریخ مکتوب روبرو است،

even since World War II.

حتی از جنگ جهانی دوم.

Another way that refugees come to this country is by seeking asylum.

روش دیگری که پناهندگان به این کشور می‌آیند اعلام پناه‌جویی است.

Asylum seekers are people who present themselves at a border

پناهجویان مردمی هستند که خود را در مرز معرفی می‌کنند

and say that they'll be persecuted if they're sent back home.

و می‌گویند اگر به کشور خود بازگردانده شوند محاکمه خواهند شد.

An asylum seeker is simply somebody who's going through the process

یک پناه‌جو صرفا شخصی است که این پروسه را در

in the United States

ایالات متحده می‌گذراند

to prove that they meet the refugee definition.

تا ثابت کند که تعریف پناهندگی را برآورده می‌کند.

And it's never been more difficult to seek asylum.

و هرگز پناه‌جویی این‌قدر سخت نبوده است.

Border guards are telling people when they show up at our borders

نگهبانان مرزی به مردمی که در مرزهای ما پیدایشان می‌شود می‌گویند

that our country's full, that they simply can't apply.

که کشور ما پر است، و آنها نمی‌توانند درخواست دهند.

This is unprecedented and illegal.

امری بی‌سابقه و غیرقانونی.

Under a new program,

تحت یک برنامه جدید،

with the kind of Orwellian title "Migrant Protection Protocols,"

با نوعی عنوان اورولی«پروتکل‌های حمایت مهاجر»

refugees are told they have to wait in Mexico

به مهاجران گفته می‌شود باید در مکزیکو منتظر بمانند

while their cases make their way through the courts in the United States,

در حالی که پرونده‌شان روال خود را دادگاه های ایالات متحده طی می‌کند،

and this can take months or years.

و می‌تواند ماهها و سالها طول بکشد.

Meanwhile, they're not safe,

در این حال، آنها ایمن نیستند،

and they have no access to lawyers.

دسترسی به وکیل ندارند.

Our country, our government, has detained over 3,000 children,

کشور ما، دولت ما، بیش از ۳۰۰۰ کودک را

separating them from their parents' arms,

جدا از آغوش والدین شان نگه داشته،

as a deterrent from seeking asylum.

برای ممانعت از پناهجویی.

Many were toddlers,

خیلی از آنها هم نوپا هستند،

and at least one was a six-year-old blind girl.

و حداقل یک دختر نابینای شش ساله هم بود.

And this is still going on.

و هنوز هم ادامه دارد.

We spend billions to detain people in what are virtually prisons

میلیاردها صرف نگهداری آدم در عملا زندانهایی می‌کنیم

who have committed no crime.

که جرمی برایش مرتکب نشده‌اند.

And family separation has become the hallmark of our immigration system.

و جدایی خانواده، ننگِ سیستم مهاجرتی ما شده است.

That's a far cry from a shining city on a hill or a beacon of hope

فرسنگ‌ها فاصله دارد از شهر پرزرق و برق یا تپه یا روزنه ای از امید

or all of the other ways we like to talk about ourselves and our values.

یا همه روش‌های دیگری که دوست داریم‌‌ درباره خود و ارزش‌های مان حرف بزنیم.

Migration has always been with us, and it always will be.

مهاجرت همیشه با ما بوده و خواهد بود.

The reasons why people flee -- persecution, war, violence,

این دلایل که چرا آدم‌ها فرار می کنند-- تعقیب قضایی، جنگ، خشونت،

climate change

تغییر آب و هوا.

and the ability now to see on your phone what life is like in other places --

و اکنون با قابلیت تماشای نوع زندگی در جاهای دیگر بر روی موبایل‌تان--

those pressures are only growing.

این فشارها تنها رشد می‌کنند.

But there are ways that we can have policies that reflect our values

اما روش‌هایی هست که می‌توانیم سیاست‌هایی داشته باشیم که ارزش‌های ما را منعکس کنند

and actually make sense, given the reality in the world.

و در واقع معنا داشته باشند، با توجه به واقعیت دنیا.

The first thing we need to do is dial back the toxic rhetoric

اولین کار لازم درست کردن این لفاظی مسمومی است

that has been the basis of our national debate on this issue for too long.

که مبنای منظره ملی ما در باب این قضیه برای مدت‌های مدید بوده است.

(Applause)

(تشویق)

I am not an immigrant or a refugee myself,

من خودم مهاجر یا پناهنده نیستم

but I take these attacks personally, because my grandparents were.

اما این حملات را شخصی تلقی می‌کنم چون پدربزرگ و مادربزرگم بودند.

My great-grandmother Rose didn't see her kids for seven years,

مادر مادربزرگم رز هفت سال بچه‌هایش را ندید،

as she tried to bring them from Poland to New York.

در تلاش برای آوردن بچه‌هایش از لهستان به نیویورک.

She left my grandfather when he was seven

پدربزرگم را در هفت‌سالگی ترک کرد

and didn't see him again until he was 14.

و تا ۱۴ سالگی او را ندید.

On the other side of my family,

در طرف دیگر خانواده‌ام،

my grandmother Aliza left Poland in the 1930s

مادربزرگ آلیزای من در دهه ۱۹۳۰ لهستان را ترک کرد و رفت به

and left for what was then the British Mandate of Palestine,

جایی معروف به فلسطین تحت سرپرستی بریتانیا در آن زمان،

and she never saw her family and friends again.

و هرگز دوباره اقوام و دوستانش را ندید.

Global cooperation as a response to global migration and displacement

همکاری جهانی در واکنش به کوچ جهانی و آوارگی

would go a long way towards making migration something that isn't a crisis

باید راه طولانی را طی کند به ایجاد این مفهوم که مهاجرت یک بحران نیست

but something that just is,

بلکه صرفا یک پدیده است

and that we deal with as a global community.

و به عنوان جامعه جهانی با آن روبرو شویم.

Humanitarian aid is also critical.

کمک انسانی همچنین حائزاهمیت است.

The amount of support we provide to countries in Central America

میزان حمایتی که به کشورها در آمریکای مرکزی که مهاجران و

that are sending refugees and migrants

پناهندگان را می‌فرستند می‌دهیم

is a tiny fraction of the amount we spend on enforcement and detention.

تنها کسر ناچیزی از مبلغی است که صرف اجرای قانون و حبس آنها می‌کنیم.

And we can absolutely have an asylum system that works.

و قطعا می‌توانیم سیستم مهاجرتی داشته باشیم که کار می‌کند.

For a tiny fraction of the cost of a wall,

برای کسر ناچیزی از هزینه ساخت یک دیوار،

we could hire more judges,

می‌توان قاضی‌های بیشتر استخدام کرد،

make sure asylum seekers have lawyers

مطمئن شد که پناهجویان وکیل دارند

and commit to a humane asylum system.

و متعهد به یک سیستم پناهندگی انسان دوستانه شد.

(Applause)

(تشویق)

And we could resettle more refugees.

و خواهیم توانست مهاجران بیشتری را اسکان دهیم.

برای این که درک بهتری از کاهش در برنامه مهاجران داشته باشید:

To give you a sense of the decline in the refugee program:

three years ago, the US resettled 15,000 Syrian refugees

سه سال پیش، آمریکل ۱۵۰۰۰ مهاجر سوری را اسکان داد

in response to the largest refugee crisis on earth.

در واکنش به بزرگترین بحران مهاجرت در زمین.

A year later, that number was 3,000.

یک سال بعد، آن رقم ۳۰۰۰ بود.

And last year, that number was 62 people.

و سال گذشته، این رقم ۶۲ نفر بود.

62 people.

۶۲ نفر.

Despite the harsh rhetoric and efforts to block immigration,

علی‌رغم بیان تند و اقدامات جهت جلوگیری از مهاجرت،

keep refugees out of the country,

راه ندادن پناهندگان به کشور،

support for refugees and immigrants in this country, according to polls,

حمایت از مهاجران و پناهندگان در این کشور، طبق نظرسنجی‌ها،

has never been higher.

هرگز بالاتر نبوده است.

Organizations like HIAS, where I work,

سازمانهایی مثل HIAS، جایی که کار می‌کنم

and other humanitarian and faith-based organizations,

و دیگر سازمان‌های بشردوستانه و بر مبنای ایمان،

make it easy for you to take a stand

موضع‌گیری را برای شما آسان می‌کنند

when there's a law that's worth opposing

وقتی که قانونی ست که ارزش مخالفت بودن با آن را دارد

or a law that's worth supporting or a policy that needs oversight.

یا قانونی که ارزش حمایت شدن را دارد یا سیاستی که نیاز به بازنگری دارد.

If you have a phone,

اگر تلفن دارید،

you can do something,

یک کاری می‌توانید بکنید،

and if you want to do more, you can.

و اگر بخواهید کارهای بیشتری هم هست.

I will tell you that if you see one of these detention centers

به شما خواهم گفت که اگر یکی از این مراکز نگهداری را ببینید

along the border

که در کنار مرزها هستند

with children in them -- they're jails --

با کودکانی که آن‌جا نگه داشتند-- زندان هستند--

you will never be the same.

دیگر آن انسان سابق نخواهید بود.

What I loved so much about my call with Ellie

چیزی که بیش از همه درباره تلفنم با الی دوست داشتم

was that she knew in her core that the stories of her grandparents

این بود که که در اصل داستان اجداد او فرقی

were no different than today's stories,

با داستان‌های امروز ندارد،

and she wanted to do something about it.

و او می‌خواست کاری در این رابطه انجام دهد.

If I leave you with one thing,

اگر بخواهم شما را با یک نکته ترک کنم،

beyond the backstory for Mr. Potato Head,

پشت داستان آقای کله سیب‌زمینی

which is, of course, a good story to leave with,

که البته داستان خوبی برای ترک کردن است،

it's that a country shows strength

این است که یک کشور قدرتمندی را از طریق

through compassion and pragmatism,

شفقت و عمل‌گرایی نشان می دهد

not through force and through fear.

نه از طریق ترس و اجبار.

(Applause)

(تشویق)

These stories of the Hassenfelds and my relatives and your relatives

این داستان‌های هاسن‌فلد، اقوام من و اقوام شما

are still happening today; they're all the same.

هنوز هم اتفاق می‌افتند؛ همگی یکسان هستند.

A country is strong when it says to the refugee,

کشوری قدرتمند است که به‌جای این که

not, "Go away," but,

به پناهنده بگوید: «برو.»

"It's OK, we've got you, you're safe."

بلکه بگوید: «این‌جا بمان. جایت امن است.»

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thanks.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)