How nationalism and globalism can coexist | Wanis Kabbaj

Translator: Brian Greene Reviewer: Camille Martínez

Translator: Mary Jane Reviewer: sadegh zabihi

So two weeks ago, I searched the word "nationalist" on Twitter.

خوب دو هفته پیش، کلمه «ملی‌گرا» را در توییتر جستجو کردم.

The results were quite colorful,

نتایج خیلی رنگارنگ بودند،

with expressions like, "Emboldened Racist Moron," --

با عبارت‌هایی مثل، «احمق نژادپرست پررو» --

(Laughter)

(خنده)

"White Supremacist Idiot,"

«ابله سفید پرست،»

"Fascist Sock Puppets," --

«عروسک خیمه‌شب بازی فاشیست،» --

(Laughter)

(خنده)

"Orwellian, Hitlerian, Terrifying."

«اورولی، هیتلری، وحشتناک.»

I then searched the word "globalist"

بعد کلمه «جهان‌گرا» را جستجو کردم

and got things like, "Socialist Sell-Outs,"

و چیزهایی مثل این‌ها آمد، «حراج سوسیالیستی،»

"Disgusting Corporate Propaganda,"

«پروپاگاندای سازمانی منزجرکننده،»

"Elitist Financial Overlords,"

«اربابان اقتصادی نخبه‌گرا،»

"Ruthless Cosmopolitan Rats."

«موش‌های بی‌رحم جهانی.»

(Laughter)

(خنده)

Even by social media standards, the words are cruel and disgusting.

حتی با استانداردهای شبکه‌های اجتماعی، واژه‌ها تند و منزجر کننده هستند.

But they reflect the intensity of one of the most fundamental questions

اما آنها سختیِ یکی از اساسی‌ترین پرسش‌های زمان ما را

of our times:

بازتاب می‌دهند.

Nationalism or globalism -- what is the best path forward?

ملی‌گرایی یا جهان‌گرایی -- بهترین مسیر پیش رو کدام است؟

This question impacts everything we care about:

این سوال بر هرچه برای ما اهمیت دارد اثر می‌گذارد:

our cultural identity,

هویت فرهنگی ما،

our prosperity,

رفاه ما،

our political systems --

نظام‌های سیاسی ما --

everything -- the health of our planet -- everything.

همه چیز -- سلامت سیاره‌مان -- همه چیز.

So on the one hand, we have nationalism.

خوب از یک طرف، ملی‌گرایی را داریم.

Collins defines it as a "devotion to one's nation,"

فرهنگ لغات کالینز آن را این گونه شرح می‌دهد، «تعلق خاطر به یک ملت،»

but also, a "doctrine that puts national interests

اما همچنین، «طرز فکری که منافع ملی را

above international considerations."

بالاتر از ملاحظات بین‌المللی قرار می‌دهد.»

For nationalists, our modern societies are built on national grounds:

برای ملی‌گرایان، جوامع امروزی ما بر زمینه‌های ملی استوار شده‌اند:

we share a land, a history, a culture, and we defend each other.

یک زمین، یک تاریخ، یک فرهنگ بین‌مان مشترک است و ما از هم دفاع می‌کنیم.

In a big and chaotic world,

در یک دنیای بزرگ و پرهرج‌ومرج،

they see nationalism as the only sensible way to maintain social stability.

آنها ملی‌گرایی را تنها راه عاقلانه برای حفظ ثبات اجتماعی می‌دانند.

But alarmed globalists warn us:

اما جهان‌گرایان ملتهب به ما هشدار می‌دهند:

self-centered nationalism can easily turn ugly.

ملی‌گرایی خودکامه می‌تواند به سادگی به جای باریک بکشد.

We've seen it with 20th-century fascisms:

این را در فاشیسم قرن بیستم دیده‌ایم:

bloody wars, millions of deaths, immeasurable destruction.

جنگ‌های خونین، میلیون‌ها کشته، خرابی بی‌اندازه.

On the other hand, we have globalism.

از طرف دیگر، جهان‌گرایی را داریم.

The Oxford Living Dictionary defines it as:

فرهنگ لغات آکسفورد آن را این طور شرح می‌دهد:

"the operation or planning of economic and foreign policy

«عمل کردن یا طرح‌ریزی سیاست اقتصادی و خارجی

on a global basis."

بر مبنایی جهانی.»

For nationalists, globalism is rapidly deconstructing

برای ملی‌گرایان، جهان‌گرایی هر آنچه اجداد ما

what our ancestors took decades to build.

در طول دهه‌ها ساخته‌اند را به سرعت نابود می‌کند.

It's like spitting on our soldiers' tombs;

انگار که بر سنگ مزار سربازان‌مان تف بیندازیم؛

it's eroding our national solidarities

همبستگی ملی ما را مضمحل کرده

and opening the doors to foreign invasions.

درها را به روی تخاصم خارجی می‌گشاید.

But globalists make the case that reinforcing our global governance

اما جهان‌گرایان این طور می‌گویند که تقویت حکومت جهانی ما

is the only way to tackle big supernational problems,

تنها راه روبرو شدن با مشکلات فراملی عظیم است،

like nuclear proliferation,

مانند گسترش سلاح‌های اتمی،

the global refugee crisis,

بحران جهانی پناهندگان،

climate change or terrorism

تغییرات اقلیمی یا تروریسم

or even the consequences of superhuman AI.

یا حتی عواقب هوش مصنوعی فوق بشری.

So we are at the crossroads,

پس سر تقاطع هستیم،

and we are asked to choose:

و از ما می‌خواهند انتخاب کنیم:

nationalism or globalism?

ملی‌گرایی یا جهان‌گرایی؟

Having lived in four continents,

من در چهار قاره زندگی کرده‌ام،

I've always been interested in this question.

و همیشه شیفته این پرسش بوده‌ام.

But it took a whole new level when I saw this happening:

اما این شیفتگی با دیدن این اتفاقات به مرحله کاملا جدیدی رسید:

the biggest surge in nationalist votes in Western democracies

بزرگترین موج آراء ملی‌گرایانه در دموکراسی‌های غربی

since World War II.

از زمان جنگ جهانی دوم.

All of a sudden, this isn't theory anymore.

ناگهان، این دیگر فقط یک نظریه نیست.

I mean, these political movements have built their success with ideas

منظورم این است که این جنبش‌های سیاسی موفقیت خود را بر ایده‌ای ساخته‌اند

that could mean, down the road, losing my French citizenship

که می‌تواند به این معنی باشد، که در نهایت، من شهروندی فرانسه‌ام را از دست بدهم

because I'm North African

چون اهل شمال آفریقا هستم

or not being able to come back home to the US

یا نتوانم برگردم به خانه‌ام در ایالات متحده

because I come from a Muslim-majority country.

چون از کشوری هستم که اکثریت جمعیت آن مسلمان است.

You know, when you live in a democracy,

می‌دانید، وقتی در یک دموکراسی زندگی می‌کنید،

you live with this idea that your government will always protect you,

با این ایده زندگی می‌کنید که دولت همواره از شما پشتیبانی خواهد کرد،

as long as you abide by the laws.

مادامی که از قوانین پیروی کنید.

With the rise of national populism,

با رشد عوام‌گراییِ ملی،

despite being the best citizen I can,

با وجود اینکه بهترین شهروندی که می‌توانم باشم هستم،

I now have to live with the idea that my government can hurt me

حالا باید با این ایده زندگی کنم که ممکن است دولت من

for reasons I cannot control.

بنا به دلایلی که از کنترل من خارج هستند به من آسیب بزند.

It's very unsettling.

خیلی ناراحت‌کننده است.

But it forced me to rethink

اما مرا مجبور کرد دوباره

and rethink this question and try to think deeper.

و دوباره به این سوال فکر کنم و سعی کنم عمیق‌تر بیندیشم.

And the more I thought about it,

و هرچه بیشتر به آن فکر کردم،

the more I started questioning the question.

بیشتر شروع به زیر سوال بردن سوال کردم.

Why would we have to choose between nationalism and globalism,

چرا باید بین ملی‌گرایی و جهان‌گرایی،

between loving our country and caring for the world?

بین عشق ورزیدن به کشورمان و اهمیت دادن به جهان انتخاب کنیم؟

There's no reason for that.

هیچ دلیلی ندارد.

We don't have to choose between family and country

لازم نیست بین خانواده و مملکت

or region or religion and country.

یا منطقه یا دین و کشور انتخاب کنیم.

We already have multiple identities, and we live with them very well.

ما همین حالا هم هویت‌های چندگانه داریم، و خیلی خوب با آنها زندگی می‌کنیم.

Why would we have to choose between country and world?

چرا باید مجبور باشیم بین کشور و جهان یکی را انتخاب کنیم؟

What if, instead of accepting this absurd choice,

چه می‌شد اگر، به جای پذیرفتن این انتخاب مسخره،

we took it on ourselves to fight this dangerous, binary thinking?

مبارزه با این تفکر خطرناکِ دووجهی را بر خود می‌گرفتیم؟

So for all the globalists in the audience,

خوب می‌خواهم از تمام جهان‌گرایان

I want to ask:

حاضر در سالن بپرسم:

When I say the word "nationalist," what image comes to your mind?

وقتی واژه «ملی‌گرا» را می‌گویم، چه تصویری به ذهن شما می‌رسد؟

Something like this?

چیزی شبیه به این؟

Believe me, I think of that, too.

باور کنید، من هم به آن فکر می‌کنم.

But I'd like you to remember that for most people,

اما از شما می‌خواهم یادتان بماند که برای بیشتر مردم،

nationalism feels more like this.

ملی‌گرایی بیشتر شبیه به این است.

Or maybe like that.

یا شاید شبیه آن.

You know, it's that thing inside you

می‌دانید، این همان چیز درون شماست

when you accidentally watch an obscure Olympic sport on TV --

که وقتی تصادفاً یک ورزش نامفهوم المپیک را در تلویزیون می‌بینید --

(Laughter)

(خنده)

wait --

صبر کنید --

and the mere sight of an unknown athlete wearing your national colors

و صرف دیدن یک ورزشکار ناشناس که رنگ‌های ملی شما را به تن دارد

gets you all excited.

همه شما را هیجان‌زده می‌کند.

Your heartbeat goes up,

ضربان قلب‌تان بالا می‌رود،

your stress level goes up,

سطح اضطراب‌تان افزایش می‌یابد،

and you're standing in front of the TV

و جلوی تلویزیون ایستاده‌اید

and screaming with passion for that athlete to win.

و با شور و اشتیاق برای برنده شدن آن ورزشکار فریاد می‌کشید.

That's nationalism.

این ملی‌گرایی است.

It's people happy to be together,

این مردمِ خوشحال از باهم بودن است،

happy to belong to a large national community.

شاد از تعلق داشتن به جامعه بزرگ ملی.

Why would it be wrong?

چرا باید غلط باشد؟

You know, globalists, you may think of nationalism

می‌دانید، جهان‌گرایان، شما فکر می‌کنید ملی‌گرایی

as an old, 19th-century idea that is destined to fade.

یک تفکر قرن نوزدهمی است که سرنوشتش محو شدن است.

But I'm sorry to tell you that the facts are not on your side.

اما متاسفم که باید بگویم حقایق طرف شما نیستند.

When the World Values Survey asked more than 89,000 people

وقتی در تحقیق ارزش‌های جهانی از بیش از ۸۹٫۰۰۰ نفر

across 60 countries

در ۶۰ کشور پرسیده شد

how proud they felt about their country,

چقدر به کشورشان افتخار می‌کنند،

88.5 percent said "very proud" or "quite proud" --

۸۸/۵ درصد گفتند «خیلی زیاد» یا «نسبتاً زیاد» --

88.5 percent.

۸۸/۵ درصد.

Nationalism is not going away anytime soon.

ملی‌گرایی به این زودی‌ها از بین نخواهد رفت.

It's a powerful feeling that, according to another study,

این احساسی قوی است که، بر اساس پژوهشی دیگر،

is a strong predictor of individual happiness.

پیشگوی قدرتمند شادی فرد است.

It's crazy, but your happiness is more correlated with national satisfaction

مسخره است، اما خوشحالی شما به خشنودی ملی بیشتر مرتبط است

than with things you would expect, like household income

تا چیزهایی که انتظارش را دارید، مثل درآمد خانوار

or your job satisfaction

یا رضایت شغلی

or your health satisfaction.

یا رضایت از سلامت‌تان.

So if nationalism makes people happy,

پس اگر ملی‌گرایی مردم را خوشحال می‌کند،

why would anybody take it away from them?

چرا باید کسی آن را از آنها بگیرد؟

Fellow globalists, if you are like me,

دوستان جهان‌گرا، اگر شما هم مثل من هستید،

you may be attached to globalization for humanistic reasons.

احتمالا بنا بر دلایل بشردوستانه به جهان‌گرایی پیوسته‌اید.

And you may take great joy in some of its accomplishments since 1945.

و خیلی هم از بعضی از دستاوردهای آن از سال ۱۹۴۵ تا حالا راضی هستید.

After all, major regions of the world have been exceptionally peaceful;

از هر چه بگذریم، بخش‌های بزرگی از جهان به طرز چشمگیری در صلح بوده‌اند؛

extreme poverty rates around the globe are trending down;

نرخ فقر شدید در جهان در حال کاهش است؛

and more than two billion people, most notably in Asia,

و بیش از دو میلیارد نفر، که بیشترشان در آسیا هستند،

show spectacular improvements in their standards of living.

پیشرفت قابل توجهی در استانداردهای زندگی خود داشته‌اند.

But studies also show that globalization has a dark side.

اما مطالعات همچنین نشان می‌دهند که جهان‌گرایی یک روی تاریک هم دارد.

And left on the side of the road

و آنچه کنار جاده رها شده است

are hundreds of millions of people in Western middle classes

صدها میلیون انسان طبقه متوسط در غرب هستند

with anemic income growth for more than two decades,

که بیش از دو دهه است که رشد درآمدشان بسیار ناچیز بوده است،

possibly three decades, according to some studies.

شاید هم سه دهه، طبق برخی تحقیقات.

We cannot ignore this elephant in our room.

نمی‌توانیم وجود این فیل را در اتاق‌مان انکار کنیم.

If anything, our collective energy would be better used

اگر قرار است انرژی جمعی‌مان را صرف چیزی کنیم

finding ways to fix this aspect of globalization,

بهتر است دنبال راهی برای بهبود این جنبه جهان‌گرایی باشیم،

instead of fighting this polarizing battle against nationalism.

به جای مبارزه در این نبرد دوقطبی علیه ملی‌گرایان.

So now, the nationalists in the audience,

خوب حالا، ملی‌گرایان حاضر،

I have some crusty, nonbinary nuggets for you.

چند قطعه سخت غیر سنتی هم برای شما دارم.

(Laughter)

(خنده)

When I say the word "globalist," what comes to your mind?

وقتی کلمه «جهان‌گرا» را می‌گویم چه چیزی به ذهن‌تان می‌رسد؟

Out-of-touch, one-percent plutocrats?

درو از دسترس، پولدارهای یک درصدی؟

(Laughter)

(خنده)

Or maybe the heartless, greedy Wall Street type, right?

یا شاید گونه بی‌عاطفه و حریص وال استریت، نه؟

Or maybe people like me, with multiple origins,

یا شاید آدم‌هایی مثل من، با چند خاستگاه،

living in a big, cosmopolitan metropolis.

که در یک کلان‌شهر بزرگ بین‌المللی زندگی می‌کنند.

Well, you remember that World Values Survey that I mentioned earlier?

خوب، آن تحقیق ارزش‌های جهانی که پیش‌تر مطرح کردم یادتان هست؟

It showed another fascinating finding:

یک یافته جالب دیگر را هم نشان می‌دهد:

71 percent of the world population agreed with the statement,

۷۱ درصد جمعیت جهان با این گفته موافق هستند،

"I am a citizen of the world."

«من شهروند جهان هستم.»

Do you know what it means?

می‌دانید معنی آن چیست؟

Most of us are simultaneously proud of our country

بیشتر ما همزمان به کشورمان

and citizens of the world.

و شهروند این دنیا بودن افتخار می‌کنیم.

And it gets even better.

و حتی بهتر هم می‌شود.

The citizens of the world in the survey show a higher level of national pride

شهروندان جهان در این تحقیق درجات بالاتری از افتخار ملی را نشان دادند

than the ones that rejected that label.

نسبت به آنهایی که این عنوان را پس زدند.

So once and for all, being a globalist doesn't mean betraying your country.

پس یک بار برای همیشه، جهان‌گرایی به معنای خیانت به کشورتان نیست.

It just means that you have enough social empathy,

فقط به این معناست که ظرفیت یکدلی اجتماعی شما به اندازه کافی است،

and you project some of it outside your national borders.

و مقداری از آن را خارج از مرزهای ملی‌تان مصرف می‌کنید.

Now, I know that when I dig into my own nationalist feelings,

حال، می‌دانم که وقتی در احساس ملی‌گرایی خودم کندوکاو می‌کنم،

one of my anxieties versus the globalized world

یکی از نگرانی‌های من در برابر یک دنیای جهان‌گرا

is national identity:

هویت ملی است:

How are we going to preserve what makes us special,

چطور می‌خواهیم چیزی که ما را خاص می‌کند را ابقا کنیم،

what makes us different,

چیزی که ما را متفاوت می‌کند،

what brings us together?

چیزی که ما را گرد هم می‌آورد؟

And as I started thinking about it, I realized something really strange,

و وقتی شروع کردم به فکر کردن در این باره، متوجه چیز بسیار غریبی شدم،

which is that a lot of the key ingredients of our national identities

که بسیاری از متعلقات کلیدی هویت‌های ملی ما

actually come from outside our national borders.

از خارج از مرزهای ملی‌مان می‌آیند.

Like, think of the letters that we use every day.

مثلا، به حروفی که هر روز استفاده می‌کنیم فکر کنید.

I don't know if you realize,

نمی‌دانم می‌دانید یا نه،

but the Latin script, the Latin alphabet that we use

اما نوشتار لاتین، الفبای لاتین که ما هر روز از آن استفاده می‌کنیم

has its origins thousands of years ago,

هزاران سال پیش،

near the Nile River.

نزدیک رود نیل به وجود آمده است.

It all started with a cow just like this,

همه چیز با گاوی شبیه این شروع شد،

that was captured by a scribe into an elegant hieroglyph.

که توسط یک کاتب به یک هیروگلیف زیبا بدل شد.

That hieroglyph was transcribed by a Semite in the Sinai

آن هیروگلیف را یک سامی اهل صحرای سینا

into the letter aleph.

به عنوان حرف الف نقل کرد.

Aleph traveled with Phoenicians and reached the European shores in Greece,

الف با فنیقی‌ها سفر کرد و به سواحل یونان رسید،

where it became alpha,

جایی که به آلفا تبدیل شد،

the mother of our letter A.

مادر حرف Aی ما.

So that's how an Egyptian cow became our letter A.

پس این‌گونه بود که یک گاو مصری به حرف Aی ما تبدیل شد.

(Laughter)

(خنده)

And same thing with the Egyptian house that became bet, beta and B.

و همچنین خانه مصری که بت، بتا، و B شد.

And the Egyptian fish that became daleth, delta and D.

و ماهی مصری که دالت، دلتا، و D شد.

Our most fundamental texts are full of Egyptian cows,

و نوشته‌های اساسی ما پر از گاوها

houses and fish.

خانه‌ها و ماهی‌های مصری هستند.

(Laughter)

(خنده)

And there are so many other examples.

و مثال‌های بسیار دیگری هم هست.

Take the United Kingdom and its monarchy.

بریتانیای کبیر و رژیم سلطنتی آن را در نظر بگیرید.

Queen Elizabeth II?

ملکه الیزابت دوم؟

German ancestry.

از دودمان ژرمن.

The mottos on the royal coat of arms?

نوشته‌های نماد سلطنتی؟

All written in French, not a single word of English.

همه به فرانسوی هستند، حتی یک کلمه هم انگلیسی نیست.

Take France and it's iconic Eiffel Tower.

فرانسه و برج ایفل نمادی آن را در نظر بگیرید.

The inspiration?

الهام‌بخش چه بوده؟

The United States of America --

ایالات متحده آمریکا --

and I don't mean Las Vegas,

و منظورم لاس وگاس نیست،

I mean 19th-century New York.

منظورم نیویورک قرن ۱۹ام است.

(Laughter)

(خنده)

This was the tallest building in New York in the mid-19th century.

این بلندترین ساختمان نیویورک در اواسط قرن نوزدهم است.

Does it remind you of something?

شما را به یاد چیزی نمی‌اندازد؟

And you may think of China as a self-contained civilization,

و شاید به چین به عنوان یک تمدن خودمختار نگاه کنید،

protected behind its Great Wall.

که پشت دیوار بزرگش محفوظ مانده است.

But think twice.

اما دوباره بیندیشید.

The Chinese official ideology?

ایدئولوژی رسمی چین؟

Marxism, made in Germany.

مارکسیسم، در آلمان به وجود آمده.

One of China's biggest religions?

یکی از بزرگترین دین‌های چین؟

Buddhism, imported from India.

بودایی، از هند وارد شده.

India's favorite pastime?

سرگرمی مورد علاقه هندی‌ها؟

Cricket.

کریکت.

I really love this quote from Ashis Nandy,

بسیار به این نقل قول از آشیش ناندی علاقه دارم،

who said, "Cricket is an Indian game accidentally discovered by the British."

که گفت، «کریکت یک بازی هندی است که تصادفا توسط انگلیسی‌ها اختراع شده است.»

(Laughter)

(خنده)

So these are good reminders that a lot of what we love in our national traditions

خب این‌ها مثال خوبی بود از اینکه بسیاری از آنچه به آن در سنت ملی‌مان عشق می‌ورزیم

actually come from previous waves of globalization.

در واقع از امواج قبلی جهانی سازی می‌آیند.

And beyond individual symbols, there are whole national traditions

و ورای تک‌تک نمادها، سنت‌های ملی هستند

that could not have existed without globalization.

که بدون جهانی شدن نمی‌توانستند به وجود بیایند.

And the example that comes to my mind is a world-beloved national tradition:

و مثال سومی که به ذهنم می‌رسد سنتی ملی است که همه دنیا عاشقش هستند:

Italian cuisine.

آشپزی ایتالیایی.

My friends, if you ever have a chance

دوستان من، اگر روزی اقبال آن را داشتید

to go to a superauthentic Italian restaurant

که به یک رستوران مجلل ایتالیایی بروید

that only serves ancient Roman recipes,

که فقط غذاهای روم باستان را ارائه می‌دهد،

my advice for you is: don't go.

توصیه من به شما این است: نروید.

(Laughter)

(خنده)

You'd get very, very disappointed.

خیلی، خیلی ناامید خواهید شد.

No spaghetti, no pasta --

نه اسپاگتی، نه پاستا --

that really started in Sicily in the eighth century,

این‌ها در واقع در قرن هشتم در سیسیل به وجود آمدند،

when it was under Arabian rule.

زمانی که تحت حکومت عرب‌ها بود.

No perfect espresso, no creamy cappuccino --

نه اسپرسوی بی‌نظیری، نه کاپوچینوی پرخامه‌ای --

that came from Abyssinia via Yemen in the 17th century.

آنها در قرن ۱۷ام توسط یمنی‌ها از حبشه رسیده است.

And of course, no perfect pizza Napoletana --

و البته، خبری از پیتزای بی‌نظیر ناپلی هم نیست --

how would you make it without the tomatoes of the New World?

چطور آن را بدون گوجه‌های جهان جدید خواهید پخت؟

No, instead, you would be served probably a lot of porridge,

نه، در عوض احتمالا با مقدار زیادی شوربا از شما پذیرایی می‌شود،

some vegetable -- mostly cabbage -- some cheese,

و کمی سبزیجات -- بیشتر کلم -- مقداری پنیر،

and maybe if you're lucky,

و اگر خوش‌شانس باشید،

the absolute delicacy of that time --

غذای کاملاً اعیانی آن دوران --

mmm, perfectly cooked fattened dormice.

ممم، موش زمستان‌خواب پرواری کاملاً پخته.

(Laughter)

(خنده)

Thankfully, it was not a close tradition preserved by fanatic watchdogs.

خوشبختانه، این سنتی بسته نبود که نگهبانان متعصب از آن حفاظت کنند.

No, it was an open process,

نه، این یک فرآیند باز بود،

nourished by explorers, traders, street sellers and innovative home cooks.

که کاشفان، بازرگانان، فروشندگان دوره‌گرد و آشپزهای خانه‌دار خلاق آن را تغذیه کردند.

And in many ways, globalization is a chance

و از بسیاری جهات، جهانی شدن فرصتی است

for our national traditions to be questioned, regenerated, reinterpreted,

برای سنت‌های ملی که زیر سوال بروند، از نو ساخته شوند، دوباره درک شوند،

to attract new converts to stay vibrant and relevant over time.

تا نوآموزان جدید را جذب کند و پرجنب‌وجوش و مطابق زمانه باقی بماند.

So just remember this:

پس فقط این را به خاطر بسپارید:

most of us nationalists in the world are globalists,

بیشتر ملی‌گرایان دنیا مثل ما جهان‌گرا هستند،

and most of us globalists in the world are nationalists.

و بیشتر جهان‌گرایان دنیا مثل ما ملی‌گرا هستند.

A lot of what we like in our national traditions

خیلی از چیزهایی که در فرهنگ ملی‌مان دوست داریم

come from outside our national borders.

از خارج از مرزهای ملی ما آمده‌اند.

And the reason we venture outside our national borders

و دلیل آنکه خارج از مرزهای ملی خطر کاوش را به جان می‌خریم

is to discover these other national traditions.

این است که این سنت‌های ملی دیگر را کشف کنیم.

So the real question should not be

پس در واقع مسئله نباید این باشد

to choose between nationalism and globalism.

که بین ملی‌گرایی و جهان‌گرایی انتخاب کنیم.

The real questions is: How can we do both better?

مسئله واقعی این است: چطور می‌توانیم هر دو را بهتر انجام دهیم؟

It's a complex question for a complex world

این سوالی پیچیده است برای دنیایی پیچیده

that calls for creative, nonbinary solutions.

که راه‌حل‌های خلاقانه و غیردوقطبی را می‌طلبد.

What are you waiting for?

منتظر چه هستید؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)