You owe it to yourself to experience a total solar eclipse | David Baron

Translator: Sohrab Khatibzadeh Reviewer: Nima Pourreza

Before I get to bulk of what I have to say,

قبل از اینکه برم سر اصل مطلب،

I feel compelled just to mention a couple of things about myself.

باید به نظرم چند تا چیز رو راجع به خودم بگم.

I am not some mystical,

من یه آدم عارف مسلک

spiritual sort of person.

یا یه آدم اهل معنویات نیستم.

I'm a science writer.

من یه نویسنده علمی هستم.

I studied physics in college.

در دانشگاه فیزیک خواندم.

I used to be a science correspondent for NPR.

قبلا خبرنگار شبکه رادیویی NPR بودم.

OK, that said:

حالا که بحثش شد،

in the course of working on a story for NPR,

حین کار روی یه داستان برای رادیو NPR

I got some advice from an astronomer

یه فضانورد بهم یه سری نصیحت کرد

that challenged my outlook,

که دید من را به چالش کشید

and frankly, changed my life.

و به طور جدی زندگی من را عوض کرد.

You see, the story was about an eclipse,

داستان در مورد یک خورشید گرفتگی بود،

a partial solar eclipse that was set to cross the country

یک خورشید گرفتگی جزیی که قرار بود در می ۱۹۹۴

in May of 1994.

از روی کشور عبور کنه

And the astronomer -- I interviewed him,

و فضانوردی که من باهاش مصاحبه میکردم،

and he explained what was going to happen and how to view it,

در مورد چگونگی وقوع و رصد آن توضیح می‌داد،

but he emphasized that, as interesting as a partial solar eclipse is,

ولی میگفت با اینکه یک خورشید گرفتگی جزئیه خیلی جالبه

a much rarer total solar eclipse is completely different.

اما یک خورشید گرفتگی کامل که خیلی نادره کلا قضیش فرق میکند.

In a total eclipse, for all of two or three minutes,

در خورشید گرفتگی کامل که کلا ۲ تا ۳ دقیقه طول میکشد،

the moon completely blocks the face of the sun,

ماه به طور کامل جلوی خورشید رو می‌گیرد

creating what he described as the most awe-inspiring spectacle

و چیزی را به وجود می‌آورد که ازش به عنوان الهام بخش ترین منظره موجود

in all of nature.

در طبیعت یاد میکرد.

And so the advice he gave me was this:

خلاصه نصیحتی که بهم کرد این بود:

"Before you die," he said,

او گفت: "قبل از اینکه بمیری،

"you owe it to yourself to experience a total solar eclipse."

به خودت مدیونی که یک خورشید گرفتگی کامل را تجربه بکنی."

Well honestly, I felt a little uncomfortable

صادقانه بگم،

از اینکه از کسی که خوب نمی‌شناسمش، این جمله را می‌شنیدم،

hearing that from someone I didn't know very well;

it felt sort of intimate.

یه ذره حس ناخوایندی داشتم.

But it got my attention, and so I did some research.

ولی خب توجه منو جلب کرد، بنابراین یکم تحقیق کردم.

Now the thing about total eclipses is,

خورشید گرفتگی کامل رو

if you wait for one to come to you,

اگه منتظر باشین که براتون اتفاق بیافته،

you're going to be waiting a long time.

باید مدت خیلی طولانی صبر کنین.

Any given point on earth experiences a total eclipse

هر نقطه ای روی زمین، حدوداً هر ۴۰۰ سال یکبار

یک خورشید گرفتگی کامل رو تجربه میکنه.

about once every 400 years.

But if you're willing to travel, you don't have to wait that long.

اما اگه قصد داشته باشین که سفر کنین، دیگه نیاز نیست انقدر صبر کنین

And so I learned that a few years later, in 1998,

پس من چند سال بعد در ۱۹۹۸ فهمیدم که،

a total eclipse was going to cross the Caribbean.

یک خورشید گرفتگی کامل قراره از کارائیب عبور کنه.

Now, a total eclipse is visible only along a narrow path,

خورشید گرفتگی کامل فقط در طول یه مسیر باریک قابل رؤیته

about a hundred miles wide,

که حدوداً چند صد مایل پهنا دارد

and that's where the moon's shadow falls.

و همونجایی میشه که سایه ماه می‌افتد.

It's called the "path of totality."

که به آن «مسیر گرفتگی کامل» می‌گویند.

And in February 1998,

در فوریه ۱۹۹۸،

the path of totality was going to cross Aruba.

مسیر گرفتگی کامل قرار بود از جزیره آروبا عبور کنه

So I talked to my husband, and we thought: February? Aruba?

بنابراین با شوهرم صحبت کردم، و گفتیم: فوریه؟ آروبا؟

Sounded like a good idea anyway.

بهرحال به نظر ایده خوبی میومد.

(Laughter)

(خنده حضار)

So we headed south,

پس به سمت جنوب رفتیم،

to enjoy the sun and to see what would happen

تا از خورشید لذت ببریم و ببینم وقتی خورشید میره کنار

when the sun briefly went away.

چی پیش میاد.

Well, the day of the eclipse found us and many other people

خلاصه روز خورشید گرفتگی برای ما و تعداد زیادی از مردم فرا رسید

out behind the Hyatt Regency,

بیرون از هتل هایت،

on the beach,

در ساحل،

waiting for the show to begin.

منتظر شروع نمایش بودیم.

And we wore eclipse glasses with cardboard frames

و عینک های خورشید گرفتگی با فریم های مقوایی زده بودیم

and really dark lenses that enabled us to look at the sun safely.

که واقعا لنزهای تیره ای داشت که میشد به طور ایمن به خورشید نگاه کرد

A total eclipse begins as a partial eclipse,

خورشید گرفتگی کلی به صورت یه خورشید گرفتگی جزیی شروع می‌شود،

as the moon very slowly makes its way in front of the sun.

ماه خیلی آرام راهش را جلوی خورشید باز میکرد و جلو میرفت.

So first it looked the sun had a little notch in its edge,

اولش به نظر می‌رسید که لبه خورشید بریده شده،

and then that notch grew larger and larger,

ولی بریدگی بزرگ و بزرگ تر شد

turning the sun into a crescent.

و خورشید رو تبدیل به یک هلال کرد

And it was all very interesting, but I wouldn't say it was spectacular.

و همه اینا واقعا جالب بود، ولی خیلی خارق العاده هم نبود.

I mean, the day remained bright.

منظورم اینه، هنوز روشنایی روز وجود داشت.

If I hadn't known what was going on overhead,

اگه نمیدانستم که بالای سرمان چه خبری است،

I wouldn't have noticed anything unusual.

اصلاً متوجه چیز غیرعادی نمیشدم.

Well, about 10 minutes before the total solar eclipse was set to begin,

خب، حدود ۱۰ دقیقه قبل از اینکه خورشید گرفتگی کامل شروع بشه

weird things started to happen.

چیزای عجیبی شروع به اتفاق افتادن کرد.

A cool wind kicked up.

باد سردی شروع به وزیدن کرد.

Daylight looked odd, and shadows became very strange;

روشنایی روز عجیب شد، سایه ها غیرعادی به نظر میرسید؛

they looked bizarrely sharp,

به طرز عجیبی تیز بودن،

as if someone had turned up the contrast knob on the TV.

انگار که یکی کنتراست تلویزیون را زیاد کرده باشد.

Then I looked offshore, and I noticed running lights on boats,

بعدش من به دریا نگاه کردم، و نور روی قایق ها توجه منو جلب کرد،

so clearly it was getting dark,

به طور واضحی همه چیز داشت تاریک میشد،

although I hadn't realized it.

اگرچه من درکش نمیکردم.

Well soon, it was obvious it was getting dark.

کاملاً مشخص بود که همه چیز داره تاریک میشه

It felt like my eyesight was failing.

انگار بینایی ام را داشتم از دست میدادم.

And then all of a sudden,

و ناگهان،

the lights went out.

روشنایی از بین رفت.

Well, at that,

در اون لحظه،

a cheer erupted from the beach,

هلهله ای در ساحل راه افتاد،

and I took off my eclipse glasses,

و من عینکمو برداشتم،

because at this point during the total eclipse,

چون موقع خورشید گرفتگی کامل،

it was safe to look at the sun with the naked eye.

اشکالی نداره که با چشم غیر مسلح به خورشید نگاه کرد.

And I glanced upward,

یک نگاه به بالا انداختم،

and I was just dumbstruck.

و کاملاً مات و مبهوت شده بودم.

Now, consider that, at this point, I was in my mid-30s.

اینم در نظر بگیرین که تو اون لحظه، اواسط دهه ۳۰ زندگیم بودم.

I had lived on earth long enough to know what the sky looks like.

انقدر روی زمین زندگی کرده بودم که بدونم آسمان چه شکلیه.

I mean --

-- منظورم اینه --

(Laughter)

(خنده حضار)

I'd seen blue skies and grey skies

آسمان آبی و آسمان خاکستری

and starry skies and angry skies

آسمان پرستاره و آسمان عصبانی

and pink skies at sunrise.

و آسمان صورتی موقع طلوع رو دیده بودم.

But here was a sky I had never seen.

ولی این آسمانی بود که هیچ وقت ندیده بودم.

First, there were the colors.

اولین چیز رنگ ها بودن.

Up above, it was a deep purple-grey,

اون بالا، بنفش مایل به خاکستری بود،

like twilight.

مثل موقعی که هوا گرگ و میشه.

But on the horizon it was orange,

ولی افق نارنجی رنگ بود،

like sunset,

مثل موقع غروب،

360 degrees.

دور تا دور افق،

And up above, in the twilight,

و اون بالا که گرگ و میش بود،

bright stars and planets had come out.

ستاره های پرنور و سیاره ها ظاهر شدن.

So there was Jupiter

مشتری رو میشد دید،

and there was Mercury

و همچنین عطارد،

and there was Venus.

و زهره.

They were all in a line.

همگی در یه خط قرار گرفته بودن.

And there, along this line,

و اونجا، در ادامه اون خط،

was this thing,

چیزی قرار داشت،

this glorious, bewildering thing.

که بسیار با شکوه و گیج‌کننده بود.

It looked like a wreath woven from silvery thread,

مثل یک تاج گل بافته شده با ریسمانی نقره ای به نظر میرسید،

and it just hung out there in space, shimmering.

که در فضا معلق بود و میدرخشید.

That was the sun's outer atmosphere,

اون در واقع اتمسفر بیرونی خورشید بود،

the solar corona.

که بهش تاج خورشیدی میگن.

And pictures just don't do it justice.

هیچ تصویری نمیتواند آنطورکه هست نشانش بدهد

It's not just a ring or halo around the sun;

چون فقط یه حلقه یا هاله دور خورشید نیست؛

it's finely textured, like it's made out of strands of silk.

بلکه آنقدر ظریف است که به مانند رشته‌های ابریشمی است.

And although it looked nothing like our sun,

و با اینکه اصلاً شبیه خورشیدی که میشناسیم نیست،

of course, I knew that's what it was.

با اینحال یجوری حسش میکنی.

So there was the sun, and there were the planets,

خب خورشید آنجاست، سیاره‌ها هم آنجان،

and I could see how the planets revolve around the sun.

و می‌دیدم که سیاره ها دارن دور خورشید میچرخند.

It's like I had left our solar system

انگار منظومه شمسی رو ترک کرده بودم

and was standing on some alien world,

و در دنیای آدم فضایی ها قدم گذاشته باشم

looking back at creation.

و داشتم به خلقت نگاه میکردم.

And for the first time in my life,

برای اولین بار در زندگیم،

I just felt viscerally connected to the universe

انگار از درونم به جهان با تمام عظمتش

in all of its immensity.

متصل بودم،

Time stopped,

زمان ایستاده بود،

or it just kind of felt nonexistent,

یا شایدم حس میکردم اصلاً وجود نداره،

and what I beheld with my eyes --

و چیزی که با چشمام میدیدم --

I didn't just see it,

دیدن صرف نبود،

it felt like a vision.

بلکه مثل حس الهام شدن بود.

And I stood there in this nirvana

و من در آن بهشت ایستاده بودم،

for all of 174 seconds -- less than three minutes --

در تمام ۱۷۴ ثانیه آن -- که کمتر از ۳ دقیقه بود --

when all of a sudden, it was over.

و ناگهان همش تموم شد،

The sun burst out,

خورشید دوباره بیرون اومد،

the blue sky returned,

آسمان آبی پدیدار شد،

the stars and the planets and the corona were gone.

ستاره ها، سیاره ها و تاج خورشید همگی ناپدید شدند.

The world returned to normal.

جهان به حالت طبیعی خود برگشت.

But I had changed.

ولی من تغییر کردم.

And that's how I became an umbraphile --

و اینجوری بود که من یه عشق کسوف شدم --

an eclipse chaser.

کسوف ها رو تعقیب میکردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

So, this is how I spend my time and hard-earned money.

بنابراین وقت و پول به رنج بدست آمده را صرف اینکار کردم.

Every couple of years, I head off to wherever the moon's shadow will fall

هر از چند سال، میرفتم جایی که سایه ماه میخواست بیافته

to experience another couple minutes

تا دوباره اون دقایق از برکت کیهانی رو

of cosmic bliss,

تجربه کنم،

and to share the experience with others:

و همچنین تجربه خودم رو با دیگران به اشتراک بذارم:

with friends in Australia,

با دوستانی در استرالیا،

with an entire city in Germany.

با یه شهر کامل در آلمان،

In 1999, in Munich, I joined hundreds of thousands

در سال ۱۹۹۹ در مونیخ، با صدهاهزار نفر همراه شدم

who filled the streets and the rooftops and cheered in unison

که خیابان ها و پشت بام ها را پرکرده بودند و وقتی تاج خورشید ظاهر شد

as the solar corona emerged.

همگی یک صدا شادی میکردند.

And over time, I've become something else:

و با گذشت زمان، من تبدیل به فرد دیگری شدم:

an eclipse evangelist.

من یک مبلغ کسوف شدم.

I see it as my job

بهش به عنوان شغلم نگاه میکنم.

to pay forward the advice that I received all those years ago.

تا از طریق آن، نصیحتی که سال ها قبل بهم شده بود رو به بقیه منتقل کنم.

And so let me tell you:

پس بذارین بهتون بگم:

before you die,

قبل از اینکه بمیرید،

you owe it to yourself to experience a total solar eclipse.

به خودتون مدیون هستید که یک خورشید گرفتگی کامل رو تجربه کنید.

It is the ultimate experience of awe.

هیبت رو در در حد نهاییش تجربه خواهید کرد.

Now, that word, "awesome," has grown so overused

کلمه «هیبت» انقدر بیش از حد استفاده شده

that it's lost its original meaning.

که معنی اصلی خودشو از دست داده

True awe, a sense of wonder and insignificance

«هیبت» واقعی که یجور حس غریب

in the face of something enormous and grand,

در برخورد با چیزهای شگفت و بزرگ محسوب میشود،

is rare in our lives.

خیلی به ندرت رخ میدهد.

But when you experience it, it's powerful.

ولی اگه تجربش کنید، قدرتشو میبینید.

Awe dissolves the ego.

«هیبت» باعث از بین رفتن خودبینی میشود.

It makes us feel connected.

باعث میشه حس کنیم بهم متصل هستیم.

Indeed, it promotes empathy and generosity.

همچنین باعث ترویج یکدلی و بخشش میشود.

Well, there is nothing truly more awesome than a total solar eclipse.

خلاصه چیزی فوق العاده تر از یک خورشید گرفتگی کامل وجود ندارد.

Unfortunately, few Americans have seen one,

متاسفانه تعداد آمریکایی های کمی اونو دیدن

because it's been 38 years

چراکه از آخرین دفعه‌ای که در قاره آمریکا

since one last touched the continental United States

اتفاق افتاده ۳۸ سال و از آخرین باری که کل کشور را در برگرفته است،

and 99 years since one last crossed the breadth of the nation.

۹۹ سال میگذرد.

But that is about to change.

ولی این درحال عوض شدنه.

Over the next 35 years,

طی ۳۵ سال آینده،

five total solar eclipses will visit the continental United States,

۵ خورشید گرفتگی کامل قاره امریکا را در بر می‌گیرد،

and three of them will be especially grand.

و ۳ تای آن ها بسیار وسیع خواهد بود.

Six weeks from now, on August 21, 2017 --

۶ هفته دیگر در ۲۱ آگوست ۲۰۱۷، [۳۰ مرداد ۱۳۹۶] --

(Applause)

(تشویق حاضران)

the moon's shadow will race from Oregon to South Carolina.

سایه ماه از اورگان تا جنوب کارولینا عبور می‌کند.

April 8, 2024, the moon's shadow heads north from Texas to Maine.

۸ آپریل ۲۰۲۴، سایه ماه از تگزاس تا مین میگذرد.

In 2045, on August 12,

در ۱۲ آگوست ۲۰۴۵،

the path cuts from California to Florida.

این مسیر از کالیفرنیا تا فلوریدا خواهد بود

I say:

میخواهم بگم که:

What if we made these holidays?

چی میشه اگه این روزا رو تعطیل اعلام کنیم؟

What if we --

چی میشه اگه --

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

What if we all stood together,

چی میشه اگه همه کنار همدیگر،

as many people as possible,

هرچند نفر که امکانش باشه،

in the shadow of the moon?

زیر سایه ماه بایستیم؟

Just maybe, this shared experience of awe would help heal our divisions,

تا شاید این تجربه مشترکی از این "هیبت" باعث التیام جدایی ها شود،

get us to treat each other just a bit more humanely.

و موجب شود کمی انسان دوستانه رفتار کنیم.

Now, admittedly, some folks consider my evangelizing a little out there;

خب مسلما برخی کارهای تبلیغ کسوف من را افراطی می‌دانند؛

my obsession, eccentric.

(کارهایی ناشی از) وسواس و غیر عادی.

I mean, why focus so much attention on something so brief?

منظورم اینه، اصلاً چرا چیز به این کوتاهی انقدر نیاز به توجه دارد؟

Why cross the globe -- or state lines, for that matter --

چرا برای یه همچین چیزی بریم اونور دنیا یا ایالت دیگری --

for something that lasts three minutes?

برای چیزی که کمتر از ۳ دقیقه طول می‌کشد؟

As I said:

همانطور که گفتم:

I am not a spiritual person.

من یه آدم مذهبی نیستم.

I don't believe in God.

به خدا اعتقاد ندارم.

I wish I did.

البته کاش داشتم.

But when I think of my own mortality --

ولی وقتی از دید اخلاقی خودم به قضیه نگاه میکنم. --

and I do, a lot --

که خیلیم اتفاق میافته. --

when I think of everyone I have lost,

وقتی به افرادی که از دست دادم فکر میکنم،

my mother in particular,

به طور مشخص مادرم،

what soothes me

چیزی که آرامم میکند

is that moment of awe I had in Aruba.

لحظاتی است که در جزیره آروبا داشتم.

I picture myself on that beach,

خودمو در اون ساحل تصور میکنم،

looking at that sky,

به اون آسمان نگاه میکنم،

and I remember how I felt.

و یاد اون حسی که داشتم میافتم.

My existence may be temporary,

وجود من ممکنه موقت باشه،

but that's OK because, my gosh,

اما مهم نیست،

look at what I'm a part of.

ببین من جزیی از چی هستم.

And so this is a lesson I've learned,

خلاصه این درسی است که آموختم،

and it's one that applies to life in general:

و این درس در تمام زندگی قابل بسط است:

duration of experience does not equal impact.

مدت زمان تجربه تاثیری در اهمیت ندارد.

One weekend, one conversation -- hell, one glance --

یک هفته، یک گفتگو، حتی یک نگاه گذرا،

can change everything.

می‌تواند همه چیز را عوض کند.

Cherish those moments of deep connection with other people,

لحظات عمیق ارتباط با بقیه مردم، و با طبیعت،

with the natural world,

رو گرامی بدارید،

and make them a priority.

و آن را در اولویت قرار بدین.

Yes, I chase eclipses.

آره من دنبال کسوف میرم.

You might chase something else.

شما ممکنه دنبال یه چیز دیگه برین.

But it's not about the 174 seconds.

ولی اون ۱۷۴ ثانیه مهم نیست.

It's about how they change

مهم تغییری است که آن لحظات

the years that come after.

در سال های بعد به وجود می‌آورند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)