When local news dies, so does democracy | Chuck Plunkett

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Mahmood Haeri Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

I've been a journalist for more than 23 years,

من برای بیش از ۲۳ سال روزنامه نگار بوده ام،

at the "Arkansas Democrat-Gazette,"

در نشریه «آرکانزاس دموکرات - گازت،»

the "Pittsburgh Tribune Review"

«پیتسبورگ تریبیون ریویو»

and most recently, "The Denver Post."

و اخیرأ « دنور پست.»

(Applause)

(تشویق حضار)

When I started at "The Denver Post" in 2003,

سال ۲۰۰۳وقتی‌که من کارم را در «دنور پست» شروع کردم،

it was among the country's 10 largest newspapers,

این نشریه جزء ۱۰ روزنامه بزرگ کشور بود،

with an impressive subscriber base

با پایگاه چشم‌گیری از مشترکین

and nearly 300 journalists.

و قریب ۳۰۰ روزنامه نگار.

At the time, I was in my 30s.

در آن زمان من در دهه ۳۰ سالگی‌ام بودم.

Any ambitious journalist that age

هر روزنامه نگار بلند پروازی در آن سن

aspires to work for one of the big national papers,

آرزو داشت تا با یکی از روزنامه‌های بزرگ ملی کار کند،

like "The New York Times" or "The Wall Street Journal."

مثل « نیویورک تایمز» یا « وال استریت ژورنال.»

But I was simply blown away

ولی من دستخوش هیجان بودم

by my first few weeks at "The Denver Post,"

پس از چند هفته کار در «دنور پست،»

and I thought, "This is going to be my paper.

و فکر می‌کردم «این روزنامه من است که در آن،

I can make a career right here."

حرفه‌ای خواهم شد.»

Well, seven years passed,

خوب، هفت سال گذشت،

we were sold to a hedge fund,

ما به یک صندوق سرمایه‌گذاری فروخته شدیم،

Alden Global Capital.

آلدن گلوبال کاپیتال.

Within a few years --

در طی جند سال --

(Laughs)

(خنده‌ سخنران)

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Some of you know this story.

عده‌ای داستان را می‌دانید.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Within a few years,

ظرف چند سال،

buyouts ordered by past and present owners

اقدام به معامله سهام توسط مالکان قبلی و فعلی

would reduce the newsroom by nearly half.

اتاق خبر را تقریبا به نصف کاهش داد.

And I understood.

و من دلیل آن‌را دریافتم.

The rule of thumb used to be that 80 percent of a newspaper's revenue

یک حساب سرانگشتی نشان می‌دهد که %۸۰ درآمد روزنامه

came from pricy print ads and classifieds.

از محل آگهی‌های گران و نیازمندی‌های با کادر کوچک تامین می‌شد.

With emerging giants like Google and Facebook and Craigslist,

با رشد سریع غول‌هایی مثل گوگل و فیس بوک و کریگز لیست،

those advertizing dollars were evaporating.

دلارهای ناشی از آگهی‌ها ناپدید شدند.

The entire industry was undergoing a massive shift from print to digital.

کل این صنعت در حال یک گذار گسترده از چاپ به دیجیتال بود.

Alden's orders were to be digital first.

تصمیمات اولیه آلدن دیجیتالی شدن بود.

Take advantage of blogs, video and social media.

بهره گیری از وبلاگ‌ها، ویدیو و رسانه‌های اجتماعی.

They said that one day,

یک روز آنها گفتند که ،

the money we made online would make up for the money we lost in print.

پولی را که از طریق آنلاین به دست می‌آوریم زیان ناشی از چاپ را جبران خواهد کرد.

But that day never came.

ولی آن روز هرگز نیامد.

In 2013, we won a Pulitzer Prize

در ۲۰۱۳ ما برنده جایزه پولیتزر شدیم

for covering the Aurora theater shooting.

به خاطر پوشش (خبری) تیراندازی در تئاتر آرورا.

Alden ordered that more journalists be cut.

آلدن دستور کاهش تعداد بیشتری از روزنامه‌ نگاران را داد.

Again,

مجددا،

and again,

و دوباره،

and again,

و دوباره،

and again.

و دوباره.

We were forced to say goodbye to talented, hardworking journalists

ما مجبور شدیم از روزنامه‌نگاران سخت‌کوش وبا استعدادی خداحافظی کنیم

we considered not just friends

که فقط دوست نبودیم

but family.

بلکه یک خانواده بودیم.

Those of us left behind were stretched impossibly thin,

آنها که ماندند به نحو غیرقابل تصوری کار سرشان ریخته بود،

covering multiple beats and writing rushed articles.

چند حوزه خبری را تحت پوشش داشته و عجولانه مقالات مورد نیاز را تهیه می‌کردند.

Inside a windowless meeting room in March of 2018,

درماه مارس ۲۰۱۸ در یک اتاق کنفرانس بدون پنجره،

we learned that 30 more would have to go.

ما فهمیدیم که ۳۰ نفر دیگر بایستی بروند.

This paper that once had 300 journalists

این روزنامه که زمانی ۳۰۰ نفر روزنامه نگار داشت

would now have 70.

اکنون تعداد آنها به ۷۰ نفر رسیده است.

And it didn't make sense.

و این عاقلانه به نظر نمی‌آمد.

Here, we'd won multiple Pulitzer Prizes.

ما چندین جایزه پولیتزر را برده‌ بودیم،

We shifted our focus from print to digital,

ما کار را از چاپ به دیجیتال تغییر دادیم،

we hit ambitious targets

ما به اهداف بلند پروازانه بزرگ رسیدیم

and email from the brass talked up the Post's profit margins,

و ایمیل روسای ارشد در مورد بالا رفتن حاشیه سود [روزنامه] پست

which industry experts pegged at nearly 20 percent.

که کارشناسان صنعت آن را در حدود۲۰% تعیین کرده بودند.

So if our company was so successful and so profitable,

حالا اگر شرکت ما این‌ قدر موفق و سودآور بوده،

why was our newsroom getting so much smaller and smaller?

چرا اتاق خبر ما کوچک ‌تر و کوچک‌‌ تر شد؟

I knew that what was happening in Colorado was happening around the country.

من می‌دانستم آن‌چه که در کلورادو می‌گذشت در تمام کشور در حال اتفاق افتادن بود.

Since 2004,

از سال ۲۰۰۴،

nearly 1,800 newsrooms have closed.

نزدیک به ۱,۸۰۰ اتاق خبر بسته شده بود.

You've heard of food deserts.

شما حتما در مورد مناطق محروم شنیده اید.

These are news deserts.

اینجا منطقه محروم اخبار است.

They are communities, often entire counties,

تقریبا در تمام مناطق جوامعی وجود دارند،

with little to zero news coverage whatsoever.

با پوشش خبری بسیار کم تا صفر.

Making matters worse,

این کار را بدتر می‌کند،

many papers have become ghost ships,

بسیاری از روزنامه‌ها تبدیل به کشتی‌های ارواح شده اند،

pretending to sail with a newsroom

که با یک اتاق خبر تظاهر به کشتیرانی می‌کنند

but really just wrapping ads around filler copy.

اما در واقع از آگهی‌ها طرح نما ایجاد و جاهای خالی صفحات را پر می کنند.

More and more newsrooms are being sold off to companies like Alden.

اتاق‌های خبر بیشتر و بیشتر به قیمت ارزان به کمپانی‌هایی نظیر آلدن فروخته می‌شود.

And in that meeting,

و‌ پر آن جلسه،

their intentions couldn't have been clearer.

اهداف آنها از این واضح تر نمی‌توانست بیان شود.

Harvest what you can,

هرچه می‌توانی محصول را برداشت کن،

throw away what's left.

و آنچه را که مانده است را بریز دور.

So, working in secret with a team of eight writers,

لذا در یک نشست محرمانه با گروهی مرکب از هشت نویسنده،

we prepared a special Sunday Perspective section

ما یک بخش ساندی پرسپکتیو ویژه را آماده کردیم

on the importance of local news.

در مورد اهمیت اخبار محلی.

(Laughter)

(خنده حضار)

The Denver rebellion launched like a missile,

شورش در دنور مثل یک موشک شلیک شد،

and went off like a hydrogen bomb.

و مثل یک بمب هیدروژنی منفجر گردید.

[In An Extraordinary Act Of Defiance,

[در یک حرکت واکنشی چشم‌گیر، دنور پست

Denver Post Urges Its Owner To Sell The Paper]

مالک را برای فروش روزنامه تحت فشار می‌گذارد]

['Denver Post' Editorial Board Publicly Calls Out Paper's Owner]

[هیئت تحریریه دنورپست علنا مالک را مورد انتقاد قرارمی‌هد]

[On The Denver Post, vultures and superheroes]

[در دنورپست، کرکس‌ها و ابرقهرمانان]

(Applause and cheers)

(کف زدن و تشویق حضار)

Clearly, we weren't alone in our outrage.

به روشنی، ما در برآشفتگی خود تنها نبودیم.

But as expected, I was forced to resign.

اما همان گونه که انتظار می رفت، من مجبور به استعفا شدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And a year later, nothing's changed.

و یک سال بعد، هیچ چیز تغییر نکرد.

"The Denver Post" is but a few lone journalists

«دنور پست» چیزی نیست بجز چند روزنامه نگار تنها

doing their admirable best in this husk of a once-great paper.

که تلاش خود را به نحو شایسته‌ای در این پوسته که روزی روزنامه بزرگی بوده انجام می‌دهند.

Now, at least some of you are thinking to yourself,

حالا حداقل بعضی از شما با خود فکر می کنید،

"So what?"

«که چی؟»

Right?

درست است؟

So what?

که چی؟

Let this dying industry die.

بگذارید این صنعت در حال موت بمیرد.

And I kind of get that.

و من به نوعی آن‌ را می‌فهمم.

For one thing, the local news has been in decline for so long

به یک دلیل، اخبار محلی مدت‌هاست کاهش پیدا کرده

that many of you may not even remember

که شاید خیلی از شماها حتی به خاطر نیاورید

what it's like to have a great local paper.

که داشتن یک روزنامه محلی بزرگ یعنی چه.

Maybe you've seen "Spotlight" or "The Paper,"

شاید شما فیلم های «افشاگر» و «روز‌نامه» را دیده باشید،

movies that romanticize what journalism used to be.

فیلم هایی که تصویر تخیلی از آنچه‌ که روزنامه‌نگاری بوده است عرضه می‌کند.

Well, I'm not here to be romantic or nostalgic.

خوب من اینجا برای احساساتی شدن یا دلتنگی نیامده‌ام.

I'm here to warn you that when local news dies,

من آمده‌ام که هشدار دهم که با از بین رفتن اخبار محلی،

so does our democracy.

دموکراسی از بین می‌رود.

And that should concern you --

و این باید شما را نگران کند --

(Applause and cheers)

(کف زدن وتشویق حضار)

And that should concern you,

و این باید شما را نگران کند،

regardless of whether you subscribe.

فارغ از این که موافق باشید.

Here's why.

علت این‌ است.

A democracy is a government of the people.

دموکراسی یعنی دولت مردم.

People are the ultimate source of power and authority.

مردم منبع نهائی قدرت و اختیار هستند.

A great local newsroom acts like a mirror.

یک اتاق خبر بزرگ محلی مثل یک آینه عمل می کند.

Its journalists see the community and reflect it back.

روزنامه‌نگاران جامعه را می‌بینند و بازتاب می‌دهند.

That information is empowering.

این اطلاعات قدرت می‌دهد.

Seeing, knowing, understanding --

مشاهده، آگاهی، درک --

this is how good decisions are made.

در این حال‌ است که تصمیمات درست گرفته می‌شود.

When you have a great local paper,

وقتی شما یک روزنامه بزرگ محلی دارید،

you have journalists sitting in on every city council meeting.

روزنامه‌نگارانی دارید که در همه جلسه‌های شورای شهر حضور پیدا می کنند.

Listening in to state house and senate hearings.

به سخنرانی‌های مجلس شورا و سنا گوش می‌دهند.

Those important but, let's face it,

این مسائل مهم است ولی، بگذارید روراست باشیم،

sometimes devastatingly boring committee hearings.

گاهی جلسات کمیته به شدت کسل کننده است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Journalists discover the flaws and ill-conceived measures

روزنامه‌نگاران متوجه این کمبو‌دها و تصمیمات غلط می‌شوند

and those bills fail, because the public was well-informed.

و این مانع تصویب لوایح می‌شود، چون مردم بخوبی آگاهند.

Readers go to the polls

خوانندگان به حوزه‌های رای گیری می‌روند

and they know the pros and cons behind every ballot measure,

و آنها مشکلات و محاسنی که پشت هر برگه رای خوابیده را می‌سنجند،

because journalists did the heavy lifting for them.

چون روزنامه‌ نگاران قسمت مشکل کار را برایشان انجام داده‌اند.

Even better,

حتی بیش از آن،

researchers have found that reading a local paper

محققان دریافته‌اند که مطالعه روزنامه‌های محلی

can mobilize 13 percent of nonvoters to vote.

می‌تواند ۱۳% کسانی که نمی‌خواهند رای دهند را به پای صندوق‌های رای بیآورد.

Thirteen percent.

سیزده درصد

(Applause)

(تشویق حضار)

That's the number that can change the outcome of many elections.

و این رقمی است که می‌تواند نتیجه بسیاری از انتخابات‌ را تغییر دهد.

When you don't have a great local paper,

وقتی شما یک روزنامه بزرگ محلی نداشته باشید،

voters are left stranded at the polls,

رای دهندگان در حوزه ها بلاتکلیف رها می‌شوند،

confused,

سردرگم،

trying to make their best guess based on a paragraph of legalese.

سعی می‌کنند براساس جملات با نثر پیچیده بهترین حدس خود را بزنند.

Flawed measures pass.

برنامه‌های نادرست تایید می‌شوند.

Well-conceived but highly technical measures fail.

برنامه‌های صحیح و با تکنیک رد میشود.

Voters become more partisan.

رای دهندگان حزبی‌تر می‌شوند.

Recently in Colorado, our governor's race

اخیرا در کلرادو، در رقابت برای انتخاب استاندار

had more candidates than anyone can remember.

بیش از آنچه که مردم بیاد می‌آوردند کاندیدا وجود داشت.

In years past,

درسالهای گذشته،

journalists would have thoroughly vetted,

روزنامه‌نگاران به طور کامل غربال‌گری،

scrutinized, fact-checked, profiled, debated

ارزیابی، راستی آزمایی، بررسی سوابق و مناظره

every contender in the local paper.

در مورد هر مدعی را در روزنامه محلی انجام می‌دادند.

"The Denver Post" did its best.

«دنور پست» نهایت تلاش خود را بکار برد.

But in the place of past levels of rigorous reporting and research,

اما بجای بررسی و گزارش‌دهی دقیق مثل گذشته،

the public is increasingly left to interpret

مردم روز به روز بیشتر برای تفسیر

dog-and-pony-show stump speeches and clever campaign ads

نطق‌ها و مبارزه‌ی سیار وتبلیغات انتخاباتی هوشمندانه

for themselves.

به حال خود رها شده‌اند.

With advertizing costing what it does,

با توجه به اینکه تبلیغات هزینه خود را دارد،

electability comes down to money.

شانس انتخاب به (میزان) پول تنزل پیدا می‌کند.

So by the end of the primaries,

لذا پس از مرحله اول انتخابات،

the only candidates left standing were the wealthiest

کاندیداهایی می‌مانند که از همه ثروتمندتر بوده و یا بهترین

and best-funded.

بودجه برای تبلیغات را داشته اند.

Many experienced and praise-worthy candidates

خیلی از کاندیداهای با تجربه و لایق

never got oxygen,

تاب رقابت پیدا نمی کنند،

because when local news declines,

چون وقتی اخبار محلی کاهش می یابند،

even big-ticket races become pay-to-play.

حتی برای حضور در رقابتهای ارزشی بایستی حق و حساب پرداخت کرد.

Is it any surprise that our new governor

آیا جای تعجب است که استاندار جدید ما

was the candidate worth more than 300 million dollars?

کاندیدایی بود که بیش از۳۰۰ میلیون دلار می‌ارزید؟

Or that billionaire businessmen like Donald Trump and Howard Schultz

یا تجار میلیاردری مثل دونالد ترامپ و هوارد شولتز

can seize the political stage?

بتوانند پست سیاسی اشغال کنند؟

I don't think this is what the Founding Fathers had in mind

تصور نمی‌کنم این چیزی باشد که بنیانگذاران آمریکا در ذهن خود داشته اند

when they talked about free and fair elections.

وقتی‌که انتخابات آزاد و عادلانه را مطرح کردند.

(Applause and cheers)

(کف زدن و تشویق حضار)

Now this is exactly why we can't just rely on the big national papers,

این دقیقا چیزی‌است که باعث می‌شود ما به روزنامه های بزرگ ملی اعتماد نداشته باشیم.

like "The Journal" and "The Times" and "The Post."

مثل « ژورنال» و « تایمز» و « پست.»

Those are tremendous papers,

آنها روزنامه‌های بسیار بزرگی هستند،

and we need them now, my God, more than ever before.

وما امروز، خدای من، بیش از همیشه ‌ به آنها نیاز داریم.

But there is no world in which they could cover

اما دنیایی وجود ندارد که آنها بتوانند

every election in every county in the country.

کلیه انتخابات همه قسمت‌های کشور را پوشش دهند.

No.

نه.

The newsroom best equipped to cover your local election

بهترین اتاق خبری که بتواند انتخابات محلی شما را پوشش دهد

ought to be your local newsroom.

بایستی یک اتاق خبر محلی باشد.

If you're lucky and still have one.

اگر خوش شانس بوده و هنوز یکی را داشته باشید.

When election day is over,

وقتی روز انتخابات به پایان می‌رسد،

a great local paper is still there, waiting like a watchdog.

یک روزنامه محلی بزرگ ، مثل یک ناظر آماده به خدمت، هنوز حضور دارد.

When they're being watched,

وفتی که آنها زیر نظر باشند،

politicians have less power,

قدرت سیاستمداران کمتر خواهد شد،

police do right by the public,

پلیس تحت نظر مردم کارش را درست انجام می‌دهد،

even massive corporations are on their best behavior.

حتی بنگاه‌های بزرگ هم به نحو احسن رفتار می‌کنند.

This mechanism that for generations has helped inform and guide us

این سازوکار که نسلها برای اطلاع و هدایت ما کمک کرده است

no longer functions the way it used to.

دیگر مثل سابق کار نمی‌کند.

You know intimately what the poisoned national discourse feels like,

شما از نزدیک با گفتمان ملی مسموم آشنا هستید،

what a mockery of reasoned debate it has become.

چه گونه بحث منطقی به مضحکه و هجو تبدیل شده است.

This is what happens when local newsrooms shutter

این اتقافی‌ است که وقتی اتاق‌های خبر بسته می‌شوند

and communities across the country go unwatched and unseen.

و اجتماعات در سطح کشور فراموش شده، و نادیده گرفته می‌شوند پیش می‌آید.

Until we recognize that the decline of local news

تا زمانی که ما نپذیریم که کم‌رنگ شدن خبرهای محلی

has serious consequences for our society,

پیامد‌ها و عواقب جدی برای جامعه ما دارد،

this situation will not improve.

این وضعیت بهبود نخواهد یافت.

A properly staffed local newsroom isn't profitable,

یک اتاق خبر با پرسنل حرفه‌ای سودآور نیست،

and in this age of Google and Facebook,

و در‌عصر گوگل و فیس‌بوک هم،

it's not going to be.

نخواهد بود.

If newspapers are vital to our democracy,

اگر مطبوعات برای دموکراسی ما مهم و حیاتی است،

then we should fund them like they're vital to our democracy.

بایستی آنها را در حد اهمیتشان برای دموکراسی حمایت مالی کنیم.

(Applause and cheers)

(کف زدن و تشویق حضار)

We cannot stand by and let our watchdogs be put down.

نمی توان در حاشیه ماند و اجازه داد هیئت‌های نظارت ما سرکوب شوند.

We can't let more communities vanish into darkness.

ما نمی‌توانیم اجازه دهیم اجتماعات بیشتری از بین بروند.

It is time to debate a public funding option

حالا وقت بحث یک گزینه حمایت مالی عمومی است

before the fourth estate disappears,

قبل ازاینکه رکن چهارم از بین برود،

and with it, our grand democratic experiment.

و به همراه آن، تجربه دموکراسی بزرگ ما.

We need much more than a rebellion.

ما به چیزی بیش از طغیان نیاز داریم.

It is time for a revolution.

حالا زمان انقلاب است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(کف زدن وتشویق حضار)