How to build your confidence -- and spark it in others | Brittany Packnett Cunningham | TED

Translator: Hajar Almasi Reviewer: Mansoureh Hadavand

So when I was a little girl,

خب، وقتی دختر کوچکی بودم،

a book sat on the coffee table in our living room,

کتابی روی میز عسلی در اتاق نشیمن‌مان بود،

just steps from our front door.

که فاصله کمی از در ورودی‌مان داشت.

And the living room is a first impression.

اتاق پذیرایی اولین تاثیر را می‌گذارد.

Ours had white carpet

در اتاق پذیرایی‌مان فرش سفید

and a curio of my mother's most treasured collectibles.

و عتیقه‌ای داشتیم که از ارزشمندترین چیزهای مادرم بود.

That room represented the sacrifices of generations gone by

آن اتاق مظهر جانفشانی‌ نسل‌هایی بود که

who, by poverty or by policy,

از فقر و یا از سیاست مرده بودند،

couldn't afford a curio of collectibles

آنها استطاعت خرید یک عتیقه را نداشتند

let alone a middle class house to put them in.

چه برسد به خانه طبقه متوسط که آنها را درآن خانه بگذارد.

That room had to stay perfect.

آن اتاق باید عالی می‌ماند.

But I would risk messing up that perfect room every day

اما من هر روز این اتاقِ عالی را به‌هم می‌ریختم

just to see that book.

تا فقط آن کتاب را ببینم.

On the cover sat a woman named Septima Clark.

روی جلد کتاب زنی به نام سِپتیما کلارک نشسته بود.

She sat in perfect profile with her face raised to the sky.

او با نیم‌رخی بی‌نقص در حالی که صورتش را به آسمان گرفته بود، نشسته بود.

She had perfect salt-and-pepper cornrows

گیسوانش بافت آفریقایی جوگندمی‌ای داشت

platted down the sides of her head,

که دور سرش تابانده بود.

and pride and wisdom just emanated from her dark skin.

و غرور و فرزانگی که از پوست تیره‌اش نشأت می‌گرفت.

Septima Clark was an activist and an educator,

سِپتیما کلارک یک فعال و یک آموزگار بود،

a woman after whom I'd eventually model my own career.

و زنی که درنهایت او را الگو و سرلوحه کارم قرار دادم.

But more than all the words she ever spoke,

اما از بین همه حرف‌هایی که تاکنون زده است

that single portrait of Septima Clark,

آن یگانه تصویر از سِپتیما کلارک،

it defined confidence for me

اعتماد به نفس را برایم تعریف کرد

before I ever even knew the word.

پیش از اینکه حتی واژه‌اش را هم بدانم.

It may sound simple,

شاید ساده به نظر برسد،

but confidence is something that we underestimate the importance of.

اما اعتماد‌به‌نفس چیزی است که اهمیت آن را دست‌کم می‌گیریم.

We treat it like a nice-to-have instead of a must-have.

به جای آنکه آن را ضروری بدانیم طوری برخورد می‌کنیم که انگار بیهوده است.

We place value on knowledge and resources

ما ارزش دانش و منابع را

above what we deem to be the soft skill of confidence.

بالاتر از چیزی که مهارت نرم اعتماد‌به‌نفس می‌پنداریم قرار می‌دهیم.

But by most measures, we have more knowledge

اما بنا به بیشترارزیابی‌ها، بیش از هرمرحله دیگری در تاریخ

and more resources now than at any other point in history,

ما اکنون دانش و منابع در اختیار داریم،

and still injustice abounds and challenges persist.

و هنوز هم بی‌عدالتی فراوان و چالش‌ها پابرجا هستند.

If knowledge and resources were all that we needed,

اگر دانش و منابع تنها چیزهایی بودند که نیاز داشتیم،

we wouldn't still be here.

هنوز اینجا نبودیم.

And I believe that confidence is one of the main things

و من معتقدم که اعتماد‌به‌نفس از اصلی‌ترین چیزهایی است

missing from the equation.

که در این معادله غایب است.

I'm completely obsessed with confidence.

من به شدت روی اعتماد‌به‌نفس حساس هستم.

It's been the most important journey of my life,

این مهم‌ترین سفر زندگی من بوده‌است،

a journey that, to be honest, I'm still on.

صادقانه بگویم هنوز هم در این سفرم.

Confidence is the necessary spark before everything that follows.

اعتماد‌به‌نفس، جرقه لازم پیش ازهرچیز دیگری است که قرار است پیش بیاید.

Confidence is the difference between being inspired

اعتماد‌به‌نفس تفاوت بین الهام شدن یک موضوع

and actually getting started,

و در واقع شروع کردنِ واقعی کار است،

between trying and doing until it's done.

بین تلاش و انجام دادن تا زمانی که انجام شود.

Confidence helps us keep going even when we failed.

اعتماد‌به‌نفس یاری‌مان می‌کند که حتی وقتی شکست خوردیم، ادامه دهیم.

The name of the book on that coffee table was "I Dream A World,"

نام کتاب روی این میزعسلی، «‌جهانی را آرزو می‌کنم‌» بود،

and today I dream a world where revolutionary confidence

و امروز من جهانی می‌بینم که در آن اعتمادبه نفس بنیادین

helps bring about our most ambitious dreams into reality.

یاری‌مان می‌کند تا آرزوهای بلند‌پروازانه خود را به واقعیت تبدیل کنیم.

That's exactly the kind of world that I wanted to create in my classroom

این دقیقا همان جهانی است که وقتی معلم بودم می‌خواستم درکلاس

when I was a teacher,

خودم ایجاد کنم.

like a Willy Wonka world of pure imagination,

مثل دنیای ناب تخیلِ ویلی وُنکا،

but make it scholarly.

اما آن را حکیمانه کنم.

All of my students were black or brown.

همه دانش آموزانم سیاهپوست یا تیره پوست بودند.

All of them were growing up in a low-income circumstance.

همه آنها در شرایط کم‌درآمدی بزرگ شده بودند.

Some of them were immigrants, some of them were disabled,

بعضی از آن‌ها مهاجر بودند، بعضی از آن‌ها معلول بودند،

but all of them were the very last people

اما همه آن‌ها آخرین افرادی بودند

this world invites to be confident.

که این دنیا باعث می‌شد تا اعتماد‌به‌نفس داشته باشند.

That's why it was so important that my classroom be a place

به همین دلیل بود که اهمیت داشت کلاس من جایی باشد

where my students could build the muscle of confidence,

که دانش‌آموزانم بتوانند نیروی اعتماد‌به‌نفس را بسازند،

where they could learn to face each day with the confidence you need

جایی که بتوانند یادبگیرند که هر روز با اعتماد به نفسی لازم داشته باشند

to redesign the world in the image of your own dreams.

تا دنیایی را که تصورش را در رویا دارند دوباره طراحی کنند.

After all, what are academic skills without the confidence to use those skills

مهارت‌های دانشگاهی، بدون اعتماد‌به‌نفس استفاده از این مهارت‌ها برای

to go out and change the world.

بیرون رفتن و تغییر دنیا به چه کار می‌آید.

Now is when I should tell you about two of my students, Jamal and Regina.

حالا وقتی است که باید درباره دو دانش‌آموزم، جمال و رجینا به شما بگویم.

Now, I've changed their names, but their stories remain the same.

من اسامی آن‌ها را تغییر داده‌ام، اما داستان آن‌ها همان است که بود.

Jamal was brilliant, but unfocused.

جمال باهوش بود اما تمرکز نداشت.

He would squirm in his chair during independent work,

او در صندلی‌اش هنگام کارهای انفرادی وول می‌خورد،

and he would never stay still for more than three or four minutes.

و هرگز بیش از سه یا چهار دقیقه نمی‌توانست آرام بماند.

Students like Jamal can perplex brand new teachers

محصلی چون جمال می‌تواند آموزگاران تازه‌کار را گیج کند،

because they're not quite sure how to support young people like him.

زیرا آن‌ها کاملا مطمئن نیستند که چطور از بچه‌هایی مانند او حمایت کنند.

I took a direct approach.

من رویکردی صریح درپیش گرفتم.

I negotiated with Jamal.

با جمال گفتگو کردم.

If he could give me focused work,

اگر می‌توانست کاری متمرکز بدهد

then he could do it from anywhere in the classroom,

بعد می‌توانست در هرجایی از کلاس انجامش دهد،

from our classroom rug, from behind my desk,

از کفپوش کلاس‌مان گرفته، از پشت میز من،

from inside his classroom locker, which turned out to be his favorite place.

تا کمدش درکلاس که معلوم شد جای مورد علاقه‌اش است.

Jamal's least favorite subject was writing,

کم‌ترین موضوع مورد علاقه جمال نوشتن بود،

and he never wanted to read what he had written out loud in class,

و او هرگز نمی‌خواست آنچه را که در کلاس نوشته بود بلند بخواند،

but we were still making progress.

اما باز هم پیشرفت می‌کردیم.

One day, I decided to host a mock 2008 presidential election

روزی، تصمیم گرفتم انتخاباتِ ریاست‌جمهوری آزمایشی سال ۲۰۰۸ را

in my classroom.

در کلاسم برگزار کنم.

My third graders had to research and write a stump speech

دانش آموزان کلاس سوم من باید تحقیق می‎‌کردند و یک نطق انتخاباتی برای

for their chosen candidate:

کاندیدای منتخب خود می‌نوشتند:

Barack Obama, Hillary Clinton or John McCain.

باراک اوباما، هیلاری کلینتون یا جان مک کین.

The heavy favorites were obvious,

افراد خیلی محبوب مشخص بودند،

but one student chose John McCain.

اما یک دانش‌آموز جان مک کین را انتخاب کرد.

It was Jamal.

آن فرد جمال بود.

Jamal finally decided to read something that he had written out loud in class,

سرانجام جمال تصمیم گرفت چیزی را بخواند که بسیار رسا در کلاس نوشته بود،

and sure enough, Jamal stunned all of us with his brilliance.

و مطمئنا که جمال همه ما را با هوش خود گیج کرد.

Just like Jamal's dad, John McCain was a veteran,

درست مانند پدر جمال، جان مک‌کین یک کهنه سرباز بود

and just like Jamal's dad protected him,

و همانطور که پدرش از او محافظت می‌کرد،

Jamal believed that John McCain would protect the entire country.

جمال باور داشت که جان مک‌کین هم از کل کشور محافظت خواهد کرد.

And he wasn't my candidate of choice, but it didn't matter,

او کاندیدای انتخابی من نبود، اما مهم نبود،

because the entire class erupted into applause,

چون همه کلاس از تشویق منفجر شد،

a standing ovation for our brave friend Jamal

هلهله و کف زدنی ایستاده برای دوست شجاع‌ ما جمال

who finally showed up as his most confident self

که در نهایت اعتماد‌به‌نفس واقعی‌اش را

for the first time that year.

برای نخستین بار در همان سال نشان داد.

And then there was Regina.

و بعد رجینا را داریم.

Regina was equally as brilliant, but active.

رجینا هم به همان اندازه باهوش و ولی فعال بود.

She'd inevitably finish her work early,

کارش را حتما زودتر به پایان می‌رساند،

and then she'd get on about the business of distracting other students.

و بعد هم مشغول پرت کردنِ حواسِ سایر شاگردان می‌شد.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Walking, talking,

راه رفتن، حرف زدن،

رد وبدل کردن یادداشت‌هایی که معلم‌ها از آن متنفرند، ولی بچه‌ها عاشقشند.

passing those notes that teachers hate but kids love.

You look like you passed a lot of them.

انگار خیلی این کار را کرده‌اید.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Despite my high ideals for our classroom,

علی رغم آرمان‌های عالی‌ام برای کلاس درس،

I would too often default to my baser instincts,

اغلب به طور ناگهانی به غرایز ذاتی خودم برمی‌گردم،

and I would choose compliance over confidence.

و معمولا پذیرش را نسبت به اعتماد‌به‌نفس انتخاب می‌کنم.

Regina was a glitch in my intended system.

رجینا، یک اشکال فنی در سیستم من بود.

A good teacher can correct misbehavior

یک معلم خوب می‌تواند سوء رفتار را اصلاح کند

but still remain a student's champion.

اما هنوز هم، قهرمانِ دانش‌آموز بماند.

But on one day in particular,

اما در یک روز به‌خصوص،

I just plain old chose control.

فقط همان نحوه کنترل قدیمی‌ام را انتخاب کردم.

I snapped,

با خشم فریاد زدم،

and my approach didn't communicate to Regina

این روش به رجینا این را انتقال نداد

that she was being a distraction.

که دارد حواس بقیه را پرت می‌کند،

My approach communicated to Regina that she herself was a distraction.

بلکه این رویکرد این را به او مخابره می‌کرد که او خودش عامل حواس‌پرتی است.

I watched the light go out from her eyes,

نوری را دیدم که از چشمانش خارج شد،

and that light sparked joy in our classroom.

نوری که برق شادی را به کلاس‌مان می‌تاباند.

I had just extinguished it.

من آن را خاموش کردم.

The entire class became irritable,

همه کلاس کج‌خُلق شدند،

and we didn't recover for the rest of the day.

و تا آخر روز هم حالشان عوض نشد.

I think about the day often,

غالبا در مورد آن روز فکر می‌کنم،

and I have literally prayed that I did not do irreparable harm,

و دعا کردم که آسیبی جبران‌ناپذیر به او وارد نکرده‌باشم،

because as a woman who used to be a little girl just like Regina,

چون به عنوان زنی که روزی مثل رجینا دختر کوچکی بودم،

I know that I could have started the process of killing her confidence

می‌دانستم که ممکن است روند از بین بردن اعتماد‌به نفس او را برای همیشه

forever.

شروع کرده‌ام.

A lack of confidence pulls us down from the bottom

نبودِ اعتماد‌به‌نفس ما را به قهقرا می‌برد

and weighs us down from the top,

و ما را از بالا به پایین می‌کشد،

crushing us between a flurry of can'ts, won'ts and impossibles.

و مابین طوفانی از نتوانستن‌ها و نمی‌شودها و ناممکن‌ها ما را خرد می‌کند.

Without confidence, we get stuck,

بدون اعتماد‌به‌نفس، گیر می‌افتیم،

and when we get stuck, we can't even get started.

و وقتی گیر افتادیم، حتی نمی‌توانیم شروع کنیم.

Instead of getting mired in what can get in our way,

به جای آن‌ که درمسیرمان گیر بیفتیم،

confidence invites us to perform with certainty.

اعتماد به نفس باعث می‌شود که با قطعیت عمل کنیم.

We all operate a little differently when we're sure we can win

همه کمی متفاوت عمل می‌کنیم وقتی مطمئنیم که می‌توانیم پیروز شویم،

versus if we just hope we will.

در مقابل اگر امیدوار باشیم این کار را می‌کنیم.

Now, this can be a helpful check.

حالا، این می‌تواند بررسی مفیدی باشد.

If you don't have enough confidence,

اگر به قدرِ کافی اعتماد به نفس ندارید

it could be because you need to readjust your goal.

می‌تواند به این دلیل باشد که باید هدف خود را اصلاح کنید.

If you have too much confidence,

اگر بیش از حد اعتماد‌به‌نفس دارید

it could be because you're not rooted in something real.

می‌تواند به این دلیل باشد که شما در چیزی واقعی ریشه ندارید.

Not everyone lacks confidence.

همه افراد کمبود اعتماد به نفس ندارند.

We make it easier in this society for some people to gain confidence

ما برای برخی افراد جامعه اعتماد به نفس پیدا کردن را آسان‌تر می‌کنیم

because they fit our preferred archetype of leadership.

زیرا آن‌ها متناسب با الگوی اصلی ترجیحیِ رهبری ما هستند.

We reward confidence in some people

ما به برخی از مردم اعتماد‌به‌نفس پاداش می‌دهیم

and we punish confidence in others,

و اعتماد‌به‌نفس برخی دیگر را سرزنش می‌کنیم،

and all the while far too many people

و در حالی که افراد بسیاری

are walking around every single day without it.

هر روز بدون آن پرسه می‌زنند.

For some of us,

برای برخی از ما،

confidence is a revolutionary choice,

اعتماد‌به‌نفس انتخابی دگرگون‌کننده و انقلابی است،

and it would be our greatest shame

و این نهایت شرمساری ما خواهد بود

to see our best ideas go unrealized

که ببینیم بهترین ایده‌های ما تحقق نیافته‌اند

and our brightest dreams go unreached

و به روشن‌ترین رویاهایمان دست نیابیم

all because we lacked the engine of confidence.

به این دلیل است که فاقد موتور اعتمادبه نفس هستیم.

That's not a risk I'm willing to take.

این خطری نیست که بخواهم آن را قبول کنم.

So how do we crack the code on confidence?

خب پس چطور رمز اعتماد‌به‌نفس را بازکنیم؟

In my estimation, it takes at least three things:

به عقیده من، حداقل سه چیز لازم است:

permission, community and curiosity.

اجازه، جامعه و کنجکاوی.

Permission births confidence,

اجازه، اعتماد به نفس را متولد می‌سازد،

community nurtures it

جامعه، آن را پرورش داده و بارور می‌کند،

and curiosity affirms it.

و کنجکاوی آن را تأیید و تصدیق می کند.

In education, we've got a saying,

در آموزش ما ضرب‌المثلی داریم،

that you can't be what you can't see.

که آنچه را که نمی‌توانید ببینید، نمی‌توانید داشته باشید.

When I was a little girl, I couldn't show confidence

وقتی دختر کوچکی بودم، نمی‌توانستم اعتماد به نفس پیدا کنم

until someone showed me.

تا آنکه کسی نشانم داد.

My family used to do everything together,

خانواده‌ام همه چیز را از جمله

including the mundane things, like buying a new car,

کارهای عادی، مثل خرید ماشین جدید را با هم انجام می‌دادند،

and every time we did this,

و هر بار که این کاررا می‌کردیم،

I'd watch my parents put on the exact same performance.

به پدر و مادرم می‌نگریستم که دقیقا همین کار را انجام می‌دادند.

We'd enter the dealership,

ما وارد نمایندگی‌فروش می‌شدیم،

and my dad would sit

و وقتی که مادرم خرید می‌کرد

while my mom shopped.

پدرم آنجا می‌نشست.

When my mom found a car that she liked,

هنگامی که مادرم اتومبیلی که دوست داشت را پیدا می‌کرد،

they'd go in and meet with the dealer,

وارد می‌شدند و با فروشنده ملاقات می‌کردند،

and inevitably, every time the dealer would turn his attention

و به ناچار هر بار فروشنده توجه خود را

and his body to my dad,

به پدرم معطوف می‌کرد،

assuming that he controlled the purse strings

با این فرض که اختیار پول

and therefore this negotiation.

و در نتیجه این معامله دست اوست.

"Rev. Packnett," they'd say, "how do we get you into this car today?"

آن‌ها می‌گفتند: «‌جناب کشیش پَکنِت، چطور امروز شما را به این ماشین برسانیم؟‌»

My dad would inevitably respond the same way.

پدرم هم ناگزیر به همان روش جواب می‌داد.

He'd slowly and silently gesture toward my mother

آهسته و بی‌صدا به طرف مادرم رو‌ می‌گرداند

and then put his hands right back in his lap.

و بعد دست‌هایش را روی زانوهایش می‌گذاشت.

It might have been the complete shock

در دهه ۸۰،

of negotiating finances with a black woman in the '80s,

مذاکرات مالی با یک زن سیاه‌پوست می‌توانست شوک بزرگی باشد،

but whatever it was,

اما هرچه بود،

I'd watch my mother work these car dealers over

می‌خواستم مادرم را تماشا کنم تا آنقدر این دلالان خودرو شکنجه می‌داد تا

until they were basically giving the car away for free.

تا آنکه ماشین را رسما مجانی به ما بدهند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

She would never crack a smile.

او هرگز زورکی لبخند نمی‌زد.

She would never be afraid to walk away.

او هرگز از عقب کشیدن نمی‌ترسید.

I know my mom just thought she was getting a good deal on a minivan,

می‌دانم که مادرم فکر می‌کرد دارد یک مینی ون معامله می‌کند،

but what she was actually doing

اما کاری که واقعا می‌کرد این بود که

was giving me permission to defy expectations

داشت به من اجازه می‌داد که با انتظارات موجود مقابله کنم

and to show up confidently in my skill no matter who doubts me.

و با اعتمادبه نفس مهارتم را بی‌توجه به کسانی که به من شک دارند، نشان دهم.

Confidence needs permission to exist

اعتماد‌به‌نفس برای موجودیت داشتن نیاز به اجازه دارد

and community is the safest place to try confidence on.

و اجتماع، امن‌ترین مکان برای امتحان کردن اعتماد به نفس است.

I traveled to Kenya this year to learn about women's empowerment

امسال به کنیا سفر کردم تا مطالبی درباره توانمند سازی زنان

among Maasai women.

در بین مردم ماسایی یاد بگیرم.

There I met a group of young women

در آنجا گروهی از زنان جوان

called Team Lioness,

به نام « تیم شیرها»،

among Kenya's first all-female community ranger groups.

در میان گروه های تکاوری کنیا اولین گروهی که تماما زن بودند را ملاقات کردم.

These eight brave young women were making history

این هشت زن جوان شجاع داشتند

in just their teenage years,

درنوجوانی تاریخ را رقم می‌زدند،

and I asked Purity, the most verbose young ranger among them,

و من خالصانه از جوان‌ترین تکاورشان پرسیدم،

"Do you ever get scared?"

«‌آیا تا به حال ترسیده‌ای؟»

I swear to you, I want to tattoo her response all over my entire body.

سوگند می‌خورم که می خواهم پاسخش را روی کل بدنم خالکوبی کنم.

She said, "Of course I do,

او گفت: «‌البته که می‌ترسم

but I call on my sisters.

اما به خواهرانم زنگ می‌زنم.

They remind me that we will be better than these men

آن‌ها به من یادآوری می‌کنند که ما از این مردان بهتر خواهیم بود

and that we will not fail."

و ما شکست نخواهیم خورد.»

Purity's confidence to chase down lions and catch poachers,

خلوص نیت به دنبال شکار شیرها و گرفتن شکارچیان،

it didn't come from her athletic ability or even just her faith.

از توانایی ورزش‌کارانه یا حتی ایمان او سرچشمه نمی‌گرفت.

Her confidence was propped up by sisterhood,

اعتمادبه‌نفس او از ارتباط خواهرانه،

by community.

به‌وسیله جامعه صورت گرفته بود.

What she was basically saying was that if I am ever in doubt,

آنچه که او اساسا می‌گفت این بود که اگر من شک کنم

I need you to be there

من نیاز دارم تا شما آنجا باشید

to restore my hope

تا امید را به من برگردانید

and to rebuild my certainty.

و به من اطمینان دوباره ببخشید.

In community, I can find my confidence

در جامعه، من می‌توانم اعتماد به نفسم را بیایم

and your curiosity can affirm it.

و کنجکاوی‌تان می‌تواند آن را تایید و تصدیق کند.

Early in my career, I led a large-scale event

در ابتدای کارم، من رویداد بزرگی را رهبری کردم

that did not go exactly as planned.

که دقیقا آنطور که برنامه‌ریزی شده‌بود پیش نرفت.

I'm lying to you. It was terrible.

دروغ می‌گویم، افتضاح بود.

And when I debriefed the event with my manager,

و وقتی موضوع را با مدیر مطرح کردم،

I just knew that she was going to run down the list

فقط می‌دانستم که او می‌خواهد لیست

of every mistake I had ever made,

تمام اشتباهاتی که مرتکب شده‌ام،

probably from birth.

شاید از بدو تولدم را پیدا کند.

But instead, she opened with a question:

اما در عوض با سوالی شروع کرد:

What was your intention?

منظورت چه بود؟

I was surprised but relieved.

تعجب کردم اما خیالم راحت شد.

She knew that I was already beating myself up,

او می‌دانست که من دارم خود خوری می‌کنم،

and that question invited me to learn from my own mistakes

و این سوال باعث شد تا به جای آنکه به اعتماد به نفس شکننده من آسیب بزند

instead of damage my already fragile confidence.

از اشتباهم درس بگیرم.

Curiosity invites people to be in charge of their own learning.

کنجکاوی باعث می‌شود که مردم مسئول یادگیری خود باشند.

That exchange, it helped me approach my next project

آن تبادل‌نظر، به من کمک کرد تا به سمت پروژه بعدی‌ام

with the expectation of success.

با امید به موفقیت بروم.

Permission, community, curiosity:

اجازه، جامعه، کنجکاوی:

all of these are the things that we will need to breed the confidence

همه اینها چیزهایی هستند که ما نیاز داریم تا اعتماد به نفس را پرورش دهیم،

that we'll absolutely need to solve our greatest challenges

که قطعا نیاز داریم که بزرگ‌ترین چالش‌های خود را حل کنیم

and to build the world we dream,

و جهانی بسازیم که آرزویش را داریم.

a world where inequity is ended and where justice is real,

جهانی که نابرابری به پایان برسد وجایی که در آن‌جا عدالت واقعی است،

a world where we can be free on the outside and free on the inside

جهانی که در آن ما می‌توانیم در بیرون و در درون آن آزاد باشیم

because we know that none of us are free until all of us are free.

زیرا می‌دانیم که هیچ یک از ما آزاد نیستیم تا زمانیکه همه ما آزاد باشیم.

A world that isn't intimidated by confidence

جهانی که از اعتماد به نفس

when it shows up as a woman

یک زن

or in black skin

یا یک سیاه‌پوست

or in anything other than our preferred archetypes of leadership.

و یا هر چیزی که غیر از الگوهای اصلی رهبری آن است، نهراسد.

A world that knows that that kind of confidence

جهانی که می‌داند این نوع از اعتماد

is exactly the key we need to unlock the future that we want.

دقیقا همان کلیدی است که آینده‌ای که می‌خواهیم را با آن می‌گشاییم.

I have enough confidence to believe that that world

من به قدر کافی اعتماد‌به نفس دارم که باور داشته باشم که

will indeed come to pass,

آن جهان به‌هر‌صورت رخ می‌دهد،

and that we are the ones to make it so.

و ما همان‌هایی هستیم که آن را می‌سازیم.

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)