What it takes to launch a telescope | Erika Hamden

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

I'm an astronomer who builds telescopes.

من یک ستاره‌شناسم که تلسکوپ می‌سازد.

I build telescopes because, number one, they are awesome.

من تلسکوپ می‌سازم چون اولا، آنها فوق‌العاده هستند.

But number two,

اما دوم اینکه،

I believe if you want to discover a new thing about the universe,

من معتقدم اگر شما می‌خواهید چیز جدیدی در مورد کائنات کشف کنید،

you have to look at the universe

باید به کائنات

in a new way.

به شیوه‌ی جدیدی نگاه کنید.

New technologies in astronomy --

تکنولوژی‌های جدید در ستاره‌شناسی--

things like lenses, photographic plates,

چیزهایی مثل لنزها، بشقاب‌های عکاسی،

all the way up to space telescopes --

تا تلسکوپ‌های فضایی--

each gave us new ways to see the universe

هر کدام راه‌های جدیدی برای دیدن کائنات به ما دادند

and directly led to a new understanding

و مستقیما به فهم جدیدی منتهی شدند

of our place in it.

از جایگاه ما در آن.

But those discoveries come with a cost.

اما آن اکتشافات با هزینه‌هایی پیش می‌آیند.

It took thousands of people and 44 years

هزاران نفر و ۴۴ سال لازم داشت

to get the Hubble Space Telescope from an idea into orbit.

تا تلسکوپ فضایی هابل از یک ایده تا وارد مدارشدن برسد.

It takes time,

نیازمند زمان است،

it takes a tolerance for failure,

نیازمند تحمل شکست است،

it takes individual people

نیازمند افرادی است

choosing every day not to give up.

که هر روز انتخاب کنند تسلیم نشوند.

I know how hard that choice is because I live it.

من می‌دانم آن تصمیم چقدر سخت است چون آن را زندگی می‌کنم.

The reality of my job is that I fail almost all the time and still keep going,

واقعیت شغل من این است که من تقریبا همیشه شکست می‌خورم اما همچنان ادامه می‌دهم،

because that's how telescopes get built.

چون اینگونه است که تلسکوپ‌ها ساخته می‌شوند.

The telescope I helped build is called

تلسکوپی که من در ساخت آن کمک کردم

the faint intergalactic-medium red-shifted emission balloon,

بالن تشعشع کم‌نور قرمزگرای بین کهکشانی

which is a mouthful,

که تلفظش طولانی و سخت است،

so we call it "FIREBall."

پس آن را «FIREBall» می‌نامیم

And don't worry, it is not going to explode at the end of this story.

و نگران نباشید، قرار نیست در پایان کار منفجر شود.(لغت فایربال یعنی گلوله انفجاری)

I've been working on FIREBall for more than 10 years

من بیش از ۱۰ سال است که روی فایربال کار کرده‌ام

and now lead the team of incredible people who built it.

و اکنون تیمی از افراد فوق‌العاده را رهبری می‌کنم که آن را ساخت.

FIREBall is designed to observe some of the faintest structures known:

فایربال گونه‌ای طراحی شده است که کم‌نورترین ساختارهای شناخته شده را ببیند:

huge clouds of hydrogen gas.

ابرهای عظیمی از گاز هیدروژن.

These clouds are giant.

این ابرها غول پیکرند هستند.

They are even bigger than whatever you're thinking of.

آنها حتی از هر چیزی که شما فکر می‌کنید بزرگترند.

They are huge,

آنها عظیم هستند.

huge clouds of hydrogen that we think flow into and out of galaxies.

ابرهای عظیم هیدروژنی که فکر می‌کنیم داخل و خارج از کهکشان جاری هستند.

I work on FIREBall

من روی فایربال کار می‌کنم

because what I really want is to take our view of the universe

زیرا چیزی که می‌خواهم این است که دیدمان را از کائنات

from one with just light from stars

از تنها داشتن نور ستارگان

to one where we can see and measure every atom that exists.

به جایی ببرم که بتوانیم هر اتم و ماهیتی را ببینیم و اندازه بگیریم.

That's all that I want to do.

فقط همین را می‌خواهم انجام دهم.

(Laughter)

(خنده)

But observing at least some of those atoms

اما دیدن حداقل بعضی از آن اتم‌ها

is crucial to our understanding of why galaxies look the way they do.

برای درک ما از اینکه چرا کهکشان‌ها اینگونه به نظر می‌رسند ضروری است.

I want to know

من می‌خواهم بدانم

how that hydrogen gas gets into a galaxy and creates a star.

چگونه آن گاز هیدروژن وارد کهکشان می‌شود و یک ستاره می‌سازد.

My work on FIREBall started in 2008,

کار من روی فایربال در سال ۲۰۰۸ شروع شد،

working not on the telescope but on the light sensor,

نه کار روی تلسکوپ بلکه روی سنسور نور،

which is the heart of any telescope.

که قلب هر تلسکوپی است.

This new sensor was being developed by a team that I joined

سنسور جدید توسط تیمی که من به آن ملحق شدم در آزمایشگاه

at NASA's Jet Propulsion Laboratory.

نیروی محرکه‌ جت در ناسا در حال توسعه بود.

And our goal was to prove that this sensor would work really well

و هدف ما این بود که ثابت کنیم این سنسور واقعا خوب کار می‌کند

to detect that hydrogen gas.

تا آن گاز هیدروژن را نمایان کنیم.

In my work on this,

در کار من روی این موضوع،

I destroyed several very, very, very expensive sensors

من چندین سنسور بسیار، بسیار، بسیار گران زیادی را از بین بردم

before realizing that the machine I was using

تا تشخیص دهم دستگاهی که استفاده می‌کردم

created a plasma that shorted out anything electrical that we put in it.

پلاسمایی ایجاد کرده بود که هر چیز الکتریکی که داخل آن می‌گذاشتیم خراب می‌کرد.

We used a different machine, there were other challenges,

دستگاه متفاوتی استفاده کردیم، چالش‌های دیگری به وجود آمد.

and it took years to get it right.

و سال‌ها طول کشید تا آن را درست کنیم.

But when that first sensor worked,

اما وقتی اولین سنسور کار کرد،

it was glorious.

شکوهمند بود.

And our sensors are now 10 times better than the previous state of the art

و سنسورهای کنونی ما ۱۰ برابر بهتر از نمونه‌های قبلی هستند

and are getting put into all kinds of new telescopes.

و دارند داخل تمام تلسکوپ‌های جدید قرار می‌گیرند.

Our sensors will give us a new way to see the universe and our place in it.

سنسورهای ما راه جدیدی به ما می‌دهند تا کائنات و جایگاه خودمان در آن را ببینیم.

So, sensors done,

پس سنسورها انجام شد،

time to build a telescope.

زمان ساخت تلسکوپ است.

And FIREBall is weird as far as telescopes go,

و فایربال به عنوان تلسکوپ عجیب است،

because it's not in space, and it's not on the ground.

چون نه در فضا است و نه در زمین.

Instead, it hangs on a cable from a giant balloon

در عوض با کابل از یک بالن غول‌پیکر آویزان است

and observes for one night only

و فقط یک شب را رصد می‌کند

from 130,000 feet in the stratosphere,

از فاصله ۴۰٫۰۰۰ متری استراتوسفر،

at the very edge of space.

دقیقا در لبه‌ی فضا.

This is partly because the edge of space is much cheaper than actual space.

بخشی از آن به این دلیل است که لبه‌ی فضا خیلی ارزانتر از خود فضاست.

(Laughter)

(خنده)

So building it, of course, more failures:

خب در ساخت آن البته، شکست‌های بیشتری بود:

mirrors that failed,

آینه‌هایی که کار نکردند

scratched mirrors that had to be remade;

آینه‌های خراشیده‌ که باید بازساری می‌شدند

cooling system failures,

نقص‌های سیستم خنک‌کننده،

an entire system that had to be remade;

کل سیستمی که باید بازسازی می‌شد؛

calibration failures, we ran tests again and again and again and again;

خرابی کالیبراسیون، ما آزمایشهایی را دوباره دوباره، دوباره و دوباره انجام دادیم؛

failures when you literally least expect them:

شکست‌هایی که کمترین انتظار را برای وقوع آنها دارید:

we had an adorable but super angry baby falcon that landed

ما یک بچه شاهین دوست‌داشتنی اما به شدت خشمگین را داشتیم

on our spectrograph tank one day.

که یک روز روی مخزن طیف‌سنج ما فرود آمد.

(Laughter)

(خنده)

Although to be fair, this was the greatest day

البته اگر بخواهم منصف باشم این بهترین روز ما

in the history of this project.

در کل تاریخ این پروژه بود.

(Laughter)

(خنده)

I really loved that falcon.

من واقعا آن شاهین را دوست داشتم.

But falcon damage fixed, we got it built

اما خسارت شاهین تعمیر شد، ما دوباره آن را

for an August 2017 launch attempt --

برای راه‌اندازی در اوت ۲۰۱۷ ساختیم--

and then failed to launch,

و سپس به دلیل

due to six weeks of continuous rain in the New Mexico desert.

شش هفته بارندگی مداوم در بیابان نیومکزیکو موفق به راه‌اندازی نشدیم.

(Laughter)

(خنده)

Our spirits dampened, we showed up again,

روحیه‌ی ما ضعیف شد، اما دوباره حاضر شدیم،

August 2018, year 10.

در اوت ۲۰۱۸، سال دهم.

And on the morning of September 22nd,

و در صبح ۲۲ سپتامبر،

we finally got the telescope launched.

ما سرانجام تلسکوپ را راه‌اندازی کردیم.

(Applause)

(تشویق)

I have put so much of myself -- my whole life -- into this project,

من بخش زیادی از خودم را، از تمام زندگیم را-- در این پروژه گذاشتم،

and I, like, still can't believe that that happened.

و هنوز انگار باور نکرده‌ام که اتفاق افتاده است.

And I have this picture that's taken right around sunset on that day

و من این تصویر را دارم که آن روز تقریبا نزدیک غروب

of our balloon,

از بالن ما گرفته شده است.

FIREBall hanging from it,

فایربال از آن آویزان است

and the nearly full moon.

و ماه تقریبا کامل است.

And I love this picture.

و من عاشق این تصویر هستم.

God, I love it.

خدایا، عاشقش هستم.

But I look at it,

اما من به آن نگاه می‌کنم

and it makes me want to cry,

و باعث می‌شود بخواهم گریه کنم،

because when fully inflated, these balloons are spherical,

چون وقتی کاملا باد می‌شوند، این بالن‌ها کروی شکل می‌شوند،

and this one isn't.

و این یکی اینطور نیست.

It's shaped like a teardrop.

این شکل یک قطره‌ی اشک است.

And that's because there is a hole in it.

و به این دلیل است که حفره‌ای در آن وجود دارد.

Sometimes balloons fail, too.

بعضی اوقات بالن‌ها هم شکست می‌خورند.

FIREBall crash-landed in the New Mexico desert,

فایربال موقع فرود در بیابان نیومکزیکو سقوط کرد،

and we didn't get the data that we wanted.

و ما داده‌هایی که می‌خواستیم به دست نیاوردیم.

And at the end of that day, I thought to myself,

و در پایان آن روز با خودم فکر کردم،

"Why am I doing this?"

«چرا دارم این کار را می‌کنم؟»

And I've thought a lot about why since that day.

و از آن روز بسیار به این سوال فکر کرده‌ام.

And I've realized that all of my work has been full of things

و فهمیدم تمام کار من پر از چیزهایی بوده است

that break and fail,

که می‌شکنند و شکست می‌خورند،

that we don't understand and they fail,

که ما نمی‌فهمیم و آنها شکست می‌خورند،

that we just get wrong the first time,

که ما در ابتدای کار اشتباه می‌کنیم،

and so they fail.

و آنها شکست می‌خورند.

I think about the thousands of people who built Hubble

من در مورد هزاران نفری فکر می‌کنم که هابل را ساختند

and how many failures they endured.

و چه تعداد شکستی را که تحمل کردند،

There were countless failures, heartbreaking failures,

شکست‌های بیشماری بوده، شکست‌های اندوهباری

even when it was in space.

حتی زمانی که در فضا بوده.

And none of those failures were a reason for them to give up.

و هیچکدام از آن شکست‌ها باعث نشده آنها تسلیم شوند.

I think about why I love my job.

فکر می‌کنم که چرا عاشق کارم هستم

I want to know what is happening in the universe.

می‌خواهم بدانم چه اتفاقی در کائنات می‌افتد.

You all want to know what's happening in the universe, too.

همه شما نیز می‌خواهید بدانید چه اتفاقی در کائنات می‌افتد.

I want to know what's going on with that hydrogen.

من می‌خواهمبدانم چه اتفاقی برای آن هیدروژن می‌افتد

And so I've realized that discovery is mostly a process

و بنابراین فهمیده‌ام که اکتشاف بیشتر فرایند

of finding things that don't work,

پیدا کردن چیزهایی است که کار نمی‌کنند،

and failure is inevitable when you're pushing the limits of knowledge.

و وقتی به مرزهای دانش فشار وارد می‌کنید شکست اجتناب ناپذیر است.

And that's what I want to do.

و این کاریست که می‌خواهم انجام دهم

So I'm choosing to keep going.

پس من ادامه دادن را انتخاب می‌کنم.

And our team is going to do

و تیم ما می‌خواهد

what everyone who has ever built anything before us has done:

کاری را انجام دهد که هر کسی که قبل از ما چیزی ساخته ست، انجام داده بود:

we're going to try again,

می‌خواهیم دوباره تلاش کنیم

in 2020.

در سال ۲۰۲۰.

And it might feel like a failure today -- and it really does --

و ممکن است امروزه مثل شکست احساس شود-- و واقعا می‌شود--

but it's only going to stay a failure

اما فقط وقتی شکست باقی خواهد ماند

if I give up.

که من تسلیم شوم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)