Samantha Power: Shaking hands with the devil

سامانتا پاور درباره‌ی قهرمانی پیچیده صحبت می‌کند

Translator: niloufar behin Reviewer: soheila Jafari

I spent the better part of a decade

من زمان زیادی را طی یک دهه صرف

looking at American responses to mass atrocity and genocide.

بررسی واکنش آمریکایی ها به جنایات فجیع و نسل کشی کردم.

And I'd like to start by sharing with you one moment

و حال می‌خواهم برای لحظه ای آنها را با شما در میان بگذارم

that to me sums up what there is to know

که حاصل جمع بندی من درمورد واکنش آمریکایی ها

about American and democratic responses to mass atrocity.

و طرفداران آزادی نسبت به جنایت فجیع نسل کشی است.

And that moment came on April 21, 1994.

این واقعه در ۲۱ آوریل ۱۹۹۴

So 14 years ago, almost, in the middle of the Rwandan genocide,

نزدیک به چهارده سال پیش اتفاق افتاد، در جریان نسل کشی رواندا،

in which 800,000 people would be systematically exterminated

که در آن ۸۰۰٫۰۰۰ انسان به صورت سازماندهی‌شده، توسط دولت رواندا

by the Rwandan government and some extremist militia.

و شبه نظامیان افراطی کشته شدند.

On April 21, in the New York Times,

در ۲۱ آوریل نیویورک تایمز نوشت،

the paper reported that somewhere between 200,000 and 300,000 people

تا کنون ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار نفر

had already been killed in the genocide.

در جریان نسل کشی کشته شده اند.

It was in the paper -- not on the front page.

این مطلب در صفحات داخلی روزنامه بود، نه در تیتر اصلی

It was a lot like the Holocaust coverage,

این خبر مانند خبر هلوکاست نبود،

it was buried in the paper.

بلکه در صفحات داخلی روزنامه گم شد،

Rwanda itself was not seen as newsworthy,

به رواندا از دید یک خبر ارزشمند پرداخته نشد،

and amazingly, genocide itself was not seen as newsworthy.

و در کمال تعجب به نسل کشی نیز از همین زاویه پرداخته شد.

But on April 21, a wonderfully honest moment occurred.

اما در ۲۱ آوریل اتفاق فوق العاده ای افتاد.

And that was that an American congresswoman

و آن اینکه یک نماینده کنگره آمریکا

named Patricia Schroeder from Colorado

به نام پاتریشیا شرودر از کلورادو

met with a group of journalists.

با عده ای از خبرنگاران ملاقات کرد.

And one of the journalists said to her, what's up?

یکی از خبرنگاران پرسید: چه اتفاقی افتاده؟

What's going on in the U.S. government?

در دولت آمریکا چه اتفاقی افتاده؟

Two to 300,000 people have just been exterminated

دویست تا ۳۰۰ هزار نفر

in the last couple of weeks in Rwanda.

طی چند هفته گذشته در روندا کشته شده اند.

It's two weeks into the genocide at that time,

دو هفته است که این نسل کشی ادامه دارد،

but of course, at that time you don't know how long it's going to last.

و طبیعتا کسی نمی داند تا کی ادامه خواهد داشت.

And the journalist said, why is there so little response out of Washington?

و خبرنگار پرسید، چرا واشنگتن در این مورد هیچ عکس العملی نشان نداده؟

Why no hearings, no denunciations,

چرا هیچ اعتراضی صورت نگرفته و از مسئولین هیچ پرسشی نشده؟

no people getting arrested in front of the Rwandan embassy

چرا کسی از سفارت رواندا دستگیر نشده

or in front of the White House? What's the deal?

یا جلوی کاخ سفید؟ این ماجرا چه معنایی دارد؟

And she said -- she was so honest -- she said, "It's a great question.

او صادقانه پاسخ داد: "سوال خوبی است.

All I can tell you is that in my congressional office in Colorado

چیزی که می‌توانم به شما بگویم این است که با دفتر من در کلورادو

and my office in Washington,

و دفترم در واشنگتن،

we're getting hundreds and hundreds of calls

صدها و صدها تماس گرفته شد

about the endangered ape and gorilla population in Rwanda,

در خصوص خطر انقراض میمون ها و گوریل ها در رواندا،

but nobody is calling about the people.

اما به خاطر انسانها تماسی گرفته نشد

The phones just aren't ringing about the people."

تلفن به خاطر انسان ها به صدا در نیامد."

And the reason I give you this moment is there's a deep truth in it.

و دلیل اینکه این جریان را برای شما تعریف می‌کنم این است که در این واقعه حقیقت عمیقی نهفته است.

And that truth is, or was, in the 20th century,

و آن حقیقت این است، یا بود، که در قرن بیستم،

that while we were beginning to develop endangered species movements,

در حالی که حمایت از گونه های در حال انقراض گسترش می‌یافت،

we didn't have an endangered people's movement.

حرکتی در جهت حمایت از انسانهای در معرض انقراض صورت نگرفت.

We had Holocaust education in the schools.

ما در مورد هلوکاست در مدرسه اطلاع رسانی می‌کنیم.

Most of us were groomed not only on images of nuclear catastrophe,

بیشتر ما نه تنها با عکسهای فاجعه اتمی،

but also on images and knowledge of the Holocaust.

بلکه با عکسها و اطلاعاتی پیرامون هلوکاست بزرگ شدیم.

There's a museum, of course, on the Mall in Washington,

یک موزه، البته، در بازار واشنگتن هست،

right next to Lincoln and Jefferson.

دقیقا کنار لینکلن و جفرسون.

I mean, we have owned Never Again culturally,

ما خوشبختانه جنبش ضد هلوکاست را،

appropriately, interestingly.

واقعا از نظر فرهنگی فرا گرفتیم.

And yet the politicization of Never Again,

و با وجود این سیاسی شدن جنبش ضد هلوکاست،

the operationalization of Never Again,

ملموس شدن جنبش ضد هلوکاست،

had never occurred in the 20th century.

در قرن بیستم انجام نگرفت.

And that's what that moment with Patricia Schroeder I think shows:

به نظر من این اتفاق که برای پاتریشیا شرودر افتاد نشان داد که:

that if we are to bring about an end to the world's worst atrocities,

وقتی ما خواستار توقف جنایات فجیع در سراسر دنیا هستیم،

we have to make it such.

باید موجباتش را فراهم آوریم.

There has to be a role --

باید نقشی ایجاد شود-

there has to be the creation of political noise and political costs

باید هیاهوی سیاسی و هزینه هایی در سطوح سیاسی ایجاد شود

in response to massive crimes against humanity, and so forth.

به عنوان عکس العمل در برابر این حجم جنایت علیه بشریت و غیره.

So that was the 20th century.

این البته قرن بیستم بود.

Now here -- and this will be a relief to you at this point in the afternoon --

اکنون در اینجا -در این بعد از ظهر می‌توانید آسوده خاطر باشید-

there is good news, amazing news, in the 21st century,

خبرهای خوب و حیرت انگیزی وجود دارد: در قرن بیست و یکم،

and that is that, almost out of nowhere, there has come into being

تقریبا از هیچ، یک جنبش ضد نسل کشی ایجاد شده

an anti-genocide movement, an anti-genocide constituency,

یک انتخاب ضد نسل کشی،

and one that looks destined, in fact, to be permanent.

یکی که تداومش قطعی به نظر می‌رسد.

It grew up in response to the atrocities in Darfur.

این جنبش به عنوان جوابی به جنایات فجیع دارفور به وجود آمد.

It is comprised of students. There are something like 300 anti-genocide chapters

این جنبش متشکل از دانشجویان است. تقریبا ۳۰۰ گروه محلی بر ضد نسل کشی

on college campuses around the country.

در کمپ های دانشجویی تمام کشور وجود دارند.

It's bigger than the anti-apartheid movement.

این جنبش بزرگتر از جنبش ضد آپارتاید است.

There are something like 500 high school chapters

تقریبا ۵۰۰ گروه دانشگاهی وجود دارد

devoted to stopping the genocide in Darfur.

که خودشان را وقف پایان نسل کشی در دارفور کردند.

Evangelicals have joined it. Jewish groups have joined it.

پروتستان ها نیز به این جنبش پیوستند، درست مانند گروه های یهودی.

"Hotel Rwanda" watchers have joined it. It is a cacophonous movement.

بینندگان "هتل رواندا" به این جنش پیوستند. این یک جنبش نا همگون است.

To call it a movement, as with all movements, perhaps, is a little misleading.

این که این را یک جنبش بنامیم مثل تمامی جنبش ها، شاید کمی گمراه کننده باشد

It's diverse. It's got a lot of different approaches.

این جنبش گوناگون است و در آن تفکرات متفاوتی وجود دارد.

It's got all the ups and the downs of movements.

این جنبش در برگیرنده تمام پستی بلندی های جنبش هاست.

But it has been amazingly successful in one regard,

اما به طرز غیرقابل باوری از این لحاظ موفق شد،

in that it has become,

که در این جنبش،

it has congealed into this endangered people's movement

برای ملت های در معرض خطر چیزی را به همراه بیاورد

that was missing in the 20th century.

که در قرن بیستم از دست داده بودند.

It sees itself, such as it is, the it,

خودش را اینطور نشان داد که،

as something that will create the impression that there will be political cost,

این تاثیر را داشته، که از نظر سیاسی هزینه کند،

there will be a political price to be paid,

که از نظر سیاسی هزینه پرداخت کند،

for allowing genocide, for not having an heroic imagination,

وقتی که نسل کشی تایید می‌شود و وقتی که هیچ تخیل قهرمانانه ای وجود ندارد،

for not being an upstander but for being, in fact, a bystander.

و وقتی مخالفت نمی کنیم، بلکه تنها نظاره گریم.

Now because it's student-driven,

از آنجایی که این جنبش توسط دانشجویان رهبری می‌شد،

there's some amazing things that the movement has done.

برخی اتفاقات تعجب برانگیز وجود داشت، که این جنبش انجام داد.

They have launched a divestment campaign

آنها یک کمپین سرمایه گذاری را آغاز کردند

that has now convinced, I think, 55 universities in 22 states

که در آن، فکر می‌کنم، ۵۵ دانشگاه از ۲۲ ایالت متقاعد شدند

to divest their holdings of stocks

که دارایی موجودشان را

with regard to companies doing business in Sudan.

در سودان سرمایه گذاری کنند.

They have a 1-800-GENOCIDE number --

آنها شماره 1-800-GENOCIDE را

this is going to sound very kitsch,

به شنیدن احساسات

but for those of you who may not be, I mean, may be apolitical,

کسانی که سیاسی نبودند

but interested in doing something about genocide,

ولی دوست داشتند کاری بر علیه نسل کشی انجام دهند، اختصاص دادند،

you dial 1-800-GENOCIDE and you type in your zip code,

مردم شماره تلفن 1-800-GENOCIDE را می‌گرفتند و کدپستی خود را می‌دادند،

and you don't even have to know who your congressperson is.

و لازم نبود بدانند نماینده کنگره چه کسی است.

It will refer you directly to your congressperson, to your U.S. senator,

آنها مستقیم با مسئول کنگره متصل می‌شدند، به سناتور آمریکایی شان،

to your governor where divestment legislation is pending.

به فرماندارشان، جایی که قانون سرمایه گذاری تصویب می‌شود.

They've lowered the transaction costs of stopping genocide.

آنها هزینه های پایان نسل کشی را کاهش دادند.

I think the most innovative thing they've introduced recently

این نوآوری که آنها در مدت کوتاهی به جریان انداختند

are genocide grades.

نمره نسل کشی بود.

And it takes students to introduce genocide grades.

قطعا لازم بود که دانشجویان نمره نسل کشی را به اجرا درآورند.

So what you now have when a Congress is in session

چیزی که در جریان یکی از نشست های کنگره اتفاق افتاد این بود که

is members of Congress calling up these 19-year-olds or 24-year-olds

نمایندگان کنگره به این جوانان ۱۹ یا ۲۴ ساله زنگ زدند

and saying, I'm just told I have a D minus on genocide;

و گفتند، به من گفته شده در نسل کشی نمره ۴ گرفته ام

what do I do to get a C? I just want to get a C. Help me.

چه کار کنم تا نمره ۳ بگیرم؟ آیا نمره ۳ کافی است؟ کمکم کنید.

And the students and the others

و دانشجویان و دیگرانی که در این

who are part of this incredibly energized base

فعالیت باورنکردنی فعال بودند

are there to answer that, and there's always something to do.

جواب می‌دادند، همیشه کاری برای انجام دادن وجود دارد.

Now, what this movement has done is it has extracted from the Bush administration

این جنبش از زمان دولت بوش گسترش یافت

from the United States,

از آمریکایی که،

at a time of massive over-stretch -- military, financial, diplomatic --

در زمان گسترش عظیم نظامی، اقتصادی، دیپبماتیک

a whole series of commitments to Darfur

یک سری مسئولیتهایی در برابر دارفور انجام داد

that no other country in the world is making.

که هیچ کشور دیگری انجام نداد.

For instance, the referral of the crimes in Darfur

به عنوان مثال انتقال جنایت دارفور

to the International Criminal Court,

به دادگاه کیفری بین المللی،

which the Bush administration doesn't like.

چیزی که مورد پسند دولت بوش نبود.

The expenditure of 3 billion dollars in refugee camps to try to keep,

مخارجی بالغ بر ۳ بیلیون دلار در کمپ پناهجویان،

basically, the people who've been displaced from their homes

برای کسانی که از خانه هایشان بیرون رانده شده اند

by the Sudanese government, by the so-called Janjaweed, the militia,

توسط دولت سودان، به اصطلاح جنجاویدها وشبه نظامیان،

to keep those people alive

که این انسانها بتوانند زنده بمانند

until something more durable can be achieved.

تا به وضعیت با ثبات تری برسند.

And recently, or now not that recently,

به تازگی، نه خیلی تازه

about six months ago, the authorization of a peacekeeping force

حدود شش ماه برای اجازه نیروهای حافظ صلح،

of 26,000 that will go.

برای ۲۶٫۰۰۰ نفری که در راه بودند.

And that's all the Bush administration's leadership,

این همه به رهبری دولت بوش بود،

and it's all because of this bottom-up pressure

و بعد ازفشارهای زیاد از پایین به بالا

and the fact that the phones haven't stopped ringing

و برای اینکه زنگ تلفن قطع نمی شد

from the beginning of this crisis.

از زمان شروع این بحران.

The bad news, however, to this question of will evil prevail,

خبر بد، درباره این سوال که آیا این خشم بی حساب ادامه پیدا خواهد کرد،

is that evil lives on.

این است که این خشم ادامه دارد.

The people in those camps are surrounded on all sides

انسانهای درون این کمپها از هر طرف محصورند

by so-called Janjaweed, these men on horseback

از به اصطلاح جینجاویدها، این مردان سوار بر اسب

with spears and Kalashnikovs.

با نیزه و کلاشینکف.

Women who go to get firewood in order to heat the humanitarian aid

زنانی که برای گرم کردن کمک های بشردوستانه هیزم می‌اورند

in order to feed their families -- humanitarian aid,

برای اینکه خانواده هایشان را تغذیه کنند-توسط کمکهای بشر دوستانه،

the dirty secret of it is it has to be heated, really, to be edible --

راز کثیف این است که باید گرم شود تا قابل خوردن باشد-

are themselves subjected to rape,

خودشان را در معرض تجاوز قرار می‌دهند،

which is a tool of the genocide that is being used.

چیزی که به عنوان ابزار قتل عام استفاده می‌شود.

And the peacekeepers I've mentioned, the force has been authorized,

و نیروهای حافظ صلح که به آنها اشاره می‌کنم از زمان ورود

but almost no country on Earth has stepped forward since the authorization

تقریبا در تمام کشورهای دنیا شناخته شده هستند

to actually put its troops or its police in harm's way.

به پیش می‌روند، تا سربازانشان یا نیروهای پلیس شان خطررا دفع کنند.

So we have achieved an awful lot relative to the 20th century,

ما به طرز وحشتناکی در مقایسه با قرن بیستم خیلی چیزها بدست آوردیم،

and yet far too little relative to the gravity of the crime that is unfolding

و با وجود این خیلی کم با دشواری جنایت هایی که

as we sit here, as we speak.

وقتی ما اینجا نشسته ایم و صحبت می‌کنیم اتفاق می‌افتد، مقایسه شان می‌کنیم

Why the limits to the movement?

چرا این محدودیت در جنبش وجود دارد؟

Why is what has been achieved, or what the movement has done,

چرا چیزی که تا به حال بدست آمده و انجام شده لازم است،

been necessary but not sufficient to the crime?

اما در مقابل جنایات کافی نیست؟

I think there are a couple -- there are many reasons --

من فکر می‌کنم برخی؛ در واقع دلایل زیادی وجود دارد،

but a couple just to focus on briefly.

اما اینجا تنها بر روی برخی از آنها تمرکز می‌کنیم.

The first is that the movement, such as it is,

اولینش این است که این جنبش، همانطور که هست،

stops at America's borders. It is not a global movement.

درون مرزهای آمریکا به پایان رسید و جهانی نشد.

It does not have too many compatriots abroad who themselves

مردم زیادی در خارج وجود ندارند که خودشان

are asking their governments to do more to stop genocide.

از دولتشان بخواهند که کار بیشتری انجام دهد تا نسل کشی به پایان برسد.

And the Holocaust culture that we have in this country

فرهنگ هلوکاست که ما در کشومان داریم

makes Americans, sort of, more prone to, I think,

فکر می‌کنم، آمریکایی ها را مشتاق کرد،

want to bring Never Again to life.

که جنبش ضد هلوکاست را دوباره زنده کنند.

The guilt that the Clinton administration expressed,

اشتباهی که دولت کلینتون انجام داد،

that Bill Clinton expressed over Rwanda,

چیزی که بیل کلینتون بر علیه رواندا گفت،

created a space in our society for a consensus

فضایی را در اجتماع برای یک اتفاق نظر به وجود آورد

that Rwanda was bad and wrong

که رواندا اشتباه و بد بود

and we wish we had done more, and that is something

و ما آرزو داشتیم می‌توانستیم کار بیشتری انجام دهیم

that the movement has taken advantage of.

این چیزی است که جنبش از آن سود می‌برد.

European governments, for the most part,

دولتهای اروپایی، در بسیاری از قسمتها،

haven't acknowledged responsibility, and there's nothing to kind of

خود را مسئول نمی دانستند و چیزی وجود نداشت

to push back and up against.

که مردم بتوانند در قبالش اعمال فشار و کنترل داشته باشند.

So this movement, if it's to be durable and global,

زمانی این جنبش می‌توانست تداوم داشته باشد و جهانی شود که،

will have to cross borders, and you will have to see

از مرزها بگذرد و می‌دیدید، ساکنان دیگر

other citizens in democracies, not simply resting on the assumption

کشورهای دموکراتیک نتوانند با آرامش استراحت کنند

that their government would do something in the face of genocide,

که دولتشان تا به حال چه کارهایی در مقابل نسل کشی انجام داده،

but actually making it such.

بلکه آنها را به این نتیجه برساند که این کار را انجام دهند.

Governments will never gravitate towards crimes of this magnitude

دولتها به صورت طبیعی یا مشتاقه

naturally or eagerly.

جذب جنایتی با این مقیاس نشده اند.

As we saw, they haven't even gravitated towards protecting our ports

چیزی که ما دیدیم، آنها به یکباره جذب نشدند

or reigning in loose nukes.

تا مراقب بنادرمان باشند یا کلاهک های هسته ای را در اختیار بگیرند.

Why would we expect in a bureaucracy that it would orient itself

برای چه باید منتظر بروکراتی بمانیم

towards distant suffering?

که خود موجب رنجش است؟

So one reason is it hasn't gone global.

این اولین دلیل جهانی نشدن جنبش است.

The second is, of course, that at this time in particular in America's history,

دومین دلیل این است که ما تنها در طول این دوره از تاریخ آمریکا،

we have a credibility problem,

با قابلیت اعتمادمان مشکل داریم،

a legitimacy problem in international institutions.

مشکل مشروعیت با موسسات بین المللی.

It is structurally really, really hard to do,

کاری آنچنان که دولت بوش انجام داد،

as the Bush administration rightly does,

از نظر ساختاری بسیار دشوار است،

which is to denounce genocide on a Monday

دوشنبه محکوم کردن نسل کشی، برای اینکه روز سه شنبه

and then describe water boarding on a Tuesday as a no-brainer

شکنجه با آب را به عنوان بدیهیات بنویسند

and then turn up on Wednesday and look for troop commitments.

و چهارشنبه دوباره پیدایشان شود و به دنبال تعهدات سربازان باشند.

Now, other countries have their own reasons for not wanting to get involved.

کشورهای دیگر دلایل خوشان را داشتند، که چرا نمی خواهند خودشان را درگیر کنند.

Let me be clear.

اجازه بدهید شفاف بگویم.

They're in some ways using the Bush administration as an alibi.

اینطور که مشخص است آنها دولت بوش را بهانه کردند.

But it is essential for us to be a leader in this sphere,

برای ما لازم بود که در این محدوده قدرت راهبر باشیم،

of course to restore our standing and our leadership in the world.

تا اعتبار و قدرت مدیریتمان را در جهان بازیابی کنیم.

The recovery's going to take some time.

اصلاح نیازمند زمان است.

We have to ask ourselves, what now? What do we do going forward

باید از خودمان می‌پرسیدیم: حالا چه؟ چطور باید ادامه دهیم

as a country and as citizens in relationship to the world's worst places,

به عنوان یک کشور و شهروند در ارتباط با نقاط مخوف دنیا،

the world's worst suffering, killers, and the kinds of killers

در ارتباط با بدترین درد دنیا، در ارتباط با قتل

that could come home to roost sometime in the future?

و ماهیت قتل، که زمانی در آینده می‌تواند تلافی کند؟

The place that I turned to answer that question was to a man

برای پاسخ به این سوال به مردی مراجعه کردم

that many of you may not have ever heard of,

که شاید خیلی از شما در موردش چیزی نشنیده اید،

and that is a Brazilian named Sergio Vieira de Mello who,

یک برزیلی به نام سرجیو ویرا دمیلو،

as Chris said, was blown up in Iraq in 2003.

همانطور که کریس گفت سال ۲۰۰۳ در یک بمب گذاری در عراق کشته شد.

He was the victim of the first-ever suicide bomb in Iraq.

او قربانی اولین انفجار انتحاری در عراق بود.

It's hard to remember, but there was actually a time in the summer of 2003,

سخت است به خاطر داشته باشید، اما یک بار در تابستان ۲۰۰۳،

even after the U.S. invasion, where,

حتی پس از حمله آمریکا, هنگامی که،

apart from looting, civilians were relatively safe in Iraq.

صرف نظر از غارت، شبه نظامیان در عراق امن بودند.

Now, who was Sergio? Sergio Vieira de Mello was his name.

سرجیو چه کسی بود؟ سرجیو ویریا دملو یک نام بود.

In addition to being Brazilian, he was described to me

غیر از اینکه برزیلی بود، حدود سال ۱۹۹۴ با من ملاقاتی داشت

before I met him in 1994 as someone who was a cross between

در موردش می‌توانم بگویم، او از

James Bond on the one hand and Bobby Kennedy on the other.

سویی جیمز باند و از سوی دیگر بابی کندی بود.

And in the U.N., you don't get that many people

آدم های زیادی در سازمان ملل نیستند، که

who actually manage to merge those qualities.

بتوانند این دو حالت رو با هم داشته باشند.

He was James Bond-like in that he was ingenious.

او مثل جیمز باند زیرک بود.

He was drawn to the flames, he chased the flames,

توسط شعله ها جذب می‌شد، به دنبالشان بود،

he was like a moth to the flames. Something of an adrenalin junkie.

مانند شب پره به نور، کمی معتاد به آدرنالین.

He was successful with women.

در برابر زنان موفق بود.

He was Bobby Kennedy-like because in some ways one could never tell

او مثل بابی کندی بود، چرا که نمی توان گفت

if he was a realist masquerading as an idealist

آیا رئالیستی بود که خودش را ایده آلیست نشان می‌داد

or an idealist masquerading as a realist, as people always wondered

یا ایده آلیستی بود که خودش را رئالیست نشان می‌داد، مانند خیلی ها که

about Bobby Kennedy and John Kennedy in that way.

بارها از بابی کندی و جان کندی سوال کرده بودند.

What he was was a decathlete of nation-building, of problem-solving,

او یک دکاتلونر در کلونی، یک راه حل برای مشکلات،

of troubleshooting in the world's worst places

در عیب یابی مخوفترین

and in the world's most broken places.

و خرابترین نقاط دنیا بود.

In failing states, genocidal states, under-governed states,

در کشورهای شکست خورده، کشورهای نسل کشی شده، تحت مراقبت،

precisely the kinds of places that threats to this country exist

دقیقا در مکانهایی که خطر برای این کشورها در افق پدیدار می‌شود

on the horizon, and precisely the kinds of places

و دقیقا در مکانهایی که به سمت بیشترین درد و رنج ها

where most of the world's suffering tends to get concentrated.

در دنیا متمایل هستند، متمرکز بود.

These are the places he was drawn to.

این ها جاهایی بودند که او را به سمت خود می‌کشیدند.

He moved with the headlines.

او با اخبار حرکت می‌کرد.

He was in the U.N. for 34 years. He joined at the age of 21.

سی و چهار سال در سازمان ملل بود. در بیست و یک سالگی به این سازمان ملحق شد.

Started off when the causes in the wars du jour in the '70s

به عنوان دلیل از جنگهای دهه ی هفتاد

were wars of independence and decolonization.

جنگهایی برای استقلال و استعمار زدایی شروع کرد.

He was there in Bangladesh

او در بنگلادش بود و وقت خود را صرف

dealing with the outflow of millions of refugees --

مهاجرت دسته جمعی میلیونها پناهنده کرد

the largest refugee flow in history up to that point.

که بیشترین تعداد پناهندگان در تاریخ تا آن زمان بودند.

He was in Sudan when the civil war broke out there.

زمانی که جنگ داخلی در سودان آغاز شد آنجا بود.

He was in Cyprus right after the Turkish invasion.

درست بعد از حمله ترکیه به سوریه آنجا بود.

He was in Mozambique for the War of Independence.

در جریان جنگهای جدایی طلبانه موزامبیک آنجا بود.

He was in Lebanon. Amazingly, he was in Lebanon -- the U.N. base was used --

او در لبنان بود، زمانی که پایگاه سازمان ملل مورد استفاده قرار می‌گرفت

Palestinians staged attacks out from behind the U.N. base.

تا فلسطینی ها حملاتشان را در پوشش سازمان ملل آغاز کنند

Israel then invaded and overran the U.N. base.

اسرائیل به پایگاه سازمان ملل نفوذ کرده و او را دستگیر کرد.

Sergio was in Beirut when the U.S. Embassy was hit

زمانی که سفارت آمریکا در بیروت مورد حمله قرار گرفت سرجیو در بیروت بود

by the first-ever suicide attack against the United States.

در اولین حمله انتهاری علیه آمریکا.

People date the beginning of this new era to 9/11, but surely 1983,

مردم زمان شروع این دوران را یازدهم سپتامبر می‌دانند، اما ۱۹۸۳

with the attack on the US Embassy and the Marine barracks --

با حمله به سفارت و پایگاه دریایی آمریکا

which Sergio witnessed -- those are, in fact, in some ways,

که سرجیو شاهدش بود، احتمالا،

the dawning of the era that we find ourselves in today.

آغاز دورانی بود، که در حال حاضر در آن قرار داریم.

From Lebanon he went to Bosnia in the '90s.

او در دهه ی۹۰ از لبنان به بوسنی رفت.

The issues were, of course, ethnic sectarian violence.

طبیعتا موضوع حائز اهمیت خشونت های قومی ومذهبی بودند.

He was the first person to negotiate with the Khmer Rouge.

او اولین کسی بود که با خمرهای سرخ مذاکره کرد.

Talk about evil prevailing. I mean, here he was in the room

در مورد استیلای خشم صحبت می‌کنیم. او آنجا در فضای

with the embodiment of evil in Cambodia.

تجسم خشم در کامبوج بود.

He negotiates with the Serbs.

با صربها مذاکره کرد.

He actually crosses so far into this realm of talking to evil

در این محدوده تا جایی نفوذ کرد، که با متخاصمان صحبت کند و سعی کند

and trying to convince evil that it doesn't need to prevail

آنها را متقاعد کند، که مجبور به حفظ برتری نیستند

that he earns the nickname -- not Sergio but Serbio

او لقبی کسب کرد، نه سرجیو بلکه سربیو

while he's living in the Balkans and conducting these kinds of negotiations.

در دورانی که در بالکان زندگی می‌کرد این نوع مذاکرات را هدایت می‌کرد.

He then goes to Rwanda and to Congo in the aftermath of the genocide,

سپس به رواندا رفت و در کنگو بعد از نسل کشی،

and he's the guy who has to decide -- huh, OK, the genocide is over;

او یکی از کسانی بود که باید تصمیم می‌گرفتند که بسیار خوب ، نسل کشی تمام شد؛

800,000 people have been killed; the people responsible are fleeing

هشتصد هزار نفر کشته شدند، مسئولین فرار کردند

into neighboring countries -- into Congo, into Tanzania.

به کشورهای همسایه-به کنگو، به سمت تازانیا.

I'm Sergio, I'm a humanitarian, and I want to feed those --

من سرجیو هستم، نماینده بشر دوست و می‌خواهم

well, I don't want to feed the killers

انسانها را تغذیه کنم، نه قاتل ها را، اما می‌خواهم

but I want to feed the two million people who are with them, so we're going to go,

دو میلیون انسانی را تغذیه کنم که در اطراف آنها هستند،

we're going to set up camps,

بنابراین به ما ارتباط دارد، که اردوگاهها را بسازیم،

and we're going to supply humanitarian aid.

کمکهای انسان دوستانه را آماده کنیم.

But, uh-oh, the killers are within the camps.

اما، آه، قاتل ها در اردوگاهها هستند.

Well, I'd like to separate the sheep from the wolves.

می‌خواهم با کمال میل گرگ ها را از گوسفند ها جدا کنم.

Let me go door-to-door to the international community

اجازه بدید به جای جای جامعه جهانی سر بزنم

and see if anybody will give me police or troops to do the separation.

و ببینم، آیا کسی برای این جداسازی نیروی نظامی یا گروهی را اختصاص می‌دهد.

And their response, of course, was no more than we wanted

و عکس العمل این بود: به همان اندازه کم و ناچیز همانطور که ما نسل کشی را تمام کردیم

to stop the genocide and put our troops in harm's way to do that,

گروههای ما جا زدند که این کار را انجام دهند، به همان اندازه کم و ناچیز،

nor do we now want to get in the way and pluck genocidaires from camps.

الان می‌خواهیم در این راه قدم بگذاریم و قاتلین را از اردوگاهها جدا کنند،

So then you have to make the decision.

بنابراین اینجا باید تصمیمی گرفته می‌شد.

Do you turn off the international spigot of life support

آیا باید شیر جهانی حمایت از زندگی بسته شده

and risk two million civilian lives?

و در مورد زندگی دو میلیون غیر نظامی ریسک کرد؟

Or do you continue feeding the civilians, knowing that the genocidaires

یا می‌توان به تغذیه غیر نظامیان آگاهانه ادامه داد، تا جنایتکارانی

are in the camps, literally sharpening their knives for future battle?

که در اردوگاهها هستند به معنی واقعی کلمه چاقوهای خود را برای جنگ پیش رو تیز کنند؟

What do you do?

چکار باید کرد؟

It's all lesser-evil terrain in these broken places.

این بستگی به بدیهای کوچک در این مکانهای خراب دارد.

Late '90s: nation-building is the cause du jour.

بعدها در دهه ی نود: وظیفه آموزش ملی به عهده زمان است.

He's the guy put in charge. He's the Paul Bremer or the Jerry Bremer

او در این باره مسئول است. او پاول برمر یا جری برمر

of first Kosovo and then East Timor. He governs the places.

در کوزوووی حال حاضر، و بعد تیمور شرفی است. او این مکان ها را مدیریت می‌کند.

He's the viceroy. He has to decide on tax policy, on currency,

او نایب السلطنه است. او باید در مورد مالیات یا نرخ ارز تصمیم بگیرد،

on border patrol, on policing. He has to make all these judgments.

در مورد حفاظت از مرزها و پلیس. او باید تمام این قضاوت ها را انجام دهد.

He's a Brazilian in these places. He speaks seven languages.

او یک برزیلی در این مکانهاست. او به هفت زبان صحبت می‌کند.

He's been up to that point in 14 war zones

تا این زمان او در چهارده جنگ حضور داشته

so he's positioned to make better judgments, perhaps,

پس او در این جایگاه شاید برای بهترین قضاوتها آمادگی دارد،

than people who have never done that kind of work.

مردمی که تا به حال این کار را انجام نداده اند.

But nonetheless, he is the cutting edge of our experimentation

و با وجود این او تکه ای از آزمایشی است که با آن

with doing good with very few resources being brought to bear in,

با وجود کمترین امکانات، بهترین ها به انجام می‌رسد و مورد استفاده قرار می‌گیرد،

again, the world's worst places.

در این مخوفترین نقاط دنیا.

And then after Timor, 9/11 has happened,

سپس بعد از تیمور، پس از یازدهم سپتامبر،

he's named U.N. Human Rights Commissioner,

او عضو بلند پایه ی کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل شد،

and he has to balance liberty and security and figure out,

و می‌بایست آزادی را در مقابل امنیت بررسی و پیدا کند،

what do you do when the most powerful country in the United Nations

چه کار می‌توان کرد، وقتی قدرتمندترین کشور در سازمان ملل

is bowing out of the Geneva Conventions,

از کنوانسیون ژنو کنار می‌رود،

bowing out of international law? Do you denounce?

و از حق بین المللی شانه خالی می‌کند؟ باید محکومش کرد؟

Well, if you denounce,

باید به باد انتقاد گرفته شود،

you're probably never going to get back in the room.

قطعا دوباره به این فضا برگشتی نیست.

Maybe you stay reticent. Maybe you try to charm President Bush --

ممکن است بشود خود را عقب نگه داشت. ممکن است بشود سعی کرد پرزیدنت بوش را شرمنده کرد-

and that's what he did. And in so doing he earned himself,

و او شرمنده شد. و به این ترتیب متاسفانه موفق به انجام،

unfortunately, his final and tragic appointment to Iraq --

آخرین و غم انگیز ترین عملیات در عراق شد

the one that resulted in his death.

عملیاتی که او به مرگ او انجامید.

One note on his death, which is so devastating,

توجه داشته باشید چیزی که در مرگ او بسیار تکان دهنده ا ست،

is that despite predicating the war on Iraq

با وجود اینکه جنگ عراق بر اساس ارتباط

on a link between Saddam Hussein and terrorism in 9/11,

بین صدام حسین و تروریست های یازدهم سپتامبر شکل گرفت

believe it or not, the Bush administration or the invaders

بر این باور باشید یا نه، دولت بوش و دیگر مهاجمان

did no planning, no pre-war planning, to respond to terrorism.

این آمادگی را نداشتند که چطور باید با تروریست ها برخورد کرد.

So Sergio -- this receptacle of all of this learning on how to deal with evil

بنابر این سرجیو،سرشار ازآگاهی درباره رفتار با خشونت

and how to deal with brokenness,

و رفتار با تفرقه،

lay under the rubble for three and a half hours without rescue.

سه ساعت و نیم زیر آوار بدون نجات ماند.

Stateless. The guy who tried to help the stateless people his whole career.

بی وطن. مردی که در طول زندگی کاریش سعی کرده بود، به بی وطنان کمک کند.

Like a refugee. Because he represents the U.N.

مانند یک مهاجر، چرا که نماینده سازمان ملل بود.

If you represent everyone, in some ways you represent no one.

وقتی نماینده هر کسی باشی، به طریقی نماینده هیچ کس نیستی.

You're un-owned.

بی صاحبی.

And what the American -- the most powerful military in the history of mankind

چیزی که آمریکایی ها، این قدرتمند ترین ارتش در تاریخ انسانیت

was able to muster for his rescue,

برای نجاتش می‌توانستند انجام دهند،

believe it or not, was literally these heroic two American soldiers

این بود که این دو سرباز قهرمان آمریکایی

went into the shaft. Building was shaking.

که روی آوار رفتند ساختمان را تکان دادند.

One of them had been at 9/11 and lost his buddies on September 11th,

یکی از آنها یازدهم سپتامبر را تجربه کرده و همکارانش را از دست داده بود،

and yet went in and risked his life in order to save Sergio.

بااین وجود پایین رفت و زندگیش را به خطر انداخت تا سرجیو را نجات دهد.

But all they had was a woman's handbag --

اما تمام کارهایی که انجام دادند، کار دستی زنانه بود-

literally one of those basket handbags --

در واقع یکی از این کیف های سبدی-

and they tied it to a curtain rope from one of the offices at U.N. headquarters,

و آنها آن کیف را به طناب پرده ی یکی از دفاتر مرکزی سازمان ملل گره زدند،

and created a pulley system into this shaft in this quivering building

و سیستم قرقره ای ساختند در محور ساختمان های لرزان

in the interests of rescuing this person,

تا این شخص را نجات دهند، این انسان،

the person we most need to turn to now, this shepherd,

که اکنون بیشتر باید به او مراجعه کنیم، این چوپان،

at a time when so many of us feel like we're lacking guidance.

در زمانی که خیلی از ما به یک رهبر احتیاج داریم.

And this was the pulley system. This was what we were able to muster for Sergio.

این چرخ قرقره بود. این چیزی بود که ما برای سرجیو می‌توانستیم جمع آوری کنیم.

The good news, for what it's worth,

خبر خوب اینکه، اگر از من بپرسید،

is after Sergio and 21 others were killed that day in the attack on the U.N.,

بعد از اینکه سرجیو و بیست و یک نفر دیگر در این روز در حمله با سازمان ملل کشته شدند،

the military created a search and rescue unit

ارتش یک واحد جستجو و نجات تشکیل داد

that had the cutting equipment, the shoring wood, the cranes,

که مجهز به دستگاه برش بود، تیرک های چوبی حامی، جرثقیل،

the things that you would have needed to do the rescue.

وسایلی که برای نجات احتیاج است.

But it was too late for Sergio.

اما برای سرجیو خیلی دیر بود.

I want to wrap up, but I want to close

به آخر صحبتم رسیدم، دوست دارم صحبت هایم را به پایان برسانم با

with what I take to be the four lessons from Sergio's life

چیزی که من چهار فصل اززندگی سرجیو می‌نامم، بر اساس سوال

on this question of how do we prevent evil from prevailing,

چگونه می‌توانیم خشونت را متوقف کنیم، قدرت را در دست بگیریم،

which is how I would have framed the question.

به این ترتیب این سوال را فرمول بندی کردم.

Here's this guy who got a 34-year head start

مردی اینجاست که سی و چهار سال جلوتر است

thinking about the kinds of questions we as a country are grappling with,

تا به سوالهایی فکر کند که که ما را به عنوان کشور از هم جدا کرده،

we as citizens are grappling with now. What do we take away?

سوالهایی که در حال حاضر به عنوان شهروند با آنها می‌جنگیم. چه با خود برمی داریم؟

First, I think, is his relationship to, in fact, evil is something to learn from.

ابتدا فکر می‌کردم، می‌توان در ارتباط نزدیک با خشم چیزهایی آموخت.

He, over the course of his career, changed a great deal.

طبیعتا او در طول دوران اشتغالش خیلی تغییر کرد.

He had a lot of flaws, but he was very adaptive.

او ضعفهای زیادی داشت، اما بسیار انعطاف پذیر بود.

I think that was his greatest quality.

او به عنوان کسی شروع کرد که متخاصمان را محکوم می‌کرد

He started as somebody who would denounce harmdoers,

فکر می‌کنم، این بهترین خصوصیتش بود،

he would charge up to people who were violating international law,

او از انسانها انتقاد می‌کرد که به حقوق جهانی آسیب می‌رسانند،

and he would say, you're violating, this is the U.N. Charter.

و می‌گفت: آنها به حق صدمه می زنند، این منظور حقوق بشر است.

Don't you see it's unacceptable what you're doing?

نمی بینند که کاری که می کنند غیر قابل قبول است؟

And they would laugh at him because he didn't have the power of states,

آنها به او می خندیدند چرا که می دانستند او به اندازه یک دولت قدرت ندارد،

the power of any military or police.

قدرت یک ارتش یا پلیس.

He just had the rules, he had the norms, and he tried to use them.

او فقط قانون ها و معیارها را داشت و سعی می کرد از آنها استفاده کند.

And in Lebanon, Southern Lebanon in '82,

و در لبنان، جنوب لبنان در سال ۱۹۸۲،

he said to himself and to everybody else,

او به خودش و بقیه گفت،

I will never use the word "unacceptable" again.

دیگر هیچوقت کلمه غیر قابل قبول را استفاده نخواهم کرد.

I will never use it. I will try to make it such,

دیگر این کلمه را به کار نخوام برد. سعی می کنم آن را بدست آورم،

but I will never use that word again.

اما دیگر هیچگاه از آن را به کار نمی برم.

But he lunged in the opposite direction.

اما او در جهت مخالف عمل کرد.

He started, as I mentioned, to get in the room with evil,

همانطور که اشاره شد، شروع کرد با متخاصمان در یک فضا قرار گرفتن،

to not denounce, and became almost obsequious

نه برای محکوم کردنشان، و نزدیک بود در خدمتشان قرار بگیرد

when he won the nickname Serbio, for instance,

همانگونه که لقب سربیو را گرفت،

and even when he negotiated with the Khmer Rouge

حتی زمانی که با خمرهای سرخ مذاکره می کرد

would black-box what had occurred prior to entering the room.

قبل از اینکه وارد اتاق شود، فریب اتفاقی را خورد که افتاده بود.

But by the end of his life, I think he had struck a balance

اما اواخر عمرش او حد وسطی را پیدا کرده بود

that we as a country can learn from.

که از این طریق بتوانیم به سرزمینمان آموزش دهیم.

Be in the room, don't be afraid of talking to your adversaries,

در اتاق گفت، از اینکه درباره مرزهایتان صحبت کنید ترسی نداشته باشید،

but don't bracket what happened before you entered the room.

اما آنچه قبل از وارد شدنت به اتاق اتفاق افتاد را نادیده نگرفت.

Don't black-box history. Don't check your principles at the door.

تاریخ را نادیده نگرفت. اصل و قانون را پشت در جا نگذاشت.

And I think that's something that we have to be in the room,

فکر می کنم که بعضی چیزها هست که باید در اتاق باشد،

whether it's Nixon going to China or Khrushchev and Kennedy

فرقی نمی کند که نیکسون باشد که به چین می رود یا خروشچف و کندی

or Reagan and Gorbachev.

یا ریگان و گوباچوف.

All the great progress in this country with relation to our adversaries

تمام پیشرفتهای بزرگ این کشور به نظر مخالفانمان

has come by going into the room.

می آید، چرا که ما به اتاق وارد شدیم.

And it doesn't have to be an act of weakness.

این نشان دهنده ضعف نیست.

You can actually do far more to build an international coalition

می توان کارهای بیشتری انجام داد برای اینکه یک ائتلاف بین المللی علیه جنایت و

against a harmdoer or a wrongdoer by being in the room

می توان کارهای بیشتری انجام داد برای اینکه یک ائتلاف بین المللی علیه جنایت و

and showing to the rest of the world that that person, that regime,

و به باقی جهان نشان دهد که مشکل این شخص، این رژیم،

is the problem and that you, the United States, are not the problem.

است و تو، یعنی آمریکا، مشکل نیستی.

Second take-away from Sergio's life, briefly.

دومین چیزی که می توان از زندگی سرجیو فرا گرفت،

What I take away, and this in some ways is the most important,

چیزی که من فراگرفتم، و چیزی که به طریقی مهمترین است.

he espoused and exhibited a reverence for dignity

او حمایت و احترامی است که او نسبت به شرف و متانت قائل شد

that was really, really unusual.

کاری که خیلی خیلی غیر عادی بود.

At a micro level, the individuals around him were visible.

در سطح خرد مردم اطراف او قابل مشاهده بودند.

He saw them.

او آنها را می دید.

At a macro level, he thought, you know,

اما در سطح کلان، فکر می کرد، می دانند،

we talk about democracy promotion, but we do it in a way sometimes

درباره ی ترویج دموکراسی صحبت می کنیم، اما این کار را به هر نحوی انجام می دهیم

that's an affront to people's dignity.

که توهین به شان و منزلت دیگران است.

We put people on humanitarian aid

ما به مردم کمکهای انسان دوستانه ارائه می دهیم

and we boast about it because we've spent three billion.

و با آن پز می دهیم، که ما سه میلیارد پرداخت کرده ایم.

It's incredibly important,

این کاملا غیر قابل تصور است،

those people would no longer be alive if the United States, for instance,

این انسانها دیگر زنده نیستند، وقتی که آمریکا،

hadn't spent that money in Darfur,

برای مثال این پول را در دارفور پرداخت نکرد،

but it's not a way to live.

اما این هنر زندگی نیست.

If we think about dignity in our conduct as citizens

وقتی که شان و منزلت در رفتار ما به عنوان شهروند

and as individuals with relation to the people around us,

به عنوان یک فرد با توجه به مردم اطرافمان، فکر می کنم،

and as a country, if we could inject a regard for dignity

و به عنوان یک کشور، اگر شان و منزلت را در نظر گرفته شود

into our dealings with other countries,

در اطرافمان با کشورهای دیگر،

it would be something of a revolution.

این قسمتی از یک انقلاب است.

Third point, very briefly. He talked a lot about freedom from fear.

نکته سوم، او در مورد آزادی و ترس بسیار صحبت می کرد.

And I recognize there is so much to be afraid of.

چیزهای زیادی وجود دارد که می توان از آنها ترسید.

There are so many genuine threats in the world.

تهدیدهای زیادی در دنیا وجود دارد.

But what Sergio was talking about is,

اما چیزی که سرجیو فکر می کرد این بود که ما،

let's calibrate our relationship to the threat.

باید ارتباطمان را با این تهدید ها تنظیم کنیم.

Let's not hype the threat; let's actually see it clearly.

نباید این تهدید ها را بزرگ کنیم بلکه باید روشن و واضح ببینیمشان.

We have reason to be afraid of melting ice caps.

ما باید از آب شدن یخ های قطبی بترسیم.

We have reason to be afraid that we haven't secured

ما باید بترسیم که مواد هسته ای رها شده

loose nuclear material in the former Soviet Union.

در اتحاد جماهیر شوروی سابق ایمن سازی نشدند.

Let's focus on what are the legitimate challenges and threats,

ما باید روی دعوت به چالشها و تهدید ها تمرکز کنیم،

but not lunge into bad decisions because of a panic, of a fear.

اما نباید خودمان را از ترس و وحشت به ورطه تصمیمات اشتباه بیاندازیم.

In times of fear, for instance, one of the things Sergio used to say

در زمان ترس، یکی از مسائلی که سرجیو گفته بود

is, fear is a bad advisor.

این بود که ترس بدترین مشاور است.

We lunge towards the extremes

خودمان را به ورطه افراط می اندازیم

when we aren't operating and trying to, again,

وقتی چاره ای نداریم و سعی می کنیم،

calibrate our relationship to the world around us.

ارتباط مان را با دنیای اطراف تنظیم کنیم.

Fourth and final point: he somehow, because he was working

چهارمین و آخرین نکته: برای اینکه او

in all the world's worst places and all lesser evils,

در مخوفترین نقاط دنیا کار کرده بود،

had a humility, of course,

طبیعتا فروتنی داشت،

and an awareness of the complexity of the world around him.

آگاهی درمورد پیچیدگی های جهان اطراف.

I mean, such an acute awareness of how hard it was.

او آگاهی دقیق در این مورد داشت که چه سختی هایی وجود دارد.

How Sisyphean this task was of mending,

این بازسازی چه کار سیسفون واری بود،

and yet aware of that complexity,

و با وجود این پیچیدگی آگاهانه،

humbled by it, he wasn't paralyzed by it.

در مقابل وی که سراسر تواضع و فروتنی بود.

And we as citizens, as we go through this experience of the kind of,

ما به عنوان شهروندانی که در این تجربه سهیم بودیم،

the crisis of confidence, crisis of competence, crisis of legitimacy,

این بحران اعتماد، بحران مسئولیت بحران مشروعیت،

I think there's a temptation to pull back from the world and say,

بسیار وسوسه انگیز و جذاب است که عقب تر از دنیا بایستی و بگویی،

ah, Katrina, Iraq -- we don't know what we're doing.

آه، کاترینا، عراق- ما نمی دانیم چه باید انجام دهیم.

We can't afford to pull back from the world.

ما نمی توانیم از خودمان این انتظار را داشته باشیم که از دنیا عقب تر بایستیم.

It's a question of how to be in the world.

موضوع به این برمی گردد که باید در دنیا چگونه باشیم.

And the lesson, I think,

و من فکر می کنم، این درس،

of the anti-genocide movement that I mentioned,

جنبش ضد نسل کشی که به آن اشاره کردم،

that is a partial success but by no means

و بعضا موفق بود، اما مطلقا

has it achieved what it has set out to do --

به موفقیتی که می خواست دست نیافت-

it'll be many decades, probably, before that happens --

و می تواند دهه ها ادامه داشته باشد، قبل از اینکه اتفاق بیافتد

but is that if we want to see change, we have to become the change.

اما اگر ما بخواهیم تغییر را مشاهده کنیم، باید تغییر کنیم،

We can't rely upon our institutions to do the work

ما نمی توانیم به نهاد ها اعتماد کرده و به کسانی متکی باشیم

of necessarily talking to adversaries on their own

که خودشان با متخاصمان صحبت می کنند

without us creating a space for that to happen,

بدون اینکه ما از این فضا بهره ای ببریم،

for having respect for dignity,

با احترام کامل شرف و متانت را ندیده می گیرند،

and for bringing that combination of humility

این ترکیب فروتنی

and a sort of emboldened sense of responsibility

و افکار جسورانه مسئولیت در قبال

to our dealings with the rest of the world.

محیط اطرافمان و باقی دنیا را به همراه دارد.

So will evil prevail? Is that the question?

خصم و دشمنی برتری می یابد؟ سوال این است؟

I think the short answer is: no, not unless we let it.

فکر می کنم جواب کوتاه است: نه، وقتی ما آن را رها نکنیم.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق و دست زدن)