Why do we blame individuals for economic crises? | Liene Ozolina

Translator: Sam Mansouri Reviewer: Mansoureh Hadavand

It was a cold, sunny March day.

یک روز سرد آفتابی در ماه مارس بود.

I was walking along the street in Riga.

در خیابانی در ریگا قدم می‌زدم.

I remember the winter was slowly coming to an end.

یادم می‌آید زمستان کم کم داشت به پایان می‌رسید.

There was still some snow around here and there,

هنوز کمی برف در بعضی جاها دیده می‌شد،

but the pavement was already clear and dry.

اما پیاده رو از برف پاک شده و خشک بود.

اگر در ریگا زندگی کرده باشید،

If you've lived in Riga,

you will know that feeling of relief that the first signs of spring bring,

می‌دانید که چه حس خوبی است وقتی که نشانه‌های بهار را می‌بینید.

and you no longer have to trudge through that slushy mix

و دیگر لازم نیست به سختی راه بروید در مخلوطی کثیف

of snow and mud on the streets.

از برف و گل در خیابان‎ها.

So there I am, enjoying my stroll,

بنابراین داشتم از قدم زدن در خیابان لذت می‌بردم،

as I suddenly notice a stencil on the pavement in front of me,

که یک دفعه متوجه نوشته کنار پیاده رو که جلو من بود شدم،

a graffiti:

یک نوشته:

white letters painted on these dark grey bricks.

که با حروف سفید روی آجرهای خاکستری تیره نوشته شده بود.

It says,

که می‌گفت،

"Where is your responsibility?"

«وظیفه تو چیست؟»

The question stopped me in my tracks.

این سوال سبب شد من بایستم.

As I'm standing there considering its meaning,

در حالیکه ایستاده بودم به معنی نوشته فکر می‌کردم.

I notice I'm standing outside the Riga Municipality Social Welfare Department.

متوجه شدم جلو ساختمان خدمات اجتماعی در ریگا ایستاده‌ام.

So it appears that the author of this graffiti, whoever it is,

معلوم شد که منظور نویسنده، هر کسی که بود، چیست.

is asking this question to people coming to apply for social assistance.

در خواست کرده بود که مردم برای انجام خدمات اجتماعی داوطلب شوند.

That winter,

آن زمستان،

I had been doing research on the aftermath of the financial crisis in Latvia.

در حال تحقیق در مورد بحران اقتصادی در لتونی بودم.

When the Global Financial Crisis erupted in 2008, Latvia got hit hard

وقتی که بحران اقتصادی در سال ۲۰۰۸ اتفاق افتاد، لتونی ضربه سختی خورد

as a small, open economy.

به عنوان یک اقتصاد آزاد کوچک.

To balance the books,

برای هم تراز کردن حساب‌ها،

the Latvian government chose a strategy of internal devaluation.

دولت لتونی تصمیم گرفت ارزش پول داخلی را پایین بیاورد.

Now, in essence, that meant drastically reducing public budget spending,

در واقع قدرت خرید مردم را به شدت کاهش داد.

so, slashing public sector workers' wages,

حقوق کارکنان دولت را کم کرد،

shrinking civil service,

سرویس خدمات اجتماعی را کم کرد،

cutting unemployment benefits and other social assistance,

کمک به افراد بیکار و دیگر کمک‌ها اجتماعی قطع شد،

raising taxes.

و مالیات‌ها بالا رفت.

My mother had been working as a history teacher her whole life.

مادر من تمام عمرش به عنوان معلم تاریخ کار کرده بود.

The austerity for her meant seeing her salary cut by 30 percent

برای مادرم سخت بود که در واقع حقوقش ۳۰ درصد کم شده بود

all of a sudden.

یک دفعه.

And there were many in a situation like hers or worse.

و خیلی از مردم بودند که شرایط او و یا شرایط بدتری داشتند.

The costs of the crisis were put on the shoulders of ordinary Latvians.

سختی‌های بحران اقصادی روی شانه افراد معمولی در لتونی گذاشته شد.

As a result of the crisis and the austerity,

به خاطر شرایط بحرانی اقتصادی و سختی‌هایش،

the Latvian economy shrank by 25 percent in a two-year period.

اقتصاد لتونی در مدت دو سال ۲۵ درصد کوچک شد.

Only Greece suffered an economic contraction

تنها کشور یونان بود که دچار چنین کسادی اقتصادی شده بود

of a comparable scale.

که با لتونی قابل مقایسه بود.

Yet, while Greeks were out in the streets for months

در حالیکه مردم یونان برای ماه‌ها در خیابان‌ها بودند

staging continuous, often violent protests in Athens,

و تظاهرات خشونت آمیز در آتن ادامه داشت،

all was quiet in Riga.

اما در ریگا سکوت حکم فرما بود.

Prominent economists were fighting in the columns of "The New York Times"

دعوای اقتصاددان‌های بزرگ در روزنامه نیویورک تایمز دیده می‌شد

about this curious extreme Latvian experiment

در باری این سکوت عجیب مردم لتونی در چنین شرایطی

of this austerity regime,

با حکومتی که کاری انجام نمی‌داد،

and they were watching on in disbelief

و ناباورانه سکوت مردم را تماشا می‌کردند

how the Latvian society was putting up with it.

که چگونه مردم لتونی چنین چیزی را تحمل می‌کردند.

I was studying in London at the time,

من آن زمان در لندن درس می‌خواندم،

and I remember the Occupy movement there

و جنبش‌های اشغال گرانه را بخاطر می‌آورم

and how it was spreading from city to city,

و چگونه این جنبش‌ها از شهری به شهری دیگر گسترش می‌یافت،

from Madrid to New York to London,

از مادرید به نیویورک به لندن،

the 99 percent against the one percent.

۹۹ درصد برعلیه یک درصد.

You know the story.

شما داستان را می‌دانید.

Yet when I arrived in Riga,

وقتی من به ریگا رسیدم هنوز

there were no echoes of the Occupy here.

اثری از جنبش‌های اشغال گرانه درآنجا نبود.

Latvians were just putting up with it.

مردم لتونی فقط همه چیز را تحمل می‌کردند.

They "swallowed the toad," as the local saying goes.

در اصطلاح محلی آنها قورباغه را قورت می‌دادند.

For my doctoral research,

برای تحقیق دکترایم،

I wanted to study how the state-citizen relationship was changing in Latvia

می‌خواستم درباره چگونگی تغییر روابط دولت و مردم در لتونی تحقیق کنم

in the post-Soviet era,

بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی،

and I had chosen the unemployment office

و مرکز مراجعه بیکاران را انتخاب کردم

as my research site.

برای انجام تحقیقاتم.

And as I arrived there in that autumn of 2011,

و وقتی در پاییز ۲۰۱۱ به آنجا رسیدم،

I realized, "I am actually witnessing firsthand

فهمیدم که واقعا دارم با چشمان خودم

how the effects of crises are playing out,

می‌بینم که چگونه اثرات بحران اقتصادی آشکار شده،

and how those worst affected by it, people who have lost their jobs,

و چگونه افرادی که بدترین ضرر را از بحران بردند، کسانی که کارشان را از دست دادند،

are reacting to it."

واکنش نشان می‌دهند.

So I started interviewing people I met at the unemployment office.

بنابرین وارد مصاحبه کردن با کسانی شدم که در اداره بیکاری می‌دیدم.

They were all registered as job seekers and hoping for some help from the state.

همه آنها برای گرفتن کار تقاضا کرده بودند و امید داشتند که دولت به آنها کمی کمک کند

Yet, as I was soon discovering, this help was of a particular kind.

اما، خیلی زود کشف کردم که این کمک شکل خاصی دارد.

There was some cash benefit,

کمی از کمک‌ها به صورت نقدی بود،

but mostly state assistance came in the form of various social programs,

اما بیشترین کمک‌های دولتی در قالب برنامه‌های اجتماعی مختلف بود،

and one of the biggest of these programs was called

و یکی از بزرگترین این برنامه‌ها برنامه

"Competitiveness-Raising Activities."

«افزایش برنامه‌های رقابتی» بود.

It was, in essence, a series of seminars

در اصل این برنامه سمینارهایی بود

that all of the unemployed were encouraged to attend.

که تمام بیکاران به شرکت کردن دران تشویق می‌شدند.

So I started attending these seminars with them.

پس من شروع به رفتن به این سمینارها با آنها کردم.

And a number of paradoxes struck me.

و متوجه تعداد زیادی تناقض شدم.

So, imagine:

بنابراین، تصور کنید:

the crisis is still ongoing,

که بحران اقتصادی هنوز ادامه دارد،

the Latvian economy is contracting,

که اقتصاد لتونی در حال کوچک شدن است،

hardly anyone is hiring,

تقریبا هیچکس استخدام نمی‌شد،

and there we are,

و ما نشستیم

in this small, brightly lit classroom,

در این کلاس کوچک پرنور

a group of 15 people,

یک گروه ۱۵ نفری،

working on lists of our personal strengths and weaknesses, our inner demons,

روی نقاط قوت و ضعف شخصیتی و دشمنان درونی خود کار می‌کنیم،

that we are told are preventing us from being more successful

که گفته شده جلو موفقیت بیشتر ما را می‌گرد

in the labor market.

در بازار کار.

As the largest local bank is being bailed out

در حالیکه بزرگترین بانک محلی وثیقه دریافت می‌کرد

and the costs of this bailout are shifted onto the shoulders of the population,

و هزینه این وثیقه برروی دوش مردم گذاشته شده بود،

we are sitting in a circle and learning how to breathe deeply

ما دورهم نشسته بودیم و یاد می‌گرفتیم که عمیق نفس بکشیم

when feeling stressed.

وقتی حس می‌کنیم مضطربیم.

(Breathes deeply)

(نفس عمیق)

As home mortgages are being foreclosed

زمانیکه وام خانه‌ها پرداخت نمی‌شد

and thousands of people are emigrating,

و هزاران نفر در حال مهاجرت بودند،

we are told to dream big and to follow our dreams.

به ما گفته شده بود آرزوهای بزرگ داشته باشیم و به دنبال آرزوهایمان برویم.

As a sociologist,

به عنوان یک جامعه شناس،

I know that social policies are an important form of communication

می‌دانم که قوانین اجتماعی قسمت مهمی از ارتباط

between the state and the citizen.

بین دولت و مردم است.

The message of this program was,

پیام این برنامه این بود،

to put it in the words of one of the trainers,

به زبان یکی از آموزش دهندگان،

"Just do it."

«فقط انجام بده.»

She was, of course, citing Nike.

در واقع، به پیام شرکت نایک استناد می‌کرد.

So symbolically, the state was sending a message to people out of work

بنابراین دولت به صورت نمادی به مردم بیکار این پیام را می‌داد

that you need to be more active, you need to work harder,

که باید بیشتر فعالیت کنید، باید سخت تر کار کنید،

you need to work on yourself, you need to overcome your inner demons,

باید روی خودتان کار کنید، باید بر دشمنان درونیتان غلبه کنید،

you need to be more confident --

باید اعتماد به نفس بیشتری داشته باشید--

that somehow, being out of work was their own personal failure.

در واقع اگر بیکار شدید به علت ضعف شخصی خودتان است.

The suffering of the crisis

راه حل رنجی که از بحران اقتصادی کشیده می‌شد

was treated as this individual experience of stress

این بود که هرکس باید اضطراب خودش را

to be managed in one's own body

کنترل کند در بدن خود

through deep and mindful breathing.

از طریق کشیدن نفس‌های عمیق و متفکرانه.

These types of social programs that emphasize individual responsibility

این برنامه‌های اجتماعی تاکید بر مسئولیت پذیری شخصی دارد

have become increasingly common across the world.

که در تمام دنیا متداول شده است.

They are part of the rise of what sociologist Loïc Wacquant calls

این قبیل برنامه ها گسترش پیدا کردند توسط آنچه جامعه شناس لویک وکانت آن را

the "neoliberal Centaur state."

«ایالت نئولیبرال قنطورس» نامید.

Now, the centaur, as you might recall,

حالا بخاطر بیاورید قنطورس

is this mythical creature in ancient Greek culture,

موجود افسانه ای در فرهنگ یونان باستان است که

half human, half beast.

نیمی از آن انسان و نیمی دیو بود.

It has this upper part of a human and the lower part of a horse.

که قسمت بالای آن انسان و قسمت پایین آن اسب است.

So the Centaur state is a state

بنابراین ایالت قنطورس ایالتی است که

that turns its human face to those at the top of the social ladder

در آن افراد با صورت انسانی در بالای نردبان اجتماعی قرار دارند

while those at the bottom are being trampled over,

در حالیکه در پایین، آنها له شده

stampeded.

لگد کوب شده‌اند.

So top income earners and large businesses

بنابراین افراد با درامد زیاد و شرکت‌های بزرگ

can enjoy tax cuts and other supportive policies,

می‌توانند از تخفیف‌های مالیاتی و دیگر برنامه‌های کمک کننده استفاده کنند

while the unemployed, the poor

در حالیکه افراد بیکار و فقیر

are made to prove themselves worthy for the state's help,

باید نشان بدهند که چرا سزاوار دریافت کمک دولتی هستند

are morally disciplined,

به صورت صادقانه

are stigmatized as irresponsible or passive or lazy

بدون آنکه بر چسپ بی مسئولیتی، منفی یا تنبل بودن

or often criminalized.

یا مجرم بودن بخورند.

In Latvia, we've had such a Centaur state model

در لتونی، ما مدل ایالت قنطورس را داشتیم

firmly in place since the '90s.

که به صورت جدی از دهه ۹۰ اجرا می‌شد.

Take, for example, the flat income tax that we had in place up until this year

برای مثال تا امسال قوانین مالیاتی یکسان اجرا می‌شد

that has been benefiting the highest earners,

که به سود افراد با بیشترین درامد بود،

while one quarter of the population keeps living in poverty.

در حالیکه یک چهارم افراد در فقر زندگی می‌کردند.

And the crisis and the austerity has made these kinds of social inequalities worse.

و بحران اقتصادی و رنج ناشی از آن، این نابرابری‌های اجتماعی را بدتر کرده بود.

So while the capital of the banks and the wealthy has been protected,

بنابراین در حالیکه بانک‌ها و افراد ثروتمند حمایت می‌شدند،

those who lost the most

به کسانی که بیشترین ضرر را کرده بودند

were taught lessons in individual responsibility.

آموزش داده می‌شد که مسئولیت شخصی دارند.

Now, as I was talking to people who I met at these seminars,

اکنون در حالیکه برای مردم در این سمینار سخنرانی می‌کردم

I was expecting them to be angry.

انتظار داشتم آنها عصبانی می‌شدند.

I was expecting them

من انتظار داشتم آنها

to be resisting these lessons in individual responsibility.

مخالف این درس‌های مسئولیت شخصی باشند.

After all, the crisis was not their fault, yet they were bearing the brunt of it.

در نهایت این بحران اقتصادی تقصیر آنها نبود ولی آنها بیشترین آسیب را از آن می‌دیدند.

But as people were sharing their stories with me,

اما وقتی افراد داستان‌هایشان را تعریف می‌کردند

I was struck again and again

بارها متوجه شدم که

by the power of the idea of responsibility.

عقیده مسئولیت پذیری بسیار قدرتمند است.

One of the people I met was Žanete.

یکی از کسانی که ملاقت کردم ژانت بود.

She had been working for 23 years

او ۲۳ سال کار کرده بود

teaching sewing and other crafts at the vocational school in Riga.

خیاطی و دیگر کارهای دستی را در هنرستان فنی در ریگا آموزش می‌داد.

And now the crisis hits,

و با بوجود آمدن بحران اقتصادی،

and the school is closed as part of the austerity measures.

مدرسه بسته شده بود بخاطر بخشی از تدابیر اقتصادی.

The educational system restructuring was part of a way of saving public money.

تغییر ساختار سیستم آموزشی راهی برای کم کردن مخارج عمومی بود.

And 10,000 teachers across the country lose their jobs,

و ۱۰۰۰۰ معلم شغلشان را از دست داده بودند در سراسر کشور،

and Žanete is one of them.

و ژانت یکی از آنها بود.

And I know from what she's been telling me

و براساس آنچه او به من می‌گفت

that losing her job has put her in a desperate situation;

از دست دادن شغلش، او را در وضعیت بدی قرار داده بود؛

she's divorced, she has two teenage children that she's the sole provider for.

او طلاق گرفته بود و دو فرزند نوجوان داشت و به تنهایی باید مخارج را پرداخت می‌کرد.

And yet, as we are talking,

و هنوز، زمانیکه ما صحبت می‌کردیم

she says to me that the crisis is really an opportunity.

او می‌گفت که بحران اقتصادی یک فرصت واقعا خوب است.

She says, "I turn 50 this year.

او می‌گفت، «من امسال ۵۰ ساله می‌شوم.

I guess life has really given me this chance to look around, to stop,

فکر می‌کنم زندگی واقعا این شانس را به من داده که اطرافم را ببینم، بایستم،

because all these years I've been working nonstop,

برای اینکه تمام این سال‌ها را بدون توقف کار می‌کردم،

had no time to pause.

و زمان برای درنگ کردن نداشتم.

And now I have stopped,

و اکنون ایستاده‌ام

and I've been given an opportunity to look at everything and to decide

و به من این فرصت داده شده که همه چیز را ببینم و تصمیم بگیرم

what it is that I want

که چه چیزی را می‌خواهم

and what it is that I don't want.

و چه چیزی را نمی‌خواهم.

All this time, sewing, sewing, some kind of exhaustion."

در تمام این مدت، خیاطی کردن، خیاطی کردن، خسته کننده بود.»

So Žanete is made redundant after 23 years.

ژانت بعد از ۲۳ سال اخراج شده بود.

But she's not thinking about protesting.

اما او نمی‌خواست اعتراض کند.

She's not talking about the 99 percent against the one percent.

او در مورد اختلاف طبقاتی بین ۹۹ درصد و یک درصد مردم حرف نمی‌زد.

She is analyzing herself.

او فقط در باره خودش تجزیه و تحلیل می‌کرد.

And she was thinking pragmatically of starting a small business

او واقعا در فکر شروع یک شرکت کوچک

out of her bedroom

در اتاق خوابش بود

making these little souvenir dolls to sell to tourists.

که عروسک‌هایی درست کند که به عنوان سوغاتی کوچک به توریست‌ها بفروشد.

I also met Aivars at the unemployment office.

من در دفتر خدمات بیکاران ایوارس را ملاقات کردم.

Aivars was in his late 40s,

ایوارس در آخرین سال‌های ۴۰ سالگی بود،

he had lost a job at the government agency overseeing road construction.

او شغلش را به عنوان مامور دولتی ناظر بر راه سازی از دست داده بود.

To one of our meetings, Aivars brings a book he's been reading.

در یکی از جلسات ما، ایوارس کتابی را آورده بود که می‌خواند.

It's called "Vaccination against Stress, or Psycho-energetic Aikido."

نام کتاب «واکسن ضد استرس یا آیکیدو روان پرانرژی» بود.

Now, some of you might know that aikido is a form of martial art,

بعضی از شما ممکن است بدانید که آیکیدو نوعی هنر رزمی است،

so, psycho-energetic aikido.

بنابراین، آیکیدو روان پر انرژی.

And Aivars tells me that after several months

و ایوارس به من می‌گفت بعد از ماه‌ها

of reading and thinking and reflecting while being out of work,

خواندن و فکر کردن و تامل کردن در زمانیکه بیکار بوده

he has understood that his current difficulties are really his own doing.

او فهمیده بود که شرایط سخت کنونی او تقصیر خودش است.

He says to me,

او به من گفت،

"I created it myself.

«من خودم باعث ایجاد این شرایط هستم.

I was in a psychological state that was not good for me.

من در حالت روانی بودم که برایم خوب نبود.

If a person is afraid to lose their money, to lose their job,

اگر یک نفر از، از دست دادن پول و یا شغل بترسد،

they start getting more stressed, more unsettled, more fearful.

او بیشتر مضطرب و ناآرام و پر از ترس می‌شود.

That's what they get."

این چیزی است که برای او اتفاق می‌افتد.»

As I ask him to explain,

وقتی از او خواستم توضیح بدهد،

he compares his thoughts poetically to wild horses running in all directions,

او افکارش را شعرگونه با دویدن یک اسب وحشی به هر سو مقایسه می‌کرد،

and he says, "You need to be a shepherd of your thoughts.

و او گفت، «تو باید افکارت را کنترل کنی.

To get things in order in the material world,

برای نظم پیدا کردن در جهان واقعی،

you need to be a shepherd of your thoughts,

تو باید افکارت را کنترل کنی،

because it's through your thoughts that everything else gets orderly."

برای اینکه با افکار منظم همه چیزهای دیگر مرتب می‌شود.»

"Lately," he says, "I have clearly understood

«به تازگی،» او گفت، «من به وضوح فهمیدم

that the world around me, what happens to me,

که جهان اطراف من، و آنچه برای من اتفاق می‌افتد،

people that enter in my life ... it all depends directly on myself."

کسانی که وارد زندگیم می‌شوند… همه مستقیما به خودم بستگی دارند.»

So as Latvia is going through this extreme economic experiment,

بنابراین وقتی لتونی در شرایط بحرانی اقتصادی بود،

Aivars says it's his way of thinking that has to change.

ایوارس می‌گفت که روش فکر کردن او باید تغییر کند.

He's blaming himself for what he's going through at the moment.

او خودش را برای شرایط کنونی‌اش سرزنش می‌کرد.

So taking responsibility is, of course, a good thing, right?

بنابراین پذیرش مسئولیت در واقع چیز خوبی است، درسته؟

It is especially meaningful

بخصوص این مساله بسیار پرمعنی

and morally charged in a post-Soviet society,

و اخلاقی بود در یک جامعه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی،

where reliance on the state is seen as this unfortunate heritage

جایی که تکیه کردن به دولت به عنوان ارثیه بدی از اتحاد

of the Soviet past.

جماهیر شوروی بجا مانده بود.

But when I listen to Žanete and Aivars and to others,

اما وقتی به حرف ژانت و ایوارس و بقیه گوش می‌کنم،

I also thought how cruel this question is --

هنوز باور دارم که این سئوال ظالمانه است--

"Where is your responsibility?" --

«مسئولیت پذیری شما کجاست؟»--

how punishing.

چه بی‌رحمانه.

Because, it was working as a way of blaming and pacifying people

برای اینکه این راهی است برای سرزنش کردن و ساکت نگاه‌داشتن مردمی

who were hit worst by the crisis.

که بدترین ضربه را از بحران اقتصادی خورده بودند.

بنابراین وقتی که یونانی‌ها در خیابان‌ها بودند، لتونی‌ها قورباغه قورت می‌دادند،

So while Greeks were out in the streets, Latvians swallowed the toad,

and many tens of thousands emigrated,

و هزاران نفر مهاجرت می‌کردند،

which is another way of taking responsibility.

که این راهی برای پذیرش مسئولیت است.

So the language, the language of individual responsibility,

بنابراین این حرف، یعنی مسئولیت پذیری شخصی،

has become a form of collective denial.

بخشی از انکارپذیری جمعی شده است.

As long as we have social policies that treat unemployment

در حالیکه ما قوانین اجتماعی داریم که بیکار شدن افراد باید

as individual failure

به عنوان شکست فردی تلقی شود

but we don't have enough funding for programs that give people real skills

اما ما بودجه کافی نداریم برای برنامه‌هایی که به مردم مهارت‌های واقعی یاد بدهد

or create workplaces,

یا موقعیت‌های شغلی ایجاد کند،

we are blind of the policymakers' responsibility.

ما چشممان را بر مسئولیت قانون گذاران می‌بندیم.

As long as we stigmatize the poor as somehow passive or lazy

در حالیکه ما به مردم فقیر برچسپ غیر فعال بودن و تنبلی می‌زنیم

but don't give people real means to get out of poverty

اما به مردم راهکار واقعی نجات از فقر را نشان نمی‌دهیم

other than emigrating,

بجای مهاجرت کردن،

we are in denial of the true causes of poverty.

ما دلایل واقعی فقر را انکار می‌کنیم.

And in the meantime,

و در حالیکه،

we all suffer,

ما همه داریم رنج می‌بریم،

because social scientists have shown with detailed statistical data

بر اساس امار دقیقی که دانشمندان جامعه شناس نشان می‌دهند

that there are more people with both mental and physical health problems

انسان‌های بیشتری با مشکلات فیزیکی و مغزی وجود دارند

in societies with higher levels of economic inequality.

در جوامعی که در آن اختلاف طبقاتی زیاد است.

So social inequality is apparently bad for not only those with least resources

بنابراین نابرابری در جامعه نه تنها برای افراد کم درآمد بد است

but for all of us,

بلکه برای همه ما مضر است،

because living in a society with high inequality

برای اینکه زندگی در جامعه‌ای با اختلاف طبقاتی زیاد

means living in a society with low social trust and high anxiety.

باعث می‌شود افراد در جامعه ای زندگی کنند با امنیت اجتماعی کمتر و اضطراب بیشتر.

So there we are.

بنابراین وضعیت ما این است.

We're all reading self-help books,

ما همه کتاب‌های کمک به خود می‌خوانیم،

we try to hack our habits,

ما سعی می‌کنیم عادت‌هایمان را عوض کنیم،

we try to rewire our brains,

ما سعی می‌کنیم طرز فکرمان را عوض کنیم،

we meditate.

ما مراقبه می‌کنیم.

And it helps, of course, in a way.

و این کارها واقعا از بعضی جهات کمک می‌کنند.

خواندن کتاب‌های کمک به خود به ما کمک می‌کند احساس خوشحالی بیشتری بکنیم.

Self-help books help us feel more upbeat.

Meditation can help us feel more connected to others spiritually.

مراقبه کردن به ما کمک می‌کند که از لحاظ روانی بقیه را بیشتر درک کنیم.

What I think we need

بنظر من آنچه بدان نیازمندیم

is as much awareness of what connects us to one another socially,

آگاه بودن بیشتر است درباره آنچه که ما را مرتبط می‌کند به دیگران به صورت اجتماعی،

because social inequality hurts us all.

زیرا اختلاف طبقاتی به همه ما آسیب می‌زند.

So we need more compassionate social policies

بنابراین ما به قوانین اجتماعی دلسوزانه تری نیاز داریم

that are aimed less at moral education

که بر درس‌های اخلاقی کمتر تاکید کند

and more at promotion of social justice and equality.

و بیشتر عدالت اجتماعی و برابری را ترویج کند.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)